Geceyi Seviyorum şimdi Ve Geceler Neden Bu Kadar Kısa?

Hayat garip işte. Bir kaç yıl önceye kadar annemin kendini sevmemesini hiç anlamazdım. Hatta anneme de söylerdim. "Kendini sev, nasıl kendine nefret edebilir ki bir insan...?" derdim. Ve şimdi anlıyorum. Evet, bir insan kendine nefret edebilirmiş. Evet, kendime nefret ediyorum...

Mən öyrəndim vecsizliyi anama "çox dəyər verən" atamdan.

Mən öyrəndim susmağı hər gecə-gündüz ağlayan anamdan.

Şimşek çakıyor, rüzgar esiyor, hava çok soğuk ve en güzeli yağmur yağıyor.

Bir tek yağmuru hissedince ruhum yaşadığını hatırlıyor...

Bu gün bir melek inmiş gökten. Ama benden başka kimse farketmemiş. Zirâ ben de farketmemişim melek değil de insan olduğunu...

Ve insanlar hep üzerler...

Her seslenişinde korkudan ağrıyan kalbim seni affeder mi...?

Yaşadığım çok ağır şeyler var, hiç kimseye anlatamadığım. Benim en iyi yaptığım şey yazmaktır, ama öyle şeyler ki yaşadıklarım, yazmaktan bile korkuyorum. Yazamıyorum bile. İçimde tutup kendimi mahvediyorum daha da her geçen gün...

Bağıra bağıra ağlamak isteyipte gülümsediğim bütün anlara nefret ediyorum....

Sırf bazı şeyler babasının kulağına gitmesin diye canımı tehlikeye atıp şerefsiz çocuklarla muhattap olup, onları susturup kızı korumak için neler yaptığım kızın bana olan kalleşleğini görünce hayattan soğudum biraz daha. Neden bu kadar alçak olmak zorundasınız?

Kaç şarkıda öldürdük birilerini ya da kaç şarkıda vazgeçtik birilerinden? Kaç şarkıda yas tuttuk, kaç şarkıda özledik, bekledik...?

Herkesin artık dayanamadığı anda hiç düşünmeden koşup dinlediği bir şarkı vardır. İşte o şarkı dünyanın en ağır yükünü taşır...