Latest Posts by s-afshar - Page 9

Presidente Andreotti – Ο Μεγαλύτερος Πολιτικός του Μεταπολεμικού Κόσμου: Τζούλιο Αντρεόττι

"Presidente Andreotti": Giulio Andreotti, the Greatest Statesman of Post-WWII World

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 29η Απριλίου 2018.

Ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει μέρος της συζήτησης και του διαλόγου τον οποίο διεξήγαγα με το ακροατήριο μιας διάλεξής μου στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2018 αναφορικά με το ποιος είναι ένας πραγματικά ισχυρός ηγεμόνας (ή 'πολιτικός' - !!) και σχετικά με τα καίρια κριτήρια τα οποία καθορίζουν την πραγματική ισχύ ενός ανθρώπου γενικώτερα. Αυτά δεν έχουν τίποτα το κοινό με φυσική/σωματική ισχύ, οικονομική υποστήριξη, πολιτική-κομματική διασύνδεση, ή την όποια μορφωτική ('επιστημονική') γνώση (δηλαδή: αποβλάκωση). Η πραγματική ισχύς δεν φαίνεται: δεν είναι υλική, αλλά εξολοκλήρου ψυχική. Και είναι για απειροελάχιστους, οι οποίοι δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον να επιδείξουν την ισχύ τους σε άλλους. Η αληθινή Ιστορία, δηλαδή το Γίγνεσθαι, είναι μυστικό.

--------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/29/presidente-andreotti-ο-μεγαλύτερος-πολιτικός-του-μετα/ =============================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Σε προηγούμενο κείμενό μου σχετικά με τον Ντόναλντ Τραμπ, αναφέρθηκα στον Τζούλιο (Ιούλιο) Αντρεόττι, μυθική μορφή της μεταπολεμικής Ιταλίας και της διεθνούς πολιτικής. Πιο συγκεκριμένα, ολοκλήρωσα το κείμενό μου εκείνο με την εξής παράγραφο:

Όμως, εφόσον κάνουμε τόσες συγκρίσεις, δεν νομίζω ότι ο Τραμπ έχει την ικανότητα να περνάει με τόση ευκολία καθημερινά ανάμεσα σε τόσες πολλές σφαίρες που σφυρίζουν και για έξι δεκαετίες, όπως ένας Τζούλιο Αντρεόττι.

Με τον Πάπα Πίο ΙΒ’ (Εουτζένιο Πατσέλι) το 1953

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης πέντε ετών από τον θάνατο του βετεράνου της παγκόσμιας εξουσίας (6 Μαΐου 2013 σε ηλικία 94 ετών), αφιερώνω ένα σύντομο κείμενο με ασυνήθιστες αναφορές που δεν βρίσκονται εύκολα στα ΜΜΕ στον ‘Βεελζεβούλ’ ή στον ‘θεϊκό Ιούλιο’ – όπως τον δει κάποιος!

Giulio Andreotti, il Divo – Τζούλιο Αντρεόττι, ο Θεϊκός

Επονομασμένος και … Βεελζεβούλ!

45 χρόνια βουλευτής (υπουργός και πρωθυπουργός) και στη συνέχεια 22 χρόνια ισόβιος γερουσιαστής (ως τιμητική διάκριση): 67 χρόνια σε έδρανα δημόσιου βίου!

Il potere logora chi non ce l’ha – Η εξουσία φθείρει εκείνον που δεν την έχει

Ο μεγαλύτερος πολιτικός δεν είναι ο πλουσιώτερος από τους πολιτικούς, ή ο ισχυρώτερος, ή εκείνος που τον φοβούνται πιο πολύ, ή εκείνος που κάνει τα πιο εντυπωσιακά κι απρόσμενα πράγματα, γιατί όλα αυτά οφείλονται στην πραγματικότητα σε επιτελεία και σε παρασκηνιακές οργανώσεις που κινούν ως μαριονέτες εκείνους που ο μέσος ηλίθιος άνθρωπος θεωρεί ‘πανίσχυρους’.

Βεελζεβούλ και Βηλφεγώρ

Ο Τζούλιο Αντρεόττι, κορυφαίο στέλεχος των Ιησουϊτών, με τον μεγάλο του αντίπαλο, τον Λίτσιο Τζέλι, σεβάσμιο της μασωνικής στοάς Ρ2 και οργανωτή μιας πλειάδας αποπειρών δολοφονίας του Ιταλού πολιτικού.

Τους ονόμαζαν Βεελζεβούλ και Βηλφεγώρ.

Ο Λίτσιο Τζέλι (γεννημένος την ίδια χρονιά με τον Αντρεόττι, πέθανε δυο χρόνια μετά από κείνον / 1919-2015) είχε την ψυχική ισχύ να περάσει μέσα από τα τείχη των φυλακών, όπου τον είχαν κλείσει, αόρατος, και να μετατοπιστεί ακαριαία σε τεράστια απόσταση γελοιοποιώντας όσους κρύβοντας τη δική τους δύναμη ήθελαν να κάνουν εκείνον να δείξει τη δική του.

Ασχολούμενοι με τους δύο κορυφαίους της παγκόσμιας εξουσίας αφήνουμε τα ανθρώπινα και προσεγγίζουμε τα θεϊκά, υπερβατικά-ψυχικά επίπεδα ύπαρξης για τα οποία οι ψευτοθρησκείες των δήθεν πιστών είναι τιποτένιες αφηγήσεις κι αισχρή υποκρισία ξωφλημένη και προκαταδικασμένη να εξαφανιστεί στα επόμενα 10-20 χρόνια.

Και μαζί της κι όλη η σαββούρα των σημερινών ψευτοθρησκειών….

Κάνω λόγο για ‘θεϊκά επίπεδα ύπαρξης’.

Σωστά.

Ή σατανικά…….

Ο μεγαλύτερος πολιτικός δεν ο πιο μορφωμένος, ο πιο φιλοσοφημένος, ή ο πιο ιδεολόγος, επειδή οι υλι(στι)κές επιστήμες είναι μια παραχάραξη της αλήθειας, η φιλοσοφία αποτελεί από μόνη της αποδοχή προσωπικής έλλειψης της Σοφίας, οι ιδεολογίες και θεωρίες είναι ένα σκουπιδαριό και μια πολύ χαμηλή τακτική αποβλάκωσης των μαζών, κι η όποια ”μόρφωση είναι απλά συσσώρευση αχρήστων βλακειών που έχουν συγγράψει άνθρωποι τιποτένιοι, ανίσχυροι κι ολότελα ξεκομμένοι από την ψυχή τους – αντίθετα από το τι συνέβαινε στον Τζούλιο Αντρεόττι και στον Λίτσιο Τζέλι.

Ο μεγαλύτερος πολιτικός ή ηγέτης ή ηγεμών είναι εκείνος που δεν φοβάται να περάσει ανάμεσα σε σφαίρες που σφυρίζουν, γιατί γνωρίζει ότι έχει την ψυχική παντοδυναμία (ή αν θέλετε τα σωστά συντεταγμένα ηλεκτρομαγνητικά ρευστά του σώματός του) να τις εξοστρακίζει.

Κι ο Τζούλιο Αντρεόττι έκανε αυτό καθημερινά και για πολλές δεκαετίες.

Καμμιά από τις αναρίθμητες κι αποτυχημένες απόπειρες δολοφονίας του δεν αναφέρθηκε δημόσια.

Όποιος έχει την δύναμη δεν την δείχνει.

Γι’ αυτό κι αποκλήθηκε ο Αντρεόττι indecifrabile – μη αποκρυπτογραφήσιμος.

Non ho un temperamento avventuroso e giudico pericolose le improvvisazioni emotive. […] Lavorare molto m’è sempre piaciuto. È una… utile deformazione. Presidente Andreotti

Τζούλιο Αντρεόττι χορεύει δημοτικούς χορούς από την επίσκεψή του στα Γιάννινα στα τέλη του 1980.

Σε μοναστήρι του νομού Ιωαννίνων

Mi faccio una colpa di provare simpatia per Andreotti. È il più spiritoso di tutti. Mi diverte il suo cinismo, che è un cinismo vero, una particolare filosofia con la quale è nato. Montanelli

è distaccato, freddo, guardingo, ha sangue di ghiaccio. […] È autenticamente colto, cioè di quelli che non credono che la cultura sia cominciata con la sociologia e finisca lì. Montanelli

https://it.wikipedia.org/wiki/Giulio_Andreotti

-------------------------

più realista di Bismarck, più tempista di Talleyrand […] La sua smagliante conversazione sarebbe piaciuta a Voltaire, i suoi libri non sarebbero dispiaciuti a Sainte-Beuve. Roberto Gervaso

--------------------------

A joke about Andreotti (originally seen in a strip by Stefano Disegni and Massimo Caviglia) had him receiving a phone call from a fellow party member, who pleaded with him to attend judge Giovanni Falcone’s funeral. His friend supposedly begged, “The State must give an answer to the Mafia, and you are one of the top authorities in it!” To which a puzzled Andreotti asked, “Which one do you mean?”

https://en.wikipedia.org/wiki/Giulio_Andreotti

Στη Μόσχα το 1973

Στην Παλμύρα της Συρίας το 1989

--------------------------------------

Περισσότερα:

https://el.wikipedia.org/wiki/Τζούλιο_Αντρεότι

http://unmondoimpossibile.blogspot.com/2015/10/giulio-andreotti-come-fecero-fuori.html

http://giulioandreotti.org/it

-------------------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/presidente-andreotti

https://issuu.com/megalommatis/docs/presidente_andreotti.docx

https://vk.com/doc429864789_621710290

https://www.docdroid.net/0ouL4w6/presidente-andreotti-o-meghalyteros-politikos-toy-metapolemikou-kosmoy-docx

Το Ιράν των Αγιατολάχ: ένα Μασωνικό Παρασκεύασμα - αποκαλύπτει ο Έλληνας Ιρανολόγος καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης

Ayatollahs' Iran: A Freemasonic Fabrication, reveals the Greek Iranologist Prof. Mohammad Samsaddin Megalommatis

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 27η Σεπτεμβρίου 2018.

----------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/09/27/το-ιράν-των-αγιατολάχ-ένα-μασωνικό-παρ/ =============================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αναδημοσιεύω εδώ ένα εντυπωσιακό άρθρο του Έλληνα ανατολιστή ιστορικού και πολιτικού επιστήμονα, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη, ο οποίος διαλύει πολλούς μύθους που υπάρχουν στην κοινή γνώμη σχετικά με το Ιράν ως τάχα ‘αντίπαλο’ της δυτικής Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Αρχικά δημοσιευμένο το 2007, το ανατρεπτικό άρθρο αναδημοσιεύθηκε σε πολλά ιρανικά πόρταλς της Διασποράς επειδή οι Ιρανοί κατάλαβαν εύκολα το τι έλεγε για την χώρα τους ο εξαίρετος Έλληνας ιρανολόγος, ο οποίος έχει μελετήσει την ιστορία του Ιράν και έχει περιπλανηθεί στην χώρα εκείνη όσο ελάχιστοι άλλοι ειδικοί.

Ayatollahs’ Iran: a Nationalistic Theocracy as Freemasonic Machination

By M. Shamsaddin Megalommatis

Saturday 22 December 2007

http://www.fravahr.org/spip.php?article411

and https://www.academia.edu/24267250/Ayatollahs_Iran_a_Nationalistic_Theocracy_as_Freemasonic_Machination

======================

The current theocratic and utterly unrepresentative regime of Iran was not the choice of the peoples and nations of Iran. The events that triggered the fall of Shah and the return of Ayatollah Khomeini were all machinated by an Apostate Freemasonic Lodge that controls part of the French and the English establishments and through them part of the American establishment.

The danger that the late Shah of Iran represented for their eschatological plans was absolutely tremendous. This does not imply that they intended to help establish a pseudo-Shia theocracy in Iran; simply they were not able to completely control the developments. As a matter of fact, the late Shah intended to modernize, industrialize and westernize Iran in the 70s; one could compare his attempt to that of Mustafa Kemal Ataturk in Turkey, 50 years earlier.

A strong Iran next to a strong Turkey is enough to make the Anglo-French colonial establishments spend years without an easy sleep. Although this would look good for Western geo-political and geo-strategic interests, particularly in containing Tsarist Russia / USSR / Putin’s oligarchy, in real terms of Western Freemasonic conspiracy in the Middle East it is abominable because it would hinder all Freemasonic plans and projects for the Middle East, the area of their primary concern par excellence.

Mossadegh received by Truman

Mossadegh was a Freemason Islamist. His supporters became later the supporters of Khomeyni and founders of the Islamic regime.

It sounds awkward but it is absolutely real: the late Shah of Iran tried with a delay of 17 years (as of 1970) to implement the basic concepts of the Iranian nationalistic policies of Dr. Mohammed Mossadegh, a great Iranian statesman whom the Freemasonic mass media of the West did their ingenious best to defame and ridicule, while falsely portraying him as … related to the Iranian Communist party!

[In fact, Mohamad Mossadegh was himself a Freemason and an Islamist. His so-called nationalism was no more than an International-Islamism inspired by Freemasonry — Fravahr]

When Madeleine Albright, decades later, admitted that the Eisenhower administration was involved in the Operation Ajax that ended with the Mossadegh’s removal, she did not state any other reason except geopolitical considerations. In fact, these considerations were Freemasonic eschatological approaches to the Middle East, covered by English economic interests, and involved volumes of falsified information produced in order to mislead the gullible and deeply unaware American establishment — through use of pro-English agents who were active in Washington D.C.

The Shah himself must have felt in the early and mid 70s how right Mohammed Mossadegh was. In his last days in Tehran, the Shah must have also remembered his father’s last days in the throne, when in September 1941 the English had forced him to abdicate in favour of his young son, as they could not accept Iran’s neutrality in WW II.

The Freemasonic anti-Iranian conspiracy played on the Iranian peoples’ feelings against the Shah, and involved the return of Ayatollah Khomeini who had spent some months in France. In fact, the Apostate Freemasonic Lodge pushed to the political forefront Iranians who had already lived and studied in France where they had become Freemasons, like Mehdi Bazargan, Khomeini’s first Prime Minister, and Abolhassan Banisadr, the first Iranian President.

They were joined in their effort to canalize the Iranian Revolution by Sadegh Ghotbzadeh, who had studied in America, and had travelled with Ayatollah Khomeini from Paris to Tehran on February 1st 1979 to become later Foreign Minister (after Banisadr) and then be arrested and executed (September 1982) as betrayed by President George H. W. Bush. After 1983, Freemasonic influence on Iranian policies has been indirect.

Indirect manipulation involves the mental, spiritual, philosophical, ideological, and therefore political engulfment of the targeted establishment into erroneous perception of the present realities and the future targets of the Apostate Freemasonic Lodge within a context that can be rather parallelized with an iterated Prisoner’s Dilemma.

Shia Eschatology in contrast with Freemasonic Messianism

Worship of Isis

Freemasonic ritual as on the walls of the Isiac Freemasonic Lodge (Temple of Isis) at Pompeii

The worship of Isis is depicted in this wall-painting from Herculaneum. The high priest stands at the entrance to the temple and looks down on the ceremony beneath him, which is supervised by priests with shaven heads. In the case of the Ayatollah Ruhollah Khomeini, the Freemasonic establishment’s arsenal reaches its limits. Drawing from a late Sassanid Zervanism that survived within Shia Islam since the early days of the Islamic conquest of Iran (636: Sassanid defeat at Qadisiyah, 641 Sassanid defeat at Nihavent, 651: arrival of Islamic armies at Merv in Central Asia), Shia Eschatology revolves around the prevalence of Time as determinant element in the Mystic History of the Mankind; this is utterly alien to Western Freemasonic dogmas and doctrines that draw from Late Antiquity’s Gnosticisms, Hermetism, and Messianic Isidism.

With Khomeini’s doctrine based on the termination of the Ghaybah (“Occultation”) of the Shia Islamic Twelfth Imam (the Shia version of the Messiah) by means of the Islamic Republic of Iran, we reach one step closer to what is called in Islam Al Yom al Ahar (“the End of Time”).

Despite the fact that Iran and most of the Islamic World are engulfed in ignorance and confusion due to the academic systems that Freemasonic Europe produced to facilitate the advent of the Freemasonic Messianic, namely the Hellenism, the Orientalism, the Pan-Arabism, and the (Sunni) Islamism, the Shia establishment of Iran, sticking to the completion of the work initiated by Ayatollah Khomeini, have little chance to be misguided and deceived.

Contrarily to the Freemasonic concept of a Horus — Messiah, creation of Isis (as Freemasonry is symbolized within the Freemasonic eschatological doctrine), a Zervan — Twelfth Imam hinges on the absorption of all into a New Aeon with little concern about an Elected People to be saved.

Contrarily to a Horus — Victorious King and Pacifier, the concept of Zervan — Twelfth Imam involves the liberation of every person from the negative energy therein encrusted through various ways; as Zervan Akarana promises a monstrous appearance, yet able to embody the Loftiest of the Divine, the Shia Islamic Twelfth Imam promises no peace and no return for any elected people, but heralds the miraculous transformation of the miserable into luminous sources in the present world (after Al Yom al Ahar) and the Hereafter (Al Yom al Qiyamah).

There is certainly a Manichaean influence on the late Sassanid Zervanism (and through this system on the Shia Islam) but the Western stern rejection of Manichaeism proliferated only confusion and dire practices among the Apostate Freemasons. In fact, the Freemasonic Apostasy is a repetition of an earlier Apostasy that took place in the Late Antiquity, and caused the disastrous descent into the Middle Ages.

Unable to transcend, the Apostate Freemasonic Lodge seems set for disastrous developments that will now cover the entire surface of the Earth. Determined to continue an evil process started by Napoleon and sped up by Edmund Allenby, the Apostate Freemasonic Lodge seems today unable to perceive the impending domino effect that will ensue from an attack on Iran. The Apostate Lodge machinated the Anglo-French colonialism in order to create a false and precarious Israel (for Jews, not Israelites), thus exterminate both Jews and Palestinians (after a supposed final peace), and then set up a true Israel able to accommodate the migrating — because of expected ominous natural phenomena — English, Irish, Scots, French, Belgian, Dutch, and Scandinavians (namely the true descendants of the Ten Tribes of Israel). That final Israel that would span between the rivers Euphrates (Assyria) and Nile (Egypt) may simply never come to existence because of the rise of a New Era for the Middle East triggered by an attack on Iran.

The Advent of the End of Time

If Ahmadinejad referred to Mahdi’s advent (which means automatically the End of Time) already in his first speech at the UN (in September 2005), what happened meanwhile that indicates that by now an apocalyptic scenario would follow an American attack on Iran? Why what could happen in March 2006 should not occur in December 2007?

The answer to such a question is at the same time a full response to a great number of eschatological interpretations. The History of the Mankind can also be viewed as a History of missed opportunities. More recently, after 2001, to give an example, the US could have pacified Iraq, if they had the knowledge and the courage to do what it would take. Simply, they were either unaware or misled. Usually, to know how a solution can be found to a historical — political problem, one has to transcend; this mainly means that one has to see the problem in question as a non-problem, or place it within wider frame, or view it through different standpoints, or apply all these methods. Basically, a historical — political problem’s solution involves the non-consideration of a part’s interests.

An answer to the aforementioned question is at the same time a complete rejection of numerous approaches to historical texts of eschatological contents. As a matter of fact, there has always been a vast interpretational literature of the Prophetic books of the Bible, of the Revelation, of the Apocalyptic Hadith, and of the eschatological traditions of various peoples from India to Mexico. With the inception of the web, and the rise of spiritual interest in a post-Communist world, the interpretational interest only multiplied. Specifications and clarifications about the time of the arrival of Mahdi, the Messiah, Jesus as Islamic Prophet, Jesus as Christ of the Christian religion, etc. can be found in great number.

All these approaches emanate from a world plunged into the swamp of Time, a world whereby all people take for granted that Time exists. Yet, the Mankind existed for several thousands of years without shaping the concept of Time. For many great thinkers and wise elders in Sumer, Akkad, Egypt, Assyria and Babylon, Hittite Anatolia, and Biblical Israel, Time simply did not exist. The interaction of Being and Becoming was perceived completely differently, particularly by peoples who used the same word for “day” and “time” (e.g. umu in Assyrian — Babylonian). In a world viewed, perceived, sensed, and experienced diachronically, there is little place for fanaticism and empathy, as all reflect an eternal recapitulation of everything.

In that world, great diachronic (and therefore apocalyptic and eschatological) Epics were compiled for a first and original occasion, and their elements, data, concepts and details were later diffused among later epics, mythical texts and apocalyptic literature. As a matter of fact, there is nothing original that was not already said before Moses. To give an example, it is sheer ignorance for anyone to believe that the concept of the Antichrist goes as back as the Revelation and Daniel.

More than 1500 years before the Revelation, for the Anatolian Hittites the Antichrist (Ullikummi) would rise from the Sea. The author of the Revelation reassessed the same topic, adding only an effort of identification of the Messiah (Tasmisu for the Ancient Hittites — Jesus as Christ for the Christians). More than 2000 years before Isaiah, the concept of the Messiah existed in the Egyptian Heliopolitan Doctrine.

Viewing the present world through the eyes of an Egyptian, Assyrian or Hittite erudite scholar would offer a completely different perspective, and certainly more authoritative as emanating from a diachronic consideration of the Mankind’s and the World’s existence. In most of the cases, this was avoided because of the salacity of Western Orientalists, who instead of serving truth, did promote preconceived ideas either of Freemasonic or Christian Catholic nature. What would destroy pillars of their false faiths had to be covered by silence; this is the “veracity” of the Western universities’ professors.

2007: A Changed World and Iran

In fact, many things have changed over the past 21 months; they are not easily visible to average people and supposed leaders. Even worse, it seems that they are not ostensible to panicked establishments and elites either.

Losing a unique opportunity to be the sole superpower and thus accomplish the wishes of the Founding Fathers, the US will have to become familiar with the reality of a multi-polar world.

If we exclude the nonsensical nuclear mutual destruction, which will be always a possibility, as long as nuclear weapons exist, America’s interests can be hit at any moment. America lost considerably because America allied itself with the only country they should never work together: England.

Discrediting America, exposing the US, while mobilizing others’ forces to contain America and finally avert a long perspective Pax Americana, England convinced the US leadership to pursue the only way that can truly damage the US interests: action against the Moral Principles that the Founding Fathers stipulated so clearly for the then young and promising, Anti-Colonial, nation that would diffuse Freedom, Justice and Democracy to the rest of the world.

The US leadership failed to assess that it would be detrimental to pursue after 1991 immoral practices employed at the times of the Cold War. The policy of double standards (two measures and two weights) would convince all possible adversaries that the US represents a threat, and would mobilize many against America. The enumeration could be very long.

Vice-president Cheney’s trip to Saudi Arabia in November 2006 was certainly taken very seriously by the Iranians — within eschatological context, I mean. The Islamic Messiah will certainly exterminate a cursed, Satanic regime in charge of Haramayn, the two holy cities of Mekka and Madinah.

One would not ask America to believe the Islamic eschatological literature; but one would anticipate America to take it into account, and shape its policy accordingly. The rest is just inane.

Saudi Arabia cannot exist — if Israel is to survive!

It was a pathetic American effort to continue English Colonial policies of division and strife in the Middle East; these policies targeting the existence of the Ottoman Empire and Imperial Iran, if pursued by America, against Turkey and Iran, can guarantee the total disaster of America.

Yet, Prof. Huntington, in a moment of truth, exposed the truth plainly, when he attributed the Islamic Extremism and Terrorism to the lack of a core State for the Muslim world. This was precisely the work of the Anglo-French Apostate Freemasonic Lodge that we already mentioned. America should not be confused with the Anglo-French secondary conflicts, as highlighted by the San Remo arguments between Clemenceau and Lloyd George.

For America’s interests to prevail, for the present state of Israel to survive, for a solution of the quasi-permanent Palestinian problem to be found, America should avoid any direct interference in the affairs of the Muslim World.

Any US attack against Iran would trigger an unexpected and unsuspected reaction that would certainly have a lot to do with Islamic eschatological expectations.

The explosion would immediately bring in other, sizeable, non-Islamic countries that are ready for a severe collapse of the present global economic structures, as their economies are better suited for barter trade. These countries would not necessarily help Iran militarily; they would simply make impossible for America to sustain the cost of a conflict spanning from Yemen and Israel to Afghanistan and Pakistan, at a moment Saudi and Emirati oilfields would not be anymore functional.

America should keep itself outside the Muslim World, and following the instructions of Prof. Huntington, help (with the cooperation of Israel) the rise of a core Muslim country in the Middle East that would eradicate the nefarious colonial deeds of the Apostate Freemasonic Lodge.

This country should be a secular and humanist, democratic country that would be committed to the elimination of Pan-Arabism and Islamic Extremism. To support the rise of a vast Oriental State, America should fervently oppose France and England.

This would redraw the map of the Middle East, but ultimately save the present state Israel, offer peace to the Palestinians, and grant concord to the other Middle Eastern countries. Only a vast Oriental State would have no problem in containing Iran and outmanoeuvring the Ayatollah regime.

Otherwise the Death will hit America — in an irrevocable and precipitated way.

Europe would be affected too; and that Apostate Freemasonic Lodge would be severely persecuted in a new — unrecognizable — Europe ruled by a new Iron Man of the North.

---------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250701066

https://issuu.com/megalommatis/docs/iran_of_the_ayatullahs.docx

https://vk.com/doc429864789_621631094

https://www.docdroid.net/HEpNSXC/to-iran-ton-aghiatolakh-ena-masoniko-paraskeuasma-docx

Ορομία, 45 εκ. Ορόμο κι ο Αφρικανολόγος καθ. Μ. Σ. Μεγαλομμάτης, Πρωτεργάτης του Εθνικού – Απελευθερωτικού Αγώνα του Μεγαλύτερου Υπόδουλου Έθνους στον Κόσμο

Oromia, 45 million Oromos, and the Africanologist Prof. M. S. Megalommatis, Pioneer of the National Liberation Struggle of the World's Largest Enslaved Nation

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 20η Αυγούστου 2019.

----------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/20/ορομία-45-εκ-ορόμο-κι-ο-αφρικανολόγος-κα/ ====================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Περίπου 45 εκ. Ορόμο ζουν σήμερα σε όλο τον κόσμο, κυρίως στην Αβησσυνία (που ψευδώς αποκαλείται Αιθιοπία) και στην Κένυα. Η πατρίδα τους είναι η Κατεχόμενη Ορομία. Στην Αβησσυνία (που μόνον πρόσφατα, ψεύτικα και εγκληματικά αποκαλείται Αιθιοπία) υπάρχει μια μεγάλη επαρχία ονόματι Ορομία. Αλλά τα σύνορά της επαρχίας αυτής δεν αντιστοιχούν στα πραγματικά σύνορα της Κατεχόμενης Ορομία και έτσι πολλοί Ορόμο ζουν και σε άλλες επαρχίες του τυραννικού αυτού ψευτοκράτους του οποίου ο σχηματισμός οφείλεται σε πολλές γενοκτονίες διαφόρων αφρικανικών κουσιτικών και νειλοσαχαρικών εθνών κατά τον 19ο και 20ο αιώνα. Ορόμο Διασπορά υπάρχει σήμερα στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στο Σουδάν, στην Αίγυπτο και σε άλλες χώρες.

Οι Ορόμο είναι ένα κουσιτικό έθνος (δηλαδή ανατολικό χαμιτικό έθνος) και οι πιο κοντινοί ‘συγγενείς’ τους είναι τα άλλα κουσιτικά έθνη της σημερινής Ανατολικής Αφρικής: οι Σομαλοί (που είναι επίσης διαιρεμένοι: στην ευρισκόμενη σε εμφύλιο από το 1991 Σομαλία, στο Ογκάντεν της Αβησσυνίας, στην Κένυα και στο Τζιμπουτί), οι Σιντάμα, οι Άφαρ, οι Κάφα και οι Καμπάτα. Τα τελευταία τέσσερα κουσιτικά έθνη είναι και αυτά υποδουλωμένα στην Αβησσυνία. Ιδιαίτερα μάλιστα οι Άφαρ είναι τριχοτομημένοι ανάμεσα στην Αβησσυνία, την Ερυθραία και το Τζιμπουτί.

Ο λόγος για τον οποίο η Σομαλία βυθίστηκε και παραμένει σε εμφύλιο προγραμματισμένα επί σχεδόν 30 χρόνια είναι ο ίδιος για τον οποίο οι Ορόμο αντιμετώπισαν την έχθρα όλων των μεγάλων αποικιοκρατικών χωρών (Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ) και την άρνηση της κατευθυνόμενης από το παρασκήνιο διεθνούς κοινότητας να ανταποκριθεί στον δίκαιο εθνικό απελευθερωτικό αγώνα τους.

Ταυτόχρονα, πολλά ψέμματα διαδόθηκαν από πανεπιστήμια, εκδοτικούς οίκους, ερευνητικά κέντρα, και ΜΜΕ ώστε να μειωθούν οι αλήθειες που διέδιδαν εθνικά απελευθερωτικά κινήματα όπως το Oromo Liberation Front.

Ο λόγος για τον οποίο δεν ξέρουν για τους Ορόμο στην Ελλάδα, στην Γαλλία, την Αγγλία, την Γερμανία, την Ρωσσία, τις ΗΠΑ, την Κίνα και άλλες χώρες του κόσμου είναι ο ίδιος για τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ξέρουν μια ψευδέστατη ιστορία, έχουν στρεβλή πληροφόρηση κι έχουν λάθος εικόνα της κατά τόπους υπαρκτής κατάστασης.

Συχνά-πυκνά η παραπληροφόρηση και η αποπληροφόρηση συνοδεύονται από την παντελή αποσιώπηση.

Και στην περίπτωση των Ορόμο ό,τι επιχειρήθηκε επιμελώς να αποσιωπηθεί είναι η γενοκτονία των Ορόμο που είναι ένα σχεδόν συνεχές γεγονός το οποίο άρχισε στα μισά του 19ου αιώνα.

Ορόμο Ουακεφάτα, οπαδοί της παραδοσιακής μονοθεϊστικής και ανεικονικής θρησκείας τους, εορτάζουν την θρησκευτική εορτή Ιρίτσα.

Η διάλυση των αφρικανικών βασιλείων των Ορόμο και η γενοκτονία των Ορόμο οφείλεται στο γεγονός ότι οι κακουργηματικές και σατανικές ηγεσίες των αποικιοκρατικών χωρών του 19ου αιώνα, και πιο συγκεκριμένα οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, πούλησαν όπλα στο μικρό κρατίδιο των Αμχάρα και Τιγκράυ, την Αβησσυνία, για να κάνει πόλεμο εναντίον των Ορόμο και άλλων κουσιτικών και νειλοσαχαρικών εθνών, να τα κατακτήσει και να τα προσαρτήσει.

Έχει αποδειχθεί ότι κατά την περίοδο κατά την οποία αυτές οι δυο χώρες διεξήγαγαν μια παγκόσμια εκστρατεία εναντίον του δουλεμπορίου, επέτρεψαν στο μικρό και βαρβαρικό βασίλειο της Αβησσυνίας να διεξάγει δουλεμπόριο ώστε να έχει έσοδα και να αγοράζει όπλα. Οι τότε κατακτήσεις των άλλων ανατολικών αφρικανικών βασιλείων εκ μέρους των Αμχάρα και Τιγκράυ της Αβησσυνίας ήταν κανονικό χασάπικο επειδή εκείνα τα έθνη πολεμούσαν με ακόντια, τόξα, βέλη και σπαθιά. Έχει καταγραφεί από ουδέτερους παρατηρητές εκείνων των χρόνων ότι οι μισοί Ορόμο εσφαγιάσθησαν κατά την αβησσυνική κατάληψη της Ορομία.

Σήμερα μόνον σε κείμενα Ορόμο καθηγητών, ερευνητών και αναλυτών και σε άρθρα του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη θα βρείτε την αλήθεια σχετικά με το θέμα. Όλοι οι άλλοι ερευνητές και ειδικοί είναι υποχρεωμένοι να σιωπούν γιατί το να μιλήσεις για την ιστορικώς πρώτη, την μεγαλύτερη, και την πλέον μακρόχρονη γενοκτονία των νεωτέρων χρόνων στις ανελεύθερες Ευρώπη, Αμερική και στα εξαρτήματά τους είναι κυριολεκτικά career terminator (τερματιστής σταδιοδρομίας).

Αλλά όταν ανέφερα σε Ορόμο υπαλλήλους κι εργάτες των εταιρειών που διευθύνω εδώ στην Κένυα ότι γνωρίζω προσωπικά τον Έλληνα ανατολιστή κι αφρικανολόγο κ. Μεγαλομμάτη που έκανε επί μακρόν μια media campaign υπέρ των Ορόμο, τα πρόσωπά τους έλαμψαν και μου ζήτησαν να τους τον γνωρίσω, γιατί τα περί των Ορόμο online άρθρα του της περιόδου 2004-2011 τυπώνονταν, μεταφράζονταν από τα αγγλικά στην γλώσσα των Ορόμο, και διαδίδονταν ανάμεσά τους ακόμη και στα πιο απόμακρα χωριά. Και μια φορά, όταν ο κ. Μεγαλομμάτης ήταν περαστικός από την Κένυα, τους έφερα σε επαφή και κείνοι τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν σαν να ήταν εκείνος ένα μέλος της οικογένειάς τους. Και τι έκανε εκείνος; Μιλούσε τέλεια σε Αφαάν Ορόμο μαζί τους!

Αφαάν Ορόμο σημαίνει ‘γλώσσα των Ορόμο’ στην γλώσσα τους, όπως και Αφ Σομάλι σημαίνει ‘σομαλικά’ στην γλώσσα των Σομαλών, Αφαράφ σημαίνει γλώσσα ‘γλώσσα των Άφαρ’ στην γλώσσα εκείνου του έθνους, και Σινταμουάφο σημαίνει ‘γλώσσα των Σιντάμα’ στην γλώσσα του συγκεκριμένου κουσιτικού έθνους.

Αυτά τα αναφέρω για να καταδείξω την εγγύτητα των κουσιτικών εθνών και γλωσσών. Παραλλαγές του Αφ- σημαίνουν ‘γλώσσα’. Δηλαδή είναι όπως η λέξη lingua στις λατινογενείς γλώσσες. Τα Αφαάν Ορόμο, όπως και τα Σινταμουάφο και τα σομαλικά, γράφονται σήμερα με λατινικό αλφάβητο.

Οι Ορόμο χαρακτηρίζονται από θρησκευτική τριχοτόμηση: άλλοι είναι μουσουλμάνοι, άλλοι χριστιανοί και άλλοι Ουακεφάτα, δηλαδή πιστοί της Ουακεφάνα, της παραδοσιακής θρησκείας των Ορόμο.

Προ 200 ετών δεν υπήρχε ούτε ένας Ορόμο μουσουλμάνος ή χριστιανός.

Όταν όμως άρχισε η αβησσυνική κατάληψη που συνδυάστηκε με την εμφάνιση δυτικών ιεραποστόλων και την επιλογή ανάμεσα σε βίαιο εκχριστιανισμό ή θάνατο, πολλοί Ορόμο προσχώρησαν στο Ισλάμ και συνεργάστηκαν με τους Σομαλούς και την ιταλική αποικιοκρατική διοίκηση της Σομαλίας εναντίον των Αβησσυνών.

Σε πλήθος άρθρων του, ο κ. Μεγαλομμάτης έχει καταδείξει τις στενές σχέσεις και τις ομοιότητες ανάμεσα

α) στην αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία,

β) την αρχαία κουσιτική / μεροϊτική θρησκεία στο προχριστιανικό Σουδάν (που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν ‘Αιθιοπία’) και

γ) την Ουακεφάνα. Ακόμη περισσότερο,

ο Έλληνας αφρικανολόγος έχει ιστορικά αποδείξει την μεροϊτική – κουσιτική καταγωγή των σημερινών Ορόμο της Αβησσυνίας και της Κένυας από το Αρχαίο Σουδάν (την πραγματική Αιθιοπία), έτσι δίνοντας στο μεγαλύτερο σύγχρονο κουσιτικό έθνος μια ιστορικότητα που πάει πίσω στο 2500 π.Χ. και τον πολιτισμό της Κέρμα στο σημερινό βόρειο τμήμα του Σουδάν.

Ουακεφάνα σημαίνει πίστη στον Ουάκο, τον μόνο Θεό κατά τους Ορόμο. Οι μουσουλμάνοι Σομαλοί, αν και χρησιμοποιούν το όνομα Αλλάχ, διατηρούν και την κουσιτικής (Cushitic) καταγωγής λέξη Ουάκο. Συχνά μάλιστα την προσθέτουν μετά από λέξεις με ευεργετικό νόημα: δεν λένε ‘μπαρ’ (: βροχή) αλλά ‘μπαρ Ουάκο’, δηλαδή ‘η βροχή του Θεού’!

Στην συνέχεια παραθέτω μια σειρά από συνδέσμους για πρώτη εξοικείωση με το θέμα (η wikipedia έχει συχνά πολλές ανακρίβειες για λόγους που ήδη προανέφερα: επικρατεί σκοπίμως μεγάλη παραπληροφόρηση σχετικά) και αναδημοσιεύω ένα τεράστιο άρθρο του κ. Μεγαλομμάτη στα αγγλικά, αρχικά δημοσιευμένο στις 2 Μαΐου 2010, με τίτλο Oromo Action Plan for the Liberation of Oromia and the Destruction of Abyssinia (Fake Ethiopia), δηλαδή Σχέδιο Δράσης των Ορόμο για την Απελευθέρωση της Ορομία και την Καταστροφή της Αβησσυνίας (Ψεύτικης Αιθιοπίας).

Το συνηθισμένο στην Ορομία πελώριο δέντρο Οντάα (Odaa) επέχει κεντρική θέση στην κοινωνία, την πίστη και την ζωή των Ορόμο.

https://om.wikipedia.org/wiki/Odaa

Σημειώνω ότι ο κ. Μεγαλομμάτης είχε συγκρουστεί με τον αιγυπτιολόγο ακαδημαϊκό και καθηγητή του Jean Leclant, ο οποίος ήταν αυτός που συνέστησε προσωπικά στον φίλο του, τον ματοβαμμένο Αμχάρα τύραννο της Αβησσυνίας Χαϊλέ Σελασιέ, στα μισά της δεκαετίας του 1950 (όταν ο Leclant ίδρυσε την εκεί Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων) να αλλάξει το όνομα της χώρας από Αβησσυνία σε Αιθιοπία.

Το γιατί συνέβη αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία, η οποία θα απασχολήσει όλο τον κόσμο στο μέλλον, αλλά ο κ. Μεγαλομμάτης έχει επανειλημμένα γράψει για το θέμα και γι’ αυτό θα επανέλθω.

Κλείνω ζητώντας σας να μην αποκαλείτε πλέον Αντίς Αμπέμπα την πόλη που είναι πρωτεύουσα του τυραννικού αυτού κράτους. Το όνομα αυτό στάζει αίμα. Αυτή ήταν η πρωτεύουσα ενός από τα βασίλεια των Ορόμο τον 19ο αιώνα και ονομαζόταν Φινφινέ. Οι Ορόμο ακόμη την ονομάζουν έτσι – και μόνον έτσι.

Διαβάστε:

http://www.oromoliberationfront.org/News/2008/Open%20Letter%20to%20HRH.html

http://oromoliberationfront.org/english/oromia-briefs/

http://oromoliberationfront.org/english/finfinne-addis-ababa-is-an-oromo-land/

http://www.genocidewatch.org/ethiopia.html

http://www.voicefinfinne.org/English/History/MB.html

http://www.voicefinfinne.org/English/index_interview.htm

https://en.wikipedia.org/wiki/Oromia_Region

https://en.wikipedia.org/wiki/Oromo_people

https://en.wikipedia.org/wiki/Oromo_language

https://en.wikipedia.org/wiki/Oromo_conflict

http://free-oromiyaa.blogspot.com/2010/05/oromo-action-plan-for-liberation-of.html

https://oromiatimes.org/2014/01/04/evidence-meneliks-genocide-against-oromo-and-other-nations/

Η σημερινή διοικητική διαίρεση της Αβησσυνίας (Ψεύτικης Αιθιοπίας) εκφράζει τα συμφέροντα των κατακτητών Αμχάρα και Τιγκράυ, των δυο εθνών της Αβησσυνίας που με κατακτητικούς πολέμους και γενοκτονίες επεξέτειναν τον 19ο και τον 20ο αιώνα τα σύνορα του μικρού και βαρβαρικού κρατιδίου τους που εκτεινόταν από την λίμνη Τάνα στην Αξώμη μόνον.

—————————————————

Oromo Action Plan for the Liberation of Oromia and the Destruction of Abyssinia (Fake Ethiopia)

First published in the American Chronicle, Buzzle and AfroArticles on 2nd May 2010

Republished in the portal of the exiled Oromo Parliamentarians

https://www.oromoparliamentarians.org/English/News_Archive/Oromo%20Action%20Plan%20for%20the%20Liberation%20of%20Oromia.htm

Dr. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

The present article is not an original, new text; it consists in the merge of eight articles first published in 2008. The text has been slightly modified, edited and updated. As the series was not completed, I will further expand in forthcoming articles in order to extensively describe the types of actions needed to be undertaken by independent average Oromos in view of the liberation of Oromia and the ultimate destruction of the monstrous colonial tyranny of Abyssinia, the world´s most racist and inhuman state. The present article consists of 21 units, as per below:

1. The Search for Oromo Leadership

2. A New Oromo Leadership: A Global First

3. Weaknesses of the Traditional Political Leadership

4. Identification of the Oromo Nation in 2010

5. Who is the enemy of the Oromos?

6. Local – Regional-level Foes

7. Authentic Oromos and Fabricated Amharas; the Total Opposition

8. Direct and Indirect Colonialism

9. Differentiation among Colonial Rulers

10. Anglo – French Colonial Establishment: Arch-enemy of the Oromo Nation

11. Millions of Oromo Leaders Organized in Independent Groups

12. Present Oromo “Leaderships” and their Inertia

13. Key Figures to Be Considered by All the Oromos

14. Biyya Oromo Independent – Whose Work Is It?

15. Groups of Oromo Liberation Activity – GOLA

16. Ground work

17. GOLA Security – Impenetrability

18. GOLA – Commitment

19. GOLA – Function

20. Basic Directions for GOLA Projects and Endeavours

21. Collection of Information Pertaining to the Oromo Nation

——————————————–

1. The Search for Oromo Leadership

I went very attentively through Mr. Abdulkadir Gumi´s article ´Oromos: unblessed with leaders´ and I do find it as an excellent opportunity to exchange with my friend some ideas and approaches in public. Mr. Abdulkadir Gumi is a young Borana Oromo political activist, who deserves great respect for the help he has offered to many Oromo refugees, penniless refugees, and undeservedly imprisoned asylum seekers. In an opinion editorial, Mr. Abdulkadir Gumi asserted that the Oromo Nation has currently no great caliber political leaders able to “rise above their village, clans, interest”. Little matters whether I agree with the statement or not. Abdulkadir may be right in his comparisons with examples of African leaders, but I would like to pinpoint some yet unnoticed truths.

Point 1 – Worldwide lack of political (and not only) leadership

Searching worldwide, one can hardly find political leaders worthy of their titles. One can go through numerous editorials, analyses and even books about the subject. The issue is not quite new, but I would add that it gets continually deteriorated year after year, decade after decade. I came to first notice it in the 80s, when political commentators in Europe explained that the then generation of statesmen and politicians (Helmut Kohl, Hans Dietrich Genscher, Giulio Andreotti, Margaret Thatcher, James Callaghan, Francois Mitterrand, Jacques Chirac, Jimmy Carter, etc.) were of smaller caliber and poorer performance than the previous generation of European and American statesmen who reshaped Europe and America in the aftermath of WW II (Konrad Adenauer, Alcide De Gasperi, Winston Churchill, Harry Truman, Dwight Eisenhower, Charles de Gaulle, etc.).

I would add that ever since the same motif has been repeatedly employed within more specific contexts, academic, artistic, philosophical, spiritual, etc. Viewed as such, it is omnipresent in almost every era and every period of human civilization; only in few periods of zenith it is momentarily forgotten. This is the so-called ´concept of decadence´, according to which the past is always greater, higher, nobler, and consequently, more classic. People have always been familiarized with the concept that in the past ancestors were heroic, epic, and grandiose.

In fact, average people and political leaders change very little and their caliber is generally the same; what changes and in the process confuses our understanding is the era in which we live. Our acts and our thoughts, our quests and our hopes create instantly different contexts within which everything is viewed differently. Sometimes, this is also true, another context is truly a lower context, and then it would be impossible to expect greater thinkers, leaders, intellectuals and visionaries. The context is always reflected in the people who compose it, because they first express in it their deep thoughts, worries and perceptions.

Placing the subject within the context of our times, we can only agree with the approach; our era of conventionalism, materialism, relativism, conformism and subjectivism helps proliferate corrupt statesmen, crestfallen leaders, and conventional thinkers who are held captive of fallacies and forgeries that appear to them as awfully great and therefore impossible to challenge. These are the myths of our times that we avoid to demolish because this would deprive us of the hierarchical approval of our lethargic society where the manipulation is omnipresent and the fraud remains omnipotent.

Befallen societies – real, decomposed social corpses cannot by definition bring forth great leaders; when an overwhelming pan-sexism is matched with cynical individualism, which is measured in millions of dollars and reconfirmed by social bubbles, the so-called leaders and intellectuals are devoid of originality, in-depth knowledge, and humane understanding, let alone wisdom and erudition. Social solidarity takes then the form of soiree de gala whereby caviar and champagne do not allow the attendants to focus on the dramas of billions of impoverished and starving masses.

In the societies of the End, there will be no leader; not because there are not or there cannot be. But because by accepting to lead the present elites, they would defame to very concept of leadership – which they are certainly not ready to consent with. In fact, the situation observed by Mr. Abdulkadir Gumi among the Oromo society hinges on global developments of the last 50 years.

Point 2 – Political leadership and “realistic” solutions

Political leadership does not necessarily mean great personality, but effective delivery of realistic political solutions. This is a point of clash within some Oromo leaders; I believe some of them are truly great people who have been exposed to extreme experience opportunities and formed very strong personalities. The same concerns Oromo theoreticians, academics and intellectuals.

One must have a perspicacious sight in this regard; what is a value for these Oromo leaders and intellectuals is not necessarily a value for our present collapsed world. Delivery of realistic solutions by a political leader and statesman is conditioned by adequate acceptance of the values of the present world. Yet, one can be a great person and fail to deliver a realistic political solution; the measures of this world are such that impose debasement and ignominy as key to success.

People who insist on preserving their integrity have definitely poor chances to successfully deliver.

Point 3 – Political action results from correct plan and timing

Epicenter of efficient political leadership is the well-timed and correctly planned political action. This is not an easy task for leaders of organizations, fronts and movements that struggle for the national liberation of oppressed peoples. Most of them have grown in clandestine conditions without attending a school of political science, thought and action.

Many Oromo leaders of liberation fronts and organizations, before taking a vital decision, ignore the real dimensions of the issue concerned, and are not able to correctly evaluate whether their impending action´s timing is good or not. This can be remedied through collective forms of leadership and through further involvement of the Oromo academics in the various liberation fronts, organizations and associations.

There is a great number of Oromo academics and intellectuals, who except from serving as the oppressed nation´s scholarly assets, could definitely help Oromo political leaders renowned for their strong clandestine experience but also for their political unawareness. For the years ahead, it will be decisive to offer these Oromo academics and intellectuals key positions of councilors and advisors and let them define many non political and political aspects of the Oromo National Struggle for Independence.

In fact, all the Oromos must understand that the real fight starts now! It would therefore be wise to view the ´Oromia Tomorrow´ project from scratch and holistically. There is always time for a comprehensive plan, target prioritization, adversary targets´ analysis, and internationalization of the Oromo struggle for National Independence – which must make the headlines and the breaking news allover the world.

Point 4 – Oromo Voluntarism

At this moment, I will refer to an excellent sample of American voluntarism that is very closely affiliated with Oromo social stance; it is the classic quote from President John Kennedy´s inaugural address (20 January 1960):

“And so, my fellow Americans, ask not what your country can do for you; ask what you can do for your country”.

This consists in the best answer to Mr. Abdulkadir Gumi´s call for great and honest Oromo leaders to appear. The best Oromo leaders are indeed the unknown Oromos, all those who spent time in jail, have been persecuted throughout Abyssinia, were mistreated by the Abyssinian agents of secret services abroad, and without losing their faith in the ultimate liberation and the rehabilitation of the Oromo Nation, they are ready to do all it takes to get it done.

This is not a figure of speech; it is literally meant.

The aforementioned quote of the assassinated American President was said for citizens of an established country; for the homeless Oromos, the quote could be paraphrased into the following:

“And so, my fellow Oromos, ask not who will be your leader in the struggle for Independence; ask yourselves how you will be the leader in the struggle for Independence”.

Instead of waiting known and unknown persons to perform and lead the Oromo Nation to Independence, the Oromo youth must truly understand that their contribution to the long desired objective of National Independence is as important as that of any leader.

Through political activism in a great number of fields, pioneering initiatives and proper political monitoring and analysis, young Oormos, acting within small nuclei and impenetrable groups, can exercise a great impact on all the liberation movements, fronts or organizations, and on their leaders.

2. A New Oromo Leadership: A Global First

This will truly be the transcendental approach to the existing need for Oromo leadership; instead of getting involved into endless discussions of the style “we did all we could”, “no, you did nothing”, “you are tribalists without future”, “you want to impose political prevalence of one tribe when the others pay”, “you are sectarian”, “no, you got bribed in order to stay inactive”, “you are wrong in willing to shape an alliance with those” “you are isolated from the rest” and a thousand of possibly true but utterly disastrous sentences like the aforementioned, the Oromos must reflect and emulate their traditions, culture, behavioural system, and historically attested identity.

Almost all the Oromos can be the leaders of the Struggle for Liberation of Oromia. Little matters whether finally some of them will be absent. In this series of articles, I will examine what and how the Oromos should act in order to trigger tremendous changes and momentous political developments that neither their vicious enemies, the racist ´Ethiopianist´ Amharas, nor any possible traditional Oromo leadership could ever outmaneuver, disregard, avert or avoid.

3. Weaknesses of the Traditional Political Leadership

Before proceeding systematically into methodological steps, one should stress a point:

Why is collective leadership, shared by thousands of Oromo political activists and social voluntarists, preferable to traditional political leadership?

I think one does not need much to underscore the importance of this seminal point. Traditional political leaderships involve leaders, and rely extensively on personal leadership. Personal leadership is the weakest point of a liberation struggle; this is not widely known. A person is easily exposed to influence, impact, pressure, demands, extortion, inducement, bribery and blackmail. A traditional leader is engaged in personal contacts, consultations and deliberations.

Consequently, one understands clearly that a traditional leader of a liberation front is exposed to the world of global power (involving mainly diplomacy, administration, military, and financial corporations); the liberation front´s objectives and deeds usually clash with interests of some parts of the world of global power, and then contacts are resumed in order to solve the issues.

In these contacts, the eventual liberation front leader is an extremely weak being compared with the professionals of the world of global power (be they a diplomat, a military, a Chief Financial Officer or a special envoy). Such is the difference that the few first attempts of enticement usually bring a wonderful result and the liberation front leader is then suitably ´bought up´.

There is more to it; the aforementioned eventuality is not immediately detected by the followers or the colleagues of the (already bought up) leader. He then proceeds smoothly (is even advised to do so by his ´buyers´ who now are called ´international support´) and in the span of a few months, he suddenly expresses a strange and unexpected suggestion; he may then influence all the rest or he may not. But even before that, the change is detected by the opponents of his earlier interlocutors. Who are they? Well, practically speaking, anyone belonging to another part of the world of global power. Do not view this situation necessarily limited within the frame of a well known concurrence in Africa, such as US – China, Europe – China, US – Europe; it can be an internal European or American group of power that is opposed to the one that first contacted and bought the liberation front leader.

What happens in this case is a counter-negotiation, a counter-blackmail, and a counter-bribery; with more money in his pockets (I am sorry, rather read Swiss bank accounts), the leader acts differently and accommodates himself in another country. With all the divisions that the new situation may create, as the world of global power has enough money for all; when colleagues separate from leaders there is always an enticement – counter-enticement issue involved.

Few leaders have today the strength of Che Guevara; people become smaller when the world of global power becomes stronger. Usual thoughts of today´s liberation front leaders, who have been bought up, are theoretical questions like the following:

Why being assassinated, when one can live a nice and comfortable life, have position, climb up to a world class respectability, and even hear acclaim and finally enjoy posthumous fame?

One could expand up to the level of an encyclopedia on this execrable issue that delineates the world corruption just ´minutes´ before an excruciating disaster sends all these illegal and inhuman interests to the Hell they deserve, but this is not the subject of this article.

From the aforementioned it becomes clear that collective leadership, established out of simple people who first situated the center of their activities in small independent cells of work before merging them, can avoid the entire chapter of enticement and blackmail attempted by the world of global power at the prejudice of personal leadership. Simple people, who worked in simple groups of volunteers and all together meet the representatives of the world of global power, automatically cancel the possibility of these shameful representatives to act in their customary way.

Let´s study a hypothetical, yet possible case. If 10 representatives of a union of activists´ groups meet with one or two French or English diplomats, what sort of colonial tactics can be attempted? They will reject the bribe offered (if the offer is ever expressed) and thus they will effectively interrupt the shameful negotiations. The representatives of the world of global power will be in total despair because they will have no means to influence this union of activists´ groups as the personal contact and the evil exercise of enticement and blackmail practices would prove to be impossible. The representatives of the world of global power become powerless if they cannot isolate one person out of an entire group or union of groups. With the 10 representatives rejecting the bribe, the representatives of the world of global power would not know whom to contact and how to influence this headless union groups. They would have to interfere in more expensive, painful or uncomfortable ways; their bias would be then revealed more easily.

There is more to it; before reaching the level of being convoked by some representatives of the world of global power, the union of activists´ groups will have already done tremendous work which would be absolutely disproportional to the fainéant and indolent pseudo-leaders of the traditional political leadership. Absolutely colossal work can be done, and will have been done even before the level of the establishment of the union of activists´ groups; the essential and background work must be done first, and will have to be done by the activists´ groups and isolated cells. Never forget, the representatives of the world of global power very often ask their puppets precisely this: to stay inactive. This helps tremendously their agendas at times.

This has very prejudicial side-effects. If one considers the work that needs to be done and the work that has been done by all the existing Oromo liberation fronts, one realizes automatically why Oromia has not yet been liberated. The detrimental comparison (certainly less than 1%) is due to the fact that the indolent leaders render the entire Oromo Nation indolent as well. Why bother if you think that a leader and an organization will manage it altogether? Relax! Contemplate the wonderful lines of the Oromia mountains´ peaks in the horizon, and expect the liberation to fall from the sky!

On the contrary, if you know that the liberation of your country is simply your own affair – and none else´s – then you are bound to act, ceaselessly, passionately and wholeheartedly. And who is the Oromo who would not give everything to see the black – red – white flag in the UN General Assembly?

4. Identification of the Oromo Nation in 2010

Before going ahead with the necessary fields of Oromo grassroots revolutionary cells and groups of work, we have to make a clear-cut demarcation of who can be members of such a group. In fact, only Oromos, either in Oromia or the Diaspora, can be members in these cells. Who can be considered as Oromo native in 2008?

Every person whose origin involves an Oromo father and/or mother, every person who speaks Afaan Oromo as native language, and every person who in addition to the aforementioned conditions is totally committed to the Struggle for the National Liberation and Independence of Oromia is an Oromo. Abiding by Gadaa social and behavioural values, rules and activities is imperative, and if for any possible reasons some Oromos may have partly or totally forgotten, neglected or abandoned Gadaa, related training and education must be offered to them – which is one more concern for the activists´ groups.

In addition to the aforementioned compulsory and incontrovertible conditions of Oromoness, one should provide for the integration within the Oromo society of all the people married with Oromos, and of their children, as long as they abide by the second and the third of the previous three conditions. Abiding by Gadaa values, rules and activities is always imperative, and related training and education must be offered to them as well.

Furthermore, for people exposed to and victimized by racist policies of assimilation, carried out by Oromos´ enemies who targeted the diachronic existence of the Kushitic Oromo Nation, there must be a provision. As result of the criminal anti-Oromo policies imposed tyrannically over the span of the last ca. 130 years, several Oromo natives lost their Afaan Oromo linguistic skills and even their identity. They should undergo – if this is explicitly demanded by them – an intensive course of Oromo identity rehabilitation which will also be a matter of concern and endeavour for the activists´ groups. They will have to learn Afaan Oromo, integrate themselves within exclusively Oromo social and professional context, and adhere to one of the two traditional Oromo religions, Waaqeffannaa or Islam. Not only a concern for their Oromization must be shared, but a vivid effort of de-Amharanization must be applied (upon their request), and their rejection of any element of the terrorist, racist theory of ´Ethiopianism´ must be total and absolute. Abiding by Gadaa values, rules and activities is imperative for them too, and related training and education must be offered to them. Under these conditions, and following their 18 to 24 months long training, they could be considered Oromos, and then participate in the Oromoo activists´ cells and groups of volunteers.

Finally, a provision must be made for the eventual Waaqeffannaa proselytes, and all those who may find in Waaqeffannaa a system of beliefs and practices that suits their mindsets and visions best, under condition of learning Afaan Oromo, and permanently ascribing themselves to Oromo social values, rules and activities (Gadaa).

Before focusing on the ways to establish Oromo cells of political activists and social volunteers, we must analyze a critical point; the lack of independence for the entire nation is not the result of mere coincidence. Real, criminal enemies have existed and are currently active against the Oromo Nation. No success will ever mark a socio-political project if foe identification is neglected or undermined.

5. Who is the Enemy of the Oromos?

This question can be phrased only by true Oromos; this means that not a single individual, who does not see his life purpose included in the effort for the Liberation – by all possible means – and National Independence of Oromia, has the right to speak in this regard.

As we already stipulated, there may be people whose ancestry is only partly Oromo; however, one cannot accept them as properly speaking Oromos (either they speak Afaan Oromo or not), as long as they do not fully admit the National Need for Independent Oromia and do not acknowledge that for them top life priority is the Liberation – by all possible means – of Oromia.

Consequently, people who are not Oromos, have no right to participate in the debate about Oromos, their liberation, and their enemies´ elimination. These pseudo-Oromos are alien, sick and evil elements that must be cut off from the Oromo Nation and adequately – and paradigmatically – punished.

In the same way an Englishman or a Russian will not tell the Georgians who their enemies are and what their national objectives should be, a non Oromo – by virtue of his rejection of, or opposition to, Independent Oromia – has nothing to say and should therefore be properly isolated.

In addition to the Native Oromos, historians and political scientists, analysts and commentators, fully committed to unadulterated truth and objective stance, have to participate in the national Oromo debate, and contribute to a critical political subject, such as the Oromos´ foe identification.

At this point, we must direct our analysis´ efforts to two different levels, first the local – regional platform, and second the regional – global arena.

6. Local – Regional-level Foes

Over the past few months, we observed an Abyssinian governmental effort to fuel disputes among Oromos inhabiting different parts of the occupied Oromia and other subjugated nations of the obsolete Abyssinian colonial state. There were clashes with the Sidamas, the oppressed nations of the Benishangul province, and others. Are these nations enemies of the Oromos?

This is a viciously setup trap; these nations have been incorporated in the obsolete Abyssinian colonial state without their political willpower and personal determination.

Other tyrannized nations are not enemies.

These oppressed nations have been forced to accept the reality of their lands´ invasion, their historical rulers´ and leaders´ physical annihilation, their properties´ confiscation, their houses´ destruction, their ancestors´ assassination or slavery, and their culture´s, religion´s and language´s prohibition. In brief, they have lived a dark national and personal experience similar to that of the Oromos.

Their socioeconomic and political manipulation by any Abyssinian tyrannical administration helps only further victimize them; the Oromos must understand that since they form the largest nation within the colonial hell Abyssinia (fallaciously re-baptized ´Ethiopia´), the criminal tyrannical rulers will certainly try repeatedly to oppose them by using all possible means – not only the governmental oppression.

1. Tigray Monophysitic (Tewahedo) Abyssinians are not enemies.

Many analysts and commentators use the term ´Tigray-led´ to describe Meles Zenawi´s tyrannical administration. There is no doubt about the origin of the Abyssinian dictator; equally, there is no doubt about the increased proportion of Tigrays hired and present in Abyssinia´s public administration. Under conditions of democratic rule, the Tigrays should not outnumber the Ogadenis hired in the public sector, ´elected´ in the parliament, and appointed in the government and the military, as the two nations´ total population comprised within Abyssinian borders is the same.

It would be inaccurate to identify the entire Tigray nation with Meles Zenawi´s tyrannical administration. First of all, the Tigrinya and Tigre speaking people live in great numbers outside Abyssinia, forming the majority of Eritrea.

Second, the Tigray Muslims, who represent a significant portion of the Tigray nation, are systematically persecuted in Abyssinia, and methodically kept out of the government.

Third, and more importantly, the Tigrays, as an independent nation with different identity, historical heritage, culture and traditions, are equally targeted by the state-imposed, historically false, and politically racist dogma of ´Ethiopianism´, which was setup by the Amhara Monophysitic Abyssinians in order to ensure the criminal project and evil plan of the assimilation (amharanization) of all the subjugated nations of Abyssinia with the Amharas.

In a way, Tigray traitor Meles Zenawi contributes to an Anti-Tigray, Anti-Abyssinian racist theory that greatly and irreparably damages his own nation. The same concerns all his followers, as well as every Tigray ascribed to the evil theory of Ethiopianism which is promoted by the Ethio-fascist crooks of Kinijit and Ginbot-7, Hitler´s children in Africa.

But there are Tigrays who reject the evil Amhara racism and their bogus-historical dogma, and Oromos must reach out to them and setup structures of future cooperation to comprehensively destroy Ethiopianism, and isolate the evil Amhara racists.

2. Amharas: the Insidious Invaders, Criminal Settlers, and Monstrous Tyrants

Before explaining why the Amharas consist in the focus of evil and anti-Oromo criminality, I want to quote an excellent study carried out by Sandra F. Joireman and Thomas S. Szayna, researchers of the Rand Corporation, who drew pertinent conclusions as regards the nature of the Amhara ideology, as ´insidious´: (http://www.rand.org/pubs/monograph_reports/MR1188/MR1188.ch5.pdf):

“The long stretch of Amhara leaders in Ethiopia has led to two inaccurate and insidious ideas among the Amhara. The first is the association of a particular Amhara “type” with the definition of Ethiopian: by this notion, an “Ethiopian” is a slight, light-skinned, Christian, Amharic-speaking farmer. The second is a sense of manifest destiny: an idea that the Amhara are somehow ordained to rule a “Greater Ethiopia.” These ideas are insidious because they give no quarter to the majority of the population who do not fit this “type” linguistically, religiously, or ethnically”. (p. 12)

7. Authentic Oromos and Fabricated Amharas; the Total Opposition

The historical reality is simple and easy for all the Oromos to learn, understand, admit and thence use as basis for their political orientation. It is encapsulated in the foreign points:

1. Oromos and Amharas originate from different ethno-linguistic groups which opposed one another over the ages; the former are the descendants of the indigenous Kushites, the real ancient Ethiopians who developed a most ancient and illustrious civilization on the Nile´s banks in Northern Sudan (the real Ethiopia of the Ancient Greek and Latin sources) from the 3rd millennium BCE down to the middle of the 2nd millennium CE (involving three great Ethiopian Christian states, Nobatia, Makuria and Alodia). The Amharas are an Ancient Yemenite, Semitic, offspring that crossed the Red Sea and settled in the Eastern African coastland of today´s Eritrea before expanding in the inland.

The difference between Amharas and Tigray Abyssinians may even reflect different Yemenite settlements in Eastern Africa, but the Ethiopian Kushites had been in constant conflict with the Abyssinians even before the Abyssinian invasion of Ethiopia (Northern Sudan) and destruction of Meroe (the last pre-Christian Ethiopian capital) at 360 CE.

2. African Oromo Kushitic opposition to the Abyssinian Semitic presence in Africa is noticeable throughout the Christian, Islamic and Modern periods of Eastern African History. Quite characteristically, although Christian Abyssinians invaded Meroe, they failed to be accepted by the indigenous Ethiopians, the ancestors of the Oromos, and to diffuse Christianity in the Nile´s valley. Christianity was diffused in Ethiopia (Ancient Sudan) through Egypt.

3. The interconnection between the three Christian Ethiopian states and Christian Abyssinia was minimal, if not inexistent, until the demise of the Abyssinian Axumite state in the advent of Islam (ca. 650).

4. The three Christian Ethiopian states survived during the first period of Islamic expansion, whereas Christianity in Abyssinia was demolished with the rise of Islamic control over the Eastern African coastlands in the Red Sea area. The contacts between the isolated remnant of inland Axumite Abyssinia with the three Christian Ethiopian states were very limited.

5. The rise of the Kushitic Agaw Christian dynasty in the middle of 10th century in a small part of the present Tigray and Afar provinces´ territory helped Christianity survive in Abyssinia, but it consists in an abrupt dynastic, cultural, and national discontinuity. The Christian Agaw state was small and equally isolated. It resumed few contacts with the two Christian Kushitic Ethiopian states (Nobatia and Makuria merged to confront the Islamic pressure in 10th century Upper Egypt, whereas Alodia was comfortably far). However, it was deeply reviled by the disparate, revengeful Abyssinian elements that were wisely kept out of control. It finally collapsed because of their conspiracy.

6. The subsequent rise of the barbaric, criminal, adulterous, and evil pseudo-Solomonic dynasty in the 13th century opened the gates of the Hell for a multitude of civilized African nations who – with the Agaws first – became the target of the criminal Amhara forgers who introduced the counterfeit, spurious theory that the Axumite Abyssinians king had descended from the Biblical Queen of Sheba, an unhistorical Ancient Yemenite ruler (known as Balqis in the Islamic traditions that reshaped the Biblical and the Talmudic references), and the Ancient Israelite king Solomon.

7. There is not a single pre-Agaw or Agaw evidence (religious-historical, archeological or philological) that pre-Christian and Christian Axumite Abyssinians had ever believed that they had any sort of connection with the mythical Yemenite queen and the historical Hebrew king. It is all a criminal lie that kills millions of humans, and enslaves and tyrannizes all the rest who may come to an encounter with it.

8. This bastard theory reflected the projection of illegitimate needs of the Semitic Amharas on the Kushitic Agaw throne, and was used as political ideology by the theocratic, lunatic Amhara kingdom´s elite in their effort to serve and promote their heinous, utterly inhuman and antihuman objectives, namely Anti-Islamic hatred, Anti-African odium, and systematic barbarization and assimilation of all the Eastern African nations.

9. Following historical clashes with Christian and Muslim nations (Agaw, Afars, Somalis, Hadiyas), the Amharas – who did not bother to save the ailing Christian kingdom of Alodia (the last Christian Ethiopian kingdom in Sudan) when it was (ca. 1500 – 1520) attacked by the Funj Muslims – engaged in confrontation with the Oromo Nation, which lasted for centuries before the Oromos were (almost in their entirety) enslaved by the Abyssinians.

10. A pattern of the utmost importance in this confrontation is the persistent Amhara malignancy to act in premeditated manner matched with hypocrisy, duplicity, mendacity and to intentionally target the very existence of the Oromo Nation.

11. The fact that during the long historical process some disoriented, deceived or disenchanted Oromos entered into any sort of contact and relationship with the Amharas, involving even royal marriages, does not change in anything the reality that for every Amhara action and/or initiative there has always been a proven Amhara plan of racist, anti-Oromo nature, which was unveiled after each planned event had been unfolded.

12. The eventuality of a half-Oromo ancestry for an Amhara ruler means nothing but an Amhara Anti-Oromo plan. It would be otherwise only if, due to the eventual half-Oromo ancestry, the Amhara ruler denied the heretic, pseudo-Christian Monophysitic Abyssinian Church and introduced Waaqeffannaa religion among the Amharas.

If such an action had been taken, then we could have discussed about the fair and bi-dimensional character of the relationship between the two nations. When an Oromo gets absorbed within the Amhara socio-behavioural system (do not call it ´culture´), he / she becomes a non-issue and a non-subject for the Oromo National History.

13. Part of the Amhara pseudo-royal obscenity was the permanent practice to force marriages between people of supposedly noble origin and vulgar felons to enable the permanence of the theocratic control over the supposed ´palace´ of the Amhara Abyssinia. The practice started with the first pseudo-king of the bogus-Solomonic “dynasty”, Yekuno Amlak, who was the son of nobody, but was presented as the descendant of the last king of Axum, which would make even chimpanzees laugh!

14. On all this background, 13 – 14 decades of deliberate, coldhearted genocide perpetrated against the Oromos by the Amhara invaders, the terrorist Amhara settlers, the notorious Nafxagna, and the accompanying cruel soldiers was added to irreversibly stamp an irreconcilable relationship, which will end only with the liberation of the Oromos, the total separation of the two nations, the expulsion of the Amhara settlers from Finfinnee, Shoa and Gojjam, and the UN patronage of the two separate states´ relationship.

The Amhara anti-Oromo animosity reflects today a 2-millennium long opposition between the indigenous, African, Kushitic Ethiopians and the emigrant, Semitic, Yemenite Abyssinians. It should however be clearly understood that the Amharas are not the only enemy of the Oromos. Simply, the propinquity makes them more reviled.

For a subjugated nation, a faraway enemy can be more harmful and perilous; one can generally call the case ´colonialism´; however, this phenomenon is vast and nuanced. There can be direct and indirect colonialism. This is one point; the other point is that not all the colonial powers have been equally detrimental to the colonized peoples. It is essential to illuminate these two point before proceeding with the identification of the Oromos´ regional – global enemies.

8. Direct and Indirect Colonialism

Yemen, as integral part of the Islamic World for no less than 900 years, became normally an undisputed province of the Ottoman Empire, when the Sultans of Istanbul became Caliphs, and the Ottoman forces arrived in Yemen. Colonialism in Yemen started in the 1830s with the British invasion of Aden in their vicious plan of encircling and destroying the Islamic Caliphate – quintessence of the Islamic World. This example is a typical direct colonialism. The departure of the British brought an end to the direct colonial rule.

The British had also colonized the Ottoman province of Sudan in the second half of the 19th century; but to do this, they involved the Egyptians who were by then under a particular regime of a Viceroy who was nominally subject to the Ottoman Empire (as Egypt had been an integral part of the Caliphate for almost 300 years / 1517 – 1798) and essentially controlled (and therefore colonized) by the combined colonial forces of France and England. The military and economic presence of Europeans in Sudan was pseudo-legitimized by the idiotic cooperation of the Viceroy (Khedive), who was not even an Egyptian but Albanian of descent. This case is a composed, indirect and direct colonial, regime.

In the case of the colonial Abyssinian expansion at the prejudice of numerous African nations which lost their independence in the process, we have sheer French and English offer of support, technical assistance, financial aid, military know how transfer, and key intelligence info handed over the Abyssinian tyrannical rulers.

Both, France and England, wanted Abyssinia to expand colonially in order to

1. contain the Italian colonial expansion in the Red Sea and the Horn of Africa region, and

2. balance their own colonial expansion in the aforementioned area. The French were pushing from the West (Sahara and the territories of today´s Central African Republic and Chad), and the English were trying the establish a colonial axis from the North to the South of the Black Continent.

Consequently, the nations that have been subjugated by the Abyssinians, have been indirectly colonized by the British and the French. This is a key point to take into consideration.

In fact, indirect colonialism can last longer and take different forms; England colonized India, and after more than 200 years of colonial conspiracy, presence and rule, the English left. By dividing their previous colony, through a disreputable UN involvement, into many countries, the English managed that an entire nation, the Baluchs, be divided among three states, namely Pakistan, Iran and Afghanistan.

The treatment that the Baluchs have received within Pakistan is purely colonial, but the direct colonial presence of the Pakistani authorities in Baluchistan does not minimize in anything the indirect – still present – English colonialism.

A similar case can be noted in NW Africa, whereby the ongoing, indirect French colonialism left the Kabylian Berbers without a state.

9. Differentiation among Colonial Rulers

Colonialism itself is a vast issue that does not belong exclusively to modern periods of the History of the Mankind. In the Antiquity, we easily identify Egyptian, Phoenician, Assyrian – Babylonian, Aramaean, Persian, Yemenite, Greek, Hebrew and Roman colonies.

The reasons that bring the settlers to faraway places vary; from commercial motifs to military conquest, and from interest for exploration to flight due to tyranny, many varied motives bring people – sometimes in great numbers – to distant places.

In modern times, colonialism started with the efforts of the kings of Spain and Portugal to reach out to India in order to break the Ottoman monopoly over the commercial routes to the spices, fragrances, incense and other products of the Orient. Spanish colonialism proved to be extremely brutal as it took the form of intentional genocide of the Mayas, the Aztecs and the Incas, who were forced to Christianity.

Holland, France, and England followed on the Spanish and Portuguese colons´ footprints; contrarily, great maritime powers of the Mediterranean, like Genoa and Venice, remained confined within the same geographical area and gradually lost their significance. Although parts of Africa and Asia had been colonized by some of the five European colonial powers, first America was completely colonized (by Spain, Portugal, France, Holland, England and Russia), and then the competition was transferred in Africa where for centuries the Ottoman Empire controlled lands inhabited by Muslims that totaled an area of more than 8 million km2.

As all African Muslims (with the exception of the Moroccans, the Malians and other Muslims of the Western confines of Africa who were organized in at times sizeable states) from Algeria to Egypt to Somalia viewed the Sultan – Caliph and the Sheikh-ul-Islam as their political and spiritual leaders, we cannot possibly discuss of Ottoman colonialism.

In Africa, Western colonialism took an openly anti-Islamic form which has left an irreversible impact down to our days. Spain and Portugal had already expanded tremendously, that´s why their involvement in Africa was not momentous; however, Portugal´s involvement was early and critical as it saved the tiny Abyssinian state from extinction. Holland had great interests elsewhere; in Europe itself, Belgium was a Dutch colony, whereas faraway Indonesia was truly immense for the small European kingdom. In fact, Africa was the continent of the harshest Anglo-French competition. Italy and Germany were late newcomers, and the overall picture was completed with Portugal, Belgium and Spain.

Colonialism had more limited success in Asia; three great, old states, namely the Ottoman Empire (last but not final metamorphosis of the Roman Empire and its Oriental part), Iran and China were never colonized. Of course, the three countries were terribly weakened, as they were targeted by nearly all the then competing European colonial empires, Russia, France, England. With the aforementioned three empires, plus Germany, Austria-Hungary, Japan and the United States competing for a larger colonial portion in China, started WW I that was a shock for the 19th century colonialism.

It was absolutely duplicitous for the American establishment to fight so resolutely against the Spanish colonial empire in the last decades of the 19th century and humbly – and shamefully – agree with the expansion of the French and the English colonial empires at the prejudice of the Ottoman Empire in the aftermath of WW I.

With the demise of the colonial dreams of Germany, with the rise and the fall of the Japanese and the Italian colonial empires, with the transformation of the colonial empires to postcolonial authorities, and with the emergence and the dissolution of the Communist world, we were ushered into our global times.

How can we differentiate among the colonial empires?

There are two levels of evaluation, namely physical and socio-behavioural – cultural.

1. Physical Level

Brutality is a sign of insanity and inhumanity; wherever we attest a high degree, great extent and long duration of brutality, we realize that we face a merciless colonial empire ruled by cruel racists. This is the case of Spain in Mexico and Peru, this occurred in Tanganyika at the times of the German occupation, and this was encountered in the Eastern confines of Asia at the times of the Japanese empire. It is essential to add that the same brutality was employed by the Amharas against the Oromos, and by the Russians against the Uzbeks and the Turkmen.

2. Socio-behavioural – Cultural Level

Contrarily to the Spanish, German, Russian, and Japanese cruelty, the classical French and English colonialism is mainly directed against the socio-behavioural, cultural and national values of the colonized nations. Instead of killing or expelling anyone who opposed the colonial orders and rule, the French and the English deployed a great effort to socially infiltrate and culturally alter the subjugated nations. They extended this approach to the local elites, anticipating the logical social impact and ramifications of an advanced de-formation, de-education, and de-identification of the local elites.

The French and English approach targeted the colonized peoples´ national identity, historical heritage, cultural authenticity, religious traditions, socio-behavioural soundness, and proper existence. The approach is mainly French of concept and the English have been distant second in this regard. The French intentionally tried to turn all the colonized peoples – victims of the French expansionism and imperialism to mere copies of (certainly unauthentic) Frenchmen. They projected among the colonized nations prefabricated ideas – ´bon pour l´ Orient´ and tried to convince that allover the world ´culture´ is the French culture.

The English did not reach that level; however, they used the French effort in order to project general considerations of and viewpoints on the commercial – economic exchanges and the international economic order. This attitude ushered us into the world of global economy on which English liberalism rather than French dirigisme left a strong impact.

Italy – more preferable than Amhara Abyssinia for Oromos

Compared with the English and French colonial rule as it was exercised in a variety of Middle Eastern and /or African countries (such as Egypt, Sudan, Algeria, Lebanon and Morocco), Italy proved to be a far more human colonial power. Italian colonialism in Libya, Eritrea, Somalia and Abyssinia was rather an expression – not imposition – of Italian daily lifestyle.

Although Italy represents within the European continent a far older and far more determinant culture than France and England (Renaissance alone would reconfirm the aforementioned statement), the Italians did not force the Libyans or the Somalis to perceive the world as possible to view only through the eyes of Boccaccio or Dante, nor did they constrain them to share the esthetics of Michelangelo and Leonardo da Vinci.

In fact, the Italian humanist attitude can be attested in the return of the Axum stele (hawalti), and in the most recent deal with Libya, involving formal apology and reparations for the colonial occupation.

The English and the French reactions against the pertinent Berlusconi – Qadhafi deal, as encapsulated in numerous articles in the world press (f. i. http://www.time.com/time/world/article/0,8599,1838014,00.html), demonstrate the evil and racist nature of the French and English establishments.

It is essential for every Oromo activist and political volunteer to understand that tactical mistakes have been made in the past; when the Italian colonials attacked Abyssinia in 1936, they did not represent a threat against the Oromos, the Afars, the Sidamas and others, but a menace against the evil monarchical state of Abyssinia, and its cannibalistic pseudo-king Haile Selassie.

In fact, at those days, the Abyssinian invasion of Oromia had just been completed, and the last king of Jimma had died before just 4 years (1932); it was too early for the Oromos to have formed a strong resistance organization and liberation front. If this had been the case, an alliance between the Oromos and the Italians (stronger than the rather unmotivated cooperation of Abba Jofir with the Italian administration of the subjugated Abyssinia) could have brought liberation to Oromia in more rapid and anodyne way.

10. Anglo – French Colonial Establishment: Arch-enemy of the Oromo Nation

Why is the Anglo-French colonial establishment an enemy of the Oromo nation? Without understanding this reality, the Oromos have little to minimal chances to achieve national liberation and independence, as they will fail to identify their primary foe´s real motives.

The Anglo-French colonial establishment is selective and partial in its expression of political support; their American puppets, the pro-European part of the US establishment, are equally partial, and this has been repeatedly reconfirmed through proper study of their differentiation tactics. The recent story of anti-Zimbabwe hysteria is typical.

The ruler of Zimbabwe did not carpet bomb villages and towns of his country, but the Abyssinian cannibal Meles Zenawi did. However, the US and EU African policies and rhetoric are full of venomous focus for Zimbabwe but seem to be totally oblivious of the criminal practices of the Abyssinian tyranny. The US duplicity reaches the level of criminality for immoral and wicked elements like Jendayi Frazer, the disreputable accomplice of the Abyssinian butcher Zenawi.

The only US and EU policy as regards the Oromos involves the continuation of the barbaric and inhuman Abyssinian dictatorship and the prolongation of the tyrannical imposition of the fallacious, racist and Satanic dogma of ´Ethiopianism´. In other words, the Anglo-French colonial establishment definitely and passionately seeks the extinction of the Oromo Nation.

Why such evilness?

The issue to be plainly answered would involve a great number of volumes; it is essential for Oromos to understand the evil nature of the Anglo-French colonial establishment. In fact, it is wrong to confuse it with mainstream Christianity as many Islamists unfortunately do – misguiding themselves only.

The evil Anglo-French colonial establishment turned repeatedly against many Oriental Christians, and contributed greatly to the physical and spiritual genocide of the Aramaean Nation.

In fact, they would turn – with evil intention for ultimate extinction – against anyone, against any nation that by its existence consists in sheer rejection of their perfidious concepts and ideas, and in definite opposition to their messianic and eschatological plans and related practices.

More particularly with respect to the Oromos, the existence of the Gadaa system is a superb demonstration that the Western democracy (not as heralded and envisioned by the Enlightenment philosophers but as practiced in the 20th century) is a fake, tyrannical system whereby hidden groups of power can easily advance their agenda by perpetrating – in front of the outright majority of the otherwise blind societies – detrimental conspiracies that go unnoticed. The nature of the secret societies that control the Western world involves undetected, secret support and solidarity – expressed in public – among these societies´ members that are not identified by the rest as such (which would illustrate to all the rest the real motives behind their decisions and acts). In this way, with untied hands, members – initiated into conspiracies against the rest – support partially their ´brethren´ in order to facilitate the materialization of the objective of their secret society to put every social and political activity under control.

This abhorrent reality is in total contrast with the openness, the fairness and the humanity of the Gadaa system that does not leave space for secret groups of individuals to be formed as a cancerous tumor in the society.

An independent state ruled by the Gadaa system consists in a supreme danger for the Anglo-French colonial establishment; if average citizens and specialists of the Western world studied a society ruled by Gadaa, they would propagate its benefits among the Western societies and this could cause a thunder far more menacing that Lenin´s October revolution.

If the advantages, the morality, and the humanity of the open system became a reason for many to demand dissolution of the Western secret societies like the Apostate Anglo-French Freemasonic lodge, this would announce the beginning of the end for the Western World.

Even worse, within an Oromo state organized by Gadaa, the Anglo-French colonial establishment would fail to infiltrate and impose its norms, inflecting the international stance of the country, and dictating choices and decisions.

For them, the existence of a genuine Oromo state and society would gradually trigger their end.

On the other hand, an independent Oromia would be the first, ideologically and culturally Kushitic, state, and yet their perverse reading of the Bible makes them believe that they must never allow the descendants of Ham rule their countries.

The continuation of the slavery of the Kabylian Berbers in Algeria, Tunisia, Morocco and Libya clearly demonstrates their Anti-Kushitic empathy. This issue is vast, but here we can conclude that there will never be an independent Oromia, if Oromos fail to understand that the main adversaries they have to face are the manipulators of the Western societies: the Apostate Anglo-French Freemasonic Lodge.

11. Millions of Oromo Leaders Organized in Independent Groups

There will never be one Oromo leader to bring liberation and national independence to the Oromo Nation. On the contrary, there will be many millions of Oromo leaders who will make it happen, and only thanks to them, Oromia will emerge again – and soon!

With the aforementioned in mind, I will proceed now in the main part of this recapitulative article in which I intend to emphasize that today´s Oromos do not need to spend time in describing possible wrongdoings of this liberation front or that movement for independence, do not need to waste time for pertinent or impertinent observations on the various Oromo leaders´ inconsistencies and eventual compromises, and do not need to wait from them anything in the future.

Relying on few or – even worse – one leader is essentially anti-Oromo, as it contradicts the responsibility in which every Gadaa member – of any age – is vested. Within democratic systems like Gadaa, it is important to always bear in mind that out of a 100-person group, 99 members have to carry out 99% of the total work, and nothing less than that.

In Gadaa, there is no – there cannot be a – leader from whom people await their ´salvation´; one (1) member of a 100-person group delivers 1% of the total work – eventually the hierarchically top 1% of the work, but that is all.

Expectations that someone else (be he the leader or the king) will deliver the bulk of the work, hopes that a miraculously capacitated person will do it almost all, and anticipations that without communal effort few leaders will get it done, are all genuinely anti-Oromo attitudes, concepts and approaches.

It is rather preferable for the Oromos to forget them as soon as possible.

12. Present Oromo “Leaderships” and their Inertia

If one views today´s Oromo political leaderships, one will be amazed by the existence of a huge number of leaders and the little, minimal, infinitesimal work done. The following questions will illuminate this critical ascertainment.

Question 1

Has ever a comprehensive, analytical list of Human Rights violations been established to classify – per type of activity – all the diverse oppressive policies carried out against the Oromo Nation?

Question 2

Has ever a comprehensive repertory been established to enlist in chronological order all the types of oppressive acts carried out against the Oromos – on daily basis?

Question 3

Has any Oromo liberation organization written down analytically all the aspects of the cultural genocide perpetrated against the Oromos by the successive (monarchical, pro-communist, and pseudo-republican) Amhara and Tigray Monophysitic Abyssinian regimes?

Question 4

Has any Oromo liberation organization presented a complete catalogue of every Abyssinian act that consists in desecration of the land of Oromia, involving the illegal building of Abyssinian churches, the prohibition of religious acts related to the Oromo religion (Waaqeffannaa), the profanation of holy shrines and holy places throughout Oromia, and other similar practices?

Question 5

Has any Oromo liberation organization compiled an analytical directory of the Amhara and Tigray Monophysitic Abyssinian anti-Oromo literature, plus a separate index of acts related to the dictatorial, tyrannical imposition of the aforementioned literature by the Abyssinian state (fallaciously called ´Ethiopia´)? It is clear that the directory should involve every historical falsification compiled by the racist and criminal Abyssinians and printed in school books and manuals for the primary and secondary education (either written in Amharic, Tigrinya, Afaan Oromo, Af Somali or Qafar af), magazines, reviews, newspapers, and books or presented in radio and TV programs.

Question 6

Has any Oromo liberation organization composed a list of Amharic and Tigrinya texts (selected among the aforementioned literature) that demonstrate (beyond the simple falsification level) the existence of a racist, anti-Oromo hatred among the Amhara and Tigray Monophysitic Abyssinians, and the subsequent systematic elaboration of purposefully adjusted historical falsification, geared to serve the evil target? One can expect several thousands of pages to be collected like that out of already existing literature– only to be duly submitted to the UN and the UNESCO.

Question 7

Has any Oromo liberation organization composed the Atlas of Amhara and Tigray atrocities as narrated by every single Oromo who lived a dreadful life experience in the form of violation of his/her Civil and/or Human Rights? What does it matter if this opus would necessitate more than one million (1,000,000) pages to be printed? Would this testimony be much less than all similar documents accumulated by tyrannized Jews in Nazi Germany?

Question 8

Has any Oromo resistance ´elite´ – around past and present Oromo leaders – worked in order to diffuse all the aforementioned documentation (assuming it is produced, of course!) to all governments, administrations, embassies, political parties, deputies, senators, international organizations, NGOs, cultural associations, academies, universities, colleges, unions of authors and intellectuals, educational and religious institutions, heads of municipalities, financial institutions and sizeable corporations of the world?

Recording the oppression, the odium, the barbarism, the inhumanity and the bestiality of the Amhara and Tigray Monophysitic Abyssinians, and diffusing the data, may constitute one axis of activities, but there is more than that to be done! One should therefore proceed through following questions.

Question 9

Has any Oromo liberation organization recorded the Oral Oromo Literature, the traditions, the narrations, the songs, the historical records, and the memoirs of the elders? Here, I do not mean academic recording for further ethnographical research; I simply stress the need of just writing down in Afaan Oromo what risks being lost with the disappearance of the elder generations. Records should encompass narratives about traditional professional activities (written down as performed on annual basis), social events and circumstances, private life dealings and actions, popular wisdom (proverbs, sayings, admonitions, and narratives), all types of prose and poetry, songs and dances, traditional beliefs and interpretations of natural, social and personal phenomena, description of traditions and customs.

Question 10

Has any Oromo liberation organization collected memoirs of Oromo resistance and fight among simple people who participated in various phases of the Oromo efforts for national liberation? At this very moment, there are still alive a few Oromos, who may have lived as young children and/or adolescents at the times of Abba Jifar II (died 1932), and even more numerous Oromos who may remember details from the days of Abba Jofir (died in the 60s).

Every act related to the last Oromo kings should be recorded as kept in the memories of Oromo elders who are still alive. The memoirs of the Oromo Elders should be recorded in hundreds of volumes. With the emergence of the Internet, all the material can be available online with minimal cost (if compared to what would be needed in a printing house).

Useless to add here that this great work, if carried out, is – for all the Oromos – millions of times more important than the disreputable Amhara forgery of Kebra Negast.

Question 11

Have any Oromo liberation organization, with members fluent in English, French, German, Russian, Italian, Spanish, Chinese, Portuguese, Japanese, Hindi and other languages, undertaken translation projects for material related to the aforementioned questions 10, 9, 7, 6, 5, 4, 3, 2, and 1?

Question 12

Have any Oromo liberation organization, with members fluent in English, French, German, Russian, Italian, Spanish, Chinese and other languages, undertaken dictionary projects in the languages they are fluent in?

Question 13

Have any Oromo liberation organization undertaken a much needed anti-Amhara Monophysitic Abyssinian campaign at the Internet level, and more particularly at the level of Wikipedia where irrelevant, ignorant, and miserable forgers of Amhara and Tigray Monophysitic Abyssinian origin insist on diffusing a fallacious presentation of all entries related to ´Abyssinia´, ´Ethiopia´, ´Oromo´, ´Amhara´, ´Ethiopian History´, etc., etc., etc.?

Question 14

Has any Oromo resistance ´elite´ – around past and present Oromo leaders – worked in order to diffuse all the aforementioned (questions 9, 10, 11 and 13) documentation (assuming it is produced, of course!) to all governments, administrations, embassies, political parties, deputies, senators, international organizations, NGOs, cultural associations, academies, universities, colleges, unions of authors and intellectuals, educational and religious institutions, heads of municipalities, financial institutions and sizeable corporations in the world?

Question 15

Has any Oromo resistance ´elite´ around past and present Oromo leaders worked in order to help establish 10000 (ten thousand) websites of purely Oromo content? Am I exaggerating? Certainly not! If an Oromo does not believe that it is of vital importance for all the Oromos to launch for instance an independent website http://www.moti.com (where one would analyze – in Afaan Oromo and 10 international languages – the principles, the ideals the concepts of the Oromo royalty, its co-existence with Gadaa system, its dependence on Waaqeffannaa, its role as the beacon of Oromo noblesse, and the History of the Oromo Kingdoms, with maps), then certainly this Oromo will probably forget his Oromoness sooner or later.

