O kadar çok yoruldum ve o kadar çok savaşmak zorundayım ki..
Yaşamak için gücüm kalmadı.
Dize yatmalı ve saç okşamalı bir uykuya ihtiyacım var.
Yaramın nerede olduğunu bilmiyorum. Yalnız bir yerlerim acıyor..
Dayanamadığım halde susmak ve gülümsemek zorunda olduğum şeyler var.
Ben pek sevilmedim, o yüzden garip bir kişiliğe sahibim. Aldırış etmeyin..
Sevilmemesi gereken biriymişim gibi hissettiriyorlar.
Bu yıl bana, kilometrelerce koşmuşum, nefes nefese kalmışım ama bir arpa boyu yol alamamışım gibi hissettirdi.
Bende artık kimsenin ardı arkasını görecek hal yok. "Böyle davranıyor ama o öyle biri değildir." diyecek hal yok. Kötü bir zamandan geçiyor anlayışı hiç yok. Bende, sadece ne gördüysem ona göre davranmak var. Nasıl davranılıyorsa öyle davranmak.
Küle dönmüş bahçeme çiçek açtırırsın biliyorum.
İçim, bir çocuğun kapıda kalmışlığı gibi...