Sabahın 5'i olmuş ben yapayalnız sen çoktan uyumuşsun. Ben çaresizce şarkılar dinlerken sen güzel rüyalar görüyorsun belki de. Ben çırpınırken bu acıdan kurtulmak için sen unutmuşsun beni çoktan. Gözlerimi kapatsam siman, şarkıyı kapatsam sesin çınlıyor kulaklarımda bu yüzden hep şarkı dinliyorum. Ama şöyle hangi şarkıyı açarsam açayım hiç bişey susturmuyor kafamdaki sesleri. İyi ki dediğim her cümlenin keşke diye son buluşunu seyrediyorum. Hayatımı uzaktan izlediğimde ne kadar da mutluymuşum gibi davranıyorum. Her zaman gülüyorum, kahkaha felan atıyorum. Bu içten gelen bişey değil yapma zorunluluğu olan ve artık çok alıştığım bişey. Hayat acımasız dedirten her olaya gece sövüp sabah aynı hayata uyanıyorum. Ve git gide yok oluyorum. Hissizleşerek başladım ama devamı gelecek iyi izleyin. ***05|39"4519
Gök gürültülü sağanak yağmurun sesiyle uyanmayı özlemişim, çok güzel.
"Demek benimle görüşmek istiyorsun?" diye sordu Tanrı.
"Eğer zamanınız varsa." dedim.
Gülümsedi,
"Benim zamanım sonsuzdur." dedi. "Ne sormak istiyorsun bana?"
"İnsanoğlunun seni en çok şaşırtan davranışlarını."
Tanrı şöyle cevapladı sorumu:
"Çocukluktan sıkılırlar, büyümek için acele ederler ve sonra çocukluklarını özlerler. Para kazanmak için sağlıklarını kaybederler ve sağlıklarını geri kazanmak için para veririler. Gelecekten endişe ederken bugünü unuturlar, böylece ne bu günde ne gelecekte yaşarlar. Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşarken, hiç yaşamamış gibi ölürler."
Sizce bu olaylar neden oluyor? Büyütülme şekliyle mi alakalı yoksa insanlığın içinde hep var mıydı? Bu sorun veya hastalık tüm dünyada yaşanıyor. İstismara maruz kalan kişiler hepsi yanı başımızda. Belki alt komşunuz belki en yakın arkadaşınız kim bilebilir ki. İnsanlar istismara uğruyor ve en acısı da bu daha çok küçükken başlıyor. Kızlar kardeşlerini doğuruyor. Babası veya abisi tarafından uğrayanlar var. Hiçbir şey bilmiyorlar, anlamıyorlar. O çocuk, abim/babam beni öyle seviyor diye düşünüyor. Daha 3-4 yaşlarında çocuklukları bitiyor onların. O bir saatlik- sözde bana zevk- o çocuk için bir ömür acı oluyor. Sonra büyüyorlar ve bir şeylerin farkına varıyorlar. Anlatmak istiyorlar ama korkuyorlar. Bunu anlattığı için şiddet görüyorlar. Bazıları sessiz çığlıklarıyla kendini boğuyor, bazıları dayanamayıp intihar ediyor. Bilinçlenmemiz lazım. Çocuğunuz veya kardeşiniz varsa onu bilinçlendirin. Burada suç kızın susması değil onu yapan kişinin zihniyeti.Belki bu yazı birilerine ulaşır bilmiyorum. Ama eğer bunu okuyorsan lütfen susma. Bununla yaşamak zorunda değilsin. O bunun cezasını çekmeli. Kimse inanmaz diye korkmamalısın sana inanan kişiler var. Ben sana inanıyorum. Bana her zaman yazabilirsin sana yardımcı olurum. Yanlız değilsin ve çok değerlisin. Seni seviyorum 🖤
içimde benden çok fazla var hangisiyim bilmiyorum~
Ya biz bir rüyadaysak ve uyandığımızda diğer insanlar bizim öldüğümüzü düşünüyorsa...
nasıl yani şimdi eski antakya Cumhuriyet'in 100. yılına özel ışıklandırılamayacak mı, arsuzun denize çıkan her sokağında Mustafa Kemal'i göremeyecek miyiz?
Dışarıdan bakıldığında hiçbir şeyi umursamayan biri olarak gözükebilirim ama içimde kaç farklı dünyanın yıkıldığını siz bilemezsiniz