13. Key Figures to Be Considered by All the Oromos

Most probably all the Oromos have heard about the Palestinians; another people, in another continent, in another occupied land. A people that already got a shadowy international recognition, not yet a seat in the UN Assembly General!

I do not want to establish parallels, suggest interpretative approaches or even discuss the ´Palestinian issue´. I want only to make a comparison between my search efforts in Google today.

For an estimated population of 12 million Palestinians (http://en.wikipedia.org/wiki/Palestinian_people), which means less than one third (1/3) of the entire Oromo population (erratically, malignantly and vindictively reduced to just 30 million people by the criminal Amhara forgers who wrote the filthy, false and disreputable article of Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Oromo_people, although it oscillates between 37 and 43 million people, according to several trustworthy calculations), my Google search brought the following results:

Palestine 26.200.000 references

Oromia 159000 references

Palestinian 21.100.000 references

Oromo 1.580.000 references

Palestinians 5.410.000 references

Oromos 42100 references

I don´t know what your conclusions may be (spend some time, checking Google as number of references), but mine are direct, fast and clear: Oromia will not become independent under similar circumstances.

Not a single Oromo can possibly accommodate himself/herself with this dire reality – which can and will be reversed in order to let Oromia emerge among the world´s great nations (leaving aside the barbaric tiny Amhara state with less than 15 million people – contrarily to the filthy, false and disreputable article of Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Amhara_people that makes of them a bubble of 20 million).

It is sure that many among the aforementioned questions concern non-political issues, at least if we use the term ´political´ stricto sensu. This would make several people ponder whether it is necessary for a liberation front and resistance movements to encompass issues of cultural, educational, academic, intellectual, artistic, and religious order. They could eventually be right.

However, allover the world the interconnectedness between the strictly political and the cultural (including the educational, the religious, the academic, the intellectual, the artistic, and the religious) elements becomes stronger and stronger.

Even more so for the Oromos, as the political – economic tyranny to which they have been exposed is merely a reflection of cultural, educational, academic, intellectual, artistic, and religious tyranny, because the racist Amharas target the historical existence, the cultural integrity, and the national continuity of the Oromos, whom they want to absorb into the – worst than Hitler´s plans for the World Jewry – monstrous and bastard fabrication of the non-existing notion of ´Ethiopia´, the world´s most racist and most evil theory.

As it can be easily understood, the fact that a nation is not politically independent does not necessarily imply that their historical existence, cultural integrity, and national continuity are targeted. The Flemish are part of Belgium but their existence is not threatened.

This is not the same with the Oromos. Consequently, a sizeable part of the Oromo National Liberation Struggle will be fought on cultural, educational, academic, intellectual, artistic, and religious grounds.

14. Biyya Oromo Independent – Whose Work Is It?

Others may contend that the scope of the aforementioned 15 questions is so wide that only an independent state, the Kushitic Republic of Oromo Ethiopia, could possibly offer a creditable support for these projects. I would call this approach as the hypnosis of the highly suggestible, the hallucination of the greatly gullible, and the lethargy of the commendably coward.

There will never be a chance for an independent Biyya Oromo to come to exist if the aforementioned projects are not undertaken.

Please do not misread me; I say ´undertaken´, not ´completed´. On the other hand, I have to stress that I did not say that an independent Biyya Oromo will come to exist, only through these projects; there has to be clandestine movement, manifestations, riots, attacks on military camps, an entire revolution. But the aforementioned projects consist in an indispensable phase of preparatory work. They set the strong foundations on which the national independence struggle will be placed, involving military clashes between Oromo rebels and the regular army of tribal Amhara and Tigray gangsters.

Finally, some will maintain that the various Oromo liberation fronts, resistance movements and political parties, even if they wanted, could not possibly hire the employees needed to carry out this wide range of groundbreaking endeavours. They are right; the only able to undertake this momentous effort are the Oromos in their entirety.

Oromia will be liberated by them, and only partly the credit will go to the liberation fronts, the resistance movements and the political parties. There are millions of Oromos who need no money, no salary and no reward to engage themselves in the most noble effort for the Oromia Independence and Renaissance. Their recompense will be the new great African state, the Kushitic Republic of Oromo Ethiopia.

To reach this destination any Oromo who wants to contribute to the great effort must have ready his mind, his culture, his background, his body, as well as the time and the money he can spend; the latter will be of minor importance.

The vehicle to take the Oromos to the Independent Biyya Oromo is called GOLA, which means ´section´ in Afaan Oromo; it will stand in English as the initials for ´Groups of Oromo Liberation Activity´.

How the GOLA will be incepted, how they will function, and how they will keep Amhara intruders faraway we will discuss immediately.

15. Groups of Oromo Liberation Activity – GOLA

Thanks to the above 15 questions, I presented a picture of missing endeavours and projects that the existing liberation fronts and independence movements failed to either completely materialize or partly promote. The dire comparison of online references (searched in Google) to Palestinians and Oromos says it all: although triple in terms of population, the Oromos remain mainly unknown to the rest of the world.

Who can help you, if they don´t know you?

To mend the situation, I believe that all the Oromos must contribute to the formation of Groups of Oromo Liberation Activity – GOLA, which will be the vehicle to take the Oromos to the Independent Biyya Oromo. I will examine now how the GOLA will be incepted, how they will function, and how they will keep Amhara intruders faraway.

Every three or four Oromos who personally know one another well can form one GOLA unit. This already means that all three or four are determined to do all it takes to bring Oromia as independent state back to life. They should be ready to die for this holy purpose or even physically eliminate any Abyssinian invader and settler, any foreign, illegal and inimical resident of Oromia´s territory.

The struggle for National Independence and Liberation is not a salon for pleasant stories and nice narratives; those who are not ready to physically eliminate any Abyssinian invader and settler, any foreign, illegal and inimical resident of Oromia´s territory, should desist and live as slaves, because they are slaves and not free humans.

In all parts of the world, a struggle for National Independence and Liberation means blood, killings, fights, attacks and violence. The same will happen in the mountains, the plains and the plateaus of Oromia that will prove to be the field of ultimate decimation and extermination of the criminal racist gangsters, the Amhara and Tigray Monophysitic Abyssinian invaders. Every Oromo must be ready for the most brutal act that will be needed in order to eradicate the filthy racist invader out of the Holy Land of Oromia.

However, a struggle for National Independence and Liberation does not reach its culmination in the very beginning but after a great, preparatory work; so, one must not think that the three or four people who will set up a GOLA unit will be immediately versed into attacks against the criminal and illegally present in Finfinnee Amhara racists.

In a liberation struggle, the question of time plays a key role; no one will take you seriously, if you suggest that it will last 40 years! That´s too much. But it will not happen in 6 months, and certainly this minimal span of time is not enough for the case of GOLA that launches a fresh approach, starting from scratch.

At this point, it is important to ask ourselves how much time has been spent for the liberation struggle in Oromia; if we consider the establishment of the OLF as a marking point (1973), it has already been 37 years! How fast has the time passed! If we go back to the death of the last king of Jimma, we will be constrained to count approximately 77 years! It looks long…

The aforementioned serves as basic understanding; when one starts from scratch, time does not matter. As it is known, the Oromo liberation struggle has already lasted for some parts of Oromia more than 140 years; consequently, the Oromos who passionately want to set up the different GOLA units and lead the Oromo liberation struggle must forget the issue of time; it may be 10 years, it may be 15 years. Does it truly matter? Already more than 15 years of anti-Oromo Woyane regime have passed! And already more than 37 years have passed since the establishment of the OLF…..

As I suggested, just few people, three or four, who personally know one another very well are enough to set up a GOLA unit. This may look extraordinary and many may have the willingness to ask me the question “how three or four people will be able to overthrow an entire criminal regime?” and many other similar points.

The answer to this sort of questions is very simple; three or four people can truly overthrown an empire, if they believe they can (if you don´t believe it, stay at home and do nothing, just expect your death) and if they do the right thing at the right moment.

In fact, empires are idiotic and the Amhara criminal gangsters have been the most besotted people in the world; they are all intoxicated by the trash pseudo-theories of their illiterate and barbaric elites. The Truth in the minds, the thoughts, and the beliefs of the Oromos is an incomparable strength that can help outmaneuver the devices and the schemes of many. The reason Oromia has not yet been liberated is due to the lack of the correct know how.

It goes without saying that, if throughout Oromia only three or four people set up one GOLA unit, then certainly the effort will bring some fruits, but it will fall short of bringing the end of the illegal Amhara occupation of Finfinne and Oromia.

I personally believe that a great number of Oromos in occupied Oromia and in the Diaspora can set up dozens of thousands of GOLA units, thus advancing fast in the path of national liberation and independence. Again, this does not mean that, if within a month 1 million GOLA units will be formed, the liberation struggle will meet a successful end within a year! But the number of 1 million of Oromos being involved in the GOLA units is great; it means ca. 250000 units!

16. Ground work

One has to truly understand that ground work has to be carried out first; this is what was not done by the so far existing Oromo independence movements and liberation fronts, and this is the reason Oromia has not yet been liberated. Unless the ground work is done, even if Oromia is liberated through foreign intervention, the new, ´independent´ country will not truly be independent but a tool in the hands of the great powers that found interest in creating a new country in order to use it for some purpose of theirs; what a jolly and promising future!

That´s why when three or four Oromos meet in a room and set up a GOLA unit, the time disappears, and the interest about Oromo political parties, liberation movements, leaders and the likes, evaporates; there cannot be even a concern about what other Oromos do, and who is organized in another GOLA unit and who is not.

All that matters for the three or four Oromos, who are ready to form a GOLA unit, is their security and the work they may wish to carry out and thus contribute to the liberation of Oromia. The choice is free.

17. GOLA Security – Impenetrability

Security of a GOLA unit is a critical matter; perhaps not for the beginning but for a second stage of fight and struggle that may come after a year or two. However, the proper measures must be taken from now, from the very first moment, from the inception time of the GOLA unit.

All the Oromos may remember very well various narrations about, and denunciations of, Amhara fifth column inside this or that Oromo organization; this has nothing to do with solely the Oromos or Amharas, but it pertains to traditional forms of political leadership, which even when clandestine, can be successfully deviated from its original objectives. The entire story relates to infiltration tactics that consist in an entire chapter of the World Military History (typical modern use: http://en.wikipedia.org/wiki/Fifth_column).

GOLA units can prove to be Oromos´ only impenetrable organizations, and this is a sheer point of superiority vis-à-vis the current political formations. As I said, a GOLA unit can be established out of three or four people – only. There is – practically speaking – no need to have ten (10) people involved in a unit, at least in the very beginning. They will not make it stronger, but weaker.

Proper clandestine organization that remains impenetrable needs few, determined people at its original stage; suffice it that they know personally one another very well. Three or four people is a good number because what matters in the very beginning is the following:

1. the unit should be impenetrable by Amhara and Tigray Monophysitic Abyssinians, and

2. a great part of basic work has to be carried out.

The three or four persons, who agree to form a GOLA unit, must have known one another for many long years, eventually since their childhood; they must have shared for many long years the same approach to their Oromo identity, the same belief in the rise of an independent state of Oromia with capital at Finfinnee, the same conviction that the criminal Amhara and the Tigray – who are still today illegally on Oromia´s soil – must be expulsed by force out of the Land of Oromia that they sully through their barbaric presence, their fake and debilitated ideas, and their racist, anti-Oromo attitudes, schemes and hatred.

Never suggest to participate in a GOLA unit to someone whom you don´t know for many years, to anybody whose ideas have not been very well known to you, and to anyone who never expressed an explicit denial of the Amhara barbarism and anti-Oromo racism! You risk to fail dramatically.

Never imagine that, after having set your objectives, you will materialize them earlier than anticipated by inviting people whom you came to know just last week. There is no rush! Last week´s new acquaintance will acquire functional importance after five years of personal relationship.

And there is no need for interpersonal enthusiasm! Enthusiasm is very important at the level of the beliefs, the ideas, and the convictions; and enthusiasm is of seminal importance at the level of the work, the endeavour, the projects set as target.

Enthusiasm for the liberation of Oromia means passion for performance of (self-) assigned tasks, fervor for ceaseless contribution to the Common Cause, ardor for daily dedication to the GOLA projects, and excitement for result delivery; enthusiasm for the liberation of Oromia does not mean stupid joy for enrolling members, silly satisfaction for gathering in big numbers (when the necessary work is still not done) and inane happiness for raising funds at the time of mismanagement.

There is always a possibility that many are ineffective, whereas many times few prove to be the most effective; this must be always brought back in mind.

Top guarantee for effectiveness is security; never involve people whom you met recently. You can still be good friend with someone who will never know your involvement in a GOLA unit.

Useless to add that there is no need for publicity about you being a member in a GOLA unit. All that matters is the work you carry out – and its publicizing, as I will further analyze.

18. GOLA – Commitment

Another guarantee for effectiveness is commitment; do not get involved unless you are ready to give to the GOLA unit in which you belong all that is needed from your daily time, care, concern, and eventually some financial support.

At the first stage of work, there will be involved only Oromos who can write and read; only at the second stage of work, uneducated Oromos will be involved. In any case, literacy programs will have to be the purpose of work of several GOLA units.

Bear in mind, before establishing a GOLA unit, that you are bound only to the subjugated Oromo Nation, the traditional Oromo values and principles, ideals and rules. No law of the Abyssinian occupation forces is, or can ever be held as, of a certain value for you. The laws and the regulations of the racist state of fake ´Ethiopia´ are the world´s most disgusting excretion of governmental racism, bestiality and paranoia.

Anything that violates a law in Abyssinia (fallaciously re-baptized ´Ethiopia´) is an auspicious act; anything that helps utterly demolish the criminal pseudo-state ´Ethiopia´ is an act blessed by God. Simply, every Oromo engaged in a GOLA unit should be ready to do his/her ingenious best in order to escape Amhara and Tigray Monophysitic Abyssinian malignancy and evilness.

A GOLA unit must be launched at any time; today, tomorrow, after tomorrow, whenever three or four Oromos set up a meeting to discuss the idea, and to take the decision to see Oromia´s liberation as their own concern, work, and duty.

The number of works and endeavours, projects and undertakings needed at the first level is very high; of course, we cannot properly count them, as every project may be divided and subdivided into many. In fact, the necessary projects and endeavours may be at the level of some thousands of separate points. I will further expand on the subject in forthcoming articles.

What matters to be clarified here is that in fact there can be hundreds of thousands of GOLA units; they would involve millions of yet not mobilized Oromos whose commitment is essential for the national liberation effort.

Of course, when three or four people meet and decide about what task to assign to themselves, without contacting any other Oromo, it is very clear that they cannot know whether the subject they assign to themselves as task for a period of let´s say two years has already been undertaken by others in another part of Oromia or among the Diaspora. But this does not matter. It is of truly minor importance; some sections of the overall Oromo liberation project will certainly be available in duplicate or in a greater number of copies. This is to be expected, and there is nothing wrong in it.

When three or four Oromos meet to launch a GOLA unit, they must agree once forever for the time and the effort they are ready to accord to the project on daily basis. This must be an irreversible agreement, and must certainly involve an occupation of 3 to 5 hours on daily basis, and for at least five days per week. Relevant to the very patriotism of the involved Oromos, this commitment should be viewed as the top life choice, and all the rest must be consequently considered as secondary.

It will be better if, in every GOLA unit, small tasks are assigned (through an approach of subdividing endeavours and projects), and then following the completion of the first assignment, a second task could be agreed upon.

19. GOLA – Function

Now, I will expand on the function of the Groups of Oromo Liberation Activity (GOLA) and focalize on the projects and endeavours that Oromos have to undertake, organizing themselves in numerous small GOLA units, in order to lead the struggle for National Independence.

As every GOLA unit consists of three or four Oromos, they will have to arrange their time schedule under best terms of time management. With the subdivision of the work done and agreed upon, they will be able to arrange the sequence of their meetings and the proceedings of their work.

Some GOLA units will need Internet connection, whereas others will necessitate simple PCs for their projects´ elaboration. When a project will be completed, then Internet connection will be needed for the proper diffusion, but this may come after six months, or more – one year or two.

Several GOLA units will definitely have to be established in Finfinnee and will involve contacts with embassies and consulates; other GOLA units will need to be close to remote villages or their members will have to travel often to these places.

There will be GOLA units with such a project scope that it will be up to Diaspora Oromos to undertake their formation and proceedings.

These initial notes help clarify that in this effort of the entire Oromo Nation, all the Oromos have to contribute according to their possibilities, advantages, knowledge, and relevance. This is critical, because it helps harmonize all parts of the Oromo Nation. I will therefore give an example.

There is a need to write down traditional Oromo poetry that has been preserved orally – through the ages.

And there is a need to write letters to US Senators and Congressmen to inform them about issues of Human Rights violations carried out against the Oromos.

The common understanding is that three Oromos in Dembi Dollo may not have the facilities and the capacity needed to properly address US Senators and Congressmen in English; perhaps they may have no Internet connection or not even a computer. There is no need for them to assign this task to themselves.

On the contrary, they can certainly collect and write down all the traditional Oromo poetry that can be possibly registered in Dembi Dollo. They can write it on paper or, if they happen to have a computer, in many Microsoft Word documents. They can even raise among themselves the fund needed for video and tape recording of samples of the local poetry. Part of the fund raised may at the end be used for a trip to Finfinnee, as this will be needed in order to facilitate contacts with others and the uploading of the project on the web (blog and website).

Through this, it becomes clear that everyone willing to contribute to the Groups of Oromo Liberation Activity (GOLA) and the liberation of Oromia should configure his/her tasks on the basis of his/her possibilities.

The aforementioned approach demonstrates also the need for some GOLA units of awareness; but this is part of the projects and endeavours that should be undertaken by several GOLA units in occupied Oromia. Oromo villagers living in remote areas should be contacted and mobilized by the GOLA units of awareness. Thus, although in remote places, they will be stimulated to form their own GOLA units and carry out the tasks that they can possibly undertake.

However, on the other hand, two GOLA units may carry out projects that are related to one another, without the GOLA members obligatorily knowing one another; one GOLA unit may undertake the project ´Violations of Civil Rights in Parts of Borana´. They may launch a (UK – based) website (as one member may be in London, one in Finfinnee and two in Borana) specialized on this.

Three other Oromos, living in three different European capitals, although totally unrelated to the aforementioned GOLA, as soon as they notice the project and the website, may assign to themselves the regular translation of the website´s texts to German, Italian, Dutch and French, and the management of the four respective websites.

Again, another four Oromos, unrelated to the aforementioned two GOLA units, may give themselves the task of diffusing the news, reports, features and articles of the aforementioned websites (the original and those dedicated to its translations) to all the members of parliaments, all the political parties, members of academies, professors of faculties of Economics and Politics, NGOs, religious, cultural and social associations in all the countries involved and many more.

What projects, endeavours and tasks must be carried out at the primary stage in order to promote the Oromo liberation struggle and drive the Oromos to the most desired, ultimate goal of National Independence?

20. Basic Directions for GOLA Projects and Endeavours

There are four basic directions of activities to undertake, two internal and two external; by ´internal´ I mean activities to be carried among Oromos, which implies that mere knowledge of Afaan Oromo is enough as qualification (not for all of them however). Furthermore, the term ´external´ refers to outreach activities vis-à-vis all independent states and all other subjugated nations.

The four basic directions of activities of the GOLA members are the following:

1. Propagation of the Oromo Cause at the international level. This is an external direction.

2. Denigration of the Amhara and Tigray Monophysitic Abyssinian barbarism, racism, totalitarianism, historical forgery, inhumanity, sociopolitical misery and meanness, obduracy and malignancy at the international level. This is also an external direction.

3. Collection of information pertaining to the Oromo Nation (from Human Rights violations to cultural, historical, economic, political and social issues). This is an internal direction; it is clearly understood that without this range of activities, the aforementioned type no 1 of activities will be very difficult or impossible to materialize (or poorly materialized and ineffective).

4. Promotion of the Oromo solidarity and political – military cooperation. This is also an internal direction.

The Oromo struggle for liberation and national independence hinges on wide propagation of any Oromo – related issue. There must be more than 20 Departments of Kushitic and Oromo Studies throughout the world. The activities carried out by GOLA units will not create these departments, but will certainly make the need felt by different academic, intellectual and journalistic establishments in various countries.

Oromo – related issues must become the subject of precipitated bibliography, frequent articles and features, reports, lectures and public speeches, radio and TV emissions throughout the world.

Some Oromo must give themselves the challenging task of learning a foreign language and becoming sort of ambassadors of good will for the sake of their subjugated nation.

Further advancing, I will now enumerate the basic tasks per category of activity as per above. I will focalize on possible projects and endeavours (the list is not exhaustive), starting by direction no 3 in the previous article of the series.

21. Collection of Information Pertaining to the Oromo Nation

As I already said, this covers a very wide range of issues and topics from Human Rights violations to cultural, historical, economic, political and social issues. This direction is of seminal importance because the result of activities deployed in this circle will greatly affect those working in the propagation of the Oromo Cause at the international level (referred to as direction no 1 – external, in the previous article).

The following points are just indicative of what can be delivered by small groups of Oromo activists working within a Group of Oromo Liberation Activity (GOLA) unit.

Point 1. A Repertory of All Oppressive Acts Carried Out (in a Particular Area) Against the Oromos on Daily Basis

It goes without saying that a single GOLA unit cannot cover the entire Oromia. In fact, many GOLA units must be established, perhaps one per town, and at times one per village. They must set up a list in chronological order, starting with the day of the GOLA unit inception; the list must contain every act of oppression, every action of discrimination carried out by governmental authorities (of any level – federal, regional, local) against every single Oromo. The area for which the task will be assigned by the GOLA unit members must be screened and monitored on daily basis. In regard with the area concerned, the GOLA unit must become the primary and most authoritative source of information.

The list must be linked with the repertory´s main part in which analytical description of every case listed will be available in Afaan Oromo; if the GOLA unit members working on the Human Rights violations repertory project are able to translate the material to English, it will be fine.

Otherwise, beyond their ceaseless and careful monitoring, beyond their vast contacts with local people (who will be their real source of information), and beyond their analytical description of every case (involving eventually pictures and video clips), all they have to do is to put everything on the web.

This means that it would be perfect if this type of GOLA units consisted of 2 or 3 Oromos living in occupied Oromia (preferably in provinces) and 1 Oromo from the Diaspora, who would help with the website (or blog) without the cruel and inhuman, totalitarian authorities of the Abyssinian tyranny being able to control anything.

If the founding members of a GOLA unit happen not to know any Oromo living abroad, and they are not residents in a large city, everything is still possible. They will have to raise a small fund that will enable one member to travel to a big city with Internet connection, and there manage to upload everything on the web. Contacting Oromo websites´ and portals´ webmasters and bloggers will be the way for the little experienced in the Internet to get familiarized and manage to upload their critical importance data and work on the web. Uploading could be periodical on weekly or bi-monthly basis.

One may contend that it would be enough for the GOLA unit member to upload the data in the form of an article written in Afaan Oromo, which could be published in any major Oromo portal, like Ayyaantuu, Bilisummaa, Oromoindex, oromiatimes.multiply.com, free-oromia-free-oromia.blogspot.com, etc. Although this would be logical and sensible, it is not advisable. The reason is simple. The number of existing Oromo websites, fora, portals and blogspots is very small. It must get increased tenfold as soon as possible. That´s why a new Oromo website, particularly if it is specialized in a subject, matters much. The big Oromo portals and selected world media, and NGOs must be contacted and informed at a later stage, but this would be the work of another GOLA unit.

The danger in this sort of work is the normal inclination of everyone to deliver more, to cover a wider span, and to demonstrate a more comprehensive data record. There will always be the tendency to set up a GOLA unit with focus on a very wide area, let´s say the entire Borana Land or Arsi Land, instead of a particular – geographically small – area. This attitude does not offer more, as many may surmise, because more width signifies less depth, and this is particularly wrong.

In fact, when it comes to reports of Human Rights violations perpetrated against Oromos, what matters is in-depth monitoring, complete cataloging of every act, and analytical narrative of every case. This can be successfully done by a small group of 3 or 4 Oromos only if they focalize on daily basis on a very small part of Oromia.

The entire Oromia may need more than 3000 GOLA units to be properly covered, with every unit being specialized on a small part of the country´s territory.

But, what level of global awareness about the Oromos would we have already reached, had 3000 websites (specialized on Human Rights violations perpetrated against Oromos) been established by (just 12000) Oromo activists ready to dedicate 4 or 5 hours from their daily program to the Oromo Cause?

Point 2. Oppression Against Oromos – Repertory Classification

This is a secondary level of work, executed on the aforementioned, but it can be done as soon as Point 1 activities have admittedly been undertaken by several hundreds of GOLA units.

The Repertory Classification (per type of oppression and discrimination) would provide with a classification of the different types of Abyssinian oppression and discrimination practiced against the Oromos; with the acts of tyranny and oppression presented under this form, the Abyssinian tyranny, which is exercised throughout Occupied Oromia, would become known allover the world. As the Point 1 repertories would be getting enlarged on daily basis, the classified repertory should be adjusted on daily basis as well.

Point 3. A Black Book of the Illegal Abyssinian Occupation of Oromia

This does not concern the present and the future but the past; instead of representing a type of scholarly research made on the basis of the existing bibliographical documentation and historical sources, it should emanate out of an ethological – sociological approach, involving the collection of hundreds of thousands of interviews with Oromos who experienced the vicious and inhuman, perfidious and pernicious, racist character of the Abyssinian tyranny and illegal occupation.

Before its liberation from the barbaric and evil Abyssinian pestilence, the Oromo Nation needs to deliver this historical opus to posterior Oromo generations. In fact, all the Oromos should participate in this project that can support the establishment of 25000 GOLA units (so, a total number of 100000 Oromo activists may be needed to work on this).

The project should start with the recording of memories of the elders and the experience of the aged people, involving pictures, tape recording and video clips. Any personal memorabilia related to Oromos´ personal exposure to the Abyssinian tyranny should also be mentioned and photographed. In fact, the entire Oromo Nation must speak out narrating all types of experience they have been exposed to. The project could easily reach the level of millions of printed pages, and it will be of unsurpassed impact at the international level.

Interviewees should also be asked about tyranny and oppressive policies practiced against their ancestors; killings, tortures, humiliation, imprisonment, land expropriation, property usurpation and any denial of Civil and Human Rights must be recorded and classified separately from every interviewee´s confessions.

The best way to carry out this enormous project is to focus on personal, family and neighborhood levels; several GOLA units may assign to themselves the task of examining whether remote villages and hamlets have been taken in charge by locally established GOLA units; if not, GOLA units established by Oromos in big cities must take care of the remote villages´ populations and of their experience of the Abyssinian tyranny.

Useless to add, the collection of material should be here followed by the uploading of all the data on separate websites of blogs on the web. The overall project is perhaps the largest to be undertaken, and could thus take up to five (5) years to be completed for several parts of Oromia.

Point 4. Aspects of Cultural and Spiritual Genocide Perpetrated against the Oromos

Contrarily to the previous project that evolves around people and their experience (as well as that of their ancestors), this project concerns facts pertaining to cultural and spiritual genocide that took place in the past.

Desecration of Oromo shrines and holy places, perturbation of Oromo religious ceremonies, illegal building of Abyssinian churches, prohibition of Oromo religious practices, interruption of social traditions and practices, governmental acts contradicting the Oromo social hierarchy and its rules and regulations are to be recorded and related narratives collected, properly classified, and finally uploaded on the Internet. The correct approach would be topographical. Every GOLA unit should concentrate their efforts in collecting data and narrations from a certain limited area, some villages or a town. As this category of data involves narratives, pictures, tape recording and video clips should become a matter of concern.

This project can be very widely publicized on the web; in fact every event – act of genocide – for which a long narrative is collected, along with pictures and possible audio and video files, could be accommodated in a separate website or blog.

Point 5. Oromo Literary Heritage

This point can become the reason of existence for a great number of GOLA units. It should involve the complete recording of the Oromo Oral Literature. Popular wisdom (proverbs, sayings, admonitions, and narratives), all types of prose and poetry, from fairy tales to wedding songs, and from popular prayers to any type of incantations has to be collected and comprehensively made available on the web. Here, I do not mean academic recording for further philological research; I simply stress the need of just writing down in Afaan Oromo what risks being lost with the disappearance of the elder generations.

Point 6. Oromo Cultural Heritage

This is an even vaster subject; it involves the complete recording of the Oromo traditional social and family life. The work needed should not be of academic standards as it will not be the source of an ethnographical research. What is needed is proper recording – at the very first level only in Afaan Oromo – of what risks being lost with the disappearance of the elder generations.

Records should encompass narratives about the traditional professional activities (written down as performed on annual basis), the social events and circumstances, the private life dealings and actions, interpretations of social and personal phenomena, descriptions of traditions and customs, historical records, and the personal memoirs of the elders. Every act related to the last Oromo kings should be recorded as kept in the memory of Oromo elders who are still alive.

Point 7. Oromo Religious Heritage

Another critical circle of topics that have to be recorded thanks to the volunteering work of a great number of GOLA units is Waaqeffannaa, the historical Oromo religion. Recording traditional beliefs narrated by elder Oromos, writing down prayers and rituals, expanding on religious interpretations of natural phenomena, and offering polarizations around any topic of theoretical context are some of the tasks numerous GOLA units can ascribe to themselves, launching a great number of related websites and blogs.

Point 8. The Pantheon of the Oromo Resistance

Any nation, particularly if still not independent, has to honour heroes and pioneering leaders who contributed greatly to the nation´s survival, progress and reassertion. At this very moment, there are still alive a few Oromos, who may have lived as young children and/or adolescents at the times of Abba Jifar II (died 1932), and even more numerous Oromos who may remember details from the days of Abba Jofir (died in the 60s); furthermore, the memory of Oromo poets, like Jaarso Waaqo, and generals, like Waaqo Guutuu, must be kept alive forever. The collection of narratives from the part of people who lived along with these immortal Oromos has great value, and should be undertaken by several GOLA units.

With respect to the Collection of Information Pertaining to the Oromo Nation, the aforementioned eight points are of seminal importance, without being however exhaustive.

Resistance and national liberation groups and fighters must understand that a subjugated nation does not have the privilege of waiting the independence day in order to save its historical records.

On the other hand, these historical records, properly and adequately diffused worldwide, consist in the best branding for a nation in struggle for independence.

Instead of waiting to be known as rebel groups fighting against the invader´s army, the Oromos must first do their ingenious best to become worldwide known as the custodians of Africa´s Supreme Originality and the paragons of the Kushitic Ethiopian Heritage that the barbaric, cannibalistic Amhara Monophysitic Abyssinians cannot and should not be allowed to further sully by usurping it, fallaciously portraying it as relevant to them, and illegally evoking it.

In a forthcoming article, I will expand on the remaining three directions of activities that other Group of Oromo Liberation Activity (GOLA) units should be committed to support and promote.

Note

All the original articles, titles and links:

The Search for Oromo Leadership

http://www.buzzle.com/articles/the-search-for-oromo-leadership.html

A Transcendental Approach to the Need for Oromo Leadership – Part I

http://www.buzzle.com/articles/a-transcendental-approach-to-the-need-for-oromo-leadership-part-i.html

A Transcendental Approach to the Need for Oromo Leadership – Part II

http://www.buzzle.com/articles/a-transcendental-approach-to-the-need-for-oromo-leadership-part-ii.html

A Transcendental Approach to the Need for Oromo Leadership – Part III

http://www.buzzle.com/articles/a-transcendental-approach-to-the-need-for-oromo-leadership-part-iii.html

Every Oromo: A Leader in the Oromia Liberation Struggle (Part IV)

http://www.buzzle.com/articles/every-oromo-a-leader-in-the-oromia-liberation-struggle-part-iv.html

Groups of Oromo Liberation Activity (GOLA) and the Liberation of Oromia (Part V)

http://www.buzzle.com/articles/groups-of-oromo-liberation-activity-gola-and-the-liberation-of-oromia-part-v.html

What the Groups of Oromo Liberation Activity (GOLA) Must Do to Liberate Oromia (Part VI)

http://www.buzzle.com/articles/what-the-groups-of-oromo-liberation-activity-gola-must-do-to-liberate-oromia-part-vi.html

Groups of Oromo Liberation Activity – Ground Work for the Liberation of Oromia (Part VII)

http://www.buzzle.com/articles/groups-of-oromo-liberation-activity-ground-work-for-the-liberation-of-oromia-part-vii.html

Note

Picture: The present administrative map of the colonial, pseudo-federal state of Abyssinia is a fake. All eastern and southern regions of the so-called Amhara province belong to Oromia. The same for areas of the said province that are close to the Sudanese borderlines; Amharas inhabit only in the central parts of today´s administrative province Amhara.

From:

http://abagond.wordpress.com/2009/05/15/ethiopia/

————————————————

Κατεβάστε το άρθρο του καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη στα αγγλικά:

https://www.academia.edu/35060233/Oromo_Action_Plan_for_the_Liberation_of_Oromia_and_the_Destruction_of_Abyssinia_Fake_Ethiopia_-_2010

---------------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/45-250694441

https://issuu.com/megalommatis/docs/oromos_and_oromia.docx

https://vk.com/doc429864789_621529122

https://www.docdroid.net/rEm1915/oromia-45-ek-oromo-ki-o-afrikanologhos-kath-m-s-meghalommatis-docx

Από τον Αφρασιάμπ στον Μιρζιγιόγιεφ: το Ουζμπεκιστάν Επίκεντρο Επενδύσεων στον Νέο Δρόμο του Μεταξιού

From Afrasiab to Mirziyoyev: Uzbekistan as the Epicenter of Foreign Investment in the New Silk Road

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 16η Απριλίου 2019. Ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει στοιχεία, προσεγγίσεις και επισημάνσεις από τμήμα διάλεξής μου, η οποία δόθηκε στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του 2019 σχετικά με τους αρχαίους και νέους Δρόμους του Μεταξιού, την Κεντρική Ασία, και την αξία της ως κομβικού σημείου της Παγκόσμιας Οικονομίας.

---------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/04/16/από-τον-αφρασιάμπ-στον-μιρζιγιόγιεφ-τ/ ===============

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Ανάμεσα στις πέντε παλιές σοβιετικές κεντρασιατικές (Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν, Κιργιζία και Τατζικιστάν), η χώρα των Ογούζων (Ογούζ και Ουζ) Τούρκων είναι αναμφίβολα η κεντρική δύναμη.

Χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει όλη του την ευφυΐα ο ιδρυτής και πρώην πρόεδρος του Καζακστάν Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, ώστε να ανατραπεί αυτό το δεδομένο.

Ο Αφρασιάμπ σε απεικόνιση χειρογράφου

Και χρειάστηκε επίσης να ακολουθήσει τον δρόμο της απομόνωσης και της υπανάπτυξης ο επί 25 χρόνια (1991 – 2016) πρώην πρόεδρος του Ουζμπεκιστάν, Ισλάμ Καρίμοφ, ώστε να μετατραπεί το Καζακστάν στην μεγαλύτερη και πιο αναπτυγμένη κεντρασιατική οικονομία. Μετά την άνοδο του πρώην πρωθυπουργού Σεφκάτ Μιρζιγιόγιεφ (Shavkat Mirziyoyev) στην προεδρία του Ουζμπεκιστάν, η Τασκένδη άρχισε την προσπάθεια να προλάβει τον βόρειο γείτονα από κάθε άποψη.

Σεφκάτ Μιρζιγιόγιεφ

Η αλήθεια είναι ότι, αν και με μικρότερη έκταση (450000 τχ αντί 2750000 τχ), το Ουζμπεκιστάν έχει διπλάσιο πληθυσμό του Καζακστάν (35 εκ. έναντι 18 εκ.). Αυτά τα δεδομένα δεν δίνουν την πλήρη εικόνα ωστόσο.

Πρέπει να προστεθεί ότι στο Ουζμπεκιστάν οι Ουζμπέκοι αποτελούν το 84% του πληθυσμού, ενώ στο Καζακστάν οι Καζάκοι δεν ξεπερνάνε το 66% του πληθυσμού της χώρας). Το Ουζμπεκιστάν έχει σχεδόν τον ίδιο πληθυσμό με το Αφγανιστάν – το κατ’ εξοχήν παράδειγμα προς αποφυγήν στην περιοχή.

Ισλάμ Καρίμοφ: 25 χρόνια απραγίας, κεντρικού ελέγχου κι απομονωτισμού

Εξάλλου, ιστορικά, στην τεράστια έκταση από την Κασπία Θάλασσα μέχρι το Ξιάν, την πιο σημαντική αυτοκρατορική πρωτεύουσα της Κίνας, ο χώρος που επέχει σήμερα το Ουζμπεκιστάν αποτελεί τον πιο κεντρικό πολιτισμικά χώρο.

Στην επικράτεια της Τασκένδης περιλαμβάνονται εκτάσεις της Βακτριανής (που αντιστοιχεί κυρίως με το βόρειο Αφγανιστάν), της Σογδιανής, των Τοχάρων (Τούρκων γνωστών ως Γιουεζί στα κινεζικά κείμενα που έστησαν την αυτοκρατορία του Κουσάν), και της Υπερωξειανής (των εκτάσεων ανατολικά του Ώξου).

Και στα ισλαμικά χρόνια καμμιά άλλη κεντρασιατική χώρα δεν ανέπτυξε παγκοσμίως κορυφαία πολιτισμικά κέντρα τόσο σημαντικά όσο η Σαμαρκάνδη, η Μπουχάρα ή η Χίβα.

Ανάμεσα στην Κασπία και την Ανατολική Σιβηρία, το μόνο πολιτισμικό αντίβαρο στο Ουζμπεκιστάν ήταν το Ανατολικό Τουρκεστάν (δηλαδή η τεράστια βορειοδυτική επαρχία Σινκιάν της σημερινής Κίνας): οι Ουϊγούροι είναι άλλωστε το πιο κοντινό φύλο στους Ουζμπέκους, όπως η πρώτη συλλαβή των δυο εθνικών ονομάτων εμφαντικά δείχνει.

Δίπλα τους οι Τουρκμένοι ή οι Κιργίζιοι ή οι Καζάκοι δείχνουν λίγο ‘χωριάτες’.

Ακόμη και σήμερα, όπου και να βρεθεί κάποιος στην Κεντρική Ασία εκτός του Ουζμπεκιστάν, στην Αλμάτυ (την παλιά πρωτεύουσα του Καζακστάν) ή στην Νουρσουλτάν (όπως πλέον λέγεται η νέα πρωτεύουσα του Καζακστάν, γνωστή μέχρι προ τινος ως Αστάνα στα ρωσσικά και Αστανά στα καζακικά), στην Ασγκαμπάτ (Τουρκμενιστάν) ή στην Μπισκέκ (Κιργιζία), στην Ντουσαμπέ (Τατζικιστάν) ή στην Καμπούλ (Αφγανιστάν), πολιτισμός σημαίνει (ανάμεσα σε πολλά άλλα) κορυφαία μαγειρική, και αναμφίβολα όλοι θα τρέξουν σε ένα ‘ουζμπεκικό εστιατόριο’.

Και με το δίκιο τους.

Αντίθετα από το Καζακστάν που απέκτησε την νέα πρωτεύουσά του στα τέλη του 20ου αιώνα, το Ουζμπεκιστάν την απέκτησε στις αρχές του αιώνα!

Η Τασκένδη έγινε το 1918 πρωτεύουσα της Αυτόνομης ΣΣΔ του Τουρκεστάν, επειδή η Σαμαρκάνδη, αν και απείρως πιο σημαντική, είχε θεωρηθεί περισσότερο ως τόπος ισλαμικών αναμνήσεων κι αντίδρασης στο τότε νεοπαγές σοβιετικό καθεστώς.

Ό,τι ήταν η Άγκυρα για την Τουρκία του Κεμάλ Ατατούρκ, ήταν η Τασκένδη για το σοβιετικό καθεστώς.

Ωστόσο, η Τοσκέντ (Ташкент / Toshkent) έχει μια μεγάλη ιστορία και ως Λίθινος Πύργος αναφέρεται από τον Πτολεμαίο Γεωγράφο ως καθοριστικό σημείο στους αρχαίους δρόμους του Μεταξιού (και ως Turris Lapidea από τους Ρωμαίους ιστορικούς και γεωγράφους).

Οι Δρόμοι του Μεταξιού ήταν ένα περίπλοκο σύστημα εναλλακτικών δρόμων διά ξηράς και δι’ ερήμου που συνέδεαν την Μεσοποταμία με την Κίνα ακόμη και σε πρώιμες εποχές, τότε που δεν είχαν αναπτυχθεί ως πολιτισμοί οι Χιττίτες, οι Χαναανίτες κι οι Μυκηναίοι της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας ή οι Φοίνικες, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Πέρσες κι οι Ινδοί της 1ης προχριστιανικής χιλιετίας.

Ευρήματα κι ανασκαφές στο Τεπέ Σιάλκ του σημερινού βόρειου Ιράν δείχνουν ότι Σουμέριοι κι Ελαμίτες της 4ης προχριστιανικής χιλιετίας και των αρχών της 3ης προχριστιανικής χιλιετίας βρίσκονταν ήδη σε ανταγωνισμό για το ποιος θα ελέγξει τον διά της Κεντρικής Ασίας δρόμο προς την Κίνα.

Ο ανταγωνισμός στο ελεύθερο εμπόριο έφερε τους πολλούς εναλλακτικούς δρόμους. Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Tepe_Sialk

Μετά τα αχαιμενιδικά χρόνια και την σύσταση από το Ιράν της πρώτης πραγματικά αχανούς αυτοκρατορίας από τα Βαλκάνια και την Ουκρανία μέχρι το Σουδάν κι από την Μεσόγειο μέχρι τα δυτικά άκρα του Ανατολικού Τουρκεστάν και την Βόρεια Ινδία, δόθηκε η δυνατότητα για ακόμη περισσότερους εναλλακτικούς δρόμους, εφόσον για πρώτη φορά αναμείχθηκαν οι χερσαίοι Δρόμοι του Μεταξιού με τους διά ξηράς, ερήμου και θαλάσσης Δρόμους των Μπαχαρικών και των Αρωμάτων (: λιβανωτών).

Όλοι οι πολιτισμοί που αναπτύχθηκαν στην Κεντρική Ασία σχετίσθηκαν με το Εμπόριο μεταξύ Δύσης και Ανατολής, και όσο οι αιώνες κι οι χιλιετίες περνούσαν, τόσο οι δρόμοι μεγάλωναν και οι απολήξεις του εμπορίου κατέληξαν να είναι τα ευρωπαϊκά και βορειο-αφρικανικά παράλια του Ατλαντικού στην μια περίπτωση και τα κινεζικά, ινδοκινεζικά κι ινδονησιακά παράλια του Ειρηνικού στην άλλη.

Σήμερα, η νέα πολιτική ηγεσία του Ουζμπεκιστάν έχει πάρει και ήδη εφαρμόζει την απόφαση εκμετάλλευσης προς όφελος της χώρας του τεράστιου κινεζικού προγράμματος Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού (New Silk Road), γνωστού και ως The Belt and Road Initiative (BRI) ή και One Belt One Road (OBOR).

Και αυτό έχει ήδη σημειωθεί από πολλούς επενδυτές σε πολλά μήκη και πλάτη της γης.

Σημειώνεται πλέον διεθνώς το Ουζμπεκιστάν ως προτιμώμενη χώρα για επενδύσεις σε πολλούς και ποικίλους τομείς.

Η επενδυτική ομάδα του σάιτ http://www.sovereignman.com μόλις σήμερα δημοσίευσε τις σχετικές δραστηριότητές της ενόψει μιας γενικώτερης στροφής των ιδρυτών και των συνεταίρων της προς την ανερχόμενη κεντρασιατική χώρα.

Δεν είναι η μόνη περίπτωση αλλά είναι ενδεικτική. Στο τέλος του κειμένου αναδημοσιεύω το σημερινό newsletter τους.

Έτσι, η εξαιρετική, φιλελεύθερη, οικονομική πολιτική του Σεφκάτ Μιρζιγιόγιεφ τον έχει μετατρέψει σε ένα νέο Αφρασιάμπ.

Αυτό το όνομα είναι το ιστορικό τουρκικό όνομα της Σαμαρκάνδης.

Αλλά είναι επίσης το όνομα του κορυφαίου Τουρανού ήρωα του ιρανικού έπους Σαχναμέ που συνέγραψε τον 10ο αιώνα ο Φερντοουσί.

Μένει να αποδειχθεί κατά πόσον θα μπορέσει ο νέος Αφρασιάμπ να φθάσει και να ξεπεράσει τον βαθμό οικονομικής ανάπτυξης και προόδου του γειτονικού Καζακστάν.

Για όσους ξέρουν την Κεντρική Ασία, όλα τα στοιχήματα είναι ανοικτά.

Τοιχογραφία από την Αφρασιάμπ στα χρόνια του Βαρχουμάν, βασιλιά της Σογδιανής γύρω στο 650 μ.Χ.

Σας προτείνω να ενημερωθείτε πριν ξαφνικά ακούσετε ότι η Τασκένδη είναι το δεύτερο κεντρασιατικό Ντουμπάι μετά την Νουρσουλτάν!

Οι εξελίξεις θα είναι τάχιστες – κάπως σαν τα κινεζικά τραίνα που θα εκμηδενίσουν την απόσταση ανάμεσα στην Κεντρική Ευρώπη και τα ασιατικά παράλια του Ειρηνικού.

Διαβάστε:

Strategic partnership between Uzbekistan and Kazakhstan in context of region-wide development of Central Asia

https://astanatimes.com/2019/04/strategic-partnership-between-uzbekistan-and-kazakhstan-in-context-of-region-wide-development-of-central-asia/ (του Αμπντουλαζίζ Καμίλοφ, υπουργού Εξωτερικών του Ουζμπεκιστάν / 5-4-2019)

Uzbekistan Re-Energizing as Central Asia’s Traditional Hub for the Silk Belt and Road

https://www.silkroadbriefing.com/news/2018/07/05/uzbekistan-re-energizing-central-asias-traditional-hub-silk-belt-road/

Silk Road Fund to support Uzbek oil and gas projects

http://www.chinadaily.com.cn/a/201806/09/WS5b1bd84fa31001b82571f188.html

This is the Right Time to invest in Uzbekistan

https://www.chuhai.edu.hk/sites/default/files/MrKhamraevUZAF.pdf

Uzbekistan’s investment program for 2019 includes projects $ 16.6B

https://www.azernews.az/region/143757.html

https://www.silkroadbriefing.com/news/2019/04/15/silk-road-development-weekly-april-15-2019/

Γενικώτερα:

https://en.wikipedia.org/wiki/Uzbekistan

https://en.wikipedia.org/wiki/Shavkat_Mirziyoyev

https://en.wikipedia.org/wiki/Islam_Karimov

https://en.wikipedia.org/wiki/Tashkent

https://en.wikipedia.org/wiki/Kazakhstan

http://www.uzbekembassy.in/presentation-of-the-project-on-the-great-silk-road-pearls-of-uzbekistan-in-almaty/

https://en.wikipedia.org/wiki/Belt_and_Road_Initiative

Ιστορικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Stone_Tower_(Ptolemy)

https://en.unesco.org/silkroad/countries-alongside-silk-road-routes/uzbekistan

https://en.wikipedia.org/wiki/Tocharians

https://en.wikipedia.org/wiki/Yuezhi

https://en.wikipedia.org/wiki/Bactria

https://www2.kenyon.edu/Depts/Religion/Fac/Adler/Asia201/links201.htm

https://en.wikipedia.org/wiki/Sogdia

https://en.wikipedia.org/wiki/Transoxiana

https://en.wikipedia.org/wiki/Silk_Road

https://en.wikipedia.org/wiki/Samarkand

https://en.wikipedia.org/wiki/Afrasiyab_(Samarkand)

https://en.wikipedia.org/wiki/Afrasiab

https://en.wikipedia.org/wiki/Shahnameh

https://en.wikipedia.org/wiki/Ferdowsi

Ταξιδιωτικά:

https://caravanistan.com/transport/train/

-----------------------------------

Astonishing opportunities in one of the oldest cities in the world

By the time Alexander the Great and his Macedonian army conquered the city of Samarkand in 329 BC, the city had already existed for centuries.

Samarkand had been a prominent, vibrant regional capital in the Persian Empire prior to the Macedonians’ arrival.

And under Alexander the city flourished even more. He declared it one of the most majestic places he had ever been, and the city served as a critical outpost for his conquests in the region.

Even after Alexander’s death and the fall of the Macedonians, Samarkand retained its influence, serving for centuries as the epicenter of the trade between Eastern Asia and Europe.

It was conquered by a succession of Turks, Persians and Mongols before falling under the serfdom of Imperial Russia, and then the Soviet Union.

And after the fall of the USSR, Samarkand became part of Uzbekistan.

Granted, a lot of people don’t have a clue where Uzbekistan is, or much less care. But I’ll tell you– the country is on the verge of some very exciting (and rapid) changes.

Ever since the fall of the Soviet Union, Uzbekistan had been ruled by a corrupt dictator who isolated the country from the rest of the world.

(I know it’s hard to imagine a former Soviet republic being ruled by a corrupt dictator… but bear with me.)

His name was Islam Karimov. And, coincidentally, he died on September 2, 2016– exactly 25 years to the day that he initially took office as the first President of Uzbekistan in 1991.

After Karimov’s death, there was some speculation that his successor (Shavkat Mirziyoyev) would engage in the same corrupt, isolationism.

That turned out to be wrong.

President Mirziyoyev surprised everyone by establishing free-market reforms, floating the currency, and opening up the country to foreign investment.

I’ve been following the changes in the country over the past few years, and what I’m seeing is quite exciting.

Uzbekistan recently issued its first local hard currency bond – and it was multiple times oversubscribed.

So last month, I sent one of my top analysts over to the capital Tashkent to have a look at how we could get in on the ground floor of this change.

And his verdict is clear: Uzbekistan is ripe with opportunities.

The export sector is booming, due primarily to rock bottom labor costs and a government willing to play ball. So there are a lot of companies that are setting up manufacturing operations in the country.

And due to how isolated Uzbekistan had been for the past 25+ years, there are a lot of new products and services available in the local market for the first time ever.

It’s a bit like Myanmar– that country was isolated for decades, and its people had never even seen Coca Cola up until a few years ago.

Uzbekistan is in a similar position (though not as extreme), so a number of foreign products are being imported into the country and selling like hotcakes.

And for investors, valuations are quite inexpensive.

My analyst toured a number of companies (including some listed on the local stock market) and was amazed to find profitable, rapidly-growing, well-managed businesses that pay STRONG dividends that are selling for between 2-3 times their net income.

That’s practically unheard of, especially in the West where companies that lose billions of dollars each year trade for record sums.

As an example– one company my analyst looked at was in agriculture production.

Investors are currently able to buy shares at less than 3x earnings. And the company just landed a new deal with a large Russian conglomerate that will 10x their revenue over the next 12-24 months.

Buying this company at three times earnings would be an obvious bargain, especially when accounting for the immediate growth trajectory.

We aren’t just looking at public stocks and private businesses by the way. Newly built commercial real estate yields over 10% net cashflow without a penny of debt financing, there’s a lot of reason to expect prices will grow steadily for years.

There are also very compelling lending opportunities in the country.

When the government floated the currency three years ago, it led to a temporary spike in inflation.

To fight it, the Central Bank raised interest rates to 16%. And that’s where interest rates still sit today. And for businesses and individuals, borrowing rates can often reach 25%!

Naturally, the cost of borrowing money at those rates can be hard to justify for any business, so most transactions are done entirely in cash, without any debt.

Generally, the banking sector is still very underdeveloped, and financing is scarce.

That leaves a huge opportunity for outsiders to provide capital for growing businesses in the country – with sufficient downside protection.

Clearly, it is a unique idea to invest in a country undergoing potentially revolutionary positive changes. But looking at the past, countries that have taken similar steps, like Georgia, the Baltic countries, or even Singapore, have come out way ahead, and greatly rewarded early movers.

I’ll be talking a lot more about Uzbekistan, and what we find there, in the weeks and months to follow.

https://www.sovereignman.com/trends/astonishing-opportunities-in-one-of-the-oldest-cities-in-the-world-24951/

----------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250693324

https://issuu.com/megalommatis/docs/from_afrasiab_to_mirziyoyev.docx

https://vk.com/doc429864789_621500849

https://www.docdroid.net/CTdD2wM/apo-ton-afrasiamp-ston-mirzighioghief-to-oyzmpekistan-epikentro-ependyseon-ston-neo-dromo-toy-metaksiou-docx

20 Μαρτίου 1739: Ο Τουρκμένος Ναντέρ Σάχης του Ιράν καταλαμβάνει το Δελχί, Βαθύπλουτη Πρωτεύουσα των Γκορκανιάν, Πανίσχυρων Μογγόλων της ‘Ινδίας’

March 20, 1739: The Turkmen Nader Shah of Iran occupies Delhi, the Opulent Capital of the Gorkanian, i.e. the Formidable Mongols of ‘India’

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 20η Μαρτίου 2019.

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης ενσωματώνει τμήματα δύο ομιλιών μου, οι οποίες δόθηκαν τον Ιανουάριο του 2019 στο Πεκίνο σχετικά με την γεωστρατηγική του αφρο-ευρασιατικού χώρου, την πτώση των μεγάλων ιστορικών αυτοκρατοριών, και την δυναμική μιας αυτοκρατορικής-οικουμενιστικής επιστροφής στην Γη.

-----------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/04/20-μαρτίου-1739-ο-τουρκμένος-ναντέρ-σάχης-το/ ====================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Μια φορά όταν είπαν στον Ναντέρ ότι δεν υπάρχει πόλεμος στον Παράδεισο, λέγεται ότι ρώτησε: “Μπορεί να υπάρχει ευχαρίστηση εκεί”;

Πριν από 280 χρόνια, το αδιανόητο έγινε γεγονός! Το (σιιτικό) Ιράν κατέλαβε την (σουνιτική) Ισλαμική Αυτοκρατορία των Μεγάλων Μογγόλων (Μουγάλ), η οποία ήταν ένα πολύ μεγαλύτερο, πολυπληθέστερο και πλουσιώτερο κράτος. Καμμιά χώρα στον κόσμο δεν είχε ποτέ κατακτήσει την Κοιλάδα του Γάγγη. Αλλά για τον Αφσάρ Τουρκμένο γεωργό – πολεμιστή Ναντέρ όλα ήταν δυνατά!

Οι Αχαιμενιδείς είχαν κατακτήσει όλες τις εκτάσεις από την Μακεδονία μέχρι την Κοιλάδα του Ινδού, από τα βόρεια παράλια της Μαύρης Θάλασσας μέχρι το Σουδάν, κι από την Κεντρική Ασία μέχρι το Ομάν. Αλλά εκεί που τελειώνει η Πενταποταμία (Παντζάμπ: ‘Πέντε Ποτάμια’ στα φαρσί και στα ουρντού) τερματίζονταν και τα ανατολικά όρια του Ιράν.

Ο Μέγας Αλέξανδρος που άτρομος διεξήγαγε και νικούσε σε μάχες έναντι συντριπτικά υπερτέρων δυνάμεων δεν κατέλαβε ‘πολλές’ χώρες! Αυτό είναι κάτι που πολλοί ξεχνούν στην Ελλάδα. Ουσιαστικά , ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε μία χώρα: το Ιράν. Απέραντη, τεράστια, με πολυπληθή στρατεύματα, ναι! Αλλά μία. Ο Μέγας Αλέξανδρος προχώρησε πέραν της Πενταποταμίας και νίκησε τον Πώρο, βασιλιά ενός βόρειου ινδικού βασιλείου. Και θα προχωούσε περισσότερο αλλά ξεσηκώθηκαν οι στρατιώτες του και τον απέτρεψαν.

Ι. Δεν υπάρχει ‘Ινδία’: είναι ένας ψεύτικος, αποικιοκρατικός, οριενταλιστικός όρος

Υπάρχει στο σημείο αυτό μια σύγχυση που δημιουργήθηκε από αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς: προερχόμενος από το όνομα του Ινδού ποταμού, ο όρος ‘Ινδία’ (Χεντ και Σιντ) απέκτησε σιγά-σιγά μια τεράστια ασάφεια, ακριβώς επειδή η γνώση για εκτάσεις πέραν του ποταμού ήταν μικρή.

Τα βασίλεια ανατολικά του Ινδού αποτελούσαν βέβαια την Ινδία και ήταν εθνοφυλετικά συγγενή προς τους Πέρσες και τους Άρειους, αλλά πιο πέρα στα ανατολικά και στα νότια εκτείνονταν δραβιδικά βασίλεια που δεν είχαν καμμιά συγγένεια – εθνική, γλωσσική, πολιτισμική – με τους πραγματικούς Ινδούς των βασιλείων αμέσως ανατολικά του Ινδού. Οι Δραβίδες είναι τόσο διαφορετικοί από τους Ινδούς όσο οι Έλληνες από τους Κινέζους.

Στα χρόνια της Ύστερης Αρχαιότητας, ο αρχαιοελληνικός όρος ‘Ινδία’ απέκτησε τόση ασάφεια και γενίκευση όση κι ο όρος ‘Αιθιοπία’, ο οποίος περιέγραφε αρχικά το σημερινό Σουδάν (όχι την Αβησσυνία που σήμερα ψευδώς ονομάζεται Αιθιοπία). Οι δυο όροι τελικά αλληλο-επικαλύφθηκαν και ουσιαστικά κατάντησαν συνώνυμα του ‘Νότου’ κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες.

Όλα αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι σήμερα η χρήση της λέξης ‘Ινδίας’ – είτε για αναφορά στην Αρχαιότητα και στα Ισλαμικά Χρόνια, είτε για περιγραφή του συγχρόνου κράτους – είναι λαθεμένη και βεβαρυμένη με πολιτικές, αποικιοκρατικές κι οριενταλιστικές, σκοπιμότητες. Άλλωστε κι η περσική και ουρντού λέξη ‘Χιντουστάν’ σήμαινε και σημαίνει βασικά την περιοχή του Ινδού ποταμού, της Πενταποταμίας και ομόρων περιοχών.

Σχεδόν οι μισοί κάτοικοι του ψευτοκράτους ‘Ινδία’ είναι δραβιδικοί και δεν μιλούν ινδικά (χίντι). Η σημερινή Ινδία μπορεί να είναι μεγάλη αλλά αποτελεί κατ’ ουσίαν ένα νεο-αποικιακό ψευτοκράτος, όπως η Νιγηρία, η Αλγερία ή η Αίγυπτος, που δεν αποτελεί ‘έθνος’ αλλά απαρτίζεται από πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους έθνη.

Κλείνω αυτή την αναφορά προσθέτοντας ότι η παραπάνω εθνοφυλετική και γεωγραφική διαφορά είναι ολότελα άσχετη από την θρησκευτική διαφορά Ισλάμ – ‘Ινδουϊσμού’ (μουσουλμάνων – ‘ινδουϊστών’), δεδομένου ότι μουσουλμάνοι υπάρχουν και ανάμεσα στους Ινδούς (: ‘ινδο-ευρωπαίους’) του Βορρά και ανάμεσα στους Δραβίδες του Ντεκάν, όπως είναι το όνομα του νότιου μισού της λεγόμενης ‘Ινδίας’.

Αν, τέλος, θέτω εντός εισαγωγικών τους όρους ‘Ινδουϊσμός’ και ‘ινδουϊστές’, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι τόσο ψεύτικοι και λαθεμένοι όσο κι ο όρος ‘Ινδία’. Κατ’ ουσίαν δεν υπάρχει ‘ένας’ Ινδουϊσμός αλλά πολλοί (όπως κι η Χριστιανωσύνη δεν είναι μία, το Ισλάμ δεν είναι ένα, ο Βουδισμός δεν είναι ένας, κοκ). Κι επιπλέον υπάρχουν κι άλλες θρησκείες είτε στο Ντεκάν είτε στην βόρεια Ινδία. Γενικώτερα, στην ψευδή, αποικιοκρατική, οριενταλιστική Ιστορία της ‘Ινδίας’ θα επανέλθω με πολλά κείμενα.

Ό,τι ξέρει ο σημερινός κόσμος για την Ινδία είναι μια αγγλογαλλική παραχάραξη της Ιστορίας: για παράδειγμα, υπάρχουν αρχαιοελληνικά κείμενα του 1ου χριστιανικού αιώνα, όπως ο Περίπλους της Ερυθράς Θαλάσσης, που αναφέρουν τα πολλά και διαφορετικά κράτη, τα οποία βρίσκονταν τότε στον χώρο που στρεβλά σήμερα αποκαλούμε ‘Ινδία’, και όμως δεν τα αποκαλούν ‘ινδικά βασίλεια’, επειδή δεν ήταν ινδικά βασίλεια.

ΙΙ. Κοιλάδα του Ινδού, Πενταποταμία και Κοιλάδα του Γάγγη από τον Μεγάλο Αλέξανδρο στους Μεγάλους Μογγόλους Αυτοκράτορες

Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και μέχρι τα χρόνια της μογγολικής κατάκτησης της Κοιλάδας του Ινδού και της Κοιλάδας του Γάγγη, καμμιά ξένη δύναμη δεν κατέκτησε εκτάσεις που σήμερα ανήκουν στην χώρα που συμβατικά ονομάζεται Ινδία. Μόνον οι Ιρανοί Σασανίδες (Σασανιάν: 224-651) έφθασαν τα ανατολικά σύνορά τους τόσο μακριά όσο οι Αχαιμενιδείς κι ο Μέγας Αλέξανδρος. Αλλά και εκείνοι σταμάτησαν εκεί.

Όταν οι Επίγονοι Σελευκιδείς και οι Πάρθες Αρσακιδείς (Ασκανιάν: η πιο μακραίωνη ιρανική δυναστεία – 250 π.Χ.-224 μ.Χ.) βρίσκονταν σε αδυναμία, πολλά αυτόνομα βασίλεια σχηματίζονταν από τα έθνη που κατοικούσαν στις ανατολικές επαρχίες τους, δηλαδή τον χώρο όπου σήμερα βρίσκονται το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τατζικιστάν, η Κιργιζία, οι ανατολικές εσχατιές του Ιράν και τα βορειοδυτικά άκρα της Ινδίας: η Σογδιανή, το ελληνιστικό κράτος της Βακτριανής, το ινδοπαρθικό κράτος, το ινδοσκυθικό κράτος, το κάποτε πανίσχυρο Κουσάν, οι Τόχαροι, και άλλα κεντρασιατικά τουρκόφωνα ή ινδοευρωπαϊκά κράτη.

Το τι αποκαλείται ‘αυτοκρατορία’ στην Αρχαία Ιστορία της ‘Ινδίας’, όπως την έχουν παρασκευάσει Άγγλοι, Γάλλοι, Ολλανδοί κι Αμερικανοί οριενταλιστές ‘Ινδολόγοι’, είναι βασικά μικρά κράτη (για τα μέτρα των Αχαιμενιδών, των Σελευκιδών και των Σασανιδών) που εκτείνονται κυρίως ανάμεσα στην Πενταποταμία και το Δέλτα του Γάγγη: το βασίλειο των Μαουρύα (322–185 π.Χ.) ή το βασίλειο των Γκούπτα (319-543 μ.Χ.). Αυτά ήταν όντως ινδικά – ινδοευρωπαϊκά βασίλεια. Όμως τα περισσότερα άλλα βασίλεια στα νότια δεν μπορούν να ονομασθούν ινδικά γιατί ήταν δραβιδικά. Και ήταν όλα πάντοτε μικρά τοπικά βασίλεια: όλη η Νότια Ασία ήταν κατά κανόνα πάντοτε κατακερματισμένη.

Οι πρώιμοι μουσουλμάνοι κι οι ισλαμικές στρατιές των μέσων του 7ου αιώνα που έφθασαν στο Πεντζάμπ και τα βορειοδυτικά άκρα της σημερινής Ινδίας ουσιαστικά επανέλαβαν την Ιστορία: εκμεταλλεύθηκαν κάτι το οποίο ‘είχαμε’ ξαναδεί! Όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, καταλύοντας το αχαιμενιδικό Ιράν, βρέθηκε σχεδόν ‘αυτόματα’ κυρίαρχος των ανατολικών σατραπειών κι εκτάσεών του, έτσι κι οι ισλαμικές στρατιές μετά τις μάχες στην Καντισίγια (636), Νεχαβέντ (642) και Μερβ (651) βρέθηκαν κυρίαρχοι των ανατολικών σατραπειών κι εκτάσεων του σασανιδικού Ιράν.

Ανάποδα, η Ιστορία επαναλήφθηκε και πάλι λίγους αιώνες αργότερα: στους χρόνους της αργής παρακμής και βαθμιαίας αποδυνάμωσης του αβασιδικού χαλιφάτου της Βαγδάτης. Ό,τι χαρακτήρισε τους Σελευκιδείς και τους Αρσακιδείς, συνέβη και τότε: πολλά μικρότερα ισλαμικά βασίλεια ξεφύτρωσαν κι αλληλοδιαδέχθηκαν το ένα το άλλο στην περιοχή ανάμεσα το κεντρικό ιρανικό οροπέδιο, την Αράλη στην Κεντρική Ασία και την Πενταποταμία.

Η μογγολική κατάκτηση της σημερινής βόρειας Ινδίας πιστοποιεί διαχρονικά ότι όλος ο χώρος ανάμεσα στο Δέλτα του Ινδού και στο Δέλτα του Γάγγη καταλαμβάνεται πιο εύκολα από τον βορρά παρά από τα δυτικά. Και δεν αναφέρομαι σε στρατιωτικές κατακτήσεις μόνον. Από τον 8ο αιώνα, με την διάδοση του Ισλάμ στην Κεντρική Ασία, πολλά τοπικά τουρκόφωνα φύλα αποψιλώνονταν από τους πιο ικανούς πολεμιστές τους, οι οποίοι έβλεπαν ότι, αν αποδέχονταν το Ισλάμ, θα μπορούσαν να έχουν μια πολύ επιτυχημένη σταδιοδρομία ως στρατιωτικοί σε μια τεράστια αυτοκρατορία.

Έτσι, πολλοί ευχαρίστως προσέρχονταν για να προσλήφθούν ως δούλοι-πολεμιστές. Στο αβασιδικό χαλιφάτο υπήρχαν ήδη πολυάιθμοι και για όλους τους εχρησιμοποιείτο η αραβική λέξη ‘ιδιοκτησία’, διότι ως σκλάβοι αποτελούσαν την ιδιοκτησία (‘μαμλούκ’ / πληθυντικός: μαμαλίκ) των κυρίων τους. Αυτοί είναι οι Μαμελούκοι.

Μαμελούκοι υπήρχαν παντού: στην Κεντρική Ασία, στην Πενταποταμία, στις κεντρικές περιοχές του χαλιφάτου, στην Αίγυπτο, και στην βορειοδυτική Αφρική. Η κατά τόπους ιστορία τους είναι απλή: πρώτα ήταν σκλάβοι-πολεμιστές, έπειτα απελεύθεροι, ύστερα παράκλητοι ως εμπειροπόλεμοι, και τελικά κυρίαρχοι ηγεμόνες.

Αλλά δεν υπήρχε πουθενά ένας εθνικού χαρακτήρα συντονισμός. Και δεν μπορούσε να υπάρχει, επειδή οι ‘μαμελούκοι’ ανήκαν σε διαφορετικές τουρκόφωνες φυλές, μιλούσαν σχετικά διαφορετικές γλώσσες, κι ενθυμούνταν τις πάντοτε υπαρκτές ενδοτουρκικές εχθρότητες κι αντιπαλότητες. Όποιοι πετύχαιναν σε ένα κάποιο τόπο κυριαρχούσαν εκεί. Δεν υπήρχε δυναστεία Μαμελούκων μόνον στην Αίγυπτο, όπως είναι περισσότερο γνωστό στην Ελλάδα.

Υπήρχαν πολλές κατά τόπους δυναστείες Μαμελούκων που όλοι τους ήταν τουρκόφωνοι – αν κι αυτό δεν σημαίνει την ίδια γλώσσα, εφόσον άλλα τα Κιπτσάκ, άλλα τα Τσαγατάι, άλλα τα τουρκμενικά, άλλα τα των Ογούζων (ή Ούζων – Ουζμπέκων), κοκ.

Αλλά τα φαρσί ήταν πάντοτε η γλώσσα της λογοτεχνίας και της ιστορίας και τα αραβικά η γλώσσα της επιστήμης και της θρησκείας.

Μετά την πρώιμη ισλαμική επέλαση μέχρι την Κοιλάδα του Ινδού και την Πενταποταμία, η διάδοση του Ισλάμ στην Νότια Ασία (βόρεια Ινδία: ανάμεσα στο Δέλτα του Ινδού και στο Δέλτα του Γάγγη / Ντεκάν: το κατοικούμενο από μη Ινδούς, Δραβίδες, νότιο ήμισυ της σημερινής Ινδίας) δεν ήταν ποτέ θέμα του Ισλαμικού Χαλιφάτου της Δαμασκού (661-750) και της Βαγδάτης (750-1258), όπως συχνά σήμερα Ινδουϊστές εθνικιστές εσφαλμένα ισχυρίζονται.

Αντίθετα, ήταν υπόθεση πολέμου ανάμεσα σε ινδικά ινδουϊστικά βασίλεια της Κοιλάδας του Γάγγη και σε μικρότερα ισλαμικά βασίλεια που ξεφύτρωσαν κι αλληλοδιαδέχθηκαν το ένα το άλλο στην περιοχή ανάμεσα το κεντρικό ιρανικό οροπέδιο, την Αράλη στην Κεντρική Ασία και την Πενταποταμία, όπως προανέφερα, εξαιτίας της βαθμιαίας αποδυνάμωσης του αβασιδικού χαλιφάτου της Βαγδάτης.

Αυτά τα ισλαμικά βασίλεια, όπως οι Γαζνεβίδες (977–1186 / το Γαζνί βρίσκεται στο σημερινό Αφγανιστάν), είτε διέθεταν Μαμελούκους είτε είχαν συσταθεί από Μαμελούκους.

Οι πόλεμοι αυτών των βασιλείων με τα ινδικά ινδουϊστικά βασίλεια απέληξαν στην διάδοση του Ισλάμ στον ευρύτερο χώρο της Νότιας Ασίας.

Έτσι, αυτό που αποκαλούμε ‘Σουλτανάτο του Δελχί’, ουσιαστικά αποτελεί μια διαδοχή πέντε διαφορετικών δυναστειών που προέρχονται από Μαμελούκους, δηλαδή διάφορα τουρκόφωνα αλλά και άλλα κεντρασιατικά φύλα.

Αυτές οι πέντε ισλαμικές δυναστείες με βάση το Δελχί (: το Παλαιό Δελχί) διεξήγαγαν πολέμους με τα ινδικά και τα δραβιδικά βασίλεια είτε του χώρου ανάμεσα στο Δέλτα του Ινδού και στο Δέλτα του Γάγγη είτε του Ντεκάν.

Οι πέντε δυναστείες καλύπτουν ένα διάστημα άνω των τριών αιώνων: Μαμελούκοι (1206–1290), Χάλτζι (Khalji: 1290–1320), Τούγλακ (Tughlaq: 1320–1414), Σαγίντ (Sayyid: 1414–51), και Λόντι (Lodi: 1451–1526).

Αυτοί μάλιστα ήταν ικανοί να σταθούν με επιτυχία απέναντι στον Χουλάγκου και να αποκρούσουν τις πρώτες μογγολικές επελάσεις (1221-1327), ενώ η Βαγδάτη κατέρρευσε το 1258.

Τότε διαμορφώθηκε μια κοσμοπολίτικη και πολύ ανεκτική κοινωνική κατάσταση που προσέλκυσε Ιρανούς, Κεντρασιάτες, Τουρκόφωνους και Μογγόλους που ελάχιστη σημασία απέδιδαν σε θρησκευτικές διαφορές – σιίτες ή σουνίτες, μουσουλμάνους, χριστιανούς (Νεστοριανούς), μανιχεϊστές, βουδιστές ή ινδουϊστές.

Η εθνοφυλετική σύνθεση των Ινδο-Ευρωπαίων Ινδών του χώρου της σημερινής βόρειας Ινδίας άλλαξε ολότελα και δημιουργήθηκε ένα τουρκο-μογγολο-κεντρασιατο-ιρανο-ινδικό εθνογλωσσικό μείγμα, το οποίο φτάνει μέχρι τις μέρες μας: η επίσημη γλώσσα του Πακιστάν (ουρντού) είναι μια τουρκική λέξη (ordu) που σημαίνει ‘στρατός’.

Αυτή είναι μια μεικτή τουρκική (Turkic), περσική, αραβική κι ινδική γλώσσα, στην οποία το ινδικό λεξιλόγιο (που προέρχεται από αρχαίες ινδικές – ινδο-ευρωπαϊκές γλώσσες όπως τα σανσκριτικά και τα πρακριτικά) είναι σχετικά μικρό.

Η ίδια γλώσσα είναι επίσημη και στην Ινδία, πλην όμως εκεί λέγεται χίντι, γράφεται σε Ντεβαναγκάρι σύστημα (οφειλόμενο σε αρχαία Μπραχμί γραφή) και όχι σε φαρσί (όπως τα ουρντού που έχουν μερικά επιπλέον γράμματα για φθόγγους ανύπαρκτους στα φαρσί), και απλώς δεν έχει τους ισλαμικούς όρους που έχει κάθε γλώσσα μουσουλμάνων. Αλλά κατ’ ουσίαν ουρντού και χίντι είναι μία γλώσσα και με εκτεταμένο τουρκικό (Turkic) λεξιλόγιο.

Αν το Σουλτανάτο του Δελχί γλύτωσε από τον Τσενγκίζ Χαν, δεν απέφυγε τον Ταμερλάνο. Το 1398 ο στρατός του Τιμούρ Λενγκ κατέλαβε το Δελχί κι επακολούθησε μια απερίγραπτη λεηλασία και σφαγή. Η πόλη εκθεμελιώθηκε. Στην συνέχεια αναθεμελιώθηκε και το Σουλτανάτο συνεχίστηκε αν και ιδιαίτερα αποδυναμωμένο.

Το τέλος της τελευταίας δυναστείας του Δελχί δόθηκε από τον Μπαμπούρ (στα περσικά σημαίνει ‘Τίγρης’) απόγονο του Ταμερλάνου, ο οποίος ήταν γιος του κυβερνήτη της Φεργάνα του Τουρκεστάν (σήμερα στο ανατολικό Ουζμπεκιστάν).

Μετά από πολλές πολεμικές κατακτήσεις στην Κεντρική Ασία, στράφηκε στην Ινδία και μετά από τη νίκη στην μάχη του Πανιπάτ θεμελίωσε το 1526 την δυναστεία που αποκαλείται Μουγάλ (Mughal) στην διεθνή βιβλιογραφία.

Ουσιαστικά, ο όρος Μογγόλος σήμαινε στρατιωτική βαθμίδα στα Τσαγατάι τουρκικά, την σήμερα νεκρή πλέον γλώσσα του Ταμερλάνου. Το πραγματικό όνομα, με το οποίο οι ίδιοι οι Μεγάλοι Μογγόλοι αυτοκράτορες (‘σάχηδες’) αποκαλούσαν τους εαυτούς τους και το κράτος τους, ήταν η περσική λέξη Γκουρκανιάν που (στον πληθυντικό) σημαίνει ‘Γαμπροί’.

Ο όρος κατάγεται από πολεμικές – βασιλικές πρακτικές τουρκόφωνων φύλων από τα χρόνια του Τσενγκίζ Χαν (και ίσως και πιο πριν, αλλά τουλάχιστον τότε έγινε γνωστός στους Ιρανούς κι άρχισαν να τον χρησιμοποιούν).

Κατ’ αυτές τις πρακτικές, ένας πολύ γενναίος στρατιώτης – πολεμιστής από μια μάλλον κατώτερη τουρκόφωνη φυλή, αφού επιδείξει ανδρεία σε μια ή περισσότερες μάχες, ζητάει να παντρευτεί την κόρη ενός στρατιωτικού ηγέτη από μια άλλη, ανώτερη τουρκόφωνη φυλή, κι αφού αυτό γίνει, αποκτάει ο ίδιος μεγαλύτερη σημασία και κοινωνική, δηλαδή στρατιωτική, υπόσταση.

Μετά τον Μπαμπούρ (1504 – 1530), οι Γκορκανιάν κυριάρχησαν σε όλες τις εκτάσεις ανάμεσα στο Δέλτα του Ινδού και το Δέλτα του Γάγγη, επέκτάθηκαν τόσο προς Αφγανιστάν και Κεντρική Ασία (από όπου κατάγονταν) όσο και προς τα νότια στο Ντεκάν, κι αναγνωρίστηκαν ως σύμμαχοι από τους Ιρανούς Σαφεβίδες που δεν ήταν Πέρσες αλλά Τουρκμένοι.

Και έτσι δημιουργήθηκε μια εκπληκτική τουρκόφωνη κυριαρχία από την Αλγερία και την Δυτική Μεσόγειο μέχρι την Μυανμάρ, Ταϋλάνδη και την Κίνα, κατά την οποία τρεις τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι αυτοκράτορες, ένας Οθωμανός, ένας Σαφεβίδης κι ένα Γκουρκανί, έλεγχαν το μεγαλύτερο τμήμα του τότε γνωστού κόσμου.

Η κοινή καταγωγή και η κοινή θρησκεία δεν εξασφάλισαν ωστόσο καμμία ενότητα.

Οι Σαφεβίδες θεμελίωσαν το πρώτο σιιτικό κράτος στην Παγκόσμια Ιστορία και κατασφάζονταν ασταμάτητα με τους σουνίτες Οθωμανούς από την σημερινή νότια Ρωσσία μέχρι το Ομάν, ενώ οι επίσης σουνίτες Μεγάλοι Μογγόλοι Γκουρκανιάν παρέμειναν ως επί το πλείστον ουδέτεροι.

Σάχης Ταχμάσπ Α’ του Ιράν, στα αριστερά, και Σάχης Χουμαγιούν των Γκορκανιάν (Μεγάλη Μογγολική Αυτοκρατορία της ‘Ινδίας’), στα δεξιά

Μάλιστα μερικές φορές οι Γκουρκανιάν είχαν και καλές σχέσεις με τους Σαφεβίδες, όπως τεκμηριώνει η επίσκεψη (1544) του Χουμαγιούν (γιου του Μπαμπούρ) στο Εσφαχάν του Ιράν και οι απίστευτες ευωχίες και συμπόσια που έλαβαν χώραν εκεί με τον Σάχη Ταχμάσπ Α’ (1524-1576), ο οποίος βοήθησε τον Μεγάλο Μογγόλο να εξαφανίσει την απειλή που ήταν για τον θρόνο του ο Σερ Σάχης Σουρί (Sher Shah Suri), ένας Παστούνος που είχε στήσει μια εξουσία στην Βεγγάλη.

Οι Μεγάλοι Μογγόλοι συσσώρευσαν τεράστιο πλούτο, τον οποίο όμως δεν χρησιμοποίησαν για κάτι το συγκεκριμένο. Μετά τον Αουράνγκζεμπ (1658-1707) άρχισε η παρακμή. Η κατάσταση στο Ιράν ήταν παράλληλη: το 1736 η σαφεβιδική δυναστεία έπαιρνε ένα τέλος.

Ήταν η ώρα για τον Δεύτερο Μεγαλέξανδρο, όπως τον αποκαλούσαν οι σύγχρονοί του Ιρανοί, Κεντρασιάτες, Οθωμανοί κι άλλοι ή τον Ναπολέοντα της Ασίας, όπως τον επονόμαζαν αργότερα Ευρωπαίοι συγγραφείς: τον Ναντέρ Σάχη. Γνωρίζουμε ότι στην εξορία του ο Ναπολέων διάβαζε συγγράμματα Ευρωπαίων που αναφέρονταν στους πολέμους και στις τακτικές του Ναντέρ Σάχη.

ΙΙΙ. Ο Ναντέρ Σάχης (1736-1747) κι η Κατάληψη του Δελχίου (1739)

Ο Ναντέρ Σάχης ήταν μια από τις πάμπολλες περιπτώσεις που πιστοποιούν την υπεροχή των γεωργών προ όλων των άλλων τομέων ανθρώπινης εργασίας και δραστηριότητας.

Μια από τις αναρίθμητες περιπτώσεις που βεβαιώνουν ότι οι άνθρωποι των πόλεων είναι καθοριστικά κι απόλυτα κατώτεροι από τους ανθρώπους που δουλεύουν την γη. Γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη του Χορασάν (σήμερα ΒΑ Ιράν) σε μια φτωχή οικογένεια Τουρκμένων αγροτών της φυλής Αφσάρ (افشار / Afshar). Το όνομα αυτό απαντάται σήμερα ακόμη ως επώνυμο σχεδόν σε όλα τα μήκη και πλάτη του μουσουλμανικού κόσμου, ιδιαίτερα βέβαια από την Τουρκία μέχρι την Κίνα.

Αφού πέρασε μια παιδική και νεανική ζωή με πολλές δοκιμασίες (έχασε τον πατέρα του, αιχμαλωτίσθηκε με την μητέρα του, κλπ) κι αφού έγινε Κιζιλμπάσης (‘Ερυθρίνος’), συνέχισε να ζει μια απλή ζωή στρατιώτη μέχρι τα 30 του. Είχε έτσι πάρει ένα πολύ σπάνιο μάθημα από την ζωή, το μόνο απαραίτητο για να γίνει κάποιος άνθρωπος ένας πραγματικά κορυφαίος αυτοκράτορας: περιφρονούσε τα πλούτη, τα αξιώματα, την χλιδή και την πολυτέλεια των ανακτόρων. Ζούσε στα τελευταία σαφεβιδικά χρόνια.

Η αδύναμη εξουσία των τελευταίων σάχηδων του Εσφαχάν ήταν αιτία απόσχισης τοπικών κυβερνητών (στο Αφγανιστάν), ρωσσικών κατακτήσεων στον Καύκασο, οθωμανικής επιθετικότητας και γενικευμένου χάους από την απόπειρα των Αφγανών επαναστατών υπό τον Μαχμούντ Χοτακί να ανατρέψει τον Σουλτάν Χουσεΰν, τελευταίο Σαφεβίδη.

Από το 1722 μέχρι το 1736 (δηλαδή σε ηλικία 34-48 ετών), ο Ναντέρ πολέμησε σε πολλές μάχες για να καταστείλει την αφγανική εξέγερση, να εκδιώξει τους επαναστάτες από την πρωτεύουσα Εσφαχάν και να την αποδώσει στον νόμιμο σάχη Ταχμάσπ Β’, πριν οριστεί διοικητής των ανατολικών επαρχιών και συνενώσει όλες τις ανατολικές επαρχίες της χώρας.

Επίσης πολέμησε ενάντια στους Οθωμανούς, έσπευσε στο Αφγανιστάν για να καταστείλει νέα εξέγερση, υποχρέωσε τον Ταχμάσπ Β’ να παραιτηθεί, όταν ο ανήμπορος σάχης από ζήλεια είχε επιχειρήσει μόνος του μια αποτυχημένη εκστρατεία στον Καύκασο, κι ορίστηκε αντιβασιλέας του γιου του Ταχμάσπ Β’ Αμπάς Γ’.

Μετά από μια σειρά σημαντικών μαχών και νικών κατά των Οθωμανών στον Καύκασο και μετά την εκ μέρους του κατάληψη της Βαγδάτης, υποχρέωσε τους Οθωμανούς να παραχωρήσουν τα ιρανικά εδάφη που είχαν παλαιότερα κατακτήσει στον Καύκασο (Γεωργία και Αρμενία). Και στις 8 Μαρτίου 1736 στέφθηκε σάχης από μια γενική συνέλευση στρατιωτικών, ευγενών και κληρικών που καταλάβαιναν ότι ο μικρός Αμπάς Γ’ ήταν ανίκανος να βασιλεύσει.

Η εκπληκτική ικανότητα του Ναντέρ να ηγείται αριθμητικά μικρότερων στρατευμάτων και να σημειώνει σημαντικές νίκες εναντίον εχθρών – με υπέρτερες δυνάμεις χάρη σε εντυπωσιακούς αιφνιδιασμούς και τεχνικές, απατηλές κινήσεις και πλευροκοπήματα – χαρακτήρισε την περίοδο των έντεκα ετών κατά την οποία βασίλευσε. Σε μια εποχή χωρίς τανκς και μηχανοκίνητες μονάδες, στρατεύματα μετακινούνταν με εκπληκτικές ταχύτητες μέσα από πολύ δύσβατες και δυσπρόσιτες περιοχές, από τον Καύκασο στον Ινδό, από την Κεντρική Ασία στη Μεσοποταμία, κι από το Αφγανιστάν στον Περσικό Κόλπο.

Ο Ναντέρ Σάχης γεννήθηκε σε μια σιιτική οικογένεια αλλά σε μεγαλύτερη ηλικία έδειξε συμπάθεια προς το σουνιτικό Ισλάμ και προσπάθησε να οργανώσει μια σύνθεση και συνένωση των δύο θεολογιών.

Ως άτομο ήταν ίσως ο πιο ανεξίθρησκος ηγεμόνας του Ιράν και η φιλία του προς χριστιανικούς πληθυσμούς ήταν τέτοια που συμπεριέλαβε συχνά Γεωργιανούς κι Αρμένιους στο στράτευμά του.

Θα μπορούσε κανείς εύκολα να τον περιγράψει και ως ένα Κεμάλ Ατατούρκ πριν τον Κεμάλ Ατατούρκ, επειδή καμμιά στρατιωτική του επιχείρηση δεν είχε θρησκευτικά κίνητρα ή σκοπιμότητες.

Όπου έκρινε κι αποφάσιζε ο Ναντέρ Σάχης, η θρησκεία δεν είχε θέση κι όλοι οι άνθρωποι ήταν ίσοι και κρίνονταν με βάση τις ικανότητές τους.

Οι σιίτες μολάδες κι αγιατολάδες κι ο σεϊχουλισλάμης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχαν βρει τον μπελά τους μαζί του.

Η κατάκτηση του Δελχί κι η εκτεταμένη λαφυραγώγηση του πλουσιώτατου γείτονα του Ιράν δεν έγιναν ούτε με σκοπό το κέρδος ούτε για να προσπορισθεί ο Ναντέρ Σάχης φήμη και δόξα.

Απλώς του χρειάζονταν έσοδα για τους πολέμους κατά των Οθωμανών που προετοίμαζε στο μυαλό του.

Ο ετήσιος προϋπολογισμός του κράτους του Αουράνγκζεμπ μόλις 25 χρόνια πριν καταλάβει το Δελχί ο Ναντέρ Σάχης ήταν δεκαπλάσιος εκείνου της Γαλλίας του Λουδοβίκου ΙΔ’ (‘βασιλιά ήλιου’)!

Η στρατιωτική τεχνική του Ναντέρ Σάχη στην μάχη του Καρνάλ (13 Φλεβάρη 1739) ήταν εκπληκτική.

Και η λαφυραγώγηση των ανακτόρων των Μεγάλων Μογγόλων στο Δελχί ξεπερνάει κάθε ιστορική αναφορά και κάθε τρελή φαντασία.

——————————————–

Οι Ατελείωτες Μάχες του Ναντέρ Σάχη

Πρώτη εκστρατεία στο Αφγανιστάν – 1729

Η Μάχη στο Μαλαγιέρ, στην οροσειρά του Κεντρικού Ζάγρου, κατά των Οθωμανών – 1730

Η Μάχη στο Μπαγκαβάρντ του Καυκάσου κατά των Οθωμανών – 1735

Μάχη στα Στενά Χάυμπερ, στα βουνά μεταξύ των σημερινών Πακιστάν κι Αφγανιστάν, στην πορεία για κατάληψη του Δελχί – 1738. Πολέμησαν 10000 Ιρανοί υπό τον Ναντέρ Σάχη και νίκησαν 70000 στρατιώτες της Μογγολικής Αυτοκρατορίας των Γκορκανιάν της ‘Ινδίας’.

Η μάχη του Καρνάλ όπου ο Ναντέρ Σάχης πολέμησε εναντίον εξαπλασίων στρατευμάτων (55000 κατά 300000) και νικώντας τα εβάδισε εναντίον του Δελχί – 1739. Οι αντίπαλοι υποστηρίζονταν από 2000 εκπαιδευμένους για πόλεμο ελέφαντες και 3000 κανόνια.

Η μάχη του Καρς: 80000 Ιρανοί κατά 140000 Οθωμανών – 1745. Ιρανική νίκη με νεκρούς και τραυματισμένους 8000 Ιρανούς και Οθωμανούς 12000 νεκρούς, 18000 τραυματισμένους και 5000 αιχμαλώτους

———————————————

Κι όμως ο συνεχώς μάχιμος αυτός γεωργός – στρατιώτης – σάχης δεν θεώρησε αυτή την ιστορική νίκη γεγονός άξιο για να πανηγυρίσει κι αμέσως στράφηκε σε άλλους πολέμους.

Επιστρέφοντας όμως από το Δελχί πήρε τους στρατηγούς του (που ήταν όλοι τους Ιρανοί ευγενείς) και τους οδήγησε στο μικρό χωριό του Χορασάν όπου είχε γεννηθεί. Εκεί τους είπε:

– Βλέπετε σε τι ύψη εξυψώνει ο Μεγαλοδύναμος αυτούς που επιλέγει; Γι’ αυτό, ποτέ μην περιφρονείτε ένα άνθρωπο με ταπεινή καταγωγή και με ελάχιστη περιουσία!

Μετά από άλλα οκτώ χρόνια γεμάτα πολέμους κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην αραβική χερσόνησο, την Μεσοποταμία και τον Καύκασο, μετά από εκστρατείες στην Κεντρική Ασία και στα παράλια του Ομάν, ο Ναντέρ Σάχης είχε το τέλος που οι ήρωες αντιμετωπίζουν στα χέρια δειλών συνωμοτών (εκτός κι αν συνωμοσίες δεν υπάρχουν!).

Δολοφονήθηκε όταν κοιμόταν από δέκα πέντε συνωμότες την 20 η Ιουνίου 1747.

Στην συνέχεια θα βρείτε μια σειρά από διαφωτιστικές δημοσιεύσεις σχετικά με την ζωή, το έργο, τις στρατιωτικές κατακτήσεις και την κοσμοαντίληψη του πιο τρομερού Ιρανού της δεύτερης χιλιετίας.

Ο Σάχης Ναντέρ κάθεται στον Θρόνο του Παγωνιού, τον μυθικής αξίας χρυσοποίκιλτο κι εμβληματικό θρόνο των Μεγάλων Μογγόλων Αυτοκρατόρων Γκορκανιάν του Δελχί τον οποίο λαφυραγώγησε μαζί πολλά άλλα αμύθητα πλούτη και πετράδια.

Αποσπάσματα από Ιστορικά Κείμενα-Quotes

Afterwards Nadir Shah himself, with the Emperor of Hindustan, entered the fort of Delhi. It is said that he appointed a place on one side in the fort for the residence of Muhammad Shah and his dependents, and on the other side he chose the Diwan-i Khas, or, as some say, the Garden of Hayat Bakhsh, for his own accommodation. He sent to the Emperor of Hindustan, as to a prisoner, some food and wine from his own table.

One Friday his own name was read in the khutba, but on the next he ordered Muhammad Shah’s name to be read. It is related that one day a rumour spread in the city that Nadir Shah had been slain in the fort. This produced a general confusion, and the people of the city destroyed five thousand men of his camp. On hearing of this, Nadir Shah came of the fort, sat in the golden masjid which was built by Rashanu-d daula, and gave orders for a general massacre.

For nine hours an indiscriminate slaughter of all and of every degree was committed. It is said that the number of those who were slain amounted to one hundred thousand. The losses and calamities of the people of Delhi were exceedingly great….

After this violence and cruelty, Nadir Shah collected immense riches, which he began to send to his country laden on elephants and camels.

Tarikh-i Hindi

by Rustam ‘Ali

In: The History of India as Told by its own Historians

The Posthumous Papers of the Late Sir H. M. Elliot

John Dowson, ed. 1st ed. 1867. 2nd ed., Calcutta: Susil Gupta, 1956, vol. 22, pp. 37-67

When the Shah departed towards the close of the day, a false rumour was spread through the town that he had been severely wounded by a shot from a matchlock, and thus were sown the seeds from which murder and rapine were to spring. The bad characters within the town collected in great bodies, and, without distinction, commenced the work of plunder and destruction….

On the morning of the 11th an order went forth from the Persian Emperor for the slaughter of the inhabitants. The result may be imagined; one moment seemed to have sufficed for universal destruction. The Chandni chauk, the fruit market, the Daribah bazaar, and the buildings around the Masjid-i Jama’ were set fire to and reduced to ashes.

The inhabitants, one and all, were slaughtered. Here and there some opposition was offered, but in most places people were butchered unresistingly. The Persians laid violent hands on everything and everybody; cloth, jewels, dishes of gold and silver, were acceptable spoil….

But to return to the miserable inhabitants. The massacre lasted half the day, when the Persian Emperor ordered Haji Fulad Khan, the kotwal, to proceed through the streets accompanied by a body of Persian nasakchis, and proclaim an order for the soldiers to resist from carnage. By degrees the violence of the flames subsided, but the bloodshed, the devastation, and the ruin of families were irreparable. For a long time the streets remained strewn with corpses, as the walks of a garden with dead flowers and leaves.

The town was reduced to ashes, and had the appearance of a plain consumed with fire. All the regal jewels and property and the contents of the treasury were seized by the Persian conqueror in the citadel. He thus became possessed of treasure to the amount of sixty lacs of rupees and several thousand ashraf is… plate of gold to the value of one kror of rupees, and the jewels, many of which were unrivalled in beauty by any in the world, were valued at about fifty krors.

The peacock throne alone, constructed at great pains in the reign of Shah Jahan, had cost one kror of rupees. Elephants, horses, and precious stuffs, whatever pleased .the conqueror’s eye, more indeed than can be enumerated, became his spoil. In short, the accumulated wealth of 348 years changed masters in a moment.

About Shah’s sack of Delhi

Tazrikha by Anand Ram Mukhlis

A history of Nâdir Shah’s invasion of India

In The History of India as Told by its own Historians

The Posthumous Papers of the Late Sir H. M. Elliot.

John Dowson, ed. 1st ed. 1867. 2nd ed., Calcutta: Susil Gupta, 1956, vol. 22, pp. 74-98.

https://en.wikiquote.org/wiki/Nader_Shah

Ανδριάντας του Ναντέρ Σάχη σήμερα στο Ιράν

Nāder Shah

Nāder Shah, ruler of Iran, 1736-47. He rose from obscurity to control an empire that briefly stretched across Iran, northern India, and parts of Central Asia. He developed a reputation as a skilled military commander and succeeded in battle against numerous opponents, including the Ottomans and the Mughals.

During Nāder’s campaign in India, and several years after he had replaced the last Safavid ruler on the Persian throne, the elimination of much of the Safavid family effectively ended any real possibility of a Safavid restoration. The decade of Nāder’s own tumultuous reign was marked by conflict, chaos, and oppressive rule. Nāder’s troops assassinated him in 1747, after he had come to be regarded as a cruel and capricious tyrant. His empire quickly collapsed, and the resulting fragmentation of Iran into several separate domains lasted until the rise of the Qajars decades later.

Born in November 1688 into a humble pastoral family, then at its winter camp in Darra Gaz in the mountains north of Mashad, Nāder belonged to a group of the Qirqlu branch of the Afšār Turkmen. Beginning in the 16th century, the Safavids had settled groups of Afšārs in northern Khorasan to defend Mashad against Uzbek incursions.

The first major international political event that directly affected Nāder’s career was the Afghan invasion of Iran in the summer of 1719 that resulted in the capture of Isfahan and deposition of Shah Solṭān Ḥosayn, the last Safavid monarch, by the autumn of 1722. After the fall of Isfahan, Safavid pretenders emerged all over Iran. One was Solṭān Ḥosayn’s son Ṭahmāsb, who escaped to Qazvin, where he was proclaimed Shah Ṭahmāsb II.

He led a resistance movement against the Afghans during the 1720s. The Russians and Ottomans saw the Afghan conquest as their own opportunity to acquire territory in Iran, so both invaded and occupied some land in 1723. The following year they signed a treaty in which they recognized each other’s territorial gains and agreed to support the restoration of Safavid rule.

Around this time, Nāder began his career in Abivard, an Afšār-controlled town just north of Mashad. He made himself so useful to the local ruler Bābā ʿAli Beg that he gave Nāder two of his daughters in marriage. Due to internal tribal rivalries, Nāder was not able to become Bābā ʿAli’s successor, so he vied for power with various upstart military chiefs in northeastern Iran who had emerged in the wake of the Afghan invasion.

In the mid 1720s, Nāder played an important role in defeating Malek Maḥmud Sistāni, one of that area’s main warlords, who had set himself up as the scion of the 9th-10th century Saffarid dynasty. Nāder was his ally for a while but soon turned against him. His role in suppressing this usurper brought him to Ṭahmāsb’s attention. Ṭahmāsb chose him as his principal military commander to replace Fatḥ ʿAli Khan Qajar (d. 1726), whose descendants (the founders of the Qajar dynasty) blamed Nāder for the murder of their ancestor.

With this promotion, Nāder assumed the title Ṭahmāsb-qoli (servant of Ṭahmāsb). His prestige steadily increased as he led Ṭahmāsb’s armies to numerous victories. He first defeated the Abdāli (later known as Dorrāni) Afghans near Herat in May 1729, then achieved victory over the Ḡilzi Afghans led by Ašraf at Mehmāndust on 29 September 1729.

After this battle, when Ašraf fled from Isfahan to Qandahar, Ṭahmāsb became finally established in Isfahan (with Nāder in actual control of affairs) by December 1729, marking the real end of Afghan rule in Iran. In the wake of Ašraf’s defeat, many Afghan soldiers joined Nāder’s army and proved helpful in many subsequent battles.

Three months before the Mehmāndust victory, Nāder had sent letters to the Ottoman Sultan Aḥmad III (r. 1703-30) to ask for help, since Ṭahmāsb “was made the legitimate successor of his esteemed father [Solṭān Ḥosayn]” (Nāṣeri, p. 210). Receiving no response, Nāder attacked the Ottomans as soon as Ašraf was defeated and Isfahan reoccupied. He waged a successful campaign during the spring and summer of 1730 and recaptured much territory that the Ottomans had taken in the previous decade.

But, just as the momentum of his offensive was building, news came from Mashad that the Abdāli Afghans had attacked Nāder’s brother Ebrāhim there and pinned him down inside the city’s walls. Nāder rushed to relieve him. (This distraction came at just the right time for the Ottomans, since in Istanbul the Patrona Halil rebellion, which led to the deposition of Aḥmad III, broke out in September 1730). Nāder arrived in Mashad in time to attend the wedding of his son Reżā-qoli to Ṭahmāsb’s sister Fāṭema Solṭān Begum.

Nāder spent the next fourteen months subduing Abdāli forces led by Allāh-Yār Khan. To commemorate his victory over them, he endowed in Mashad a waqf (pious foundation) at the shrine of Imam ʿAli al-Reżā (d. ca. 818). Nāder’s personal seal, preserved on the waqf deed of June 1732, showed his unremarkable Shiʿite loyalty at that time: Lā fatā illā ʿAli lā sayf illā Ḏu’l-Faqār / Nāder-e ʿaṣr-am ze loṭf-e Ḥaqq ḡolām-e hašt o čār (There is no youth more chivalrous than ʿAli, no sword except Ḏu’l-Faqār / I am the rarity of the age, and by the grace of God, the servant of the Eight and Four [i.e., the Twelve Imams].” (Šaʿbāni, p. 375; cf. Rabino, p. 53).

Ṭahmāsb took Nāder’s absence in Khorasan as his own chance to attack the Ottomans and pursued a disastrous campaign (January 1731–January 1732), in which the Ottomans actually reoccupied much of the territory recently lost to Nāder. Sultan Maḥmud I (r. 1730-54) negotiated with Ṭahmāsb a peace agreement that allowed the Ottomans to retain these lands, while returning Tabriz to avoid angering Nāder.

Three weeks later, Russia and Persia signed the Treaty of Rašt, in which Russia, trying to curry favor with Persia against the Ottomans, agreed to withdraw from most of the Iranian territory it had annexed in the 1720s.

When Nāder learned that Ṭahmāsb had relinquished substantial territory to the Ottomans, he quickly returned to Isfahan. He used the peace treaty as an excuse to remove Ṭahmāsb from the throne in August 1732 and replace him with Ṭahmāsb’s eight-month-old son, who was given the regnal name ʿAbbās III. Now regent, Nāder resumed hostilities against the Ottomans.

After a decisive round of victories, interspersed with short excursions to quell uprisings in Fārs and Baluchistan, he signed a new treaty in December 1733 with Aḥmad Pasha, the Ottoman governor of Baghdad. It marked an attempt to reinstate the provisions of the 1049/1639 Ottoman-Safavid Treaty of Qaṣr-e Širin (Ḏohāb), since it called for the restoration of the borders stipulated at that time, a prisoner exchange, and Ottoman protection for all Persian ḥajj pilgrims. The Ottoman sultan would not ratify it, because disputes persisted over control of parts of the Caucasus, and so intermittent hostilities continued.

In March 1734, Šāhroḵ was born to Reżā-qoli and Fāṭema Begum. Šāhroḵ thus formed a direct link between the lineages of Nāder and the Safavids—an important basis for Šāhroḵ’s eventual right to rule. The choice to name his grandson after Šāhroḵ b. Timur (r. 1409-47) revealed Nāder’s growing interest in emulating the conqueror Timur (r. 1369-1405).

There followed another series of Ottoman-Persian battles in the Caucasus, and Nāder’s capture of Ganja, during the siege of which Russian engineers provided assistance. Russia and Persia then signed a defensive alliance in March 1735 at Ganja. In the treaty, the Russians agreed to return most of the territory conquered in the 1720s.

This agreement shifted the regional diplomatic focus to a looming Ottoman-Russian confrontation over control of the Black Sea region and provided for Nāder a military respite on his western border.

By the end of 1735, Nāder felt that he had gained enough prestige through a series of victories and had secured the immediate military situation well enough to assume the throne himself. In Feburary 1736, he gathered the nomadic and sedentary leaders of the Safavid realm at a vast encampment on the Moḡān steppe.

He asked the assembly to choose either him or one of the Safavids to rule the country. When Nāder heard that the molla-bāši (chief cleric) Mirzā Abu’l-Ḥasan had remarked that “everyone is for the Safavid dynasty,” he was said to have had that cleric arrested and strangled the next day (Lockhart, p. 99). After several days of meetings, the assembly proclaimed Nāder as the legitimate monarch.

The newly appointed shah gave a speech to acknowledge the approval of those in attendance. He announced that, upon his accession to the throne, his subjects would abandon certain religious practices that had been introduced by Shah Esmāʿil I (r. 1501-24) and had plunged Iran into disorder, such as sabb (ritual cursing of the first three caliphs Abu Bakr, ʿOmar, and ʿOṯmān, termed “rightly guided” by the Sunnites) and rafż (denial of their right to rule the Muslim community).

Nāder decreed that Twelver Shiʿism would become known as the Jaʿfari madòhab (legal school) in honor of the sixth Imam Jaʿfar al-Ṣādeq (d. 765), who would be recognized as its central authority.

Nāder asked that this madòhab be treated exactly like the four traditionally recognized legal schools of Sunnite Islam. All those present at Moḡān were required to sign a document indicating their agreement with Nāder’s ideas.

Just before his actual coronation ceremony on 8 March 1736, Nāder specified five conditions for peace with the Ottoman empire (Astarābādi, p. 286), most of which he continued to seek over the next ten years.

They were:

(1) recognition of the Jaʿfari maḏhab as the fifth orthodox legal school of Sunnite Islam;

(2) designation of an official place (rokn) for a Jaʿfari imam in the courtyard of the Kaʿba [Perry, 1993, p. 854 and “Kaʿba,” in EI2 IV, p. 318 vs. Lockhart, p. 101] analogous to those of the Sunnite legal schools;

(3) appointment of a Persian pilgrimage leader (amir al-ḥajj);

(4) exchange of permanent ambassadors between Nāder and the Ottoman sultan; and

(5) exchange of prisoners of war and prohibition of their sale or purchase. In return, the new shah promised to prohibit Shiʿite practices objectionable to the Ottoman Sunnites.

Nāder tried to redefine religious and political legitimacy in Persia at symbolic and substantive levels.

One of his first acts as shah was to introduce a four-peaked hat (implicitly honoring the first four “rightly-guided” Sunni caliphs), which became known as the kolāh-e Nāderi, to replace the Qezelbāš turban cap, which was pieced with twelve gores (evocative of the twelve Shiʿite Imams).

Soon after his coronation, he sent an embassy to the Ottomans (Maḥmud I, r. 1730-54) carrying letters in which he explained his concept of the “Jaʿfari maḏhab” and recalled the common Turkmen origins of himself and the Ottomans as a basis for developing closer ties.

During this negotiation and subsequent ones, the Ottomans rejected all proposals related to Nāder’s Jaʿfari maḏhab concept but ultimately agreed to Nāder’s demands concerning recognition of a Persian amir al-ḥajj, exchange of ambassadors, and that of prisoners of war.

These demands paralleled the provisions of a long series of Ottoman-Safavid agreements, especially an accord, drawn up in 1727 but never signed, between the Ottoman sultan and Ašraf, the Ḡilzay Afghan ruler of Persia (r. 1725-29).

At the end of the 1148/1736 negotiations, both sides approved a document that mentioned only the issues of the ḥajj pilgrimage caravan, ambassadors, and prisoners because of disagreement over the Jaʿfari maḏhab concept.

Although no actual peace treaty was signed at that time, mutual acceptance of these other points became the basis for a working truce that lasted several years.

Nāder departed substantially from Safavid precedent by redefining Shiʿism as the Jaʿfari maḏhab of Sunni Islam and promoting the common Turkmen descent of the contemporary Muslim rulers as a basis for international relations.

Safavid legitimacy depended on the dynasty’s close connection to Twelver Shiʿism as an autonomous, self-contained tradition of Islamic jurisprudence as well as the Safavids’ alleged descent from the seventh Imam Musā al-Kāżem (died between 779 and 804). Nāder’s view of Twelver Shiʿism as a mere school of law within the greater Muslim community (umma)glossed over the entire complex structure of Shiʿite legal institutions, because his main goal was to limit the potential of Sunnite-Shiʿite conflict to interfere with his empire-building dreams.

The Jaʿfari maḏhab proposal also seems intended as tool to smooth relations between the Sunni and Shiʿite components of his own army. In addition, the proposal had economic implications, since control of a ḥajj caravan would have provided the shah with access to the revenue of the lucrative pilgrimage trade.

Nāder’s focus on common Turkmen descent likewise was designed to establish a broad political framework that could tie him, more closely than his Safavid predecessors, to both Ottomans and Mughals.

When describing Nāder’s coronation, Astarābādi called the assembly on the Moḡān steppe a quriltāy, evoking the practice of Mughal and Timurid conclaves that periodically met to select new khans. In various official documents, Nāder recalled how he, Ottomans, Uzbeks, and Mughals shared a common Turkmen heritage.

This concept for him resembled, in broad terms, the origin myths of 15th century Anatolian Turkmen dynasties. However, since he also addressed the Mughal emperor as a “Turkmen” ruler, Nāder implicitly extended the word “Turkmen” to refer, not only to progeny of the twenty-four Ḡozz tribes, but to Timur’s descendants as well.

Nāder’s novel concepts regarding the Jaʿfari maḏhab and common “Turkmen” descent were directed primarily at the Ottomans and Mughals. He may have perceived a need to unite disparate components of the omma against the expanding power of Europe at that time, however different his view of Muslim unity was from later concepts of it. But both ideas had less domestic importance.

On coins and seals, and in documents issued to his subjects, Nāder was more conservative in his claim to legitimacy. For example, the distich on one of his official seals focused only on the restoration of stability: Besmellāh – nagin-e dawlat-e din rafta bud čun az jā / be-nām-e Nāder Irān qarār dād Ḵodā (In the name of God – when the seal of state and religion had disappeared from Iran / God established there order in the name of Nāder; Rabino, p. 52).

In a proclamation sent to the ulamaof Isfahan soon after the coronation, the Jaʿfari maḏhab was depicted as nothing more than an attempt to keep peace between Sunnites and Shiʿites.

The document explained that ʿAli would continue to be venerated as one especially beloved by God, although henceforth the Shiʿite formula ʿAli wali Allāh (ʿAli is the deputy of God) would be prohibited.

In contrast to the shah’s letters to foreign rulers, this proclamation did not even mention the Safavids (Qoddusi, p. 540).

Nāder’s domestic policies introduced major economic, military, and social changes. He ordered a cadastral survey in order to produce the land registers known as raqabat-e Nāderi. Because of the establishment of the Jaʿfari maḏhab, the Safavid framework of pious foundations was suspended (Lambton, p. 131), although their revenues were the main source of financial support for important ulama.

Only in the last year of his reign did Nāder decree the resumption of pious foundations.

After his accession to the throne, Nāder claimed the ruler’s privilege to issue coinage in his name. His monetary policy linked the Persian currency system to the Mughal system, since he discontinued the Safavid silver ʿAbbāsi and minted a silver Nāderi whose weight standard corresponded with the Mughal rupee (Rabino, p. 52).

Nāder also attempted to promote fixed salaries for his soldiers and officials instead of revenues derived from land tenure. Continuing a shift that had begun in the late Safavid era, he increased substantially the number of soldiers directly under his command, while units under the command of provincial and tribal leaders became less important.

Finally, he continued and expanded the Safavid policy of a forced resettlement of tribal groups (Perry, 1975, pp. 208-10).

All these reforms can be viewed as attempts to address weaknesses that had emerged in the late Safavid era, but none solved the problems that were tied to larger trends in the world economy. Iran had suffered from a swift rise in the popularity of Indian silk in Europe during the last few decades of Safavid rule, a shift that dramatically reduced Iran’s foreign income and indirectly contributed to the draining of bullion away from Persian state treasuries (Matthee, pp. 13, 67-68, 203-06, 212-218).

This crisis, in turn, put more pressure on the provinces to produce tax revenue, which led provincial governors to take oppressive measures and fueled the Afghan revolt that had resulted in the Safavid collapse in the first place.

After his ascension to the throne Nāder’s main military task was the ultimate defeat of the remaining Afghan forces that had ended Safavid rule. After laying siege to Qandahar for almost a year, Nāder destroyed it in 1738—the last redoubt of the Ḡilzi, who were led by Shah Ḥosayn Solṭān, the brother of Shah Maḥmud, who had been the first Ḡilzay to rule Persia (1722-1725). On the site of his camp Nāder built a new city, Nāderābād, to which he transferred Qandahar’s population and Abdāli Afghans.

The destruction of Qandahar completed the reconquest of territory lost since the reign of Shah Solṭān Ḥosayn. Nāder’s career now entered a new phase: the invasion of foreign territory to pursue dreams of a world empire that could resemble the domains of Chinghis Khan (d. 1227) and Timur. After the fall of Qandahar, many Afghans joined his army.

His pursuit of Afghans who had fled across the Mughal frontier grew into an invasion of India when Nāder accused the Mughals of providing them with shelter and aid. Nāder had appointed Reżā-qoli as his deputy in Iran. While his father was away, Reżā-qoli feared a pro-Safavid revolt and had Moḥammad Ḥasan (the leader of the Qajars between 1726 and 1759) execute Ṭahmāsb and his sons.

After a successful offensive that culminated in the final defeat of the Mughal forces at the battle of Karnāl near Delhi in February 1739, Nāder made the Mughal emperor Moḥammad Šāh (r. 1719-48) his vassal and divested him of a large part of his fabulous riches, including the Peacock Throne and the Koh-i-Noor diamond. When the rumor spread that Nāder had been assassinated, the Indians attacked and killed his troops. In retaliation, Nāder gave his soldiers permission to plunder Delhi and massacre its inhabitants.

The peace treaty restored control of India to Moḥammad Šāh under Nāder’s distant suzerainty; it proclaimed Moḥammad Šāh’s legitimacy, citing the Turkmen lineage that he shared with Nāder (Astarābādi, p. 327). Nāder arranged a ceremony in which he placed the crown back on Moḥammad Shah’s head. To further emphasize Moḥammad Šāh’s subordinate status, he assumed the title šāhānšāh.

To further strengthen his ties to the Mughals, Nāder married his son Naṣr-Allāh to a great granddaughter of the Mughal emperor Awrangzēb (r. 1658-1707). His chroniclers represent his victory over Moḥammad Šāh as another sign of his similarity to Timur. The shah himself was so obsessed with emulating Timur that he moved, for a time, to Mashad (Lockhart, pp. 188-89, note 4).

While Nāder was invading India, Reżā-qoli was securing more territory for Nāder north of Balḵ and south of the Oxus river. His campaign aroused the ire of Ilbars, the khan of Khwarazm, and of Abu’l-Fayż (r. 1711-47), the Toqay-Timurid khan of Bukhara. When they threatened counterattacks, Nāder engaged in a swift campaign against them on his way back from India. He executed Ilbars and replaced him with a more compliant ruler, but this new vassal would soon be overthrown. Abu’l–Fayż, like the Mughal emperor, accepted his status as Nāder’s subordinate and married his daughter to Nāder’s nephew.

After the campaigns in India and Turkestan, particularly with acquisition of the Mughal treasury, Nāder found himself suddenly wealthy. He issued a decree canceling all taxes in Iran for three years and decided to press forward on several projects, such as creation of a new navy.

Nāder had sent his naval commanders at various times on expeditions in the Persian Gulf, particularly to Oman, but these missions were unsuccessful, in part because it was difficult to secure naval vessels of good quality and in adequate numbers. In the summer of 1741, Nāder began to build ships in Bušehr, arranging for lumber to be carried there from Māzāndarān at great trouble and expense. The project was not completed, but by 1745 he had amassed a fleet of about thirty ships purchased in India (Lockhart, p. 221, n. 3).

However, Nāder experienced several major setbacks after his return to Iran. In 1741-43 he launched a series of quixotic attacks in the Caucasus against the Dāḡestānis in retaliation for his brother’s death. In 1741, an attempt was made on Nāder’s life near Darband. When the would-be assassin claimed that he had been recruited by Reżā-qoli, the shah had his son blinded in retaliation, an act for which he later felt great remorse.

Marvi reported that Nāder began to manifest signs of physical deterioration and mental instability. Finally, the shah was forced to reinstate taxes due to insufficient funds, and the heavy levies sparked numerous rebellions.

In spite of mounting problems, in 1741 Nāder sent an embassy to the Ottomans to resubmit his 1736 proposal for a peace treaty. But Maḥmud I had just won wars against Russia and Austria and was not receptive.

The sultan rejected the shah’s claim to Iraq (a claim based on Timur’s earlier control of the province).

Then the Ottoman legal authority, the šayḵ al-Eslām, issued a fatwā (legal opinion) formally declaring the Jaʿfari maḏhab heretical.

In response, Nāder besieged several cities in Iraq in 1743, with no results, and in December of that year he signed a ceasefire with Aḥmad Pāšā, the Ottoman governor of Baghdad (d. 1747). Subsequently, Nāder convened a meeting of ulama from Iraq, Iran, Afghanistan, and Central Asia in Najaf at the shrine of ʿAli b. Abi Ṭāleb (d. 661), the fourth of the Rightly-Guided Caliphs and the first Imam.

After several days of lively debate on the question of the Jaʿfari maḏhab, the participants signed a document which recognized the Jaʿfari maḏhab as a legitimate legal school of Sunnite Islam.

The Ottoman sultan, however, remained unimpressed by this outcome.

Nāder soon had to leave Iraq to suppress several domestic rebellions.

The most serious of these began near Shiraz in January 1744 and was led by Moḥammad Taqi Khan Širāzi, the commander of Fārs province and one of Nāder’s favorites.

In June 1744, Nāder sacked Shiraz, and by winter he had crushed these revolts.

He resumed his war against the Ottomans and defeated them in August 1745 at Baḡāvard near Yerevan.

Although Nāder’s victory led to new negotiations, his bargaining position was not strong because of new, large-scale domestic uprisings.

The shah dropped his demands for territory and for recognition of the Jaʿfari maḏhab, and the final agreement was based only on the long mutually acceptable positions regarding frontiers, protection of pilgrims, treatment of prisoners, and exchange of ambassadors (Lockhart, p. 255).

The agreement recognized the shared Turkmen lineage and ostensibly proclaimed the conversion of Iran to Sunnism.

Yet the necessity to guarantee the safety of pilgrims to the Shiʿite shrines (ʿatabāt-e ʿāliya) in Iraq reveals the formal character of this concession.

The treaty was signed in September 1746 in Kordān, northwest of Tehran.

It made possible the official Ottoman recognition of Nāder’s rule, and the sultan dispatched an embassy with a huge assortment of gifts in the spring of 1747, although the shah did not live to receive it.

Nāder had spent the winter and spring of 1746 in Mashad, where he formulated a strategy to suppress the plethora of internal revolts. He also oversaw the construction of a treasure house for his Indian booty at nearby Kalāt-e Nāderi.

The building complex that Nāder constructed within this natural mountain fortress, near his birthplace in northern Khorasan, became his designated retreat, and he created there a secure showplace for his accomplishments.

Nāder followed the nomadic custom of not staying long in any permanent capital city, and Kalāt and Mashad (in, as he saw it. a complementary relationship) served as his main official sites in ways that resembled capital cities of other nomadic empires.

Under Nāder’s patronage, Mashad flourished at the midpoint of a trading route between India and Russia and grew in importance as a major pilgrimage center with its Emam Reẓā shrine complex.

In June 1747, a cabal of Afšār and Qajar officers succeeded in killing Nāder.

The succession struggle embroiled Persia in civil war for the next five years.

Two months before the assassination, Nāder’s nephew ʿAli-qoli, son of his brother Ebrāhim (d. 1738), had risen in revolt, and in July he followed his uncle on the throne as ʿĀdel Shah (r. 1747-48).

Nāder’s grandson Šāhroḵ, although blinded after an earlier coup attempt, finally secured the throne in Khorasan in 1748 as a vassal of the Afghan Aḥmad Shah Dorrāni (r. 1747-73).

This former deputy of Nāder founded the Dorrāni dynasty and is credited with being the first ruler of an independent Afghan state.

Šāhroḵ ruled for almost fifty years until 1795, when Āqā Moḥammad Khan Qajar (r. 1779-97) deposed him, marking the end of the rule of the Afsharids in Iran.

Text and bibliography in detail:

http://www.iranicaonline.org/articles/nader-shah

-------------------------------------

Koh-i-Noor and Nadir Shah’s Delhi loot

The legendary treasure trove of Hindustan has changed hands en masse on two occasions, once in 1739, when it was taken by Nadir Shah, and then again in 1857, by the prize agents of the East India Company. Apart from these two conquests, a great many priceless gems and jewels were acquired by the early European traders in India and sold in Europe. Today, many of the world’s famous diamonds have been attributed conclusively to the 1739 sack of Delhi. The most well-known jewels and artifacts among them are listed below—the little compressed and crystallized charcoal that have wended their way through a labyrinth of mankind’s violent history.

During Nadir Shah’s homeward march from Delhi to Persia, he ordered all the acquired jewels to be decorated on a tent. The tent is described in great details by an eyewitness Abdul Kurreem, who accompanied Nadir Shah on his return journey, in his memoir:

“The outside was covered with fine scarlet broadcloth, the lining was of violet coloured satin, upon which were representations of all the birds and beasts in the creation, with trees and flowers, the whole made of pearls, diamonds, rubies, emeralds, amethysts, and other precious stones: and the tent poles were decorated in like manner.

On both sides of the Peacock Throne was a screen, upon which were the figures of two angels in precious stones. The roof of the tent consisted of seven pieces, and when it was transported to any place, two of these pieces packed in cotton, were put into a wooden chest, two of which were a sufficient load for an elephant; and the screen filled another chest.

The walls of the tent, the tent poles and the tent pins, which latter were of massy gold, loaded five more elephants; so that for the carriage of the whole required seven elephants. This magnificent tent was displayed on all festivals in the Dewan Khaneh at Heart, during the remainder of Nadir Shah’s reign. After his death, his nephew Adil Shah, and his grandson Shahrokh, whose territories were very limited, and expenses enormous, had the tent taken to pieces, and dissipated the produce.”

In the well-known book ‘The History of Nadir Shah’ published in the 18th century from London, James Fraser estimates that 70 crores of wealth was carried away by Nadir Shah from Delhi:

Jewels from emperors and amirs: 25 crores

Utensils and handles of weapons set with jewels, with the Peacock Throne, etc.: 9 crores

Money coined in gold and silver coins: 25 crores

Gold and silver plates which he melted into coins: 5 crores

Fine clothes and rich stuff, etc.: 2 crores

Household furniture and other commodities: 3 crores

Weapons, etc.: 1 crore

Peacock Throne

Ten years after Nadir Shah returned from India with unimaginable treasure in 1739, he was assassinated by his own guards. Immediately, the famed Peacock Throne was dismantled, and its gems and stones were cut out and dispersed in the world market, though the entire lot can never be accounted for.

The Peacock Throne or the Mayurasan has been described by many, including historians Abdul Hamid Lahori, Inayat Khan, and French travellers Bernier and Tavernier, but Tavernier’s account can be considered the most authentic as he was officially allowed to inspect it in the Mughal court by Aurangzeb.

Tavernier was a French gem merchant who travelled between Persia and India six times between 1630 and 1668. According to him, the throne was of almost the size of a bed, being 6 ft x 4 ft in dimension. There were four horizontal bars connecting its four legs, upon which 12 columns stand to hold a canopy. At the centre of each of the 12 columns, a cross design was made of a ruby surrounded by four emeralds.

There were 108 large rubies (100-200 carats), 116 large emeralds (30-60 carats), innumerable diamonds and gemstones studded in the throne made of solid gold. Its paraphernalia included cushions, swords, a mace, a round shield, and umbrellas—all studded with gemstones and pearls. The underside of the canopy was covered with pearls and diamonds. Besides, Abdul Lahori describes the throne and its well-known stones, including Koh-i-Noor, the Akbar Shah diamond, the Shah diamond, the Timur Ruby, and the Shah Jahan diamond.

Koh-i-Noor

This diamond—known as ‘Babur’s Diamond’ before 1739—was acquired from the Kakatiya dynasty by Allauddin Khilji. When Ibrahim Lodi was defeated by Babur, it was apparently handed over to Humayun by the mother of Ibrahim Lodi to guarantee the family’s safety. However, other sources say that it was gifted to Humayun by the Gwalior Royal Family.

Thereafter, it was presented by Humayun to the Persian Shah Tamasp (to garner his support to regain Hindustan), who then gave it to the Deccan Kingdom as a gift. It came back to the Mughals during Shah Jahan’s reign, via a Persian diamond dealer Mir Jumla, and remained with the Mughal emperors until 1739.

It is rumoured that Nadir Shah was tipped off that the emperor Muhammad Shah was hiding the diamond in his turban. Nadir Shah then invited the emperor to a customary turban-exchange ceremony to foster eternal supportive ties between the two empires. He could not believe his eyes when he found the diamond concealed within the layers of the turban, and exclaimed, ‘Koh-i-Noor!’ (‘Mountain of Light!’). Since then, it has been known by that name.

After Nadir Shah was assassinated, the diamond fell into the hands of Ahmad Shah Abdali of Kabul. After Abdali, it was ceded by the Afghans to Sikh King Ranjit Singh of Punjab. On his death-bed in 1839, Ranjit Singh willed the Koh-i-Noor to the Jagannath Temple at Puri. The British East India Company acquired it from his son (Duleep Singh) in 1843.

It is said that the diamond was kept by John Lawrence, who had absent-mindedly put the box in his coat pocket. When Governor General Dalhousie asked for it to be sent from Lahore to Mumbai, Lawrence asked his servant to find it; while rummaging through his wardrobe, the servant replied, “there is nothing here, Sahib, but a bit of glass!”

The Koh-i-Noor was transported to England aboard HMS Madea, with Dalhousie carrying it personally. It was cut and put in a crown by the crown jewellers Garrard & Co.; Queen Mary wore this crown to the Delhi Coronation Durbar in 1911.

The Orloff

Prior to 1739, this unusual half-egg shaped diamond was known as the Great Mogul. After Nadir Shah’s murder, one of his soldiers sold it to an Armenian merchant, and it was acquired subsequently by the Russian nobleman Grigorievich Orlov. The nobleman presented it to his lover, the Grand Duchess Catherine, who mounted it in the Imperial Sceptre during her reign between 1762 and 1796.

Another version of the diamond’s history states that it was one of the eyes in a temple in South India, which was stolen by a French army deserter who had converted to Hinduism solely to gain access to the sanctum sanctorum of the temple to steal the diamond.

The Shah Diamond

This diamond remained in Iran for nearly a century until 1829, when the Russian diplomat and writer, Alexandr Griboyedov, was murdered in Tehran. Fearing a backlash from Russia, the grandson of Shah visited Moscow and presented the diamond as a gift to Russian Tsar Nicholas I.

The Great Table Diamond

Jean Baptiste Tavernier, a French traveller to India, mentioned a huge diamond of more than 400 carats that was set in the Peacock Throne, and called it the Diamanta Grande Table.

After Nadir Shah’s murder, the diamond was cut many times and distributed throughout the world. Researchers are still trying to locate all the pieces of this diamond, but only three have been confirmed to date—Darya-i-Noor (Sea of Light), Noor-ul-Amin (Light of the Eye), and Shah Jahan Table Cut.

The former two are among the Iranian Crown Jewels, as confirmed by a Canadian team from the Royal Ontario Museum that conducted a study on Iranian Crown Jewels in 1965.

The Darya-i-Noor is the most celebrated diamond among the Iranian Crown Jewels, and has a status similar to that of the Koh-i-Noor in the British Crown Jewels. The Shah Jahan Table Cut appeared mysteriously at a Christie’s auction in 1985, and was acquired by H.H.Sheikh Naseer Al-Sabah of Kuwait. It is assumed that it was not sold thereafter and remains in his family.

Timur Ruby

After Nadir Shah, Ahmed Shah Abdali of Kabul acquired a huge ruby along with the Koh-i-noor diamond, and later the Afghans ceded it to the Sikh King Ranjit Singh.

The British later acquired this mammoth 361 carat ruby from Maharaja Duleep Singh of Punjab. The names and dates of its six original owners are inscribed on the stone, as follows—Timur, Akbar (1612), Jahangir (1628), Aurangzeb (1659), Farrukhsiyar (1713), and Ahmad Shah Durrani (1754).

The ruby may be the one that was mentioned in Jauhar-i-Samsam while describing its acquisition by Nadir Shah from Muhammad Shah as “his majesty bestowed on Nadir Shah, with his own munificent hand, as a parting present, the peacock throne, in which was set a ruby upwards of a girih (three fingers’ breadth) in width, and nearly two in length, which was commonly called khiraj-i-alam or the tribute of the world”.

Below is a list of those few translucent rocks that are sprinkled around the world, of whose heritage we know about, thanks to the researchers and historians.

Till date, these are the only jewels that could have been conclusively traced back to Nadir Shah’s sack of Delhi in 1739. An unknown vast majority of the precious stones that Nadir Shah took with him is simply untraceable and most are probably lost in the passage of time.

Few may be lying in private collections, and then also, it is doubtful if their historicity is known even to their owners.

In this context, it does not really matter in which museum, or which city of the world these are located and preserved.

The important thing is that they are well conserved by experts to be passed down to future generations to cherish and appreciate these priceless items.

https://timesofindia.indiatimes.com/travel/destinations/koh-i-noor-and-nadir-shahs-delhi-loot/as49934879.cms

---------------------------------

Afsharid Dynasty (Nader Shah)

Nader Shah or King Nader (1688-1747), the founder of Afsharid Dynasty, an enigmatic figure in Iranian history ruled from 1736 – 1747 A.D.

Nader Shah, or Nader Qoli Beg was born in Kobhan, Iran, on October 22, 1688, into one of the Turkish tribes loyal to the Safavid shahs of Iran. He was the son of a poor peasant, who lived in Khorasan and died while Nader was still a child. Nader and his mother were carried off as slaves by the Ozbegs, but after death of his mother in captivity Nader managed to escape and became a soldier. Soon he attracted the attention of a chieftain of the Afshar in whose service Nader rapidly advanced. Eventually, the ambitious Nader fell out of favour. He became a rebel and gathered a substantial army.

In 1719 the Afghans had invaded Persia. They deposed the reigning Shah of the Safavid dynasty in 1722. Their ruler, Mahmoud Ghilzai (±1699-1725), murdered a large number of Safavid Princes, hacking many of them to death by his own hand. After he had invited the leading citizens of Esfahan to a feast and massacred them there, his own supporters assassinated Mahmoud in 1725. His cousin, Ashraf (±1700-1730), took over and married a Safavid princess.

At first, Nader fought with the Afghans against the Ozbegs until they withheld him further payment. In 1727 Nader offered his services to Tamasp II (±1704-1740), heir to the Safavid dynasty. Nader started the reconquest of Persia and drove the Afghans out of Khorasan. The Afghans suffered heavy losses, but before they fled Ashraf massacred an additional 3000 citizens of Esfahan. Most of the fleeing Afghans were soon overtaken and killed by Nader’s men, while others died in the desert. Ashraf himself was hunted down and murdered.

By 1729 Nader had freed Persia from the Afghans. Tamasp II was crowned Shah, although he was little more than a figurehead. While Nader was putting down a revolt in Khorasan, Tamasp moved against the Turks, losing Georgia and Armenia. Enraged, Nader deposed Tamasp in 1732 and installed Tamasp’s infant son, Abbas III (1732-1740), on the throne, naming himself regent. Within two years Nader recaptured the lost territory and extended the Empire at the expense of the Turks and the Russians.

In 1736 Nader evidently felt that his own position had been established so firmly that he no longer needed to hide behind a nominal Safavid Shah and ascended the throne himself. In 1738 he invaded Kandahar, captured Kabul and marched on to India. He seized and sacked Delhi and, after some disturbances, he killed 30000 of its citizens.

He plundered the Indian treasures of the Moghal Emperors, taking with him the famous jewel-encrusted Peacock Throne and the Koh-i Noor diamond. In 1740 Nader had Tamasp II and his two infant sons put to death. Then he invaded Transoxania. He resumed war with Turkey in 1743. In addition, he built a navy and conquered Oman.

Gradually Nader’s greedy and intolerant nature became more pronounced. The financial burden of his standing armies was more than the Persians could bear and Nader imposed the death penalty on those who failed to pay his taxes. He stored most of his loot for his own use and showed little if any concern for the general welfare of the country. Nader concentrated all power in his own hands.

He was a brilliant soldier and the founder of the Persian navy, but he was entirely lacking any interest in art and literature. Once, when Nader was told that there was no war in paradise, he was reported to have asked: “How can there be any delights there?”.

He moved the capital to Mashhad in Khorasan, close to his favourite mountain fortress. He tried to reconcile Sunnism with Shi’itism, because he needed people of both faiths in his army, but the reconciliation failed.

In his later years, revolts began to break out against his oppressive rule. Nader became increasingly harsh and exhibited signs of mental derangement following an assassination attempt.

He suspected his own son, Reza Qoli Mirza (1719-1747), of plotting against him and had him blinded. Soon he started executing the nobles who had witnessed his son’s blinding.

Towards the end, even his own tribesmen felt that he was too dangerous a man to be near. In 1747 a group of Afshar and Qajar chiefs decided “to breakfast off him where he should sup off them”. His own commanders surprised him in his sleep, but Nader managed to kill two of them before the assassins finished him off.

Nader was Persia’s most gifted military genius and is known as “The Second Alexander” and “The Napoleon of Persia”.

Although he restored national independence and effectively protected Iran’s territorial integrity at a dark moment of the country’s history, his obsessive suspicions and jealousies plunged Iran into political turmoil.

Little is known about Nader’s personal life. His grandiosity, his insatiable desire for more conquests and his egocentric behaviour suggest a narcissistic personality disorder and in his last years he seems to have developed some paranoid tendencies.

Nader was married four times and had 5 sons and 15 grandsons.

Afsharid Kings:

Nader Shah 1737 – 1747

Ali Gholi 1747 – 1748

Ebrahim 1748 – 1749

Shahrokh 1748 – 1749

http://www.iranchamber.com/history/afsharids/afsharids.php

-------------------------------

Nader Shah in Iranian Historiography

Warlord or National Hero?

By Rudolph Matthee · Published 2018

Western—European and North American—historiography generally portrays the years between the death of Louis XIV in 1715 and the Congress of Vienna in 1815 as having given birth to the modern world—a republican world founded on rational discourse and popular sovereignty, an empirically grounded, industrializing world built on progress and productivity, an aggressive, market-driven world espousing expansion as agenda and organizing principle.

In the traditional interpretation of Islamic Middle Eastern history, the “eighteenth century” projects an entirely different image. Rather than evoking energy and innovation, it conjures up stasis, decline and defeat. It speaks of exhausted, mismanaged empires that either succumbed to regional competitors or proved too weak to resist the juggernaut of European imperialism. Examples abound.

The state that had ruled Iran since the early sixteenth century, the Safavids, in 1722 collapsed under the onslaught of Afghan insurgents from the tribal periphery. The Ottomans, having failed to take Vienna in 1683, subsequently retreated against the Austrians and the Russians in the Balkans and later lost Egypt, first to the French and then to the Albanian warlord, Muhammad ‘Ali Pasha. In the Indian Subcontinent, meanwhile, the once mighty Mughal Empire disintegrated and was brought into the British orbit.

Iran was doubly disadvantaged in this process of “regression.” The Ottomans suffered defeat and lost territory yet maintained military, diplomatic and commercial contact with the nations of Western Europe, the source of most of what was new at the time. The so-called Tulip Period of the early eighteenth-century reflects a fascination with things European among the ruling classes of Istanbul.

The Mughal state became tributary to the English East India Company and then was absorbed into the expanding British Empire. Yet that same process caused its elite gradually to become familiar with the ways and means of the new colonizers, creating models and generating ideas that helped the country keep in touch with developments in the wider world.

Iran, by contrast, in this period not just fell precipitously from stability to chaos, but in the process it became disconnected from the world in ways not experienced by the other “gunpowder empires.” Until the late seventeenth century the Safavids had been roughly on par with the Ottomans and the Mughals in their projection of wealth, power and cultural prestige.

Sophisticated Europeans knew Iran as the legendary land of the Sophy, a term personified by the most dynamic ruler of the dynasty, Shah ‘Abbas I (r. 1587–1629). Shah ‘Abbas had connected his country to the world in unprecedented ways. After proclaiming Isfahan his capital and endowing it with a newly designed awe-inspiring center, he had turned this centrally located city into a nexus of trade links between Europe, the Ottoman Empire, Russia, and India—and a favored destination for European traders and travelers, who saw in it a latter-day reflection of the Persian Empire as they imagined it from reading Herodotus, Strabo, and Pliny.

All this energy and efflorescence had come crashing down with the fall of Isfahan in 1722. The Afghan tribesmen who brought down the Safavid state failed to build their own on its ruins and were soon swept aside. What followed was seventy-five years of chaos and anarchy during which the Iranian plateau became remote and forbidding territory, run by warlords and mostly shunned by Westerners.

As the world was radically reconfigured in this period, Iranians continued to live in a rather self-congratulatory, inward-looking mode, secure in the knowledge that their country was, if no longer the center of the world, a place of consequence. In reality, Iran in this period rapidly “retreated” from the global scene as its ties with the outside world diminished in frequency and intensity. Iran’s short “eighteenth century,” the roughly seventy-five years that separate the fall of the Safavids from the rise of the Qajars, thus runs contrary to the perceived “global eighteenth century” and its presumed new level of (elite) connectivity.

This relative insularity was shattered in the early nineteenth century as the newly acceded Qajar regime (r. 1796–1925) with its largely tribally organized and poorly disciplined army suffered several terrible defeats against the well-equipped Russians, people the Iranians had always thought of and dismissed as bibulous, thick-skulled barbarians. As the Russians occupied large swaths of Iranian territory in the north—much of the southern Caucasus, comprising the modern countries of Armenia, Georgia, and Azerbaijan—the British intruded from the other side, the Persian Gulf.

Historians of late have turned away from this type of narrative with its focus on a golden age followed by decline and on great rulers and their deeds as organizing principles, to call for contingency, indeterminacy and attention to the common man. Yet, modern nationalism demands linearity and purposefulness, and shows little patience for revisionist complication.

Faced with the flux and reflux of history, nationalism likes to tell a story of loss and regeneration through resilience, of foreign-inflicted defeat followed by phoenix-like resurgence. It is therefore hardly surprising that modern Iranian historiography—and certainly the Iranian popular imagination—tends to portray the Safavids and the Qajars in starkly contrasting terms—the first symbolizing pride and glory, the second representing fecklessness and submissiveness.

Iranians have come to look back at the Safavid period nostalgically, as the last time their country was proud, independent, and the envy of the world. The Qajars, by contrast, the dynasty that would bring the country to the threshold of the modern age, count as spineless, corrupt rulers who blithely led the country into defeat and humiliation at the hand of foreigners, and who facilitated the country’s creeping incorporation into a Western-dominated imperialist network, preventing it from regaining its “natural” greatness.

The period in between is not so easily classified, for it seems neither a glorious moment in national history nor a century of potential splendor snatched away by foreign powers. Dark, seemingly directionless, and relatively short on written sources, the eighteenth century in Iranian history remains an awkward interlude.

Modern Iranian historians have nevertheless sought to weave this period into a continuous national narrative by adopting a Carlylean “great man” view of history, highlighting the stature of the two rulers who created identifiable albeit short-lived states and thus present a semblance of coherence and direction to Iranian history in an otherwise tumultuous period: Nader Shah (r. 1736–47) and Karim Khan Zand (r. 1763–69).

Both stand out, not just as the only two rulers who defied the period’s centrifugal forces, but as national heroes who revived Iran’s genius. The first, a brilliant warrior, redeemed the nation by restoring the honor it had lost with the fall of Isfahan to foreign tribesmen. The second represents the quintessentially Iranian search for justice.

The first also stirred the Western imagination in ways the second never did—especially after he marched into India in 1739, ransacked Delhi and returned home with fabulous treasures. Indeed, the reception of Nader Shah in eighteenth-century Europe was as swift and dramatic as it was complex. The image it created, half brutal warlord, half national liberator, would significantly contribute to the image modern Iranians would construct of him.

Nader Shah: Scourge of God or National Hero?

The portrayal of Nader in the eighteenth-century West was the combined outcome of eyewitness accounts, Persian-language sources, and Enlightenment anxieties. Europeans, still puzzled by the sudden fall of the Safavids, learned of him even before he took power in 1736 as the warrior who reconquered Isfahan from the Afghans in 1729.

The Mercure de France of November 1731 contained an “eyewitness report” that portrayed Tahmasp Quli Khan, as Nader Shah was still called at the time, as a savior, a man of valor and fidelity, brave and full of esprit. His stature as the dynamic warlord who might rescue his nation by liberating it from the barbarians who had invaded this old, sophisticated land—the Afghans, the Ottomans, and the Russians—only grew with time.

In 1738 a huge tome appeared in Germany depicting Nader as the divinely inspired savior of a collapsed nation. The notion of Nader the savior resonated with the political philosophy of the Enlightenment as articulated by Montesquieu, Diderot and Holbach, who distinguished between the legitimate right to defend and recover one’s home country, and illegitimate wars of conquest.

A rather different Nader burst onto the European scene soon thereafter, with his defeat of the Mughal Emperor Mohammad Shah at Karnal in 1739 and his subsequent sack of Delhi. News of these exploits spread quickly, carried by missionaries and agents of the European maritime companies, and soon gave rise to numerous pamphlets and books.

The earliest narrative about Nader’s Indian exploits seems to have been a report written in 1739 by Dutch East India Company agents in Bengal. Published in Holland in 1740, this report may have been the source of the anonymous two-volume work that came out in Amsterdam a year later as Histoire de Thamas Kouli-Kan Sophi de Perse, a text that subsequently was translated into English, Italian, and Spanish.

In the next few years the Asian warlord was the subject of a number of articles in the British press, some of which have plausibly been attributed to Samuel Johnson. Two years later the Anglo-Saxon world became thoroughly acquainted with Nader through James Fraser’s History of Nader Shah, which was mostly based on reports by William Cockell, an agent of the English India Company who had served in Iran while Nader was in power.

In the same year, 1742, James Spilman, a Russia Company merchant, published an account of a journey he had undertaken to Iran in 1739 and to which was appended a brief account of the rise of Nader Shah. In 1743 André de Claustre published Histoire de Thamas Kouli-Kan, roi de Perse. A generation later the French reading public was reminded of Nader through the translation the famous Orientalist William Jones made of a Persian chronicle written in Nader Shah’s orbit, Mirza Mohammad Mahdi Astarabadi’s Tarikh-e Naderi.

A fictionalized Nader quickly followed. The first novel—in which a young Swiss man sets out on an Asian adventure that includes his participation in Nader’s Indian campaign—appeared in 1754. A second, presented as the memoirs of Shah Tahmasp II, Nader’s protégé until he deposed him, followed in 1758.

Both reflect the spirit of a relatively pacific European age in search of a heroic cause in their portrayal of young, poor, and intelligent men who in Europe find no outlet for their martial inclinations. They also reflect the prevailing notion that the East, unfettered by feudal stratification, was open to talent. The same theme appears in the contemporaneous theatrical representation of Nader Shah in Holland, France, and Italy.

The way Nader was in Europe represented varied by context. In the Dutch setting, he became an emblem of republicanism, a “protagonist of lowly origins whose right to the throne sprang from his desire to serve his subjects.” Yet a more common theme in the earliest European references to him was the image of the disciplined warrior, the type Europe lacked until the appearance of Frederick the Great on the European scene in 1740.

As in the case of Alexander the Great, to whom he was sometimes likened, the more negative aspects of Nader’s career over time received ample attention as well. Several authors highlighted his rapaciousness and linked the vast treasure he bought back from India to the typical Oriental despot who plunders and hoards rather than builds.

Nader’s cruelty and growing madness, as the ultimate symbol of the descent into violence and cruelty of a land previously known for its humanism, tolerance and sophistication, did not go unnoticed either; the English merchant-traveler Jonas Hanway, for instance, who in 1743 had visited Nader’s army camp, at once presented the ruler’s appearance as punishment for Iranian sloth and dissolution and painted a lurid portrait of a usurper driven by greed and brutality.

Contemporary Iranian sources evince a similar ambivalence. The chroniclers writing in Nader Shah’s immediate orbit naturally hedge their bets and defuse the ruler’s obvious ruthlessness and gathering madness by turning a blind eye to these uncomfortable facts or by blaming the victims. They generally portray Nader as a ruler of military virtue and sound lineage, hail him as a strongman who had restored order, and defend him against the indictment of having usurped power. The afore-mentioned Astarabadi set the tone for an enduring narrative by lauding Nader for expelling all foreign occupiers from Iranian soil. At pains to rationalize the ruler’s growing craziness and cruelty, he claimed that Nader changed only after his expedition to the Caucasus, eventually bringing ruin to his country.

As a new dynasty of questionable roots and legitimacy, the Qajars had to expunge the legacy of those who came before them—other than the Safavids, to whom they paid allegiance on account of the Shi‘i credentials they themselves so sorely lacked. Nader Shah was one of those.

Agha Mohammad Khan, the founder of the Qajar dynasty and a ruthless warlord himself, chose to distance himself from Nader for having deviated from the Shi‘i foundations laid by the Safavids and invoked by Agha Mohammad Shah to buttress his own legitimacy.

Yet the first Qajar ruler must have been impressed by his forebear as well, for he had two figures added to the two huge battle scenes adorning the walls of the Chehel Sotun palace in Isfahan, one of which represents Nader’s defeat of the Mughal Emperor Mohammad Khan at Karnal in 1739. Nader also figured in the one of the main halls of the Golestan palace that was built in the newly chosen capital Tehran and renovated in 1806—in a pose of returning the crown of India to the Mughal king.

A More Complex Nader Shah

The early nineteenth century saw two developments that helped shape a new or at least a more complex image of Nader Shah. The first was the string of humiliating military defeats the Qajars suffered against their most formidable enemies, the Russians. The second was the meteoric rise of Napoleon followed by a career that affected the world from the East Coast of the United States to the shores of the Indian Ocean.

The military weakness of the Qajars against the Russians and the tremendous loss of land their defeats entailed quickly detracted from the new dynasty’s aura and made the Iranian public long for a success story. A direct relationship can be discerned between these defeats and the continuing, indeed growing popularity of Nader Shah among Iranians, as exemplified in the more than fourteen editions that appeared of Astarabadi’s popular account of Nader’s life and exploits, the Jahan-gosha-ye Naderi.

The relationship between the reputation of Napoleon and that of Nader Shah in Iran—and Europe—seems something like a dialogic engagement: Napoleon saw himself as a latter-day Nader. Iranians, in turn, came to admire Napoleon as the strongman they themselves so sorely missed in the nineteenth century. Nader in due time and in good Orientalist fashion became known, first in Europe, then in Iran, as the Asian or Persian Napoleon; and, completing the cycle in an anti-Orientalist manner, Napoleon is now often called the European Nader Shah.

All indications are that Napoleon was greatly impressed with Nader Shah. It is almost certain that, as a young man, Napoleon read about Nader’s exploits, and it is likely that he identified with the story of a lad of humble origins who had risen to great heights through sheer will power and energy.

His Asian dreams—his own search for a heroic cause—are neatly summed up in his famous exclamation before a group of bickering German princes in 1804 to the effect that Europe had no longer anything to offer ambitious men, that only in the Orient great prestige and wealth could be acquired.

That Napoleon greatly admired Nader emerges from the record of Amédée Jaubert, the French Orientalist who in 1807 visited Iran to conclude a Franco-Iranian alliance. Jaubert carried a letter from Napoleon with him in which the French emperor, somewhat injudiciously in front of the rather sedentary Fath ‘Ali Shah, praised Nader Shah as a “great warrior, who was “able to conquer a great power,” who “struck the insurgents with terror and was fearsome to his neighbors, while he “triumphed over his enemies and reigned gloriously.”

It is also surely no coincidence that ‘Askar Khan Afshar, Fath ‘Ali Shah’s envoy to Paris in 1808, presented a copy of the Jahangosha-ye Naderi to the Imperial Library in Paris when he came to Paris the following year. L’Histoire de Thamas Kouli-Kan, finally, was one of the books available to Napoleon during in years in exile on Saint Helena between 1815 and 1821.

Napoleon, in turn, made quite an impression in Iran—and a lasting one at that. He became and long remained a familiar figure in part because the country was part of his strategic vision, making him deal directly with its rulers by way of diplomacy. But the main reason for his enduring fame and popularity may have been the same as what made eighteenth-century Europeans look up to Nader Shah—because his strong character spoke to the imagination of the Iranians and projected something that they found missing in their own rulers. Mir ‘Abd al-Latif Khan Shushtari, an Iranian who seems to have imbibed some anti-French sentiments during his long stay in British India, nevertheless called Napoleon a leader who stood out for his organizational skills, his wisdom and his sophistication.

In Iran, meanwhile, the admiration for the French strongman was no less strong. John Malcolm, Britain’s first ambassador to Iran and the author of the first modern history of the country, relates how in 1810, Napoleon’s “name was familiar to numbers in Persia, and some few understood the character of his power.” An “old friend” of his, a poet and a philosopher, told Malcolm that, in his opinion, “this Buonaparte…is a wonderful man; he wields empires as if they were clubs.” Speculating that, after coming to terms with the Ottomans, this Western Chengiz Khan might take on Iran and Russia and then, “make use of both to overthrow your [British] power in India.”

Other Iranian officials were great admirers of Napoleon as well. ‘Abbas Mirza (1789–1833), crown prince, governor of Azerbaijan and Iran’s first modern reformer, was one. His newly constructed royal summer palace at Ujan near Soltaniya was decorated with four paintings, two of which represented the Russian Tsar, Alexander I, and Napoleon respectively.

Another one was Hajji Baba, a “prince” in Hamadan who, when Robert Cotton Money met him in 1824, “asked all about Napoleon,” and collected “all the anecdotes he could of him” because he seemed to adore his character. The third Qajar shah, Mohammad Shah (r. 1834-48) had his palace in Tehran “hung round with various prints of Napoleon, Prince Albert and Queen Victoria.”

Mohammad Shah is said to have been interested in acquiring a copy of the Life of Napoleon, with engravings of the emperor’s battles, and he ordered Mirza Reza Mohandes, who earlier had translated biographies of Peter I, Alexander the Great, and Charles XII into Persian, to produce a translation of a history of the French general, from an English rendering of an originally French work. Richard Khan, too, in 1869 translated A Brief History of Napoleon into Persian.

In the early twentieth century ‘Abbas Mirza Salar Lashkar, a.k.a. Nayeb al-Saltana, picked up a book titled Napoleon Ier et la Perse and decided to translate it into Persian.

As noted, the revised image of Nader, from usurper and brutal tyrant to savior of the nation, was greatly facilitated by widespread Iranian disappointment with the feeble Qajars, and further built, in a dialectical way, on the analogy with Napoleon. James Morier, British envoy and the author of the picaresque novel, Hajji Baba of Isfahan, in 1808 said about the Iranians that, “of Bonaparte, from the likeness of that of their own Nadir Shah, they have a very high idea.”

But the way in which the warlord was fashioned in the twentieth century was in some way a calque on the way Western authors and especially John Malcolm portrayed him. To Malcolm, Nader Shah was a force of nature, a brute who acted to purify the overripe, decadent civilization from which he himself sprang.

Where the Polish Jesuit Thadeusz Krusinski, an eyewitness to the fall of Isfahan in 1722, had seen the Afghans as barbarians who might be civilized by becoming acquainted with Persia’s superior culture, Malcolm saw in Nader Shah a volcanic force that had rejuvenated that same culture precisely by ridding it of Afghan primitivism. Malcolm saw Nader the way Edward Gibbon had seen Attila the Hun: as a great warrior and disciplinarian who had cleansed the land by liberating his people from the yoke of barbarians.

Full of admiration for Nader’s military prowess, Malcolm in a rather self-serving manner painted a redeeming portrait of the eighteenth-century empire builder, based on his anticipation of the unfolding of his own empire, that of the British. It is telling in this context that Malcolm did not dwell on the savagery that accompanied Nader’s subjugation of northern India and his sack of Delhi, thinking it greatly exaggerated. The bloodletting of the last few years of the warrior’s life he ascribed to creeping insanity.

Malcolm’s assessment would essentially offer the template for the later nationalist Iranian portrayal of Nader Shah. Of course, for this to have an impact on Iranian image making, Malcolm’s landmark book, A History of Persia (1815) first had to be translated into Persian.

This might have happened as early as the 1840s were it not for Naser al-Din Shah’s grand vizier and chief counselor Mirza Taqi Khan, better known as Amir Kabir who, wary of Malcolm’s less than flattering verdict on the Qajar dynasty, is said to have cautioned his master that “for Persians reading such a book is fatally poisonous.”

That does not seem to have deterred the monarch himself, for the shah apparently had A History of Persia read to him before going to sleep. At any rate, the acquaintance among the wider Iranian public with Malcolm’s take on Nader and Iranian history at large would have to wait until the 1870s, when a Persian translation of his book was undertaken.

Yet the work that resulted did not come out in Iran but in British-controlled Bombay and in the context of the new type of print culture that had developed in India under British auspices. Over time, this translation would become exceedingly popular.

Nader Shah in Modern Iranian Historiography

The fall of the Qajars in the 1920s and the rise of Reza Khan, the founder of the Pahlavi dynasty, inaugurated a new phase in the dialectical process of historiography with regard to Nader Shah. British foreign secretary Victor Mallet in 1925 insisted that Nader Shah was Reza Khan’s “great hero,” adding that he would not be surprised if the new ruler would model his career on that of Nader. The Iranian press at the time depicted the new ruler accordingly, as a national savior ready to rebuild the country and drive out the foreign intruders.

Just as the early Qajar historians had exorcised the previous regimes, including that of Nader, so the historians who came of age in the 1920s and 1930s followed the line of the new regime by decrying the stagnation and especially the loss of land their country had suffered because of the military weakness of the Qajars, which inevitably entailed a reevaluation of the last ruler who had stood for a strong and independent Iran—Nader Shah.

In the 1930s, as Reza Shah consolidated his power, military history and the single strong leader came to the fore to help create a usable past for a state increasingly built on authoritarian foundations. For historians writing in the reign of Reza Shah and his centralizing tendencies, Nader’s military career acquired a heightened significance for having reunified the nation—just like Iran’s current ruler.

In modern times, Nader has remained controversial in Iran. To some, he was just an uncultured tribal chieftain who delivered the coup de grace to the magnificent Safavid state. In modern Iran, where the great man, the one who keeps order and who can bring salvation by effecting the kind of change that no one else is willing to take responsibility for, continues to loom large, Nader Shah remains a hero.

“For many Iranians today, Nader’s military successes are justification in themselves and more than outweigh any brutalities that accompanied him.” Yet Nader remains an awkward fit for those who adhere to the dominant paradigm in modern Iranian history writing with its tendency to espouse a primordial nationalism that preaches an unbroken civilizational link between the Achaemenids and the Islamic Republic.

For some he remains the warrior who restored Iran’s pride by driving out the foreigners who had occupied the country, the Afghans, the Ottomans, and the Russians. Yet the deeply ingrained notion that Iranian civilization is one of “givers” is hard to reconcile with the sheer brutality and the outright imperialism culminating in Nader’s Indian campaign, which consequently, à la Malcolm, has to be presented as an aberration in an otherwise brilliant career.

Nader thus becomes the figure whose genius could have halted and even reversed the decline that had set in with the Afghan onslaught and the fall of the Safavids. In this scenario, after uniting Iran Nader could have done a lot to rebuild a great nation if he only he had cared about the welfare of the Iranian people. Instead, he lost his mind when he decided to invade India, and even the dividend of that campaign, a huge amount of treasure, was wasted.

A related yet slightly different interpretation connects Nader to the feeble awareness eighteenth-century Iranians evinced about the global changes and the sinister designs of foreigners on their country at the time. Nader, in this scenario, was too busy making war and thus did not take advantage of Western scientific and technological achievements and skills other than to seek European assistance in building a Persian-Gulf fleet—something the Safavids had never done.

For all his military brilliance, he also had no eye for the imperialist schemes of the Europeans. Indeed, to some, he even facilitated their imperialist project by offering the English East India Company reduced customs rates and seeking their assistance in building naval capacity. Even his Indian expedition benefited the British. By bringing home fabulous wealth from his Delhi campaign he acted as Trojan horse, increasing their business opportunities, and by opening up and weakening India he enabled the English to expand their long-term influence and domination in the subcontinent.

https://www.ias.edu/ideas/2018/matthee-nader-shah

----------------------------------

Further reading:

https://en.wikipedia.org/wiki/Nader_Shah

https://en.wikipedia.org/wiki/Campaigns_of_Nader_Shah

https://en.wikipedia.org/wiki/Nader_Shah%27s_invasion_of_the_Mughal_Empire

-------------------------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/20-1739

https://issuu.com/megalommatis/docs/nader_shah_of_iran_invades_delhi.docx

https://vk.com/doc429864789_621397394

https://www.docdroid.net/p9hXcQI/o-toyrkmenos-nanter-sakhis-toy-iran-katalamvanei-to-delkhi-docx

Οι Καλάς, οι Νεοέλληνες κι οι Ισλαμιστές

The Kalash, the Modern Greeks, and the Islamists

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 24η Απριλίου 2019.

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης αναφέρεται σε συζητήσεις του μαζί μου αναφορικά με τους Καλάς, την θρησκεία, και την καταγωγή τους.

-----------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/04/24/οι-καλάς-οι-νεοέλληνες-κι-οι-ισλαμιστέ/ ========================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Οι Καλάς, οι Νεοέλληνες κι οι Ισλαμιστές

Μ’ αρέσουν τα βουνά, αλλά οι ποικιλίες τους είναι πολλές κι οι δικές μου προτιμήσεις είναι και λίγο περίεργες. Ίσως επειδή πευκόφυτες πλαγιές ήταν κάτι το συνηθισμένο σαν εικόνα τοπίων όπου ταξίδεψα στα παιδικά μου χρόνια, μ’ αρέσουν τα κατάξερα βουνά. Μ’ αρέσουν τα γήινα κι όχι βραχώδη όρη, με όχι πολύ απότομες πλαγιές και με χέρσα γη στις κοιλάδες ανάμεσά τους. Δεν μ’ αρέσουν τα βουνά στο κρύο κλίμα και στο χιόνι και προτιμώ τα βουνά με υγρό και ζεστό κλίμα, με ομίχλη παρά σύννεφα, και με κοντινή θάλασσα.

Αν μεταφέρω τις προτιμήσεις αυτές στην επικράτεια του Πακιστάν που είναι τόσο μεγάλο όσο η Τουρκία, τότε εννοώ το Μπαλουτσιστάν (: Βελουχιστάν) που δεν είναι άλλο από την αρχαία Γεδρωσία. Αυτή εκτείνεται από τις εκβολές του Ινδού μέχρι τα Στενά του Ορμούζ.

Εκεί έχασε ο Μέγας Αλέξανδρος πολλές χιλιάδες στρατιωτών του όχι σε μάχες αλλά από τις κακουχίες και την εξάντληση που οφείλονταν στο κλίμα, στο δύσβατο χέρσο έδαφος με βάλτους, και στην έλλειψη βλάστησης. Όσο δεινοπάθησαν οι στρατιώτες του αυτοκράτορα στην γη της Γεδρωσίας, τόσο δύσκολα έπλευσαν στα παράλιά της οι ναύτες του.

Το σύγχρονο Μπαλουτσιστάν είναι τριχοτομημένο ανάμεσα στο Πακιστάν, το Ιράν και το Αφγανιστάν που κατέχει ένα μικρό βόρειο τμήμα της πατρίδας των Μπαλούτς (Βελούχων).

Και στα νότια παράλιά του, οι Κινέζοι στήνουν στο Γκουαντάρ του Πακιστάν, ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια στον κόσμο από όπου το κινεζικό εμπόριο θα πλέει προς την Αφρική, την Μέση Ανατολή, και την Ευρώπη, αφού θα έχει φθάσει εκεί οδικώς από τις νέες οδικές διασυνδέσεις που περιλαμβάνονται στα μεγαλεπήβολα σχέδια του Νέου Δρόμου του Μεταξιού.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Gwadar

https://en.wikipedia.org/wiki/Gwadar_Port

Δυτικά της αρχαίας Γεδρωσίας είναι η Καρμανία (σήμερα Κερμάν) που είναι κεντρική ιρανική σατραπεία.

Ανατολικά της Γεδρωσίας είναι η Ινδία των αρχαίων Ελλήνων που ήταν μια μικρή περιοχή σε σχέση με την σύγχρονη ομώνυμη χώρα.

Βόρεια από την Γεδρωσία υπάρχει μια σειρά περιοχών – χωρών που ήταν ανατολικές ιρανικές σατραπείες και που ονομάσθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες με μικρές παραφθορές των ιρανικών ονομάτων τους: η Παρικανία ήταν μια μικρή περιοχή βόρεια της Γεδρωσίας.

Πιο βόρεια ήταν η Δραγγιανή που αντιστοιχεί στην έκταση ανάμεσα στο Ζαχεντάν του Ιράν, το Καντάχαρ του Αφγανιστάν, και την Κέττα, πρωτεύουσα του πακιστανικού Μπαλουτσιστάν.

Στα βορειοανατολικά της Δραγγιανής βρισκόταν η Αραχωσία, δηλαδή οι εκτάσεις του Αφγανιστάν ανατολικά της γραμμής που ενώνει το Καντάχαρ με την Καμπούλ και του Πακιστάν από την Κέττα μέχρι το Πεσαβάρ βόρεια κι ως τον Ινδό ποταμό στα ανατολικά.

Βόρεια από τα δυτικά άκρα της Δραγγιανής ήταν η Αριανή, δηλαδή το κεντρικό Αφγανιστάν και η Χεράτ, κι ακόμη πιο βόρεια βρισκόταν η Βακτριανή. Τα Βάκτρα ήταν πολύ κοντά στα σημερινά σύνορα μεταξύ Αφγανιστάν και Ουζμπεκιστάν.

Στα ανατολικά της Αραχωσίας και στα νοτιοανατολικά της Βακτριανής ήταν η Γανδαρίτις (Γκαντάρα) που σήμερα στο Πακιστάν αντιστοιχεί στην έκταση ανάμεσα στο Πεσαβάρ και τα Τακσάσιλα (Τάξιλα).

Ανατολικά της Βακτριανής και βόρεια της Γανδαρίτιδος ήταν οι Παροπαμισάδες, δηλαδή ορεινός όγκος του Χιντουκούς (Ινδοκαυκάσου).

Αυτός είναι ο ορεινός όγκος όπου ανάμεσα σε διάφορους άλλους λαούς ζουν σήμερα οι Καλάς – κοντά στην πόλη Τσιτράλ που βρίσκεται δίπλα στα αφγανικά σύνορα.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Gedrosia

https://en.wikipedia.org/wiki/Drangiana

https://en.wikipedia.org/wiki/Arachosia

https://en.wikipedia.org/wiki/Ariana

https://en.wikipedia.org/wiki/Bactria

https://en.wikipedia.org/wiki/Gandhara

https://en.wikipedia.org/wiki/Paropamisadae

Επειδή λοιπόν προτίμησα να περιηγηθώ στο Μπαλουτσιστάν, δεν είχα τον χρόνο να δω τους Καλάς από κοντά.

Πολλά χρόνια αργότερα, συζήτησα γι’ αυτούς με τον Έλληνα ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη, ο οποίος είχε την ευκαιρία και να περιηγηθεί στο Μπαλουτσιστάν πολύ περισσότερο από όσο εγώ και τους Καλάς να γνωρίσει από κοντά.

Έτσι, μου εξήγησε ότι η θρησκεία των Καλάς είναι στην ουσία ένας ανατολικός μιθραϊσμός κι ότι όλων των τριγύρω εθνών, μουσουλμανικών ή μη, οι παραδόσεις είναι γεμάτες από στοιχεία ενός πολύ πρώιμου, ανατολικού μιθραϊσμού.

Η βαρειά σκιά του μιθραϊσμού που, αντίθετα από τον ζωροαστρισμό, ήταν μια θρησκεία έντονα πολυθεϊστικών κι ειδωλολατρικών χαρακτηριστικών, φτάνει μέχρι και το υποθετικά μονοθεϊστικό Ισλάμ!

Η πιο συνήθης λέξη που όλοι οι μουσουλμάνοι από τα πρώιμα χρόνια χρησιμοποιούν για έννοιες, όπως ‘γιορτή’, ‘επέτειος’ ή ‘φεστιβάλ’ είναι ‘Μεχραγκάν’, αλλά αυτό είναι μια αρχαία περσική λέξη που σημαίνει αποκλειστικά ‘εορτή του Μίθρα’ (στα περσικά το όνομα του θεού αυτού είναι Μεχρ ή Μιτρά).

Ακούγεται παράξενο να χρησιμοποιείται σε μια θρησκεία ένα θεοφορικό όνομα μιας άλλης θρησκείας, ιδιαίτερα μάλιστα στην περίπτωση εορταστικών επετείων, αλλά αυτό σημαίνει ότι πολύ συχνά οι πιστοί μιας θρησκείας δεν έχουν ιδέα για τις διεργασίες από τις οποίες η θρησκεία τους πέρασε έως ότου συσταθεί ως σύστημα δοξασιών.

Εξάλλου, το θέμα των απογόνων των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου (από τους οποίους οι Καλάς λένε όντως ότι κατάγονται) είναι πολύ πιο περίπλοκο από όσο αρχικά φαίνεται.

Σε πολλά σημεία της Ασίας, ιδιαίτερα της Κεντρικής Ασίας, καταγράφονται πληθυσμοί διαφορετικών εθνών που τονίζουν ότι κατά τις παραδόσεις τους έλκουν τον μίτο της καταγωγής τους από τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Τέτοιες αναφορές είναι δύσκολο είτε να γίνουν αποδεκτές, είτε να απορριφθούν, κι ο λόγος είναι ότι στις ισλαμικές παραδόσεις ο Μέγας Αλέξανδρος μυθολογήθηκε εκτεταμένα και σε πλαίσια ανάλογα με εκείνα τα οποία αναφέρθηκαν πρώτα στην Αλεξάνδρου Διήγηση του ανώνυμου συγγραφέα που λαθεμένα ταυτίστηκε με τον Καλλισθένη από αντιγραφείς χειρογράφων.

Η εσχατολογική – μεσσιανική διάσταση πολλών αναφορών των ισλαμικών επών απηχεί θρύλους ικανούς να εξηγήσουν ό,τι η αρχαιοελληνική ιστοριογραφία δεν μπορεί.

Και αυτό μπορεί να αποτελεί την απώτατη καταγωγή των πεποιθήσεων διαφόρων εθνών ή και πληθυσμών σχετικά με την καταγωγή τους από τους στρατιώτες του Μακεδόνα βασιλιά.

Το όλο θέμα δεν με είχε ιδιαίτερα απασχολήσει τα τελευταία χρόνια, αν και μου ήταν γνωστή η τρομερή και συνεχής πίεση που υφίστανται επί τουλάχιστον τρεις δεκαετίες οι Καλάς από την διάδοση του ισλαμικού εξτρεμισμού, του πολιτικού ισλάμ, του ουαχαμπισμού, και της ισλαμικής τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, και σε πολλά άλλα σημεία και χώρες του κόσμου.

Πρόσφατα όμως ένας εξαιρετικός φίλος από την Κοζάνη μου έγραψε σχετικά δίνοντας όμως στο όλο θέμα μια τελείως άλλη διάσταση. Να ένα μικρό απόσπασμα:

“Βλέποντας σε ντοκιμαντέρ τις συνθήκες διαβίωσής τους, σκεφτόμουν ότι υπάρχουν ακόμη επίγειοι κρυφοί παράδεισοι πάνω στο πλανήτη που βρίσκονται μακριά από τη σατανική επιρροή της τεχνολογίας και της πληροφορίας“.

Και να ένα μικρό τμήμα της απάντησής μου:

“Έχεις απολύτως δίκιο. Ό,τι και να είναι, όποιων απογόνων και να είναι, οι Καλάς είναι ελεύθεροι άνθρωποι. Και μαζί τους όλοι όσοι σε Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική ζουν έτσι. Πόσο απέχουν αυτοί από τον Ιησού, τον Μωάμεθ, τον Ηλία, τον Ιωνά, τον Μωϋσή ή τον Νώε; Τίποτα! Σχεδόν καθόλου! Γι’ αυτό και τους θαυμάζω και τους θεωρώ ανώτερούς μου. Υπάρχουν αρκετοί στην Αφρική έτσι. Από τους Ορόμο της Αβησσυνίας και της Κένυας μέχρι τους Μπέτζα του Σουδάν“.

Στην ανταπάντησή του ο οξυδερκής αυτός φίλος σημείωσε ανάμεσα σε άλλα και τα εξής – με τα οποία όχι μόνο συμφωνώ απόλυτα αλλά και χαίρομαι να βλέπω υγιώς σκεπτόμενους νέους ανθρώπους στην σημερινή Ελλάδα της πτώσης:

“Όσον αφορά στο ζήτημα με τους Καλάς, έβλεπα στα ντοκιμαντέρ ανθρώπους που πήγαιναν εκεί, έβρισκαν τους εν λόγω ανθρώπους να ζουν με κάθε αξιοπρέπεια και άνεση που προσφέρει ένα φυσικό περιβάλλον και να επιστρέφουν εδώ στην Ελλάδα και να λένε ότι εκεί πέρα ”χρειάζονται φάρμακα, τρόφιμα, ενέσεις” και ξέρω ‘γω τι άλλο.

Οι Καλάς ζούνε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς περιττή σπατάλη νερού και με αυτονομία και αυτάρκεια στα βασικά είδη και οι νεοέλληνες πήγαιναν εκεί για να τους κάνουν σα τα μούτρα τους! Να αρχίσουνε να τρώνε σουβλάκια και κατεψυγμένα και οι Καλάς!!

Μόλις είδα τα σχετικά με το τρόπο διαβίωσής τους, σκέφτηκα πως η ιερότητα του τρόπου ζωής τους ίσως και να είναι ανώτερη και από την ιερότητα του τρόπου ζωής στο Αγιο Ορος (καθώς στο Αγιο Ορος καταδέχονται κάποιες από τις μοντέρνες ανέσεις).

Επίσης, οι Καλάς έρχονται από μεγαλύτερο βάθος αρχαιότητας από ότι οι μοναχοί, νομίζω. Οι νεοέλληνες θα έπρεπε να οδεύουν σα προσκυνητές στο δρόμο των Καλάς και όχι σα πεφωτισμένοι που πηγαίνουν σε αγρίους!

Οι νεοέλληνες πηγαίνουν εκεί και ενσυναισθάνονται μοναχά τις δικές τους ανάγκες, σκέφτονται σουβλάκια και νομίζουν ότι σκέφτονται και οι άλλοι σουβλάκια, ενώ οι άλλοι δε ξέρουν καν τι είναι αυτό. Δεν καταλαβαίνουν ότι οι άλλοι δεν θέλουν τίποτα από αυτούς.

Δεν ξέρουν οι Καλάς, γιατί δεν γνώρισαν τον όφι του δυτικού κήπου της Εδέμ που ρουφά το αίμα των ανθρώπων και το μετατρέπει σε ”φάρμακα, τρόφιμα κι ενέσεις”.”.

Στο θέμα θα επανέλθω σύντομα επειδή αφορά την επιβίωση της Ρωμιοσύνης. Αυτή δεν μπορεί παρά να συμβεί έξω από τον τάφο του λεκανοπεδίου.

Γενικώτερα, σε όλο τον κόσμο, οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις επινοήθηκαν ως τέλεια εργαλεία διανοητικής εξουδετέρωσης του ανθρώπου και ως παγίδες μαζικής εξόντωσης.

Δείτε το βίντεο:

Калаш: Нация под угрозой существования в исламистском Пакистане

https://ok.ru/video/1347430779501

Kalash: a Nation under Existential Threat in Islamist Pakistan

https://vk.com/video434648441_456240134

Καλάς: ένα Αρχαίο Έθνος που αντιμετωπίζει Υπαρξιακό Κίνδυνο στο Πακιστάν

Περισσότερα:

Еще в 1980-х годах некоторые греки «открыли» Калаш в Северном Пакистане, и они совершили много поездок по региону. Не имея никакого опыта в истории Центральной Азии и Индии, не изучая язык калаша и не имея понятия о религии калаша, эти греки «пришли к выводу», что калаши были греками.

Они намеревались превратить эту первоначальную нацию в несчастную, западную, потребительскую псевдонацию, подобную современной Греции. Калаш не нуждался в этом и не беспокоился о болезни греческого национализма.

Но когда США и Великобритания изобрели и пропагандировали исламский экстремизм и терроризм, нация калаш почувствовала давление со стороны пакистанских исламистов, которые хотят обратить калаш в ислам. Но затем греческие националисты оставили Калаш и не стали защищать свое дело во всем мире.

Теперь в Грецию постепенно вторгаются пакистанцы, афганцы и другие исламистские террористы (замаскированные под иммигрантов). Вскоре современным грекам придется столкнуться с более серьезными проблемами, чем калаш.

——————————————-

Back in the 1980s, some Greeks ‘discovered’ the Kalash in Northern Pakistan, and they made many trips in the region. Without having any background in the History of Central Asia and India, without studying the language of Kalash, and without having a clue about the Kalash religion, these Greeks ‘concluded’ that the Kalash were Greeks.

They intended to turn this original nation into a miserable, westernized, consumerist pseudo-nation like Modern Greece. Kalash did not need this and did not bother for the sickness of Greek Nationalism.

But when the US and the UK invented and promoted Islamic extremism and terrorism, the Kalash felt the pressure due to Pakistani Islamists’ attempts to convert them to Islam. But then the Greek nationalists abandoned the Kalash and did not bother to defend their cause worldwide.

Now, Greece has been gradually invaded by Pakistanis, Afghans and other Islamist terrorists (disguised as immigrants). Soon, Modern Greeks will face worse problem than the Kalash.

——————————————–

Οι άχρηστοι, σάπιοι κι αποβλακωμένοι Νεοέλληνες προ 2-3 δεκαετιών ‘ανακάλυψαν’ ένα αρχαίο έθνος στο Πακιστάν κι από την συμπυκνωμένη βλακεία τους θέλησαν να το θεωρήσουν ως’ελληνικής καταγωγής’ βλέποντας στους κτηνοτρόφους και γεωργούς Καλάς τους απογόνους κάποιων από τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Χωρίς να έχουν καν μάθει την γλώσσα των Καλάς, χωρίς να έχουν καν μελετήσει Ιστορία Θρησκειών και κεντρασιατικές – ινδικές θρησκείες για να ασχοληθούν με την θρησκεία των Καλάς, αυτοί οι βλάκες Νεοέλληνες, θύματα όλοι της πνευματικής χολέρας ‘Ελληνισμός’ (που είναι ένα ρατσιστικό αποικιοκρατικό γαλλικό θεωρητικό παρασκεύασμα συμπιλημένο ήδη πριν το 1828), ‘απεφάνθησαν’ ότι η θρησκεία των Καλάς είναι ‘αρχαιοελληνική’! Γελάστε κόσμε!

Η αποχαύνωση αυτών των κτηνών ήταν τέτοια που μάλιστα οργανώθηκαν αποικιοκρατικού χαρακτήρα εκδρομές γιατί ήθελαν αρκετοί σκατόψυχοι να μάθουν στους Καλάς τι ήσαν (“Έλληνες”) – λες και κείνοι δεν ήξεραν!

Αυτοί οι Νεοέλληνες της βρωμερής δυσωδίας και του νέφους του λεκανοπεδίου ήταν τα μιάσματα που πήγαν στους πεντακάθαρους Καλάς για να τους βρωμίσουν με την διανοητική σύφιλη του νεοελληνικού εθνικισμού, την πουτανιά του δημοσιοϋπαλληλισμού, την πουστιά της αρπαχτής, την αρρώστεια των νοτιοβαλκανικών αυτιστικών, με την πανούκλα των σούπερ μάρκετς, του ΠΡΟΠΟ, του ποδοσφαίρου, των πολυκατοικιών, της τηλεόρασης, του καταναλωτισμού, της βιομηχανικής παραγωγής, των αυτοκινήτων, των ηλεκτρικών συσκευών, των μπαρ και των νυκτερινών κέντρων, και με την ανομία των εκτρώσεων, της αποποινικοποιημένης μοιχείας, και της ομοφυλοφιλίας.

Έχω πάει στο Πακιστάν αλλά δεν έχω πάει στα βόρεια άκρα του πέρα από το Πεσαβάρ. Και δεν έχω δει τους Καλάς από κοντά. Αλλά πιστεύω ότι οι Καλάς θα βρήκαν όλους αυτούς τους Νεοέλληνες που με τον ελληνισμό τους ξεφτιλίζουν την Ρωμιοσύνη και την Ορθοδοξία σαν φορείς ενος παράξενου είδους τρέλας και ψυχικής νόσου.

Οπότε, μυστικά θα τους ξόρκισαν, και στην συνέχεια δεν θα τους έδωσαν και μεγάλη σημασία. Η φιλοξενία των Καλάς είναι παροιμιώδης και φημισμένη σε όλη την Κεντρική Ασία και το Πακιστάν – και ισχύει για όλους. Και Περουβιανοί να είχαν πάει εκεί, οι Καλάς το ίδιο καλά θα τους είχαν υποδεχθεί.

Αλλά λίγο αργότερα, οι διαδικασίες που οι Άγγλοι κι οι Αμερικανοί δήθεν σύμμαχοί μας είχαν ξεκινησει στο Αφγανιστάν – με την υπόθαλψη και προώθηση της ισλαμικής τρομοκρατίας, του πολιτικού ισλάμ, και του ουαχαμπισμού – άρχισαν να επηρεάζουν το Πακιστάν. Ήδη πριν από το 2000 οι Καλάς άρχισαν να γίνονται στόχος επιθέσεων από αμόρφωτους, άξεστους και φανατικούς ισλαμιστές που επιδιώκουν να τους εξισλαμίσουν.

Τότε όμως τα βρωμόσκυλα του νεοελληνικού εθνικισμού παράτησαν τους Καλάς στην μοίρα τους. Η βλακεία των Ολυμπιακών Αγώνων και της καλοπέρασης των αργόσχολων με τα δανεικά ετελείωσε, η χώρα χρεωκόπησε, κι εκατοντάδες χιλιάδες ισλαμιστές από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Ινδία και το Μπάνγκλα Ντες κατέφθασαν στην Ελλάδα για να την κάψουν.

Σύντομα οι προδότες της Ρωμιοσύνης και της Ορθοδοξίας, οι Ελληναράδες της δημοσιοϋπαλληλο-τεμπελιάς, της ανομίας και της αλλαξοκωλιάς που επί μία δεκαετία (2009-2019) δεν έβαλαν μυαλό θα βρεθούν σε χειρότερη θέση από τους σημερινούς Καλάς.

Ίσως τότε καταλάβουν οι σημερινοί Ρωμιοί που έχασαν την ταυτότητα και την ακεραιότητά τους πόσο κατώτεροι ήταν από τους Καλάς. Και ίσως τους μιμηθούν: ίσως παρατήσουν όλα τα αντικείμενά τους στα καταραμένα τους σπίτια του λεκανοπεδίου, ίσως περπατήσουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιόμετρα μέχρι τα Βαρδούσια και το Καϊμακτσαλάν και κάνουν για σπίτι τους μια σπηλιά ή μια ξερολιθιά. Τότε θα έχουν μια πιθανότητα να επιβιώσουν.

————————————————————

Η ελεεινή νεο-ελληνική προχειρότητα δεν κρύβεται: αν το ενδιαφέρον για τους Καλάς ήταν ειλικρινές και πήγαζε από μια αντικειμενική διάθεση για γνώση του άλλου (κάτι που συμβαδίζει με σεβασμό προς αυτό), τότε η ελληνική Wikipedia θα είχε για τους Καλάς ένα λήμμα πολύ μεγαλύτερο από εκείνα της ρωσσικής ή της αγγλικής Wikipedia. Αλλά που;

Συγκρίνετε:

https://en.wikipedia.org/wiki/Kalash_people

https://ru.wikipedia.org/wiki/Калаши

https://el.wikipedia.org/wiki/Καλάς

Σχετικά: Pakistan: Kalash valley of wine and festivals under threat https://www.bbc.com/news/world-south-asia-13466250

------------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/t-250680858

https://issuu.com/megalommatis/docs/the_kalash_the_modern_greeks_and_the_islamists.d

https://vk.com/doc429864789_621286709

https://www.docdroid.net/FDR93e6/oi-kalas-oi-neoellines-ki-oi-islamistes-docx

Ο Μπαχράμ Γκουρ σκοτώνει τον δράκοντα – ένα επικό-μυθικό στοιχείο στην Ιστορία της Ισλαμικής Τέχνης της Ασίας

===========

Η Ιστορία του Καυχησιάρη που πνίγηκε στο πηγάδι

Η Ιστορία του ανθρώπου που κρυφάκουγε

Σμικρογραφίες Χειρογράφων του Χαφτ Πεϋκάρ: ο Μπαχράμ Γκουρ και οι Επτά Ομορφιές (Πριγκίπισσες)

Ο Μπαχράμ Γκουρ ενώπιον των απεικονίσεων των επτά πριγκιπισσών

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Ρωμιάς πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα ανοικτό καφέ.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Ινδής πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα μαύρο.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Βέρβερης πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα τυρκουάζ .

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Βέρβερης πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα τυρκουάζ (από άλλο χειρόγραφο)

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της πριγκίπισσας της Χωρασμίας που είναι ντυμένη σε χρώμα πράσινο.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Τουρανής πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα κίτρινο.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Ιρανής πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα λευκό.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ακούει την αφήγηση της Ρωσσίδας (ή Σλαύας) πριγκίπισσας που είναι ντυμένη σε χρώμα κόκκινο .

Εθνικός Ποιητής των Αζέρων o Νεζαμί Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϋκάρ (Επτά Ομορφιές), κι η Αναζήτηση της Υπερβατικής Ομορφιάς Γαιών και Εθνών από τον Σάχη Μπαχράμ Γκουρ

Nezami Ganjavi, National Poet of the Azeris, his Haft Peykar (Seven Beauties) and the Search for the Transcendental Ebullience of Lands and Nations by the Shah Bahram Gur

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 1η Σεπτεμβρίου 2019.

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋραρκτάρης δημοσιεύει περίληψη ομιλίας μου (στο Πεκίνο τον Ιανουάριο 2019) αναφερόμενης στην υπερχρονική Κοσμογονία, Κοσμολογία και Εσχατολογία του Νεζαμί Γκαντζεβί και στο τι αυτή σημαίνει για τα μεγάλα έθνη της Γης σήμερα ως αποκαλυπτική προφητεία. Αντίθετα από τις πρόχειρες ερμηνείες δυτικών οριενταλιστών, η ποίηση του Νεζαμί Γκαντζεβί δεν έχει τίποτα το λυρικό ή ερωτικό, και οι αναφορές του στον Σασανίδη σάχη Μπαχράμ (Ουαραχράν Ε'; 420-438 τεμ) δεν είναι ούτε ιστορικές ούτε προσωπικές. Ο Μπαχράμ Γκουρ είναι ένα μυστι(κιστι)κό σύμβολο του Μεσσία-Μάχντι.

------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/01/εθνικός-ποιητής-των-αζέρων-o-νεζαμί-γκα/ ===================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Σε δύο πρότερα κείμενά μου αναφέρθηκα στον Φερντοουσί, εθνικό ποιητή Ιρανών και Τουρανών, και στο μνημειώδες έπος του Σαχναμέ (Βιβλίο των Βασιλείων), το οποίο ολοκληρωμένο στις αρχές του 11 ου αιώνα, επηρέασε την λογοτεχνία και την φιλοσοφία, την κοσμολογία και την εσχατολογία πολλών άλλων εθνών με την υπερχρονική θεώρηση του Είναι και του Γίγνεσθαι που εισήγαγε στην μυθολόγηση της Ιστορίας και στην εξιστόρηση του Μύθου. Στον ίδιο τον Φερντοουσί και στο Σαχναμέ θα επανέλθω, αλλά μέχρι τότε τα κείμενα εκείνα μπορείτε εδώ:

Το Σαχναμέ του Σάχη Ταχμάσπ (1524-1576): οι πιο Όμορφες Σμικρογραφίες Χειρογράφου στον Κόσμο

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/19/το-σαχναμέ-του-σάχη-ταχμάσπ-1524-1576-οι-πιο-όμ/

(πλέον: https://www.academia.edu/56206313/Το_Σαχναμέ_του_Σάχη_Ταχμάσπ_1524_1576_οι_πιο_Όμορφες_Σμικρογραφίες_Χειρογράφου_στον_Κόσμο)

Φερντοουσί, ο Παραδεισένιος: Εθνικός Ποιητής Ιρανών και Τουρανών, Θεμελιωτής του Νεώτερου Ευρασιατικού Πολιτισμού

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/28/φερντοουσί-ο-παραδεισένιος-εθνικός-π/

(πλέον: https://www.academia.edu/61682121/Φερντοουσί_ο_Παραδεισένιος_Εθνικός_Ποιητής_Ιρανών_και_Τουρανών_Θεμελιωτής_του_Νεώτερου_Ευρασιατικού_Πολιτισμού)

Τυπικό παράδειγμα επίδρασης του Φερντοουσί είναι τα πολλά και εκπληκτικά έπη του Νεζαμί Γκαντζεβί, δηλαδή του Νεζαμί από την Γκάντζα του Αζερμπαϊτζάν, που είναι ο εθνικός ποιητής των Αζέρων και ο σημαντικώτερος υπερβατικός φιλόσοφος, επικός και λυρικός ποιητής, μυστικιστής και πάνσοφος πολυμαθής του Καυκάσου. Φίλος σάχηδων και ηγεμόνων, ο Νεζαμί Γκαντζαβί ασχολήθηκε γράφοντας ποίηση με θέματα ιστορικά, επιστημονικά και ηθικά.

Σήμερα, θα κάνω μια πρώτη αναφορά στο έπος του Νεζαμί Γκαντζεβί Χαφτ Πεϋκάρ, στο οποίο μέσα από συμβολισμούς κοσμολογικού κι εσχατολογικού χαρακτήρα ο Νεζαμί Γκαντζεβί δίνει ολότελα άλλη διάσταση σε ένα προϊσλαμικό Σασανίδη σάχη και εξερευνά τις όψεις του κάλλους και της αισθητικής τελειότητας που αποτελούν την εγγύηση της άριστης βασιλείας.

Σμικρογραφία χειρογράφου του Χαφτ Πεϋκάρ

Ενδεικτικό μάλιστα της απήχησης της αζερικής επικής παράδοσης είναι ότι προ ετών χορογραφήθηκαν αποσπάσματα από το Χαφτ Πεϋκάρ και ανέβηκαν ως μπαλέτο. Στιγμιότυπα από το μπαλέτο θα δείτε στο βίντεο. Στο εισαγωγικό σημείωμα, σε ρωσσικά, αγγλικά κι ελληνικά, εξιστορώ διά βραχέων την υπόθεση του έπους. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω είτε κατεβάζοντας επισυναπτόμενα άρθρα είτε πηγαίνοντας στους συνδέσμους που παραθέτω.

Βασικές αρτηρίες των Ιστορικών Δρόμων του Μεταξιού

Δείτε το βίντεο:

Низами Гянджеви, Хафт пейкар (Семь красавиц) 1197 Составлено как балет доктором Лорел Викторией Грей (Silk Road Dance Co)

https://www.ok.ru/video/1494107032173

Περισσότερα:

Основанный на эпической поэме Хафт пайкар («Семь красавиц»), написанной Низами Гянджеви, национальным поэтом азербайджанцев, фольклорный балет «Хафт пайкар» («Семь красавиц / Йедди Гезл рэкси»), составленный доктором Лорел Викторией Грей, был впервые показан в 2005 году. Настоящая версия из спектакля 2011 года приглашенных артистов (постановка танцевального ансамбля «Шелковый путь»).

«Семь краса́виц» (перс. هفت پیکر — Хафт пайкар) — четвёртая по счёту поэма классика персидской поэзии Низами Гянджеви из его сборника «Хамсе», написанная в 1197 году на персидском языке. В основу сюжета поэмы положена легенда о сасанидском шахе Бахрам Гуре (420—439 годы). Почти половину всей поэмы составляют семь рассказов жён Бахрама — царевен, живущих в семи дворцах (в шатрах), каждый из которых, в соответствии с древней мифологией, посвящён какой-либо планете и дню недели и имеет соответствующий цвет.

После смерти отца Бахрам возвращается в Персию и восходит на престол. Став царём, Бахрам предпринимает поиски семи принцесс и женится на них. Он приказывает архитектору построить семь величественных зданий — по одному для каждой из своих новых жён. Архитектор рассказывает Бахраму, что, согласно астрологии, каждой страной, или «климатом», то есть одним из семи «поясов», на которые разделена Земля, правит одна из семи планет, и даёт совет Бахраму украсить каждый из дворцов для его жён в оттенках цвета, с которым ассоциируется планета, правящая страной, откуда прибыла каждая из красавиц.

Вначале Бахрам относился скептически к предложению архитектора, но потом даёт согласие на такое оформление дворцов для своих жён. После завершения строительства принцессы поселяются в своих дворцах. Бахрам посещает каждую принцессу в определённый день недели.

Интересно, что Бахрам является к принцессам в одеянии цвета их дворца. Каждая из принцесс рассказывает царю свою историю, которая соответствует определённому настроению и её соответствующему цвету. Сюжет каждой новеллы — любовное переживание, причём, в соответствии с переходом от чёрного цвета к белому, грубая чувственность сменяется духовно просветлённой любовью. Некоторые видят в этом переходе мистический путь, который должна пройти человеческая душа от мрака к чистоте, к божеству.

Соответственно этому царь, проходя этот путь, обретал высокие душевные качества. Впоследствии, испытав горечь поражения, предательство и другие невзгоды, он из любителя приключений превращается в достойного и справедливого правителя.

Таким образом, вторая тематическая линия поэмы — превращение Бахрама из легкомысленного царевича в справедливого и умного правителя, борющегося с произволом и насилием.

Проходят годы. Пока царь был занят своими жёнами, один из его визирей захватил власть в стране. Неожиданно Бахрам обнаруживает, что дела в его царстве в беспорядке, казна пуста, а соседние правители собираются на него напасть. Расследовав деяния министра, Бахрам приходит к выводу, что тот виновен в бедах, постигших царство.

Он приговаривает злодея-министра к смертной казни и восстанавливает справедливость и порядок в своей стране. После этого Бахрам приказывает превратить семь дворцов своих жён в семь зороастрийских храмов для поклонения Богу, а сам Бахрам отправляется на охоту и исчезает в глубокой пещере.

Пытаясь найти дикого осла (гур), Бахрам находит свою могилу (гур).

Μαυσωλείο του Νεζαμί Γκαντζεβί στην Γκάντζα του Αζερμπαϊτζάν

Δείτε το βίντεο:

Nizami Ganjavi, Haft Paykar (Seven Beauties) 1197 Composed as Ballet by Dr. Laurel Victoria Gray (Silk-Road Dance Co)

https://vk.com/video434648441_456240286

Περισσότερα:

Based on the epic Haft Peykar (Seven Beauties) written by Nizami Ganjavi, who is the national poet of the Azeris, the folkloric ballet Haft Paykar (Seven Beauties / Yeddi Gözəl rəqsi) composed by Dr. Laurel Victoria Gray premiered in 2005. The present version is from the 2011 performance of special guest artists invited by the Silk Road Dance Company.

Haft Peykar (Farsi: هفت پیکر) also known as Bahramnameh (بهرامنامه, The Book of Bahram, referring to the Sasanian king Bahram Gur) is a romantic epic by Persian poet Nizami Ganjavi written in 1197.

This poem is a part of the Nizami’s Khamsa. The original title in Persian Haft Peykar can be translated literally as “seven portraits” with the figurative meaning of “seven beauties”.

The poet starts by giving an account of the birth of Bahram and his upbringing in the court of the Arab king al-Nu’man and his fabled palace Khwarnaq. Bahram whose upbringing is entrusted to al-Nu’man becomes a formidable huntsman.

While wandering through the fabled palace, he discovers a locked room which contains a depiction of seven princesses; hence the name Haft Paykar (seven beauties).

Each of these princesses is from the seven different climes (traditional Zoroastrian division of the Earth) and he falls in love with them. His father Yazdegerd 1st passes away and Bahram returns to Iran to claim his throne from pretenders. After some episodes he is recognized as shah and rescues the Iranians from a famine.

Once the country is stable, the shah searches for the seven princesses and wins them as his brides. His architect is ordered to construct seven domes for each of his new brides.

The architect tells him that each of the seven climes is ruled by one of the seven planets (classical planetary system of Zoroastrian world) and advises him to assure good fortune by adorning each dome with the color that is associated with each clime and planet. Bahram is skeptical but follows the advice of the architect.

The princesses take up residence in the splendid pavilions. On each visit, the shah visits the princesses on successive days of the week; on Saturday the Indian princess, who is governed by Saturn and so on.

The princesses names are Furak (Nurak), the daughter of the Rajah of India, as beautiful as the moon; Yaghma Naz, the daughter of the Khaqan of the Turks; Naz Pari, the daughter of the king of Khwarazm; Nasrin Nush, the daughter of the king of the Slavs; Azarbin (Azareyon), the daughter of the king of Morocco; Humay, the daughter of the Roman Caesar; and Diroste (wholesome), a beautiful Iranian princess from the House of Kay Kavus.

Each princess relates to the shah a story matching the mood of her respective color. These seven beautifully constructed, highly sensuous stories occupy about half of the whole poem. While the shah is busy with the seven brides, his evil minister seizes power in the realm.

Bahram discovers that the affairs of Iran are in disarray, the treasury is empty and the neighboring rulers are posed to invade. He clears his mind first by going hunting.

After returning from hunt, he sees a suspended dog from a tree. The owner of the dog, who was shepherd, tells the story of how his faithful watchdog had betrayed his flock to a she-wolf in return for sexual favors.

He starts investigating the corrupt minister and from the multitude of complaints, he selects seven who tell him the injustice they have suffered.

The minister is subsequently put to death and Bahram restores justice and orders the seven pleasure-domes to be converted to fire temples for the pleasure of God.

Bahram then goes hunting for the last time but mysteriously disappears. As a pun on words, while trying to hunt the wild ass (gūr) he instead finds his tomb (gūr).

Nizami Museum of Azerbaijan Literature, Baku

Δείτε το βίντεο:

Νεζαμί-Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϊκάρ (Επτά Ομορφιές) 1197 Αποδομένο σε Μπαλέτο – Dr. Laurel Victoria Gray

Περισσότερα:

Βασισμένο στο επικό-λυρικό ποίημα Χαφτ Πεϊκάρ (Επτά Ομορφιές) του εθνικού ποιητή των Αζέρων Νιζαμί Γκαντζαβί (1141–1209), το φολκλορικό μπαλέτο Haft Paykar: Seven Beauties – Yeddi Gözəl rəqsi συντέθηκε από την χορογράφο κι ιστορικό χορού Dr. Laurel Victoria Gray και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2005. Στο βίντεο βλέπουμε αποσπάσματα από την παραγωγή και παράσταση του 2011 που ανέβασε η Silk Road Dance Company.

Το ποίημα Χαφτ Πεϊκάρ (φαρσί هفت پیکر) γράφηκε το 1197 κι αναφέρεται στις αναζητήσεις του κάλλους γαιών και εθνών εκ μέρους του Σάχη Μπαχράμ Γκουρ. Συμβατικά μεταφράζεται σαν ‘ομορφιές’ ή ‘beauties’ ή ακόμη και ‘πριγκίπισσες’ αλλά η λέξη ‘πεϊκάρ’ στα περσικά σημαίνει ‘σώμα’, ‘ομοίωμα’, ‘πορτρέτο’ ή ακόμη και ‘μορφή’.

Κατά το υπερβατικό, μυστηριακό και φιλοσοφικό αυτό ποίημα, στις περιηγήσεις του ο Μπαχράμ Γκουρ, ενόσω είναι ακόμη ο διάδοχος του θρόνου, ανακαλύπτει ένα μυθικό ανάκτορο και καταφέρνει να μπεί σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο όπου υπάρχουν επτά απεικονίσεις ωραίων πριγκιπισών. Η κάθε μια τους αντιστοιχεί σε μια χώρα και σε ένα έθνος και αναλογεί σε μια διαφορετική ημέρα της εβδομάδας και σε ένα διαφορετικό χρώμα.

Ο Μπαχράμ Γκουρ ερωτεύεται και τις επτά πριγκίπισες αλλά πρέπει να επιστρέψει στο Ιράν, όπου πεθαίνει ο σάχης πατέρας του, ανέρχεται ο ίδιος στον θρόνο και περνάει κάποιο διάστημα μέχρις ότου βάλει τα πράγματα σε μια τάξη. Τότε ως Σάχης ο Μπαχράμ Γκουρ ψάχνει και βρίσκει τις πριγκίπισσες και ζητάει από τον αρχιτέκτονά του να ανεγείρει ένα ανάκτορο με επτά θόλους, ένα για την κάθε νύφη του.

Ο αρχιτέκτονας του λέει ότι πρέπει να βρεθεί η αντιστοιχία της καταγωγής των πριγκιπισών με τους επτά πλανήτες, τις ημέρες της εβδομάδας και τα σωστά χρώματα. Έτσι λοιπόν ορίζεται η εξής αντστοιχία και αναφέρονται τα ονόματα των πριγκιπισών:

Φουράκ – Ινδή Πριγκίπισσα – Κρόνος – Σάββατο – μαύρο

Γιάγμα Ναζ – Τουρανή Πριγκίπισσα – Ήλιος – Κυριακή – κίτρινο

Ναζ Παρί – Πριγκίπισσα της Χωρασμίας – Σελήνη – Δευτέρα – πράσινο

Νασρίν Νους – Ρωσσίδα (ή Σλαύα) Πριγκίπισσα – Άρης – Τρίτη – κόκκινο

Αζαρμπίν – Βέρβερη Πριγκίπισσα – Ερμής – Τετάρτη – τυρκουάζ

Χουμάυ – Ρωμιά Πριγκίπισσα – Δίας – Πέμπτη – σανταλόξυλο (ανοικτό καφέ)

Ντιροστέ – Ιρανή Πριγκίπισσα – Αφροδίτη – Παρασκευή – λευκό

Στη συνέχεια, οι επτά πριγκίπισες εγκαθίστανται στο μεγαλειώδες ανάκτορο, και κάθε πριγκίπισσα αφηγείται και μια διαφορετική ιστορία στον Σάχη Μπαχράμ Γκουρ κατά τις ημερήσιες επισκέψεις του στην κάθε μία από αυτές.

Αυτές οι επτά ιστορίες υπερβατικού έρωτα για το Απόλυτο καταλαμβάνουν την μισή έκταση περίπου του όλου έπους. Στην διάρκεια αυτών των αφηγήσεων όμως η χώρα του Σάχη αναστατώνεται από την κακή διοίκηση, τα ταμεία αδειάζουν, και τα γειτονικά κράτη είναι έτοιμα να επιτεθούν.

Ο Μπαχράμ Γκουρ πρώτα καθαρίζει το μυαλό του απασχολούμενος σε ένα κυνήγι. Όταν γυρίζει, βλέπει σε ένα δέντρο κρεμασμένο ένα σκύλο. Ο τσομπάνος, στον οποίο ανήκε ο σκύλος, αφηγείται στον επιστρέφοντα Σάχη πως ο σκύλος του τον επρόδωσε παρασυρόμενος από το πάθος του για μια λύκαινα.

Για να εκδικάσει τον βεζύρη (πρωθυπουργό) του για την κακοδιοίκηση ακροάται επτά άτομα που του αφηγούνται πως από την κακή διοίκηση έγιναν θύματα. Έπειτα, ο Μπαχράμ Γκουρ εκτελεί τον κακό βεζύρη, μετατρέπει το ανάκτορο των επτά θόλων σε επτά ναούς, και φεύγει για ένα τελευταίο κυνήγι όπου και χάνεται για πάντα.

Ο ποιητής κάνει ένα λογοπαίγνιο λέγοντας ότι, προσπαθώντας να κυνηγήσει τον όναγρο (γκουρ) ο Σάχης έφθασε μπροστά στον τάφο (γκουρ) του. Η ίδια λεξη στα φαρσί έχει δύο νοήματα. Στην ιρανική και τουρανική παιδεία, ο Μπαχράμ έμεινε γνωστός ως Μπαχράμ ο Όναγρος (γκουρ).

Βεβαίως το επικό-λυρικό ποίημα είναι γεμάτο κοσμολογικών, μεσσιανικών, σωτηριολογικών κι εσχατολογικών συμβολισμών. Όπως συχνά συμβαίνει και στην περίπτωση του Φερντοουσί, του εθνικού ποιητή των Ιρανών και των Τουρανών, ο Σαχης Μπαχράμ Γκουρ του έπους Χαφτ Πεκάρ δεν είναι αυτό τούτο το ιστορικό πρόσωπο, ο Μπαχράμ Ε’ (420-438 / σε μέσα περσικά: Ουαραχράν και Ουαχράμ) της σασανιδικής δυναστείας, όπως αυτός είναι γνωστό

ς μέσω των συγχρόνων του ιστορικών κειμένων. Πρόκειται για μυθολογογημένο πρόσωπο που επιλέγεται με βάση κάποια από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά του ιστορικού Σασανίδη σάχη. Άλλωστε, ο Μπαχράμ Γκουρ είχε επίσης μυθολογηθεί (μέσα σε άλλες ιστορίες) από τον Φερντοουσί (που πέθανε περίπου 120 χρόνια πριν γεννηθεί ο Νιζαμί Γκαντζαβί) στο Σαχναμέ και αργότερα (μέσα σε επίσης διαφορετικές ιστορίες) από τον Αμίρ Χουσράου (εθνικό ποιητή των Ινδών που γεννήθηκε 50 χρόνια μετά τον θάνατο του Νιζαμί Γκαντζαβί) στο Χαστ Μπεχέστ (Οκτώ Παράδεισοι).

Ο Μπαχράμ Γκουρ στο κυνήγι

Ο Μπαχράμ Γκουρ και η Φίτνε, μία σκλάβα που εκτρέφει μία αγελάδα

=============================

Διαβάστε:

Haft Peykar

Haft peykar, a famous romantic epic by Nezami of Ganja (Neẓāmi Ganjavi) from the last decade of the 6th/12th century. The title can be translated literally as “seven portraits,” but also with the figurative meaning of “seven beauties.” Both translations are meaningful and the poet doubtless exploited intentionally the ambiguity of the words.

Editions and translations

The Haft peykar has come down to us as part of the Ḵamsa, the posthumous collection of Nezami’s narrative poems. A critical edition of the Haft peykar was produced by Helmut Ritter and Jan Rypka (Prague, printed Istanbul, 1934) on the basis of fifteen Ḵamsa manuscripts and the Bombay lithograph of 1265. This is one of the very few editions of a classical Persian text that uses a strict text-critical methodology: the editors divided the principal manuscripts into two families (called ‘a’ and ‘b’). Only those verses shared by both families are regarded as authentic.

The ‘b’ family is taken as the main basis for the edition, with those verses missing in the ‘a’ family printed in square brackets. The verses specific to the ‘a’ family are printed in the critical apparatus. More recently, the Haft peykar was re-edited by the Azerbayjani scholar T. A. Magerramov (Maharramov) (Moscow, 1987).

This edition quotes variants from fourteen manuscripts, the Ritter/Rypka edition and the uncritical edition by Waḥīd Dastgerdī (Tehran, 1315 Š./1936 and reprints), but Magerramov made no attempt to divide the manuscripts into families and in this regard his version is a step backwards from the Prague edition. There is also an edition by Barāt Zanjāni (Tehran, 1373 Š./1994), but the present writer has not been able to consult it. In the following, all references are to chapter and line of the Prague edition.

Ο Νεζαμί Γκαντζεβί γίνεται δεκτός από τον Κιζίλ Αρσλάν, τον Κιπτσάκ Τουρανό ηγεμόνα (αταμπέκ) του Αζερμπαϊτζάν

There are three complete translations in western European languages. First, the one in very rough English “blank verse” by C. E. Wilson (The Haft paikar, 2 vols., London, 1924, with extensive notes), wherein the post-Victorian translator felt compelled to render a fairly large number of verses in Latin; second, an Italian prose version by A. Bausani (Le sette principesse, Bari, 1967), based on the critical edition by Ritter/Rypka, with omission of the bracketed verses; and finally an English version by J. S. Meisami (The Haft Paykar, a medieval Persian Romance, Oxford and New York, 1995), in “free verse” (partially rhymed, partially in near-rhymes, partially unrhymed) based on the Ritter/Rypka edition (but retaining the bracketed verses).

There are also versions in Russian prose (R. Aliyev, Baku, 1983) and verse (V. Derzhavin, Moscow, 1959 and reprints). Of the various partial translations it might suffice to mention the one by R. Gelpke in very elegant German prose (Die sieben Geschichten der sieben Prinzessinnen, Zurich, 1959), also in English metatranslation by E. Mattin and G. Hill (The Story of the Seven Princesses, Oxford, 1976).

Date and dedication

The Haft peykar is probably Nezami’s last work. The manuscripts of the superior ‘b’ recension contain a dedication to the ruler of Marāḡa, ʿAlāʾ-al-Dīn Körpe-Arslān b. Aq-Sonqor (he is named in V. 12), who is known to have died in 604/1208 (see Storey/de Blois V, p. 441, n. 2), and the date of completion is indicated in LIII, 63-64 with the words: “three conjunctions after five hundred and ninety I recited this book like the famous (poets of the past), on the fourteenth day of the month of fasting, when four hours of the day were complete,” evidently meaning on 14 Ramadan 593 (early August 1197).

This is probably correct. But the manuscripts of the ‘a’ recension have altered (or miscopied?) the name of the dedicatee to Qïzïl Arslān, retained the verse giving the day, month and hour of completion, but altered the year to “after ṯā (variant: tā) and ṣād and ḥē” i.e., either “after 498” (which is much too early) or “after 598/1202.”

Ο Νεζαμί Γκαντζεβί γίνεται δεκτός από τον Τουρανό ηγεμόνα (αταμπέκ) του Αζερμπαϊτζάν

Synopsis of the frame-story

The Haft peykar is a romanticized biography of the Sassanian ruler Bahrām-e Gūr. His adventurous life had already been treated in Persian verse by Ferdowsi in the Šāh-nāma, to which fact Nezami alludes a number of times. In general, his method is to omit those episodes that the earlier poet had treated, or to touch on them only very briefly, and to concentrate in new material.

After the customary long introductory sections, the poet gives an account of the birth of Bahrām, the often-told story of his upbringing at the court of the Arab king Noʿmān (here, as often, mislocated in the Yemen instead of al-Ḥira) and the construction of Noʿmān’s fabled palace, Ḵᵛarnaq. Reared in the desert, Bahrām becomes a formidable huntsman. Wandering through the palace, Bahrām discovers a locked room containing the portraits of seven princesses, one from each of the seven climes, with whom he immediately falls in love.

Bahrām’s father Yazdjerd (i.e. Yazdegerd I) dies, and Bahrām returns to Persia to claim his throne from a pretender. After much palaver he is recognized as king. He rescues his people from a famine. Next Nezami picks up the story of Bah-rām’s hunting expedition with the loose-tongued slave-girl Feṭna, but alters the version known from the Šāh-nāma considerably; here the girl is not put to death, but eventually pardoned, and the king learns a lesson in clemency.

The king sets out in search of the seven princesses and wins them as his brides. He orders his architect to construct seven domes to house his new wives. The craftsman tells him that each of the climes is ruled by one of the seven planets and advises him to assure his good fortune by adorning each dome with the color associated with the clime and planet of its occupant. The king is at first skeptical but eventually lets the architect have his way. The princesses take up residence in the splendid pavilions.

The king visits each princess on successive days of the week: on Saturday the Indian princess, who is governed by Saturn, in the black dome, on Sunday the Greek princess, who is governed by the sun, in the yellow dome, and so on. Each princess regales the king with a story matching the mood of her respective color. These seven beautifully constructed, highly sensuous stories occupy about half of the whole poem.

Years pass. While the king is busy with his wives an evil minister seizes power in the realm. Eventually Bahrām discovers that the affairs of the kingdom are in disarray, the treasury is empty and the neighboring rulers poised for invasion. To clear his mind, he goes hunting in the steppe. Returning from the hunt he comes across a herdsman who has suspended his dog from a tree. He asks him why. The shepherd tells the story of how the once faithful watchdog had betrayed his flock to a she-wolf in return for sexual favors.

The king realizes that his own watchdog (the evil minister) is the cause of his misfortune. He investigates the minister. From the multitude of complainants he selects seven, who tell him of the injustices that they have suffered (the stories of the seven victims are the somber counterweight to the stories of the seven princesses). The minister is put to death. The king restores justice, and orders the seven pleasure-domes to be converted into fire temples for the worship of God. Bahrām goes hunting one last time and disappears mysteriously into a cavern. He seeks the wild ass (gūr) but finds his tomb (gūr).

General characteristics

In his introduction to the critical edition, Ritter described the Haft peykar as “the best and most beautiful epic in New Persian poetry and at the same time . . . one of the most important poetical creations of the whole of oriental Indo-European literature,” a judgment with which it is difficult to disagree. The poet made artful use of various older sources, among them the Šāh-nāma and other versions of ancient Iranian history and legend, also the Siāsat-nāma of Neẓām-al-Molk, from which he took the crucial story of the shepherd and his unfaithful dog.

It is possible that the seven stories told by the princesses derive from earlier works, but it has not actually been possible to trace any of them to known literary sources. Nezami’s telling of the stories has in any event had great influence on the later development of Persian literature and world literature; for example the story told by the fourth (Russian) beauty is the oldest known, and arguably best, version of the tale of the cruel princess who is unnamed in Nezami’s version, but known in Pétis de la Croix’s translation of a later retelling as Turāndoḵt (Turandot; see, e.g., Meier).

Nezami’s Haft peykar is a masterpiece of erotic literature, but it is also a profoundly moralistic work. In some modern studies it has been regarded more or less as a versified treatise on astrology, but this is a misapprehension. The point of the story is clearly that Bahrām’s attempt to find happiness by living in accordance with the stars is a failure.

The seven domes are built in perfect accord with the properties of the stars, but they are very nearly the cause of his downfall. In the end it is only justice that matters. Only by abandoning the pleasures represented by the seven domes and heeding the complaints of the seven victims of tyranny does Bahrām acquire the status of a true hero.

And the essentially anti-fatalistic message is underlined by the story of the second (Greek) princess, which tells of a king who, because of an unhappy horoscope, had foresworn marriage, but then is led by the selfless love of a slave-girl to defy the astrologers and take his fate in his own hands.

Although there are mystic (Sufic) traits in the narrative (notably in the story of the seventh victim) it is also misguided to regard it, with some, as a Sufic allegory. It is a work of art that is very firmly rooted in this world, and its ethical content is of essentially worldly, not religious, nature.

Μπορείτε να βρείτε την αναφερόμενη βιβλιογραφία εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/haft-peykar

======================

Περισσότερα:

A Key to the Treasure of the Hakim – Christine van Ruymbeke & Johann-Christoph Bürgel (eds.)

Κατεβάστε το Pdf με πολλά άρθρα ειδικών σχετικά με τον Νεζαμί Γκαντζεβί και το έπος Χαφτ Πεϋκάρ:

https://vk.com/doc429864789_620827883

https://www.docdroid.net/Y6MroCn/key-to-the-treasure-of-the-hakim-on-nizami-khamsa-pdf

Cameron Cross The Many Colors of Love in Niẓāmī’s Haft Paykar

Κατεβάστε το Pdf:

https://vk.com/doc429864789_620829460

https://www.docdroid.net/OUB35qe/cameron-cross-the-many-colors-of-love-in-nizamis-haft-paykar-pdf

Δείτε σμικρογραφίες άλλου χειρογράφου του Χαφτ Πεϋκάρ: https://findit.library.yale.edu/?f%5Blanguage_sim%5D%5B%5D=Persian&f%5Bsubject_topic_sim%5D%5B%5D=Persian+poetry

Επίσης:

https://www.sid.ir/en/journal/ViewPaper.aspx?id=408542

http://www.complete-review.com/reviews/nizami/hpaykar.htm

http://azeribooks.narod.ru/poezia/nizami/sem_krasavits.htm

https://ru.wikipedia.org/wiki/Семь_красавиц

https://en.wikipedia.org/wiki/Haft_Peykar

https://ru.wikipedia.org/wiki/Низами_Гянджеви

https://en.wikipedia.org/wiki/Nizami_Ganjavi

https://en.wikipedia.org/wiki/Bahram_V

https://ru.wikipedia.org/wiki/Бахрам_V

https://en.wikipedia.org/wiki/Amir_Khusrow

https://ru.wikipedia.org/wiki/Сакалиба

https://en.wikipedia.org/wiki/Saqaliba

==============================

Σχετικά με τις παραστάσεις μπαλέτου Χαφτ Πεϊκάρ:

Haft Paykar: Seven Beauties Dance Concert

February 26, 2011 at 2:00 PM

INTERSECTIONS: New America Arts Festival

WASHINGTON DC PREMIERE!

This epic romance is a visual treat, taking viewers to seven different cultures.

Based on the 12th century poem by Nizami Ganjavi, the tale tells of the young warrior Bahram Gur, who enters a mysterious, locked room to discover the portraits of seven beautiful princesses, each from a different land.

After he wins a kingdom and achieves great wealth and power, he remembers the maidens and sets out on a quest to bring each to his kingdom, commissioning the architect Shideh to build seven domed structures – one for each bride

http://www.silkroaddance.com/2011.html

Περισσότερα για τους συντελεστές και παραγωγούς της παράστασης:

https://www.facebook.com/HaftPaykar

http://www.laurelvictoriagray.com/

http://www.silkroaddance.com/

=============================

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε PDF:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/o-250655546

https://issuu.com/megalommatis/docs/nezami_ganjavi

https://vk.com/doc429864789_620935781

https://www.docdroid.net/8Lza618/ethnikos-poiitis-ton-azeron-o-nezami-gkantzevi-xaft-peykar-epta-omorfies-pdf

Φερντοουσί, ο Παραδεισένιος: Εθνικός Ποιητής Ιρανών και Τουρανών, Θεμελιωτής του Νεώτερου Ευρασιατικού Πολιτισμού

Ferdowsi, the Paradisiacal: National Poet of all Iranians and Turanians, Founder of Modern Eurasiatic Civilization

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 28η Αυγούστου 2019.

Στο κείμενό του αυτό ο κ. Μπαϋρακτάρης παραθέτει στοιχεία από ημερήσιο σεμινάριο στο οποίο παρουσίασα (Πεκίνο, Ιανουάριος 2018) τα θεμέλια της ισλαμικής και νεώτερης παιδείας και πολιτισμού όλων των Τουρανών, Ιρανών και πολλών άλλων, μουσουλμάνων και μη, Ασιατών.

-------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/28/φερντοουσί-ο-παραδεισένιος-εθνικός-π/ ============

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Πολύ λίγοι αντιλαμαβάνονται ότι, αν ο γνωστός Αλβανός χριστιανός και μετέπειτα μουσουλμάνος ηγεμόνας Γεώργιος Καστριώτης επονομάσθηκε από τους Οθωμανούς Σκεντέρμπεης (1405-1468), αυτό οφείλεται στον Πέρση Φερντοουσί, τον εθνικό ποιητή Ιρανών και Τουρανών που αφιέρωσε κάποιες από τις ιστορίες που αφηγήθηκε στον Μεγάλο Αλέξανδρο – ή μάλλον στο τι από τον Αλέξανδρο (ποια πλευρά του χαρακτήρα του βασιλιά) παρουσίασε μέσα στο έπος του.

Αυτές οι ιστορίες έτυχαν περαιτέρω επεξεργασίας και αναπτύχθηκαν περισσότερο μέσα σε έπη μεταγενεστέρων ποιητών, όπως ο Αζέρος Νεζαμί Γκαντζεβί, για να διαδοθούν απ’ άκρου εις άκρον του ευρασιατικού χώρου.

Αυτή ήταν η αξία του μύθου: επηρέασε μακρινούς λαούς και μεταγενέστερες περιόδους, μέσω των ηθικών προτύπων και των συμβολισμών, πολύ περισσότερο από όσο η θρησκεία και η ιστορία.

Μέσω του Σαχναμέ του Φερντοουσί, το οποίο είναι το μακροσκελέστερο έπος όλων των εποχών (μεγαλύτερο από όσο η Ιλιάδα κι η Οδύσσεια μαζί), οι Οθωμανοί αλλά και πολλοί άλλοι, Γεωργιανοί, Μογγόλοι, Ινδοί, Αρμένιοι, Κινέζοι, Τουρανοί (Turkic) και Πέρσες, Τάταροι και Ρώσσοι, όπως και πολλοί βαλκανικοί λαοί έμαθαν ένα πλήθος από ηρωϊκά πρότυπα των οποίων φέρουν οι ίδιοι τα ονόματα ως προσωπικά και τα ανδραγαθήματα ως πρότυπο ζωής.

Οι ιστορίες του Σαχναμέ έγιναν παραμύθια για τα μικρά παιδιά, διδακτικές ιστορίες για τα σχολεία, και παραδείγματα για τους προετοιμαζόμενους στρατιώτες, έτσι διαπερνώντας την λαϊκή παιδεία σχεδόν όλων των εθνών της Ασίας, μουσουλμάνων και μη.

Τα ονόματα των ηρώων του Φερντοουσί που είναι τουρανικά κι ιρανικά βρίσκονται σήμερα ως προσωπικά ονόματα ανάμεσα σε Βόσνιους κι Ινδονήσιους, Μογγόλους της Ανατολικής Σιβηρίας κι Ινδούς, Τατάρους της Ρωσσίας και Πέρσες, κοκ.

Το να γνωρίζεις τις ιστορίες του Φερντοουσί είναι απόδειξη ανώτερης παιδείας είτε βρίσκεσαι στο Αζερμπαϊτζάν, είτε είσαι στο Μπάνγκλα Ντες, είτε ζεις στο Καζάν, είτε μένεις στην Ανατολική Σιβηρία.

Πόσες είναι οι ιστορίες του έπους; Σχεδόν 1000!

Η παραπάνω αναφορά στον Σκεντέρμπεη είναι ένα μόνον από τα πάμπολλα παραδείγματα της απέραντης, υστερογενούς επίδρασης του Φερντοουσί η οποία εξικνείται σε πολύ μακρινά σημεία της γης και ανάμεσα σε λαούς που δεν είχαν καν διαβάσει το τεράστιο έπος.

Αλλά οι αναγνώστες του έπους είχαν επηρεαστεί πολύ περισσότερο όσο υψηλά και αν ευρίσκονταν.

Γράφοντας στον Σάχη Ισμαήλ Α’ στις παραμονές της μάχης του Τσαλντιράν (1514), δηλαδή σχεδόν 500 χρόνια μετά τον θάνατο του Φερντοουσί, ο Σουλτάνος Σελίμ Α’ περιέγραψε τον εαυτό του ως ‘θριαμβεύοντα Φερεϊντούν’, κάνοντας έτσι μια αναφορά σε ένα από τους πιο σημαντικούς και πιο θετικούς ήρωες του Σαχναμέ.

.Το δείπνο που παρέθεσε στον γιο του Φερεϊντούν ο βασιλιάς της Υεμένης. Από σμικρογραφία χειρογράφου

Για να αναφερθεί στον αντίπαλό του, Ιρανό Σάχη, ο Σουλτάνος Σελίμ Α’ έκανε περαιτέρω χρήση των ιστοριών του ιρανικού – τουρανικού έπους:

απεκάλεσε τον θεμελιωτή της δυναστείας των Σαφεβιδών “σφετεριστή της εξουσίας Δαρείο των καιρών μας” και “κακόβουλο Ζαχάκ της εποχής μας”.

Και αυτοί οι όροι παραπέμπουν σε κεντρικά πρόσωπα των ιστοριών του Σαχναμέ, έπος στο οποίο ο Φερντοουσί αναμόχλευσε και ανασυνέθεσε την Παγκόσμια Ιστορία κάνοντάς την να περιστρέφεται όχι γύρω από περιστασιακά ιστορικά πρόσωπα (όπως αυτά έχουν μείνει γνωστά) αλλά γύρω από διηνεκείς χαρακτήρες οι οποίοι, καθώς επαναλαμβάνονται από το ένα ιστορικό πρόσωπο στο άλλο και ενόσω κυλάνε οι αιώνες, αποκτούν πολύ μεγαλύτερη σημασία ως ηθικοί παράγοντες ενός αέναου παρόντος

Ο Φερεϊντούν συντρίβει τον Ζαχάκ.

Θα αναφερθώ στον Φερντοουσί και στο Σαχναμέ σε πολλά επόμενα κείμενα. Εδώ όμως παρουσιάζω ένα βίντεο – εκλαϊκευτική συζήτηση (στα αγγλικά) ειδικών για το έπος Σαχναμέ (ανεβασμένο σε τρία σάιτ με εισαγωγικό σημείωμα σε αγγλικά, ρωσσικά κι ελληνικά) και μια βασική ενημέρωση (στα αγγλικά) για την ζωή του Φερντοουσί, του οποίου το έργο απετέλεσε την κοινή ιστορική δεξαμενή αξιών και ηθικών αρχών της ευρασιατικής παράδοσης και την πολιτισμική βάση πάνω στην οποία βρίσκονται όλα τα έθνη κατά μήκος των ιστορικών Δρόμων του Μεταξιού.

Ο σφετεριστής της εξουσίας Δαρείος κάθεται στον θρόνο και από τα χέρια ενός αυλικού δέχεται το στέμμα που του εξασφάλισε η μητέρα του.

Σχετικά με τις σμικρογραφίες ενός χειρογράφου του Σαχναμέ, διαβάστε:

Το Σαχναμέ του Σάχη Ταχμάσπ (1524-1576): οι πιο Όμορφες Σμικρογραφίες Χειρογράφου στον Κόσμο

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/19/το-σαχναμέ-του-σάχη-ταχμάσπ-1524-1576-οι-πιο-όμ/

Δείτε το βίντεο:

Ferdowsi, the National Poet of Iran and Turan – Shahnameh, the Book of the Kings

https://vk.com/video434648441_456240281

Ferdowsi was a Persian Iranian. I make this clarification here because there has never been an Iranian nation; Iran, both in pre-Islamic and Islamic times was composed of many different nations. And so it is today. As a matter of fact, the Azeris and the Persians are the most populous nations currently living in the Islamic Republic of Iran.

Ferdowsi was born around 940, just over 300 years after Mohammed’s death in Medina (632) and some 200 years after the rise of the Abbasid dynasty, the foundation of Baghdad, and the transfer of the Islamic Caliphate’s capital from Damascus to Baghdad (750). About 100 years before Ferdowsi was born, the Abbasid Caliphate (750-1258) had reached its historical peak, and then a slow decline began.

Ferdowsi’s real name is Abu ‘l Qassem Tusi, since he was born in Tus, northeastern Iran. He was often called “hakim” (‘philosopher’ or more correctly ‘the wise man’). ‘Ferdowsi’ is what we today would call ‘pen-name’ or ‘nickname’ (Farsi and Arabic. ‘lakab’). It literally means ‘Paradisiacal’ (the word ‘Ferdows’ in Farsi comes from the ancient Iranian word ‘paradizah’ which, like the corresponding ancient Greek word, comes from the Assyrian Babylonian word ‘paradizu’ which means ‘paradise’). Ferdowsi completed the writing of Shahnameh on March 8, 1010.

The composition of Shahnameh (the Book of the Kings), the greatest epic poem of all time, lasted 33 years (977-1010) and was Ferdowsi’s main occupation in life. As per one tradition, the Sultan Mahmud of Gazni (the Gaznevid dynasty controlled lands in today’s Afghanistan, Tajikistan, Kyrgyzstan, Pakistan, and northern India) promised Ferdowsi as many gold coins as the verses he would deliver.

The payment of 60,000 gold coins was opposed by the sultan’s top courtier (who considered Ferdowsi a heretical Muslim or even a Parsi), and so 60,000 silver coins were sent instead – unbeknownst to the sultan. Ferdowsi refused to receive them, and this reaction enraged the sultan, who did not know what exactly had happened. Then, the poet went into exile to escape. When the sultan finally found out what the courtier had done, he executed him and sent 60,000 gold coins to Ferdowsi, who had just returned to his hometown, Tusi. However, the caravan carrying the sum reached the city gate when the funeral procession headed for the cemetery because the poet had just died (1020).

————————————

Δείτε το βίντεο:

Фирдоуси, Национальный поэт Ирана и Турана – Шахнаме, Книга Царей

https://www.ok.ru/video/1490059004525

Фирдоуси был персом из Ирана. Я делаю это разъяснение здесь, потому что никогда не было иранской нации; Иран, как в доисламский, так и в исламский период, состоял из множества разных народов. И так сегодня. На самом деле, азербайджанцы и персы – самые густонаселенные народы, в настоящее время живущие в Исламской Республике Иран.

Фирдоуси родился около 940 года, немногим более 300 лет после смерти Мухаммеда в Медине (632 год) и примерно через 200 лет после подъема династии Аббасидов, основания Багдада и переноса столицы Исламского халифата из Дамаска в Багдад (750). , Приблизительно за 100 лет до того, как Фирдоуси родился, Халифат Аббасидов (750-1258) достиг своего исторического пика, и затем начался медленный спад.

Настоящее имя Фирдоуси – Абу Кассем Туси, так как он родился в Тусе на северо-востоке Ирана. Его часто называли «хаким» («философ» или, точнее, «мудрец»). «Ferdowsi» – это то, что мы сегодня называем «псевдоним» (фарси и арабский. «Лакаб»). Это буквально означает «райский» (слово «Фердоус» на фарси происходит от древнего иранского слова «парадизах», которое, как и соответствующее древнегреческое слово, происходит от ассирийского вавилонского слова «парадизу», что означает «рай»). Фирдоуси завершил написание Шахнаме 8 марта 1010 года.

Шахнаме (Книга Царей) – величайшая эпическая поэма всех времен. Написание эпопеи длилось 33 года (977-1010) и было главным занятием Фирдоуси в жизни. Согласно одной из традиций, султан Махмуд Газни (династия Газневидов контролировала земли в сегодняшнем Афганистане, Таджикистане, Кыргызстане, Пакистане и северной Индии) обещал Фирдоуси столько золотых монет, сколько стихов, которые он напишет.

Оплате 60 000 золотых монет воспротивился высший придворный султана (который считал Фирдоуси еретиком-мусульманином или даже парсом), и поэтому вместо этого было отправлено 60 000 серебряных монет – без ведома султана. Фирдоуси отказался их принимать, и эта реакция разозлила султана, который не знал, что именно произошло. Затем поэт отправился в изгнание, чтобы сбежать. Когда султан наконец узнал, что сделал придворный, он казнил его и отправил 60 000 золотых монет Фирдоуси, который только что вернулся в свой родной город Туси. Однако караван с суммой достиг городских ворот, когда похоронная процессия направилась на кладбище, потому что поэт только что умер (1020).

———————————–

Δείτε το βίντεο:

Φερντοουσί / Ferdowsi, Εθνικός Ποιητής του Ιράν & Τουράν – Σαχναμέ / Shahnameh, Βιβλίο των Βασιλέων

Ο Φερντοουσί ήταν Πέρσης Ιρανός. Σημειώνω εδώ ότι δεν υπήρξε ποτέ ιρανικό έθνος κι ότι το Ιράν, και στα προϊσλαμικά και στα ισλαμικά χρόνια, όπως άλλωστε και σήμερα, απετελείτο κι αποτελείται από πολλά και διαφορετικά έθνη.

Σήμερα, οι Αζέροι κι οι Πέρσες είναι τα πολυπληθέστερα έθνη που κατοικούν την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.

Ο Φερντοουσί γεννήθηκε γύρω στο 940, δηλαδή λίγο περισσότερο από 300 χρόνια μετά τον θάνατο του Μωάμεθ στην Μεδίνα (632) και περίπου 200 χρόνια μετά την άνοδο της δυναστείας των Αβασιδών στο Ισλαμικό Χαλιφάτο, την θεμελίωση της Βαγδάτης και τη μεταφορά της πρωτεύουσας του χαλιφάτου από την Δαμασκό στην Βαγδάτη (750).

Περίπου 100 χρόνια πριν γεννηθεί ο Φερντοουσί, τοποθετείται ιστορικά ο κολοφώνας της ισχύος του Αβασιδικού Χαλιφάτου (750-1258), κι έκτοτε αρχίζει μια αργή αποδυνάμωση και παρακμή.

Το πραγματικό όνομα του Φερντοουσί είναι Αμπού ‘λ Κάσεμ Τουσί, δεδομένου ότι είχε γεννηθεί στο Τους του βορειοανατολικού Ιράν.

Συχνά απεκαλείτο και Χακίμ, δηλαδή ‘φιλόσοφος’ (ή πιο σωστά ‘σοφός’). ‘Φερντοουσί’ είναι αυτό που θα λέγαμε σήμερα ‘καλλιτεχνικό ψευδώνυμο’ ή ‘παρατσούκλι’ (φαρσί και αραβ. ‘λακάμπ’).

Σημαίνει κυριολεκτικά ‘Παραδεισένιος’ (η λέξη ‘φερντόους’ στα φαρσί προέρχεται από την αρχαία ιρανική λέξη ‘παραντιζά’ η οποία, όπως και η αντίστοιχη αρχαία ελληνική λέξη, προέρχεται από την ασσυροβαβυλωνιακή λέξη ‘παραντιζού’ που σημαίνει ‘παράδεισος’).

Ο Φερντοουσί ολοκλήρωσε την συγγραφή του Σαχναμέ ακριβώς στις 8 Μαρτίου 1010.

Η συγγραφή του Σαχναμέ, του μεγαλύτερου επικού ποιήματος όλων των εποχών, διήρκεσε 33 χρόνια (977-1010) και ήταν η κύρια απασχόληση του Φερντοουσί κατά την ζωή του.

Κατά μία παράδοση, ο Σουλτάνος Μαχμούντ του Γαζνί (η δυναστεία Γαζνεβιδών έλεγχε εκτάσεις στα σημερινά κράτη Αφγανιστάν, Τατζικιστάν, Κιργιζία, Πακιστάν και βόρεια Ινδία) του υποσχέθηκε κατά την παράδοση τόσα χρυσά νομίσματα όσα κι οι στίχοι.

Στην καταβολή 60000 χρυσών νομισμάτων αντιτάχθηκε ο κορυφαίος αυλικός του σουλτάνου (που θεωρούσε τον Φερντοουσί αιρετικό μουσουλμάνο ή ακόμη και παρσιστή), οπότε απεστάλησαν 60000 αργυρά νομίσματα – εν αγνοία του σουλτάνου.

Ο Φερντοουσί αρνήθηκε να τα παραλάβει, αυτό εξαγρίωσε τον σουλτάνο (που δεν ήξερε τι ακριβώς συνέβη), κι ο ποιητής έφυγε στην εξορία για να γλυτώσει.

Όταν τελικά ο σουλτάνος έμαθε τι έκανε εν αγνοία του ο αυλικός, τον εσκότωσε, και απέστειλε 60000 χρυσά νομίσματα στον Φερντοουσί, ο οποίος είχε μόλις επιστρέψει στην γενέτειρά του, Τους.

Όμως, το καραβάνι που μετέφερε το ποσό έφθασε στην πύλη της πόλης, όταν έβγαινε η νεκρώσιμη πομπή με κατεύθυνση το νεκροταφείο, επειδή ο ποιητής είχε μόλις πεθάνει (1020).

Σημειώνω εδώ ότι αποδόσεις του ονόματος στα ελληνικά ως Φερδούσι ή Φιρδούσι είναι λαθεμένες, οφείλονται σε άγνοια των φαρσί (συγχρόνων περσικών), και δείχνουν επιφανειακό κι επιπόλαιο διάβασμα αγγλικών κειμένων για το θέμα.

=======================

Οι πολλές ιστορίες του Εσκαντέρ (Μεγάλου Αλεξάνδρου) στο Σαχναμέ του Φερντοουσί

Ο Εσκαντέρ (Μέγας Αλέξανδρος) και το Ομιλούν Δένδρον

Ο Εσκαντέρ (Μέγας Αλέξανδρος) και το Ομιλούν Δένδρον

Δείχνουν στον Εσκαντέρ (Μεγάλο Αλέξανδρο) το πορτρέτο του.

Ο Εσκαντέρ (Μεγάλος Αλέξανδρος) στο νεκρικό κρεβάτι του

Ο Εσκαντέρ (Μεγάλος Αλέξανδρος) επισκέπτεται το ιερό Κααμπά στην Μέκκα φορώντας ενδύματα προσκυνητή (χατζή).

=========================

Διαβάστε:

Ferdowsi Abu’l-Qāsem (حکیم ابوالقاسم فردوسی)

Life

Apart from his patronymic (konya), Abu’l-Qāsem, and his pen name (taḵallosá), Ferdowsī, nothing is known with any certainty about his names or the identity of his family. In various sources, and in the introduction to some manuscripts of the Šāh-nāma, his name is given as Manṣūr, Ḥasan, or Aḥmad, his father’s as Ḥasan, Aḥmad, or ʿAlī, and his grandfather’s as Šarafšāh (Ṣafā, Adabīyāt, pp. 458-59). Of these various statements, that of Fatḥ b. ʿAlī Bondārī, who translated the Šāh-nāma into Arabic in 620/1223, should be considered the most creditable. He referred to Ferdowsī as “al-Amīr al-Ḥakīm Abu’l-Qāsem Manṣūr b. al-Ḥasan al-Ferdowsī al-Ṭūsī” (Bondārī, p. 3).

It is not known why the poet chose the pen name Ferdowsī, which is mentioned only once in text and twice in the satire (ed. Khaleghi, V, p. 275, v. 3, ed. Mohl, I, p. lxxxix, vv. 4, 6). According to a legend recorded in the introduction to the Florence manuscript, during the poet’s visit to the court of the Ghaznavid Sultan Maḥmūd, the latter, pleased with his poetry, called him Ferdowsī “[man] from paradise” (Khaleghi, 1988, p. 92), which became his sobriquet. According to Neẓāmī ʿArūżī (text, p. 75, comm., p. 234) his birthplace was a large village named Bāž (or Pāz, Arabicized as Fāz), in the district of Ṭābarān (or Ṭabarān) near the city of Ṭūs in Khorasan.

All sources agree on his being from Ṭūs, the present-day Mašhad. The precise date of his birth was not recorded, but three important points emerge from the information the poet gives on his own age. First, in the introduction to the story of Kay Ḵosrow’s great war Ferdowsī says about himself that he became a poor man at the age of 65, and he twice repeats this date; he then states that when he was 58 and his youth was over Maḥmūd became king (Šāh-nāma, ed. Khaleqi, IV, p. 172, vv. 40-46).

This statement is a more reliable guide than the three occasions on which the poet refers to himself as 65 or 68 years old; and since Maḥmūd succeeded to the throne in 387/997, the poet’s birth date was 329/940. Second, a point occurs in the story of the reign of Bahrām III (q.v.), when the poet refers to himself as being 63, and approximately 730 lines later repeats this reference to his age as 63, adding that Hormazd-e Bahman (the first of the month of Bahman) fell on a Friday (Šāh-nāma, Moscow, VII, p. 213, v. 9, p. 256, vv. 657-59).

According to the research of Shapur Shahbazi (1991, pp. 27-29), during the years which concern us, only in the Yazdegerdi year 371, that is 1003 C.E., did the first of Bahman fall on a Friday. If we subtract 63 from this date, we arrive at 329/940 as the poet’s birth date. The third point occurs at the end of the book when the poet refers to his own age as being 71, and to the date of the Šāh-nāma’s completion as the day of Ard (i.e., 25th) of Esfand in the year 378 Š. (400 Lunar)/8 March 1010 (see calendar), which again establishes his birth date as 329/940 (Šāh-nāma, Moscow, IX, pp. 381-82; see further Ṣafā, Adabīyāt, pp. 459-62; idem, Ḥamāsa, p. 172, n. 1; Shahbazi, pp. 23-30).

We have little information on the poet until he began writing the Šāh-nāma in approximately 367/977, apart from the fact that he had a son who was born in 359/970 (see below). Therefore the poet must have married in the year 358/969 or earlier. No information concerning his wife has come down to us. Some commentators, e.g., Ḥabīb Yāḡmāʾī (p. 30), Moḥammad-Taqī Bahār (p. 39), and Ḏabīḥ-Allāh Ṣafā (Ḥamāsa, p. 178), have considered the woman referred to in the introduction to the story of Bēžan/Bīžan and Manēža /Manīža (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, IV, pp. 303-6) to be the poet’s wife.

If this conjecture is correct, it is probable that his wife was both literate and able to play the harp, that is, she, like the poet himself, was from a landed noble family (dehqān; q.v.) and had benefited from the education given to girls by such families, including learning to read and write and the acquisition of certain of the fine arts (cf. the story of the daughters of the dehqān Borzēn, Šāh-nāma, Moscow, VII, pp. 343-44; Khaleghi, 1971, pp. 102-3, 129, 200-2; Bayat-Sarmadi, pp. 188-89).

Another point which emerges from the introduction to the story of Bēžan and Manēža is that in his youth the poet was relatively wealthy. Neẓāmī ʿArūżī (text, p. 75) also confirms this detail. Not only the content of this introduction, but also the diction and the less skillful poetry of the story itself, as compared to the rest of the Šāh-nāma, clearly indicate that it was a product of the poet’s youth, which he later included in the Šāh-nāma (Mīnovī, 1967, pp. 68-70; Ṣafā, Adabīyāt, pp. 462-64; idem, Ḥamāsa, pp. 177-79). This story, however, cannot have been the only literary work produced by the poet before 367/977, when he was thirty-eight years years old. Up to this time the poet must have produced poetry which has since been lost.

The poems (in the qaṣīda, qeṭʿa, and robāʿī forms) attributed to him in biographical dictionaries (taḏkeras), some of which may well not be by him, are probably from this period. Hermann Ethé (q.v.) collected these poems in the last century and printed them with a German translation (see also Taqīzāda, pp. 133-34; Šērānī, pp. 130-35). The narrative poem Yūsof o Zolayḵā is certainly not by Ferdowsī (Qarīb; Šērānī, pp. 184-276; Mīnovī, 1946; idem, 1967, pp. 95-125; Nafīsī, 1978, pp. 4-5; Ṣafā, Adabīyāt, pp. 488-92; idem, Ḥamāsa, pp. 175-76; Storey/de Blois, V, 576-84). According to legends found in the introductions to a number of Šāh-nāma manuscripts, the poet had a younger brother, whose name was Masʿūd or Ḥosayn (see Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, editor’s Intro., p. xxxiii).

At all events, according to his own statement, the poet began work on the composition of the Šāh-nāma after 365/975 (Šāh-nāma, Moscow, IX, p. 381, v. 843), and since Ferdowsī specified in the exordium to the poem that he began this task after the death of Abū Manṣūr Daqīqī (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, p. 13) the composition of the poem must have begun in 366-67/976-77.

At first the poet intended to travel to the Samanid capital Bokhara (q.v.; ibid., I, p. 13, vv. 135-36) in order to continue Daqīqī’s work, using the copy of the prose Šāh-nāma of Abū Manṣūr b. ʿAbd-al-Razzāq (q.v.), which had been used by Daqīqī (qq.v.), and which probably belonged to the court library; but since a friend (identified as Moḥammad Laškarī in the introduction to Bāysonḡorī Šāh-nāma, q.v.) from his own city placed a manuscript of this work at his disposal (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, p. 14, vv. 140-45), he gave up this idea and started work in his own town, where he also benefited from the support of Manṣūr the son of Abū Manṣūr Moḥammad.

According to the poet himself, this man was extremely generous, magnanimous, and loyal; he had a high opinion of the poet and gave him considerable financial help (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, pp. 14-15; khaleghi-Motlagh, 1967, pp. 332-58; idem, 1977, pp. 197-215; also, after the death of Īraj [ed. Khaleghi, I, p. 121, vv. 513-14], where Ferdowsī moralizes and reproaches the killer of an innocent king, it is probably that by such a king he means Manṣūr). In the whole of the Šāh-nāma this is the only moment at which the poet speaks explicitly of having received financial help from anyone, and since he wrote this after the death of Manṣūr, there is no reason to believe that it was written in order to please the object of his praise.

Further, that he did not remove his praise of Manṣūr from the Šāh-nāma even after he added that of Sultan Maḥmūd to the poem’s introduction indicates the extent of his attachment to Manṣūr (and before him to his father Abū Manṣūr), as well as his sympathy for the political and cultural tendencies of Abū Manṣūr (Khaleghi, 1977, pp. 207-11). The year 377/987, in which Manṣūr was arrested in Nīšāpūr and taken to Bokhara, where he was then executed, was a turning point in Ferdowsī’s life; in the Šāh-nāma from this moment onward there is no mention of anything to indicate either physical comfort or peace of mind, rather we find frequent complaints concerning his old age, poverty, and anxiety.

Nevertheless, Ferdowsī was able to complete the first version of the Šāh-nāma by the year 384/994, three years before the accession of Maḥmūd (tr. Bondārī, II, p. 276; khaleghi-Motlagh, 1985, pp. 378-406; idem, 1986, pp. 12-31). The poet, however, continued to work. In 387/997, when he was 58 or a little older, composed the story of Sīāvaḵš (ed. Khaleghi, II, p. 202, v. 12) and a year later wrote a continuation of the former narrative, the “Revenge for Sīāvaḵš” (“Kīn-e Sīāvaḵš”; ibid., ed. Khaleghi, II, p. 379, v. 7).

He was then a quite different poet from the pleasure-loving and wealthy young man depicted in the introduction to the story of Bēžan and Manēža. He complained of poverty, old-age, failing sight, and pains in his legs and looked back on his youth with regret. Even so, he hoped to live long enough to bring the Šāh-nāma to its conclusion. In 389/999, he started work on the reign of Anōšīravān (q.v.) and once again complained of old age, pains in his legs, failing sight, and the loss of his teeth and looked back to his youth with regret (Moscow, VIII, p. 52). The poet was, nevertheless, very active during this year.

By the time he was 61, in 390/1000, he had composed almost 4,300 of the almost 4,500 verses of the story of Anōšīravān. The poet complained that at his age drinking wine gave no pleasure and he prayed that God would grant him sufficient life to finish the Šāh-nāma (Moscow, VIII, pp. 303-4, vv. 4277-86). Two years later, in 392/1002, the poet was busy writing the narrative of the reigns from Bahrām III to Šāpūr II (four reigns in all, covering 76 years in little more than 700 verses). It is not clear what occurred during this year to make the poet more content, as both at the opening of the first reign and also at the end of the fourth reign he expresses the desire to drink wine (Moscow, VII, p. 213, v. 9, p. 256, vv. 657-59; in the first of these verses the word rūzbeh is used, which can be interpreted as either “fortunate” or as a person’s name, and which appears in the Šāh-nāma with both meanings. In the second case Rūzbeh is probably the name of Ferdowsī’s servant). This period of happiness passed quickly.

Two years later, in 394/1004, at the beginning of the story of Kay Ḵosrow’s great war, during the course of a panegyric on Maḥmūd, he complains in accents of despair of his poverty and weakness; he points out the value of his work to Maḥmūd and asks Maḥmūd’s vizier, Fażl b. Aḥmad Esfarāyenī (q.v.), to intercede on his behalf so that some help may be forthcoming from Maḥmūd (ed. Khaleghi, IV, pp. 169-74).

The year 396/1006, when the poet was 67, was the worst period of his life. In this year his 37-year-old son died. The poet describes his grief in extremely simple and personal language, complaining to his son that he has gone on ahead and left his father alone, and asks God’s forgiveness for him (Moscow, IX, pp. 138-39, vv. 2,167-84). What is most striking in this elegy is the hemistich: hamī būd hamvāra bā man dorošt (“He was always rude to me”; ibid., v. 2,175). Was there a disagreement between father and son? And if so over what? No answer to this question can now be given.

The poet inserts this elegy into the narrative of the reign of Ḵosrow Parvēz. Approximately 1,500 lines further on, at the end of this reign, he writes that he has now completed his sixty-sixth year (Moscow, p. 230, v. 3681). This does not seem to accord with his previous statement, but if one takes into account the exigencies of rhyme and the fact that the poet was not always 100 percent accurate over figures, even in such a case, one can draw the conclusion that the reign of Ḵosrow Parvēz (a little more than four thousand verses) was written during the years 395-96/1005-6, when the poet was 66 or 67 years old. This obvious contradiction over the exact age of the poet, however, is not found in the variant “I was sixty five and he was thirty-seven” (marā šast o banj o verā sī o haft) found in certain manuscripts.

In the course of the history of Ḵosrow Parvēz, the poet complains that, due to the calumny of rivals, Maḥmūd has not given his attention to the stories of the Šāh-nāma, and the poet asks the king’s sālār (general), Maḥmūd’s younger brother Naṣr, to intercede for him and turn Maḥmūd’s attention toward the poet (Moscow, IX, p. 210, vv. 3,373-78). From this it is clear firstly that no payment from Maḥmūd had ever reached Ferdowsī, and secondly that Ferdowsī had sent some of the narratives of the Šāh-nāma separately, before he either took or sent the whole poem to Ḡazna (q.v.).

The poet mentions his poverty many times during the course of the Šāh-nāma, and frequently praises Maḥmūd, his brother Naṣr, and his governor of Ṭūs, who would seem to have been Abu’l-Ḥāreṯ Arslān Jāḏeb (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, pp. 25-27; Eqbāl), but there is nowhere any suggestion that he had ever received any assistance from these individuals.

On the contrary, as has been indicated, he everywhere complains of the king’s indifference to his work. At the end of the Šāh-nāma (Moscow, IX, p. 381) he also writes that the powerful came and copied out his poetry for themselves, and the sole profit to the poet from them was their saying “well done” (aḥsant). He only mentions two individuals, ʿAlī Deylam Bū Dolaf and Ḥoyayy b. Qotayba, who helped him. In certain manuscripts, ʿAlī Deylam and Bū Dolaf are mentionedd as the names of two people, which agrees with the statement of Neẓāmī ʿArūżī (text, pp. 77-78, comm. pp. 465-66) that the first was a copyist of the Šāh-nāma and the second its reciter (rāwī).

If this statement of Neẓāmī ʿArūżī’s is correct, then these two individuals did not give the poet any monetary assistance. Instead, as a copyist and reciter of sections of the Šāh-nāma for the nobility of the town of Ṭūs, they each profited from the poet’s work. In this case line 849 (Moscow, IX, p. 381) of the Moscow edition is incorrect and should be mended according to the variant readings of the line and the reference in the Čahār Maqāla. Ḥoyayy b. Qotayba, in his capacity as financial controller of Ṭūs, sometimes remitted the poet’s taxes.

Finally, in his seventy-first year, on 25 Esfand 400/8 March 1010, Ferdowsī finished the Šāh-nāma (Moscow, IX, pp. 381-82). According to Neẓāmī ʿArūżī (text, pp. 75) and Farīd-al-Dīn ʿAṭṭār (Elāhī-nāma, p. 367; Asrār-nāma, p. 189, v. 3,204), the total time spent on the composition of the Šāh-nāma was twenty-five years. In the satire, however, there is thrice mention of thirty years and once of thirty-five years (ed. Mohl, Intro., p. lxxxix, v. 11, p. xc, vv. 11, 20, p. xci, v. 4).

If we place the beginning of work on the Šāh-nāma in 367 and its completion in 400 the time spent on its composition is thirty-three years, and if we extend the poet’s work to the period before 367—the composition of Bēžan and Manēža—and add to this time spent on revision after 400, the figure of thirty-five years is closer to the truth.

There are lines in the Šāh-nāma which, according to some scholars, refer to events of the year 401/1011 (Moscow, VII, p. 114, vv. 18-20; Taqīzāda, 1983, p. 100, n. 3; Mīnovī, 1967, p. 40). Aḥmad Ateş has gone even further than this and claims that since Ferdowsī, during the course of his praise of Maḥmūd in the introduction to the Šāh-nāma, mentions Kašmīr and Qannūj among his territories, and since Maḥmūd first conquered these regions in 406/1015 and 409/1018, Ferdowsī must have made the final revision of the Šāh-nāma and sent it to Ḡazna in 409/1018 or 410/1019.

He also draws the conclusion that Maḥmūd sent the poet a financial reward but that this reached Ṭūs in 411/1020, after the poet’s death (Ateş, 159-68). The names Kašmīr and Qannūj, which appear in this panegyric beside other names such as Rūm (the West), Hend (India), Čīn (China), etc. and which occur many more times throughout the Šāh-nāma, is no indication of a conquest by Maḥmūd of these two areas. Their occurance in the panegyric is simply due to poetic license and leads to no historical conclusions.

Our information on the poet’s life after 400/1010 is limited to the matters reported by Neẓāmī ʿArūżī (text, pp. 75-83). According to him, after the completion of the Šāh-nāma, ʿAlī Deylam prepared a manuscript of it in seven volumes and Ferdowsī went to Ḡazna with his professional reciter Abū Dolaf. There, with the help of Maḥmūd’s vizier Aḥmad b. Ḥasan Meymandī he presented the book to Maḥmūd, but because of the calumny of those who envied him, and the poet’s religious orientation, it was not favorably received by the king. Instead of 60,000 dinars (q.v.), payment was fixed at 50,000 dirhams (q.v.), and finally at 20,000 dirhams.

Ferdowsī was extremely upset by this and went to a bathhouse; upon leaving the bathhouse he drank some beer and divided the king’s present between the beer seller and the bath attendant. Then, fearing punishment by Maḥmūd, he fled from Ḡazna by night. At first he hid for six months in Herāt in the shop of Esmāʿīl Warrāq, father of the poet Azraqī (q.v.), and then he took refuge in Ṭabarestān with Espahbad Šahrīār, a member of the Bavandid dynasty (the report of the poet’s journey to Baghdad, which appears in the introductions to the a number of manuscripts of the Šāh-nāma, is merely a legend; similarly, the story of the poet’s journey to Isfahan is based on interpolated passages; see Ṣafā, Adabīyāt, pp. 474-76; Mīnovī, 1967, pp. 96-98; khaleghi-Motlagh, 1985, pp. 233-36).

While in Ṭabarestān, the poet composed 100 lines satirizing Maḥmūd, but the amir of Ṭabarestān bought the satire for 100,000 dirhams and destroyed it, so that only six lines survived by word of mouth, and these Neẓāmī ʿArūżī recorded. Later, due to events described by Neẓāmī ʿArūżī, Maḥmūd regretted his behavior toward the poet and on the recommendation of the above mentioned vizier had camel loads of indigo to the value of 20,000 dinars sent to Ferdowsī, but as the camels were entering Ṭūs by the Rūdbār gate Ferdowsī’s corpse was being borne out of the city by the Razān gate.

In the cemetery the preacher of Ṭābarān prevented his being buried in the Muslim cemetery on the grounds that Ferdowsī was a Shiʿite, and so there was no choice but to bury the poet in his own orchard. Neẓāmī ʿArūżī tells how he visited the poet’s tomb in 510/1116 (on this site, see Taqīzāda, 1983, pp. 120-21). According to Neẓāmī ʿArūżī (pp. 47-51), Ferdowsī left only one daughter, and the poet had wanted the king’s payment as a dowry for her.

But after the poet’s death, his daughter would not accept the payment and, on Maḥmūd’s orders, the money was used to build the Čāha caravansary near Ṭūs, on the road which goes from Nīšāpūr to Marv. The year of the poet’s death is given by Dawlatšāh Samarqandī (ed. Browne, p. 54) as 411/1020, and by Ḥamd-Allāh Mostawfī (p. 743) and Faṣīḥ Ḵᵛāfī (p. 129) as 416/1025. According to the first date, Ferdowsī was eighty-two years old when he died, and according to the second report he was eighty-seven.

Many details of Neẓāmī ʿArūżī’s account are inaccurate or even merely legendary (see, e.g., Qazvīnī’s introducton to Čahār maqāla, pp. xiv ff.). For example, he claims that only six lines survived of the satire, but in some manuscripts of the Šāh-nāma the number of lines is as many as 160. Some scholars considered the satire to be genuine (Nöldeke, pp. 29-31; Taqīzāda, pp. 114-16).

But Maḥmūd Šērānī established that many of the lines are spurious or are taken from the Šāh-nāma itself, and he therefore rejected the authenticity of the satire. The spuriousness of many lines in the satire, however, does not establish that the satire never existed at all. Besides, there are excellent lines in the satire which are not taken from the Šāh-nāma. Generally, it appears that in his article Šērānī was mainly seeking to vindicate Maḥmūd (Khaleghi, 1984, p. 121; Shahbazi, 1991, pp. 97-103).

There is a line in the satire (Mohl’s edition, Intro., p. lxxxix, v. 10) in which the poet refers to his age as being almost eighty. According to this line, the poet composed the satire before 409/1018. But it is very probable that the vizier who was Ferdowsī’s benefactor was Abu’l-ʿAbbās Fażl b. Aḥmad Esfarāyenī, whom Ferdowsī praised in the Šāh-nāma, and not, as Neẓāmī ʿArūżī writes (p. 78), Aḥmad b. Ḥasan Meymandī.

The latter, although holding an important position at Maḥmūd’s court, is never mentioned in the Šāh-nāma. In the legends written in some of the introductions to Šāh-nāma’s manuscripts, Meymandī has been mentioned among Ferdowsī’s adversaries at Maḥmūd’s court. This vizier was a fanatical Sunni, strongly opposed to heretics and the Qarmaṭīs, and it is possible that he was influential in the removal of Esfarāyenī from office in 401/1011 and his murder in 404/1014, and also in the execution of Ḥasanak Mīkāl in 422/1031, who was accused of harboring qarmaṭī tendencies.

In like fashion, after he became vizier in Esfarāyenī’s place in 401/1011, he directed that the language of the court records, which Esfarāyenī had caused to be kept in Persian, be changed back to Arabic. Meymandī was vizier until 412/1025. He was then removed from office and imprisoned, and the vizierate was transferred to Ḥasanak Mīkāl. Thus the vizier who is said to have caused Maḥmūd to regret his treatment of Ferdowsī, if the story is to be believed, was probably Ḥasanak and not Meymandī. If Neẓāmī ʿArūżī’s story is true, 416/1025 is therefore the more probable date of Ferdowsī’s death (see Taqīzāda, 1983, pp. 111-13).

Certain other details of Neẓāmī ʿArūżī’s version of events are confirmed by various sources. For example, the author of the Tārīḵ-e Sīstān (ed. Bahār, pp. 7-8) also gives a report of Ferdowsī’s journey to Ḡazna and his encounter with Maḥmūd. Similarly, Neẓāmī Ganjavī (Haft Peykar, p. 15, v. 47; idem, Eqbāl-nāma, p. 22, v. 14; idem, Ḵosrow o Šīrīn, pp. 24-25, vv. 21-22) and ʿAṭṭār (Elāhī-nāma, p. 367, vv. 11-13; Asrār-nāma, pp. 188-190, vv. 3,203-26; Moṣībat-nāma, p. 367, v. 8) frequently refer to the differences between the poet and the king, to Maḥmūd’s ingratitude toward Ferdowsī, and even to the incident of the poet’s drinking beer and giving the king’s gift away.

ʿAṭṭār also refers to the preacher’s refusing to say prayers over the body of Ferdowsī. Further, in the introduction to the Bāysonḡorī Šāh-nāma, a statement in Nāṣer-e Ḵosrow’s Safar-nāma is quoted to the effect that in 437/1045 on the road from Saraḵs to Ṭūs, in the village of Čāha, Nāṣer-e Ḵosrow saw a large caravansary and was told that this had been built with the money from the gift that Maḥmūd had sent to the poet, which, since he had already died, his heir refused to accept.

This report is absent from extant manuscripts of the Safar-nāma, but Sayyed Ḥasan Taqīzāda (1983, pp., 120-21) is of the opinion that it is probably genuine. Theodore Nöldeke (1920, p. 33) at first considered it spurious but later changed his mind (1983, p. 63, n. 1). Although it is possible to doubt some of the details in Neẓāmī ʿArūżī’s account, we do not at the moment have any absolute reasons to reject all the particulars in his narrative.

Social background

In the introductions to various manuscripts of the Šāh-nāma, Ferdowsī’s father is referred to as a dehqān (q.v.) who was a victim of oppression by the financial controller of Ṭūs. Even though this account may be no more than a legend, there is no doubt that Ferdowsī belonged to the landed nobility, or dehqāns. According to Neẓāmī ʿArūżī (p. 75), Ferdowsī was one of the dehqāns of Ṭūs and in his own village “had considerable possessions, such that with the income from his properties he was able to live independently of others help.”

According to the same account (p. 83), “within the city gate there was an orchard belonging to Ferdowsī,” where he was buried (see further, Bahār, pp. 148-49). The dehqāns were preservers of traditional civilization, customs, and culture, including the national legends (see Mohl’s introduction to the Šāh-nāma, p. vii; Nöldeke, Geschichte der Perser, p. 440; Ṣafā, Ḥamāsa, pp. 62-64).

On the one hand, in the Šāh-nāma dehqān appears along with the āzāda (freeborn) with the meaning of “Iranian,” and, on the other, beside mōbad (Zoroastrian priest), with the meaning of “preserver and narrator of the ancient lore.” In the Šāh-nāma, a legend concerning a dehqān by the name of Borzēn (Moscow, VII, pp. 341-46) gives us an opportunity to glimpse, to some extent, the nature of the life of this class. By comparing this with the story of a farmer’s wife in the same reign (ibid., pp. 380-84), the difference between the life of a dehqān and that of a simple farmer is apparent.

At all events, Ferdowsī belonged to one of these reasonably wealthy dehqān families, which in the second and third centuries of the Islamic era accepted Islam mainly as a way of preserving their own social position, and for this reason, contrary to what is usually the case with new converts, not only did they not turn their backs on the culture of their forefathers but made its preservation and transmission the chief goal of their lives.

The basis of Ferdowsī’s character and the national spirit of his work were founded in the first place on this class consciousness of the poet and the milieu in which his genius was nurtured. Khorasan had been a center of political, religious, national, and cultural movements at least since the rise of Abū Moslem (q.v.; killed in.137/755).

With the compilation and translation of the prose Šāh-nāma known as the Šāh-nāma-ye abū manṣūrī, which later became Ferdowsī’s major source, on the orders of Abū Manṣūr Moḥammad b. ʿAbd-al-Razzāq in 346/957, the national language and culture, which had been lacking in previous movements in Khorasan, found a special place in Abū Manṣūr’s political ambition (Mīnovī, 1967, pp. 52-55).

The young Ferdowsī, who was no more than seventeen years old when the Šāh-nāma of Abū Manṣūr was completed, must have been profoundly affected by this national and cultural movement. It was in these years that the education of a dehqān together with the poet’s national sentiment were able to mature in a congenial environment and to take shape, and thus become the foundation of the whole of his poem, so that, as Nöldeke put it (1920, pp. 36, 40-41), the poet’s attachment to Iran is clear in every line of the Šāh-nāma.

The effects of Ferdowsī’s love for Iran must be considered not only in the transmission of the culture, mores, customs, and literature of ancient Iran to Islamic Persia but also in the spread of Persian as the national language. In this way the struggle for the preservation of Iranian identity while Persia was in danger of being Arabized in the name of the Islamic community—although the movement had begun before Ferdowsī’s time with the Šoʿūbīya movement—finally bore fruit through Ferdowsī’s efforts. In this way Persia is deeply indebted to Ferdowsī, both as regards its historical continuity and its national and cultural identity.

Education

Since Ferdowsī, unlike many other poets, did not make his work a showcase for his own erudition, discussion of his education is a difficult matter. On the other hand, the intellectual quality of the Šāh-nāma shows that we do not deal simply with a great poet but with someone who judges many of the vicissitudes of life with wisdom and understanding, and this would not have been possible if he had not been in possession of a knowledge of the sciences of his time.

However, Nöldeke (1920, p. 40) thought that Ferdowsī had not received formal education in the sciences of his time, especially in scholastic theology, but considered him simply to be a reasonably educated person in such matters (for Ferdowsī’s world view, see Ḵāleḡī Moṭlaq, 1991, pp. 55-70).

Nöldeke also believed that Ferdowsī did not know Pahlavi (1920, p. 19, n. 1). Taqīzāda (p. 126) and Šērānī (pp. 170-71), on the other hand, believe that Ferdowsī was completely conversant with the sciences of his own time. Badīʿ-al-Zamān Forūzānfar (q.v.; pp. 47-49) and Aḥmad Mahdawī Dāmˊḡānī (p. 42) believe that Ferdowsī even had a thorough knowledge of Arabic prose and verse.

Similarly, Saʿīd Nafīsī (1978, pp. 9-10), Ḥabīb Yāḡmāʾī (p. 6), and Lazard (pp. 25-41) believe that Ferdowsī knew Pahlavi. However, Moḥammad-Taqī Bahār (pp. 96-135) and Shapur Shahbazi (pp. 39-41) agree with Nöldeke on the matter of Ferdowsī’s knowledge of Pahlavi.

In a later article on Ferdowsī, Nöldeke, following Taqīzāda, wrote that he had previously underestimated the poet’s knowledge of Arabic (1983, p. 63), but it appears that he did this mainly to satisfy the amour-propre of Persians. Certainly, it is probable that Ferdowsī learnt Arabic in school. The problem of Pahlavi in his time and for a person like him lay mainly in the difficulty of its script; thus if a person read a text in this language to the poet, he could probably understand it in the main. But in the Šāh-nāma there is nowhere any direct indication that Ferdowsī knew either Arabic or Pahlavi. In the exordium to the story of Bēžan and Manēža, he says that his “loving consort” (mehrbān yār) read a “Pahlavī book” (daftar-e pahlavī; ed. Khaleghi, III, p. 305, v. 19, p. 306, v. 22). But Ferdowsī refers to Šāh-nāma-yeabū manṣūrī as being in Pahlavi (ed. Khaleghi, I, p. 14, v. 143), and thus it could be interpreted as meaning “Pahlavānī” or “eloquent/heroic Persian.” There is, however, no evidence in the Šāh-nāma to indicate that Ferdowsī could read Pahlavi.

Religion

Ferdowsī was a Shiʿite Muslim, which is apparent from the Šāh-nāma itself (ed. Khaleghi, I, pp. 1o-11) and confirmed by early accounts (Neẓāmī ʿArūżī, text, pp. 80, 83; Naṣīr-al-Dīn Qazvīnī, pp. 251-52). In recent times, however, some have cast doubt on his religion and his Shiʿism. Some have simply called him a “Shiʿite” (Yāḡmāʾī, pp. 23, 28); others, such as Bahār (p. 149), have raised the question of whether Ferdowsī was an adherent of Zaydī Shiʿism, Ismaiʿli Shiʿism, or Twelver Shiʿism. Nöldeke (1920, p. 40) believed that he was a Shiʿite but did not consider him to be a member of any of the extremist Shiʿites (ḡolāt; q.v.). Šērānī (pp. 111-26) called Ferdowsī a Sunni or Zaydī Shiʿite, but Šērānī was mainly concerned with defending Maḥmūd’s Sunnism. Moḥīṭ Ṭabāṭabāʾī (pp. 233-40) also considered Ferdowsī to be a Zaydī Shiʿite. ʿAbbās Zaryāb Ḵoʾī (pp. 14-23) argued that he was an Ismaʿili Shiʿite, while Aḥmad Mahdawī Dāmˊḡānī (pp., 20-53) believed him to be a Twelver Shiʿite (see also, Shahbazi, pp. 49-53).

The basic supporting evidence for the view that Ferdowsī was a Sunni or Zaydī Shiʿite has been the lines that appear in many manuscripts of the Šāh-nāma, in the exordium to the book, in praise of Abū Bakr, ʿOmar, and ʿOṯmān, but these lines are later additions, as is apparent for lexicographic and stylistic reasons, and also because they interrupt the flow of the narrative (Nöldeke, 1920, p. 39; Yāḡmāʾī, p. 27; khaleghi-Motlagh, 1986, pp. 28-31); with the excision of these lines no doubt remains as to Ferdowsī’s Shiʿism.

One must also take into account the fact that Ṭūs had long been a center of Shiʿism (Nöldeke, 1920, p. 39) and that the family of Abū Manṣūr Moḥammad b. ʿAbd-al-Razzāq were also apparently Shiʿites (Ebn Bābawayh, II, p. 285). On the one hand, Ferdowsī was lenient as regards religion. As Nöldeke remarks, Ferdowsī remembered the religion of his forbears with respect, and, at the same time, nowhere did he show any signs of a deep Islamic faith.

Indeed, to the contrary, here and there are moments in the Šāh-nāma (e.g., Moscow, IX, p. 315, v. 56) which, even if they were present in his sources, should not strictly have been given currency by the pen of a committed Muslim (Nöldeke, 1920, pp. 38-39). On the other hand, however, Ferdowsī showed a prejudice in favor of his own sect and, as is apparent from the exordium to the Šāh-nāma, considered his own sect to be the only true Islamic one.

The explanation for this contradiction, in the present writer’s opinion, lies in the fact that during the first centuries of Islam, in Persia, Shiʿism went hand in hand with the national struggle in Khorasan, or very nearly so, such that the caliphate in Baghdad and its political supporters in Persia never made any serious distinction between the “Majūs” (i.e., Zoroastrians), “Zandīq” (i.e., Manicheans), “Qarmaṭīs” (i.e., adherents of Ismaʿili Shiʿism), and Rāfeẓīs (i.e., Shiʿites in general; see Baḡdādī, tr. pp. 307 ff.).

Ferdowsī was, as Nöldeke remarks, above all a deist and monotheist who at the same time kept faith with his forbears (Nöldeke, 1920, pp. 36-40; Taqīzāda, 1983, pp. 124-25). Ferdowsī attacks philosophy and those who attempt to prove the reality of the Creator, believing that God can be found neither by the eye of wisdom, nor of the heart, nor of reason, but that His existence, unity, and might are confessed only by the existence of His creation; thus he worshipped Him, remaining silent as to the whys and wherefores of faith (khaleghi-Motlagh, 1975, pp. 66-70; idem, 1991, pp. 55-57).

According to his beliefs, everything, good or evil, happens to an individual only through the will of God, and every kind of belief in the benign or evil influence of the stars is a derogation of the reality, unicity, and might of God. This absolute faith in the unicity and might of God is disturbed in the Šāh-nāma by a fatalism that is possibly the result of Zurvanite influences from the Sasanian period, and this, here and there, has produced a self-contradictory effect (Khaleghi, 1983, 2/1, pp. 107-14; idem, 1991, pp. 55-68; 1983, 2/1, pp. 107-14; Banani, pp. 96-119; Shahbazi, pp. 49-59).

Due to his upbringing as a dehqān, Ferdowsī was acquainted with the ancient culture and customs of Iran, and he deepened this knowledge by his study of ancient lore so that they became part of his poetic world view. There are many instances of this in the Šāh-nāma, and here as an example one can mention the custom of drinking wine. According to the poet, in accordance with Iran’s ancient beliefs, wine shows the essence of a man as he really is (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, V, pp. 3-4); one must drink at times of happiness (ibid., Moscow, VII, p. 192, vv. 658-59), but it is happiness that is to be sought in drinking wine, not drunkenness (ibid., Moscow, VIII, p. 109, vv. 964-65), and he reproaches the Arabs who are strangers to the custom of drinking wine (ibid., Moscow, IX, p. 320, v. 113).

The most important of the poet’s ethical attitudes include maintaining a chastity of diction (Nöldeke, 1920, p. 55, n. 2), honesty (ed. Khaleqi, III, p. 285, vv. 2,879-80; Moscow, VIII, p. 206, vv. 2,626-27; Ṣafā, Ḥamāsa, p. 203; Yāḡmāʾī, pp. 14-15), gratitude toward his predecessor Daqīqī and, at the same time, frank criticism of his poetry (ed. Khaleghi, I, p. 13, V, pp. 75-76, 175-76). With the same kind of frankness the poet admonishes kings to act justly (Moscow, VII, p. 114, vv. 29-31; VIII, p. 62, vv. 161-66). His belief in the permanence of a good reputation (ed. Khaleghi, I, pp. 156-57, vv. 1,061-62), in fine speech (ibid., II, p. 164, vv. 574-76), and in fairness toward enemies (ed. Khaleghi, III, p. 163, vv. 937-38, IV, p. 64, v. 1,014) in so far as this is compatible with the heroic code of behavior, are all apparent.

But when it comes to the domination of Iran by her enemies, especially at the end of the Šāh-nāma, he is violently opposed to both Arabs and Turks (Nöldeke, 1920, pp. 37, 41). Certainly, these attitudes were in the poet’s sources, but he incorporated them into his work with complete conviction. Generally, it seems as though the ethical values of the poet’s sources and of the poet himself reciprocally acted on one another.

In this way, certain ethical values of the Šāh-nāma, such as praise for effort, condemnation of laziness, recommendation of moderation, condemnation of greed, praise for knowledge, encouragement of justice and tolerance, kindness towards women and children, patriotism, racial loyalty, the condemnation of haste and the recommendation of deliberation in one’s actions, praise for truthfulness and condemnation of falsehood, the condemnation of anger and jealousy, belief in the unstableness of the world, which is everywhere evident throughout the Šāh-nāma especially at the ends of the stories, and so forth, are considered also to be values held by the poet himself (see adab; Eslāmī, pp. 64-73).

Other opinions of the poet are his belief in the genuineness of the narratives in his sources (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, p. 12, vv. 113-14) and his strong belief in the lasting values of his own work, a subject referred to frequently in the Šāh-nāma (e.g., ed. Khaleghi, IV, pp. 173-74, vv. 66-68; for other examples, see Yaḡmāʾī, pp. 15-17; Nöldeke, 1920, pp. 34-35).

Finally it seems as though he was a man who was fond of pleasantries and witticisms (e.g., concerning Rūdāba, see ed. Khaleghi, p. 243, v. 1,158; Manūčehr’s joking with Zāl, ibid., p. 253, vv. 1,283-88; Sām’s and Sīndoḵt’s joking with each other, ibid., p. 262, vv. 1,407-9; the joking of the young shoemaker’s mother before the king, Moscow, VII, p. 325, vv. 336-46). The sum of such heartfelt, mature, and eloquently expressed views and ethical precepts regarding the world and mankind have led to his being referred to, from an early period, as ḥakīm (philosopher), dānā (sage), and farzāna (learned); that is, he was considered a philosopher, though he was not attached to any specific philosophical school nor possessed a complete knowledge of the various philosophical and scientific views of his time.

Ferdowsī and Sultan Maḥmūd

In various places in his work the poet devoted in all some 250 lines—some of which are very hyperbolic—to the praise of Maḥmūd, and the name Maḥmūd and his patronymic Abu’l-Qāsem are mentioned almost thirty times; but that sincerity which is apparent in the ten lines Ferdowsī wrote in praise of Manṣūr in his introduction to the Šāh-nāma is never visible in the lines on Maḥmūd, though in many places he either directly or by implication offers Maḥmūd moral advice (e.g., Moscow, VII, pp. 114-15, vv. 29-40; VIII, pp. 153-54, vv. 1,700-04, p. 292, vv. 4,080-81).

The climactic point of these allusions addressed to Maḥmūd must be considered to occur at the end of the Šāh-nāma in the letter of Rostam, the Sasanian general, to his brother on the eve of the battle of Qādesīya. In particular, the line in which it is prophesied that a talentless slave will become king (Moscow, IX, p. 319, v. 103) is like a bridge that takes us from the hyperbolic praise of Maḥmūd in the Šāh-nāma to the hyperbolic contempt for him of the satire.

The poet’s hopes of a monetary reward from Maḥmūd must be considered one reason for his praise of Maḥmūd (Nöldeke, 1920, p. 34), but, as indicated above, there is no sign anywhere in the Šāh-nāma that any assistance from Maḥmūd ever reached the poet (Nöldeke, pp. 27-29). The praise of Maḥmūd must be considered an entirely calculated gesture, forced on the poet by his poverty (Eslāmī, pp. 59-60). With Maḥmūd’s assumption of power in Khorasan, the Shiʿite Ferdowsī had, at the least, until he had finished work on the Šāh-nāma, to include him in the poem.

This being the case he could not, according to the usual custom in Persian narrative poems, wait until the end of the poem and then write a single panegyric to be used in the preface, but was forced to compose separate passages of praise, or to place them at the head of a story that was then sent to Ḡazna. Other passages of praise may well have been placed at the beginning of sections of the seven-volume Šāh-nāma. But the closer he got to the end of the Šāh-nāma, with there still being no sign of Maḥmūd’s paying him any attention, the more pointed his sarcastic allusions to Maḥmūd became, until finally in the satire he took back virtually all his praise.

In the satire the poet frequently speaks “of this book” (az in nāma) and this led Nöldeke (1920, p. 29) to conclude that the satire was composed as a supplement to the Šāh-nāma and that the poet’s intention was to take back his praise of Maḥmūd with this satire, that is, the Šāh-nāma was no longer dedicated to Maḥmūd, as the poet himself states in the satire (Mohl’s Intro., p. lxxxix, vv. 3-4). Neẓāmī ʿArūżī (text, pp. 49-50), also makes the same statement (see also Shahbazi, 1991, pp. 83-105)

Ferdowsī the poet and storyteller

The Šāh-nāma has not received its rightful attention in works written in Persian on the art of poetry (e.g., al-Moʿjam of Šams-al-Dīn Rāzī), which works consider eloquence and poetic style largely as a matter of particular figures of speech. So far there has been little serious work on Ferdowsī’s poetic artistry, and our discussion of this subject will not therefore go beyond general principles.

In discussing Ferdowsī’s achievement one must consider, on the one hand, the totality of the Šāh-nāma as a whole and, on the other, his artistry as a storyteller. Throughout the entire Šāh-nāma, a balance is masterfully maintained between words and meaning, on the one hand, and passion and thought, on the other. Ferdowsī’s poetic genius in creating a lofty, dynamic epic language that is brief but to the point and free from complexity greatly contributes to the strength of his style.

The most important figures of speech in the Šāh-nāma include: hyperbole, paronomasia, repetition, comparisons (similes and metaphors), representative images, proverbial expressions, parables, and moral advice. Hyperbole, which is the most important principle of epic language, is present in order to increase the reader’s emotional response. Some kinds of paronomasia are used to create a verbal rhythm that is to increase linguistic tension by acoustic means.

The most commonly used kinds of paronomasia include those that involve a complete identity of two words (be čang ār čang o may āḡāz kon “Bring in your hand [čang] a harp [čang] and set out the wine”; Moscow, V, p. 7, v. 19) and those that involve alliteration (šod az raḵš raḵšān o az šāh šād “He became radiant [raḵšān] because of Raḵš [the name of Rostam’s horse] and happy [šād] because of the king [šāh]”; ed. Khaleghi, II , p. 125, v. 93; kolāh o kamān o kamand o kamar “Cap and bow and lariat and belt”; ed. Khaleghi, III, p. 147, v. 676).

This effect is sometimes achieved by the repetition of one word (bed-ū goft narm ay javānmard, narm! “He said to him: Gently o young man, gently!”; ed. Khaleghi, II, p. 222, v. 683; makon šahrīārā javānī, makon! “Do not, o prince, do not act childishly!; ed. Khaleghi, p. 363, v. 846).

There are also comparisons used to render the language representational, that is, to construct an image visually. Among the kinds of comparison used in the Šāh-nāma one must mention short comparisons which do not use words that indicate a comparison is being made (brief metaphors) and explicit comparisons (i.e., similes; For other examples, see Nöldeke, 1920, pp. 69-71; Ṣafā, Ḥamāsa, pp. 267-77).

Sometimes Ferdowsī uses personification as an image (be bāzīgar-ī mānad īn čarḵ-e mast “This drunken wheel [i.e., of the firmament] is like a juggler; ed. Khaleghi, III, p. 56, v. 474), sometimes proverbial expressions (hamān bar ke kārīd ḵod bedravīd “As you sow so shall you reap!”; ed. Khaleghi, I, p. 114, v. 383), and sometimes parables, that is, the explanation of a situation by another exemplary situation (e.g., ibid., p. 216, vv. 770-73). In each of these three figures of speech, the image is constructed by reason.

Another example of this is the elaboration of language as moral maxims (tavānā bovad har ke dānā bovad! “knowledge is power”; ibid., p. 4, v. 14). On the other hand, Ferdowsī avoids those figures of speech which involve complex language or which take language far from the intended meaning. For this reason, complex metaphors, ambiguities of grammatical construction, riddles, and academic phraseology are rarely found in his work (Nöldeke, 1920, pp. 64-65). Metaphors such as “dragon” for a “sword”; “narcissus” and “magician” for “eyes”; “coral,” “garnet,” and “ruby” for “lips”; “tulip” for “a face”; “pearls” for “tears,” “teeth,” and “speech”; “cypress” for “stature”; and so on, that have since been parts of the conventional themes, motives, and images used in Persian poetry.

The most important descriptive passages of the Šāh-nāma are descriptions of war, the beauty of people, and the beauty of nature. Although Ferdowsī himself had probably never taken part in a battle and the descriptions of scenes of warfare are in the main imaginary, as Nöldeke says (1920, p. 59), they are described so variously, with such liveliness and to so stirring an effect that, despite their brevity, the reader seems to see them pass before his eyes. The story of Davāzdah Roḵ (q.v.; ed. Khaleghi, IV, pp. 3-166) is particularly a case in point (Nöldeke, ibid). Ferdowsī does not simply introduce his heroes, he lives with them and shares their sorrows and joys.

He grieves at the death of Iranian heroes, but he does not rejoice at the demise of Iran’s enemies; his sincerity conveys his own emotions to the reader. When he describes the beauty of people, he is at his best when the subject is a women (see, e.g., ed. Khaleghi, I, pp. 183-84, vv. 287-93). As a dehqān, Ferdowsī lived in close contact with nature; for this reason the descriptions of nature in his poetry have the lively coloring of nature itself, not the coloring of decorative effects as in the poetry of Neẓāmī.

Of his descriptions of nature particularly noticeable are those concerned with the rising and setting of the sun and moon, placed at the opening of many sections of individual stories, and of the seasons of the year, in particular of spring, situated in the introductions to stories (see, e.g., ed. Khaleghi, V, pp. 219-20, vv. 1-9).

Ferdowsī’s poetic artistry go hand in hand with his skill as a storyteller. Major stories usually begin with a preamble (ḵoṭba) which includes moral advice, a description of nature, or an account of the poet himself. In the examples that involve moral advice there is normally a connection between the contents of the preamble and the subject of the story that follows, as in the introductions to the stories of Rostam and Sohrāb, of Kāvūs’ expedition to Māzandarān, and of Forūd (q.v.), the son of Sīāvaḵš.

Such a connection is sometimes also found in introductions containing descriptions of nature (Ḵāleqī Moṭlaq, 1975, pp. 61-72; idem, 1990, pp. 123-41). Thereafter begins the story and proceeds quickly. In the important stories of the Šāh-nāma, events are neither given in so direct a manner as to join the opening of the story to its conclusion in the shortest possible manner, nor with such ramifications that the main story line is lost.

But the attention of the poet to certain details of the incidents described, without the story ever straying from its main path, fills the narrative with action and variety (e.g., see the quarrel between the gatekeeper of Mehrāb’s castle and Rūdāba’s maids in Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, p. 196, vv. 468-77; Nöldeke, 1920, p. 17).

Many of the narrative poets who followed Ferdowsī were more interested in the construction of individual lines than of their stories as a whole.

In such narrative poems, the poet himself speaks much more than the characters of his poem, and even where there is dialogue, there is little difference between the attitudes of the various characters of the story, so that the speaker is still the author, who at one moment speaks in the role of one character and the next moment speaks in the role of another.

The result is that in such poems, with the exception of Faḵr-al-Dīn Gorgānī’s Vīs o Rāmīn and to some extent the poems of Neẓāmī, the characters in the story are less individuals than types.

In contrast, the dialogues in the Šāh-nāma are realistic and frequently argumentative, and the poet uses them to good effect as a means of portraying the inner life of his characters.

This is so to such an extent that it is as if many of the characters of the Šāh-nāma lived among us and we knew them well.

Since these characters are developed as distinct, genuine individuals, it is inevitable that sometimes differences between them should lead to conflicts that make each episode extremely dynamic and dramatic.

An instance is the conflict in the story of Rostam and Esfandīār (q.v.), which has been described as “the deepest psychological struggle in the whole of the Šāh-nāma, and one of the deepest examples of its kind in the whole of world epic” (Nöldeke, 1920, p. 59).

Ferdowsī is also very skillful in creation of tragic and dramatic moments, such as the dialogue between Sohrāb and his father, Rostam, when Sohrāb is on the point of death (ed. Khaleghi, II, pp. 185-86, vv. 856-65), Sām’s reaction upon receiving Zāl’s letter (ibid., I, p. 208, vv. 656-66), the disobedience of Rostam’s loyal horse, Raḵš, and his risking his life for Rostam (ibid., II, pp. 26-27, v. 345-46, the anger of the natural world when Sīāvaḵš’s blood is spilled (ibid., II, pp. 357-58, vv. 2,284-87), the minstrel Bārbad’s cutting off his fingers and burning his instruments while mourning for Ḵosrow II Parvēz (Moscow, IX, pp. p. 280, vv. 414-18), and so on.

The final part of Ferdowsī’s elegy for his son and the Bārbad’s elegy on the death of Ḵosrow II Parvēz together with certain of the preambles to various stories and other descriptive passages show that Ferdowsī was also a master as a lyric poet (Nöldeke, 1920, p. 64).

Such moments in the Šāh-nāma distinguish it from other epics of the world (ibid., p. 63); due to their simplicity and brevity, however, they do not harm the epic spirit of the poem, rather they give it a certain musicality and tenderness; in particular, due to the descriptions of love in the poem, these lyric moments take it beyond the world of primary epic (ibid., p. 54, n. 2).

Since the greater part of the epic poetry before Ferdowsī’s time, and even his own main source, the Šāh-nāma-ye abū manṣūrī, have disappeared, it is difficult to judge how far Ferdowsī’s artistry is indebted to his predecessors.

From the thousand lines of Daqīqī in the Šāh-nāma, from certain other scattered lines by poets who had preceded him, and also from the Arabic translation of Ṯaʿālebī, it can be seen that Ferdowsī was not an innovator but rather someone who continued an extant tradition, both in his epic style and in his narrative method.

At the same time, as Nöldeke has said (1920, pp. 22-23, 41-44), it can be shown by reference to these same works that Ferdowsī not only succeeded in preserving his poetic independence, but also that Persian epic poetry is indebted to him for its finest flowering.

Τις βιβλιογραφικές παραπομπές θα βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/ferdowsi-i

Η Αυλή του Κεϋουμάρς, του πρώτου Ανθρώπου-Βασιλέα

===============================

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250648457

https://issuu.com/megalommatis/docs/ferdowsi_the_paradisiacal.docx

https://vk.com/doc429864789_620833300

https://www.docdroid.net/tbVc1r6/ferntooysi-o-paradeisenios-ethnikos-poiitis-iranwn-kai-toyranwn-themeliotis-toy-newteroy-efrasiatikou-politismou-docx

Χούνζα, Μπαλτί, Ισλάμ, Βουδισμός, οι Στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου κι οι Δρόμοι του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Λιβανωτών

Hunza Valley, Baltistan, Islam, Buddhism, Alexander the Great's soldiers, and the Silk-, Spice-, and Incense Roads

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 8η Μαΐου 2019.

Ο κ. Μπαϋρακτάρης ανασυνθέτει υλικό από πρότερες δημοσιεύσεις μου για τους Δρόμους του Μεταξιού και στοιχεία από ομιλία μου σχετικά με τους Δρόμους των Λιβανωτών και των Μπαχαρικών ανάμεσα στο Κέρας της Αφρικής και την Κεντρική Ασία, την οποία έδωσα στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του 2018.

----------------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/08/χούνζα-μπαλτί-ισλάμ-βουδισμός-οι-στρ/ ==================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Κοντά στα σύνορα με την Κίνα, στο βόρειο άκρο του Πακιστάν και τριγύρω από το Γκιλγκίτ, πολλές μικρές κοιλάδες κατοικούνται από διαφορετικά μικρά έθνη με μεγάλη Ιστορία και μεγαλύτερο ηρωϊσμό.

Οι Δρόμοι του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Λιβανωτών δεν περνούσαν πάντοτε από εδώ. Στην εντελώς αρχική τους μορφή, οι εμπορικοί δρόμοι ξεκινούσαν από την Μεσοποταμία και κατέληγαν στην Κίνα και στην Ινδία: επρόκειτο για διαφορετικούς δρόμους.

Και η Μεσοποταμία, αν και μακρύτερα, ήταν πολύ πιο νωρίς συνδεδεμένη με την Κίνα, επειδή πολιτισμός στην Ινδία (ακόμη κι ο πρώιμος, μη ινδοευρωπαϊκός ‘πολιτισμός της Κοιλάδας του Ινδού’) είναι μία πολύ καθυστερημένη περίπτωση, αν πάρουμε ως μέτρα και σταθμά την Σουμέρ, το Ελάμ, την Ακκάδ, την Ασσυρία και την Βαβυλώνα.

Επίσης, στην αρχική μορφή των εμπορικών δρόμων, το Μετάξι δεν ήταν ένα από τα προϊόντα. Αλλά πολύτιμοι λίθοι, σπάνια ορυκτά, μπαχαρικά και λιβανωτά ήταν πάντοτε στο επίκεντρο του εμπορικού ενδιαφέροντος.

Η πραγματική ‘επανάσταση’ στους εμπορικούς δρόμους ανάμεσα στην Μεσοποταμία, την Κίνα και την Ινδία έγινε στα αχαιμενιδικά χρόνια (550-330 π.Χ.) και κυρίως χάρη στην τεράστια σημασία που έδωσαν οι πρώτοι σάχηδες του Ιράν να εγκαθιδρύσουν ένα πολύ σύνθετο σύστημα αυτοκρατορικών οδών, πολύ καλά οργανωμένων, επιμελημένων και προστατευμένων, διά ξηράς, ερήμου και θαλάσσης.

Το μεγάλο αυτό συγκοινωνιακό και εμπορικό δίκτυο προσέφερε πολλές εναλλακτικές δυνατότητες: αντί να στείλουν προϊόντα, αποστολές, στρατό, κοκ από την Αίγυπτο (ιρανική αχαιμενιδική σατραπεία) διά ξηράς στο Φαρς (κεντρική επαρχία του Ιράν), δηλαδή μέσω Παλαιστίνης, Συρίας, Μεσοποταμίας και Ελυμαΐδας (: Νότιας Υπερτιγριανής), μπορούσαν να τα στείλουν από τα αιγυπτιακά λιμάνια της Ερυθράς Θαλάσσης στον Περσικό Κόλπο.

Ο Δαρείος Α’, προνοητικός, άνοιξε εκ νέου την από αιώνες κλεισμένη, αρχαία διώρυγα του Σουέζ, η οποία ήταν ολότελα διαφορετικής κατεύθυνσης από την σύγχρονη (δηλαδή από τα δυτικά προς τα ανατολικά) και συνέδεε τον Νείλο (από την περιοχή περίπου του σημερινού Καΐρου) με την Ερυθρά Θάλασσα.

Κάτι ακόμη πιο σημαντικό που επιτεύχθηκε από την αχαιμενιδική ιρανική εμπορική και συγκοινωνιακή κοσμογονία ήταν το γεγονός ότι διαφορετικοί εμπορικοί δρόμοι αλληλεξαρτήθηκαν για πρώτη φορά, έτσι καθιστώντας γνωστά σε πολύ μακρινά σημεία πολλά προϊόντα μέχρι τότε άγνωστα.

Το εμπόριο μεταξύ Μεσοποταμίας και Κίνας, ή Μεσοποταμίας και Ινδίας (: Κοιλάδας του Ινδού) ανάγεται εύκολα στην 3η προχριστιανική χιλιετία στα τέλη της οποίας βλέπουμε ένα πλήθος διαδοχικών αρχαιολογικών χώρων να χαράσσουν μια γραμμή που μέσω Κεντρικής Ασίας συνέδεε την κοιλάδα των Διδύμων Ποταμών (Τίγρη κι Ευφράτη) με την κοιλάδα του Κίτρινου Ποταμού. Αλλά η Αίγυπτος ελάχιστα επωφελήθηκε των ασσυροβαβυλωνιακών εμπορικών δρόμων κι ανταλλαγών.

Από την άλλη, η Αίγυπτος είχε ήδη από τα τέλη της 3ης προχριστιανικής χιλιετίας διαμορφώσει ένα μεγάλο εμπορικό δίκτυο διά του Αρχαίου Βασιλείου του Κους (: Αιθιοπίας, δηλαδή του σημερινού Σουδάν) με την Σαχάρα, διά της Λιβύης με τον Άτλαντα, και διά της Ερυθράς Θαλάσσης με το ανεξάρτητο σομαλικό βασίλειο του Πουντ στην ανατολική ακτή της Αφρικής πέρα από το Κέρας της Αφρικής. Αλλά η Ασσυρία κι η Βαβυλώνα ελάχιστα επωφελήθηκαν των αιγυπτιακών εμπορικών δρόμων κι ανταλλαγών.

Όμως στα αχαιμενιδικά χρόνια, όλα αυτά τα εμπορικά δίκτυα αναμείχθηκαν και αλληλοσυνδέθηκαν σε ένα μείζον εμπορικό και συγκοινωνιακό δίκτυο από τον Αφρικανικό Άτλαντα μέχρι τα ανατολικά παράλια της Ασίας.

Η πρώτη παγκοσμιοποίηση ήταν γεγονός.

Ήταν απλώς θέμα χρόνου πάνω στους εμπορικούς δρόμους αυτούς να μην μετακινούνται μόνον προϊόντα αλλά επίσης γραφές, γλώσσες, θρησκείες, λατρείες, πίστεις, κοσμογονίες, θεουργίες, μυστήρια και μυστικά κυκλώματα.

Μια πρώιμη μετακίνηση ήταν αυτή του εκδιωκόμενου από την Βόρεια Ινδία Βουδισμού προς τις ανατολικές επαρχίες του αχαιμενιδικού Ιράν ήδη τον 6ο – 5ο προχριστιανικό αιώνα.

Σ’ αυτό βοήθησε πολύ η θρησκευτική ανοχή που επικρατούσε στην αχανή αυτοκρατορία που ξεκινούσε από τα σύνορα της Ινδίας με το Πακιστάν κι έφθανε στο Αιγαίο, ενώ είχε συνενώσει όλες τις εκτάσεις από το Ουζμπεκιστάν και την νότια Ουκρανία μέχρι το Σουδάν και το Ομάν.

Από το ανατολικό αχαιμενιδικό Ιράν (δηλαδή τις εκτάσεις των σημερινών Πακιστάν, Αφγανιστάν κι Ουζμπεκιστάν), ο Βουδισμός διαδόθηκε αργότερα προς την Κεντρική Ασία κι έγινε μια από τις πολλές θρησκείες που πολλά τουρανικά έθνη αποδέχθηκαν. Από εκτάσεις της Κεντρικής Ασίας (του σημερινού Καζακστάν και Ανατολικού Τουρκεστάν, δηλαδή της βορειοδυτικής επαρχίας Σινκιάν της Κίνας) διαδόθηκε αργότερα ο βουδισμός στην καθαυτό Κίνα.

Το ίδιο εμπορικό δίκτυο συνέχισε να λειτουργεί μετά την εκ μέρους του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατάληψη της αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας και ανάληψη καθηκόντων σάχη και συνεπώς εγγυητή και συνεχιστή της αυτοκρατορικής παράδοσης.

Το ίδιο συνέβηκε και στα χρόνια των Επιγόνων παρά τους διάφορους πολέμους που οι ίδιοι δεν έπαυσαν να κάνουν.

Με τους Αραμαίους να ελέγχουν το διά ξηράς και δι’ ερήμου εμπόριο και με τους Υεμενίτες (οργανωμένους στα ανεξάρτητα και πολύ εύπορα βασίλεια Καταμπάν, Χιμυάρ, Σαβά και Χαντραμάουντ) να ασκούν μια σχεδόν αποκλειστική θαλασσοκρατορία στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Ινδικό Ωκεανό (μέχρι την Ινδοκίνα και την Ινδονησία), η αλληλεξάρτηση των συμβαλλομένων μερών εντάθηκε.

Η σύσταση από Χαλδαίους Αραμαίους εμπόρους της Γέρρας, της πόλης με τα αλάτινα τείχη, στα δυτικά παράλια των συγχρόνων Εμιράτων, δυτικά του Αμπού Δάμπι, ήταν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός.

Οι Χαλδαίοι έμποροι που ίδρυσαν την μεγαλύτερη εμπορική πόλη του κόσμου ανατολικά της Αλεξάνδρειας ήξεραν πάρα πολύ καλά τι έκαναν: εκμεταλλευόμενοι την σχετική αδυναμία του παρθικού αρσακιδικού κράτους του Ιράν βρήκαν ένα κομβικό σημείο από όπου περνούσε ένα μεγάλο τμήμα του εμπορίου μεταξύ Δύσης κι Ανατολής και θεμελίωσαν εκεί μια πόλη-εμπορείο που μπορούσε να θησαυρίσει και από το εμπόριο μεταξύ Νότου και Βορρά.

Η Γέρρα – στην οποία αναφέρονται ο Πτολεμαίος Γεωγράφος, ο Στράβων κι ο Πλίνιος – προσέφερε στην Κίνα ανατολικό αφρικανικό εμπόρευμα το οποίο, αντί να περιπλέει την Ινδία και την Νότια Ασία, διοχετευόταν από την Υεμένη στα νότια παράλια του Περσικού Κόλπου κι από κει προς την Κεντρική Ασία, εκτός των συνόρων του Ιράν έτσι αποφεύγοντας δασμούς.

Με τον τρόπο αυτό όμως ενισχύθηκαν φυγόκεντρες τάσεις στο Ιράν και συστάθηκαν ανατολικά ιρανικά και τουρανικά κράτη, όπως το ινδοπαρθικό κράτος με πρωτεύουσα την Μινναγάρ και επίνειο το Βαρβαρικόν (κοντά στο σημερινό Καράτσι) και το Κουσάν με πρωτεύουσα την Καπίτσα (κοντά στην Καμπούλ) που ήταν τρόπον τινά μια συνέχεια του βασιλείου της Βακτριανής.

Τότε ανοίχθηκε για πρώτη φορά (κατά τον πρώτο προχριστιανικό αιώνα) ο εμπορικός δρόμος που συνέδεε την Κοιλάδα του Ινδού με την Γιαρκάντ και το Χοτάν στα νότια άκρα του Ανατολικού Τουρκεστάν.

Φυσικό ήταν να ακολουθήσει ένα νέο στάδιο διάδοσης του Βουδισμού από τις ανατολικές ιρανικές επαρχίες (ή αυτονομημένα βασίλεια) προς την Κεντρική Ασία και αυτό να ακολουθήσει τον νέο αυτό δρόμο. Λίγο αργότερα, από κει (όπως και από αλλού) θα περνούσαν ο Μανιχεϊσμός και το Ισλάμ.

Ανάμεσα στους Χούνζα σήμερα έχει επικρατήσει το Ισλάμ αλλά ανάμεσα στους Μπουρούσο του Μπαλτιστάν υπάρχουν ακόμη βουδιστές.

Ο εξισλαμισμός των Μπαλτί ήταν υπόθεση 15ου – 16ου αιώνα. Όμως οι Χούνζα αποδέχθηκαν το Ισλάμ νωρίτερα. Αλλά το αίμα των απογόνων των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου έβραζε στις φλέβες τους μέχρι πρόσφατα.

Αν και ελάχιστοι τον αριθμό, πριν από 400 χρόνια οι Μιρ (ισλαμικός περσικός τίτλος κατ’ αποκοπήν από το αραβικό εμίρ/εμίρης) των Χούνζα αναγνώριζαν το μικροσκοπικό κράτος τους και την Κίνα ως τα ισχυρώτερα κράτη στον κόσμο!

Η διασπορά των απογόνων των Επιγόνων ήταν μεγάλη αλλά μετά από αρκετές γενεές, είτε είχαν αποδεχθεί τον Βουδισμό, είτε πίστευαν σε διάφορες μορφές ανατολικών Μιθραϊσμών, είτε είχαν ασπασθεί τον αρσακιδικό ζενδισμό (που ήταν μια ηθική ερμηνεία της ζωροαστρικής μεταφυσικής), όλοι τους αποτελούσαν τμήμα των ανατολικών πολιτισμών, παιδείας και παραδόσεων.

Η φυλετική αναγωγή τους στους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν είχε κανένα ρατσιστικό ή εθνικιστικό χαρακτήρα επειδή δεν υπήρχε κάτι τέτοιο στην Αρχαιότητα.

Ήταν θέμα ηθικής, πολιτισμικής κι εσχατολογικής διάστασης γι’ αυτούς και οι στρατιωτικές επιτυχίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν ένα ολότελα ασήμαντο σημείο αναφοράς μπροστά στο ψυχικό έργο του και στον μυθικό, μεσσιανικό κι αποκαλυπτικό συμβολισμό του έργου του.

Ήταν συνεπώς φυσιολογικό για τους τελευταίους ελληνόφωνους απογόνους των Επιγόνων να αναμειχθούν με διαφορετικά κατά τόπους έθνη, επειδή η φυλετική – εθνική υπόστασή τους ήταν για τους ίδιους ολότελα ασήμαντη μπροστά στην ένταξή τους σε ένα Θείο Έργο ψυχικών διαστάσεων και κοσμοϊστορικής σημασίας που είχαν ήδη επιτελέσει οι πρόγονοί τους μαζί με τον Μεγάλο Αλέξανδρο – ένα έργο-προτύπωση του Έργου του Μεγάλου Βασιλέα (Αποκάλυψη ΙΔ’ 14) στο Πλήρωμα του Χρόνου.

Αυτό το Έργο πρώτος κατέγραψε σε ελληνικά στον Βίο Αλεξάνδρου ο ανώνυμος συγγραφέας που αποκαλείται Ψευδο-Καλλισθένης επειδή δεν σχετίζεται με τον γνωστό ιστορικό.

Για τους τελευταίους ελληνόφωνους απογόνους των Επιγόνων η Μόνη Αλήθεια κι Αξία στα ανθρώπινα πράγματα ήταν ο Μύθος – κι όχι ο σατανικός κι απάνθρωπος ‘Λόγος’.

Κι έτσι στον Μύθο αποτυπώθηκε όλη η ουσία του κορυφαίου έργου του Μεγάλου Αλεξάνδρου που μόνον σημερινοί κρετίνοι ψάχνουν να βρουν σε ‘στρατιωτικές κατακτήσεις’ και σε ψέμματα περί ‘εκπολιτισμού άλλων εθνών’.

Μυούμενος ο Αλέξανδρος σε ανατολικά μυστήρια, στην Αίγυπτο, στην Περσία, και στην Βαβυλώνα, εκπολιτίσθηκε ο ίδιος κι έγινε Μεγάλος.

Και γι αυτό σήμερα βρίσκουμε την αναφορά στους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε πολλά και διαφορετικά έθνη που μιλάνε ολότελα διαφορετικές γλώσσες και πιστεύουν ολοσχερώς αντίθετες θρησκείες, και όμως θεωρούν εαυτούς απογόνους των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι Καλάς και οι Χούνζα του βόρειου Πακιστάν είναι μόνον ένα μικρό παράδειγμα. Θα χρειαζόταν μια ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια για να καταγραφούν μικρές και μεταξύ τους διαφορετικές πληθυσμιακές ενότητες που ανάγουν την καταγωγή τους στους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Σημεία της ορεινής γης των Χούνζα και των Μπαλτί

Δείτε το βίντεο:

Форт Балтит в долине Хунзы: маленький Тибет на севере Пакистана

https://ok.ru/video/1362004609645

Baltit Fort in Hunza Valley: a Small Tibet in Northern Pakistan

https://vk.com/video434648441_456240158

Κάστρο Μπαλτίτ στην Κοιλάδα Χούνζα: ένα Μικρό Θιβέτ στο Βόρειο Πακιστάν

Περισσότερα:

Baltit Fort is situated in Karimabad, once was capital of the state of Hunza, now Tehsil Headquarter of District Gilgit. It is approached by Karakuram Highway from Gilgit, the capital of Northern Areas, Pakistan. The Baltit Fort stands on a artificially flattened spur below the Ulter Glacier. Strategically located with a commanding view of the Hunza Valley and its tributaries, its inhabitants controlled the seasonal trans-Karakuram trade between south and Central Asia. The Baltit Fort is rectangular in plan with three floors and stands on a high stone plinth Fig-I. Whilts the ground floor consist mainly of storage chambers, the first floor is oriented around as open hall.

A staircase leads to the second floor which was mainly used during the winter months and contains an audience hall, guest room, dining hall, kitchen and servants quarters. A further staircases leads up to the third floor, which is partly open to the elements and contains the summer dining room, audience chamber, bedroom and reception hall. Inhabited by the Mir, or ruler of Hunza until 1945.

The conservation work carried out in the 1990 indicated that the core of the structures, a single defensive timber and stone tower, had been built in the eight century A.D. This tower was augmented by additional towers and linked by a single story construction consisting of small rooms and sub-surface storage chambers. The complex was then later expanded by the addition of a second, and then a third floor. The structure’s stone walls, built in an area of frequent seismic movements, were provided with a traditional internal framework of timber for greater stabilisation. https://whc.unesco.org/en/tentativelists/1882/

Also: Baltit Fort (Urdu: قلعہ بلتت) is a fort in the Hunza valley, near the town of Karimabad, in the Gilgit-Baltistan region of northern Pakistan. Founded in the 8th CE, it has been on the UNESCO World Heritage Tentative list since 2004. https://en.wikipedia.org/wiki/Baltit_Fort and https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_cultural_heritage_sites_in_Gilgit-Baltistan

————————————————————–

Σχετικά με τους Χούνζα και τους Μπαλτί:

https://en.wikipedia.org/wiki/Hunza_Valley

https://en.wikipedia.org/wiki/Mir_of_Hunza

https://en.wikipedia.org/wiki/Hunza_(princely_state)

https://en.wikipedia.org/wiki/Burushaski

https://en.wikipedia.org/wiki/Burusho_people

https://en.wikipedia.org/wiki/Baltistan

https://en.wikipedia.org/wiki/Balti_people

Σχετικά με την διάδοση του Βουδισμού στο Πακιστάν, Ιράν, Κεντρική Ασία και Κίνα:

https://en.wikipedia.org/wiki/Buddhism_in_Pakistan

https://en.wikipedia.org/wiki/Kargah_Buddha

https://en.wikipedia.org/wiki/Gondrani

https://en.wikipedia.org/wiki/Buddhism_in_Central_Asia

https://en.wikipedia.org/wiki/Dharmaguptaka

https://en.wikipedia.org/wiki/Gandh%C4%81ran_Buddhist_texts

https://en.wikipedia.org/wiki/Sarvastivada

https://en.wikipedia.org/wiki/Mulasarvastivada

https://en.wikipedia.org/wiki/Silk_Road_transmission_of_Buddhism

https://en.wikipedia.org/wiki/Silk_Road_transmission_of_Buddhism#Central_Asian_missionaries

https://studybuddhism.com/en/tibetan-buddhism/about-buddhism/the-world-of-buddhism/spread-of-buddhism-in-asia

http://www.silkroadfoundation.org/artl/buddhism.shtml

http://www.silk-road.com/artl/buddhism.shtml

https://en.wikipedia.org/wiki/Buddhism_in_Iran

http://www.iranicaonline.org/articles/buddhism-i

https://link.springer.com/chapter/10.1057/9781137022943_2

——————————————-

According to a Buddhist legend preserved in Pali (an ancient Prakrit language, derived from Sanskrit, which is the scriptural and liturgical language of Theravada Buddhism), the first instance of Buddhism entering Iran seems to have been during the life of the historical Buddha, Sakyamuni (roughly 5/6th century BCE.

The legend speaks of two Merchant brothers from Bactria (modern day Afghanistan) who visited the Buddha in his eighth week of enlightenment, became his disciples and then returned to Balkh (major city of Bactria) to build temples dedicated to him.

Whatever the historical validity of this story, there is strong evidence to show that Balkh did become a major Buddhist region and remained so up until the Arab Muslim invasion of the 7th century.

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/non-iranian/buddhism_iran.htm

-------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250645898

https://issuu.com/megalommatis/docs/hunza_balti_islam_buddhism_alexander_the_great

https://vk.com/doc429864789_620740190

https://www.docdroid.net/9CAJCUX/xounza-mpalti-islam-boydismos-oi-stratiwtes-toy-meghaloy-aleksandroy-ki-oi-dromoi-toy-metaksiou-docx

Τουρκμένοι της Σάχρα στο ΒΑ Ιράν: η Ζωή τους κι η Διαφορά τους από την Ισλαμική Τρομοκρατία

The Turkmen of Sahra in NE Iran: their Life and their Clash with Islamic Terrorism

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 30η Απριλίου 2019.

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης αναφέρεται σε δημοσιεύσεις μου αναφορικά με τον χαρακτήρα του σύγχρονου (μετά το 1925) Ιράν και αναπαράγει τμήμα ομιλίας μου σχετικά με το Ιράν και το Τουράν (: Κεντρική Ασία) την οποία έδωσα τον Ιανουάριο του 2018 στην Νουρσουλτάν του Καζακστάν.

http://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/04/30/τουρκμένοι-της-σάχρα-στο-βα-ιράν-η-ζωή/ =====================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Η αρχαία Υρκανία ήταν η περιοχή γύρω από τα νοτιοανατολικά άκρα της Κασπίας Θάλασσας και σε αρκετό βάθος προς τα ανατολικά. Ήταν το αρχικό επίκεντρο των Πάρθων που μετά από τους Αχαιμενιδείς (Χαχαμανεσιάν: 550-330 π.Χ.) και πριν από τους Σασανιδείς (Σασανιάν: 224-651 μ.Χ.) έδωσαν στο προϊσλαμικό Ιράν την μακροβιώτερη δυναστεία: τους Αρσακιδείς (Ασκανιάν: 250 π.Χ. – 224 μ.Χ.).

Η ελληνική ονομασία είναι παραφθορά του αρχαίου περσικού ονόματος Βαρκάνα της περιοχής που ήταν μια αχαιμενιδική σατραπεία, αλλά η περιοχή ήταν ήδη γνωστή από ασσυροβαβυλωνιακά κείμενα (Ουρκανάνου) του 7ου προχριστιανικού αιώνα. Το όνομα αυτό διασώζεται σήμερα σ’ αυτό της μεγαλύτερης πόλης της περιοχής: Γκουργκάν.

Ανατολικά της Υρκανίας βρισκόταν η Μαργιανή κι ακόμη πιο πέρα στα νοτιοανατολικά η Βακτριανή (βόρειο Αφγανιστάν) και στα βορειοδυτικά η Σογδιανή (Ουζμπεκιστάν). Νότια της Υρκανίας βρισκόταν η καθαυτό Παρθία της οποίας τα σύνορα οριενταλιστές κι ιρανολόγοι έχουν πολύ συχνά σύρει κατά το δοκούν δημιουργώντας σύγχυση.

Αχαιμενιδικές σατραπείες

Βόρεια της Υρκανίας ζούσαν οι Δάαι ή Δάοι ή Δάσαι των αρχαίων Ελλήνων κι αυτούς οι Πέρσες καλούσαν Νταχάν, οι Κινέζοι Νταγί, κι οι Ρωμαίοι Dahae. Κι ακόμη πιο βόρεια εκτεινόταν η Χωρασμία, στα βορειοανατολικά παράλια της Κασπίας και σε όλη την έκταση μέχρι τα νότια παράλια της Αράλης.

Μερικές πολύ σημαντικές παρθικές πόλεις βρίσκονταν στην Υρκανία και σε μέρη της Παρθίας κοντά στην Υρκανία, και κει είχε σταθεί ο Μεγαλέξανδρος, όπως στην Εκατόμπυλο (σήμερα Κουμίς).

Η Νίσα (μεταγενέστερα Μιτραντάτ-κερτ: πόλη του Μιθριδάτη Α’ της Παρθίας, 171-138 π.Χ.) ήταν το σημαντικώτερο παρθικό εμπορικό κέντρο και καραβανούπολη πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού.

Έντονες σελευκιδικές επιδράσεις διακρίνονται στην τέχνη των μνημείων που έχουν εκεί ανασκαφεί και ο αρχαιολογικός χώρος, κοντά στην πρωτεύουσα Ασγκαμπάτ του Τουρκμενιστάν και σχεδόν πάνω στην ιρανική μεθόριο, είναι ο σημαντικώτερος της χώρας.

Η περιοχή της Υρκανίας ήταν φημισμένη για την άγρια φύση και τα άγρια ζώα της αλλά αποτέλεσε τον στόχο πολλών ουραλο-αλταϊκών (: τουρκο-μογγολικών) φύλων με πρώτους του Εφθαλίτες Ούννους που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ήδη στα σασανιδικά χρόνια (και πιο συγκεκριμένα στο δεύτερο μισό του 5ου χριστιανικού αιώνα).

Για να υπερασπιστούν τα σημαντικά εμπορικά κέντρα τους από τις αυξανόμενες ουννικές, τουρκικές και μογγολικές επιδρομές, οι Σασανιδείς ανήγειραν σειρά μακρών τειχών και τάφρων που στο σύνολό τους είναι το δυτικό ασιατικό αντίστοιχο του Σινικού Τείχους.

Κοντά στο Γκοργκάν σώζονται τα ερείπια ενός τμήματος των σασανιδικών τειχών που έχει περίπου 200 χμ μήκος.

Η μέγιστη επέκταση του σασανιδικού Ιράν το 614 μ.Χ. πριν την αντεπίθεση του Ηράκλειου

Αργότερα, τον 8ο αιώνα εγκαταστάθηκαν στην περιοχή οι πρώτοι, ‘δυτικοί’, Ογούζοι (Ούζοι) Τούρκοι (πρόγονοι των Ουζμπέκων), κι από τον 10ο αιώνα χρησιμοποείται ο όρος ‘Τουρκμέν’ για όσους Ογούζους αποδέχονταν το Ισλάμ.

Σημειώνω ότι πρόκειται για ‘ανατολικούς’ Ογούζους, φύλα πολύ κοντινά στους Κινίκ από τους οποίους προήλθαν οι Σελτζούκοι.

Οι Τουρκμένοι διακρίθηκαν ως πολεμιστές των Σελτζούκων έως ότου ανέτρεψαν τις σελτζουκικές δυναστείες.

Σε μεταγενέστερες εποχές κάποιοι Τουρκμένοι εγκαταστάθηκαν στον Καύκασο, την Μεσοποταμία και την Ανατολία.

Κι η ευρύτερη περιοχή της Υρκανίας έμεινε γνωστή στα ισλαμικά χρόνια ως Ταμπαριστάν, όντας έτσι τμήμα μιας ευρύτερης περιοχής που περιλάμβανε και όλα τα νότια παράλια της Κασπίας σε μικρό όμως βάθος (εφόσον η οροσειρά Ελμπούρζ χωρίζει την Κασπία από το ιρανικό οροπέδιο).

Στο Ταμπαριστάν, ο εξισλαμισμός ήταν μια πολύ αργή διαδικασία και μέχρι τις αρχές του 11ου αιώνα η πλειοψηφία των εκεί εθνών δεν είχε ακόμη αποδεχθεί το Ισλάμ.

Από τα ανατολικά άκρα της Ρωμανίας μέχρι την Κεντρική Ασία γύρω στο έτος 1000.

Τα σημερινά σύνορα του Ιράν με το Τουρκμενιστάν είναι ολότελα ψεύτικα κι αποτελούν το ιστορικό κατάλοιπο της τσαρικής ρωσσικής επέκτασης στην Κεντρική Ασία. Μόνο το 1881 έφθασαν οι Ρώσσοι στην σημερινή μεθόριο που ουσιαστικά ήταν ουσιαστικά τα σύνορα του Ιράν με το Χανάτο της Χίβα, δηλαδή του ενός από τα τρία πιο σημαντικά ισλαμικά βασίλεια της Κεντρικής Ασίας (τα άλλα δύο ήταν το Χανάτο της Μπουχάρα και το Χανάτο της Κοκάντ).

Οι Ρώσσοι θα προχωρούσαν και κατά του Ιράν αλλά παρενέβησαν οι Άγγλοι κι οι Γάλλοι για να τους σταματήσουν. Σημειωτέον ότι οι ρωσσικές επιθέσεις ξεκινούσαν από τα δυτικά, δηλαδή από τα ανατολικά παράλια της Κασπίας Θάλασσας τα οποία είχαν πρώτα καταλάβει.

Το Χανάτο της Χίβα που κατέκτησε στον 19ο αιώνα η Τσαρική Ρωσσία

Και στην συνέχεια, οι αντι-τσαρικές εξεγέρσεις όλων των κεντρασιατικών εθνών συνεχίστηκαν και στα πρώιμα σοβιετικά χρόνια.

Μόνον μετά το 1935, τρομερές αιματοχυσίες και μεγάλεις μετακινήσεις πληθυσμών (προς Ιράν, Αφγανιστάν και βρεταννικές Ινδίες), ηρέμησε κάπως η Κεντρική Ασία.

Τσαρική διοικητική υποδιαίρεση της μόλις κατακτημένης Κεντρικής Ασίας το 1900

Αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων ήταν ότι σήμερα οι Τουρκμένοι ζουν διαιρεμένοι στο Τουρκμενιστάν και στο Ιράν. Στο βορειοανατολικό άκρο του Ιράν μια μεγάλη περιοχή, γνωστή ως Τουρκμέν Σάχρα (: τουρκμενική στέππα), κατοικείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από Τουρκμένους οι οποίοι ζουν υπό διπλή, εθνική και θρησκευτική, καταπίεση. Οι Τουρκμένοι είναι σουνίτες, ενώ το σημερινό Ιράν είναι μια σιιτική θρησκευτική δικτατορία.

Από την άλλη, μέχρι το τέλος της δυναστείας Κατζάρ (1925), όλες οι ισλαμικές εξουσίες του Ιράν αποτελούσαν τυπικούς αυτοκρατορικούς θεσμούς και στις εκτάσεις αυτών των κρατών όλα τα έθνη απολάμβαναν ισονομία και ευθυδικία. Επειδή απουσίαζε κάθε έννοια δυτικού εθνικισμού, στο αυτοκρατορικό Ιράν, Πέρσες (Φαρσί), Αζέροι, Τουρκμένοι, Σοράνι, Μπαλούτς και πολλά άλλα έθνη ζούσαν χωρίς διακρίσεις διότι κανένα δεν επιβαλλόταν στα υπόλοιπα αλλά συνυπήρχαν υπό αυτοκρατορική ισλαμική σιιτική εξουσία. Ο εκάστοτε σάχης θα μπορούσε να προέρχεται και προερχόταν από οποιοδήποτε έθνος.

Αντίθετα, με την άνοδο της ψευτοδυναστείας των Παχλεβί που οφείλεται σε αγγλική αποικιοκρατικού χαρακτήρα παρέμβαση (οι Άγγλοι έκαναν ‘σάχη’ ένα άθλιο στρατιωτικό, προδότη της χώρας του και του βασιλιά του), το Ιράν μετά το 1925 υπήρξε ένα εθνικιστικό βασίλειο που το πραγματικό του όνομα θα έπρεπε να είναι Περσία (Φαρς) διότι μόνον Πέρσες διοικούσαν την χώρα, κι όλα τα άλλα έθνη τέθηκαν υπό διωγμόν και καταπιέζονταν επειδή θεωρήθηκαν εχθρικά.

Η άνοδος της ισλαμικής ψευτο-θεοκρατίας το 1979 δεν άλλαξε τίποτα. Όλες οι άλλες γλώσσες απαγορεύονταν και πάλι, τα περσικά παρέμειναν ως η μόνη επίσημη γλώσσα, αν και γλώσσα μιας μειοψηφίας (οι Περσες είναι λιγώτεροι του 50% του πληθυσμού), και κάθε απόπειρα διεκδίκησης αυτονομίας πνίγηκε και πνίγεται στο αίμα.

Οι Τουρκμένοι, όπως κι οι Αζέροι στο Ιράν, σήμερα αποτελούν την πιο σημαντική απειλή για την εξουσία των Αγιατολάχ. Τηρούν τις παραδόσεις τους αλλά δεν έχουν καμμιά σχέση με τον παραδοσιακό – και καταγραμμένο μέσα στους αιώνες – θρησκευτικό φανατισμό των Σιιτών Περσών που στην γιορτή Άσουρα χτυπιούνται με μανία και ματώνουν για να ‘συμπάσχουν’ με το δραματικό τέλος του Χουσεΰν, τρίτου ιμάμη του Ισλάμ, στην Κερμπαλά.

Εδώ, ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί κάτι το καθοριστικό: ο σιιτικός θρησκευτικός φανατισμός είναι μια προσωπική συμμετοχή σε πάθος και δεν έχει τίποτα να κάνει με εχθρότητα, μίσος και εκδίκηση εις βάρος άλλων. Δεν έχει μάλιστα ίχνος πολιτικών διεκδικήσεων, εθνικών αντεκδικήσεων, διάθεση επιβολής του Ισλάμ επί άλλων ή απόπειρα επιβολής ισλαμικού νόμου πάνω σε μη μουσουλμάνους.

Ο σιιτικός θρησκευτικός φανατισμός είναι περισσότερο μια λατρευτική διαδικασία και μια απόπειρα να οδηγηθεί ο πιστός σε έκσταση και σε αντίληψη του ψυχικού κόσμου διά του φρικτού πόνου στον οποίο αυθυποβάλλεται ο κάθε σιίτης. Ως πίστη και ως πράξη δεν στρέφεται κατά άλλων.

Από την άλλη, οι Τουρκμένοι του Ιράν, όπως επίσης και εκείνοι του Τουρκμενιστάν, ήταν πάντοτε πολύ δεμένοι με την γη τους. Έτσι, δεν εκτέθηκαν ποτέ σε αγγλική, γαλλική ή αμερικανική αποικιοκρατία.

Αυτό σημαίνει ότι ανάμεσα στους Τουρκμένους δεν έχουν καθόλου διαδοθεί είτε το πολιτικό ισλάμ (που παρασκευάσθηκε από Γάλλους κι Άγγλους οριενταλιστές κι ισλαμολόγους στην αποσπασμένη οθωμανική επαρχία Αίγυπτο κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα κι εκείθεν διαδόθηκε σε άλλες αποικίες της Γαλλίας και της Αγγλίας, όπως η Αλγερία, το Σουδάν, η Υεμένη, η Σομαλία, η Συρία, το Πακιστάν, κλπ), είτε ο ουαχαμπισμός των Σαουδαράβων.

Οι Τουκρμένοι βρίσκονται λοιπόν στους αντίποδες όλων αυτών που η σιωνιστική και ψευτο-μασωνική ελίτ που κυβερνάει την Δυτική Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική σκορπίζει ως ισλαμιστές, τρομοκράτες, εξτρεμιστές, φονταμενταλιστές, κλπ ανά τον κόσμο για να προωθήσει την ατζέντα της.

Αυτό φαίνεται ανάγλυφα σε ένα βίντεο της Deutsche Welle που δείχνει πως η παράδοση και η μοντέρνα ζωή συνδυάζονται ανάμεσα στους Τουρκμένους του Ιράν. Βέβαια το βίντεο δεν παρουσιάζει τις εθνικές διεκδικήσεις των Τουρκμένων της Σάχρα και κάνει τα αδύνατα δυνατά να αποφευχθεί η όποια πολιτική κριτική εναντίον του καθεστώτος των Αγιατολάχ. Σημειώνω ότι όλη η συζήτηση με τους Τουρκμένους που παρουσιάζονται στο βίντεο έγινε στα φαρσί (περσικά), ενώ τουρκμενικά ακούγονται να μιλούνται μόνον ανάμεσα στους Τουρκμένους.

Ωστόσο, το βίντεο αυτό δίνει μια αίσθηση του πως βιώνεται το Ισλάμ σήμερα από τους πραγματικούς σύγχρονους μουσουλμάνους κι όχι από τα σαουδο-‘σπουδαγμένα’ παρανοϊκά απόβλητα της Αλγερίας, της Τυνησίας, του Μαρόκου, του Πακιστάν ή τους άξεστους ιμάμηδες ‘φοιτητές’ του ψευτο-πανεπιστημίου Αλ Άζχαρ της Αιγύπτου όπου οι Αμερικανοί, Άγγλοι και Γάλλοι διπλωμάτες πιέζουν τους πολιτικούς πολλών χωρών (ανάμεσα στις οποίες κι η Ελλάδα) να στέλνουν τους μουσουλμάνους να σπουδάζουν ‘θεολογία’ και να επιστρέφουν ως υστερικοί τρομοκράτες.

Από το βίντεο αυτό βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η ισλαμική τρομοκρατία, το αντιδυτικό μίσος, οι βιαιοπραγίες και το μυστικό σχέδιο κατάκτησης της ‘άπιστης’ Δύσης εκ των ένδον και υπό προσωπείο λαθρομετανάστου είναι όλα δυτικής, σιωνιστικής και ψευτο-μασωνικής επινόησης.

Υπάρχει κάτι το πολύ απλό που, αν το πείτε στα σατανικά κι αντίχριστα καθεστώτα της Αμερικής, της Αγγλίας, της Γαλλίας, του Ισραήλ και μερικών άλλων χωρών που διεκπεραιώνουν την ατζέντα, θα τα κάνετε να πάθουν αμόκ:

– Εάν θέλετε φτηνά εργατικά χέρια στην Ευρώπη, φέρτε Τουρκμένους, Αζέρους, Καζάκους, Τάταρους από τη Ρωσσία κι εν γένει μουσουλμάνους που ακολουθούν τον κεμαλισμό και που δεν έχουν φοιτήσει σε Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία!

– Εάν θέλετε να σταματήσετε την Ισλαμική Τρομοκρατία, απαγορέψτε τις σπουδές ξένων μουσουλμάνων σε Σαουδική Αραβία κι Αίγυπτο!

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Hyrcania

https://en.wikipedia.org/wiki/Margiana

https://en.wikipedia.org/wiki/Dahae

https://en.wikipedia.org/wiki/Chorasmia_(satrapy)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khwarazm

https://en.wikipedia.org/wiki/Parthia

https://en.wikipedia.org/wiki/Nisa,_Turkmenistan

https://en.wikipedia.org/wiki/Asaak

https://en.wikipedia.org/wiki/Qumis,_Iran

http://www.ocamagazine.com/bronze-age-archaeology-in-turkmenistan

https://www.romanianhistoryandculture.com/daheansmargiana.htm

https://en.wikipedia.org/wiki/Great_Wall_of_Gorgan

https://en.wikipedia.org/wiki/Gorgan

https://en.wikipedia.org/wiki/Sasanian_defense_lines

https://en.wikipedia.org/wiki/Gonbad-e_Kavus

https://en.wikipedia.org/wiki/Gonbad-e_Qabus_(tower)

https://en.wikipedia.org/wiki/Qabus

https://en.wikipedia.org/wiki/Ziyarid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Tabaristan

https://en.wikipedia.org/wiki/Tapur_tribe

https://en.wikipedia.org/wiki/Turkmens

https://en.wikipedia.org/wiki/Turkmen_language

https://en.wikipedia.org/wiki/Turkmenistan

https://en.wikipedia.org/wiki/Khanate_of_Khiva

https://en.wikipedia.org/wiki/Khanate_of_Bukhara

https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Geok_Tepe

https://en.wikipedia.org/wiki/Basmachi_movement

https://en.wikipedia.org/wiki/Ashura

https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Karbala

Το Ιράν των Αγιατολάχ: ένα Μασωνικό Παρασκεύασμα- αποκαλύπτει ο Έλληνας Ιρανολόγος καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/09/27/το-ιράν-των-αγιατολάχ-ένα-μασωνικό-παρ/

Δείτε το βίντεο:

Туркменская свадьба в Иране – Повседневная жизнь и современные мусульмане в оккупированной Туркменистане Сахре

https://ok.ru/video/1352623131245

A Turkmen wedding in Iran – Daily Life & Modern Muslims in Occupied Turkmenistan Sahra

https://vk.com/video434648441_456240148

Τουρκμενικός Γάμος στο Ιράν – Καθημερινή Ζωή και Σύγχρονοι Μουσουλμάνοι στο Κατεχόμενο Τουρκμενιστάν

Περισσότερα:

AMAZING IRAN – A TURKMEN WEDDING (DW Documentary)

Original Title: Eine turkmenische Hochzeit – Unterwegs in Irans Nordosten

Film by: Sebastian Kentner

The Turkmen Steppe, the country of a thousand mountains, is a tribute to the hidden treasure that is Iran.

Home to a proud nation with a majestic history, we show the freedom of a nomadic life, encounter the wild nature of the people and discover old traditions like the Turkmen wedding. Breathtaking sceneries create a mysticism that transports viewers into the realm of divinity while exposing a world caught between tradition and modernity – nomadism and sedentarism. https://www.autentic-distribution.com/68/pid/726/Amazing-Iran-%E2%80%93-A-Turkmen-Wedding.htm

More: https://ru.wikipedia.org/wiki/Туркменская_степь https://en.wikipedia.org/wiki/Turkmen_Sahra

------------------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250641558

https://issuu.com/megalommatis/docs/the_turkmen_of_sahra_in_ne_iran.docx

https://vk.com/doc429864789_620636053

https://www.docdroid.net/c3jZvlF/toyrkmenoi-tis-sakhra-sto-ba-iran-i-zoi-toys-ki-i-diafora-toys-apo-tin-islamiki-docx

Σαμπάλα, Σάνγκρι-Λα, Κεντρική Ασία κι ο Αγώνας Δρόμου Γερμανών κι Άγγλων να φθάσουν στο Κέντρο του Κόσμου

Shambhala, Shangri-La, Central Asia and the German-British Race to the Center of the Earth

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 9η Μαΐου 2019.

Ο κ. Μπαϋρακτάρης αναφέρεται σε συζητήσεις μας για το θέμα, το οποίο απετέλεσε τίτλο ημερήσιου σεμιναρίου το οποίο έδωσα στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2018. Έτσι, δίνει μία πολύ περιληπτική περιγραφή ενός από τα πλέον σημαντικά γεγονότα της Σύγχρονης Ιστορίας, το οποίο θα παίξει επίσης καθοριστικό ρόλο στο εγγύς μέλλον.

---------------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/09/σαμπάλα-σάνγκρι-λα-κεντρική-ασία-κι-ο/ ===================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Η Ιστορία των Δρόμων του Μεταξιού δεν είναι άμοιρη της αναζήτησης του Ανθρώπου για μια Ιδεατή Κοινωνία χωρίς φθορά.

Πίσω από την προθήκη των εμπορικών ανταλλαγών και πέρα από την διάδοση θρησκειών, λατρειών, κοσμολογιών, μυστικισμών και θεουργιών κατά μήκος των ιστορικών εμπορικών δρόμων μεταξύ Ανατολής και Δύσης ή Βορρά και Νότου, βρίσκεται μια ιστορία μυστικών εταιρειών κι απείρων συγκρούσεων μεταξύ τους.

Είναι μια υπόθεση ευλογίας και κατάρας.

Χωρίς αμφιβολία κοντά σε ένα ιερό τόπο βρίσκεται ένας ανίερος χώρος, απέναντι σε μερικούς άγιους ανθρώπους υπάρχουν μερικά τέρατα, και αν υποτεθεί ότι σε μια συγκεκριμένη περιοχή τοποθετείται μια υλική – αιθερική κοινωνία ανθρώπων που δεν γνωρίζουν θάνατο, τότε όχι πολύ μακριά τους θα είναι κι ένας εσμός αβύσσου όπου τέρατα ζουν συνέχεια μέσα στον αιώνιο θάνατο.

Η απόσταση των δύο κέντρων – πόλων μπορεί να είναι περίπου τόση όση σημειώνεται από το ένα στο άλλο άκρο της Λεκάνης του Ταρίμ (Tarim Basin). Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Tarim_Basin

Τα μέρη αυτά τα αναζητούν πάντοτε εκείνοι που κυριαρχώντας σε μακρινά σημεία προσπαθούν να μετατρέψουν την κυριαρχία τους από τοπική σε παγκόσμια.

Όντας αντίπαλοι επιχειρούν να αποκόψουν τους εχθρούς τους από την πρόσβαση στα ενεργειακά κέντρα τους.

Ή ακόμη να μελετήσουν τι απαιτείται για να καταστραφεί ένα αντίπαλο ενεργειακό κέντρο.

Δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση και όλα τα σημερινά οπλικά συστήματα μπορεί να φανούν άχρηστα παιχνίδια στην έκλυση δυνάμεων που θα απαιτήσουν ορισμένες επιχειρήσεις.

Και όπως τον 19ο αιώνα το Μεγάλο Παιχνίδι (The Great Game) μεταξύ Ρώσσων κι Άγγλων για κυριαρχία στην Κεντρική Ασία έκρυβε την αληθινή σύγκρουση μεταξύ του Κόσμου του Καλού (Γερμανία) και του Κόσμου του Κακού (Αγγλία – Γαλλία), έτσι και σήμερα πολλά κρύβονται πίσω από τον Νέο Δρόμο του Μεταξιού και τις γύρω από τον ίδιο χώρο περιστρεφόμενες προσπάθειες της Κίνας, του Καζακστάν, της Ρωσσίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας.

Κάποτε είχα ρωτήσει τον καλό μου φίλο, ανατολιστή, ιστορικό και πολιτικό επιστήμονα, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη ποιο ήταν πραγματικά το Κέντρο της Γης και γύρω από ποια περιοχή είχε όντως περιστραφεί η Παγκόσμια Ιστορία.

Του είχε φανεί περίεργο πως δεν είχα από μόνος μου αντιληφθεί τι συμβαίνει και απάντησε με τον εξής γρίφο:

– Εκείνη η περιοχή εναντίον της οποίας έχει κατ’ εξοχήν στραφεί ο Κόσμος του Κακού, τώρα που είναι περισσότερο ισχυρός από οποτεδήποτε άλλοτε.

Δεν είχα καταλάβει, οπότε ο καλός φίλος μου ζήτησε να ψάξω σε έργα βασικών εκπροσώπων της παγκόσμιας σατανικής ελίτ και να αναζητήσω εκεί ποια περιοχή πάνω στην επιφάνεια της Γης στοχοποιείται κατ’ εξοχήν.

Τον είχα με την σειρά μου ρωτήσει ποιον θα θεωρούσε ένα τυπικό εκπρόσωπο του παγκοσμίου συστήματος εξουσίας, και απάντησε αμέσως αναφερόμενος σε ένα όνομα πολύ καλά γνωστό:

– Μπρζεζίνσκι!

Εννοείς την Μεγάλη Σκακιέρα, του είπα.

Χρειάστηκα λίγη ώρα μετά την καταφατική του απάντηση για να βρω το Κέντρο του Κόσμου.

Στοχοποιώντας το, ο Μπρζεζίνσκι αποκαλεί ‘Ευρασιατικά Βαλκάνια’.

----

----

Είναι η έκταση από την Μεσοποταμία και την Ανατολία μέχρι την Λεκάνη του Ταρίμ στην Κεντρική Ασία.

Δηλαδή η περιοχή προς την οποία στράφηκε ο Μέγας Αλέξανδρος γυρνώντας την πλάτη του προς την ασημαντότητα του Αιγαίου, των Νοτίων Βαλκανίων, της Δυτικής Μικράς Ασίας, και της Ανατολικής Μεσογείου.

Από τότε κατάλαβα γιατί προς τα εκεί στράφηκαν με τόσο αντίθετους σκοπούς τον 19ο και τον 20ο αιώνα οι ευλογημένοι Γερμανοί κι οι θεοκατάρατοι Άγγλοι.

Εκεί βρίσκονται και η Σαμπάλα των βουδιστικών παραδόσεων και ο χώρος των τεράτων στην άβυσσο. Οι Άγγλοι δεν βρήκαν τον πρώτο. Οι Γερμανοί βρήκαν και τους δύο. Και στην επόμενη δεκαετία θα δούμε καίρια γεγονότα να διαδραματίζονται στην περιοχή αυτή: εκεί θα κριθεί η έκβαση του Τέλους.

Δείτε το βίντεο:

Шангри-Ла: бесполезное усилие англичан против немецкого проникновения в Среднюю Азию и Тибет

https://ok.ru/video/1363569216109

Shangri La: the Useless Effort of the English to Oppose the German Penetration in Central Asia and Tibet

https://vk.com/video434648441_456240159

Σάνγκρι Λα, μια Άσκοπη Αναζήτηση, και Shangri La hotel, ένα Γελοίο Υποκατάστατο

Περισσότερα:

Η πρώτη αναφορά στην Σάνγκρι Λα γίνεται μέσα στο διήγημα Lost Horizon του Άγγλου συγγραφέα James Hilton που εκδόθηκε το 1933. Ήταν η περίοδος της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία και πέρα από το πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο σύγκρουσης, μια τρομερή αντιπαράθεση έγινε σε παγκόσμιο επίπεδο ανάμεσα σε μυστικές, παρασκηνιακές γερμανικές δυνάμεις που δεν έλεγχε ο Χίτλερ από την μια και στις αγγλικές, γαλλικές, αμερικανικές, σοβιετικές και σιωνιστικές μυστικές υπηρεσίες από την άλλη. Εδώ πρέπει να πω ότι, όταν κάνω λόγο για σιωνιστικές μυστικές υπηρεσίες στην δεκαετία του 1930, δεν εννοώ μια κρατική οργάνωση αλλά μια ιδιαίτερη μυστική οργάνωση των ανά τον κόσμο Ασκενάζι Χαζάρων ψευτο-Ιουδαίων που έστησαν το 1948 στην Παλαιστίνη το σατανικό έκτρωμα Ψευτο-Ισραήλ.

Πέρα από το επίπεδο αντιπαράθεσης στον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών και των μυστικών εταιρειών (ιησουΐτες, σιωνιστές, ψευτο-μασώνοι, ελεύθεροι τέκτονες, κα), μια τρομερή σύγκρουση έλαβε χώρα σε ψυχικό επίπεδο ανάμεσα σε κορυφαία (κι άγνωστα στον ευρύτερο κόσμο) στελέχη των μυστικών αυτών εταιρειών και στις ψυχικές οντότητες κι ιεραρχίες με τις οποίες αυτά συνεργάζονταν.

Αυτή η ψυχική – υλική – διανοητική – πολιτισμική – κοινωνική – πολιτική σύγκρουση εκείνων των χρόνων δεν ήταν μια ιδιαιτερότητα ή κάτι το καινοφανές, αλλά μια παλαιότερη αντιπαράθεση που είχε απλώς οξυνθεί τότε. Και είχε επικεντρωθεί γύρω από ορισμένα σημεία της Κεντρικής Ασίας. Άλλωστε, δεν έχει πάρει τέλος αυτή η σύγκρουση, αλλά συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και μάλιστα πρόκειται να οξυνθεί εκνέου ιδιαίτερα στα επόμενα χρόνια.

Μέρος αυτής της αντιπαράθεσης είναι η προσέγγιση κι η αφίξη σε μια ιδεατή περιοχή στην Κεντρική Ασία (σε μια περιοχή που καλύπτει σήμερα εκτάσεις του βόρειου Πακιστάν, του βορειοανατολικού Αφγανιστάν, του ανατολικού Τατζικιστάν, της Κιργιζίας, του ανατολικού Καζακστάν, και τις δυτικές και νότιες εσχατιές του Ανατολικού Τουρκεστάν, δηλαδή της βορειοδυτικής επαρχίας Σινκιάν της Κίνας), όπου επικρατούν παραδεισένιες καταστάσεις κι όπου οι λιγοστοί κάτοικοι διαβιώνουν, όπως θα ζουν οι ελάχιστοι άνθρωποι που θα επιζήσουν μετά την μαζική εξολόθρευση της Ανθρωπότητας κατά την ερχόμενη δεκαετία, την ταυτόχρονη, τελική εξόντωση όλων των μυστικών εταιρειών κι οργανώσεων, καθώς και την αμετάκλητη εξαφάνιση όλων των κρατών, στρατών και κοινωνικών οργανώσεων.

Η ορεινή αυτή περιοχή περιλαμβάνει δηλαδή εκτάσεις του Χιντουκούς (: Ινδοκαυκάσου / Hindu Kush), των Παμίρ (Pamir), των Τιάν Σαν (Tian_Shan) και των Κουν Λουν (Kunlun).

Αυτή την προσέγγιση στην μυθική, δηλαδή υπαρκτή σε ψυχικό και υλικό αιθερικό επίπεδο, Σαμπάλα (Shambhala) του Βουδισμού αντικατοπτρίζει η αποτυχημένη λογοτεχνική προσπάθεια του James Hilton, η Σάνγκρι Λα.

Υπήρχε ήδη ένα μεγάλο παρελθόν στην σύγκρουση των αντιπάλων εθνών στο θέμα αυτής της αναζήτησης: οι Άγγλοι γνώριζαν ότι οι Γερμανοί είχαν ήδη φθάσει εκεί και προσπαθούσαν να τους εντοπίσουν / ανιχνεύσουν. Ήταν σαφές ότι πίσω από την βιτρίνα του 19ου αιώνα που λέγεται The Great Game και που διεξάχθηκε ως πολλαπλός ανταγωνισμός Ρώσσων κι Άγγλων σε εκτάσεις μεταξύ Ινδίας, Κίνας, Κεντρικής Ασίας, και Σιβηρίας, ο μεγάλος κρυμμένος ήταν οι Γερμανοί.

Δυστυχώς για κείνους, οι Άγγλοι ήταν οι μεγάλοι χαμένοι στο παιχνίδι αυτό και παρά τις φιλόπονες προσπάθειες του James Hilton, του ρυπαρού αγγλοσαξωνικού θεοσοφισμού, και των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών, ό,τι τους έμεινε τελικά ήταν ένα ομώνυμο ξενοδοχείο σε μια όμορφη τοποθεσία.

Η υπαρκτή Σαμπάλα δεν μπορεί να προσεγγιστεί από ρυπαρά έθνη όπως οι Άγγλοι, οι Γάλλοι (: Φράγκοι), οι Νορμανδοί κι οι Ασκενάζι Χαζάροι ψευτο-Ιουδαίοι. Η Ηθική και η Ψυχική Καθαρότητα είναι προϋποθέσεις για να δει κάποιος την πρόσβαση προς την Σαμπάλα. Αυτά είναι ίδια του πανάρχαιου έθνους των Γερμανών των οποίων η αληθινή ταυτότητα κι ιστορία είναι αγνωστες σήμερα στον περισσότερο κόσμο.

Όμως στους Γερμανούς και στον ρόλο τους στο Πλήρωμα του Χρόνου αναφέρθηκε ο Ιησούς με πολύ σαφή περιγραφή. Και καθώς ο καλύτερος γνώστης των Αγίων Γραφών είναι ο ίδιος ο Σατανάς, εκείνος καταλαβαίνει πολύ καλά το νόημα των λόγων του Ιησού κατά τον οποίο οι Γερμανοί θα φέρουν το τέλος της σατανικής κοινωνίας που υφίσταται από τα χρόνια του Ιησού και μέχρι σήμερα. Κι αυτός είναι ο λόγος που οι Άγγλοι, προαισθανόμενοι το τέλος τους, παρακολουθούν τις κινήσεις των Γερμανών με τόση επιμονή. Δυστυχώς, όπως και στην περίπτωση της Σάνγκρι Λα, αυτό δεν θα τους χρησιμεύσει τελικά σε τίποτα.

———————————————-

Χάρτες της Κεντρικής Ασίας

------

—————————————————

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Shangri-La

https://en.wikipedia.org/wiki/Lost_Horizon

https://en.wikipedia.org/wiki/James_Hilton_(novelist)

https://en.wikipedia.org/wiki/Shangri-La#Ancient_sources_with_similar_descriptions

https://en.wikipedia.org/wiki/Hindu_Kush

https://en.wikipedia.org/wiki/Pamir_Mountains

https://en.wikipedia.org/wiki/Tian_Shan

https://en.wikipedia.org/wiki/Kunlun_Mountains

https://en.wikipedia.org/wiki/Lower_Kachura_Lake

https://en.wikipedia.org/wiki/Shambhala

https://en.wikipedia.org/wiki/Shambhala_Buddhism(εκδυτικιστική απομίμηση και παραφθορά βουδιστικών παραδόσεων)

————————————

Το αληθινό …………

----

και το ψεύτικο

---

Προσέξτε τις κινήσεις πολλών αντιπάλων προς την ίδια κατεύθυνση:

https://en.wikipedia.org/wiki/Nicholas_Roerich

https://en.wikipedia.org/wiki/Helena_Roerich

https://en.wikipedia.org/wiki/Gleb_Bokii

https://en.wikipedia.org/wiki/Alexandra_David-N%C3%A9el

https://en.wikipedia.org/wiki/John_G._Bennett

Οι τρεις Γερμανοί αδελφοί με το σημαδιακό έργο κατά τον 19ο αιώνα:

https://en.wikipedia.org/wiki/Adolf_Schlagintweit

https://en.wikipedia.org/wiki/Hermann_Schlagintweit

https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Schlagintweit

Ο κορυφαίος Καζάκος που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς της Ρωσσίας κι ήξερε τους πάντες και τα πάντα στην Κεντρική Ασία και πέθανε σε ηλικία 30 ετών:

https://en.wikipedia.org/wiki/Shoqan_Walikhanov

Ο Μυστικός Άγιος του Γερμανικού Έθνους κι ο Πολωνός σύμμαχός του:

https://en.wikipedia.org/wiki/Roman_von_Ungern-Sternberg

https://en.wikipedia.org/wiki/Ferdynand_Antoni_Ossendowski

Σχετικά με τους Γερμανούς στη Ρωσσία, την Κεντρική Ασία, το Ιράν, την Σιβηρία και την Μογγολία:

https://www.dw.com/en/catherine-the-great-and-the-russian-germans/a-16965100

https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_Germans_in_Russia,_Ukraine_and_the_Soviet_Union

https://en.wikipedia.org/wiki/Caucasus_Germans

http://www.iranicaonline.org/articles/germany-v

https://en.wikipedia.org/wiki/1938%E2%80%9339_German_expedition_to_Tibet

https://studybuddhism.com/en/advanced-studies/history-culture/shambhala/the-nazi-connection-with-shambhala-and-tibet

https://tricycle.org/magazine/hitler-and-himalayas-ss-mission-tibet-1938-39/

https://www.theregister.co.uk/2012/09/27/tibetan_alien_statue_discovered_by_nazis/

https://info-buddhism.com/Nazis-of-Tibet-A-Twentieth-Century-Myth_Engelhardt.html

https://www.spiegel.de/international/zeitgeist/new-discoveries-on-nazi-mission-to-send-zoologist-to-tibet-a-1140669.html

Η σύγκρουση Ρώσσων και Άγγλων στην Κεντρική Ασία τον 19ο αιώνα:

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Great_Game

http://dsr.nii.ac.jp/rarebook/09/index.html.en

Ιστορικό υπόβαθρο:

https://en.wikipedia.org/wiki/Chronology_of_European_exploration_of_Asia

Πόλο, Πόλεμος, το Τζυκανιστήριον Κωνσταντινουπόλεως, οι Δρόμοι του Μεταξιού κι οι Τουρανικές – Ιρανικές Βάσεις της Ρωμιοσύνης

Polo Games, War Games, the Tzykanisterion of Constantinople, the Silk Roads, and the Turanian-Iranian Foundations of Romiosyni, i.e. today's Eastern Romans (falsely denigrated as 'Greeks')

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 4η Μαΐου 2019.

Αναπαράγοντας τμήμα ημερησίου σεμιναρίου, το οποίο είχα παρουσιάσει στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2019 σχετικά με ορισμένα σύγχρονα ψευδο-έθνη της Ασίας, της Ευρώπης και της Αφρικής, τα οποία έχουν παρασκευασθεί από τους δυτικούς αποικιοκράτες, ο κ. Μπαϋρακτάρης, στο κείμενό του αυτό, απαριθμεί μία σειρά ιστορικών θεμάτων σχετικών με την παρασκευή της ψευδέστατης ταυτότητας των δήθεν Νεο-ελλήνων και την σύσταση της ψευδοϊστορίας που διδάσκεται στην δήθεν 'Ελλάδα'. Είναι φυσικό ότι όλα αυτά τα θέματα, τα τόσο καθοριστικά για το παρελθόν και την ταυτότητα της Ρωμιοσύνης, ολοσχερώς αγνοούνται από τους σημερινούς ψευδο-Νεοέλληνες του επάρατου νοτιο-βαλκανικού κρατιδίου, επειδή αυτοί έχουν πέσει θύματα αμορφώτων και τρισαθλίων παραχαρακτών, δηλαδή των 'ελληνιστών' και των 'βυζαντινολόγων'. Έτσι, τυφλοί και άχρηστοι οι σημερινοί ψευδο-Νεοέλληνες, έχοντας απωλέσει την ρωμέικη ορθόδοξη ταυτότητά τους, βρίσκονται σε κατάσταση δουλείας ασυγκρίτως χειρότερης εκείνης της οθωμανικής περιόδου.

-----------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/04/πόλο-πόλεμος-το-τζυκανιστήριον-κωνστ/ ======================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αμόρφωτοι κι ανιστόρητοι οι διάφοροι Νεοέλληνες εθνικιστές ή προπαγανδιστές ελληνοκεντρισμού, ελληνισμού κι αρχαιολατρείας θέλουν να ξεχνούν ότι στα χρόνια της Χριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Ρωμιοί ένοιωθαν αποστροφή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αρχαιότητας αλλά ελάτρευαν κι έπαιζαν μετά μανίας το Τζυκάνιον.

Αν θέλετε να τιμήσετε τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο, αν θέλετε να πιστεύετε ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι, αν σέβεστε την θρησκεία των προγόνων σας, αν είστε Χριστιανός Ορθόδοξος, τότε πρέπει να ξέρετε ότι τζυκανιστήρια (τεράστια στάδια όπου έπαιζαν το τζυκάνιον) υπήρχαν σ’ αρκετές πόλεις της Ρωμανίας – όχι μόνον στην Κωνσταντινούπολη.

Κι’ αυτό συνέβαινε για τον πολύ απλό λόγο ότι αυτό το τουρανικής – ιρανικής καταγωγής άθλημα που από την σασανιδική ιρανική αυλή του 5ου αιώνα μεταδόθηκε στην Βασιλεύουσα του Θεοδοσίου Β’ βοηθάει πολύ στην εξάσκηση του αυτοκρατορικού ιππικού. Το τζυκάνιον είναι αυτό που λέμε σήμερα πόλο.

Οι Ακρίτες κι η ακριτική παράδοση το τίμησαν, ο Βασίλειος Α’ Μακεδών το λάτρευε, ο ‘αὐτοκράτωρ πιστὸς εὑσεβὴς βασιλεὺς’ Αλέξανδρος Γ’ που βασίλευσε 13 μήνες το 912-913 σκοτώθηκε παίζοντας τζυκάνιον, και πολλοί Ρωμιοί ιστορικοί όπως ο Ἰωάννης Κίνναμος έγραψαν γι’ αυτό. Η Άννα Κομνηνή διασώζει κι αυτή πληροφορίες για τα θρυλικά τζυκανιστήρια της αυτοκρατορίας.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Alexander_(Byzantine_emperor)

https://en.wikipedia.org/wiki/John_Kinnamos

https://en.wikipedia.org/wiki/Tzykanisterion

Ενδεικτικό του πως γράφεται και ποια είναι η πραγματική Ιστορία που είναι απαγορευμένη στο νεοελληνικό ψευτοκράτος των θεόστραβων κι αργόσχολων μονιμάδων του Δημοσίου, τζυκανιστήρια αναφέρονται ότι υπήρχαν στην Σπάρτη και στην Αθήνα, πόλεις-εμβλήματα της Αρχαίας Ελλάδας που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά στα χριστιανικά χρόνια προτιμούσαν αθλήματα τουρανικής κι ιρανικής προέλευσης.

Ειρωνεία της Ιστορίας κι εκμηδενισμός των ανεγκέφαλων κι αμόρφωτων της ΕΣΤΙΑ TV κι άλλων ψευτομασωνικών, φιλοσιωνιστικών και νεο-ναζιστικών ομάδων που με τακτική Γκαίμπελς επαναλαμβάνουν το αισχρό κι αυτοκαταστροφικό ψέμμα του ‘διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού’…..

Σε Αθήνα και Σπάρτη πριν από 1000 χρόνια, οι Ρωμιοί προτιμούσαν την τουρανική και την ιρανική πολιτισμική κληρονομιά, το αυτοκρατορικό άθλημα της θρυλικής δυναστείας των Καϋανιδών που περιγράφει ο Φερντοουσί στο Σαχναμέ, κι απολάμβαναν το τζυκάνιον μιμούμενοι τον Σιγιαβάς, θρυλικό ήρωα του Ιράν, και τον Αφρασιάμπ, μυθικό βασιλιά του Τουράν (που το όνομά του είναι το παραδοσιακό όνομα της Σαμαρκάνδης). Κι όλα αυτά για αιώνες πολλούς πριν το Μαντζικέρτ και πριν να φανούν στον ορίζοντα οι Σελτζούκοι.

Αυτό ήταν μία μόνο διάσταση των πολιτισμικών ανταλλαγών που έγιναν χάρη στους Δρόμους του Μεταξιού – ένα θέμα που οι Έλληνες ψευτο-πανεπιστημιακοί είχαν εξοστρακίσει κι απαγορεύσει από τον φόβο τους ότι η αληθινή Ιστορία θα ισοπέδωνε τα βρωμερά, ψευτο-μασωνικά, σιωνιστικά, ρατσιστικά, φασιστικά, νεο-ναζιστικά ψέμματά τους περί της τάχα ‘ανωτερότητος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού’ – κάτι που έμπρακτα οι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων έδειξαν ότι δεν πίστευαν.

Τώρα όμως που η Κίνα επιβάλλει παγκοσμίως την θεματολογία των Δρόμων του Μεταξιού, η αληθινή Ιστορία θα σβύσει το ψέμμα του ‘ελληνισμού’ που κατέστρεψε την Ρωμιοσύνη και την Ορθοδοξία, ξεφτιλίζοντας την Ελλάδα σαν ένα ανίκανο και χρεωκοπημένο κρατίδιο.

Το πόλο λοιπόν παραπέμπει στους ιρανικούς θρύλους και συμβολισμούς, καίριο ηρωϊκό πρόσωπο των οποίων είναι ο Σιγιαβάς του οποίου το όνομα κατέληξε ως ‘σαβάς’ (Savaş) να σημαίνει στα τουρκικά ‘πόλεμος’. Ο πόλεμος μεταξύ του Σιγιαβάς, διαδόχου του θρόνου του Ιράν, και του Αφρασιάμπ, βασιλιά του Τουράν, ήταν μια τρομερή σελίδα του ιρανικού-τουρανικού θρύλου που γράφηκε με φόντο το τζυκάνιον (πόλο) και που πρέπει να ξέρουμε πολύ καλύτερα από τις ιστορίες του εμφυλίου των Αρχαίων Ελλήνων που γράφει ο Θουκυδίδης.

Γιατί οι θρύλοι είναι προτύπωση των εσχάτων με συμβολικούς όρους, ενώοι ιστορίες του παρελθόντος δεν αφορούν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον.

Δείτε το βίντεο:

Поло в Гилгите, Северный Пакистан – Как древний имперский спорт распространился из Турана и Ирана через Великий шелковый путь

https://ok.ru/video/1357665602157

Polo at Gilgit, North Pakistan – How an Ancient Imperial Sport spread from Turan & Iran across the Silk Road

https://vk.com/video434648441_456240156

Πόλο στο Γκιλγκίτ, Πακιστάν – Διάδοση ενός Πανάρχαιου Αθλήματος πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού

Περισσότερα:

Το πόλο – αρχικά γνωστό σε αρχαία ιρανικά κείμενα ως τσαουκάν – είναι ένα τουρανικό – ιρανικό άθλημα του οποίου οι απαρχές χάνονται στην Κεντρική Ασία της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας. Αν η θήρα λεόντων ήταν το αυτοκρατορικό άθλημα των Ασσυρίων μοναρχών κι αν η θήρα ιπποποτάμων ήταν το βασιλικό άθλημα των Αιγυπτίων φαραώ, το κατ’ εξοχήν άθλημα των Αχαιμενιδών σάχηδων κι όλων των διαδόχων τους μέχρι τα μέσα ισλαμικά και τα νεώτερα χρόνια ήταν το πόλο (τσαουκάν σε μέσα περσικά και τσοβγάν σε νέα περσικά).

Καθώς το άθλημα αγαπήθηκε στο Θιβέτ, στην Κίνα, στην Ινδία. και στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήταν ένα ακόμη τουρανικό – ιρανικό πολιτισμικό στοιχείο που χάρη στους Δρόμους του Μεταξιού διαδόθηκε σε όλες τις μεγάλες χώρες του προαναγεννησιακού κόσμου.

Το όνομα, με το οποίο το έμαθαν οι Άγγλοι στην Ινδία και στην συνέχεια το διέδωσαν σε άλλα μέρη του κόσμου, είναι ωστόσο όχι το τουρανικό – ιρανικό όνομά του αλλά το θιβετιανό όνομα του αθλήματος. Πούλου σημαίνει μπάλα στην θιβετιανή γλώσσα Μπαλτί που ομιλείται και στο Γκιλγκίτ, στα βόρεια άκρα του Πακιστάν.

Το θιβετιανό όνομα του αθλήματος διέδωσαν στην Ινδία Τούρκοι και Μογγόλοι που συχνά από στρατιώτες και στρατηγοί έγιναν αυτοκράτορες στο Δελχί. Ένας απ’ αυτούς μάλιστα σκοτώθηκε σε αγώνα πόλο – ο Κουτμπουντίν Αϊμπάκ που βασίλεψε ως σουλτάνος στο Δελχί από το 1206 μέχρι το 1210.

Το πόλο έγινε αυτοκρατορικό άθλημα επίσης στην Κίνα ήδη από την εποχή της δυναστείας Τανγκ (7ος – 10ος αι) και σε αυτοκρατορικούς τάφους βρίσκονται αγαλματίδια αθλητών πόλο είτε ανδρών είτε γυναικών. Συνέβαλε στην διάδοση του πόλο στην Κίνα η παρουσία των εκεί καταφυγόντων μελών της ιρανικής σασανιδικής δυναστείας που δεν αποδέχθηκαν την κατάκτηση του Ιράν από τους πρώιμους μουσουλμάνους στρατιώτες.

Στην Κωνσταντινούπολη το πόλο διαδόθηκε αρκετά νωρίς και στα χρόνια του Θεοδοσίου Β’ (408-450) αναγέρθηκε ολόκληρο Τζυκανιστήριο ώστε να παίζουν οι ευγενείς Ρωμιοί το … Τζυκάνιον (παραφθορά του περσικού τσαουκάν). Τζυκανιστήρια υπήρχαν επίσης στην Τραπεζούντα, την Έφεσο και αλλού. Ο λόγος που το άθλημα λατρεύθηκε από αριστοκρατίες και αυλές είναι απλός: αποτελεί εξαιρετική εκπαίδευση και προετοιμασία για το αυτοκρατορικό ιππικό μιας χώρας.

Ωστόσο, πουθενά αλλού το άθλημα δεν λατρεύτηκε περισσότερο από όσο ανάμεσα στους Πέρσες του Ιράν και τους Τουρανούς της Κεντρικής Ασίας. Ο λόγος είναι απλός: οι καταβολές του είναι από εκεί κι ανάμεσα σε Τουρανούς κι Ιρανούς το πόλο έγινε αντικείμενο μακροσκελέστατων επικών συνθέσεων. Ο εθνικός ποιητής του Ισλαμικού Ιράν Φερντοουσί κάνει λόγο για το πόλο που έπαιζε ένας από τα πιο σημαντικά πρόσωπα του ιρανικού θρύλου: ο Σιγιαβάς, γιος του Σάχη Κεϊκαούς.

Η ιστορία του Σιγιαβάς, Ιρανού διαδόχου του θρόνου που για να αποδείξει την αθωότητά του πρέπει να καταφύγει στον Αφρασιάμπ, βασιλιά του Τουράν, είναι από τα σημαντικώτερα σημεία του Σαχναμέ,του τεράστιου επικού ποιήματος του Φερντοουσί.

Ωστόσο οι εναλλαγές κι οι αντικατοπτρισμοί είναι έντονοι και το Καλό και το Κακό παίζουν περίεργα παιχνίδια ενοχής κι αθωότητας για τους ήρωες της Καϋανικής Δυναστείας που μέσα στο έργο του Φερντοουσί προηγείται της Αρσακιδικής Δυναστείας (Ασκανιάν) αλλά δεν μπορεί να ταυτιστεί με την ιστορική δυναστεία των Αχαιμενιδών που όντως στην Ιστορία προηγήθηκαν των Αρσακιδών. Ο συμβολικός χρόνος στο έργο του Φερντοουσί έχει τελείως άλλη υπόσταση και χρησιμεύει ώστε να περιγράφονται αποκαλυπτικά κι εσχατολογικά στοιχεία ως υπόθεση του παρελθόντος αν και ανήκουν ουσιαστικά στο μέλλον.

Έτσι ο Αφρασιάμπ σκοτώνει τον Σιγιαβάς του οποίου το όνομα αρχικά σήμαινε κυριολεκτικά “αυτός με το μαύρο άλογο” αλλά κατέληξε ως ‘σαβάς’ (Savaş) να σημαίνει στα τουρκικά ‘πόλεμος’.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Siyâvash

https://en.wikipedia.org/wiki/Afrasiab

https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_K%C4%81vus

https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_Khosrow

-------------------------------

Η ιστορία του Αρχαίου Αθλήματος Τσαουκάν – Τζικάνιον:

The game first played in Persia (Iran) at dates given from the 5th century BC, or much earlier, to the 1st century AD and originated there, polo was at first a training game for cavalry units, usually the king’s guard or other elite troops. To the warlike tribesmen, who played it with as many as 100 to a side, it was a miniature battle. In time polo became an Iranian national sport played normally by the nobility.

Women as well as men played the game, as indicated by references to the queen and her ladies engaging King Khosrow II Parviz and his courtiers in the 6th century AD. Certainly Persian literature and art give us the richest accounts of polo in antiquity. Ferdowsi, the famed Iranian poet-historian, gives a number of accounts of royal polo tournaments in his 9th century epic, Shahnameh (the Epic of Kings). In the earliest account, Ferdowsi romanticizes an international match between Turanian force and the followers of Siyâvash, a legendary Iranian prince from the earliest centuries of the Empire; the poet is eloquent in his praise of Siyâvash’s skills on the polo field.

Ferdowsi also tells of Emperor Shapur II of the Sassanid dynasty of the 4th century who learned to play polo when he was only seven years old. Naqsh-i Jahan Square in Isfahan is in fact a polo field which was built by king Abbas I in 17th century. Naqsh-e Jahan Square in Isfahan is the site of a medieval royal polo field.

Sultan Qutb-ud-din Aibak, the Turkic Emperor of North India, ruled as an emperor for only four years, from 1206 to 1210 but died accidentally in 1210 playing polo. While he was playing a game of polo on horseback (also called chougan in Persia), his horse fell and Aibak was impaled on the pommel of his saddle. He was buried near the Anarkali bazaar in Lahore (which is now in Pakistan). Aibak’s son Aram, died in 1211 CE [2], so Shams-ud-din Iltutmish, another ex-slave of Turkic ancestry who was married to Aibak’s daughter, succeeded him as Sultan of Delhi.

From Persia, in medieval times polo spread to the Byzantines (who called it tzykanion), and after the Muslim conquests to the Ayyubid and Mameluke dynasties of Egypt and the Levant, whose elites favored it above all other sports. Notable sultans such as Saladin and Baybars were known to play it and encourage it in their court. Polo sticks were features on the Mameluke precursor to modern day playing cards.

A Persian miniature from the poem Guy-o Chawgân (“the Ball and the Polo-mallet”) during Safavid dynasty of Persia, which shows Persian courtiers on horseback playing a game of polo, 1546 AD

Later on Polo was passed from Persia to other parts of Asia including the Indian subcontinent and China, where it was very popular during the Tang Dynasty and frequently depicted in paintings and statues. Valuable for training cavalry, the game was played from Constantinople to Japan by the Middle Ages, known in the East as the Game of Kings. The name polo is said to have been derived from the Tibetan word “pulu”, meaning ball. https://royalpoloclubrasnov.ro/history-of-polo/

Επίσης:

https://irandoostan.com/polo-or-chogan-the-unesco-intangible-cultural-heritage-of-persia/

https://en.wikipedia.org/wiki/Polo#Origins

https://en.wikipedia.org/wiki/Chovgan

https://en.wikipedia.org/wiki/Tzykanisterion

-----------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250620160

https://issuu.com/megalommatis/docs/polo_games_war_games_the_tzykanisterion_of_const

https://vk.com/doc429864789_620278896

https://www.docdroid.net/LUrtK69/polo-polemos-to-tzikanistirion-konstantinoypoleos-oi-dromoi-toy-metaksiou-ki-oi-toyranikes-iranikes-baseis-tis-romiosynis-pdf

Μεχραγκάν, η Μεγάλη Φθινοπωρινή Εορτή των Παρσιστών του Ιράν και της Ινδίας

Μεχραγκάν, η Μεγάλη Φθινοπωρινή Εορτή των Παρσιστών του Ιράν και της Ινδίας: όταν η Μαζδεϊστική Παράδοση περνάει από τον Μουσουλμάνο Φερντοουσί

Mehragan, the Parsis' Great Autumn Feast in Iran & India: when Mazdeism's Tradition comes through a Muslim, the Great Epic Poet Ferdowsi

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 1 Οκτωβρίου 2019.

Ευχαριστώντας με για την μετάφραση τμημάτων του επισυναπτόμενου βίντεο από τα φαρσί (περσικά), ο κ. Μπαϋρακτάρης αναπαράγει σημεία διαλέξεών μου για τους υπερβατικούς συμβολισμούς με τους οποίους ο Φερντοουσί παρουσιάζει στο έπος του την αρχή, την διάρκεια και το τέλος της Παγκόσμιας Ιστορίας, βλέποντας στους ήρωές του την διαχρονικότητα της Θείας Παρέμβασης και στους βασιλείς του τις αενάως αναπαραγόμενες και διαφοροποιούμενες κατ' άτομο συνθέσεις των Μεγάλων Ιδεών.

------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/10/01/μεχραγκάν-η-μεγάλη-φθινοπωρινή-εορτή/ ======================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αυτές τις μέρες, οι Παρσιστές του Ιράν και της Ινδίας γιορτάζουν μία από τις μεγαλύτερες εορτές τους, τα Μεχραγκάν. Όπως το ίδιο το όνομα δηλώνει, αυτή η εορτή είναι αφιερωμένη στον Μίθρα, ένα θεό του οποίου την υπόσταση προσπάθησε ο Ζωροάστρης χωρίς επιτυχία να εξαφανίσει και του οποίου (Μίθρα) τους πολυθεϊστικούς Μάγους οι Αχαιμενιδείς σάχηδες επίμονα προσπάθησαν να εξαφανίσουν.

Αυτό μάλιστα συνέβαλε στην δημιουργία μιας επιπλέον αρχαίας ελληνικής λέξης ως μετάφρασης από την αντίστοιχη αρχαία ιρανική: “Μαγοφονία”! Αυτό ειπώθηκε για την εξόντωση, από τον Δαρείο Α’ τον Μέγα, του Μάγου Γαυματά ο οποίος είχε αποπειραθεί να ανατρέψει την δυναστεία.

Ο Ηρόδοτος μάλιστα διασώζει ότι αυτή η περίσταση έγινε αμέσως ένας εορτασμός. Αυτό είναι ενδεικτικό των τρομερών συγκρούσεων ιερατείων που συνέβαιναν ακόμη και στην κορυφή της αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας.

Ο Ζωροαστρισμός και ο Μιθραϊσμός ήταν δυο θρησκείες η μία στους αντίποδες της άλλης και ο τρόπος σύγκρουσης ιερατείων δεν είναι μόνον μάχες, πόλεμοι, στάσεις και δολοφονίες αλλά επίσης και αλλαγή του θρησκευτικού περιεχομένου μιας εορτής ή τροποποίηση των χαρακτηριστικών της. Σχετικά με τις ιρανικές θρησκείες από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, μπορείτε να βρείτε μια σύντομη παρουσίαση εδώ:

Ιράν: η Χώρα που γέννησε Περισσότερες Θρησκείες από Οποιαδήποτε Άλλη, Πρώτη Χώρα που Θρησκείες της διαδόθηκαν από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/07/22/ιράν-η-χώρα-που-γέννησε-περισσότερες-θ/

(και πλέον: https://www.academia.edu/51404599/Ιράν_η_Χώρα_που_γέννησε_Περισσότερες_Θρησκείες_από_Οποιαδήποτε_Άλλη_Πρώτη_Χώρα_που_Θρησκείες_της_διαδόθηκαν_από_τον_Ατλαντικό_μέχρι_τον_Ειρηνικό)

Ιράν: η Χώρα που γέννησε τις Περισσότερες Θρησκείες, Πρώτη Χώρα που Θρησκείες της διαδόθηκαν από Ατλαντικό μέχρι Ειρηνικό – ΙΙ

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/21/ιράν-η-χώρα-που-γέννησε-τις-περισσότερ/

(και πλέον: https://www.academia.edu/51484958/Ιράν_η_Χώρα_που_γέννησε_τις_Περισσότερες_Θρησκείες_Πρώτη_Χώρα_που_Θρησκείες_της_διαδόθηκαν_από_Ατλαντικό_μέχρι_Ειρηνικό_ΙΙ)

Ο Μίθρας είναι ένας ιρανοϊνδικός θεός που διαδόθηκε ιδιαίτερα ανάμεσα στους Αραμαίους, τους Έλληνες, τους Ρωμαίους και όλους τους αρχαίους λαούς της Ευρώπης. Σε όλες τις μορφές και φάσεις ιρανικών γλωσσών ο Μίθρας έχει δύο ονόματα: Μιτρά και Μεχρ. Το δεύτερο είναι τμήμα του ονόματος της εορτής που εορτάζουν σήμερα οι Παρσιστές, χωρίς ωστόσο καμμιά επίκληση του Μίθρα. Ο Παρσισμός, ως τελευταίο στάδιο των αρχαίων ιρανικών θρησκειών, έχει διαμορφωθεί κάτω από την επίδραση δύο πολιτιστικών φαινομένων:

α. του Μαζδεϊσμού που είναι η σασανιδικών χρόνων (224-651 μ.Χ.) αναπροσαρμογή του Ζωροαστρισμού, και

β. της σύστασης του ιρανικού μυθικού επικού κύκλου κατά τα ισλαμικά χρόνια, όταν είτε Παρσιστές είτε Μουσουλμάνοι Ιρανοί προσπάθησαν να ανασυντάξουν την προϊσλαμική ιρανική πολιτισμική κληρονομιά και να την ανασυνθέσουν σε μια ενότητα παραδόσεων, κοσμολογίας, μυθικής αφήγησης του ιρανικού και του πανανθρώπινου παρελθόντος, σωτηριολογίας και εσχατολογίας.

Έτσι, προκλήθηκε ένα πολύ παράξενο και κυριολεκτικά μοναδικό φαινόμενο: η επίσημη θρησκεία του σασανιδικού Ιράν, ο μαζδεϊσμός, τερματίσθηκε. Όσοι Ιρανοί παρέμειναν προσηλωμένοι σ’ αυτήν την θρησκεία, την διατήρησαν στις κοινότητές τους, πλην όμως όχι ως επίσημη αυτοκρατορική θρησκεία, εφόσον άλλωστε ανήκαν στο ισλαμικό χαλιφάτο. Έτσι, διαμορφώθηκε ο Παρσισμός, ένα μετα-μαζδεϊστικό στάδιο ιρανικής θρησκείας της οποίας οι πιστοί σήμερα ανέρχονται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων στο Ιράν και στην Ινδία.

Από την άλλη, όσοι Ιρανοί προσχώρησαν στο Ιράν, συνέθεσαν ένα ιρανοϊσλαμικό κύκλο επών και μυθικής αφήγησης της Ιστορίας μέσα στον οποίο το προϊσλαμικό παρελθόν του Ιράν παρουσιάσθηκε ως ισλαμικού χαρακτήρα και αποδεκτό για το Ισλάμ. Όμως αυτός ο κύκλος επών έγινε εξίσου δεκτός από τους Ιρανούς που δεν έγιναν Μουσουλμάνοι και, διατηρώντας ό,τι είχαν μπορέσει από την παλιότερη, αυτοκρατορική θρησκεία τους, διαμόρφωσαν τον Παρσισμό.

Έτσι, σήμερα στο Ιράν, όταν συναντήσουμε κάποιον που ονομάζεται Φερεϋντούν (το οποίο είναι ντε φάκτο ένα προϊσλαμικό ιρανικό προσωπικό όνομα), δεν μπορούμε σε καμμιά περίπτωση να ξέρουμε, αν αυτός είναι Μουσουλμάνος ή Παρσιστής. Και εννοείται ότι είναι μακρύς ο κατάλογος των ονομάτων αυτών που, όντας προϊσλαμικά ιρανικά, έχουν γίνει ολότελα αποδεκτά από τους μουσουλμάνους Ιρανούς και επιλέγονται ως δικά τους προσωπικά ονόματα.

Η νίκη του Φερεϋντούν επί του Ζαχάκ, κεντρικό θέμα της παρσιστικής εορτής των Μεχραγκάν, εδώ απεικονίζεται σε σμικρογραφία χειρογράφου του έπους Σαχναμέ του Φερντοουσί, μουσουλμάνου εθνικού ποιητή των Ιρανών και των Τουρανών.

Καθώς μάλιστα οι Ιρανοί και οι Τουρανοί αποτελούν ένα αδιαχώριστο σύνολο εθνών, όλη αυτή η ιρανική πολιτισμική κληρονομιά και επική παράδοση έχει επίσης διαδοθεί ανάμεσα σε όλα τα τουρανικά και μογγολικά φύλα.

Ονόματα όπως Ρουστάμ, Φερεϋντούν, Κέυ Κουμπάντ, Κέυ Καούς, Κεϋχοσρόης, Εσκαντέρ, Σιγιαβούς, Αφρασιάμπ, κλπ είναι προσωπικά ονόματα κατοίκων της Τουρκίας, της Συρίας, του Ιράκ, του Αζερμπαϊτζάν, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, της Ινδίας, της Κίνας, της Ρωσσίας, και όλων των χωρών της Κεντρικής Ασίας – στον μεγαλύτερο βαθμό τους προσωπικά ονόματα Μουσουλμάνων και σε μικρότερο βαθμό προσωπικά ονόματα Παρσιστών.

Ο βασικός χαρακτήρας των Μεχραγκάν (جشن مهرگان , جشن ملی ایرانیان/ εορτασμός Μεχραγκάν – εθνικός εορτασμός των Ιρανών / τζεσν Μεχραγκάν – τζεσν μελί-γιε Ιρανιάν) είναι ο εορτασμός της φθινοπωρινής ισημερίας.

Έτσι, αυτόματα, η εορτή αυτή είναι η δεύτερη σημαντικώτερη των Παρσιστών μετά το Νοουρούζ, το οποίο εορτάζεται κατά την εαρινή ισημερία και αποτελεί την ιρανική Πρωτοχρονιά είτε για τους Μουσουλμάνους είτε για τους Παρσιστές.

Λόγω της ύπαρξης αρκετών ιστορικών ιρανικών ημερολογίων και της αναπροσαρμογής κάποιων από αυτά, συχνά οι ημερομηνίες του εορτασμού διαφέρουν.

Οι επικρατέστερες ημερομηνίες είναι οι πρώτες ημέρες του Οκτωβρίου.

Δεν σώζονται αναφορές σε Μεχραγκάν στα αχαιμενιδικά χρόνια, και προφανώς η εορτή ως μιθραϊστική και αντίθετη στα κηρύγματα του Ζωροάστρη θα είχε απαγορευθεί.

Αλλά για τους Μιθραϊστές ήταν μια πολύ σημαντική εορτή.

Η πρώτη αναφορά σε Μεχραγκάν ανάγεται στα σασανιδικά χρόνια, δηλαδή λίγο καιρό πριν τον εξισλαμισμό του Ιράν.

Η επικράτηση του Μιθραϊσμού στα αρσακιδικά χρόνια (250 π.Χ. – 224 μ.Χ.) είχε υποχρεώσει τους Σασανιδείς που ανήλθαν στην εξουσία το 224 μ.Χ. να κάνουν κάποιους συμβιβασμούς.

Όμως, η ηρωοποιητική προβολή του Ιράν ως εκλεκτού λαού του Άχουρα Μαζντά κατά τα σασανιδικά χρόνια από τον Καρτίρ έδωσε τον ουσιαστικό χαρακτήρα του Μαζδεϊσμού, της τότε αυτοκρατορικής θρησκείας που επιχείρησε να κάνει τους Ιρανούς ένα έθνος ηρώων και τους Σάχηδες αυτοκράτορες όλης της γης.

Ο Ζαχάκ σκοτώνει τον ταύρο.

Έτσι, η παλιά εορτή των Μιθραϊστών διατηρήθηκε στα σασανιδικά χρόνια πλην όμως πήρε ένα χαρακτήρα πανηγυρισμού της νίκης του μυθικού ήρωα Φερεϋντούν επί του Ζαχάκ, του αρνητικού και κακοβουλου ηγεμόνα. Το βασικώτερο χαρακτηριστικό του Ζαχάκ ήταν το κυνήγι ταύρου και η ταυροκτονία. Όμως, εντελώς συμπτωματικά, το βασικώτερο χαρακτηριστικό του Μίθρα ήταν η ταυροκτονία.

Η σύγκρουση του Φερεϋντούν με τον Ζαχάκ

Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι οι Μαζδεϊστές διατήρησαν την μιθραϊστική εορτή, δίνοντας όμως εντελώς αρνητικό χαρακτήρα στο μέγιστο επίτευγμα του Μίθρα. Πουθενά αλλού δεν περιγράφεται η σύγκρουση Φερεϋντούν και Ζαχάκ καλύτερα από το Σαχναμέ του Φερντοουσί, του εθνικού ποιητή του Ιράν, ο οποίος αν και μουσουλμάνος είναι αυτός που χρωμάτισε περισσότερο τον εορτασμό των συγχρόνων Παρσιστών.

Έτσι, κι αυτοί εορτάζουν μια εορτή της οποίας το όνομα παραπέμπει στον Μίθρα και το περιεχόμενο αφορά απόρριψη του έργου του Μίθρα.

Η μάχη του Φερεϋντούν με τον Ζαχάκ

Στην συνέχεια, μπορείτε να δείτε ένα βίντεο που παρουσιάζει όψεις του εορτασμού των Μεχραγκάν από τους σύγχρονους Παρσιστές. Στο εισαγωγικό σημείωμα θα βρείτε επεξηγήσεις (σε ελληνικά, αγγλικά και ρωσσικά) για το κάθε τι που δείχνει το βίντεο λεπτό προς λεπτό.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον διακεκριμμένο ιρανολόγο και ανατολιστή, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη για την μετάφραση σε νέα ελληνικά των βασικών σημείων του βίντεο, το οποίο είναι ηχογραφημένο σε φαρσί (νέα περσικά). Στην συνέχεια, θα βρείτε πληροφοριακά κείμενα σχετικά με τα Μεχραγκάν.

Ο Φερεϋντούν υποδέχεται τον Τουρσάντ

Δείτε το βίντεο:

Мехраган, Великий осенний праздник парсов в Иране и Индии (مهرگان)

https://www.ok.ru/video/1522499062381

Περισσότερα:

01:43 – 01:57 Великий иранский эпический герой Ферейдун

02:00 – 03:00 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

03:00 – 03:30 Осеннее Равноденствие – Меграган (эквивалентно празднику Навруз, который совпадает с Весенним Равноденствием, поэтому является Новым годом для мусульманских иранцев и парсов)

03:30 – 03:45 Поэзия Насира Хусрава, иранского шиитского поэта-исмаилита, философа и математика

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

https://ru.wikipedia.org/wiki/Насир_Хосров

03:46 – 04:10 Персеполис (известный иранцам как Тахт-э Джамшид: трон Джамшида, главного героя иранского эпоса, описанного в «Шахнаме» Фердоуси и многих других иранских эпосах)

04:10 – 04:47 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

04:48 Статуя Фердоуси («Райский»), национальный иранский поэт (10 в)

04:50 – 05:50 Выживание праздников Мехреган после завоевания Ирана мусульманами, турками и монголами

6:00 – 06:50 Барельеф Митры в Так-Бостане – Иран; представления Митры в индийском, иранском и среднеазиатском искусстве

06:50 – 07:00 У современных парсов образы Ахура Мазды и Зороастра обычно идентичны.

07:05 – 07:15 Ссылки на Ахура Мазду в клинописных древнеахеменидских иранских текстах

07:20 – 07:40 Отрывки из Хорде Авесты (Маленькая Авеста)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khordeh_Avesta

07:40 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

08:15 Доисламские иранские концепции и верования сохраняются в религиозном, шиитском и суннитском, исламском танце семах

08:42 Персеполис / Тахт-Джамшид

09:00 Дариус I Барельеф в Бехистуне / Бисотуне возле Экбатаны (Хамедан)

09:11 Немруд Даг, юго-восточная Турция: греко-иранское пиковое святилище, самое святое место королевства Коммагены

9:30 Различные памятники иранской цивилизации

09:55 Ссылка на иранского мифического героя Ферейдуна и его победу над Заххаком, который считается отправной точкой праздника Мехреган

https://en.wikipedia.org/wiki/Fereydun

https://ru.wikipedia.org/wiki/Траэтаона

https://en.wikipedia.org/wiki/Zahhak

https://ru.wikipedia.org/wiki/Заххак

10:30 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

10:52 Аль Бируни (ведущий мусульманский историк, математик и астроном: XI-XI века) – ссылки на Мехреган

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Biruni

https://ru.wikipedia.org/wiki/Аль-Бируни

11:15 Снимки с торжеств Мехреган; ряд иранских памятников и древностей; и изображения сцен из иранских эпосов, в частности, битвы между Ферейдуном и Заххаком

12:50 Слово «Мехреган» было распространено среди арабов уже в доисламские времена, что означает «празднование» или «праздничная годовщина».

13:10 Параллели с древнегреческими религиозными праздниками

13:20 Значительные Мехреган отмечены в истории

14:00 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

Больше:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mehregan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мехреган

Απεικόνιση του Φερεϋντούν στην νεώτερη ιρανική τέχνη

Δείτε το βίντεο:

Mehragan (Мехреган), the Great Autumn Celebration of the Parsis in Iran and India (مهرگان)

https://vk.com/video434648441_456240311

Περισσότερα:

01:43 – 01:57 Representations of Fereydun

02:00 – 03:00 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

03:00 – 03:30 Autumn Equinox – Mehragan (equivalent to the feast of Nowruz, which coincides with the Spring Equinox, being therefore the New Year’s Day for Muslim Iranians and Parsis)

03:30 – 03:45 Poetry by Nasir Khusraw, Iranian Shiite Ismaili poet, philosopher and mathematician

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

https://ru.wikipedia.org/wiki/Насир_Хосров

03:46 – 04:10 Persepolis (known to Iranians as Takht-e Jamshid: the throne of Jamshid, the foremost hero of the Iranian epic described in Ferdowsi’s Shahnameh and many other Iranian epics)

04:10 – 04:47 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

04:48 Statue of Ferdowsi (‘the Paradisiacal’), the national Iranian poet (10th c)

04:50 – 05:50 Survival of Mehragan celebrations after Iran’s conquest by Muslims, Turks and Mongols

6:00 – 06:50 Bas-relief of Mithra in Taq-e Bostan – Iran; representations of Mithra in Indian, Iranian and Central Asiatic art

06:50 – 07:00 Among modern Parsis, the representations of Ahura Mazda and Zoroaster are usually identical.

07:05 – 07:15 References to Ahura Mazda’s in cuneiform Old-Achaemenid Iranian texts

07:20 – 07:40 Excerpts from Khordeh Avesta (Little Avesta)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khordeh_Avesta

07:40 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

08:15 Pre-Islamic Iranian concepts and beliefs are preserved in the religious, Shiite and Sunni, Islamic dance Semah

08:42 Persepolis / Takht-e Jamshid

09:00 Darius I ‘s relief in Behistun / Bisotun near Ekbatana (Hamedan)

09:11 Nemrud Dagh, south-eastern Turkey: the Greek-Iranian peak sanctuary, the holiest place of the kingdom of Commagene

9:30 Various monuments of the Iranian civilization

09:55 Reference to the Iranian mythical hero Fereydun and his victory over Zahhak which is thought to have been the starting point of the Mehragan feast

https://en.wikipedia.org/wiki/Fereydun

https://ru.wikipedia.org/wiki/Траэтаона

https://en.wikipedia.org/wiki/Zahhak

https://ru.wikipedia.org/wiki/Заххак

10:30 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

10:52 Al Biruni (leading Muslim historian, mathematician and astronomer: 10th-11th century) – references to Mehragan

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Biruni

11:15 Snapshots from Mehragan celebrations; a number of Iranian monuments and antiquities; and representations of scenes from the Iranian epics, notably the battle between Fereydun and Zahhak

12:50 The word ‘Mehragan’ was diffused among Arabs already in Pre-Islamic times, meaning ‘celebration’ or ‘festive anniversary’

13:10 Parallels with ancient Greek religious festivals

13:20 Significant Mehragan celebrations recorded in History

14:00 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

More:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mehregan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мехреган

Ζαχάκ: ο κακόβουλος ηγεμόνας

Δείτε το βίντεο:

Μεχραγκάν, η Μεγάλη Φθινοπωρινή Εορτή των Παρσιστών (Mehregan / مهرگان)

https://www.youtube.com/watch?v=1EI5E6jOfp8

Περισσότερα:

Αυτές τις μέρες, οι Παρσιστές του Ιράν και της Ινδίας γιορτάζουν μία από τις μεγαλύτερες εορτές τους, τα Μεχραγκάν.

(جشن مهرگان , جشن ملی ایرانیان)

(εορτασμός Μεχραγκάν – εθνικός εορτασμός των Ιρανών / τζεσν Μεχραγκάν – τζεσν μελί-γιε Ιρανιάν)

01:43 – 01:57 Αναπαραστάσεις του Φερεϊντούν

02:00 – 03:00 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

03:00 – 03:30 Φθινοπωρινή ισημερία – Μεχραγκάν (αντίστοιχο της εαρινής ισημερίας που είναι η ιρανική, μουσουλμανική και πασριστική, Πρωτοχρονιά – Νόουρουζ)

03:30 – 03:45 Στίχοι του Νάσερ Χουσράου, Ιρανού Σιίτη Εβδομοϊμαστή ποιητή, φιλοσόφου και μαθηματικού του 11ου αι

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

https://ru.wikipedia.org/wiki/Насир_Хосров

03:46 – 04:10 Περσέπολη (γνωστή στους Ιρανούς ως Ταχτ-ε Τζαμσίντ: Θρόνος του Τζαμσίντ, κορυφαίου ήρωα του ιρανικού έπους που έχει περιγραφεί στο Σαχναμέ του Φερντοουσί και σε πλήθος άλλων ιρανικών επών)

04:10 – 04:47 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

04:48 Άγαλμα του Φερντοουσί (: Παραδεισένιου) εθνικού ποιητή του Ιράν (10ος αι)

04:50 – 05:50 Επιβίωση του εορτασμού των Μεχραγκάν μετά τις κατακτήσεις του Ιράν από τους Μουσουλμάνους, τους Τούρκους και τους Μογγόλους

6:00 – 06:50 Ανάγλυφο του Μίθρα στο Ταγ-ε Μποστάν – Ιράν και απεικονίσεις του Μίθρα στην ινδική, ιρανική και κεντρασιατική τέχνη

06:50 – 07:00 Στους νεώτερους Παρσιστές οι απεικονίσεις του Άχουρα Μαζντά και του Ζωροάστρη συγχέονται και ταυτίζονται.

07:05 – 07:15 Αναφορές του Άχουρα Μαζντά σε σφηνοειδή αρχαία αχαιμενιδικά ιρανικά κείμενα

07:20 – 07:40 Απαγγελία από την Χορντέ Αβέστα (μικρή Αβέστα)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khordeh_Avesta

07:40 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

08:15 Διατήρηση ιρανικών προϊσλαμικών παραδόσεων στον ισλαμικό σιιτικό και σουνιτικό θρησκευτικό χορό Σαμά

08:42 Περσέπολη / Ταχτ-ε Τζαμσίντ

09:00 Ανάγλυφο του Δαρείου Α’ στο Μπεχιστούν / Μπισοτούν κοντά στα Εκβάτανα

09:11 Νέμρουντ Νταγ, νοτιοανατολική Τουρκία: ελληνοϊρανικό ιεροθέσιο κορυφής της Κομμαγηνής

9:30 Διάφορα μνημεία ιρανικού πολιτισμού

09:55 Αναφορά στον ιρανικό μυθικό ήρωα Φερεϊντούν και την νίκη του επί του Ζαχάκ που υστερογενώς εκλήφθηκε ως αρχή του εορτασμού των Μεχραγκάν

10:30 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

10:52 Αλ Μπιρούνι (κορυφαίος μουσουλμάνος ιστορικός, μαθηματικός κι αστρονόμος: 10ος- 11ος αι.) – αναφορές σε Μεχραγκάν

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Biruni

11:15 Σκηνές από εορτασμούς των Μεχραγκάν, ποικίλα ιρανικά μνημεία και αρχαιότητες, και αναπαραστάσεις σκηνών από την ιρανική εποποιΐα, ιδιαίτερα της μάχης μεταξύ Φερεϊντούν και Ζαχάκ

12:50 Διάδοση της λέξης ‘Μεχραγκάν’ στα αραβικά με την γενική έννοια ‘εορτασμός’, ‘εορταστική επέτειος’

13:10 Παράλληλα με αρχαιοελληνικές εορτές

13:20 Σημαντικοί εορτασμοί Μεχραγκάν στην Ιστορία

14:00 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

Επιπλέον:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mehregan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мехреган

=========================

Διαβάστε:

The Festival of Mehregan

Mehregan is one of the most ancient Iranian festivals known, dating back at least as far as the proto- Iranians. According to Dr. Taqizadeh, (1938, p. 38: “The feast of Mithra or baga was no doubt one of the most popular, if not the greatest of all the festivals for the ancient Iranians, where it was celebrated with the greatest attention.

This was originally an old-Iranian and pre-Zoroastrian feast consecrated to the sun-god and its’ place in the Old-Persian calendar was surely in the month belonging to this deity.

This month was called Bagayadi or Bagayadish and almost certainly corresponded to the seventh Babylonian month Tishritu, the patron of which, was also Shamash, the Babylonian sun god.

This month was, as has already been stated, probably the first month of the Old-Persian year, and its more or less fixed place was in the early part of the autumn.

The feast was in all probability pre-Zoroastrian and it was perhaps the survival of an earlier Iranian New Year festival dating from some prehistoric phase of the Proto-Iranian (Aryan) calendar, when the year began at the autumnal equinox. It was connected with the worship of one of the oldest Iranian deities (Baga-Mithra), of whom traces are found as far back as in the fourteenth century BCE.

In the Zoroastrian religious calendar, Mehregan is celebrated on the sixteenth day of the seventh month. According to Fasli reckoning, this occurs on October 1st. Modi (1922), p. 463, states that Mehregan should properly fall on the fall equinox (which is the first day of the seventh month), but it is usually performed on the name day of Mithra (16th day). Meherjirana (1869, tr 1982 by Kotwal and Boyd) p. 161 says that this feast is important for the following reasons:

“This jashn is called Mehregan and is a time for love and gratitude for life. [In ancient times] Zohak was very cruel to the people. So a blacksmith named Kaveh, with the help of others, sought out Faridoun who then caught Zohak and prisoned him in mount Damavand. Faridoun then became king and the peoples’ lives were saved. For these reasons, King Faridoun and all the people had a great jashan on that day. It is so stated in the Persian Vajarkard Dini.”

According to Zoroastrian angelology, Mithra is the greatest of the Yazats (angels), and is an angel of light, associated with the sun (but distinct from it), and of the legal contract (Mithra is also a common noun in the Avesta meaning contract). He has a thousand ears, ten-thousand eyes.

The feast of Mehregan is a community celebration (Jashan), and prayers of thanksgiving and blessings of the community (Afarinagan) figure prominently in the observances.

In the Rig Veda, Mitra figures prominently mentioned over 200 times.

The Sun is said to be the eye of Mitra, or of the compound Asura “Mitravaruna” (analogous to Mithra-Ahura in Avesta), who wield dominion by means of maya (occult power).

They are guardians of the whole world, upholders of order, barriers against falsehood. (The Vedic language also has a common noun Mitra meaning ‘friend’.)

In the angelology of Jewish mysticism, as the result of Zoroastrian influence, Mithra appears as Metatron, the highest of the angels.

He also appeared as Mithras, god of the Mithraic religion popular among the Roman military.

He can also be found in Manichaeism and in Buddhist Soghdian texts. Mehregan, Tiragan, and Norooz, were the only Zoroastrian feasts be mentioned in the Talmud, which is an indication of their popularity.

http://www.cais-soas.com/CAIS/Celebrations/mehregan.htm

-------------------------------

Mehregān

Mehregān (Mehrgān/Mehregān; Ar. Mehrajān; Meherangān among the Parsis), an Iranian festival apparently dedicated to the god Miθra/Mehr, occurring also in onomastics and toponymy.

By extension this name is used with the generical meaning of autumn and identifies a musical mode. In the Mazdean annual schema of feasts, the festival occurs on the day Mehr of the month Mehr, that is, the 16th day of the 7th month. In some almanacs the occurrence of Mehragān is marked at the 10th of Mehr, after the modern reform (1925 CE) of the Iranian calendar (Ruḥ-al-Amini, p. 83).

The name of the festival is to be found in the Jerusalem Talmud and in that of Babylon (Taqizāda, pp. 192, 214; tr. pp. 158-59, 311; Bokser, pp. 261-62; Neusner, pp. 185-86).

According to Masʿudi (Moruj, sec. 1287), in the Christian milieu of Syria and Iraq, the word Mehrajān indicated the first day of winter.

The Arabic form Mehrajān identifies also a festival widespread outside the Iranian plateau. In a variant of the Aḥsan al-taqāsim by Moqaddasi (p. 45, n. d), there is mention of its celebrations in ʿAden, where the author has been visiting around the end of the 9th century (Cristoforetti, pp. 162-63).

On the basis of some Arabic verses of the Sicilian poet ʿAli b. ʿAbd-al-Raḥmān Ballanubi, Mehrajān celebrations were observed in Cairo in the 11th-12th centuries (Corrao, p. 56).

After its prohibition, at an unknown date, this “Coptic” festival was allowed again by the Fatimid caliph al-Ẓāher (r. 1021-36; Corrao, p. xxxvii). For Egypt one can envisage a symmetry between Mehrajān and the local festival Nayriz, which clearly derives from Nowruz and occurs at the 1st of the Coptic month of Tut (September 10-11). We know that in modern times a Mehrajān festival occurs in mid-February in Somalia (Cerulli, p. 162). According to Ebn ʿEḏāri (p. 84), in 399/1009 in Andalus Mehrajān occurred at the end of Šawwāl, which corresponds to the last ten days of June.

In Andalus during 10th century, the name ʿAnsara was much more in use than the Persian derived name Mehrajān for the same festival (Lévi-Provénçal, p. 172 n. 1). The coincidence with the St. John festival and its fires (24th of June) makes one think of a symmetrical Andalusi Nayriz festival on the 1st of January, but the general lack of information on the matter does not allow one to say anything conclusive (for Arabic sources about Christian festivals in Andalus, including Mehrajān, see Fernando de la Granja). The relation of symmetry and consequent analogy between Mehrgān and Nowruz is frequently asserted in the extant sources (see below). This is the basis on which one may make inferences about the ancient rites of Mehrgān.

The name of the festival Mehragān is formed of the proper noun Mehr (Old Pers. Miθra/Mithra, a diety) and the suffix –agān, which is used in many names of the Mazdean festivals (on this point and for a survey of other possible etymologies, see Calmard, p. 15). Walter Belardi (esp. pp. 61-149) has done a detailed study on the position of Mithra/Mehr in the Iranian calendar. His study is focused on the significant meaning of the name of this Indo-Iranian god, based on the common noun *mitrá, as “pact, contract, covenant,” and on Mithra/Mehr’s function as an arbiter (cf. Boyce, 1975-82, I, pp. 24-31). This function is well testified by his Greek attribute mesítēs (according to Plutarch, De Iside et Osiride, 46) and by the Iranian and para-Iranian sources, in which Mithra/Mehr acts as arbitrator on the cosmological, eschatological, and anthropological levels (Belardi, pp. 32-45).

The Mehragān festival is clearly correlated to the equinox (see Biruni, Āṯār, p. 222; tr., p. 208), which is the astronomical phenomenon most easily linked to the concept of equity and equilibrium. But it remains uncertain whether the festival was in honor of Mithra or if the dedication to Mithra was, in Ḥasan Taqizāda’s view, serendipitous. According to Taqizāda (pp. 350-51; tr., p. 145), the reason may as well be a compromise that occurred in the process of adoption of some ancient religious beliefs by Zoroastrians.

Hence, the celebration of Baga Mithra in the 7th month of the Achaemenian calendar Bagayadi- (Av. Bāgayāday-) may have been added to the “new-Avestan” calendar in a period (second half of the 5th century BCE) in which the seasonal celebrations for the autunm equinox coincided with the 16th of Mehr. The name of the festival (*bāgayāda?) had been replaced by the name that this festival features in the “new-Avestan” calendar, that is Mehragān (<*miθrakāna).

Taqizāda’s hypothesis implies that the name of the Achaemenian month was taken to mean “(the month of) the worship of Baga,” assimilated with Mithra, but this interpretation has been rejected for philological reasons (Boyce, 1981, pp. 66-68; idem, 1982, II, pp. 16-18, esp. p. 24; on the name Baga, see Gignoux, pp. 88-90).

In fact, the only possible analogy between the Achaemenian celebration and the posterior Mehragān could be found in the stated celebration for the triumph of justice over usurpation, respectively represented by the victory of Darius I the Great over Gaumāta and of the epic hero Ferēdūn over Bēvarasp (Żaḥḥāk).

According to Taqizāda (p. 350; tr., p. 145), the Iranian epic preserved the memory of the coincidence of Mehragān with the day on which the usurper Gaumāta was killed by Darius I in 522 BCE. Some of the rites used on Magophonia, that is, the commemoration of the murder of the magi, or “of the magus” Gaumāta under Darius I, may have influenced the observance of *Mithrakāna (see Boyce, 1975-82, II, pp. 86-89; Hartner, p. 749; Henning, pp. 133-44; Dandamaev, pp. 138-40; Widengren, pp. 163-66).

It is noteworthy that the report by Ebn al-Balḵi (pp. 90-91) about the massacre of the Mazdakites ordered by Ḵosrow I Anuširavān (r. 531-79 CE) on the occasion of the great banquet for Mehragān could confirm the analogy, but this passage would also imply that Mehragān was an official occasion in which the king assigned “duties and assignments” (kārhā wa šoḡlhā; cf. Ps.-Jāḥeẓ, Ketāb al-tāj, p. 144; tr., p. 164; cf., for Nowruz, ḴELʿAT).

The festival, which was once connected to the solar calendar of the Iranian tradition, evidently suffered all the consequences of the complex evolution of the various forms of that calendar used by the Iranian people. Originally, and probably until the early Sasanian period, Mehragān was a single day (Boyce, 1970, pp. 518-19; idem, 1982, II, p. 34), but it seems to have been duplicated during the Islamic age as a Small or General Mehragān and a Great or Special Mehragān, as is the case of Nowruz and other festivals (Biruni, Āṯār, pp. 223-24; tr., p. 209).

This kind of duplication, producing a distance of five days between these two festivals, is clearly related to the general issue of interventions in the Iranian calendar, on which scholarly opinions differ notably (Bickerman, p. 203; Boyce, 1970, pp. 514-29; Balinski, p. 99; Marshak, pp. 145-52; de Blois, pp. 40-41, 46-49; Scarcia, pp. 133-41). The Arabic sources (e.g., Biruni, Āṯār, pp. 222-23; tr., pp. 207-9; Ṯaʾālebi, pp. 33-35) testify to attempts, clearly a posteriori, to explain those duplications on the basis of two different moments in the epic tradition being referred to; concerning Mehragān, they attribute it to the rebellion of Kāva and the triumph of Fereydun over Bēvarasp.

The fact that the epic tradition plays a role also in connection with the Sada festival may be due to the occurrence of the calendrical Mehragān in the traditional seasonal place of the Sada festival during the 6th and 7th centuries CE (Cristoforetti, 2002, p. 295). According to Biruni, the Sasanian king Ohrmazd I (r. 272-73 CE) joined the Small and the Great Mehragān, thereby turning it into a six-day festival (according to Taqizāda, pp. 351 n. 496, tr. p. 323 n. 496, this enlargement is a phenomenon that had already occurred in a more ancient time).

The fact that festivals were extended is supported for the later Sasanian times by a Byzantine document dated 565 CE (Boyce, 1983, pp. 807-8). However, afterwards the kings and the people of Iran celebrated the festival over thirty days, “distributing them over the several classes of the population in the same way as we have heretofore explained regarding Nowruz” (Biruni, Āṯār, p. 224; tr., p. 209; cf. idem, Tafhim, pp. 254-55). Biruni’s note that Nowruz was celebrated for thirty days through the month of Farvardin, if taken at face value, would make it reasonable to assume that the festival of Mehragān also lasted for the same number of days, starting on the day of Mehragān and ending on the 15th of Ābān.

It is possible to see a relation between this ambiguous passage by Biruni and the fact that Ferdowsi (I, p. 89, v. 3) talks about a Mehrgān of the 1st of Mehr as in perfect symmetry to the Nowruz of the 1st of Farvardin (cf. Modi, 1922, p. 463). The following sentence attributed to Salmān Fārsi (Biruni, Āṯār, p. 222; tr., p. 208) clearly reflects such symmetry between the two festivals in a different way: “In Persian times we used to say that God has created an ornament for his slaves, of rubies on Nowruz, of emeralds on Mehrajān.

Therefore these two days excel all other days in the same way as these two jewels excel all other jewels” (cf. similar point in Ps-Jāḥeẓ, Maḥāsen, p. 361).

This close relation of perfect twinship is also reflected by the fact that in Arsacid times “Nō Rōz came to be celebrated at the autumn equinox, and Mihragān at the spring one, the two poles of the religious year thus changing places” (Boyce, 1983, p. 805; cf. idem, 1979, p. 106).

According to Mary Boyce, the original festival may have been renamed under the influence of a Babylonian autumn festival, which was “under the protection of Shamash, Mithra’s Mesopotamian counterpart” (Boyce, 1982, II, p. 35).

However, all of our information concerning the Mehragān festival is provided by sources of non-Iranian origin (Rajabi, p. 222).

In Greek authors we find only mentions of generic celebrations: “The dominant aspect is that of a royal festival of a new year or renewal, celebrated by festivities, present-giving, animal sacrifices” (Calmard, p. 16).

According to Ctesias, it was the only annual occasion on which it was proper for the king of Persia to get inebriated (cf. Boyce, 1975, I, p. 173, who connects the practice with the use of soma/haoma).

Nevertheless, another dominant feature of the festival seems to have been its royal and solar aspect; on the day of Mehragān, the day of the creation of the sun itself, the king would wear a crown engraved with the image of the sun (Biruni, Āṯār, p. 222; tr., p. 207).

As regards the Arsacids, a passage in Ṯaʿālebi (p. 47) referring to an official meeting between Ḵosrow son of Firuz (Osroes II? r. ca. 190-95 CE) and the chief of the Zoroastrian priests seems to be the most ancient testimony of customs regarding exchanging of gifts on Mehragān.

But both the name of the ruler and the congruity of the two characters recall the well-known topos of wisdom of Ḵosrow I Anuširavān and his most wise minister Bozorgmehr.

----------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250611802

https://issuu.com/megalommatis/docs/mehragan_the_parsis_great_autumn_feast.docx

https://vk.com/doc429864789_620132611

https://www.docdroid.net/nnR62DK/mekhraghkan-i-meghali-fthinoporini-eorti-ton-parsistwn-toy-iran-kai-tis-indias-docx

The Fake Persianization of the Abbasid Caliphate

By Prof. Muhammet Şemsettin Gözübüyükoğlu

(Muhammad Shamsaddin Megalommatis)

Pre-publication of Part Eight and Chapter XXII of my forthcoming book “Turkey is Iran and Iran is Turkey - 2500 Years of indivisible Turanian - Iranian Civilization distorted and estranged by Anglo-French Orientalists”; Part Eight (The Distorted Term 'Persianate') consists exclusively of Chapter XXII. The book is made of 12 parts and 33 chapters.

----------------------------------------------

With the aforementioned, one can understand that, despite its vast territory and its broad ethnic base (wider than the Umayyads'), the Abbasid Caliphate was a very weak imperial institution that could be challenged practically speaking by any small group of dissidents. Its rise in terms of spiritual-intellectual breakthrough, cultural diversity, academic-scientific knowledge, artistic-architectural creativity, economic wealth, and military strength was conditioned by one critical prerequisite: the caliphs should be able to compose an unprecedented imperial universality out of all these diverse elements that were being incessantly multiplied by the genius of Islam. Quite unfortunately, very few Abbasid caliphs proved able to pass this test. Then, the fact that this state lasted more than 500 years is rather a miracle!

In fact and to use an anachronism, the Abbasid Caliphate only 100 years after its establishment (850) was already the Sick Man of Eurasia! Neither the short-lived Umayyad Caliphate nor the Abbasid Empire that definitely eclipsed its predecessor in every sense were formed like the Roman (Republic and later) Empire, gradually prevailing over neighboring states and progressively expanding territorially over the span of 250 years (from the First Punic War, 264-241 BCE, until the annexation of Egypt, 30 BCE). Quite contrarily, Harun al-Rashid, 150 years after the early Islamic conquests, was ruling over a territory larger than that of the Roman Emperor Trajan, commanding lands between China and India in the East and the Atlantic Ocean in the West.

As regards its immense territory, linguistic multitude, and cultural–spiritual diversity, the Abbasid Caliphate can be compared only to two earlier empires: that of Alexander the Great and that of Darius I the Great. However, Alexander's empire was split to four kingdoms only 20 years after his death, and the Achaemenid Empire of Iran did not last more than 220 years after its establishment. In fact, 100 years after Darius I the Great's death, Iran was in decay. Pretty much like the Achaemenid Empire of Iran, which was not a Zoroastrian state, but a vast empire with many different religions and with Zoroastrianism as its official religion, the Abbasid Caliphate was not an Islamic state; it was a vast empire with many different religions and with Islam as its official religion. Even more strikingly in the case of the Abbasid Caliphate, new dogmas, doctrines, spiritual orders, mystical groups, theological interpretations, apocalyptic eschatological schools, and transcendental concepts were appearing almost like mushrooms. It is a terrible oversight not to take this reality into account.

What happened to the Abbasid Caliphate was however a historical particularity. Few decades after the death of Harun al-Rashid (786-809), who marked the peak of Abbasid power, several parts of the empire started seceding. One must clarify from the beginning that this was a really new type of 'secession', because it also involved approval by the caliph himself. This phenomenon took the appearance of imperial entrustment of an administrative province to a formidable military combatant, who instantly and voluntarily recognized the imperial authority. The name of the Abbasid caliph was mentioned first in the acclamations and wishes made in all sermons given during Friday prayers in all the mosques of the 'seceded' territory; taxes were paid to Baghdad and coordination was effectual, but in reality, the caliph had only nominal power over the 'seceded' province(s). More importantly, the formidable military rulers who bore significant royal titles (emirs, sultans or even caliphs) formed hereditary dynasties and engaged in various wars with local rebels, occasional invaders, foreign belligerents, neighboring secessionist rulers, and new spiritual, mystical or theological adversaries in a way that truly made of their territories fully independent states typified by their own interests and distinct characteristics.

In fact, after the first decades of the 9th c. the Abbasid Caliphate totally ceased to function as a centralized imperial institution and authority. The weakened caliphs did not have sufficient stability in Baghdad and ample military force in the provinces to quench the incessant uprisings and to avert this type of secessions. Even worse, sometimes the caliphs needed the voluntarily offered help of experienced warriors, who came with a well-trained military force to save the caliphate and eliminate its enemies. What occurred then is a situation almost similar to the appanage, a well-attested practice in Christian times' Europe. This term (from Latin adpanare 'to give bread') involves the grant of an estate as a reward for, or in recompense of, services offered or rights claimed. The final result was that the Abbasid caliph ended up as a totally powerless, decorative figure; of all of these secessionist rulers, the Buwayhi (or Buyids) achieved the unthinkable: they made of Baghdad, the capital city of the Abbasid Caliphate, their own … capital! No blood involved; no blackmail used; no threat issued!

This happened in 945; Ahmad ibn Buya, usually known in modern historiography under his regnal name Mu'izz al-Dawla, i.e. 'Fortifier of the State' (and in this case, as 'state' was meant the Caliphate itself), invaded Baghdad and made of the Abbasid capital his own capital too in the name of the caliph. It may sound odd, but it was the impotent caliph Al-Mustakfi who gave Ahmad ibn Buya the aforementioned regnal name. There is more 'paradox' to it; Ahmed ibn Buya had thoughts, ideas and beliefs close to (but not identical with) those of the followers of the descendants of Prophet Muhammad and Ali. And of course, the Abbasid caliph opposed the idea that the title of caliph was rightfully claimed by the family of the Prophet.

Of course, no one named at the time the caliph Al-Mustakfi a 'Sunni' and Ahmad ibn Buya a 'Shia', and today, it would be ridiculous to brand Ahmed ibn Buya a 'Shia' and the impotent caliph Al-Mustakfi a 'Sunni'. Only modern Western Orientalists and 'Sunni' or 'Shia' militants carry out similar distortions, the former due to their malignancy and the latter because of their ignorance and idiocy. It is definitely noteworthy that this divergence did not prevent Ahmed ibn Buya and Al-Mustakfi from finding common ground. It was however a period of very high messianic and eschatological fever, enthusiasm and fascination.

Muhammad ibn al-Askari, son of Hasan al-Askari {846-874; the 11th imam of those among the Muslims who accepted Musa al-Kadhim as the 7th imam (aforementioned section M 4 i)} and of the Eastern Roman princess Narjis ibnat Yashua (i.e. 'daughter of Jesus'), was born in 869 only to enter his Minor Occultation in 874 (one day after his father's passing away) and then his Major Occultation in 941; after that date and down to our times, the followers of this group expect the termination of the Major Occultation and the appearance of the 12th imam (Muhammad ibn al-Askari), an event prophesied to coincide with the End of Times. This means that the followers of this group identify the 12th imam with the Mahdi of Prophet Muhammad's Hadith (oral tradition). Mahdi is the Islamic Messiah, who was prophesied to lead the battle, along with Prophet Jesus (who will also reappear then), against the forces of Evil (under Masih al-Dajjal, the Antichrist, lit. 'the most fake Messiah') and eliminate them once for all. I mention the above only to show that the rise of the Buyids coincided with a time of immense apocalyptic, eschatological and messianic expectations, as people believed that developments would follow within short time (similarly with early Christians at the end of the 1st c. CE and with believers of other religions in different moments).

Of course, when describing the above, one must be watchful not to fall into the traps of modern states' pseudo-historical dogmas, fanatic pseudo-theologians' inconsistent doctrines, and Western Orientalists' intentional fallacies. It is therefore greatly important to take into account two points:

First, the various secessionists, seceding emirs, and revolting warriors were not Iranians or Persians; they were of Iranian (Persian included), Turanian, Berber, Arab and other origin. Secessions did not start in what is known as historical Iran and they were never limited there. During that period, there was never an ethnic divide 'Iranians vs. Arabs', because most of the Iranians sided with some Arabs (notably the Alids, i.e. the descendants of Prophet Muhammad and of Ali), most of the Arabs sided also with the Alids, and more importantly, most of the Arabs were already dispersed among Aramaeans, Yemenites, Iranians, Turanians, Egyptians, Berbers of North Africa, and other nations and, due to this fact, they never consisted in an 'ethnic group' properly speaking within Islam after 750 CE. Last, there was no ethnic dimension attributed to these secessions, revolts, wars or splits.

Fallacious Western Orientalists start their presentation of the fragmentation and collapse of the Abbasid Caliphate with the Samanid dynasty, which was established supposedly in 819; in fact, this is a lie, because at that time, the four sons of (the newly converted to Islam) Asad ibn Saman were rewarded by the governor of Khorasan Asad ibn Abdallah al-Qasri and by the Abbasic caliph al-Ma'mun for their bravery in combatting the Samarqand garrison commander Rafi ibn al-Layth who had revolted. Asad ibn Saman's four sons - Nuh, Ahmad, Yahya, and Ilyas - were then appointed as governors of four important Central Asiatic cities. Their positions were inherited by their respective sons and only after a 'civil' Samanid war (in fact, a family internal conflict), a unified entity emerged in 892 under Ismail Samani and the then weakened caliph was forced to recognize him as the local ruler. Speaking of a Samanid 'dynasty' before 892 is sheer nonsense, whereas calling the emerged state (one should just call it an 'administrative institution') an 'empire' is ridiculous. Even more absurd is to describe the Samanid state as ethnically 'Iranian'. Its population was almost totally Turanian.

However, this was not the first, gradually emerged secessionist entity. At this point, we have to also take into consideration the fact that few marginal Iranian rulers (of the Qarinvand and the Dabuyid dynasties), who controlled parts of the southern shore of Caspian Sea (in the almost inaccessible region of the Elburz (Alborz) range of mountains) already before the demise of the Sassanid Empire (636-651), continued existing under the early caliphs, the Umayyads and the Abbasids, although having tormented relations with them.

As a matter fact, the first rulers, who seceded from the Islamic Caliphate, were the Rustamids, who established their rule in parts of today's Algeria, Tunisia and Libya as early as 761. Even more importantly, they institutionalized the Ibadi theological, jurisprudential school of Islam, which survived down to our days, being unrelated to what is wrongly defined as 'Sunni' and 'Shia'; they were instrumental in diffusing Islam among the Berbers who made the quasi-totality of the populations of Northern and Northwestern Africa. Not quite differently from the Ibadi Rustaminds, the Muhallabids controlled parts of the caliphate's African provinces from 768 to 795; however, they were known for their animosity against the Berbers and their rule was soon terminated.

Also before the Samanids, the Idrisids (claiming descent from Ali, as Idriss I was indeed the great grandchild of Hasan, the 2nd imam) founded their own kingdom (emirate) with first capital at Volubilis (Walili, in today's Northern Morocco) in 788, acting in full opposition to the Abbasids and in synergy with various forces of the anti-Abbasid opposition. Furthermore, the Justanids (followers of Zayd ibn Ali, who are nowadays mistakenly called Zaydi or Zaidi Shia) were established in the almost unreachable province of the southwestern shores of Caspian Sea (in 791). In addition, the Aghlabids formed their state in parts of today's Algeria, Tunisia and Sicily in 800 (when Harun al-Rashid appointed Ibrahim I ibn al-Aghlab as hereditary emir of the Abbasid province of Africa/Ifriqiya) and promoted a theological – jurisprudential particularity, namely an amalgamation of Mu'talizite theology with Hanafi school of Figh.

So, the fragmentation of the Abbasid Caliphate was not due to Iranians or Persians and did not have any Iranian or Persian character.

Second, there is no 'Shia' character or dimension in the overwhelmingly apocalyptic, eschatological and messianic fever, enthusiasm and fascination of the 8th, the 9th, and the 10th c. It is wrong to imagine that, at those days, the Sunni Muslims did not have a messianic fever and the Shia Muslims did. There were no Sunni and Shia at those days; practically speaking, all the populations of the Caliphate, Muslim or not, were characterized by an apocalyptic fascination. However, this fascination had no ethnic and no religious background; it was general and overwhelming, and it would take an independent study to explore its reasons, which may eventually be related to the complete disappointment from - and the total disgust about - the Islamic Caliphate's methods of rule and administration.

Long before the 12th imam (of today's Twelver Shia) went in Occultation (Minor Occultation in 874 and Major Occultation in 941), and already before Ja'far al Sadiq's eldest son Isma'il ibn Ja'far (of today's Sevener Shia) died (762), Abu Muslim al-Khorasani, a formidable combatant and a gallant general of Iranian origin (possibly Turanian, but surely not a Persian from Fars, because most of the people in Khorasan were Turanians), died in 755; his military action and imperial advice proved to be determinant in overthrowing the Umayyad dynasty and in integrating non-Muslim Manichaeans, Nestorians, Gnostics, Mazdakists, Zervanists, Mazdeists (wrongly described as Zoroastrians), Buddhists and the followers of many new mystical doctrines into the early Abbasid Empire. So, he immediately became a legendary and occult personality for various groups, who claimed that Abu Muslim al-Khorasani had not actually died, but would come back as the prophesied Mahdi. This means clearly that what was later developed as Sevener Shia messianic eschatology and as Twelver Shia apocalyptic occult doctrine were merely some aspects and dimensions of a far more general phenomenon that took place across the Islamic Caliphate during the 8th, the 9th, and the 10th c., involving Muslims, non-Muslims, and followers of mystical orders at the confines of every strict doctrine.

Of course, Abu Muslim al-Khorasani was not the only case of occult literature and messianic eschatological fascination and indoctrination; he was only one. The Khurramites were an 8th c. spiritual, mystical order and rebellious group that accepted a doctrine established by rebellious mystics like the Iranians Sunpadh, Behafarid, and Ustadh Sis and the Turanian Ishaq al-Turk. All of them were Muslims with a strong impact of earlier apocalyptic, messianic and eschatological traditions (Manichaean, Gnostic, Nestorian, Mazdakist, Mazdeist, Zervanist, and other) and all of them performed impressive spiritual exploits and magnificent transcendental acts.

An obscure figure named Hashim al-Muqanna (the 'Veiled'), probably a Turanian, organized the Khurramites into a successful military unit characterized by spiritual discipline; he appeared as the incarnation of God and as spiritual continuity of Prophet Muhammad, Ali and Abu Muslim al-Khorasani. His posthumous fame through the Nizari Isma'ili (Assassins), the Knights Templar, and several Western European Freemasonic orders reached Napoleon, who even wrote an envisioned conversation between himself and the mystical visionary al-Muqanna (named "Le Masque prophète").

More determinant role in the transformation of the Khurramites into a formidable military force and major challenge for the Abbasid armies was Babak Khorramdin (795-838), a Turanian from Azerbaijan, i.e. pre-Islamic Iran's most sacred province, which was the center of monotheistic Zoroastrian doctrine and tradition. In fact, due to his military mastership, the Babakiyah (as the Khurramites were renamed) were practically invincible. Based in their famous and almost inaccessible castle known as Kale-ye Babak (Babak Castle), which is one of Modern Iran's most spectacular monuments (in the mountainous region of Southern Azerbaijan, near Kaleybar), the Babakiyah attacked the armies of the Caliphate and tormented many northern provinces in the Caucasus and Central Asia regions.

Having organized a clandestine network of affiliated groups, they were able to get insightful and be prepared for devastating hits against the forces of the Abbasid caliph. All major historians of Islamic times dedicated long pages to describe their valor, exploits, heroic deeds, doctrinal particularities, and mystical visions. At the end, Babak Khorramdin suffered an excruciating death at the hands of the monstrous soldiers of the cruel, pseudo-Muslim Abbasid caliph; the tortures described by illustrious historians as applied to the master of the Babakiyah order are all strictly prohibited in Islam.

However, Babak Khorramdin's messianic legend survived for centuries; his clandestine organization endured and carried out subversive activities and frontal wars against the Abbasid caliphs across vast territories spanning between the Eastern Roman Empire and China; and the ramifications of the Babakiyah order's mystical doctrine and military practices can be attested later among various Islamic traditions and groups, involving the Isma'ili Assassins and the Qizilbash of the Ottoman – Safavid times.

What is falsely described by Western Orientalists as Persianization of the Abbasid Caliphate is an effort to

i- distort the nature, character and dimensions of the Golden Era of Islamic Civilization,

ii- depict it as a 'Persian' (not even Iranian) cultural by-product,

iii- culturally subordinate numerous Central Asiatic (Turanians), Western Asiatic (Aramaeans, Caucasians, and Eastern Romans), and South Asiatic nations (Dravidians, Malay) to Persians,

iv- erase the extensive Turanization of the entire Eurasia,

v- conceal the majestic role played by the Aramaeans in the formation of the Islamic Civilization

vi- develop and detail the next historical stage of the fallacious Orientalist divide 'Iran vs. Turan' (1037-1501: from the emergence of the Slejuk to the rise of the Safavids),

vii- avert any possible reference to the impact that Manichaeism exerted on the Islamic Civilization,

viii- depict as non-Islamic the peak of Islamic Civilization (and in the process promote Western propaganda related to Islamism, Wahhabism and Islamic Terrorism),

ix- advance a global, racist, Indo-European agenda, and

x- promote a certain number of fake divides and mistaken identifications that would be politically and geopolitically useful.

The underlying concept of this historical falsification is the fallacy that 'Shia Persians' took the upper hand in the Abbasid Caliphate only to be later superseded by – the already Persianized (!?) – Turks, starting with the Seljuk dynasty. For this purpose, there are many fabricated terms, such as Iranian Intermezzo or Iranian Renaissance and Sunni Revival. These fake terms help distort the presentation of

A- the period from the rise of the Samanid dynasty (892) to the arrival of the Seljuk Turks (1037) and the demolition of the Buyid parasites in Baghdad (1055); this period is falsely called 'Iranian Intermezzo', and

B- the period from the rise of the Seljuk (1037-1055) to the rise of the first Sufi dynasty in Iran, i.e. the Safavids, in 1501.

Several determinant historical facts are enough to refute the fallacy of the Persianization of the Caliphate:

i- The presence of Turanians as basic component of the Achaemenid, Arsacid and Sassanid empires refutes the nonsensical distortion as per which 'Turks' (Turanians) appear in Iran only with the arrival of the Seljuk Turks. The same is valid for the early Islamic period until the peak of the Abbasid Caliphate. In all the parts of the unit VI (from A to L), I expanded on this highly concealed topic.

ii- The terms of Turanian – Persian interaction within the wider Iran – Turan were known since the Achaemenid times and they were only repeated across the ages and during the various periods of Islamic History. In the aboce unit VI (part D. Iranian and Turanian nations in Achaemenid Iran), I wrote: "The Persians, among all Iranians and Turanians, had an inclination to poetry, literature, epics, lyricism, arts and symbolism, whereas the Turanians were known for their tendency to martial arts, military discipline and life, asceticism and religious mysticism. The Turanians found it therefore normal to write in Old Achaemenid Iranian in the 1st millennium BCE, in Middle Persian (Parsik) during the 1st millennium CE, and in Arabic and Farsi after the arrival of Islam".

iii- One very well-known fact is comfortably forgotten, when Orientalists, Iranologists and Islamologists study the Early History of Islam between Tigris and Indus. Similarly with the invasion of Alexander the Great, the early Islamic conquest caused an overwhelming destruction of Fars (Persia). The principal Iranian capital Istakhr was totally erased from the surface of the Earth. Alexander the Great's destruction of Persepolis pales in comparison of the Islamic armies' pulverization of Istakhr. This can be easily noticed by any non-specialist traveller who happens to visit the two sites. Whereas other provinces of Iran, notably Atropatene / Adhurbadagan – Azerbaijan (also known as Abakhtar in Sassanid times), were not destroyed at all, Fars was left in ruins already before 651, when the Islamic armies reached Merv in today's Turkmenistan. And Persians were slaughtered to the last, except for those who were lucky enough to flee to the southeast, reach Sistan and Baluchistan (in today's SE Iran and SW Pakistan), and settle there.

iv- This is exactly what happened: Turanians preserved Middle Persian (Parsik) and developed Farsi after the arrival of Islam, because the Persian language had always been their means of cultural-literary expression, pretty much like Turanian (Turkic) was the language of the army. With this I don't mean that all Persian Iranians disappeared with the arrival of Islam; there were Persians living in Mesopotamia, in the Northeast (Khurasan), the Middle Zagros (Khwarawaran), and other southern regions except Fars, but they were few. The bulk of Persian populations lived in Fars and most of them were slaughtered, as they were viewed as the most polytheistic element of the Sassanid Empire.

v- Of course, the terms Iranian Intermezzo and Iranian Renaissance are not wrong if understood properly, i.e. if considered as involving the contribution of Iranians, Turanians and other nations, notably the Aramaeans, in the formation of the Islamic Civilization. Furthermore, these terms must be totally deprived of any religious or denominational connotation.

It is absurd to portray the anti-Caliphate forces, arbitrarily called 'Shia', as the driving force of the Iranian-Turanian-Aramaean Renaissance, because there were also many pro-Caliphate elements that participated in the rise of the Islamic Civilization.

And it is totally wrong to view the Seljuk Turks and other Turanians either as 'Sunni' or as the driving force of an otherwise nonexistent 'Sunni revival' during the following period 1055-1501. As a matter of fact, Turanians were the major force behind the rise of the apocalyptic, messianic, eschatological mysticism of the 8th, 9th and 10th c., which is viciously distorted (by Western Orientalists and today's silly, uneducated and intoxicated 'Sunni' and 'Shia' theologians) as 'Shia doctrine'.

As conclusion one can simply say that, as early as 651, there were not enough Persians left to possibly 'persianize' or 'indo-europeanize' the Islamic Caliphate.

As a matter of fact, the terms 'persianization' and 'persianate' or 'persianate society' were introduced only in the 1970s by Marshall Hodgson, but within a totally diverse context and with a greatly different connotation. In fact, Marshall Hodgson was an erudite scholar and a pioneer intellectual who took a staunch anti-Eurocentric stance and introduced several new terms in an effort to demolish the fake colonial model of historiography. Rejecting the fallacy of Western, colonial, racist Orientalism, in his celebrated "The Venture of Islam: Conscience and History in a World Civilization" (3 vols.), Marshall Hodgson tried to offer to the Islamic Civilization something that almost all earlier Western Islamologists and Orientalists worked hard to deprive it of: its universality.

Marshall Hodgson contributed greatly to an improved viewpoint over China's contribution to World History, again rejecting earlier Eurocentric fallacies of demented Western Orientalists and Sinologists. Marshall Hodgson coined the term 'persianate society' in a – very correct – effort to reject and rebut the fallacy of the so-called 'Arab-Islamic' civilization and the deprecatory presentation of Islam as an 'Arab religion' (see above parts 1, 2 and 3 of the unit M. Western Orientalist falsifications of Islamic History: the Arabization of Islam and the Persianization of the Abbasid Caliphate: 1. Identification of Islam with only Hejaz at the times of the Prophet; 2. The fake, Orientalist Arabization of Islam; 3. The systematic dissociation of Islam from the Ancient Oriental History).

But as it usually happens, when evil gangsters are allowed to control Western European and North American universities, libraries, museums, foundations and associated research institutions, the original scope of the new term was removed, the term was decontextualized, and its further use proved to be totally erroneous and in striking opposition to the original use (by Marshall Hodgson).

Then, the decontextualized and distorted term was used for the above mentioned purposes i-x. Many tricks have been used for this purpose, especially false etymology of various names (to present them as of Persian origin) and incongruous linguistics. The foundation of Beit al Hikmah (House of Wisdom) in the first years of Abbasid rule played a tremendous role in the promotion of the academic life, the scientific exploration, and the intellectual advancement across the caliphate. This tendency was mainly based on Aramaean scholars of Tesifun (Ctesiphon), Nusaybin (Nisibis), Urhoy (Edessa of Osrhoene), Antioch, Gundeshapur (the greatest Sassanid library, university, archives and research center, museum and scriptorium), who were variably Muslims, Manichaeans, Gnostics or (Monophysitic or Nestorian) Christians. Iranian, Turanian, Yemenite, Egyptian, Berber and Indian scholars flocked to the House of Wisdom, which was located in Baghdad. The whole movement was supported by great Iranian families that had sooner or later abandoned Mazdeism and accepted Islam, like the Naubakht family (originating from Nemroz, i.e. the Sassanid Empire's southern administrative region) and the Barmak family, which was native to Khorasan.

The name of the Barmak family is evidently of Turanian origin (Parmak) and it was turned to al-Baramikah (البرامكة) in Arabic and Barmakian (برمکیان‎) in Farsi. However, paranoid Western historians and racist Orientalists attempted to distort this family name enormously in order to depict as … Indian and Buddhist. The ridiculous effort reached the point of even associating the historical name with the Sanskrit word Pramukha; this was suggested by the irrelevant English Indologist Harold Walter Bailey, who tried to indo-europeanize everything he studied in Central and South Asia. This idiotic and racist pseudo-scholar, who was shamelessly venerated in colonial England, forgot that first, Sanskrit was never used in Khorasan; second, it was already a dead language in the 8th c. CE; third, if truly the influential family's name were Pramukha, it would never be vocalized as al-Baramikah in Arabic and as Barmakian in Farsi.

Even more absurd is the Western Orientalists' effort to portray the prestigious Islamic family as having Buddhist affiliations prior to their adhesion to Islam. Nothing proves that the Barmakids were Buddhists and not Mazdeists (the late form of Zoroastrianism that was the official religion of the Sassanid Empire). Plenty of Islamic historical sources describe the pre-Islamic family members of the Barmakids as priestly, which means Mazdeist mobedh. Their homeland was Balkh which was a major Zoroastrian religious center since the Achaemenid times.

The ridiculous association of the Barmakian with the so-called Nawbahar Buddhist monastery (reconstructed as Nava Vihara in Sanskrit) is totally unsubstantiated because such a monastery is delusional and unsubstantiated, as it has never been identified, let alone excavated. Many Islamic sources it describe the Nawbahar temple as a fire place (so, evidently a Mazdeist shrine), and not one colonial Orientalist published a single article to refute these historical sources. Although there are certainly Chinese historical sources testifying to the existence of a Buddhist temple in the wider region of Balkh (Bactra), nothing proves that they refer to the Nawbahar shrine. All the same, if the Barmakian were Buddhists, this only strengthens the argument in favor of the Turanian ancestry of the said family, because the Persians in Khorasan were all followers of the official religion of the Sassanid Empire (Mazdeism) and the only eventual followers of Buddhism in Khorasan and Central Asia were Turanians.

The only correct term to describe the real nature of the Abbasid Caliphate until the arrival of the Seljuk Turks (1055) is 'Turanian – Iranian – Aramaean Renaissance of Islam'. About:

https://en.wikipedia.org/wiki/Abbasid_Caliphate#Abbasid_Golden_Age_(775%E2%80%93861)

https://en.wikipedia.org/wiki/As-Saffah

https://en.wikipedia.org/wiki/Abbasid_Revolution

https://en.wikipedia.org/wiki/Barmakids

https://en.wikipedia.org/wiki/Khalid_ibn_Barmak

https://en.wikipedia.org/wiki/Yahya_ibn_Khalid

https://en.wikipedia.org/wiki/Abu_Muslim

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasr_ibn_Sayyar

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Harith_ibn_Surayj

https://en.wikipedia.org/wiki/House_of_Wisdom

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Nawbakhti

https://iranicaonline.org/articles/nawbakti-family

http://www.orientalstudies.ru/eng/index.php?option=com_publications&Itemid=75&pub=47

https://en.wikipedia.org/wiki/Qarinvand_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Dabuyid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Rustamid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Ibadi_Islam

https://en.wikipedia.org/wiki/Muhallabids

https://en.wikipedia.org/wiki/Aghlabids

https://en.wikipedia.org/wiki/Justanids

https://en.wikipedia.org/wiki/Idrisid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Samanid_Empire

https://en.wikipedia.org/wiki/Tahirid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Kara-Khanid_Khanate

https://en.wikipedia.org/wiki/Habbari_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Saffarid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Banijurids

https://en.wikipedia.org/wiki/Tulunids

http://alamahabibi.net/English_Articles/The_Al-Ferighun.htm

https://en.wikipedia.org/wiki/Sajid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Hamdanid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Uqaylid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Fatimid_Caliphate

https://en.wikipedia.org/wiki/Ziyarid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Buyid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Mu%27izz_al-Dawla

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Mustakfi

https://en.wikipedia.org/wiki/Hasan_al-Askari

https://en.wikipedia.org/wiki/Narjis

https://en.wikipedia.org/wiki/Hujjat-Allah_al-Mahdi

https://en.wikipedia.org/wiki/Occultation_(Islam)

https://en.wikipedia.org/wiki/Minor_Occultation

https://en.wikipedia.org/wiki/Major_Occultation

https://en.wikipedia.org/wiki/Marwanids

https://en.wikipedia.org/wiki/Sallarid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Ikhshidid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Principality_of_Chaghaniyan

https://en.wikipedia.org/wiki/Muhtajids

https://en.wikipedia.org/wiki/Banu_Ilyas

https://en.wikipedia.org/wiki/Ghaznavids

https://en.wikipedia.org/wiki/Rawadid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Qarmatians

https://en.wikipedia.org/wiki/Hasanwayhids

https://en.wikipedia.org/wiki/Afrighids

https://en.wikipedia.org/wiki/Ma%27munids

https://en.wikipedia.org/wiki/Nizari_Ismaili_state

https://en.wikipedia.org/wiki/Soomro

https://en.wikipedia.org/wiki/Soomra_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Seljuq_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Tughril

https://en.wikipedia.org/wiki/Abu_Muslim

https://en.wikipedia.org/wiki/Sunpadh

https://en.wikipedia.org/wiki/Behafarid

https://en.wikipedia.org/wiki/Ustadh_Sis

https://en.wikipedia.org/wiki/Ishaq_al-Turk

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Muqanna

http://www.bmlisieux.com/archives/bonapart.htm

https://en.wikipedia.org/wiki/Khurramites

https://en.wikipedia.org/wiki/Babak_Khorramdin

https://en.wikipedia.org/wiki/Babak_Fort

https://en.wikipedia.org/wiki/Kaleybar

https://en.wikipedia.org/wiki/Persianization

https://en.wikipedia.org/wiki/Persianate_society

https://en.wikipedia.org/wiki/Marshall_Hodgson

https://en.wikipedia.org/wiki/Turco-Persian_tradition

https://en.wikipedia.org/wiki/Indo-Persian_culture

https://en.wikipedia.org/wiki/Iranian_Intermezzo

https://en.wikipedia.org/wiki/Sunni_Revival

Ναξ-ε Ρουστάμ: Σταυρόσχημοι Λαξευτοί Τάφοι των Αχαιμενιδών & Ανάγλυφο του Βαλεριανού, Αιχμάλωτου Ρωμαίου Αυτοκράτορα, Γονατιστού προ του Έφιππου Σαπούρ Α’ (240-270)

Naqsh-e Rustam: Cruciform Carved Tombs of the Achaemenid Dynasty & Relief of the Roman Emperor Valerian Captive and Kneeling before Emperor Shapur I (240-270)

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 19 Σεπτεμβρίου 2019. Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει όψεις της διαχρονικής σημασίας της αχαιμενιδικής νεκρόπολης του Ναξ-ε Ρουστάμ, βασιζόμενος σε στοιχεία τα οποία παρέθεσα σε διάλεξή μου στο Καζακστάν (τον Ιανουάριο του 2019) σχετικά με την εσχατολογική σημασία ορισμένων ιερών χώρων του Ιράν.

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/19/ναξ-ε-ρουστάμ-σταυρόσχημοι-λαξευτοί-τ/ ================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Πολύ πιο εντυπωσιακό από την κοντινή (10 χμ) Περσέπολη είναι το απόμακρο Ναξ-ε Ρουστάμ (نقش رستم / Naqsh-e Rostam / Накше-Рустам, δηλαδή ‘η Εικόνα του Ρουστάμ’, ενός Ιρανού μυθικού ήρωα), ένας κορυφαίος προϊσλαμικός ιρανικός αρχαιολογικός χώρος που τα πελώρια μνημεία του, λαξευτά στον βράχο, ανάγλυφα ή οικοδομημένα αυτοτελώς, καλύπτουν 1200 χρόνια Ιστορίας του Ιράν, από την αρχή των Αχαιμενιδών (Χαχαμανεσιάν / 550-330 π.Χ.) μέχρι το τέλος των Σασανιδών (Σασανιάν / 224-651 μ.Χ.)

Εδώ βρισκόμαστε στα ιερά και τα όσια των Αχαιμενιδών: ο επιβλητικός βράχος λαξεύτηκε επανειλημμένα για να χρησιμεύσει ως αχαιμενιδική νεκρόπολη. Είναι αλήθεια ότι οι Πάρθες, οι οποίοι αποσχίσθηκαν από την Συρία των Σελευκιδών (το μεγαλύτερο κράτος των Επιγόνων) το 250 π.Χ. κι έστησαν την μακροβιώτερη ιρανική προϊσλαμική δυναστεία (τους Αρσακίδες – Ασκανιάν: 250 π.Χ. – 224 μ.Χ.), δεν ένοιωσαν κανένα δεσμό με τον συγκεκριμένο χώρο και δεν ανήγειραν κανένα μνημείο στην περιοχή. Άλλωστε, η Περσέπολη παρέμεινε πάντοτε εγκαταλελειμένη μετά την καταστροφή της από τον Μεγάλο Αλέξανδρο.

Και το Ιστάχρ, η μεγάλη σασανιδική πρωτεύουσα που είναι επίσης κοντά, ήταν μια μικρή πόλη, η οποία απέκτησε ισχύ μόνον μετά την άνοδο των Σασανιδών. Ουσιαστικά, για να αντλήσουν πειστήρια ιρανικής αυθεντικότητας και ζωροαστρικής ορθοδοξίας, οι Σασανίδες απέδωσαν εξαιρετικές τιμές στους σημαντικούς αχαιμενιδικούς χώρους δείχνοντας έτσι ότι επρόκειτο για ένα είδος επανάκαμψης ή παλινόστησης.

Για να επισκεφθεί κάποιος το Ναξ-ε Ρουστάμ, το Ιστάχρ και την Περσέπολη σήμερα, πρέπει μάλλον να μείνει στην Σιράζ (شیراز / Shiraz / Шираз) που απέχει περίπου 40 χμ και είναι σήμερα η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη του Ιράν και η πρωτεύουσα της επαρχίας Φαρς, δηλαδή της καθαυτό Περσίας. Αυτό είναι μια ακόμη απόδειξη του γεγονότος ότι κάνουν τρομερό λάθος όσοι Έλληνες από άγνοια αποκαλούν το Ιράν ‘Περσία’. Η Περσία είναι μόνον μια επαρχία του Ιράν κι οι Πέρσες είναι ένα μόνον από τα έθνη του Ιράν. Κι έτσι ήταν πάντα – για πάνω από 2500 χρόνια Ιστορίας του Ιράν. Η Σιράζ ήταν η πρωτεύουσα των ισλαμικών δυναστειών των Σαφαριδών και των Βουγιδών (Μπουαϊχί) που αποσπάσθηκαν από το Αβασιδικό Χαλιφάτο της Βαγδάτης στο δεύτερο μισό του 9ου χριστιανικού αιώνα.

Ναξ-ε Ρουστάμ (Νουπιστάς/Nupistaš στα Αρχαία Αχαιμενιδικά)

Οι λαξευτοί αχαιμενιδικοί τάφοι στο Ναξ-ε Ρουστάμ είναι ορατοί από χιλιόμετρα μακριά κι ένας ταξιδιώτης τους επισκέπτεται καλύτερα (με άπλετο φως και χωρίς σκιές) το μεσημέρι, καθώς οι προσόψεις των πελωρίων διαστάσεων λαξευτών τάφων στρέφονται προς τα νότια, καθώς ο τεράστιος βραχώδης λόφος έχει διάταξη από ανατολικά προς δυτικά.

Δεν κάνω μια τυπική αρχαιολογική παρουσίαση για να δώσω τις διαστάσεις με λεπτομέρειες, γι’ αυτό σημειώνω εδώ μόνον ενδεικτικά στοιχεία για τον τάφο του Δαρείου του Μεγάλου: η απόσταση του χαμηλότερου επιπέδου της πρόσοψης του τάφου από το έδαφος μπροστά σ’ αυτό (όπου στέκονται οι επισκέπτες του χώρου) είναι περίπου 15 μ.

Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι τάφοι είναι υπερυψωμένοι κι έτσι λαξεύθηκαν και φιλοτεχνήθηκαν. Το ύψος της σταυρόσχημης πρόσοψης είναι 23 μ περίπου και η απόαταση του υψηλότερου επιπέδου της πρόσοψης του τάφου από την κορυφή του βραχώδους λόφου είναι σχεδόν 26 μ.

Η υπεράνω του κεντρικού τμήματος της σταυρόσχημης πρόσοψης πλευρά έχει ύψος περίπου 8.50 μ. Η υποκάτω του κεντρικού τμήματος της σταυρόσχημης πρόσοψης πλευρά έχει ύψος περίπου 6.80 μ. Το πλάτος των πλευρών αυτών είναι το ίδιο, περίπου 10.90 μ. Η λαξευτή αίθουσα του τάφου έχει μήκος (: βάθος μέσα στον βράχο) 18.70 μ, πλάτος 2.10 μ, και ύψος 3.70 μ. Περίπου 350 μ3 βράχου ανεσκάφησαν για να δημιουργηθεί η κοιλότητα η οποία διαμορφώθηκε ως ταφική αίθουσα, χωρισμένη σε τρία τμήματα.

Το Ναξ-ε Ρουστάμ είχε κατοικηθεί ως χώρος για τουλάχιστον μια χιλιετία πριν φθάσουν οι Πέρσες στην περιοχή αυτή του Ιράν. Οι πρώτοι κάτοικοι δεν είχαν καμμιά σχέση με Ιρανούς: ήταν Ελαμίτες.

Το Αρχαίο Ελάμ ήταν ένα αρχαίο έθνος και βασίλειο – τμήμα της Ιστορίας της Αρχαίας Μεσοποταμίας και όχι της Ιστορίας του Ιράν.

Οι Ελαμίτες ήταν τόσο αρχαίοι όσο και οι Σουμέριοι και ο πολιτισμός τους τεκμηριώνεται από τα αποκρυπτογραφημένα αρχαία ελαμικά που διακρίνονται σε δύο μεγάλες ιστορικές περιόδους και καλύπτουν την περίοδο από τα τέλη της 4ης προχριστιανικής χιλιετίας μέχρι το 640 μ.Χ., όταν ο Ασσουρμπανιπάλ της Ασσυρίας εξόντωσε το Ελάμ κι εξολόθρευσε το σύνολο του ελαμικού πληθυσμού.

Κέντρο του Ελάμ ήταν τα Σούσα στην Νότια Υπερτιγριανή, τα οποία οι Αχαιμενιδείς βρήκαν σε ερειπία, ανοικοδόμησαν και κατοίκησαν.

Ήδη στα χρόνια των Αχαιμενιδών τα ελαμικά ήταν μια νεκρή γλώσσα (αντίθετα με τα βαβυλωνιακά) την οποία έμαθαν οι Ιρανοί ιερείς και γραφείς από φιλομάθεια, χάρη στους Βαβυλώνιους δασκάλους τους.

Έτσι, πολλές αχαιμενιδικές αυτοκρατορικές επιγραφές υπήρξαν τρίγλωσσες, σε αρχαία αχαιμενιδικά περσικά (Old Achaemenid), βαβυλωνιακά και ελαμικά (Elamite) – όλα σφηνοειδή.

Στο Ναξ-ε Ρουστάμ υπάρχουν και ελαμικά ανάγλυφα ήσσονος ωστόσο σημασίας σε σχέση με τα ιρανικά μνημεία.

Σύχρονοι γλωσσολόγοι θεωρούν τους Δραβίδες που κατοικούν το Ντεκάν, δηλαδή το νότιο μισό της ψευτο-χώρας ‘Ινδία’, ως απογόνους των Αρχαίων Ελαμιτών, δεδομένου ότι υπάρχουν εμφανείς γλωσσολογικές ομοιότητες και συνάφεια ανάμεσα στα αρχαία ελαμικά και στις δραβιδικές γλώσσες.

Τέσσερις λαξευτοί τάφοι των Αχαιμενιδών βρίσκονται στο Ναξ-ε Ρουστάμ με την εξής σειρά από τα αριστερά προς τα δεξιά: ο τάφος του Δαρείου Β’ (423-404 π.Χ.), ο τάφος του Αρταξέρξη Α’ (465-424 π.Χ.), ο τάφος του Δαρείου Α’ του Μεγάλου (522-486 π.Χ.), και του Ξέρξη Α’ (486-465 π.Χ.). Ένας πέμπτος ημιτελής λαξευτός τάφος πιθανολογείται ότι ετοιμαζόταν για τον Δαρείο Γ’ (336-330 π.Χ.).

Δυο σημαντικές επιγραφές σε αρχαία αχαιμενιδικά έχουν αναγραφεί στην πρόσοψη του λαξευτού τάφου του Δαρείου Α’, η πρώτη, περισσότερου ιστορικού, αυτο-βιογραφικού χαρακτήρα, στο άνω τμήμα της πρόσοψης του τάφου (γνωστή ως DNa) και η άλλη, περισσότερο θρησκευτικού και ηθικού χαρακτήρα, στο κάτω τμήμα της πρόσοψης (γνωστή ως DNb).

Επίσης, έχουν φιλοτεχνηθεί ανάγλυφες αναπαραστάσεις στρατιωτών των εθνών που συμπεριλαμβάνονταν στην αχαιμενιδική αυτοκρατορία και φέρουν σύντομες τρίγλωσσες αναφορές που δηλώνουν την ταυτότητα του κάθε αναπαριστώμενου στρατιώτη.

Επίσης στα αχαιμενιδικά χρόνια ανάγεται ένα κυβικού σχήματος κτήριο που ονομάζεται Κααμπά-γιε Ζαρντόστ, δηλαδή το Ιερό του Ζωροάστρη, σε αντιδιαστολή με τον Κααμπά της Μέκκας. Η ονομασία αυτή έχει δοθεί στο κτήριο κατά τα πρώιμα ισλαμικά χρόνια, όταν οι κατακτημένοι από τις ισλαμικές στρατιές Ιρανοί προσπαθούσαν να διατηρήσουν την ιστορική, θρησκευτική και πολιτισμική ταυτότητά τους.

Ωστόσο, μια σασανιδικών χρόνων επιγραφή πάνω στους τοίχους του κτηρίου διασώζει την μέση περσική ονομασία: Μπουν Χανάκ, δηλ. Θεμέλιος Οίκος. Η θρησκευτική λειτουργικότητα του κτηρίου είναι εμφανής, αν και υπήρξαν σύγχρονες επιστημονικές προσπάθειες να το δουν ως χώρο της αυτοκρατορικής στέψης.

Τέσσερις συνολικά επιγραφές σασανιδικών χρόνων έχουν αναγραφεί πάνω στους εξωτερικούς τοίχους του κτηρίου αλλά η πιο σημαντική ιστορικά είναι η περίφημη Επιγραφή του Καρτίρ, κορυφαίου αρχιερέα, ιδρυτή του Μαζδεϊσμού (ως ζωροαστρικής ορθοδοξίας), θεωρητικού της αυτοκρατορικής ιδεολογίας των Σασανιδών, και αυτοκρατορικού κήρυκα του σασανιδικού οικουμενισμού.

Κααμπά-γε Ζαρντόστ – το Ιερό του Ζωροάστρη

Τα μνημεία σασανιδικών χρόνων που σώζονται στο Ναξ-ε Ρουστάμ είναι κυρίως τεραστίων διαστάσεων ανάγλυφα.

Διακρίνονται κυρίως τα εξής:

Α. Ενθρονισμός και Στέψη του Αρντασίρ Α’ (226-242), ιδρυτή της σασανιδικής δυναστείας

Β. Θρίαμβος του Σαπούρ Α’ (241-272), όπου αναπαρίστανται δύο ηττημένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, ο Φίλιππος Άραψ (244-249), ο οποίος δεν είχε στρατιωτικά νικηθεί αλλά συνάψει μια ειρήνη με πολύ ταπεινωτικούς για την Ρώμη όρους, και ο Βαλεριανός (253-260), ο οποίος ηττήθηκε κι αιχμαλωτίσθηκε στην Μάχη της Έδεσσας της Οσροηνής (Ουρχόη, σήμερα Ούρφα στην νοτιοανατολική Τουρκία) το 260, είχε επακολούθως ταπεινωτική ζωή κι αργότερα οικτρό θάνατο στο Ιράν.

Γ. Ο Μπαχράμ Β’ (276-293) με τον Καρτίρ και Σασανίδες ευγενείς

Δ. Δύο ανάλυφα του Μπαχράμ Β’ έφιππου

Ε. Ενθρονισμός και Στέψη του Ναρσή (293-303)

ΣΤ. Ανάγλυφο του Χορμούζντ Β’ (303-309) έφιππου

Σχετικά με την ήττα του Βαλεριανού από το Σαπούρ Α’ και σχετικά με την παγκοσμίως κορυφαία μορφή του Καρτίρ θα επανέλθω.

Στην συνέχεια, μπορείτε να περιηγηθείτε στο Ναξ-ε Ρουστάμ χάρη σε ένα βίντεο, να διαβάσετε επιλεγμένα άρθρα, και να βρείτε συνδέσμους για περισσότερη έρευνα αναφορικά με την προαναφερμένη θεματολογία.

Ο ηττημένος Βαλεριανός γονατιστός προ του Σαπούρ Α’

Δείτε το βίντεο:

Накше-Ростам: римский император Валериан, стоящий на коленях перед Шапуром I (после поражения у Эдессы в Осрене) 260 г. н.э.

https://www.ok.ru/video/1511021677165

Περισσότερα:

Недалеко от Персеполя находится огромный каменистый холм, который в настоящее время укрывает значительную часть 1200-летнего доисламского исторического и культурного наследия Ирана. Крестообразные и высеченные глубоко в скале императорские гробницы Дария I, Ксеркса I и других ахеменидских шахов. Рядом с ними можно полюбоваться великолепными барельефами Сасанидов, на которых изображены два римских императора, униженных перед Сасанидским шахом Шапуром I. Также можно увидеть другие снимки двора Сасанидов.

00:56 гробница Ксеркса I

01:40 Расследование Нарсеха

01:50 гробница Дария I Великого

02:26 Два барельефа Баграма II верхом на лошади

02:46 Триумф Шапура I с двумя униженными римскими императорами, Филиппом Арабским и (стоящим на коленях) Валерианом

03:02 гробница Артаксеркса I

03:31 Хормузд II верхом на лошади

03:41 гробница Дария IΙ

04:26 Баграм II верхом на лошади

04:43 Кааба-Зардошт (Храм Зороастра)

05:44 Расследование Ардашира I

06:10 Баграм II с дворянами Картиром и Сасанидами

Династии Ахеменидов принадлежат четыре гробницы со скальными рельефами. Они расположены в скалах на существенной высоте над землёй. Одна из гробниц принадлежит царю Дарию I, что установлено по надписям (522—486 до н. э.). Про остальные гробницы предполагают, что в них похоронены цари Ксеркс I (486—465 до н. э.), Артаксеркс I (465—424 до н. э.), и Дарий II (423—404 до н. э.).

Пятая неоконченная гробница, по предположениям, предназначалась царю Артаксерксу III, но более вероятно — царю Дарию III (336—330 до н. э.). Гробницы были заброшены после покорения Персии Александром Македонским.

На территории некрополя расположено квадратное в сечении здание высотой двенадцать метров (большая часть из которых находится ниже современного уровня земли) с единственным внутренним помещением. Народное название этого сооружения — «Куб Заратустры» (Кааб-е Зартошт).

Из научных версий наиболее распространена версия о том, что здание служило зороастрийским святилищем огня. По другой, реже упоминаемой версии, под сооружением может находиться могила Кира Великого. Однако ни одна версия не подтверждена документально.

На «Кубе Заратустры» имеются клинописные надписи, сделанные от лица Картира (одного из первых зороастрийских священников), портрет которого можно увидеть неподалеку в археологической зоне Накше-Раджаб.

https://ru.wikipedia.org/wiki/Накше-Рустам

Δείτε το βίντεο:

Naqsh-e Rostam: Roman Emperor Valerian kneeling in front of Shapur I (after the defeat at Edessa of Osrhoene) 260 CE

https://vk.com/video434648441_456240307

Περισσότερα:

Not far from Persepolis, there is an enormous rocky hill which shelters today a significant part of 1200 years of Pre-Islamic Iranian Historical and Cultural Heritage. Cruciform and hewn deep in the rock are the imperial tombs of Darius I, Xerxes I, and other Achaemenid shahs.

Next to them, one can admire the magnificent Sassanid bas-reliefs that depict two Roman emperor humiliated in front of the Sassanid Shah Shapur I and other snapshots of the Sassanid court.

00:56 Tomb of Xerxes I

01:40 Investigation of Narseh

01:50 Tomb of Darius I the Great

02:26 Two bas reliefs of Bagram II riding his horse

02:46 Triumph of Shapur I with two humiliated Roman emperors, Philip the Arab and (kneeling) Valerian

03:02 Tomb of Artaxerxes I

03:31 Hormuzd II riding his horse

03:41 Tomb of Darius IΙ

04:26 Bagram II riding his horse

04:43 Kaaba-ye Zardosht (the Shrine of Zoroaster)

05:44 Investigation of Ardashir I

06:10 Bagram II with Kartir and Sassanid noblemen

Δείτε το βίντεο:

Ναξ-ε Ρουστάμ: Ανάγλυφο του Βαλεριανού γονατιστού προ του Σαπούρ Α’ & Σταυρόσχημοι Τάφοι Αχαιμενιδών

Περισσότερα:

Όχι μακριά από την Περσέπολη ένας τεράστιος βράχος αποτελεί σήμερα την παρακαταθήκη 1200 χρόνων προϊσλαμικής πολιτισμικής κληρονομιάς. Οι σταυρόσχημοι λαξευτοί τάφοι του Δαρείου Α’, του Ξέρξη και άλλων Αχαιμενιδών βρίσκονται δίπλα σε μεταγενέστερα σασανιδικά ανάγλυφα που απεικονίζουν την ταπείνωση δυο Ρωμαίων αυτοκρατόρων προ του Σάχη Σαπούρ Α’ και άλλα στιγμιότυπα της σασανιδικής αυλής.

00:56 Τάφος του Ξέρξη Α’

01:40 Ενθρονισμός και Στέψη του Ναρσή (293-303)

01:50 Τάφος του Δαρείου Α’

02:26 Δύο ανάλυφα του Μπαχράμ Β’ έφιππου

02:46 Θρίαμβος του Σαπούρ Α’ με δύο Ρωμαίους αυτοκράτορες, τον Φίλιππο Άραβα και τον Βαλεριανό γονατιστό

03:02 Τάφος του Αρταξέρξη Α’

03:31 Χορμούζντ Β’ έφιππος

03:41 Τάφος του Δαρείου Β’

04:26 Μπαχράμ Β’ έφιππος

04:43 Κααμπά-γιε Ζαρντόστ (το Ιερό του Ζωροάστρη)

05:44 Ενθρονισμός και Στέψη του Αρντασίρ Α’

06:10 Μπαχράμ Β’ με τον Καρτίρ και Σασανίδες ευγενείς

Naqsh-e Rostam (Persian: نقش رستم) is an ancient necropolis located about 12 km northwest of Persepolis, in Fars Province, Iran, with a group of ancient Iranian rock reliefs cut into the cliff, from both the Achaemenid and Sassanid periods. It lies a few hundred meters from Naqsh-e Rajab, with a further four Sassanid rock reliefs, three celebrating kings and one a high priest.

Naqsh-e Rostam is the necropolis of the Achaemenid dynasty (c. 550–330 BC), with four large tombs cut high into the cliff face. These have mainly architectural decoration, but the facades include large panels over the doorways, each very similar in content, with figures of the king being invested by a god, above a zone with rows of smaller figures bearing tribute, with soldiers and officials. The three classes of figures are sharply differentiated in size. The entrance to each tomb is at the center of each cross, which opens onto a small chamber, where the king lay in a sarcophagus.

https://en.wikipedia.org/wiki/Naqsh-e_Rostam

The Ka’ba-ye Zartosht is 46 metres (151 ft) from the mountain, situated exactly opposite Darius II’s mausoleum. It is rectangular and has only one entrance door. The material of the structure is white limestone. It is about 12 metres (39 ft) high, or 14.12 metres (46.3 ft) if including the triple stairs, and each side of its base is about 7.30 metres (24.0 ft) long. Its entrance door leads to the chamber inside via a thirty-stair stone stairway. The stone pieces are rectangular and are simply placed on top of each other, without the use of mortar; the sizes of the stones varies from 0.48 by 2.10 by 2.90 metres (1 ft 7 in by 6 ft 11 in by 9 ft 6 in) to 0.56 by 1.08 by 1.10 metres (1 ft 10 in by 3 ft 7 in by 3 ft 7 in), and they are connected to each other by dovetail joints.

The structure was built in the Achaemenid era and there is no information of the name of the structure in that era. It was called Bon-Khanak in the Sassanian era; the local name of the structure was Kornaykhaneh or Naggarekhaneh; and the phrase Ka’ba-ye Zartosht has been used for the structure since the fourteenth century, into the contemporary era.

Various views and interpretations have been proposed about the application of the chamber, but none of them could be accepted with certainty: some consider the tower a fire temple and a fireplace, and believe that it was used for igniting and worshiping the holy fire, while another group rejects this view and considers it the mausoleum of one of the Achaemenid shahs or grandees, due to its similarity to the Tomb of Cyrus and some mausoleums of Lycia and Caria.

Some other Iranian scholars believe the stone chamber to be a structure for the safekeeping of royal documents and holy or religious books; however, the chamber of Ka’ba-ye Zartosht is too small for this purpose. Other less noticed theories, such as its being a temple for the goddess Anahita or a solar calendar, have also been mentioned. Three inscriptions have been written in the three languages Sassanian Middle Persian, Arsacid Middle Persian and Greek on the Northern, Southern and Eastern walls of the tower, in the Sassanian era.

https://en.wikipedia.org/wiki/Ka%27ba-ye_Zartosht

================

Διαβάστε:

Naghshe Rustam

Eras

Naghshe Rustam complex is within a 6-kilometer distance to Persepolis and is located in Haji Abad Mountains. This complex encompasses three eras:

Elamite relics belong to 2000-600 B.C.

Achaemenid relics belong to 330-600 B.C.

Sasanian relics belong to 224-651 A.D.

Mausoleum of Achaemenid Kings

Some of the greatest kings of Achaemenid’s tombs are in Naghshe Rustam. Xerxes (Khashayar Shah) (486 to 445 B.C.), Darius I (522 to 486 B.C.), Ardashir I (465 to 424 B.C.), and Darius II (424 to 405 B.C.) tombs are located in Naghshe Rostam.

The Tombs

The width of each tomb is 19 meters and the length is about 93 meters. The tombs are about 26 meters above the ground level.

Symbolism of the outer space of the tombs

The carving of the king with an arc in the hand is visible on top of the platform. This arc is a symbol of strength. In front of the king, the carving of Ahuramazda is visible. In this carving, two places are visible in which sacred fire is burning. In the right top of the picture, the carving of the moon is visible which shows the world instability.

In the bottom of the platform, the representatives of different nations are holding the kingdom throne. There are also columns; on top of each column, you can see a two-headed cow. Some roaring lions are visible in the bottom of the motifs. The lions are decorated with some lotus. Lotus is a symbol of sincerity and being free of any sin.

Mausoleum Structures

The entrance of each mausoleum is square shaped. These doors were being locked in ancient times. Additionally, Darius Mausoleum has some cuneiform writing. In this writing, Darius is praising Ahuramazda and he mentions his victories. He also speaks of his thoughts. The corridor in Darius Mausoleum has a length of 18.72 meters and a width of 3.70 meters. In this mausoleum, there are nine stone coffins which are dug in a stone row. They belong to the Great Darius, the Queen, and other relatives. Their dimensions are 2.1*1.5*1.5. Each tomb is covered with a big stone.

Kabaye Zartosht (Cube of Zoroaster)

In front of the Naghshe Rustam, in a whole, there is a beautiful cube that they call it the Cube of Zoroaster –who is an Iranian Prophet-. This building is made of big stones. The proficiency and precision used in cuttings and carvings in the black and white stones show the capability of the architectures in Achaemenid Dynasty. On top of the cube, there is a 2.5*2.5 square meters room. There are different beliefs about this room.

Some believe that Avesta (the religious texts of Zoroastrianism) which was written on 12000 cowhides has been stored in this room. Some others believe that this room is the tomb of Bardiya the son of Cyrus who was killed by his brother Cambyses.

Some of the historians believe that the sacred fire was stored in this room. Recently it is said that this room was an observatory. During the Sasanian Empire, some of the important governmental documents were kept. A Sasanian inscription is in three languages. This inscription mainly talks about the historical events in Shapour I in Iran and Rome battles in which the Valerian (Rome Emperor) was defeated and prisoned in Bishapur.

The Excavation of Naghshe Rustam

For the first time, it was excavated by Ernst Herzfeld (German archaeologist and Iranologist) in 1923. Herzfeld excavated the last vestiges of Sasanian towers. After that, this place was analyzed several times from 1936 to 1939. Some important heritage like Persian Inscriptions and some buried stone belonging to Sassanid Era were found. In central Excavations, they reach a building. And in the western parts, the last vestiges of two buildings with muddy bricks were found.

https://apochi.com/attractions/shiraz/naghshe-rustam/

Ο ηττημένος Βαλεριανός γονατιστός προ του Σαπούρ Α’

Naqš-e Rostam

Naqš-e Rostam, a perpendicular cliff wall on the southern nose of the Ḥosayn Kuh in Fārs, about 6 km northwest of Persepolis; the site is unusually rich in Achaemenid and Sasanian monuments, built or hewn out from the rock. The Persian name “Pictures of Rostam” refers to the Sasanian reliefs on the cliff, believed to represent the deeds of Rostam.

Achaemenid Period. The most important architectural remains are the tower called Kaʿba-ye Zardošt (Kaʿba of Zoroaster, Ar. kaʿba “cube, sanctuary”) and four royal tombs with rock cut façades and sepulchral chambers.

(1) The Kaʿba-ye Zardošt is a massive, built square tower, resting on three steps (7.30 x 7.30 x14.12 m) and covered by a flat pyramidal roof (Stronach, 1967, pp. 282-84; 1978, pp. 130-36; Camb. Hist. Iran II, pp. 838-48; Schmidt, pp. 34-49). The only opening is a door. But on all four sides there is a system of blind windows in dark grey limestone, set off by the yellow color of the general structure, between the reinforced corners, and the walls are covered with staggered rectangular depressions. Both systems have no other purpose than to relieve the monotony of the structure. A frieze of dentils forms the upper cornice. A staircase of 30 steps, eight of which are preserved, led to the door (0.87 x 1.75 m) in the upper part of the north wall. Originally, the two leaves of a door opened into an almost square room (3.72 x 3.74 x 5.54 m) without any architectural decoration and no provisions for lighting (Schmidt, p. 37).

There is an analogous, though much more decayed, structure, called Zendān-e Soleymān (lit. prison of Solomon), in Pasargadae (Stronach, 1978, pp. 117-37; 1983, pp. 848-52). Its stone technique does not yet show traces of the toothed chisel (Stronach, 1978, p. 132), and the building can thus be dated to the last years of Cyrus II the Great (r. ca. 558-530 BCE), whereas due to chisel marks the Kaʿba-ye Zardošt can be dated to the early years of Darius I (r. 522-486), around 500 BCE. The Achaemenid structures do not have exact prototypes, but their plan is comparable with those of the earlier Urartian tower temples (Stronach, 1967, pp. 278-88; 1978, pp. 132-34).

On the Kaʿba-ye Zardošt, three exterior sides bear the famous inscription of Shapur I. (r. 241-72 C.E.). The Res gestae divi Saporis (ŠKZ) was added in Greek on the south wall, in Sasanian Pahlawi (Parsik) on the east, and in Parthian (Pahlawik) on the west (Back, pp. 284-371), while the north wall with the entrance has remained empty. Beneath the Parsik version on the east wall, the high priest Kirdīr had his own inscription incised (Sprengling, pp. 37-54; Chaumont, pp. 339-80; Gignoux, pp. 45-48).

Evidently, in Sasanian times the Kaʿba-ye Zardošt—like the tower at Paikuli with the inscription of Narseh (r. 293–302; cf. Humbach and Skjaervø)—served, in addition to other functions, as memorial. Perhaps the two towers in Naqš-e Rostam and Pasargadae already had a similar significance in Achaemenid times, albeit this cannot have been their main function.

In Kirdīr’s inscription the Kaʿba-ye Zardošt is called “bun-xānak.” W. B. Henning proposed the translation “foundation house,” and concluded that the tower was of central religious significance. He suggested that the empty high room was destined “for the safe keeping of the records of the church and even more for the principal copy of the Avesta” (Henning).

Though other translations of “bun-xānak” have been discussed (Gignoux, pp. 28-29 n. 61), it seems the most convincing interpretation that these two towers served as depositories. The lack of any provision for the ventilation of a fire excludes the towers’ use as fire temples (Stronach, 1978, pp. 134-35).

Their staircases were designed “for the solemn ascent and descent of persons who in some manner attended the sacred structure” (Schmidt, p. 41). They indicate that the towers did not serve as royal tombs (Stronach, Camb. Hist. Iran II, p. 849 n. 2), because those have entrance walls that are smoothed beyond their facades, down to the original ground, to make them inaccessible.

N. Frye (1974, p. 386) first expressed the opinion that “the intention was . . . to build a safety box for the paraphernalia of rule in the vicinity of Persepolis as had been done at Pasargadae,” though E. F. Schmidt (p. 44) had dismissed the interpretation of the Kaʿba-ye Zardošt as depository. But Plutarch (46-after 119 C.E.) mentions in Artoxerxes 3 that at Pasargadae one temple belonged “to a warlike goddess, whom one might conjecture to be Athena” (Sancisi-Weerdenburg, p. 148).

At this sanctuary the Achaemenid kings were crowned. During the coronation ceremony the new monarch took a very frugal meal, and was dressed in the robes which Cyrus the Elder wore before assuming kingship. H. Sancisi-Weerdenburg was the first to identify the Zendān-e Soleymān as Plutarch’s temple (Gk. hieron).

Consequently, she interpreted this building, as well as the Kaʿba-ye Zardošt, as “coronation tower.” Her view that these towers had dynastic functions, rather than a purely religious significance and definitely no funeral purposes, has become widely accepted, though her suggestion that a sacred fire was also kindled in these towers can no longer be upheld.

(2) The Royal Tombs. In the cliff wall four monumental tombs are cut out from the native rock (Schmidt, pp. 80-107). The oldest tomb (Tomb I) has inscriptions that assign it to Darius I.

The other three (Tomb II-IV) can only tentatively be attributed to Xerxes (east-northeast of Darius I), Artaxerxes I (west-southwest of the tomb of Darius I) and Darius II (westernmost).

The four monuments follow the same pattern. But it is completely different from that of the older tomb of Cyrus the Great at Pasargadae, which is a built structure consisting of a stepped platform and a tomb with a gabled roof. The model was first used for Darius I and has no exact prototypes in the Near East, Egypt or Greece, though the stone technique is Urartian in origin (Calmeyer, 1975, pp. 101-7; Gropp, pp. 115-21; Huff, 1990, pp. 90-91).

The rock tomb is characterized by the contrast between a cruciform composition in relief on the exterior wall and a very simple interior of chambers and grave cists. The center of the relief ensemble is a facade that represents the front of a palace with four engaged columns. On this architectural component rests a throne bench (Gk. klinē, OPers. gathu in inscription DNa) that is supported by 30 representatives of the empire’s peoples. The throne bench in turn serves as the platform of a religious scene with king, fire altar, and divine symbols.

The architectural register recalls the palace of the living monarch because the portico’s dimensions on the tomb of Darius I. are almost identical to those of his palace on the terrace of Persepolis (Schmidt, p. 81). A significant feature is the use of engaged columns, which appear on his tomb for the first time in rock architecture.

The so-called Median rock tombs, which are imitations of the Achaemenid monuments, do always show free standing columns (von Gall, 1966, pp. 19-43; 1973, pp. 139-154; 1988, pp. 557-82; “Dokkān”); the exception is the tomb of Qizqapan, where half columns have been placed on the rear of the antechamber (von Gall, 1988, pl. 23).

But at many tombs in the Median province, the originally freestanding columns have collapsed under the pressure of the superimposed rock. Consequently, there was not only the esthetic reason of creating the illusion that the antechamber’s front side and back wall were on the same level. More important were statical considerations. The architects and sculptors of the royal tombs used engaged columns because they could withstand the rock pressure despite their high slender shape.

In the middle register, the mighty throne bench with its 30 armed carriers does not show a realistic scene, and is not considered pictorial evidence for the supposition of real processions on the roofs of Achaemenid palaces (Schmidt, p. 80). It rather is a simile of the Achaemenid empire, the throne bench of which is supported by its peoples, dressed in their distinctive costumes and headgears (Schmidt, pp. 108-118).

On the tombs of Darius I in Naqš-e Rostam and that of Artaxerxes II (r. 404-359 BCE) in Persepolis, inscriptions describe the peoples’ order, and this order seems to correspond with the official geographical records of the empire’s extension (Calmeyer, 1982, pp. 109-123). According to P. Goukowsky (p. 223; cf. Calmeyer, 1982, p. 113 fig. 3) the empire was divided in three concentric zones: Persians, Medians and Elamites live in the inner circle.

An axis is leading from the center to the east, listing Parthians, Arians, Bactrians, Sogdians, and Chorasmians. Then the enumeration turns southeast, naming Drangians, Arachosians, Sattagydians (Thataguš), Gandharans, and Indians and reaches Central Asia, where the haoma-venerating Scythians and pointed-hat Scythians already inhabit the periphery.

On a second axis leading to the south the Babylonians, Syrians, Arabians, and Egyptians (Mudraya) are aligned, whereas on a third axis to the northwest the Armenians, Cappadocians, Lydians (Sparda), and Ionians are represented. Finally in the western periphery there live the Scythians beyond the Sea, the Thracians (Skudra), and the Petasos bearing Ionians.

The Libyans (Putaya) and the Ethiopians (Kušiya) roam the empire’s southernmost countries. Two men stand outside the throne bench, and their hands help lifting the platform which is slightly elevated above the ground.

They are a Makan (Maka, i.e., Oman and probably also the region on the Persian side of the Gulf) and a Carian (Karka). P. Calmeyer (p. 120) has convincingly argued that their exceptional corner positions reflects that these two peoples inhabit the south and the west corners of the empire, at the shore of the ōkeanos which in antiquity was believed to flow around the inhabited earth (Gk. oikoumenē).

All men (Schmidt, figs. 39-50), with the exception of the Babylonian (ibid., fig. 50 no. 16), are wearing weapons, mostly daggers and swords, and some also pairs of javelins.

Bearing arms in the presence of the monarch was a sign of honor and trust, so that the unarmed Babylonian represents an act of deliberate humiliation.

Since Xerxes (r. 486-465 BCE) probably supervised the final work on the tomb of his father Darius I (Schmidt, pp. 116-18 part. 117), this humiliation is likely to reflect to repeated rebellions of the Babylonians against him as well as against his father.

The scene in the top register has religious significance. The king is standing on a three-stepped platform, his left resting on a bow, while his slightly lifted right hand points to the winged symbol hovering above the scene. Since the late 19th, early 20th century, the winged ensign with a human figure, emerging from a circle, has been understood as a representation of Ahura Mazdā (Root, pp. 169-79), and recent attempts to interpret this symbol as the royal genius Frawahr have been rejected.

The king faces a blazing fire altar, though he stands at a considerable distance, whilst the ensign of a disc with inscribed crescent is hovering in the upper right corner. In general, scholars agree that this scene shows how the king is worshipping the holy fire. But the gesture of the king’s right hand corresponds in all details with that of the right hand of the Ahura Mazdā symbol.

The representation thus stresses the close connection between the king and Ahura Mazdā, whose will is decisive for the king’s actions. This interpretation is supported by the Achaemenid royal inscriptions, which are directly related to the reliefs.

On tomb I, Darius I wears a headdress (Gk. kidaris) with an upper rim of sculptured stepped crenellations. Reliefs on the jambs of the southern doorway in Darius’s Palace (Tilia, pp. 58-59) indicate that this was the personal crown of Darius, which was also worn by Xerxes as long as he was crown prince (von Gall, 1974, pp. 147-51).

On Tomb II, which is ascribed to Xerxes, in the king’s crown the rest of a sculptured crenellation is visible (von Gall, 1974, pl. 134 no. 2; 1975 fig. 3), suggesting that this monument was completed before he became the absolute monarch (von Gall, 1974, p. 151). The representations of this late time show a straight cylindrical crown without any decoration. All succeeding rulers of the Achaemenid dynasty adopted this shape, allowing only minor deviations (von Gall, 1974, pp. 150-60; 1975, pp. 222-24).

Another invariable detail of the royal tombs is the discoid symbol hovering in the upper right corner. The inscribed crescent indicates its Assyrian origins. While it represents the moon god Sin in Assyrian art, on the Achaemenid tombs its meaning is difficult to comprehend. Opinions differ whether the symbol has to be interpreted as lunar or solar (cf. Root, pp. 177-78), and there are no written sources to corroborate either view. E. F. Schmidt (p. 85) interpreted the sign as a symbol of Mithra.

But the Persian moon god Māh is relatively well documented in the imagery of the Achaemenid seals. In the central panel above the fire altar scene of the rock tomb of Qizqapan, this type of moon god is also represented (von Gall, 1988, pp. 571-72). These images, in connection with other, though scanty, pictorial evidence (von Gall, 1988, p. 572 n. 55), suggest that the moon played a certain role in Achaemenid concepts of death and afterlife.

On the tomb of Darius, the framework of the throne bench shows three superimposed figures on each side. On the left, two dignitaries are inscribed as the lance bearer Gobryas (Gaubaruwa) and the bearer of the royal battle-ax Aspathines (Aspačina), while the lowest man is an unnamed guard (Schmidt, pp. 86-87). On the right, three unarmed men are clad in the long Persian garment. Their gesture of raising a part their upper garment to the mouth has been interpreted as an expression of mourning, comparable to the Greek custom (Schmidt, p. 87).

More recently, scholars have suggested that this gesture captures the imperative of ’do not pollute the holy fire’ (Hinz, p. 63 n. 4; cf. Seidl, p. 168) or shows respect for the king’s majesty (Root, p. 179), but both alternatives seem less convincing. Additional figures are on the side walls of the recesses into which the tomb facade was carved. On the left, there are three superimposed panels with guards holding long lances. On the right, three mourners who need be considered either courtiers or members of the royal family (Schmidt, p. 87) stand above each other.

Two larger cuneiform inscriptions, as well as legends with the names of Darius I, of his two supreme commanders, and of the 30 bearers of the throne bench, are found in the facade of Tomb I. One is in the top register, to the left of the king (DNa), and the other (DNb) stands in the architectural register, on three of the five panels between the half columns of the portico.

Both are written in three languages, but DNa in Old Persian, Elamite, and Babylonian (Weissbach, pp. 86-91), and DNb in Old Persian, Elamite and Akkadian (Hinz, pp. 52-62 including R. Borger’s edition of the Akkadian version). In the Seleucid period, an Aramaic version was added to DNb below the Elamite text (Frye, 1982).

In stark contrast to the rich architectural decoration of the façade, the interior is bare of any architectural and figural elements. The general layout is also best demonstrated with the tomb of Darius I: A long vestibule is running parallel to the facade, and three doors in the back wall of this vestibule are leading to three separate barrel-vaulted tomb chambers. In each tomb chamber, a trough-like cavity was hewn into the solid rock to hold a probably wooden sarcophagus or klinē. These cists were sealed with monolithic lids after the deposition of the corpses, but nothing has remained of the original interments.

The combination of an oblique corridor and burial chambers with cists was preserved in the other three tombs, assigned to Xerxes (Tomb II), Artaxerxes (Tomb III), and Darius II (Tomb IV).

Yet they show inferior craftsmanship, because the chambers are not running axially, but obliquely to the facade. At Persepolis, the interior organization of the two tombs is also identical.

(3) Other architectural remains. In the Center Test of his 1936 and 1939 excavations, E. F. Schmidt found a building (Schmidt, pp. 10 and 64). In the West Test, he discovered remains of two mud-brick buildings, as well as evidence of an enclosure of the royal tombs (ibid., pp. 10, 54-55). In the west of the cliff, a polygonal cistern (diam. 7.20 m) hewn out from the native rock was excavated (ibid., pp. 10, 65).

The Sasanian Period. A fortified enclosure ran around the major part of the sculptured cliff, and its west and east ends were abutting with the rock. Seven semicircular towers strengthened this structure (Schmidt, pp. 55-58, figs. 2, 4; cf. Trümpelmann, p. 41, fig. 68, drawing by G. Wolff). On the slope of the Hosayn Kuh, there are two cut rock structures in the shape of a čahārṭāq. They are generally assumed to be Sasanian fire altars, but D. Huff (1998, p. 80 pl. 10a; “Fārs,” pp. 353-54 pl. 3) identifies them as astōdāns.

Τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/naqs-e-rostam

Η νίκη του Σαπούρ Α’ επί των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων Βαλεριανού (γονατιστού) και Φίλιππου του Άραβα

Επιπλέον:

Γενικά για τα μνημεία και τις επιγραφές:

https://en.wikipedia.org/wiki/Naqsh-e_Rostam

ttps://ru.wikipedia.org/wiki/Накше-Рустам

https://en.wikipedia.org/wiki/Tomb_of_Darius_the_Great

https://en.wikipedia.org/wiki/DNa_inscription

Τα κείμενα των επιγραφών, φωτοτυπίες, μεταγραμματισμός κι αγγλική μετάφραση:

https://www.livius.org/sources/content/achaemenid-royal-inscriptions/

https://www.livius.org/sources/content/achaemenid-royal-inscriptions/dna/?

https://www.livius.org/sources/content/achaemenid-royal-inscriptions/dnb/

https://www.livius.org/sources/content/achaemenid-royal-inscriptions/dne/

https://www.livius.org/articles/place/naqs-e-rustam/

Το Ιερό του Ζωροάστρη:

https://en.wikipedia.org/wiki/Ka%27ba-ye_Zartosht

https://en.wikipedia.org/wiki/Kartir

https://en.wikipedia.org/wiki/Kartir%27s_inscription_at_Naghsh-e_Rajab

Σχετικά με τον Σαπούρ Α’, τον Φίλιππο Άραβα, τον Βαλεριανό και την Μάχη της Έδεσσας της Οσροηνής (260 μ.Χ.)

https://en.wikipedia.org/wiki/Shapur_I

https://en.wikipedia.org/wiki/Valerian_(emperor)

https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Edessa

https://en.wikipedia.org/wiki/Philip_the_Arab

https://en.wikipedia.org/wiki/Cameo_with_Valerian_and_Shapur_I

Η ταπείνωση και αιχμαλωσία του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Βαλεριανού από τον Σαπούρ Α’ όπως αναπαριστάθηκε σε πίνακα του 16ου αιώνα από τον Γερμανό ζωγράφο Hans Holbein der Jüngere (Hans Holbein the Younger) – 1521. Ο καλλιτέχνης δεν είχε υπόψει του το σασανιδικό ανάγλυφο του Ναξ-ε Ρουστάμ και κανένας Ευρωπαίος ταξιδιώτης, έμπορος, διπλωμάτης ή ερευνητής δεν είχε φθάσει ακόμη εκεί αλλά οι Ευρωπαίοι διετήρησαν πολύ αρνητικές αναμνήσεις από τον Βαλεριανό, δεδομένου ότι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας είχε κηρύξει διωγμούς κατά των Χριστιανών και Χριστιανοί συγγραφείς είχαν δικαιολογημένα χαρεί από το ελεεινό τέλος του Βαλεριανού που μάλιστα περιέγραψαν ως πολύ χειρότερο από το ιστορικά τεκμηριωμένο τέλος του.

Το περίφημο καμέο του Σαπούρ Α’ νικητή στην Έδεσσα της Οσροηνής (Ούρχα, σήμερα Ούρφα στην νοτιοανατολική Τουρκία) επί του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βαλεριανού που αιχμαλωτίστηκε.

======================

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε PDF:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/240270

https://issuu.com/megalommatis/docs/_-_fdcde1b109b965

https://vk.com/doc429864789_619827582

https://www.docdroid.net/tIpNqbY/naks-e-roystam-stauroskhimoi-laksefti-tafoi-ton-akhaimenidwn-anaghlifo-toy-balerianou-aikhmalotoy-romaioy-autokratora-gonatistou-p-pdf

Αφρο-Ευρασιατική Γεωπολιτική, οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού, το Ινδο-Ειρηνικό Σύμπλεγμα, η Διάλυση της Δύσης και το Τέλος της Ψευτο-Ιστορίας του ‘Ελληνο-Ρωμαϊκού Πολιτισμού’

Afro-Eurasiatic Geopolitics, the New Silk Roads, the Indo-Pacific Region, the Collapse of the West, and the End of the Fake History of ‘Greco-Roman Civilization’

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 30 Αυγούστου 2019.

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει ορισμένα από τα δεδομένα τα οποία παρουσίασα σε μια ομιλία μου στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2019. Κατά την ομιλία μου περιέγραψα τρόπους αντι-αποικιοκρατικής συνεργασίας των εθνών της Αφρο-Ευρασίας και του Ινδο-Ειρηνικού Συμπλέγματος πάνω στην κοινή τους πολιτισμική κληρονομιά και πολιτιστική παράδοση. Αυτές βρίσκονται στους αντίποδες εκείνων των αποικιοκρατικών χωρών (Γαλλία, Αγγλία, Ολλανδία, ΗΠΑ, Αυστραλία) και αντιστρατεύονται τα ρατσιστικά δόγματα και τις ιστορικές διαστρεβλώσεις που οι εν λόγω χώρες χρησιμοποιούν ως εργαλεία διαφθοράς και εξάρτησης. Επίσης, ο κ. Μπαϋρακτάρης προσθέτει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία για το Eastern Economic Forum 2019, το οποίο είναι ένα εξαιρετικό βήμα ανταλλαγής γνωμών, αναλύσεων και προοπτικών ανάμεσα σε αρχηγούς κρατών, στελέχη κυβερνήσεων, επιχειρηματίες, στρατιωτικούς, βουλευτές, ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους από τις χώρες της Ασίας και του Ινδο-Ειρηνικού συμπλέγματος.

-----------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/30/αφρο-ευρασιατική-γεωπολιτική-οι-νέοι/ ===================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Τίποτα δεν υπογραμμίζει καλύτερα την αποδυνάμωση και αποσύνθεση του δυτικού κόσμου καλύτερα από την οικτρή εικόνα της τελευταίας συνάντησης των αρχηγών κρατών μελών της οργάνωσης G-7 στο Μπιαρίτς της Γαλλίας. Το 45ο G7 summit αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο επιστροφής της Ρωσσίας στην οργάνωση και συνεπώς μετατροπής της και πάλι σε G -8, αλλά την καλύτερη απάντηση σ’ αυτή την ιδέα έδωσε το ρωσσικό think tank Valdai Club που πρόσκειται στον Ρώσσο πρόεδρο.

Σημειώνοντας ότι το G-7 δεν έχει πλέον την σημασία που είχε προ 20 ετών, το εν λόγω ίδρυμα σε σχετική δημοσίευσή του (δείτε παρακάτω) αναρωτήθηκε τι έχει πλέον σημασία, το G-7 ή το G-20!

Λεπτομέρειες υπάρχουν πολλές (https://en.wikipedia.org/wiki/45th_G7_summit), αλλά η πραγματικότητα φαίνεται σε λίγους μόνον αριθμούς:

Οι χώρες του G-7 (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Καναδάς) με 766 εκ. πληθυσμό διαθέτουν μαζί το 30.1% του παγκοσμίου ΑΕΠ (σε αντιστοιχία αγοραστικής δύναμης / purchasing power parity).

Αλλά οι πέντε χώρες των BRICS (Κίνα, Ινδία, Ρωσσία, Βραζιλία, Νοτιοαφρικανική Ένωση) με 3165 εκ. εκπροσωπούν το 32.7% του παγκοσμίου ΑΕΠ, όντας έτσι πιο σημαντικές από το G-7, το οποίο είναι πολιτικά διαιρεμένο και οικονομικά κλυδωνιζόμενο.

Από την άλλη πλευρά, οι υπόλοιπες 7 χώρες του G-20 (το οποίο αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και 19 χώρες, οι οποίες απαρτίζονται από τους BRICS, το G-7 και άλλες 7 χώρες), ήτοι Ινδονησία, Μεξικό, Τουρκία, Νότια Κορέα, Αργεντινή, Σαουδική Αραβία, και Αυστραλία, με 633 εκ. πληθυσμό έχουν το 10.8% του παγκοσμίου ΑΕΠ.

Με άλλα λόγια το G- 20 εκπροσωπεί το 75% της παγκόσμιας οικονομίας, μη αφήνοντας εκτός καμμιά παγκοσμίως σημαντική χώρα.

Αλλά το πολύ εντυπωσιακό δεδομένο (συγκριτικά με τον κόσμο προ 20 ή 30 ετών) είναι ότι μαζί οι Ινδονησία, Μεξικό, Τουρκία, Νότια Κορέα, Αργεντινή, Σαουδική Αραβία, και Αυστραλία διαθέτουν ήδη περισσότερο από το 1/3 του ΑΕΠ των χωρών μελών του G-7. Αυτό από μόνο του δείχνει πόση ισχύς έχει χαθεί από τις παλιές μεγάλες οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης, Βόρειας Αμερικής, και Ιαπωνίας (που κάποτε απεκαλούντο ‘ο πρώτος κόσμος’). Για το G- 20 θα βρείτε λεπτομέρειες εδώ:

https://en.wikipedia.org/wiki/G20

Αν στα παραπάνω συνυπολογιστούν η δυναμική της οικονομίας των εκτός του G-7 χωρών, το δημογραφικό πρόβλημα (το οποίο είτε είναι πολύ σοβαρό είτε προξενεί πολιτικές αναταραχές στην αντιμετώπισή του) και ο εκπαιδευτικός – επιστημονικός – μορφωτικός παράγοντας, τότε συμπεραίνουμε ότι η καταβαράθρωση της Δύσης θα είναι γρήγορη και απόλυτη. Αυτή η διάλυση θα είναι μάλιστα γενική και όχι μόνον οικονομική-πολιτική. Μαζί με την Δύση, θα βουλιάξει όλο το ιδεολόγημα που προέκυψε από την Αναγεννησιακή Ευρώπη και έφθασε στις μέρες μας.

Άλλωστε, η Γερμανία είναι η Γερμανία του αφηγήματος του ‘ελληνορωμαϊκού ή ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμού’, όσο παραμένει πληθυσμιακά όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα. Το ίδιο κι η Γαλλία, η Ιταλία ή η Αγγλία. Αλλά μια Γερμανία κατακλυσμένη από Τούρκους, Ιρανούς, Αφγανούς, Τουρκμένους κι Ιρακινούς αναγκαστικά χρειάζεται άλλο αφήγημα – κάτι που να την φέρνει κοντά στον Ταμερλάνο, στην Χρυσή Ορδή και στον Χουλάγκου Χαν.

Όλα αυτά φαίνονται ήδη πολύ καθαρά από τους κινητήριους μοχλούς σκέψης, τις γενικώτερες θεωρήσεις της Παγκόσμιας Ιστορίας, τις μεγάλες αναζητήσεις, και τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές των κυριωτέρων σχεδίων που υλοποιούν οι εκτός του G-7 μεγάλες δυνάμεις. Η ανάδειξη της Κίνας σε πρώτη υπερδύναμη βγάζει αυτόματα τον Περικλή, τον Θουκυδίδη και τον Ιούλιο Καίσαρα από το επίκεντρο της Ιστορίας και εκεί τοποθετεί τον Κινέζο αυτοκράτορα Σουζόν (Suzong), ο οποίος έγραψε στον χαλίφη της Βαγδάτης ζητώντας του βοήθεια και στρατό για να καταστείλει την επανάσταση Αν Λουσάν ή τον ιδρυτή της δυναστείας Μιν αυτοκράτορα Χουνβού (Hongwu), ο οποίος το 1368 έγραψε ένα ποίημα 100 λέξεων για να εξυμνήσει τον Μωάμεθ Προφήτη του Ισλάμ.

Δεν είναι θέμα καν επιλογής ανάμεσα σε μια αλήθεια κι ένα ψέμμα. Είναι κάτι πολύ πιο μακριά από αυτό. Είναι θέμα ότι ‘αυτό’ ήταν η δική ‘σου’ αλήθεια και ‘εκείνο’ ήταν η δική ‘του’ αλήθεια, και τελικά αποδεικνύεται ότι η δική ‘σου’ αλήθεια (ακόμη κι αν είναι αληθινή) δεν είναι η πιο σημαντική, ή η πιο καθοριστική.

Πάρτε για παράδειγμα την βασική γεωπολιτική της Κίνας! Η Ευρώπη, ιδωμένη από το Πεκίνο, γίνεται νοητή ως μία χερσόνησος της Ασίας, δηλαδή κάτι σαν μια άλλη Ινδία, ενώ η Ασία κι η Αφρική νοούνται ως μία ενότητα γης της οποίας τα πολλά τμήματα είναι αλληλεξαρτώμενα, αλληλοσυνδεόμενα και αλληλοσυνεργαζόμενα, καθώς αποτελούν μια ενότητα. Και ακριβώς αυτή την θεώρηση αλλά και μέθοδο έρευνας κι ερμηνείας της Ιστορίας υλοποιεί το μεγαλόπνοο σχέδιο της Κίνας που εν συντομία αποκαλείται Νέος Δρόμος του Μεταξιού {Belt and Road Initiative (BRI) ή One Belt One Road (OBOR); Один пояс и один путь; 一带一路}. Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Belt_and_Road_Initiative

https://zh.wikipedia.org/wiki/一带一路

https://ru.wikipedia.org/wiki/Один_пояс_и_один_путь

https://de.wikipedia.org/wiki/One_Belt,_One_Road

https://de.wikipedia.org/wiki/TRACECA

Η ιστορική επιστροφή στους – κατά ξηράν, έρημον και θάλασσαν – Δρόμους του Μεταξιού ντε φάκτο συνενώνει την αφρο-ευρασιατική γήινη έκταση, σβύννοντας ψεύτικες κι αναθεωρητικές γραμμές που είχαν επιβάλει οι διάφοροι αποικιοκράτες και οριενταλιστές. Ψευτο-γεωπολιτικές παρουσιάσεις που χωρίζουν την Αφρο-Ευρασία πετιούνται εκ των πραγμάτων στα σκουπίδια ως ιστορικά ανυπόστατες και ως οικονομικά – πολιτικά άχρηστες και βλαβερές. Η Ενδιάμεση Περιοχή του Δημήτρη Κιτσίκη δεν υπάρχει: ήταν μια στρεβλή κι άχρηστη επινόησή του.

Το ίδιο έχει να κάνει και με το ρατσιστικό αφήγημα των αποικιοκρατών του 18ου και του 19ου αιώνα. Άγγλοι και Γάλλοι αποικιοκράτες, ακριβώς για να επιβάλλουν την αποικιοκρατία τους, επιχείρησαν να αναθεωρήσουν την Ιστορία και να αρνηθούν το τι μέχρι τότε είχε συμβεί.

Η αναθεώρηση της Ιστορίας που οι Αγγλογάλλοι ελληνιστές, λατινιστές κι οριενταλιστές επέβαλαν είχε να κάνει με

α. μια παρά φύσιν και ψεύτικη διαίρεση του κόσμου σε Ανατολή και Δύση,

β. μια ανιστόρητη κι αυθαίρετη ταύτιση της Δύσης με πολιτισμό και πρόοδο και της Ανατολής με βαρβαρότητα κι ‘απολυταρχία’ (λες κι η ‘απολυταρχία’ είναι κάτι το οπωσδήποτε κακό!),

γ. μια παρανοϊκή κι εξωπραγματική αναγωγή του λεγόμενου ‘ελληνορωμαϊκού πολιτισμού’ σε επίκεντρο της Παγκόσμιας Ιστορίας, κάτι που αντιστρατευόταν τις ίδιες τις ιστορικές πηγές, και

δ. μια ολότελα αφελή ταύτιση των νεώτερων Ευρωπαίων με τους αρχαίους Ρωμαίους, Έλληνες και ακόμη τους Μυκηναίους και τους Μινωΐτες της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας σε μια οικτρά ρατσιστική απόπειρα να παρουσιασθεί το παρελθόν των Ευρωπαίων αποικιοκρατών ως ‘ανώτερο’ και ‘αρχαιότερο’ εκείνου των εθνών των αγγλικών και γαλλικών αποικιών.

Όλα αυτά τα ψευδή, αυθαίρετα κι ανιστόρητα ‘αξιώματα’ επιβλήθηκαν με τυραννικές μεθόδους στην Ασία, την Αφρική κι ακόμη την Ευρώπη, αλλά εις μάτην.

Με την αναφορά στην αλήθεια των Ιστορικών Δρόμων του Μεταξιού, η Ιστορία επιστρέφει, οι αναθεωρητικές και ρατσιστικές απόψεις των νεώτερων Ευρωπαίων για ‘ελληνορωμαϊκό’ ή ‘ιουδαιοχριστιανικό’ πολιτισμό σβύννονται, και η ισότιμη συμμετοχή όλων των εθνών στο μελλοντικό γίγνεσθαι στηρίζεται στην πραγματική Ιστορία, την έρευνά της, την εκμάθησή της, την διάδοσή της, χωρίς τους εθνοκεντρικούς και ιδεολογικούς, παραποιητικούς φακούς.

Ποια ήταν λοιπόν η Ιστορική Αλήθεια των Δρόμων του Μεταξιού που επιστρέφει για να γίνει κτήμα όλων όσων θα συμμετέχουν στην εξέλιξη της Ανθρωπότητας;

Ένα πλήθος εθνών συμμετείχαν στις εμπορικές, μορφωτικές, θρησκευτικές και γενικώτερα πολιτισμικές ανταλλαγές μεταξύ Ρώμης, Συρίας Αλεξάνδρειας, Ανατολικής Αφρικής, Ινδίας, Ινδοκίνας-Ινδονησίας, Μεσοποταμίας, Ιράν, Κεντρικής Ασίας, Σιβηρίας και Κίνας.

Έλληνες, Ρωμαίοι και γενικώτερα οι ευρωπαϊκοί λαοί επηρεάστηκαν κατακλυσμικά από ανατολικές λατρείες, μυστικισμούς, θρησκείες, θεουργίες, τέχνες, τρόπους ζωής και πολιτισμούς, και μάλιστα είχαν συνείδηση αυτού του συμβάντος.

Η αυτοκρατορική Ρώμη ήταν μια ασιατική πρωτεύουσα, ένα αντίγραφο της Περσέπολης, της Βαβυλώνας, ή ακόμη της Νινευή. Κάθε αρχαιοελληνική ‘επίδραση’ στην Ρώμη είχε πλέον ολότελα σβυσθεί.

Αν και μεγάλο κράτος, η Ρώμη πολύ περισσότερο επηρεάστηκε παρά επηρέασε άλλα έθνη πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Αρωμάτων (Λιβανωτών). Έθνη που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη αυτού του ιστορικού φαινομένου ήταν οι Ιρανοί, οι Αραμαίοι, οι Τουρανοί, οι Σογδιανοί, κι οι Υεμενίτες.

Οι Έλληνες αποδέχθηκαν τον Μιθραϊσμό, τις Ισιακές Λατρείες, Μυστήρια και Θεολογία, τον Μανιχεϊσμό, την Χριστιανωσύνη, και άλλα ανατολικά θρησκευτικά συστήματα.

Κανένας Αιγύπτιος, Βαβυλώνιος, Αραμαίος, Ιρανός ή Τουρανός δεν ενδιαφέρθηκε να μεταφράσει τα έπη του Ομήρου ή τους πλατωνικούς διαλόγους στα προχριστιανικά χρόνια.

Και κανένας Αιγύπτιος Βαβυλώνιος, Αραμαίος, Ιρανός ή Τουρανός δεν ελάτρευσε τον Ποσειδώνα ή την Αθηνά.

Αλλά η αποικιοκρατική και ρατσιστική, ευρωπαϊκή ακαδημαϊκή τάξη του 19ου και του 20ου αιώνα, αντί να αποκαλέσει την περίοδο από τον Αλέξανδρο έως τον Οκταβιανό ‘ανατολιστικά χρόνια’ (επειδή τότε σημειώθηκαν ανατολικές επιδράσεις πάνω σε Έλληνες, Ρωμαίους κι άλλους Ευρωπαίους), την ονόμασε ‘ελληνιστικά χρόνια’ (επειδή ορισμένοι ασιατικοί λαοί, όπως οι Φρύγες, οι Λυδοί, οι Κάρες, οι Λύκιοι κι οι Καππαδόκες εξελληνίστηκαν γλωσσικά).

Οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες έβλεπαν εαυτούς στην Ασία ως συνεχιστές εκείνων από τους Έλληνες στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έμειναν σε διάφορα σημεία της Ασίας, ανήγειραν πόλεις, διατήρησαν την τέχνη τους.

Αλλά αυτό ήταν μια αυθαίρετη ασυναρτησία που δεν δημιουργεί Ιστορία.

Αντίθετα από την ρατσιστική, εθνοκεντρική διαστροφή της Ιστορίας που ήταν το επακόλουθο του αποικιοκρατικού αφηγήματος, η νέα αφρο-ευρασιατική γεωπολιτική πραγματικότητα και οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού δεν αφήνουν κανένα περιθώριο – ειμή μόνον τον εξευτελισμό – σε όσους επιμένουν να μιλάνε εθνοκεντρικά και να βλέπουν μια ‘ιστορική ανωτερότητα’ για τους προγόνους τους.

Όσοι άθλιοι κι αμόρφωτοι στην Ελλάδα μιλάνε υποτιμητικά για Μογγόλους μόνο γελοιοποιούν την Ελλάδα και δείχνουν ότι η χώρα είναι ένα άχρηστο σκουπίδι μιας περασμένης εποχής.

Άλλωστε οι πρόγονοι αυτών των σημερινών αμορρφώτων Ελλήνων πήγαιναν πριν από 600 χρόνια στην Κεντρική Ασία για να σπουδάσουν σε αστεροσκοπεία με Μογγόλους καθηγητές.

Όταν υλοποιείται ένα τόσο σημαντικό, κοσμοϊστορικό σχέδιο, όπως οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού, ισχυρές χώρες προσπαθούν να βρουν καλύτερους τρόπους να ενταχθούν σ’ αυτό και προς τούτο η ιστορία κι η γεωγραφία μελετούνται υπό διαφορετικά πρίσματα, αναπτύσσονται νέες συνθέσεις, και επινοούνται συμπληρωματικές ερμηνείες και προσεγγίσεις.

Το Ινδο-Ειρηνικό Σύμπλεγμα είναι μια καθαρά ινδική θέση που επινοήθηκε για να ενισχύσει την θέση της Ινδίας μέσα στους Νέους Δρόμους του Μεταξιού.

Ιστορικά στηρίζεται στους τεκμηριωμένους θαλάσσιους εμπορικούς δρόμους, οι οποίοι κυρίως χρησίμευαν για την μετακίνηση μπαχαρικών, λιβανωτών και άλλων προϊόντων και είχαν φέρει κοντά την Ανατολική Αφρική, την Ινδία, την Ινδοκίνα και την Ινδονησία.

Στα σύγχρονα πλαίσια, μια τέτοια προσέγγιση συμφέρει την Ινδία, επειδή το Δελχί, βάζοντας έτσι στο αφρο-ευρασιατικό παιχνίδι σημαντικές οικονομίες όπως η Ινδονησία κι η Αυστραλία αλλά κι η Ανατολική Αφρική, λειτουργεί εξισορροπητικά απέναντι στην εμφανή κυριαρχία της Κίνας στο καθαρά ηπειρωτικό ευρασιατικό επίπεδο.

Αυτό είναι μια πολύ γνωστή τακτική στις διεθνείς σχέσεις: διευρύνεις το πεδίο ανταγωνισμού, όταν σε πιο ‘στενά’ όρια γίνεσαι ουραγός. Αλλά δείχνει ότι η Ινδία καταλαβαίνει ότι οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού είναι μονόδρομος των παγκοσμίων εξελίξεων. Και όπως είναι εύκολο να καταλάβει ο οποιοσδήποτε, είτε μουσουλμάνοι είτε ινδουϊστές, οι Ινδοί περιμένουν ανυπόμονα την ημέρα που οι παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις Γαλλία κι Αγγλία θα έχουν απομείνει με τόση ισχύ διεθνώς όση και η Σρι Λάνκα ή η Μαλαισία.

Αντίθετα, το σύνολο του αμόρφωτου, άρρωστου και ουσιαστικά σάπιου ελληνικού πολιτικού, πανεπιστημιακού και δημοσιογραφικού κατεστημένου εξακολουθεί να νομίζει ότι η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει μέσα στον σημερινό κόσμο είτε με προσήλωση στις παλιές συμμαχίες (Γαλλία, Αγγλία, ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ), είτε με ελπίδες στηριγμένες στην ξεκάρφωτη, έωλη κι ανυπόστατη συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο.

Η αλήθεια είναι ότι η Ιστορία θα κτυπήσει τραγικά το νεώτερο αναθεωρητικό ψευτοκράτος Ελλάδα, όταν οι δημιουργοί του (Γαλλία, Αγγλία) παύσουν να υφίστανται.

Τόσο θα καταλάβουν όλοι οι Ρωμιοί ότι η Ελλάδα, αποσχισμένη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στερημένη από τη ρωμέικη ορθόδοξη ταυτότητά της, κι εκμαυλισμένη λόγω εκδυτικισμού, πίστευε για δική της μια ‘ελληνοκεντρική’ ψευτοϊστορία τόσο ψεύτικη όσο και το κρατίδιο του Όθωνα.

Με τον επερχόμενο θάνατο και διάλυση των δημιουργών του ψευτοκράτους, θα σβύσουν και τα ρατσιστικά αποικιοκρατικά αφηγήματα για την τάχα σημασία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, την δήθεν κοσμοϊστορική απήχησή του, και την υποτιθέμενη επίδρασή του σε άλλα έθνη.

Δηλαδή, κοντά είναι η μέρα που, αν κάποιοι κομπλεξικοί, υστερικοί και διεστραμμένοι σκατόψυχοι ισχυριστούν ότι υπήρχαν Έλληνες στην Αρχαία Κίνα, ότι η επαρχία Γιουν-νάν της Κίνας είναι ελληνική (επειδή οι Έλληνες λέγονται ‘Γιουνάν’ στα αραβικά!!!!!), κι ότι τα αγάλματα (από τερακότα) του κινεζικού στρατού στο Σιάν (https://en.wikipedia.org/wiki/Terracotta_Army) είναι φτειαγμένα από Έλληνες, θα τρώνε κι ένα σκεπάρνι στο κεφάλι για να ξεμπερδέψουμε μια και καλή από τους ψευτομασώνους της κακιάς ώρας.

Στην προώθηση κι εμπέδωση των μακρόπνοων σχεδίων της αφρο-ευρασιατικής επανασύνδεσης συμμετέχει με ιδιαίτερη έμφαση και η Ρωσσία, επειδή έχει καταλάβει ότι αυτή η εξέλιξη συμφέρει και στην Μόσχα.

Το Eastern Economic Forum-2019, το οποίο λαμβάνει χώρα σε λίγες μέρες στο Βλαδιβοστόκ, είναι μια κορυφαία εκδήλωση απ’ αυτή την άποψη.

Ως μείζον γεγονός φέρνει μαζί αρχηγούς κρατών, υπουργούς, βουλευτές, διευθυντές κρατικών οργανισμών, εκπροσώπους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του επιχειρηματικού κόσμου, πανεπιστημιακούς, ειδικευμένους επιστήμονες, και δημοσιογράφους οι οποίοι εξετάζουν δυνατότητες και παρουσιάζουν προτάσεις για την υλοποίηση του φιλόδοξου προγράμματος των Νέων Δρόμων του Μεταξιού.

Είναι μια κοσμογονία που στην Ελλάδα δυστυχώς θα μείνει ολότελα άγνωστη και δεν θα καλυφθεί από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τα social media των κρετίνων αρχαιολατρών κι ελληνο-αυνανιστών.

Παράλληλα και εντός των πλαισίων της οργάνωσης του Eastern Economic Forum-2019, κορυφαία think tanks οργανώνουν ιδιαίτερα σεμινάρια και συζητήσεις που φωτίζουν όψεις της αφρο-ευρασιατικής αναγέννησης.

Στην συνέχεια θα βρείτε μια σειρά από παρουσιάσεις εκ μέρους του ρωσσικού think tank Valdai Club το οποίο συμμετέχει επίσης στο γεγονός.

Στο τέλος, σύνδεσμοι σας παραπέμπουν στο σάιτ του Eastern Economic Forum. Επίσης επισυνάπτω μια έκδοση του Valdai Club για το Μέλλον του Πολέμου (The Future of War) για να δείτε πόσο διαφορετική μορφή θα έχουν οι αυριανοί πόλεμοι: κανένας στρατός δεν θα μπορεί να τους αντιμετωπίσει και μόνον οι επί τούτω οργανωμένες ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες θα είναι ικανές να τους διεξαγάγουν επιτυχώς.

---------------------

Valdai Club at the Eastern Economic Forum-2019

This year, the Valdai Club will take part in the Eastern Economic Forum for a fourth time. On September 4, at 10:00 the Club will hold a session titled “The Asian Mirror: The Pivot to the East Through the Eyes of our Asian Partners” and on the same day, at 14:30, it is due to present a book titled “Toward the Great Ocean: A Chronicle of Russia’s Turn to the East”.

http://valdaiclub.com/events/own/valdai-club-at-the-eastern-economic-forum-2019/?utm_source=newsletter&utm_campaign=137&utm_medium=email

------------------

Valdai Club at the EEF-2019: The Asian Mirror: The Pivot to the East Through the Eyes of Our Asian Partners. Special Session

This year, the Valdai Discussion Club will take part in the Eastern Economic Forum for the fourth time. On September 4, at 10:00 the Club will hold a session titled “The Asian Mirror: The Pivot East Through the Eyes of Our Asian Partners”.

Logically and thematically, the session is a continuation of a series of events dedicated to the key focus of the Club’s work in 2019 – Russian politics in the East.

Our interest in the topic is due to the strengthening of Russia’s position in the East, the ambition of the country’s leaders to enhance the Eastern aspect of foreign policy, and the geopolitical events in the region, which have had an effect on the entire world.

The Valdai session’s main goal won’t be to discuss plans for the development of the Far East and its integration in the Asia-Pacific Region, but rather the things that have already been achieved. Russia’s turn to the East is gaining momentum.

The time has come to summarise its interim results and to hear the position of our Asian partners on how successful Russian policy has been, from their point of view.

The session will feature prominent experts and public opinion leaders from Russia and several Asian countries.

Together, they will answer: how do they regard the results of Russia’s turn to the East? What has it managed to do? What role does Asia want Russia to play?

Speakers:

To Anh Dung, Deputy Minister of Foreign Affairs of Vietnam

Fan Weiguo, Chief of Eurasian Bureau of Xinhua News Agency

Lee Jae-Young, President, the Korea Institute for International Economic Policy (KIEP)

Michael Tay, Founder and Director of the Foundation for the Arts and Social Enterprise, Ambassador of Singapore to Russia (2002-2008); Founder of the Russia-Singapore Business Forum

Andrey Bystritskiy, Chairman of the Board of the Foundation for the Development and Support of the International Valdai Discussion Club

Apurva Sanghi, Lead Economist, World Bank in Russia

Moderator:

Timofei Bordachev, Programme Director of the Valdai Discussion Club; Academic supervisor of the Centre for Comprehensive European and International Studies, HSE

Working languages: Russian, English.

Venue: Vladivostok, Far Eastern Federal University, Building B, Conference Hall 6.

http://valdaiclub.com/events/announcements/valdai-club-at-the-eef-2019-the-asian-mirror-the-pivot-to-the-east/?utm_source=newsletter&utm_campaign=137&utm_medium=email

-------------------

Valdai Club at the EEF-2019: Presentation of a Book ‘Toward the Great Ocean: A Chronicle of Russia’s Turn to the East’

On September 4, at 14:30, in the framework of Eastern Economic Forum-2019, the Valdai Discussion Club is going to present a book titled “Toward the Great Ocean: A Chronicle of Russia’s Turn to the East”.

For years, the Valdai Discussion Club has been Russia’s leading analytical centre for discussing and developing the agenda for Russia’s turn to the East. Since 2013, when Russia’s leaders proclaimed that the development of the Far East is “a national task for the 21st century”, this project has become the most important engine of the country’s foreign and domestic policy.

Since 2012, the Club has published six analytic papers under the general title “Toward the Great Ocean”, which refers to the credo used by Russian pioneers from the 16th century until the early 20th century. The papers aim to both summarise the achievements and challenges of Russia’s turn to the East, and make suggestions for its development.

“Toward the Great Ocean: A Chronicle of Russia’s Turn to the East” is a collection of all the six analytic papers (2012–2018), as well as detailed comments by project manager Sergei Karaganov on each of its parts, as well as essays on the topic, delivered by prominent Asian scholars.

During the presentation of the book, attendees will also learn about the research work carried out by the Valdai Club and its plans for future publications.

Speakers:

Timofei Bordachev, Programme Director of the Valdai Discussion Club; Academic supervisor of the Centre for Comprehensive European and International Studies, HSE

Andrey Bystritskiy, Chairman of the Board of the Foundation for the Development and Support of the International Valdai Discussion Club

Sergei Karaganov, Dean of the Faculty of World Economy and International Affairs at the National Research University Higher School of Economics; Honorary Chairman of the Presidium of the Council on Foreign and Defence Policy

Thomas Graham, Senior Director, Kissinger Associates

Moderator:

Victoria Panova, Vice-President for International Affairs, Far Eastern Federal University

Working languages: Russian, English.

Venue: Vladivostok, Far Eastern Federal University, Roscongress & Governors ’Club, Building A, Level 4.

http://valdaiclub.com/events/announcements/valdai-club-at-eef-2019-presentation-of-a-book-toward-the-great-ocean/?utm_source=newsletter&utm_campaign=137&utm_medium=email

------------------------

The Indo-Pacific Concept First Hand: Indian Foreign Minister Speaks at Valdai Club

On Tuesday, August 27, Indian Minister of External Affairs Subrahmanyam Jaishankar met with the Valdai Discussion Club’s experts. During the open part of the meeting, he spoke about the concept of the Indo-Pacific, as New Delhi sees it, about the key trends in modern international relations and the prospects for bilateral cooperation.

The day before, Mr. Jaishankar had arrived in Russia on his first visit as Minister of External Affairs in preparation for the Eastern Economic Forum, whose main foreign guest will be Indian Prime Minister Narendra Modi. It is worth noting that the professional career of Subrahmanyam Jaishankar took him to Moscow almost forty years ago: for two years he worked at the Embassy of India as the third, and then the second secretary. At the beginning of the meeting at the Valdai Club, the Minister optimistically said that much has changed in the world over the years, but the Russian-Indian relations remain one of the stable factors in international life.

According to the minister, the most important trend in international relations is a movement towards multi-polarity. This is due to the weakening of US dominance, established after the end of the Cold War, and the emergence of new centres of power. “We believe that economic, political and technological power is more distributed around the world than ever before in history after 1945,” he said.

“Now there are more sources of influence in the world order, and the idea that one country can play a decisive role is out-dated.” This process is accompanied by the weakening of established rules and the growth of uncertainty. According to Mr. Jaishankar, the world goes from a system of alliances to a system of convergences, when countries join forces to solve common problems without entering into formal alliances.

As one example of such convergence, he named the concept of the Indo-Pacific region, which has become the hallmark of Indian foreign policy in recent years.

According to the minister, the connection between the regions of the Indian and Pacific Oceans have existed for centuries: five hundred years ago, India’s cultural, political and economic presence was felt in Southeast Asia and on the coast of China, and the policy of the British, who made India the centre of their colonial empire in Asia, can be described as Indo-Pacific project.

Everything changed after the Second World War, when the United States, which became the hegemon in the region, shifted its focus to the Pacific Ocean and made Northeast Asia the centre of gravity. Mr. Jaishankar believes that the concept of the Indo-Pacific region has allowed for the restoration of the artificially-broken connection between the regions of the Indian and Pacific Oceans.

The minister welcomed the fact, that the problems of the Indo-Pacific are beginning to be discussed more and more widely in Russia. According to him, it would be good if Russia formulates its own vision toward the Indo-Pacific region. “India is a strong power in the Indian Ocean with a serious interest in the Pacific Ocean, Russia is a strong Pacific power with an interest in the Indian Ocean,” he said.

‘How can we harmonize these interests – that’s the matter. We have such experience in the Eurasian space. It is important today to see where our interests in maritime cooperation can be translated into real interaction.”

Mr. Jaishankar emphasized that the concept of the Indo-Pacific is not directed against any countries, particularly China. According to him, the opinion that this concept is being promoted by Washington to contain Beijing’s influence is out-dated and reflects the Cold War paradigm. “India views the Indo-Pacific region in a more comprehensive manner,” he said.

Valdai Club

The Indo-Pacific Concept First Hand: Indian Foreign Minister Speaks at Valdai Club

On Tuesday, August 27, Indian Minister of External Affairs Subrahmanyam Jaishankar met with the Valdai Discussion Club’s experts. During th

Presentation of the Valdai Discussion Club’s Analytical Report “The Future of War”

On August 27, at 11.00, the Valdai Discussion Club hosted a presentation of Club’s new analytical report titled “The Future of War”.

http://valdaiclub.com/events/own/presentation-of-report-the-future-of-war/?utm_source=newsletter&utm_campaign=137&utm_medium=email

The Big Seven: The West Can No Longer Solve All Problems Alone

What is the “West”? Does the West still exist as such – in light of Britain’s exit from the EU and the US drift towards unilateral approaches? This question concerns many people now – mainly in Old Europe, writes Arnaud Dubien, head of the Observo Franco-Russian Analytical Centre.

Today, the G7 is going through difficult times – and even, perhaps, suffering a real existential crisis. This is due to at least two factors.

First, there is the presence in this club of an element that contrasts itself with the rest of the member countries – this, of course, is the United States. Since the US is the largest Western power, it has made the work of the organisation problematic: many experts say that on many issues it’s incorrect to think of the group as the G7, but rather “six plus one”.

Second, the weight and legitimacy of the Seven has been called into question, not only in connection with the absence or possible return of Russia to the group, but also because it is impossible to seriously discuss the fate of the world without China, India and other major world powers.

It would be more appropriate here to return to the idea of ​​another French president – Giscard d’Estaing, who launched this project in the 1970s and saw what would become the “seven” as an informal conversation among Western democracies.

Now it better resembles something between the old “seven” and the current G20 with a joint agenda, which does not contribute to a better understanding of the group’s current tasks.

Even though, in order to avoid disagreements, the leaders of the G7 didn’t attempt to publish a joint communique, the benefits of the Biarritz summit were more than expected. Emmanuel Macron showed considerable energy and a lot of questions were brought up for discussion – these not only concerned the fate of the West, but also trade wars and Brazil’s fires.

As for Macron’s discussions about the future of the West and the role the G7, one can see here that the development of those thoughts surrounded his meeting with Vladimir Putin: the French president understands that the West can no longer solve all problems alone and that its influence is diminishing, although this does not need to be overestimated.

On the other hand, what is the “West”? Is there still the West as such – in light of Britain’s exit from the EU and the US drift towards unilateral approaches? This question is of concern to many now – mainly in Old Europe. If initially the European Union was created out of fear of the USSR, now it has to dissociate itself from the United States. If Europe, as Macron says, wants to be sovereign, it will have to assert itself and go against the ideas that have dominated for sixty years. Therefore, this process is becoming harder.

Whether negotiations with Iranian Foreign Minister Javad Zarif following his somewhat unexpected appearance at the summit have succeeded in influencing the fate of the JCPOA is not known, and one can only hope for that. However, in general, this once again shows that even within the G7, the United States has adopted an isolated stance on this issue.

Although this initiative originally belonged to Macron, it seems to have been supported by all other countries in Europe and even Japan. In other words, this is an attempt to show that Europe, at least on this issue, can assert its identity, take a unified position and force the United States to talk, and maybe even make concessions.

As for the question of Russia’s return, Moscow has little interest in re-creating the G8, because it never felt comfortable there; on the contrary, it often found itself alone against everyone else.

However, the very fact that this issue is being discussed, that new watersheds have appeared and frictions have arisen, is positive for Russia: this means that the topic is big and important for discussion in a club where Moscow does not represent itself.

This confirms Macron’s thesis that without Russia, serious global problems cannot be solved. For Moscow, at this stage, this is the most positive development.

http://valdaiclub.com/a/highlights/the-west-can-no-longer-solve-all-problems/?utm_source=newsletter&utm_campaign=137&utm_medium=email

---------------------

G7 Summit in Biarritz: The End of Westernization

Biarritz was, if we must believe the French media, the centre of the world, on the occasion of the G7 summit this weekend (24th – 26th August). It was a summit that was dedicated, officially, to fighting inequality, but one where contentious topics were discussed: the GAFA tax, which had the unusual effect of uniting the French and the British against the Americans, the environment, the trade dispute between the United States and China, and the question of Iran, regarding which the US decision to withdraw from the JCPOA agreement has been widely criticised among European countries.

But this G7 summit, despite communications operations – like the arrival, presented as a “surprise,” by the Iranian Foreign Minister – could well turn out to be a failure. The member countries have taken action so that national policies and bilateral relations now outweigh multilateralism. In addition, it should be added that we are no longer where we found ourselves during the 1980s or 1990s. The G7, which claims to be the “club” of the richest and most powerful countries, has today been overtaken by the BRICS. In fact, it is the G20 that is increasingly emerging as the legitimate institution for dealing with the interweaving of economic, financial and strategic affairs.

The G7, official and unofficial agenda

Officially, therefore, the expected decisions concerned the reduction of inequality, an important topic in a world torn apart by inequalities. However, it is a subject on which we can expect a lot of beautiful words and very little concrete action. The issue of the environment has taken some urgency because of the devastating forest fires ravaging the Amazon.

This is obviously an important question, but also an issue where there is a lot of hypocrisy. This is because the Amazon isn’t just burning in Brazil (fires have also ravaged Bolivia, Paraguay and other countries), and also because the Amazon is not the only major forest to burn: forest fires that today rage in Africa are equally important, but no one speaks of it.

Similarly, this summer’s fires, which are certainly disastrous, are only slightly more numerous than those of 2016: 75,336 fires versus 69,310. It is true that the problem of deforestation, induced by the pressure of livestock and the cultivation of soybeans, is a major issue today in the Amazon. But it was, perhaps, an even more pressing problem twenty years ago.

Source:

https://rainforests.mongabay.com/amazon/deforestation_calculations.html#content

The issue of trade negotiations and the role of multilateralism were also discussed. The United States and other countries differ on this point in important ways. We can also note that some issues which were not explicitly on the agenda were addressed: the instrumentalisation of trade in dollars for political purposes by the United States is a major problem, as well as the growing risks of recession and global crisis.

The United States has clearly expressed dissatisfaction with multilateral negotiations. The countries of the European Union are, rightly or wrongly, more attached to it. The membership of the United States in the WTO has therefore been called into question; it is indeed a central issue. If the US government were to decide to walk out of the WTO, it would probably sound the death toll for the organisation.

The question of Iran was also raised at the summit. The European countries have denounced the US decision to walk away from the agreement with Iran on nuclear weapons and technology. They have also denounced the US sanctions policy, which is hurting the European countries much more than Iran. The arrival of the Iranian Foreign Minister testifies to Emmanuel Macron’s willingness to restart negotiations at this point.

The challenges of this summit

Emmanuel Macron, who happens to be the President of the G7 this year, was playing a high-stakes game with this meeting. A clear failure, as in 2018 in Canada, would have lastingly compromised his claims to present himself as a great negotiator. He is also aware that the influence of the G7 has greatly diminished over the last ten years. The G7 is the distant heir of the G5, which was formed to try to coordinate the monetary policies of the major Western powers following the dissolution in 1973 of the Bretton Woods agreements.

Originally, the G7 was the brainchild of French President Giscard d’Estaing (1974-1981). The G7 has been tasked with coordinating currency movements as exchange rates have become flexible. Called first informally the G5, then provisionally the G6 when it was formally established in 1975, and later the G7 with Canada’s integration in 1976, its influence soon spread to other aspects of the economy, beyond mere monetary policy problems.

The G7 nations still had, at the end of the twentieth century, a dominant role in the world economy. This is no longer the case today. The process of the emergence of new economies has clearly changed the whole ball game. The expulsion of Russia from the G8 in 2014, an expulsion that is now regretted by both the Japanese and Italian leaders as well as Donald Trump, has certainly hastened its decline. Moreover, if we calculate in purchasing power parity terms, the G7’s share of global GDP is today lower than that of the BRICS, a forum which brings together five emerging market countries.

It is obvious that Emmanuel Macron’s proposal to invite other countries, such as Australia, India, South Africa and Chile, is a recognition of this state of affairs. However, it must be noted here that China and Russia were not invited, despite the major role they play. The invitations that were made were therefore intended to mask the G7’s loss of influence and prestige in comparison with the G20.

G7 or G20?

It is clear today that any closed club of rich countries no longer has any legitimacy making decisions on behalf of the emerging market countries or even just proposing them. The United States, for its part, has understood that it would like to re-invite Russia to participate in the G7, according to a statement mirroring one made by the Japanese prime minister. But it is unlikely that Russia would really be moved by such a proposal. It knows full well that the G7 is an institution that is nearing the end of its life. The G7 is thus being overtaken by the BRICS not only in terms of its percentage of world PPP-adjusted GDP, but also in terms of the proportion of investment being made worldwide.

This reflects not only the rise of investments being made in China, India and Russia, both internally and worldwide, but also the significant slowdown in investments made in the G7 countries, whether they be German or US investments. Again, it can be seen that until 2000, the G7 countries accounted for about 60% of global investment. The turning point therefore dates from the 21st century. Emerging market countries have significantly increased their share of investment. They caught up with the G7 countries in 2009, and they overtook them.

In fact, a comparison of the G20 with the G7 shows that the first group has taken precedence over the second. It is the G20 that has become the global forum that really counts. And this is true when you compare the weight of the G7 with that of the G20.

The G20 currently accounts for 73.6% of global GDP. The group is comprised of the G7 nations, the European Union, the BRICS and six other countries. It is this set of countries (along with the EU) that is most economically relevant.

What are final results of this summit?

The record that we can draw today from this summit is very mixed. Clearly, we have not gone beyond rhetoric in addressing the question of inequality or the environmental emergency. It could not have been otherwise, given the significant differences among the G7 countries.

The trade dispute between China and the United States, meanwhile, is more beautiful. On Friday, August 23rd, China re-launched the escalation of the trade war, with further tariff increases on products imported from the United States. The US administration immediately responded by increasing duties on products imported from China.

All this has been observed, by the European G7 countries, which have not reacted. Germany, in particular, fears being dragged into this trade war, as its economy is on the verge of a recession. Regarding the GAFA tax, which both the French and British governments are pushing for, an agreement could possibly be reached, but at the probable price of making a mockery of the very idea of taxing Internet giants.

With respect to the Iranian issue, it is clear that the discussions will continue. Both the United States and Iran want to find a way out of the current crisis. It is perhaps on this issue that progress is possible.

However, this summit has rammed home an important lesson. So we are witnessing the end of the Westernisation of the world, a process that took place between the late eighteenth century and the end of the twentieth century. We must make note of this. It is why Russia does not particularly want to return to the G7, even though it has been pleased to hear Donald Trump’s statements about its possible return.

The centre of gravity of the global economy is indeed no longer the Atlantic Ocean. It has moved to Asia with the rise of China, the world’s second largest economy (and even first if we calculate in Purchasing Power Parity terms) and a direct interlocutor of the United States. And this is not to mention India, which is also gaining strength and is now in 5th place, ahead of France. This is why the meeting of the G7 in Biarritz was no longer able to decide for the world, whatever the major French media and its journalists think.

The G7 countries, since the summit held in Canada in 2018, have measured what it would be like to show off their differences. At the same time, never have the latter been so important, and above all, seemed irremediable and irreconcilable. So, we cannot exclude the notion that the group is witnessing open failure. However, it is more likely that diplomats will find some beautiful hollow formulas that proclaim that the “club” still works even though it is patently acknowledged that the group is paralyzed and, above all, that it no longer has the importance it had 20 years ago.

http://valdaiclub.com/a/highlights/g7-summit/?utm_source=newsletter&utm_campaign=137&utm_medium=email

Goodbye Pacific Rim, Hello Indo-Pacific?

THE EASTERN PERSPECTIVE

01.07.2019

By Anton Bespalov

In recent years, the term “Indo-Pacific” has been used more and more frequently. According to some analysts, it is replacing the well-established concept of the Asia-Pacific region, reflecting a new balance of power in Asia. Beijing is suspicious of the fact that the Indo-Pacific concept is being actively promoted by Washington, believing that its ultimate goal is to contain China.

We are investigating whether or not this is so – and whether Russia should be wary of the emergence of a new regional construct.

“Indo-Pacific” appeared for the first time as a geostrategic concept in a January 2007 article by analyst Gurprit Khurana for the magazine Strategic Analysis. The author, an Indian naval captain, postulates that for India, the safety of sea routes has become more and more important, since almost all of its foreign trade, including the import of energy resources, is by sea. Japan is in a similar situation – and therefore, in his opinion, the interests of the two countries will increasingly converge, which will lead to the creation of a special political and economic community uniting the two oceans.

The Indo-Pacific notion immediately gained recognition in India – if only because the concept of “Asia-Pacific” categorically did not suit Indians. In a publication dedicated to the tenth anniversary of the article “Safety of sea routes: prospects for Indian-Japanese cooperation,” Khurana quoted the former chief of staff of the Indian Navy, Aruna Prakash, who, speaking in 2009 at the Shangri-La Dialogue forum, said:

Every time I hear about the Asia-Pacific region, it seems to me, as an Indian, that my country is left out of the box. This region seems to include northeast Asia, Southeast Asia and the Pacific Islands, and ends at the Strait of Malacca. But the whole world begins west of the Strait of Malacca.

The new term appeared at an opportune time: India was becoming increasingly aware of itself as an independent actor in the global arena, which was reflected in the national consciousness. As for Japan, at the beginning of the 21st century, it was already headed for rapprochement with India. Also in 2007, Japanese Prime Minister Shinzo Abe spoke about the special role of the two countries in Asia in an address to the Indian parliament.

He called for the creation of an “arc of freedom and well-being” along the outer rim of the Eurasian continent. The Indo-Japanese partnership, according to Abe, should be built on “common values, such as freedom, democracy and respect for fundamental human rights, as well as strategic interests”.

The Japanese prime minister painted a grand picture – through their joint efforts, the two countries would create a new “open and transparent” community of freedom and democracy that will unite the entire Pacific region, including the United States and Australia, and ensure the free movement of people, goods, capital and knowledge.

“CONFLUENCE OF THE TWO SEAS” SPEECH BY H.E.MR. SHINZO ABE, PRIME MINISTER OF JAPAN AT THE PARLIAMENT OF THE REPUBLIC OF INDIA

By Japan and India coming together in this way, this “broader Asia” will evolve into an immense network spanning the entirety of the Pacific Ocean, incorporating the United States of America and Australia. Open and transparent, this network will allow people, goods, capital, and knowledge to flow freely.

The word “China” was not heard in Abe’s speech even once, but both parties understood each other perfectly. The “arc of freedom” neatly bypasses the PRC, and the Asian giant remains outside the brackets of the “wide open Asia” that the Japanese prime minister spoke of.

During his second term in office, Abe perfected this concept, making Indo-Pacific a central theme of Japan’s security policy, economic aid and investment, writes Robert Manning, author of the Valdai Paper “United States Indo-Pacific Strategy: Myths and Reality.”

In a 2016 speech, Abe defined this concept, explaining that “the goal of this strategy is to turn the Indo-Pacific region into a zone free from violence and coercion, where the rule of law reigns and where the market economy rules, ensuring regional prosperity”. The three main pillars, according to Tokyo, are: values and principles – democracy, the rule of law, free markets and the improvement of physical and institutional connectedness; safety and stability; and ensuring freedom of navigation.

Another country where the new concept was adopted with enthusiasm was Australia, which is logical, given that the country is actually washed by the waters of the Indian and Pacific Oceans, despite being on the periphery of the newly-imagined region.

For more than a decade, the economic development of the country has relied on trade with China, and in recent years Australian policymakers have been increasingly talking about the influence of Beijing on the nation’s domestic policy. Becoming overly dependent on “undemocratic” and “unfree” China is the main nightmare of the elites of one of the most “Western” countries in the southern hemisphere..

In 2013, the country’s White Paper on Defence noted: “The continuing rise of China as a global power, the growing economic and strategic weight of East Asia, and India’s imminent transformation into a global power are all key trends affecting the development of the Indian Ocean region as being of heightened strategic importance. Taken together, these trends contribute to the formation of the Indo-Pacific region as a single strategic arc.”

As for the United States, the first mention of the Indo-Pacific by their officials was in 2010. “We understand how important the Indo-Pacific basin is for global trade,” Secretary of State Hillary Clinton said, emphasising the importance of the interaction between the US Navy and India in the Pacific. At long last, “Indo-Pacific” entered the American foreign policy lexicon with Donald Trump.

It was during his presidency that the format of the quadrilateral security dialogue (QUAD), proposed by Shinzo Abe back in 2007, was revived. In November 2017, Trump took part in two important East Asian forums over the course of several days: the APEC summit in Da Nang, Vietnam and the ASEAN summit in Manila, Philippines.

As Valdai Club expert Viktor Sumsky wrote, in public statements, Trump made no mention of the Pacific Rim, a key feature of APEC rhetoric, speaking instead about the Indo-Pacific region. A working meeting among the diplomats of four countries on the sidelines of the East Asian Summit caused a wave of publications about the formation of a new security configuration in the region – directed against China.

It must be said that Beijing perceived the very first consultations in the quadrilateral format as being directed against China, and reacted with lightning speed. On the eve of the meeting, the representatives of Australia, India, the US and Japan in Manila on the sidelines of the ASEAN Regional Forum in May 2007, China sent a note to each of the four countries. Beijing’s attitude toward the Indo-Pacific concept was and remains negative, and is characterised by Valdai club expert Zhao Huasheng as one of “coldness and suspicion.”

But can it really be considered anti-Chinese? To what extent are the QUAD members attempting to contain China or confront it? Looking ahead, let’s say: no one wants confrontation, but there are nuances.

The idea of the ​​Indo-Pacific has an anti-Chinese sound only as interpreted by Washington, says Valdai Club expert Alexei Kupriyanov, a researcher at IMEMO RAN. “In the US interpretation, the Indo-Pacific is structured around the QUAD as a prototype of a defensive alliance that operates in the most acceptable form to other participating states – without commitments and exclusively through informal consultations,” he says. “The United States wants to demonstrate its interest in this project without extra spending and commitment, by trying to establish an anti-China alliance with the participation of India and Australia.”

In turn, India seeks to maximize the use of Americans as a counterweight to China, the expert said. Delhi does not want to get too close to Washington and commit itself – and at the same time wants to increase its economic and political ties with Japan. “India is trying to maintain a balance between the US and China,” says Kupriyanov. “Although India’s political and military leaders are emphatically anti-China, its economic interests require cooperation with China. Although India bluntly rejects the idea of becoming China’s junior partner, it does not intend to take part in any anti-Chinese actions outside the Indian Ocean. ”

Japan is in a similar situation. According to Kupriyanov, it has to simultaneously cooperate and compete with China. “In addition, Japan is interested in access to the promising markets of the African countries and preserving its positions in Southeast and South Asia.

In August 2018, Indonesia announced its own vision of Indo-Pacific, and this was an interesting turn in the development of the concept. “ The importance of this step is hard to overestimate,” writes Kupriyanov. “For a decade, the ASEAN states denied the Indo-Pacific region the right to exist, fearing that the new geopolitical construct would destroy the familiar, well-known Asia-Pacific region, in which ASEAN had already staked out a key role.

The decision of Indonesia, which claims to be the unofficial leader of the Association, to abandon this practice and henceforth build its policy within an Indo-Pacific framework means that one of the most serious opponents of the Indo-Pacific construct has moved to the camp of its supporters, and others will follow. ”

This step was quite logical, since it is Indonesia that serves as a link between the Indian and Pacific oceans. It is noteworthy that its vision of the Indo-Pacific region has no anti-Chinese overtones. As can be seen, the US desire to create an alliance against Beijing contradicts the objective interests of other countries of the region being created. They not only do not want confrontation with China, but also realize that trade and economic ties with the Asian giant are the key to their successful development.

However, Washington is aware of the reluctance of Asian countries to enter direct confrontation with China. Therefore, the system of restraining China’s regional ambitions will be “elegant and subtle”, rather than taking the form of a defensive alliance, wrote Valdai club expert Anton Tsvetov in March 2018. Despite the continuing statements about shared values, the nature of the union, the backbone of which will remain the QUAD, will be pragmatic.

This is quite natural, given that a number of states that are concerned about the strengthening of China do not fall into the category of “free” and “democratic” at all. We are talking primarily about Vietnam, which is actively developing relations with the United States and with India, despite the differences in political systems. This transition to pragmatism is reflected in the fact that the Indo-Pacific region is less and less often categorized in terms of “maritime democracies”, notes Tsvetov: “instead of this phrase, the expression ‘like-minded states’ is used.”

It is interesting to look at how countries from this still largely imaginary region look at Chinese infrastructure projects as part of the Belt and Road Initiative (BRI). In Asia, this initiative is perceived ambiguously: both as a chance for development, and as a means of promoting Beijing’s influence.

In February 2018, the QUAD member countries first addressed the creation of alternatives to the Chinese initiative, and the development of “quality infrastructure” was among the themes during the Japanese presidency of the G20.

The term “quality”, as you might guess, means infrastructure created not under the leadership of China or with Chinese money. So far, the results have been rather modest, but this does not mean that in the future the two projects will not be able to compete, for the benefit of the countries which receive infrastructure assistance.

“Currently, the BRI and the ‘free and open’ Indo-Pacific region are competing initiatives,” says Samir Saran, President of the Indian Observer Analytical Centre Research Foundation. However, the real choice will be made by developing states, who are currently leveraging both initiatives to obtain better deals.

It’s not inconceivable that in the long term, some multilateral arrangement will accommodate both initiatives. The ‘viability’ of these competing propositions will depend on which resonates more with the development and security needs of developing states in Eurasia and the Indo-Pacific. In the short term, both will co-exist and compete.”

Japan, despite being one of the key countries interested in creating an alternative to the Belt and Road, is “inclined to cooperate with China on the BRI to advance its own commercial interests,” adds Saran. As for India, it does not plan to participate in the BRI, believing that this project undermines its sovereignty and makes it difficult to defend interests in other areas. “On the other hand, China can become the largest investor in the economy of India. Delhi will have to pursue a steadfast course in foreign policy and develop economic cooperation with China,” the expert emphasises.

The Indo-Pacific project is only considered by Washington as a zero-sum game, says Alexei Kupriyanov: “For the US, freezing or liquidating all Chinese infrastructure and trade initiatives is beneficial, as it undermines China’s economic and political opportunities, destroys its safe rear, and forces resources and funds to be removed from the main, from the American point of view, theatre – the Pacific Ocean.”

For the rest of Asia, Indo-Pacific offers an alternative to the land projects of the Belt and Road. “It is quicker and easier to transport some goods by land and others by sea. If there is a problem with one, the other could compensate. The Indo-Japanese-Indonesian version of the Indo-Pacific and the Belt and Road project could be integrated if both sides are interested and have the political will: both initiatives increase Eurasia’s transport potential.”

That is why Russia should closely monitor the implementation of the Indo-Pacific concept, seeing in it not as a threat, but a chance for itself. “Russia should support the Indo-Japanese-Indonesian view of the Indo-Pacific as a maritime Eurasia to counterweigh the US concept of it as a space for an anti-China alliance. It is necessary to uphold the inclusive character of the Indo-Pacific (probably including renaming the concept the Indo-Asia-Pacific) and to facilitate China’s involvement in it,” Kupriyanov says.

“The Indo-Pacific project gives Moscow leverage with China in Eurasia,” believes Samir Saran, reflecting India’s traditional concern about the close ties between Moscow and Beijing. “Currently, Russia is subservient to China’s economy and, by consequence, its political vision. Moscow should recognize that while China may seek a multipolar world, its vision for Eurasia is unipolar. Russia will only benefit if both the Indo-Pacific and Eurasia are truly multipolar in their power structures.”

In this regard, questions arise regarding the quality of Russia’s relations with India and the ASEAN countries, as key participants in the region being created. This topic was discussed during two important events held by the Valdai Club in 2019: the Russia-India and Russia-Vietnam conferences. The participants have stated that there is a “demand for Russia” both in India and in Southeast Asia, but Russia’s ability to increase its economic and political presence in the region is limited. Moreover, the existing bias towards military technology cooperation (especially in relations with India) may result in the loss of strategic positions in the long run.

Therefore, it is time for Russia to form its own vision of Indo-Pacific and, importantly, bring it to the countries of the region. “A provision to the effect that Russia’s regions in the Far East (Primorye Territory and Kamchatka) are an inalienable part of the Indo-Pacific should play a key role in this respect,” Kupriyanov says.

“These regions should be viewed as gates to the north that can provide access to the wealth of northern Eurasia and the joining of great Eurasian overland routes with the sea routes along its southern coast. They should also be seen as gates to the Arctic, a storehouse of resources. The Far East should be positioned as one of the centers of attraction in the Indo-Pacific, its resource, scientific and, in perspective, also its production base.”

Thus, connecting to the Indo-Pacific project could provide for Russia an addition to its large-scale turn to the East. By providing an alternative to the main sea trade route of Eurasia, Indo-Pacific also fit into the logic of building a Greater Eurasia, as Moscow advocates. Washington’s attempts to “encircle” China run up against the resistance of regional powers that do not want confrontation with Beijing, as well as excessive US influence in Asia. The geostrategic landscape is changing rapidly, and the main thing for Russia is to keep up with these changes, taking advantage of opportunities as they arise.

http://valdaiclub.com/a/highlights/goodbye-pacific-rim-hello-indo-pacific/

Σχετικά με το Eastern Economic Forum-2019, 4-6 Σεπτεμβρίου 2019:

https://forumvostok.ru/en/about-the-forum/

https://forumvostok.ru/en/programme/

https://forumvostok.ru/en/programme/cultural/

https://forumvostok.ru/en/programme/organizing-committee-reception/

https://forumvostok.ru/en/programme/combat-night/

https://forumvostok.ru/en/programme/sport-programme/

https://forumvostok.ru/en/programme/social-platform/

https://forumvostok.ru/en/programme/partner-events/

-------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250591302

https://issuu.com/megalommatis/docs/afro-eurasiatic_geopolitics_30_8_2019.docx

https://vk.com/doc429864789_619665631

Η Ζωή στο Λορεστάν και οι Λορί του Μέσου Ζάγρου, της Οροσειράς που χωρίζει Ιράκ και Ιράν

Η Ζωή στο Λορεστάν και οι Λορί του Μέσου Ζάγρου, της Οροσειράς που χωρίζει Ιράκ και Ιράν

Life in Luristan, and the Luris of Middle Zagros, the Mountains that separate Iraq and Iran

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 26 Αυγούστου 2019.

Αναπαράγοντας στοιχεία από ομιλία μου στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του 2019, ο κ. Μπαϋρακτάρης αποδεικνύει με το εκλαϊκευτικό κείμενό του αυτό ότι, αρκεί να παρουσιάσει αντικειμενικά και συστηματικά κάποιος τους κατά τόπους λαούς και έθνη του Ζάγρου, του Αντιταύρου, της βόρειας Μεσοποταμίας και της ανατολικής Ανατολίας (Doğu Anadolu), για να αποδείξει αυτόματα ότι δεν υπάρχουν "Κούρδοι" αλλά πολλά και μεταξύ τους πολύ διαφορετικά έθνη, τα οποία παρουσιάζονται διεθνώς ως δήθεν ένα - μόνον από τους άθλιους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς γκάνγκστερς των αποικιοκρατικών χωρών (Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Ολλανδία, Ισραήλ) και τα κατά τόπους όργανά τους, με σκοπό την δημιουργία ενός ψευδοκράτους μέσα στο οποίο τα διαφορετικά μεταξύ τους αυτά έθνη θα σφάζονται εσαεί και μάλιστα χειρότερα από οπουδήποτε αλλού.

---------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/26/η-ζωή-στο-λορεστάν-και-οι-λορί-του-μέσου/ ============

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Μια περιοχή που αξίζει να περιηγηθείτε από χωριό σε χωριό για ένα μήνα τουλάχιστον και να γνωρίσετε από κοντά τα ήθη και τα έθιμα, τις παραδόσεις και τις δοξασίες των γηγενών Λορί είναι το Λορεστάν, μια ορεινή επαρχία του δυτικού Ιράν σχεδόν πάνω στα σύνορα με το Ιράκ.

Στα λαγκάδια θα είστε στα 700-1200 μ και οι βουνοκορφές τριγύρω θα ξεπερνούν τα 2500-3500 μ.

Οι Λορί είναι ένα αρχαίο ιρανικό φύλο που διατήρησε πάντοτε την ιδιαιτερότητά του και την ταυτότητά του μέσα στο Ιράν, ζώντας κοντά στους Λακί και στους Μπαχτιαρί (ακόμη πιο νοτιοανατολικά στον Ζάγρο), στους Πέρσες (στα νότια τμήματα του ιρανικού οροπεδίου), στους Φαΐλι και στους Γκοράνι (πιο βόρεια στον Ζάγρο), στους Αζέρους (στα βόρεια-βορειοδυτικά τμήματα του ιρανικού οροπεδίου), στους Τουρκμένους και στα άλλα έθνη του Ιράν.

Κατοίκηση στα σημεία αυτά πάει πολύ παλιά λόγω της σχετικής εγγύτητας με την Μεσοποταμία, όπου ξεκίνησε ο ανθρώπινος πολιτισμός.

Με το που κατεβεί κάποιος από τα βουνά προς την πεδιάδα στα δυτικά βρίσκεται στην Κεντρική Μεσοποταμία. Τα χάλκινα αγάλματα του Λορεστάν (πρώτο μισό της πρώτης προχριστιανικής χιλιετίας) αποτελούν κεντρικό κεφάλαιο της Προϊστορίας της ευρύτερης περιοχής.

Οι Λορί (ή και Λουρί) είναι στην πλειοψηφία τους σιίτες μουσουλμάνοι αλλά στο Λορεστάν (ή και Λουριστάν) υπάρχουν και πιστοί άλλων θρησκειών, όπως οι Γιαρσανί (επίσης γνωστοί και ως Αχλ-ε Χακ), μια από τις πολλές θρησκείες του ευρύτερου χώρου ανάμεσα στην Ανατολική Μεσόγειο και την Κεντρική Ασία που είναι άγνωστες στον περισσότερο κόσμο.

Οι Λορί έχουν τρομερή προσήλωση στις παραδόσεις τους και ακόμη και ανάμεσα στους σιίτες Λορί κυριαρχούν προϊσλαμικές δοξασίες που δημιουργούν συχνά-πυκνά πρόβλημα στις άτεγκτες κι αλύγιστες ηγεσίες των θρησκευτικών ηγετών του Ιράν.

Δεν κάνω λόγο για την Ισλαμική Δημοκρατία που εγκαινιάστηκε το 1979 με την αποχώρηση του ψευτο-σάχη και την επιστροφή του Χομεϊνί.

Ήδη στις αρχές του 19ου αιώνα, στα χρόνια δηλαδή της τουρκμενικής δυναστείας Κατζάρ του Ιράν, οι Λορί είχαν τόσο απομακρυνθεί από την σιιτική ισλαμική ορθοδοξία που οι ιρανικές αρχές ζήτησαν από τους Οθωμανούς να στείλουν από την Κερμπαλά της Νότιας Μεσοποταμίας (καίριο σιιτικό ιερό) ένα θεολόγο για να …. κηρύξει το (σιιτικό) Ισλάμ στους Λορί!!!

Χορός ντασμάλ-μπαζί στο Μαμασανί

Η ζωή των Λορί είναι ταυτισμένη με τον ετήσιο κύκλο και συνυφασμένη με την εναλλαγή των εποχών: οι γεωργικές και κτηνοτροφικές απασχολήσεις τηρούνται κατά τον πατροπαράδοτο τρόπο και κανένας νεωτερισμός δεν μπαίνει στα χωριά των Λορί όπου ο παγερός χειμώνας σημαίνει ζωή γύρω από την εστία, αφηγήσεις παραμυθιών για τα παιδιά, και για τους μεγαλύτερους διάβασμα του Κορανίου (ή διάβασμα του Καλάμ-ε Σαραν-ντζάν / کلام سرانجام για τους Γιαρσανί).

Οι Λορί δεν έχουν καμμιά διάθεση για να αποσχισθούν ή να σχηματίσουν ένα ανεξάρτητο κράτος παρά τις επίμονες προσπάθειες της ΣΙΑ, της Μοσάντ του Ισραήλ και άλλων μυστικών υπηρεσιών να τους πείσουν ότι είναι ‘Κούρδοι’ και ότι πρέπει να έχουν ‘το δικό τους κράτος’.

Ούτε οι Λορί, ούτε οι Λακί, ούτε οι Γιαρσανί, ούτε οι Γκοράνι δέχονται το ψεύτικο παραμύθι των ‘Κούρδων’, ενός ψευτο-έθνους παρασκευασμένου από μυστικές υπηρεσίες χωρών που μισούν την ευρύτερη περιοχή και θέλουν να την βουλιάξουν σε ατελείωτους πολέμους.

Πως οι Λορί καταλαβαίνουν ότι δεν πρέπει να πιστέψουν τα λόγια των άθλιων τεράτων του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Γαλλίας;

Πως οι Λορί θυμούνται ότι στα αραβικά η λέξη Ακράντ στον πληθυντικό (: ‘Κούρδοι’) δεν σημαίνει ένα συγκεκριμένο έθνος αλλά πολλά και διαφορετικά έθνη που κατοικούν στα βουνά (‘Τζεμπάλ’);

Γιατί οι Σοράνι της Σουλεϋμανίγιε (στο Ιράκ) και οι Κουρμάντζι του Ντιγιάρμπακιρ (στην Τουρκία) ξέχασαν τις αλήθειες που ξέρουν, κατανοούν και τηρούν ακόμη οι Λορί, κι έτσι οι ηγεσίες τους ξεπουλήθηκαν στους εγκληματίες σατανιστές της Δύσης;

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι μία και απλή. Δεν έχει να κάνει με την πολιτική, γιατί πολιτική δεν υπάρχει: είναι ένα ψέμμα που οι προπαγανδιστές του εμφανίζουν ως τάχα πραγματικό, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που αποκαλείται ‘πολιτική’ είναι η υλοποίηση μιας πρότερον ανύπαρκτης διαστροφής που την υλοποιούν μόνον τα θύματά της, δηλαδή οι ανεγκέφαλοι που αποδέχονται το ψέμμα.

Στο Λορεστάν δεν υπάρχει καμμιά πολιτική κι οι Λορί δεν θέλουν καμμιά πολιτική.

Ποια είναι η απάντηση;

Η ζωή στο χωριό και κοντά στην φύση, χωρίς τον σύγχρονο ανθρωποκτονικό ‘τεχνολογικό πολιτισμό’ είναι υγεία για το σώμα και το μυαλό.

Οπότε, οι χωρικοί κι οι αγρότες του Λορεστάν, επειδή είναι υγιείς, αντιλαμβάνονται τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμμα πολύ πιο εύκολα από ένα άρρωστο, σάπιο κάτοικο μεγαλουπόλεων.

Το πιθανώτερο να σας συμβεί, αν ζείτε σε μια μεγαλούπολη, είναι να πιστέψετε τα ψέμματα που σας λένε και να δείτε τον κόσμο και την ζωή πολύ στραβά, την Ιστορία ανάποδα και με ρατσιστικούς φακούς, και την καθημερινότητα ως την ‘ζωή εν τάφω’ που ζείτε εκεί.

Τα δηλητήρια που τρώτε και πίνετε στις μεγαλουπόλεις, ο μολυσμένος αέρας που αναπνέετε, κι η αποκοπή σας από την φύση αποτελούν πιστοποιητικό αποβλάκωσης και προσαρμογής στα ψέμματα που σας λένε όλοι εκεί.

Αν θα πηγαίνατε να ζήσετε στο Λορεστάν, θα ήταν ο πιο άφθαστος Παράδεισος για σας.

Δείτε το βίντεο:

Лурестан, Луры и их традиционная музыка – Luristan, Luris and their Traditional Music

https://www.ok.ru/video/1488355527277

Лурестан, Луры, их музыка и повседневная жизнь

https://vk.com/video434648441_456240280

Luristan, Luris and their Traditional Music – Λορεστάν, οι Λορί και η Παραδοσιακή Μουσική τους

——————————————

Αρχαιότητες του πρώτου μισού της πρώτης προχριστιανικής χιλιετίας από το Λορεστάν

Οι χρυσές προσωπίδες του Σπηλαίου Καλμακαρέχ, όχι μακριά από την πόλη Πολ-ε Ντοχτάρ, στο Λορεστάν

————————————————-

Διαβάστε:

Luristan

v. Religion, Rituals, and Popular Beliefs

The official religion

Since the accession of the first Safavid shah (1502), the official religion in Iran has been the Eṯnā-ʿašariya (Twelver) Shiʿism, one of the two main branches of Islam. A noteworthy point in this context is that the Lur society has been living within the framework of Islam, but under conditions and circumstances that encouraged rather than restricted a free display of popular traditions, such as the cult of local shrines, emāmzādas (descendants of the Shiʿite imams), and other sects, especially the Ahl-e Ḥaqq, as well as many aspects of supernaturalism.

In areas where people did not speak or understand Arabic, or were mostly illiterate, as among the nomads of Luristan, the declaration of faith and especially performance of different prayers, were bound to take on a much more ritualistic value. Here, the need for oral interpretation and explanation of the orthodox faith was necessary if a completely unrestricted and free display of the popular beliefs and customs were to be avoided.

Thus, at the beginning of the 19th century during the governorship of Prince Moḥammad-ʿAli Mirzā, the Lurs had gone so far astray from the orthodox path that a preacher of the higher religious classes, a mojtahed, was brought in from Karbala in order to “convert” the tribes back to Islam (cf. Rabino, p. 24; Minorsky, 1978, p. 823).

It is uncertain to what degree this attempt was successful, but it is known that there was not normally any direct, authoritative, and powerful institution which could secure and defend the official and orthodox faith and conceptions in Luristan.

Almost all the writers who have dealt with this theme, except Cecil John Edmonds (1922, p. 341), are unanimous in the view that the Lurs, although outwardly professing Islam, have had only a faint idea of the orthodox religion and to a large degree have been indifferent to the Islamic doctrines, while at the same time they have indulged in superstitious rites and have deep veneration for local pirs (spiritual masters) and prophets.

Consequently, it is difficult to describe the impact of religion on the nomadic society of Luristan, where religious notions had become an integral part of life to such an extent that life itself, especially the modus vivendi of the nomads, was one big, yearly, revolving ritual, spaced by recurring seasons, migrations, births, festivals, and deaths.

What a spectator might want to call the “religious” aspects had simply ceased to be perceived as anything separate or to hold any aspect of apartness for the nomads, a circumstance, which also means that any specific questions about “religion” are poorly understood, because religion in Luristan was an unconsciously integrated part of the cycle of life (Demant Mortensen, 2010, p. 12 ff.).

Ahl-e Ḥaqq

Although most Lurs officially adhere to Twelver Shiʿism, with a sprinkling of Sunni Muslims, some adherents of the Ahl-e Ḥaqq (People of the [absolute] Truth) sect are found among the Lur and the Kurdish populations. Ahl-e Ḥaqq are often referred to in the literature as ʿAli-Elāhi or ʿAli-Allāhi (Minorsky, 1964, p. 306) and as having their roots in the heartland of Luristan.

There has been no central, uniform organization and no canonical scripture among the Ahl-e Ḥaqq, which has been traced within numerous tribal, ethnic, religious, and social groups. The cradle of the sect is definitely the area occupied by the Gurānis, which is now divided between the Iraqi and the Iranian Kurdistan, and also including some tribes of northern Luristan, for instance, the Delfān (Minorsky, 1964, p. 314; Halm, p. 635).

Some authors refer to the Selsela and Delfān groups as originally being ʿAli-Elāhis, but also to the Sagvand and Pāpi tribes as being followers of this “secret religion” (Field, I, pp. 173-84; Minorsky, 1978, p. 823). In this context it is interesting that one of the subtribes of the Delfān confederation, the Chuwari, mentioned by Rawlinson (p. 107) as spending the winters in Holaylān and Kuhdašt and the summers in the plain of Ḵāva, is described by Freya Stark as “heretics”: “…these are Ali-Ilahis” (Stark, 1947, p. 34).

The religious literature of the sect is mainly written in Gurāni, and two important shrines of the sect, the tombs of Bābā Yādgār in Zohab and of Solṭān Esḥāq (Sahhāk, Ṣohāk) in Perdivar, are both located in Gurān territory. The central dogma of the Ahl-e Ḥaqq is the belief in seven successive manifestations or incarnations of the divinity.

These incarnations are compared to garments put on by the godhead (cf. the table in Minorsky, 1964, p. 307). The legends about Shah Ḵošin (or Bābā Ḵošin), one of the seven incarnations of the divinity (haftvāna), take place in Luristan and seem to represent an early phase in the development of the doctrine. Each manifestation is accompanied by a retinue of four helper angels. The name of one of those is Bābā Bozorg.

Another of the angels of Bābā Ḵošin is the local saint and Sufi poet of Hamadan, Bābā Ṭāher. Apart from the “Four Angels,” several other groups of saints are worshipped by Ahl-e Ḥaqq (Minorsky, 1964, pp. 306-16; Edmonds, 1969, pp. 89-101; Gabriel, pp. 125-28; Halm, pp. 635-37; see Ṣafizāda, pp. 17-18, 65-68, 74-78, 85-86, 101-15, 127-32).

The sect of the Ahl-e Ḥaqq was originally referred to by the European travelers of the 19th century and first of all by John Kinneir (p. 141). He reports with alacrity the information he has received about nocturnal festivals in the course of which “the garments of the fair sex” at a certain point are thrown into a heap and jumbled together.

This done, the lights are put out and the clothes distributed among the men present. The candles are then re-lighted. He explains that it is a rule of the society “that the lady must patiently submit to the embrace of the person who has become possessed of her dress, whether father, son, husband, or brother.”

When the lights have been put out once again, “the whole of the licentious tribe pass the remainder of the night in the indulgence of the most promiscuous lust.” Obviously, a scandalous and exiting account like this was bound to create some interest at the time. Henry Rawlinson was the first to pass on somewhat more reliable information (Rawlinson, pp. 52-95, 110), and as the regiment he commanded on the march from Zohab was in fact Gurāni, most of his men in all probability were adherents of Ahl-e Ḥaqq.

An especially noteworthy ceremony or institution is an initiation rite called sar-sepordan (the entrustment of the head; total commitment), in which the neophyte links himself to a spiritual master (pir). As a sign of this, a nutmeg is broken as a substitute for the head (Ṣafizāda, pp. 19-20).

Other sacrifices, raw and cooked, bloody and bloodless, derived from dervish practices also occur, and during these sessions burning coals are sometimes handled and stepped upon. Rites of the Ahl-e Ḥaqq also include assemblies (jam) with women participation, in which music is played and could easily account for the extraordinary interpretation brought forward by Kinneir (quoted above), and also for the nickname of “extinguishers of light” (čerāḡ söndüren) given by outsiders to the adherents of the sect (Minorsky, 1964, pp. 308-9).

The religion of the shrine

In an article concerned with the function of religion in (contemporary) Iranian society, Brian Spooner has made a useful distinction between what he calls “the religion of the mosque” and “the religion of the shrine” (Spooner, 1963, pp. 83-95). “The religion of the mosque” roughly corresponds to the official, literate religion, whereas “the religion of the shrine” is characterized by a hierarchy from the ordinary person through holy men, the imāms, and prophets, to God.

In rural districts like Luristan, where “the religion of the shrine” was practiced, a mollā (cleric) or a ṭalaba (theological student) might pay a visit during the months of special religious significance. If there was no resident mollā, there might be a dervish, a doʿānevis or Qorʾānḵˇān. There is often something mysterious about a dervish that seems to attract the attention of ordinary men, but a dervish has no specific religious function in the society.

The doʿānevis writes doʿās (invocation to God), which are a very popular commodity in rural Persia; and the Qorʾānḵvān, although often illiterate, is able to chant passages from the Qur’an at funerals; he also sometimes washes the dead (Spooner, 1963, p. 85).

Among the nomads and in the villages there are often quasi-religious persons or individuals attributed with certain religious qualities; they are either the descendants of the Prophet (sayyed) or people with the epithet Ḥāji, Karbalāʾi, or Mašhadi, signifying persons who have completed the pilgrimage to Mecca, Karbala, or Mashhad.

The presence of such persons among the tribes of Luristan is attested by the inscriptions at tombstones from cemeteries in northern Luristan (Demant Mortensen, 2010, pp. 93 ff.). The descendants of the Prophet have no special religious function, but their sheer presence is a reminder of Moḥammad, to whom they are considered to be nearer and dearer than ordinary people, and thus they are also a memento of Islam in general.

Moreover, they are believed to possess at least a minimum of baraka (blessing, divine grace), and they may be preferred by ordinary people for ceremonies intended to ward off the evil eye in which there is a widespread belief in most of the Near East (Donaldson, pp. 117 ff.; Kriss and Kriss-Heinrich, II, passim; Spooner, 1976, pp. 76-84).

It goes almost without saying that Moḥammad and his descendants are believed to be especially endowed with baraka, and they may in their turn communicate some of it to ordinary people. A special feature is that baraka does not cease to exist or to be active at the death of a person. On the contrary, to deceased persons is attributed a very powerful baraka. This may help to explain the great significance placed by the Shiʿites on the pilgrimage to tombs and emamzādas and the extraordinary measures taken to be buried near a holy tomb (Demant Mortensen, 1993, pp. 121, 125).

Shrines and emāmzādas

Until recently there were no mosques in Luristan outside the few towns (cf. the distribution map in Kleiss, opp. p. 66). On the other hand, the tombs of local pirs and saints, the emāmzādas, are frequently seen in the landscape. They are the focus of a lot of attention and also of pilgrimage. The word emāmzāda may signify an individual as well as the shrine dedicated to him, in the same way as pir or piri (elder or holy) may be used about a person or his tomb.

The actual structure of a shrine, whether of an emāmzāda or otherwise, may range in size from anything comparable to a tiny house to a larger mosque. It is often square, whitewashed, with a domed roof and with or without a courtyard and a cemetery around it. In the center of the building is the tomb or cenotaph, as the case may be, which is the focal point of attention. It represents the deceased person and is considered full of his baraka.

A number of shrines and emāmzādas are mentioned in the literature, but often just in passing (e.g., by Rawlinson; Stein; Edmonds, 1969; Minorsky, 1978; Haerinck and Overlaet; Demant Mortensen, 2010). The better known include Emāmzāda Šāhzāda Aḥmad, Emāmzāda Šāhzāda Moḥammed (or Solṭān Maḥmud), and Emāmzāda Solṭān Ebrāhim (or Bābā Bozorg), all alleged to be brothers of the eighth Imam (cf. Demant Mortensen, 2010, p. 21, n. 29; personal information from Khan ʿAbd-al-Ḥosayn Pur Abuḵadora, Hulian, 1974).

According to Rawlinson, they are all included among the Haft-tan “Seven [dervishes]” by the Ahl-e Ḥaqq, and that is why they are of great sanctity (Rawlinson, p. 95; Edmonds, 1969, p. 89; Ṣafizāda, pp. 144-45, 147-48, 203-4).

Emāmzāda Šāhzāda Aḥmad is situated in Bālā Gariva, about 60 km south of Khorramabad, midway between Khorramabad and Dezful. Referring to this shrine, Edmonds recalls that one day he had a visit by four men wearing red turbans.

A red turban is unique in Persia, at least in the western and central provinces, and is worn only by the guardians of Šāhzāda Aḥmad, the holiest shrine in Bālā Gariva (Demant Mottensen, 1993, Pl. 6.58; Izadpanāh, pp. 16-18). The red-turbaned guardians are known as the pāpi, but do not seem to be connected with the tribe of the same name (Edmonds, 1969, p. 354); however, Carl Feilberg, who has made a special study of this particular tribe, has several interesting and curious details to add (Feilberg, pp. 144-53).

For instance, he states that there are no adherents of the Ahl-e Ḥaqq among the Pāpi, “who find them very bad mannered” (Feilberg, pp. 152-53). Minorsky, on the contrary, states that the Sagvand and Pāpi tribes are the followers of this “secret religion” (Minorsky, 1978, p. 823). Feilberg also mentions the red turbans of the guardians and supplies the information that a visit to the Emāmzāda Šāhzāda Aḥmad is known to be particularly helpful to infertile women.

Not far from Emāmzāda Šāhzāda Aḥmad was another shrine, the Emāmzāda Pir Mār (Saint Snake) also of great sanctity. The saint was supposed to have been able to cure the bite of all venomous snakes, a power his descendants apparently had inherited (Rawlinson, p. 96).

The Emāmzāda Šāhzāda Moḥammad in the Holaylān valley is mentioned by Edmonds (1922, p. 451) as being a “pretentious building” with a great reputation for sanctity in the district and having a colony of sayyeds living in tents and huts around it. Various notables have contributed various parts, such as the bath and a golden ball over the dome.

Aurel Stein (p. 242) refers to it as “the conspicuous new shrine marking the supposed resting place of Imamzadeh Shah-zadeh Muhammad, a much frequented place for pilgrimage for Lurs, with a clusted of Saiyid’s dwellings” (cf. also Edelberg, p. 379; Demant Mortensen, 1993, pp. 128-29, Pls. 6.59-61).

The shrine of Solṭān Ebrāhim, worshipped throughout Luristan under the name of Bābā Bozorg, is mentioned by Rawlinson (p. 100), who says that the tomb is situated on the northeastern face of the plain of Ḵāwa. He adds that this is “the most holy spot in Luristan; for the common Lurs have no idea of religion farther than the worship of this their national saint.” Stein (p. 302) confirms the position and calls it a “much frequented place for pilgrimage” (see also Izadpanāh, pp. 310-11 and Pls. 28-29 on pp. 344-45).

The person said to be buried in an emāmzāda is often of a rather nebulous origin or descent, and quite often the same person is said to be buried, and is worshipped, in several different places.

One example of this is in Luristan near Širvān, where the tomb of ʿAbbās b. ʿAli, the half brother of the Shiʿite Imams Ḥasan and Ḥosayn, is considered to be of great sanctity and receives much attention. People from all over Luristan go here on pilgrimage, although ʿAbbās b. ʿAli also is supposed to be buried at Karbala in Iraq (Rawlinson, p. 56).

The most important point is, however, that it is advisable to visit these graves, because honoring an emāmzāda almost amounts to honoring the Imam himself, which by implication ultimately means honoring God, and this will hopefully lead to His intercession on the Day of Judgement.

In many cases the purpose of a visit to a shrine or an emāmzāda is to ask the granting of certain wishes or requests. The means of obtaining this goal are various and ingenious. Like the Kaʿba in Mecca, the tomb will often be covered by a cloth or surrounded by a latticework, which will be kissed. This is considered as a way of mollifying the emāmzāda and is not just a pious gesture.

It is important to get in contact with the baraka of the person resting there. This may be achieved by touching something in the place, by rubbing oneself with the oil that has been deposited as a gift by previous pilgrims and has now accumulated some of the baraka, or by leaving behind one’s rosary (tasbiḥ) to be charged with baraka and collected at a later time.

When visiting an emāmzāda, it is not unusual to bring along presents, for example, candles, oil, foodstuffs, or even live animals to be sacrificed on the spot. What was originally intended as a votive offering—to the holy personage supposedly interred there—at the present time more often ends up as a present for the warden of the place. In any case, it has now become more customary not to bring anything until the wish has been fulfilled.

This rather pragmatic change from “I offer Thee this, and please may I have” to “If You grant me this, I will give You that” attitude, secures a minimum of waste and disappointment on both sides (Demant Mortensen, 2010, p. 21).

In Luristan people also seek out the shrines and emāmzādas for a number of other reasons, including oath-taking in legal cases, seeking cures for ailments, both physical and mental (Fazel, p. 234), pilgrimage, and the festivities at the end of Ramazan, the ʿid al-feṭr, and the processions and performances of the passion play (taʿzia) during the first ten days of Moḥarram in commemoration of the martyrdom of Imam Ḥosayn and his family at Karbala in 680 CE (cf. Chelkowsky; Demant Mortensen, 1991).

Moḥarram processions and the taʿzia

In Iran, Moḥarram processions and recitations existed side by side for about 250 years, and both became more and more complex and refined, until the middle of the 18th century, by which time they were fused (Chelkowski, pp. 4 ff.). The result was a new dramatic form called taʿzia-ḵvāni or just taʿzia, in which the siege of Karbala was still the core, but as time went by, separate plays around individual heroes were also developed.

The taʿzia thus is a compromise between the moving procession and the stationary recitation, and as such it was first staged at open squares or street intersections but soon moved into the courtyards of bazaars, caravansaries, emāmzādas, or even private houses.

Each of the first ten days of Moḥarram featured its own special event commemorating the suffering of Imam Ḥosayn and his party, culminating with the big processions of the 10th of Moḥarram, the Āšurāʾ, as a conclusion (see, e.g., Massé, pp. 122 ff., tr. pp. 117 ff.).

An Āšurāʾ procession might consist of several groups following hard on the heels of each other and all acting some part of the tragedy at Karbala. For example, riderless, saddled horses illustrate in the funeral procession the horses of the martyrs who are now dead.

In the case of only one riderless horse in the procession, it signifies Imam Ḥosayn’s horse (Ḏu’l-janāḥ). Often there will be fastened to the saddle some objects emblematical of Imam Ḥosayn (e.g., see Kippenberg, figs. 1-4). When the riderless horses are brought forward in the funeral procession, it is a sign that the illustrious owners are now dead, and a great moan from the crowd watching goes up in the air.

There may be flags carried along, with the names of Ḥosayn and other martyrs embroidered on them, and banners (ʿalam) representing in the towns different quarters or guilds, and in the country different emāmzādas. There may also be long sticks or poles (kotol) hung with pieces of cloth and surmounted by a metal hand (panja).

The open hand (which is identified by the Sunnites as the hand of Fāṭema and is used as an amulet to ward off the evil eye) bears a quite different meaning for the Shiʿites. In the Moḥarram processions, it commemorates the fact that at Karbala Ḥosayn and his companions were prevented from drawing water, and when ʿAbbās, Ḥosayn’s half brother, tried to fetch some water from the river, his hands were cut off by the enemy. ʿAbbās then tried to hold the gourd between his teeth, but it was immediately pierced by an arrow.

Everybody gets the message instantly when the water-sellers at the Moḥarram processions carry a gourd and cry: “Drink to the memory of the martyr of Karbala!” Many other incidents were commemorated in this way, and groups representing the martyrs with, for example, limbs amputated, an axe sunk into the body, arrows sticking out everywhere, all combine to create the most perfect illusion of reality.

Usually there would be a man or a boy disguised as a lion, covering the supposed body of Imam Ḥosayn in the procession or at the taʿzia, and representing the miraculous lion that is reported to have kept watch on Imam Ḥosayn’s body and protected it from further profanation after the massacre at Karbala (see below).

Around 1930 the taʿzia was banned by the government for socio-political reasons, but, a renewed interest in it was raised during the post-World War II period (Chelkowsky, pp.. 262 ff.). It lived on in distant villages and isolated areas such as Luristan, but due to the lack of written sources it is not possible to know with any certainty to what extent the Moḥarram rites were celebrated in Luristan over the last 200 years.

However, a few people who have been in Luristan for longer periods of time have left descriptions that might suggest that the tradition was kept alive all along. For instance, Arnold Wilson relates how the evenings during a stay with a local khan were spent, listening to a blind storyteller, who was an inexhaustible source of local politics and history, Lur songs, and extracts from the Šāh-nāma of Ferdowsi, holding the listeners around the fire spellbound for hours by the dramatic modulations of his voice (Wilson, pp. 63-65).

He was succeeded by a sayyed, who first conducted the assembly in prayer and then followed with “a prose narrative of the sad fate of the patron saint of Persia, the martyred Husain, which reduced many of the audience to genuine tears, though it is not yet the month (Muharram) in which his death is called to mind” (Wilson, p. 64).

Carl Feilberg (pp. 144-46) remarks that there is a queer, agitated feeling in the air during Moḥarram, which is more noticeable or conspicuous since there are not many signs of religious fanaticism, but rather a certain degree of tolerance. On the occasion of the “Ḥosayn festival, mollās bring forth banners (ʿalam) from an emāmzāda.

The people circle around the banners, the poles of which are covered in red cloth, while they sing and beat their breast three times, and take their heads in their hands repeatedly. Someone reads the story of Ḥosayn from one end to the other, if possible every hour of the day. A man with a sword is excited to the point of cutting his head. Pieces of cloth are hanging down from banners. Every time someone pays a few coins to the mollā, he receives a shred of the cloth.”

Another observation was made inside the Emāmzāda Šāhzāda Moḥammad in the Holaylān Valley in 1963 (Demant Mortensen, 2010, p. 29). People had come from far away and assembled in the courtyard of the emāmzāda, where on the 8th day of Moḥarram a taʿzia was being performed for hours on end, continuing into the night of the Āšurāʾ. Earlier a procession of flagellants went across the valley floor, from tent camp to tent camp, which at that time of the year (June) was spread over the plain.

These few examples will suffice to show how important aspects of the religion were being taught by illustration and performance among the nomadic population of Luristan. The mental images evoked at a Moḥarram procession, at a rawża-ḵvāni (mourning ritual commemorating the martyrdom of Imam Ḥosayn) or a taʿzia performance are so strong and potent that this kind of “illiterate religion,” as it might conveniently be termed, adds another dimension to the metaphor phrased by Umberto Eco that “images are the literature of the lay-men” (Eco, p. 41).

Nomadic cemeteries with pictorial stelae and tombstones

The nomadic cemeteries of Luristan are nearly all placed near shrines or along old migratory routes. Their inscribed and decorated tombstones and stelae turn them into an important source for the mapping of tribal migrations during the 19th and early 20th century and for our understanding of certain aspects of the religious beliefs and ritual actions of the nomads.

Allusions to the tombstones of Luristan and the motifs they represent include incidental observations by travelers passing through the country in the 19th and early 20th century (e.g., Rawlinson, pp. 53, 57-58; Herzfeld, p. 59; Stark, 1932, p. 504). The topic has later been dealt with by Feilberg (pp. 137-41, figs. 128-31), Wilhelm Eilers, Jørgen Meldgaard, Clare Goff, Leon Vanden Berghe (pp. 19-20 and Pl. VII, figs. 1-2), and Houchang Pourkarim (pp. 54-57, photograph on p. 25). Starting during 1974-77, an extensive, systematic study of nomadic cemeteries in northern Luristan was carried out by a member of the Danish Archaeological Expedition (Demant Mortensen, 1983, 1991, 1996, and 2010).

It seems that most of the nomadic cemeteries in northern Luristan, along with the tribes that they represent, can be traced back to the late 18th or early 19th century.

The earliest known nomadic tombstone, dated 1209/1794, is in the cemetery of Kazābād in the Holaylān valley (Demant Mortensen 2010, p. 167). In a historical context, the emergence of the tombstones coincide with the withdrawal of the viceroy governor (wāli) and his retinue from Khorramabad into Pošt-e Kuh in 1796, a move that was occasioned by the attempt of the first Qajar shah to reduce and weaken his power and authority.

By the end of the 1920s and the early 1930s, there is a dramatic decline in the number of nomadic cemeteries, a picture clearly reflecting the drastic changes forced upon the nomads of Luristan by the policy of Reżā Shah (r. 1924-41). Starting early in the 1920s, Reżā Shah and his army attempted forcibly to “civilize” (taḵta-qāpu), that is, to disarm and settle, the nomadic tribes throughout the country.

By the mid-1930s this policy had resulted in an economic, social, and cultural breakdown of the old tribal structures of Luristan and in a partial cessation of nomadic migrations and of memorial stelae and obelisks at the cemeteries. The latest known pictorial stele, dated 1354/1935, has been registered at the cemetery of Pela Kabud in the Holaylān valley (Demant Mortensen, 2010, pp. 73, 148, fig. 98).

At the cemeteries the graves were usually marked by a horizontal tombstone lying within the frame of stones marking the outline of the grave. In addition, an obelisk or a stele depicting in lively scenes animals and human beings was sometimes erected at the head of the grave (e.g., see Demant Mortensen, 1993, pp. 134, 138, Pls. 6.64, 6.66).

These extraordinary pictorial stones, unique in an Islamic context, were carved and used by the nomads. Like the horizontal tombstones, they were erected for men as well as for women, although more frequently for the men.

The flat-lying gravestones bear an inscription stating the name of the deceased, the name of his or her father, and the name of the tribe to which he or she belonged. The time of death is always mentioned by year, according to the Islamic lunar calendar, and occasionally also by month.

The rank or title of the deceased may also be recorded. In rare cases, a few lines from a poem may be incised along the edge of the tombstone, but apparently never a quotation from the Qurʾan. This would be inappropriate, since people might step on the stones, and sheep and goats and other animals crossing a cemetery might soil the tombstones.

At the base of the stone there is nearly always a field with pictorial symbols that are characteristic of men and women respectively. With unfailing certainty they will indicate whether the deceased was a woman or a man. In the case of women, the symbols will include a comb, a mirror, and a pair of scissors, a symbol designating a carpet, and in a few cases a kohl-pin.

On a man’s tombstone is most often depicted a prayer stone, a string of prayer beads, a washing-set consisting of a ewer and a bowl, and a man’s comb, characterized by its half-circular shape. It appears that the symbols characterizing a woman on the gravestone to all intents and purposes reflect her profane, daily life.

In contrast to this a man is characterized on the gravestones with symbols full of religious connotations meant to turn the thought towards his pious purity: a washing-set, a rosary, and a prayer stone. This emphasis upon the religious aspects of life depicted on the men’s tombstones in a subtle and subconscious way perhaps reflected the Lur’s conception of the role and status in real life, where the men were the external providers and protectors, while the women lived in the private sphere.

Obviously, there is a great difference but it does not follow automatically that there was an evaluation in terms of status attached to the different roles within the tribal community. Wilson (p. 156), who lived a long time among the Lurs, wrote a eulogy of the Lur women, who bear the burden of the day in most senses of the phrase, in the following words. “without a wife a man is as helpless and useless as half a pair of anything else— and [he] knows it.”

In some cases a panel with an enigmatic geometric figure may be found on the gravestones, interspaced usually between the fourth and the fifth line of the inscription. It shows a cross on a square background with a kind of step design on both sides, opening up into tiny “channels” leading out from or into the center. The simplest interpretation of this motif is that it is a purely decorative element.

There is, however, one other possibility: the central motifs are almost identical to the central motifs in the great Persian garden carpets from the 17th and 18th centuries, and to similar motifs seen in many Caucasian carpets and tribal rugs. It is a characteristic feature of these carpet designs that the design is geometrical and that there are channels leading out of, or into, the central motif, precisely as in the medial panels of the gravestones.

In the carpets these channels and pools symbolize the water channels in a garden, or by extension the Garden of Paradise (bāḡ-e behešt). The connection between real, geometrical garden plans, their reproduction in carpets, and the religious conceptions about the Garden of Paradise has often been demonstrated.

Against this background and in a religious context, at nomadic cemeteries, it has been suggested that the geometric motifs of the middle panels on the tombstones, like the central figures of the garden carpets, not only fulfill a decorative purpose, but also contain symbolic connotations, which among the nomads of Luristan would direct the mind towards the Garden of Paradise (Demant Mortensen, 1996, pp. 176-78).

The stelae, which sometimes were erected at the head of the grave, usually have pictures on both sides, showing distinctly different themes. One side, facing the grave, shows scenes from the life of the deceased. A typical motif at a woman’s stele would be a vertical loom with a half-finished carpet, surrounded by two or three women each with a weft-beater in her hand.

The men’s stelae would show a mounted horseman with a small shield over his shoulder, with a lance or gun in his hand and his sword attached to the characteristic high wooden saddle. The rider is often engaged in a hunt, accompanied by two or three tribesmen, each carrying a gun with a fixed bayonet.

The other side of the stelae shows a similar picture, but with marked differences in content. Here the representation is a reflection of rituals associated with death and burial. The horse is rider-less, and it is clearly tethered with a mallet at the head and at the hind leg. The weapons of the deceased, a gun, a sword, and a shield, are tied to the high wooden saddle. Below this scene three women are shown, their arms resting on each other’s shoulders.

The women are probably shown as participants in the funeral procession or doing čupi dance. Singing, wailing, and dancing were practiced by mourning women as part of the burial rites in Luristan throughout the 19th and most of the 20th century. An emotional incident reflecting these rituals is reported by Freya Stark, who in 1931 spent some time in the plains of Ḵāva and Delfān.

She relates how Yusof Khan, a young leader of the Nur-ʿAlis “beloved by all the northern Lurs was taken and executed in Hamadan; his followers, including my guide, lifted his body from the cemetery and brought it to Kermanshah, and then carried it with high wailing dirges four days’ journey to its burial-place at Hulailan” (Stark, 1947, pp. 27-32).

The picture of a riderless horse seems to reflect an old Iranian tradition where the horse of the deceased was brought along in the funerary procession to the cemetery, with the deceased’s turban, his sword, bow and arrows, lance, and in general anything that might serve to identify his standing and strength.

To lead a horse after the hearse or bier at a funeral seems to have been, if not a universal habit, at least a widespread custom also known from Luristan, a reflection, perhaps, of a belief in an afterlife in which the deceased will need the horse and the weapons that he used to have in his life on earth (cf., e.g., Tavernier, p. 722; Quenstedt, pp. 254-56; Demant Mortensen, 2010, pp. 84 ff.).

There is, however, another possible explanation for the riderless horse as it appears on the Luristani stelae. An underlying meaning of the motif might be that the representation of a riderless, equipped horse on the tombstone in the same way as Imam Ḥosayn’s horse is represented in the ʿĀšurāʾ processions during Moḥarram reminds the passer-by of Imam Ḥosayn’s martyrdom, and thus his attentions would automatically be focused on the Day of Judgement and on pious hopes for the afterlife (Demant Mortensen, 1991, pp. 85-86).

As a derivation of this, the intended message could also have been that the person interred in the tomb had been of a pious observation. This seems to be quite a probable explanation and association with the nomadic setting in Luristan in the 19th and early 20th century, as it is indirectly testified by the elegies sung by the wives of the Wāli Ḥosaynqoli Khan on the occasion of his death, ca. 1900 (cf. Mann, pp. 145-52).

Supernatural powers

Apart from the more or less orthodox religious notions, there seems to be a widespread belief in supernatural beings in Iran (cf. e.g., Donaldson, passim; Massé, pp. 351-68). There are, however, considerable regional variations in their occurrence, form, and attributes, and a supernatural being reported in one area may be unknown in another. As far as Luristan is concerned, the most extensive information on this topic has been provided by Amanolahi-Baharvand (pp. 142-78).

According to this source, the Baharvand, and probably a major part of the nomadic tribes of Luristan, have had a dualistic concept of the soul and body. Without the soul the body was nothing, and the soul could leave the body at will, in the form of a flying insect, like a mosquito, with the nose as a passage. It was believed that, when a person is asleep, his soul is out, and when it returns to the body, the person awakes.

It was also believed that everybody has an identical spiritual being in the sky. When someone dies, the soul enters this being or spirit, which descends from heaven into the grave. When the spirit has entered the grave, it will, together with the soul, find the way to the eternal world. On the way, there is a bridge, narrower than a hair, which has to be crossed. When the spirits reach the bridge, they will be met by the sheep that were sacrificed in this world, and these will be ready to carry them across the bridge.

The good ones will have no trouble getting across the bridge, but the bad ones will have serious problems. On the other side of the bridge is the gate to the eternal world, and after Judgement the righteous will go to Paradise, while the wicked are sent to Hell. It was, moreover, believed that the coming of the Mahdi would mean an end to both of these worlds, because it would mean the creation of a completely new universe with freedom and justice for everyone (Amanolahi-Baharvand, p. 148).

This somewhat diverging version of the official eschatology existed alongside a belief in several kinds of personified supernatural beings to which human emotions and feelings were attributed. Above all there is God (Ḵodā), followed by various religious personalities such as ʿAli, Moḥammad, the Imams and emāmzādas, and the local saints and prophets in Luristan. ʿAli is the strongest of all, almost comparable to God, and certainly greater than Moḥammad (Amanolahi-Baharvand, p. 150).

The belief in predestination stems from the concept that God determines the destiny of every human being and all other creatures of the universe, so everything that happens is the will of God. He is the absolute ruler and owner of the universe. He can make people sick, poor, rich, crippled, and blind. He is omniscient and omnipresent, and He has it in His power to destroy everything in an instant if He so wishes.

Although supernatural power or ability is attributed to God and all prophets and Islamic saints, they are in a different category from the other supernatural beings. God is held responsible for death and disease as well as for everything else.

But there is nevertheless, at the same time, a distinction made between natural and supernatural causes of such misfortunes. This seemingly contradictory, and totally irreconcilable, assertion will just have to be accepted, in the same way as those diseases and misfortunes that cannot immediately be understood are attributed to supernatural forces (cf. Amanolahi-Baharvand, pp. 150 ff.).

Dangerous supernatural beings include malakat, which is a local derivation from Arabic, meaning angels (e.g., malak al-mawt, the Angel of Death, often used in the Qurʾanic vocabulary). The Luri concept is somewhat different. It was believed that malakats have all the characteristics of human beings, except that they are invisible and also have the power to change form.

This means that they can and will turn themselves into, for example, a human being, a cat, or a piece of wood. They never die, and they may be found in many places, such as ruins, mountains, and dark corners. They were feared because it was believed that they had the power to make people ill or insane. Sometimes they fell in love with a woman and caused her to behave abnormally.

The malakat might take a person and replace him with an identical malakat. The same might happen with a corpse, so if a body remained unburied overnight, it had to be guarded every minute. If someone is behaving crazily, it is believed that she or he might be possessed by a malakat, and a mollā (cleric) may try to capture it by torturing the afflicted person and thus drive it away (Amanolahi-Baharvand, p. 154).

Other groups of dangerous supernatural beings include the ḡuls and the divs (demons). In folktales the div is described as looking more or less like a human being, only larger and with the capacity of changing its form; it sleeps most of the time, and is often found at the bottom of wells.

Among the Baharvand in Luristan, it is believed that the div no longer exists, but that it has been replaced by another type of demon, which is extremely dangerous. This is a human-like creature, which may inflict injuries and illnesses resulting in death upon a person. In these cases it is beyond the powers of a sayyed or a mollā to help.

The Tofangči (rifleman) is the name given to an invisible hunter with male characteristics. If sudden unexpected deaths take place, it is believed to have been caused by the Tofangči, and if any of the herds were struck, the nomads would immediately migrate to another campsite.

Yāl, otherwise referred to as āl (cf. Donaldson, pp. 28-31; Massé, pp. 44, 356, tr., p. 348), is a supernatural being with the attributes of a female, a kind of witch, often described as four-footed, and with a tail. She is very dangerous for women in labor and is wont to snatch away babies. In Luristan she is known to have only two legs and no tail, but she is very tall and has large teeth. If a woman is attacked by yāl, a yāl-catcher will beat her with a stick in order to tell where the yāl is, and a sheep will be killed and its liver and heart taken to her.

To counterbalance the feared influence of all the malevolent, supernatural demons there is also a belief in a few benevolent creatures. For instance every person is believed to have a baḵt (lit. fate), which is the supernatural guardian of every individual (Donaldson, pp. 175-76).

The baḵt is supposed to be identical with its owner, and it protects his land and property. If someone’s baḵt is active, everything is prosperous for the whole family, the herds increase, and so on; but a baḵt may fall asleep, in which case it takes the form of an animal. If that should happen, all sorts of misery starts, and it is almost impossible to find and wake up the baḵt. If a man is unlucky and, for instance, is losing herds or even children, he may say that his baḵt has fallen asleep.

Another well-known group is the fairies (pari), who are the most beautiful of all supernatural beings and look just like humans. They may marry among themselves and have a social organization and even a king of their own, Šāh-pario, but they may also marry human beings. If this happens, it must be kept a secret; otherwise, the pari will escape.

Many people claim to have seen the paris dancing and singing, and it is possible to capture them when they are bathing in a river, but one must be very quick, jump into the river, and insert a needle into the hair of the pari before she becomes invisible. When the needle is inserted in the hair, the pari becomes the wife of the captor and will always be near him, but at the same time invisible to others. It is possible for such couples to have children, but they are also invisible, except for the father (Amanolahi-Baharvand, pp. 158-60).

It is in the same somewhat shady and ill-defined border area between religion, superstition, and folklore that one may find some impersonal, supernatural forces at work. They might for the sake of clarity be divided into “powers” and “matters” of supernatural character. The supernatural “powers” reckoned with in Luristan include baraka, bahra, rišarr and časm-e bad (Amanolahi-Baharvand, pp. 160 ff.).

Baraka, or blessing, has already been described above, and bahra has something of the same inherited quality. A person could have the bahra, that is the property or capacity of hunting or capturing certain personified, supernatural beings, or curing disorders caused by these. In that case he will nearly always be successful in these matters. Like baraka, it is a good quality, which cannot be used against other people.

The words riḵayr and rišarr are combinations of Luri and Arabic, and they signify a good or benevolent face and an evil face, respectively. Thus it is believed that some people have a “good face” (riḵayr) and they will cause prosperity wherever they appear; on the other hand, if someone on a journey sees an “evil face” (rišarr), he will worry that the journey will be fruitless or even dangerous (Demant Mortensen, 2010, pp. 20-21, 36).

This idea seems to be closely related to the notion of the bad or evil eye, in which there is a widespread belief in most of the Near East. Three main types of evil eyes are recognized in Luristan: čašm-e šur (“envious eye,” lit: “salty eye,” normally permanent), čašme-e nāpāk (“dirty eye,” normally temporary), and čašme-e bad (“bad eye,” normally momentary).

It is a problem that a person with an evil eye may unintentionally cause danger and disaster. The number of causes and cures enumerated, and the amount of time spent in anxiety, fear, and inconvenience caused by this belief is quite striking. Supernatural power may also be obtained through certain acts either of piety or of ceremonial sacrifice of animals.

Certain sayyeds were believed to have obtained supernatural power, partly through their descent from the Prophet, and partly through their own acts. Those who had obtained this status were regarded as next to holy, and with a supernatural power to cure both physical and mental illnesses. People would make an oath by the turban of such a person, or by his copy of the Qurʾan, which was believed to be much more powerful than an ordinary copy (Demant Mortensen, 2010, pp. 36-37).

This is leading to the other category of supernatural forces, that of “matter” or “substance.”

The Qur’an itself is believed to possess enormous supernatural forces, which would keep at bay the many malevolent supernatural beings, and also illnesses.

Objects related to emāmzādas, especially pieces of cloth from banners (ʿalam), protected the bearer from snake bites, harmful supernatural beings, and other dangerous creatures, and every year during Moḥarram the guardians literally took their ʿalams to pieces and distributed them among the people, who would sew them on to their clothing.

Also some trees were regarded as sacred and invested with supernatural power, possibly a concept of pre-Islamic origin.

Often, but not always, they are found close to a shrine, such as the Emāmzāda Šāhzāda Moḥammad in the Holaylān valley (Stein, p. 242).

Hundreds and hundreds of pieces of cloth may be seen hanging on such trees “in greater profusion than leaves” as de Bode puts it (I, p. 283), each representing a vow or wish uttered.

While others might silently wish upon a falling star, these rags of cloth each denote a “visible wish” as it were (Demant Mortensen, 1993, pp. 122-23, Pls. 6.56-57).

In order to remain on friendly terms with the personified supernatural beings surrounding them, and at the same time to protect themselves from all the malevolent powers lurking everywhere, the Lurs employ a complex set of ancient local ceremonies and adapted Islamic rituals, which are almost impossible to disentangle.

Most of the nomads in Luristan would have only a superficial knowledge of Islam, and many religious acts are mixed with older traditions, the origin of which remains obscure.

Sacrifices are normally made either to Imam ʿAli or to the local shrine or emāmzāda, but not directly to God.

Sacrifices are made for different purposes; for instance, at the birth of a first child (son), or people make a vow that they will make a sacrifice if a wish be realized, or if they recover from an illness.

A special kind of animal sacrifice is performed when a person dies (ʿaqiqa). The animal has to be a sheep and more than six months old.

An Arabic formula is whispered in its ear before it is killed. Then it has to be boiled, and the bones buried unbroken. None of the immediate family of the deceased can take part in this meal, as it is believed that the deceased in the next world will be carried across the bridge by the sheep to the gates of the eternal world. In Luristan a special offering (alafa) is also made to the dead annually a few days before the New Year (Nowruz).

The offering consists of sweetmeat (ḥalwā) and bread, and during the preparation of these foodstuffs the names of those deceased in whose memory the meals are being prepared must be mentioned, and they will then receive the sacrifice (Amonolahi-Baharvand, pp. 170-76; Demant Mortensen, 2010, pp. 36-37).

Epilogue

Fredrik Barth (p. 146), following his description of some ceremonies, rituals, games, and beliefs among the Bāṣeri tribe in Fars, reaches the following conclusion about religion: “In general, I feel that the above attempt at an exhaustive description of the ceremonies and explicit practices of the Basseri reveals a ritual life of unusual poverty.”

The same verdict has been passed by almost everybody who has expressed an opinion on this matter as far as the Lurs are concerned. It is hoped, however, that the observations in the preceding pages might help to build a case for the opposite opinion. There was no ritual or religious poverty among the Lurs; on the contrary, the atmosphere was positively crowded with images of supernatural and other beings. The belief in them reflects truly religious notions, although these do not always conform to official doctrines.

Όλες τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/luristan-05-religion-beliefs

Περισσότερα:

http://www.iranicaonline.org/articles/luristan-04-origin-nomadism

http://www.iranicaonline.org/articles/bronzes-of-luristan

http://www.iranicaonline.org/articles/luristan-bronzes-i-the-field-research-

http://www.iranicaonline.org/articles/luristan-bronzes-ii-chronology

https://ru.wikipedia.org/wiki/Лурестан

http://etnolog.ru/people.php?id=LURY

https://en.wikipedia.org/wiki/Luristan_bronze

https://en.wikipedia.org/wiki/Lorestan_Province

https://en.wikipedia.org/wiki/Lurs

https://en.wikipedia.org/wiki/Luri_language

https://en.wikipedia.org/wiki/Luri_music

----------------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://vk.com/doc429864789_619584124

https://www.docdroid.net/ZOuHf4E/h-zoi-sto-lorestan-kai-oi-lori-toy-mesoy-zaghroy-tis-oroseiras-poy-khorizei-irak-kai-iran-docx

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250586176

https://issuu.com/megalommatis/docs/life_in_lorestan.docx

Ζαζά Κιζιλμπάσηδες της Τουρκίας: ενάντια σε Ερντογάν, Ισλαμιστές, Κουρμάντζι (‘Κούρδους’) και όλους τους Δυτικούς

Turkey's Zaza Qizilbash: against Erdogan, the Islamists, the Kurmanji (the so-called Kurds), and all the Westerners

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 27 Σεπτεμβρίου 2019.

Αναπαράγοντας τμήματα σχετικών ομιλιών μου και στοιχεία από συζητήσεις μας, ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει ένα καλά κρυμμένο, απροσέγγιστο από δυτικές μυστικές υπηρεσίες, και συνεπώς άγνωστο, εντελώς αστάθμητο παράγοντα της Τουρκίας και του ισλαμικού κόσμου: τους Ζαζά Αλεβίδες Κιζιλμπάσηδες. Προσθέτει μάλιστα βίντεο, φωτογραφίες και χρήσιμη, επιστημονική (αλλά σε ορισμένα σημεία ιδιαίτερα μεροληπτική) βιβλιογραφία για το θέμα αυτό, το οποίο θα απασχολήσει ιδιαίτερα τον κόσμο λίαν προσεχώς.

----------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/27/ζαζά-κιζιλμπάσηδες-της-τουρκίας-ενάν/ ==================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Σε πολλά κείμενά μου έχω αναφερθεί στην σημερινή Τουρκία κι έχω τονίσει πόσο τεράστια άγνοια της εκεί πραγματικότητας χαρακτηρίζει τους ψευτο-επιστήμονες της Ελλάδας, τους τιποτένιους κι αμόρφωτους ψευτο-καθηγητές, τους τάχα γεωπολιτικούς αναλυτές, τους ΚΥΠατζήδες, και τους δημοσιογράφους.

Αυτοί οι εγκληματίες θέλουν κατακρεούργηση χωρίς δίκη από τα πλήθη των εξαπατηθέντων και κοροϊδευμένων επί δεκαετίες Ελλήνων. Εξαιτίας τους ο μέσος Έλληνας δεν έχει ιδέα για το τι ακριβώς συμβαίνει στην Τουρκία και το τι είναι ενδεχόμενο να συμβεί από την εκεί σύγκρουση πολλών αντιθέτων κι αντιπάλων κοινοτήτων και ομάδων που επιμένουν να δείχνουν προσήλωση στην εθνική, θρησκευτική και γλωσσική ταυτότητά τους.

Τα σχέδια καταστροφής της Τουρκίας από τις εχθρικές προς αυτήν δυτικές χώρες (Γαλλία, Αγγλία, Ισραήλ, ΗΠΑ) εκλαμβάνονται από τους αμόρφωτους Έλληνες ψευτο-πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους και πολιτικούς ως εφικτά κι αυτή η ηλίθια αντίληψη οφείλεται τόσο στην εθελοδουλεία του ελληνικού κατεστημένου προς την Δύση όσο και στην παντελή άγνοια που έχουν όλοι τους για την Τουρκία.

Έχω ήδη τονίσει ότι δεν υπάρχουν Κούρδοι κι ότι δυτικοί διπλωμάτες, οριενταλιστές και στρατιωτικοί παράγοντες έχουν παρασκευάσει στα χαρτιά ένα ψευτο-έθνος το οποίο δεν είναι ένα αλλά αποτελείται από πολλά διαφορετικά έθνη με διαφορετικές θρησκείες και γλώσσες που, αν όλα τους υποχρεωθούν να μπουν μέσα στα σύνορα ενός κράτους, θα κατασφαχθούν μεταξύ τους για το ποιος θα κυριαρχήσει.

“Κουρδιστάν” είναι το ισοδύναμο του να πει κάποιος “Ευρώπη” και να βάλει μέσα στο νεόκοπο αυτό κράτος Ρώσσους, Τούρκους, Ουκρανούς, Έλληνες, Ιταλούς, Πολωνούς, Γερμανούς, Γάλλους, Άγγλους και πολλούς άλλους, και να τους αφήσει να …. κυβερνηθούν.

Απλώς θα σκοτωθούν.

Αλεβίδες Ζαζά Κιζιλμπάσηδες χορεύουν τον θρησκευτικό χορό των Αλεβίδων Σεμά σε μια πλατεία στο Αντίγιαμαν.

Στην Τουρκία δεν υπάρχουν “Κούρδοι” πολύ απλά γιατί Κούρδοι δεν υπάρχουν πουθενά.

Αν συγκεκριμένα αναφερθεί κάποιος στις σημερινές εθνο-γλωσσο-θρησκευτικές ενότητες της Τουρκίας, θα διακρίνει:

1- Τούρκους Σουνίτες

2- Τούρκους Αλεβίδες

3- Ζαζά – οι οποίοι είναι Αλεβίδες (: Σιίτες)

4- Κουρμάντζι (αυτοί μόνον είναι οι ‘Κούρδοι’) οι οποίοι είναι Σουνίτες (τα Κουρμάντζι είναι τόσο διαφορετικά από τα Ζαζάκι όσο τα ισπανικά από τα τουρκμενικά)

5- Αραμαίοι Χριστιανοί

6- Αραμαίοι Μουσουλμάνοι αραβόφωνοι

7- Γιαζίντι – οι οποίοι μιλούν Κουρμάντζι αλλά δεν δέχονται να έχουν καμμιά σχέση με τους Σουνίτες Κουρμάντζι, και

8- μικρότερα έθνη (Αρμένιοι, Έλληνες) ή έθνη που έχουν αφομοιωθεί μέσα στους Τούρκους, όπως σε μεγάλο βαθμό οι Λαζοί.

Οι Αλεβίδες Ζαζά αντιδρούν στην επιχειρούμενη από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες ‘κουρμαντζο-ποίηση’ (ή ‘κουρδοποίηση’) και απορρίπτουν και την όποια συνεργασία με τους Κουρμάντζι.

Παράλληλα, απορρίπτουν την πολιτική των ισλαμιστικών κυβερνήσεων της Τουρκίας, συμμετέχουν ενεργά μέσα στα κόμματα της κεμαλικής αντιπολίτευσης, και έχουν συνδεθεί πολύ έντονα με τους Τούρκους Αλεβίδες.

Μέσα στους Αλεβίδες Ζαζά το μυστικό κίνημα των Κιζιλμπάσηδων αναβιώνει την θρησκευτική πίστη και οργάνωση του θρησκευτικού τάγματος των Μπεκτασήδων, έτσι τραβώντας αμετάκλητα τους Αλεβίδες Ζαζά μακριά από τους Κουρμάντζι, τον Ερντογάν και τις μυστικές υπηρεσίες των δυτικών χωρών.

Δείτε το βίντεο για να καταλάβετε πως έχουν τα πράγματα στην σημερινή Τουρκία.

Περισσότερα θα βρείτε στο εισαγωγικό σημείωμα (σε ρωσσικά, αγγλικά κι ελληνικά) και σε ένα άρθρο για τους Ζαζά, οι οποίοι στην γλώσσα τους ονομάζονται Ντιμλί.

Ο όροι ‘Αλεβί’ (: Αλεβίδες) και ‘Κούρδοι’ δηλώνουν τα εξής:

‘Αλεβί’ (δηλαδή Σιίτες της Τουρκίας) είναι εθνικά είτε Τούρκοι, είτε Ζαζά.

‘Κούρδοι’ σημαίνει Κουρμάντζι. Όλοι οι Κουρμάντζι είναι Σουνίτες.

Η αντιπαράθεση Αλεβίδων και Σουνιτών δεν συνεπάγεται εμπλοκή όλων των πληθυσμών: οι Σουνίτες κεμαλιστές Τούρκοι είναι θρησκευτικά αδιάφοροι.

Αντίθετα, οι Αλεβίδες κεμαλιστές Τούρκοι και οι Αλεβίδες κεμαλιστές Ζαζά δείχνουν ένα μεγάλο ενδιαφέρον για την θρησκεία και τις παραδόσεις τους.

Έτσι, στην σημερινή Τουρκία, διαμορφώνονται πέντε μεγάλα εθνο-γλωσσο-θρησκευτικο-πολιτικά σύνολα:

1. Κεμαλιστές, χωρίς θρησκευτικά ενδιαφέροντα – κυρίως Τούρκοι Σουνίτες

2. Αλεβίδες – Τούρκοι και Ζαζά, αμφότεροι φιλο-κεμαλιστές

3. Σουνίτες Ισλαμιστές – κυρίως Τούρκοι Σουνίτες και αρκετοί Κουρμάντζι που αρνούνται την ‘κουρδική’ τους ταυτότητα, και υποστηρίζουν τον Ερντογάν και μια ισλαμική σουνιτική Τουρκία

4. Σουνίτες Παντουρανιστές – μόνον Τούρκοι με άλλους από αυτούς να τείνουν προς τον κεμαλισμό και άλλους να τείνουν προς τον ισλαμισμό. Δεν υπάρχουν Αλεβίδες Τούρκοι Παντουρανιστές.

5. Κουρμάντζι αντι-ισλαμιστές και αντι-κεμαλιστές

Δείτε το βίντεο:

Кызылбаши Зазаки танцуют религиозный алевитский танец Семах на публике: Адыяман, Юго-Восточная Турция

https://www.ok.ru/video/1518627523181

Περισσότερα:

Это скорее вопрос исторической иронии – видеть людей, которые изображены на больших рекламных щитах в здании за площадью, где Кызылбаши Зазаки танцуют семах, религиозный танец в Адиямане, ЮВ Турции! Смотрите эту часть: 10:22 – 10:31

Справа налево вы можете увидеть:

1- Али: первый имам и четвертый халиф ислама, центральная персона шиитов

2- Хаджи Бекташ: 13 в. Исламский философ, мистик, основатель ордена Бекташи

3- Кемаль Ататюрк

4- Государственный флаг Турции

5- реклама организации или мероприятия, и

6- Сейид Риза (в Зазаки: Pîr Sey Riza): родился в Тунджели (ранее известный как Дерсим) в 1863 году, он был приговорен к смертной казни и повешен в Элазиге в 1937 году. Он был религиозным лидером Бекташи в Заза и начал восстание против Кемала Ататюрка.

Это посмертное сосуществование Кемала Ататюрка и Сейида Ризы на рекламном щите, созданном Зазаки Кызылбаши, несколько иронично. На самом деле, после смерти Ататюрка, все Зазаки приняли светское государство, которое он установил; раньше они голосовали в основном за левоцентристские политические партии. Они предпочитали современное светское общество, а не религиозное суннитское государство.

И они ближе к алевским туркам, чем к суннитским Керманджи («курды»). Таким образом, Зазаки бросают вызов Эрдогану, исламистам, западным спецслужбам и дипломатам, которые таким образом не смогут сфабриковать так называемый «Курдистан». Больше:

https://ru.wikipedia.org/wiki/Али_ибн_Абу_Талиб

https://ru.wikipedia.org/wiki/Хаджи_Бекташ

https://ru.wikipedia.org/wiki/Бекташи

https://ru.wikipedia.org/wiki/Дерсимская_резня

Δείτε το βίντεο:

Qizilbash Zaza dance the Semah, a religious Alevi dance, in public: Adiyaman, SE Turkey

https://vk.com/video434648441_456240310

Περισσότερα:

It is rather a matter of historical irony to notice those depicted on the big billboards in the building behind the square where Qizilbash Zaza dance the Semah, a religious dance in Adiyaman, SE Turkey! Watch this part: 10:22 – 10:31

From the right to the left, you can see:

1- Ali: first imam and fourth caliph of Islam, central person for the Shiites

2- Haji Bektash: 13th c. Islamic philosopher, mystic, founder of the Bektashi Order

3- Kemal Ataturk

4- The national flag of Turkey

5- The advertisement of an organization or event, and

6- Seyid Riza (in Zazaki: Pîr Sey Riza): born in Tunceli (previously known as Dersim) in 1863, he was condemned to death and hanged in Elazig in 1937. He was a Bektashi religious leader of the Zazas and started the rebellion against Kemal Ataturk.

This posthumous coexistence of Kemal Ataturk and Seyid Riza on a billboard set up by Zaza Qizilbash is somewhat ironical. As a matter of fact, after Ataturk’s death, Zazas accepted the secular state that he had established; they used to vote mainly for center-left political parties. They preferred the modern secular society instead of a religious Sunni state. And they are closer to Alevi Turks than to Sunni Kermanji (: ‘Kurds’), thus defying altogether Erdogan, the Islamists, and the Western secret services and diplomats who will thus fail to fabricate a so-called ‘Kurdistan’.

Δείτε το βίντεο:

Ζαζά Κιζιλμπάσηδες χορεύουν δημόσια Σεμά (Semah – Θρησκευτικό Χορό): Αντίγιαμαν (Adıyaman), Ανατολική Τουρκία

Περισσότερα:

Όλη η ειρωνεία της Ιστορίας βρίσκεται στο 10:22 – 10:31 του μικρού αυτού αποσπάσματος από ένα χορό που μπορεί να διαρκέσει πάνω από μια ώρα.

Στην δημόσια εκδήλωση αυτή, κρέμασαν μάλιστα οι Ζαζά Αλεβίδες Κιζιλμπάσηδες μεγάλα πόστερς στα κτήρια απέναντι από την πλατεία του Αντίγιαμαν της νοτιοανατολικής Τουρκίας όπου χόρευαν τον παραδοσιακό, θρησκευτικό χορό Σαμάα (Σεμά στα τουρκικά). Τα πόστερς αυτά είναι η ειρωνεία της Ιστορίας γιατί φέρνουν μαζί και κάνουν να συνυπάρχουν τα εξής ιστορικά πρόσωπα (από τα δεξιά προς τα αριστερά όπως βλέπουμε):

1- Αλί (601-661: Αλί Ιμπν Αμπί Τάλεμπ), ξάδερφος και γαμπρός του Μωάμεθ, πρώτος ιμάμης και τέταρτος χαλίφης, κεντρικό πρόσωπο της πίστης όλων των Σιιτών του Ιράν, των Αλεβιτών της Συρίας και των Αλεβίδων της Τουρκίας. Εννοείται ότι κάθε δημόσια απεικόνιση του Αλί είναι μια θρησκευτική πράξη που παλιότερα απαγορευόταν στο κοσμικό – λαϊκό (secular – laic) κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ. Στο κάτω μέρος της αφίσας βλέπετε γραμμένο Hz. Ali, δηλαδή Hazrat Ali που η πιο κοντινή απόδοση στα ελληνικά είναι ‘Ιερός Αλί’. Αρχικά, η λέξη, προφερμένη χαντράτ στα αραβικά (και έπειτα χαζράτ σε φαρσί, τουρκικά και ουρντού) σήμαινε ‘παρουσία’ και σε περίπτωση θείας παρουσίας ‘επιφάνεια’. Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Hadrat

https://en.wikipedia.org/wiki/Prophets_and_messengers_in_Islam

https://en.wikipedia.org/wiki/Ali

2- Με ιδαίτερο καπέλλο εμφανίζεται ο Χατζή Μπεκτάς (1209-1271), ιδρυτής του θρησκευτικού τάγματος των Μπεκτασήδων στους οποίους ανήκαν Τούρκοι Αλεβίδες.

Οι Μπεκτασήδες κι οι Μεβλεβήδες ήταν τα πιο σημαντικά θρησκευτικά τάγματα στην Οθωμανικη Αυτοκρατορία, αλλά από ένα σημείο και μετά οι Μπεκτασήδες καταδιώχθηκαν.

Οι Μπεκτασήδες δεν ταυτίζονται με τους Κιζιλμπάσηδες,οι οποίοι ήταν ένα στρατιωτικό τάγμα, και συχνά μεσολαβούσαν στον Οθωμανό Σουλτάνο υπέρ των Κιζιλμπάσηδων.

Οι Μεβλεβήδες ήταν Τούρκοι Σουνίτες και το τάγμα τους ιδρύθηκε από τον Τζελαλεντίν Ρουμί (1207-1273).

Αμφότεροι, Χατζή Μπεκτάς και Τζελαλεντίν Ρουμί, προέρχονται από την ίδια μακρινή από την Ανατολία περιοχή: το σημερινό βορειοανατολικό Ιράν και βόρειο Αφγανιστάν.

Ο θρησκευτικός χορός των Μεβλεβήδων Δερβίσηδων (σεμά) απέκτησε μεγαλύτερη φήμη αλλά και οι Μπεκτασήδες αφοσιώνονταν στον θρησκευτικό χορό με σκοπό την ενεργοποίηση της σύνδεσης σώματος και ψυχής και την υπέρβαση. Υπάρχουν διάφοροι τύποι σεμά.

Όλα τα τάγματα είχαν καταργηθεί επί Κεμάλ Ατατούρκ και κανένας δεν μπορούσε δημόσια να δείξει μια φωτογραφία, πόσο μάλλον να αναρτήσει μια αφίσα, του Χατζή Μπεκτάς. Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Haji_Bektash_Veli

https://el.wikipedia.org/wiki/Μπεκτασήδες

https://en.wikipedia.org/wiki/Bektashi_Order

https://en.wikipedia.org/wiki/Sama_(Sufism)

https://en.wikipedia.org/wiki/Dhikr

3- Κεμάλ Ατατούρκ

4- Τουρκική σημαία

5- Αφίσα μιας πολιτιστικής-θρησκευτικής εκδήλωσης, και

6- Σεγίτ Ρεζά (Seyit Rıza, στα ζαζάκι: Pîr Sey Riza / γεννημένος στο Τούντζελι, πρώην Ντέρσιμ, το 1863, καταδικάστηκε και κρεμάστηκε στο Ελάζιγ το 1937) ο οποίος ως μπεκτασής θρησκευτικός αρχηγός των Ζαζά οργάνωσε την εξέγερση κατά του Κεμάλ Ατατούρκ το 1937-1938 .

Η εξέγερση εκείνη ψευδώς παρουσιάζεται από τα εχθρικά προς την Τουρκία κράτη της Δύσης (Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ, Ισραήλ) ως τάχα ‘κουρδική’ σε μια άθλια φαλκίδευση της Ιστορίας.

Στην πραγματικότητα ήταν μια αντι-κουρδική, αντ-εθνική, θρησκευτική εξέγερση εναντίον του κοσμικού – λαϊκού κράτους του Κεμάλ Ατατούρκ.

Κανένας Κουρμάντζι (: Κούρδος) δεν είχε συμμετάσχει κι η εξέγερση καταπνίγηκε στο αίμα. Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Dersim_rebellion

https://en.wikipedia.org/wiki/Seyid_Riza

Είναι λοιπόν ειρωνεία της Ιστορίας να παρουσιάζονται δίπλα – δίπλα ο Ατατούρκ και ο Σεγίτ Ρεζά, έστω κι αν οι δύο ηγέτες είχαν συναντηθεί και συνομιλήσει.

Ωστόσο, οι αφίσες αυτές αντανακλούν και την πραγματική κατάσταση της σημερινής Τουρκίας την οποία τα ελληνικά, δυτικο-ευρωπαϊκά και βορειο-αμερικανικά ΜΜΕ αλλοιώνουν και παραποιούν οικτρά με σκοπό να κάνουν τις ευρύτερες μάζες να έχουν ολότελα στρεβλή εικόνα της κατάστασης. Αυτή έχει περίπου ως εξής:

Οι Ζαζά στην Τουρκία βαθμιαία αποδέχθηκαν το κοσμικό – λαϊκό κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ στις δεκαετίες 1950 -1980. Αυτό συνέβη επειδή το κράτος αυτό αντιστοιχούσε περισσότερο στον τρόπο ζωής και στις παραδόσεις τους από όσο ένα θρησκευτικό σουνιτικό κράτος.

Οι Ζαζά συμμετείχαν ενεργά στην τουρκική πολιτική ζωή της Τουρκίας και ανήκαν σε κεντροαριστερά κόμματα. Σ’ αυτό συμπαρέσυραν και τους Κουρμάντζι (: Κούρδους) που μένουν σε ακόμη πιο νοτιοανατολικές περιοχές.

Η θρησκευτική όμως διαφορά των Ζαζά (που είναι Αλεβίδες) από τους Κουρμάντζι (που είναι Σουνίτες στην πλειοψηφία τους) έφερε τους πρώτους πιο κοντά στους Τούρκους Αλεβίδες. Το κίνημα των Κιζιλμπάσηδων εκμεταλλεύθηκε την πολιτική των τουρκικών κυβερνήσεων των τελευταίων 15 ετών και προξένησε ανάμεσα σε Τούρκους και τους Ζαζά της Κεντρικής κι Ανατολικής Τουρκίας μια αναβίωση του μπεκτασικού τάγματος.

------------------

Διαβάστε:

Dimlī

Dimlī (or Zāzā), the indigenous name of an Iranian people living mainly in eastern Anatolia, in the Dersim region (present-day Tunceli) between Erzincan in the north and the Muratsu (Morādsū, Arm. Aracani) in the south, the far western part of historical Upper Armenia (Barjr Haykʿ).

They are also found in Bingöl, Muş, and the province of Bitlis, as well as around Diyarbekir (Dīārbakr), Siverek, and Sivas (for details, see Lerch, p. xxi; Haykuni, p. 84; Andranik, pp. 111-16; Hadank, pp. 8-9; Erevanian, pp. 1-20; Halajian, 1973, pp. 9-100; Gasparian, p. 195; Bruinessen, 1978, p. 30). About 300,000 Dimlīs live in western Europe, mainly in Germany. Some of them are political refugees. The total population of Dimlīs at present is unknown, but it can be estimated at 3-4 million.

The people call themselves Dimlī or Dīmla, apparently derived from Deylam (Andranik, p. 161 n. 1; Hadank, pp. 2, 11-12; Minorsky, 1932, p. 17; idem, 1965, p. 159 n. 21), as appears from Armenian delmik, dlmik, and the like (Yuzbashian, pp. 146-51), which must be derived from *dēlmīk “Deylamite.” The Deylamite origin of the Dimlīs is also indicated by the linguistic position of Dimlī (see below).

Among their neighbors the Dimlī are known mainly as Zāzā, literally “stutterer,” a pejorative perhaps owing to the relative abundance of sibilants and affricates in their language (Hadank, p. 1; MacKenzie, p. 164; cf. zāzˊā “dumb” in Arm. dialects of the Vaspurakan area).

Armenians also call them Delmik, Dlmik, Dmlik (see below), Zaza (Alevi) Kʿrder, Čʿarkʿəčʿikʿ(Halajian, Dersimi azgagrakan nyutʿer [DAN], passim; Mkrtčʿian, pp. 54-55), and Dužik or Dužik Kʿrder, the last after the name of a mountain in Dersim (Spiegel, II, p. 65).

The Armenian term Kʿrder, literally “Kurds,” in this context denotes social status or mode of life, rather than nationality. Even those Armenian authors who use the term Kʿrder explicitly distinguish the Dimlī from the ethnic Kurds (Halajian, DAN, p. 242; for similar use of the term in the Middle Ages, see Minorsky, 1943, p. 75). In Turkish the Dimlī are known as Dersimli and Qezelbāš (i.e., Shiʿite).

The appearance of the Dimlī in the areas they now inhabit seems to have been connected, as their name suggests, with waves of migration of Deylamites ii from the highlands of Gīlān during the 10th-12th centuries. Unlike the Kurds, the Dimlīs are mainly sedentary cultivators, though animal husbandry occupies a considerable place in their economic activities. They are especially renowned as horticulturists.

Dimlī society is tribal, a sociopolitical, territorial, and economic unit organized according to genuine or putative patrilineage and kinship, with a characteristic internal structure. It encompasses forty-five subtribes, each divided into smaller units. The most prominent are Ābāsān, Āḡāǰān, Ālān, Bāmāsūr(ān), Baḵtīār(lī), Dǖīk, Davrēš-Gulābān, Davrēš-Jamālān, Hay-darān(lī), Hasanān(lī), Korēšān, Mamikī, and Yūsufān.

The names of some small subtribes consist of patronymics combined with the Turkish word uşak (servant), for example, Ā(r)slānušāḡī, Ābāsušāḡī, Farhādušāḡī, Šāmušāḡī, Tōpūzušāḡī, and Ḵōčušāḡī (Spiegel, I, p. 758; Andranik, pp. 156-57; Molyneux-Seel, p. 68; Dersimi, pp. 18-19, 24-28). The chiefs of the most important subtribes, called seyīds (sayyeds), are both religious and secular clan leaders and thus exercise considerable influence upon the tribesmen.

Religion

As the names Alevi (ʿAlawī) and Qezelbāš imply, most Dimlīs are Shiʿites, often considered extremist, though some are Sunnis. The religious beliefs of the majority, in common with those of most Shiʿite extremist groups, are characterized by great variety.

They venerate ʿAlī b. Abī Ṭāleb as the most important incarnation of God, but they also profess an admixture of indigenous primitive and some Christian beliefs. Within this framework the cult practice of the Dimlī inhabitants of each individual region displays specific features, reflecting the absence of a centralized religious institution, like those in Christianity and Islam, that might standardize cult practice and dogma.

God is known as Hū/ŭmāy, Hōmā, and Haq (Adontz, pp. 11-12; Tēr Minasian, p. 22; Asatrian, 1991, p. 10; idem and Gevorgian, p. 502).

The Dimlīs themselves call their religion by the Turkish term yōl-ušāḡī “followers of the [true] path” (Molyneux-Seel, p. 64), a designation with mystical overtones. The influence of folk Sufism on Dimlī religious beliefs is so thoroughly blended with indigenous elements as to permit no definite identification.

It may be reflected, however, in the hierarchy of the priesthood, the structure of the community, and the cult of Xizir (Ḵāżer, Ḵeżr) Īlyās; in the last, however, elements of the Armenian Surb Sargis (Saint Sergius) are also recognizable. The feast of Ḵizir, considered an incarnation of ʿAlī/God, coincides with ʿAli-bayrami (the feast of ʿAlī), also known as Aḡa-bayrami (God’s feast) among the Qezelbāš of the Mākū region, as well as with the Armenian feast of Surb Sargis (Asatrian and Gevorgian, p. 503 n. 25; Müller, pp. 29-30; see also Abeghian, pp. 95-97).

It is usually celebrated in February. Christian elements are assimilated to Shiʿite conceptions (as in the example of Xizir) or have been adopted directly from the Armenian population of Dersim, for example, the rites of communion, baptism, and worship at Christian shrines and churches (e.g., the Sūrb Kārāpēt monastery, Hālvōrī vānk in the Dǖīkbābā mountains, and Dēr Ōvā [Arm. Tēr Ohan, Saint John] monastery near Sēlpūs/zdāḡ).

There are also perceptible remnants of “nature worship,” including worship of mountains (e.g., Mūnzūrdāḡ, Dǖīkbābā, Sēlpūs/z, Sēl), rocks, springs (e.g., Kānīyē Hazratē Xizirī“the spring of Ḵeżr” on the slopes of Dǖīkbābā and Kānīyē ānmāhūtyan “the spring of immortality” at the foot of Sēlpūs), trees (mainly oaks), and animals (snakes, rabbits, etc.). The cult of the snake, considered a holy creature, is most distinctive.

It has been symbolized by a stick called čūē haqī (God’s stick), the top of which is carved in the form of a snake’s head. It is preserved in a green cloth bag suspended from a wooden pillar (ērkyan) in the sanctuary of the village of Kiştim near Dersim. The stick is believed to be a piece of the rod of Moses and the bag a copy of the one carried by St. John the Baptist (Halajian, DAN, pp. 475-80; Molyneux-Seel, p. 67).

The čūē haqī is used in cult ceremonies on the feast of Xizir Īlyās, which is celebrated after a three-day fast, during which, according to some reports (Mkrtčʿian, p. 51), even cattle and other livestock are not fed. On this day thousands of pilgrims gather in the village to gaze upon the holy staff (ēvlīyā keštīmī “the saint of Kiştim”; for details, see Dersimi, pp. 97-98; Halajian, DAN, pp. 475-80; Haykuni, p. 133; Erevanian, p. 79; Müller, pp. 27-28; Asatrian and Gevorgian, p. 508).

One noteworthy trait of Dimlī religious rituals is the equal participation of women, which has often served as an excuse for accusing them of ritual promiscuity and calling them by derogatory names (e.g., čirāḡ-kušān, čirāḡ-sōndurān, mūm-sōndurān, ḵurōs-kušān “candle extinguishers”) suggesting participation in orgies (e.g., Fontanier, p. 168; Mkrtčʿian, p. 51).

The Dimlīs’ profound hatred of the Turks, in contrast to their mild and friendly attitude toward Armenians, may partly reflect the fact that they, like the Ahl-e Ḥaqq and Yazīdīs, rigorously deny that they are Muslims and stress their claim to follow a distinct religion (Bruinessen, 1991, p. 12; Molyneux-Seel, p. 64).

Antagonism to the Turks has also acquired a clear nationalistic character, which is currently being expressed in the powerful upsurge of a Dimlī separatist movement in Turkey (Taławarian, p. 79; Asatrian, 1992a, pp. 104-05; idem, 1992b, pp. 8-9; idem, 1993, p. 7).

Beside special public places for performing their religious ceremonies (tekke), the Dimlīs, like the Yazīdīs, also worship in private houses, including those of their religious leaders (Taławarian, p. 64; Müller, p. 228; Asatrian, 1992a, p. 105). They are mostly monogamous, though, according to some authors, polygamy, limited to no more than four wives, is also exercised. Divorce is strictly forbidden.

Dimlīs do not practice circumcision (Trowbridge, p. 348; Müller, p. 25; Asatrian, 1992a, p. 106; Mkrtčʿian, p. 55).

Four clans (Āḡāǰān, Bāmāsūrān, Kurēšān, and Davrēš-Jamālān) are the traditional custodians of Dimlī religious doctrine. Religious offices are hereditary. The highest, that of pīrī-pīrān (cf. Pers. pīr-e pīrān, elder of elders) may also be conferred by ordination within the hereditary line.

Successively lower levels are pīr, seyīd, dede, muršīd, and rayvar (cf. Pers. rahbar). Such terms as “mulla” and ulem (Ar. and Pers. ʿālem) are never used in non-Sunni Dimlī religious affairs. The pīrī-pīrān is the theocratic head of the community. His wife (ana) enjoys almost equal rights in managing family affairs (Halajian, DAN, pp. 464-65).

Dedes and seyīds, who never shave or have their hair cut, perform wedding and funeral rites (Haykuni, p. 86). Rayvars, the lowest class of clergy, have the social status of ordinary laymen (ṭālebs). They are not paid for their services, which include visiting members of the congregation, performing daily religious rites, and ensuring that the religious and ethical norms of the community are observed.

They can punish the guilty but are not allowed to show clemency. Only the pīrī-pīrān, upon the application of the supreme council (jamāʿat), a mixed secular and clerical body, may forgive sins. The nonreligious affairs of the rayvars are attended to by their families or lay volunteers (Halajian, pp. 463 ff.). A curious social aspect of the Dimlī community is the institution of moṣāḥeb (perhaps “holy brotherhood”).

Similar institutions, called birē āxiratē and xūškā āxiratē (brotherhood and sisterhood of the next world), and šarṭ-e eqrār exist also among the Yazīdīs and Ahl-e Ḥaqq respectively (Asatrian, 1985; idem and Gevorgian, p. 507).

Language

Dimlī (Zāzā) belongs to the Northwest Iranian language group (Windfuhr). It is known from several dialects, Sīvērēk, Kōsā, Čabāḵčūr, Kiḡī, Bujāq, Ōvāǰīḡ, and others, which, however, do not differ greatly.

Phonology

The Dimlī phonological system is the same in all dialects, with only slight variations. The vowel system consists of eight phonemes and two diphthongs (Cabolov), which are transcribed variously in the recorded texts (Chart 1).

The long vowel phonemes have no significant allophones, whereas the range of allophones of the short vowels and diphthongs is quite wide:/a/:[a, i, ē/ĕ]; /i/:[ī/ĭ, a, e]; /u/: [o, ü], etc.; /au/: [au, aū, ou, eu]; /ai/: [ai, ēi, aī], etc.

The Dimlī consonant phonemes are shown in Chart 2. The affricates c, j, and cʿ and the aspirated series pʿ, tʿ-, kʿ are found mainly in northern dialects (Erzincan, Dersim). Armenian influence is the most likely explanation of the existence of these phonemes, which are not otherwise found in modern West-Iranian languages (Vahman and Asatrian, p. 268). The /čá/ represents a mediopalatal surd affricate (= -tš-, Arm. č, Kurmānjī čˊ), which is apparently common to all Dimlī dialects.

Historically Dimili j corresponds to Middle Iranian ǰ, while čá, c, and cʿ all continue Middle Iranian č; for instance, jau “barley” (< *MIr. *ǰau), c/cʿim “eye” (< *čehm < *čašm), and cʿilā “lamp, candle” (< *čirāḡ); cīcag “flower” < *čīčag, cf. Turk. çiçek, etc.).

The opposition between a rolled ṟ and a simple flap r is found also in Kurmānjī. The marginal phonemes /ʿ/ and /ḥ/ occur in some dialects under the influence of Kurmānjī Kurdish.

In certain dialects older š is commonly represented by s, for example, sit or šit “milk” (cf. Parth. šift), gōs or gōš “ear” (cf. Pers. gūš), hū/ŭsk “dry” (cf. Pers. ḵošk, Kurdish hišk), mask(a) “churning bag” (cf. OPers. maškā-, NPer. mašk); sim- “drink” (probably from MIr. *šām- from older *čyāma-, cf. NPers. ā-šām-, Khotanese tsām- “to digest”); and sōn- or šōn- “flow” (possibly from *xšaudna-). Conversely š also replaces original s, for example, šīr “garlic” (cf. NPers., Kurdish sīr).

There is also worth mentioning the initial s- in sol(a), “salt,” which is probably also from š- (cf. Parth. šwryn “salt[y],” NPers. šūr); one, however, cannot exclude the possibility of its original character (cf. Mid. Pers. sōr, Baḵtīārī, sūr, Balūčī sōr, Brahui sōr; see Henning, 1947, p. 55). Of more uncertain interpretation is ša “black,” whose š may be from *sy (cf. Sogd. šʾw but Parth. syʾw, NPers sīāh), and ṟāšt or ṟāst “right” (cf. Parth. rʾšt but NPers. rāst, Kurdish ṟāst).

A similar situation is seen in the language of those Armenians of Dersim who belong to the so-called Mirakʿian tribe, in which Armenian š has become s, for instance, sun “dog” < šun and us “late” < uš. In this dialect Armenian ǰ, č, čʿ have become j, c, cʿ (e.g., jur “water” < ǰur, cut “chicken” < čut, and cʿor “dry” < čʿor).

In the dialect of northern Dersim the voiceless and voiced stops k-, g- are sometimes palatalized in initial position, for instance, čē or kē, kaya “house, home” (cf. NPers. kada, Ṭālešī ka), čanā, čayna, čēnakʿ or kʿaynakʿ “girl, maiden” (cf. Av. kainiiā-, Mid. Pers. kanīg), and ǰī “excrement” (from MIr. *gūh, cf. Pers. goh, Kurdish gū).

Morphology

Nouns and pronouns

Two grammatical genders are clearly distinguished in substantives, adjectives, pronouns, and verbal forms. The nominative singular masculine is unmarked; the feminine usually takes the ending short unstressed -i. The plural endings are -(ā)n, -ī, and -ē for both genders. There are two cases, direct and oblique, which are distinguished in the singular: masculine -ī/-Ø, feminine -ē/-i/-Ø, but not in the plural. The eżāfa is masculine singular -ē/ĕ/, -ō/, -dē/, -di/, -dō and feminine singular -(y)ā/ă, -dā/ă(y). The plural form for both genders is usually -ē, as in nē pʿōstālē min “these my shoes.”

The two cases are distinguished in the personal pronouns, as well (Table 32). In addition, the third person pronouns have a possessive form derived from Old Iranian *haca “from” plus the oblique form of the pronoun.

To be compared with the possessive forms are Kurdish žē, Aftarī ǰūn, Tākistānī ǰā, ǰanā, Ṭālešī čay, čavōn, Semnāni masc. žo, fem. žin, and the like.

Verbs

The verbal system is based on two stems, present and past, which correspond to the older present stem and past (passive) participle. The present tense is formed from the present stem plus the formant -an-/ -(i)n- derived from the Old Iranian present participle in *ant(a)- (cf. Pers. -anda) for instance, barm-an- “weep, cry” (Parth. bram-).

If the stem ends in r this is assimilated to the following n: kar- but kan-an- “do,” *yar- but yan-n- “come.” The present stem without -an- occurs in the subjunctive (aorist) and imperative, for instance, karō “may he be.” Some verbs take the preverb bi- in the subjunctive and imperative, for instance, bērī “come!” The imperfect is made from the present stem plus the suffix -ā/ănī or -inī without personal endings, for example, ti āgayrā-ynī “you were walking.”

The endings of the present tense (gender marked only in the singular) are shown in Chart 3. The endings of the past tense are regular. Occasionally the feminine third-person singular of intransitive verbs takes the feminine ending -i (masc. -Ø). The past tense of the transitive verbs takes the so-called “(split) ergative” construction, in which the (logical) direct object is in the direct case and the agent in the oblique case, for example, tʿō az ašt-ā(n) “you have left me,” literally, “by-you I left-am” (cf. Kurmānjī ta az kuštim “you have killed me”).

A secondary (regular) conjugation is formed by affixing -ā- to the present stem, past stem -āy-, for example, ṟāmā “he ran away.”

The passive of transitive verbs is expressed either by periphrastic constructions or by a secondary conjugation (as in Gūrānī and Mokrī Kurdish) formed with the passive morpheme -ya-: present stem in -(y)ēn-, past stem in -(i)yā-. This passive is conjugated as an intransitive verb and is used only when the agent is not expressed or is unknown.

Both the infinitive and the active (present!) participle are formed from the past stem. The infinitive ends in -ʿī/ĭš from Middle Iranian -išn (only exceptionally used with past stems) and the participle in -ōγ, -ōx, probably borrowed from the Armenian suffix for the noun of agent -oł/-oγ, as intervocalic k does not become x or γ in Dimlī (cf. Asatrian, 1987, p. 160).

Examples or the infinitive: āmāyīš “to come” (cf. Mid. Pers. āmadišn), kardī/ĭš “to do,” ṟāmāyīš “to run away,” ṟōtiš “to sell,” wandī/ĭš “to read,” wātiš “to say.” Examples of the present participle: ṟāmāyōx “runner,” ṟōtōx “seller, vendor,” kardōγ “doer, maker,” wandōγ “reader.”

A characteristic feature of Dimlī is the use of postposition -rī, -rā to form the ablative, as in harzanī-ri “from Harzand” (cf. Kurdish where -rā expresses the instrumental).

Linguistic position of Dimlī

After their migration in the Middle Ages, for almost a millennium the Dimlīs had no direct contact with their closest linguistic relatives. Nevertheless, their language has preserved numerous isoglosses with the dialects of the southern Caspian region, and its place in the Caspian dialect group of Northwest Iranian is clear.

The Caspian dialects comprise Ṭālešī, Harzan(d)ī, Gūrānī, Gīlakī, Māzandarānī, and some dialects in Tātī-speaking areas and in the area around Semnān. Historically the Caspian dialects belong to the “Northwest Iranian group of languages” and are related to Parthian (see Windfuhr). The isoglosses are of historical phonetic, morphological, and lexical order.

The typically North Iranian and Northwest Iranian phonetic features found in Dimlī include the developments of Indo-European *ḱ and (Indo-Iranian) *ts to *s, *ḱw to *sp, *ǵ(h) to *z, *dw- to b- and the preservation of *θr from Indo-European *tr. Examples of *s from Indo-European *ḱ and Indo-Iranian *ts include saṟa “year” (cf. Parth. srd, Pers. sāl), pas (cf. Av. pasu-), dis or dus “kind, form” (cf. Mid. Pers. dēs), māsī “fish” (cf. Skt. matsya-, Av. masiia-, Pers. māhī).

Examples of *-sp- from Indo-European *ḱw include aspār “horseman” (OIr. *aspa-bāra-, cf. OPers. asa-bāra, Pers. savār, Kurdish siyār), āspiǰ/ža “louse” (cf. Av. *spiš-, Pers. šepeš). Examples of *z from Indo-European *ǵ(h) include zāmā “son-in-law” (cf. Ṭālešī zāmā, Kurdish zawā, Pers. dāmād), zān- “know” (cf. Av. zanā-, Pers. dān-), zaṟn “gold” (cf. Av. zaraniia-, Pers. zarr); az “I” (cf. Av. azəm), dēs and dēz “wall” (cf. Av. daēza-), barz “high” (cf. Av. bərəzaṇt-, Pers. boland).

Examples of b- from Old Iranian *dw- include bar “door” (Parth. br, but Pers. dar), bīn “other, this” (cf. Parth. byd, but Mid. Pers. did, Pers. dīgar).

Old Iranian *θr further became *hr, which in initial position acquired a supporting vowel in the modern languages, as in hī/ĭra/ē/i “three” (cf. Parth. hry, Av. θrāiiō, versus Pers. se < *çaiiah), but between vowels became r, for instance, mār(i) “mother” (cf. Av. māθrō, gen. of mātar-), āwrā/ă (cf. Av. apuθrā- < *ā-puθra-, but Kurdish āvis, Pers. ābestan < *āpuçā-).

Other typical early Northwest Iranian phonetic features include: Preservation in initial position of Old Iranian *č and *ǰ (as ǰ or j [dz]), which in other positions became ǰ and ž or z, respectively, for example, *č: či “what” (cf. Pers. če), čarx “wheel”; pōnj or pōnǰ “five” (cf. Pers. panj), ṟōǰ “day” (cf. Av. raocah-, Pers. rūz), vāǰ- “say” (cf. Parth. wāž-), (a)ǰēr “downward, below” (cf. Kurdish žēr, Pers. zīr); (a)ǰōr “upward, above” (cf. Kurdish žōr, Mid. Pers. azabar); lōǰina “flue, aperture” (cf. Mid. Pers. rōzan); ǰana or ǰiina “woman, wife” (cf. Av. jaini-, Kurdish žin, Pers. zan), daž/z “ache, pain” (from OIr. *daǰi-?).

Dimlī gōn(i) “blood” corresponds exactly to Parthian gwxn, the relation of which to Old Iranian *wahuni- (Gūrānī winī, wun, Pers. ḵūn = Kurdish, all from *xwaun-, a transformation of OIr. *wahuni-) is uncertain.

The phonetic isoglosses of Dimlī in modern times overlap to varying degree with those of the Caspian dialects, Kurdish, Persian, the Central dialects, and the like (see Henning, 1954, pp. 174-76; Windfuhr).

The most characteristic are the following. Initial *x- became h- or was lost, as in Gūrānī, for example Old Iranian initial *x- became h- or was lost, as in har “donkey” (Av. xara-, Gūrānī, Lorī har, versus Kurdish kʿar, Pers. ḵar, etc.), yānī “spring, well” for *hānī (Mid. Pers. and Parth. xānīg, Gūrānī hāna, versus Kurdish kānī). Initial *xw- became w-, as in the Kandūlāyī dialect of Gūrānī, for example, wala “ash” (versus Kurdish xwalī “soil”), wā/ă(y) “sister” (versus Pers. ḵᵛāhar), war- “eat” (versus Pers. ḵordan).

Initial *fr- became *hr-, which either received a supporting vowel, as in harā “wide, far” (versus Pers. farāḵ), or became ṟ-, as in ṟōtiš “sell” (also in the Central dialects, versus Pers. forūḵt)

Survey of typical phonetic developments

Dimlī has preserved the Middle Iranian maǰhūl vowels ō, ē (cf. gōs/š “ear,” bō(y) “smell,” gēs “hair,” etc.). The corresponding diphthongs are secondary, however; au is from older *-aw-, *-ap-, *-ab-, *-ag-, or *-af-, whereas ai is the result of phonetic combinatory changes.

The Old Iranian voiceless stops *p, *t, *k remained in initial position or became the apirates pʿ, tʿ, kʿ; *t and *k also remained after s and š, but became d and g after r. Examples of *p include pas “lamb, ram” (see above) and pʿīza “belly” (cf. Av. *pāzah- “chest,” Parth. pʾzʾh “in front”). Examples of *t include t’au “fever” (cf. Pers. tab), t’ars “fear” (Cf. Pers. tars), kʿārd(i) “knife” (cf. Pers. kārd), pʿōrd “bridge” (also pʿird influenced by Kurdish; cf. Kormānjī pʿir, Southern Kurdish pird; Pers. pol); ā/ăstik, ā/ăsta “bone” (cf. Av. ast-); ā/ăstāra “star” (cf. Pers. setāra).

Examples of *k include kʿār “work” (cf. Pers. kār); čē, kaya “home”(see above); kū/ŭtik “dog” (cf. Sogd. ʾkwty /əkuti/, Oss. kuj, Kurdish kūčˊ/čik, etc.), hū/ŭs/šk “dry” (see above), varg “wolf” (cf. Av. vəhrka-, Pers. gorg); exceptionally k remained in hāk “egg” (Fārs dialects hāg, Ḵūrī xeik).

Between vowels *p became -u-/-w-, and *t became y or was lost. Examples of *p include āu “water” (cf. Pers. āb); āwrā/ă “pregnant” (see above); šau “night” (cf. Pers. šab); ārya, āyra “mill” (from OIr. *ār-θry-? cf. Kurdish āš, NPers. ās-yāb< *āç-); kawtiš “fall down” (cf. Mid. Pers. kaft).

Examples of *t include čē, kaya “house” (from *kata-, see above) and wā(y) “wind” (cf. NPers. bād). Exceptionally we find d, as in ǰidā “separated, different” (cf. Kurdish ǰihē, Pers. jodā). Note the secondary -t- in the group sr > str in astiri, ī/ĭštrī “horn,” as in Kurdish strī, from Old Iranian *srū-.

The Old Iranian voiced stops *b and *d are preserved only in initial position, *g in initial position and in the group *rg. The group *rd became ṟ. Between vowels the voiced stops were mostly lost. On the palatalization of g to ǰ, see above. Examples of *b- include bō(y) “smell” (cf. Pers. bū), biz/ža “goat” (cf. Pers. boz), b(i)raw(i) “eyelash” (< *bruwa-; cf. Pers. abrū), aspār “horseman” (OIr. *aspa-bāra-). Examples of *d include darg “long” (cf. Av. darəγa-, Pers. dīr), pāī “foot” (cf. Av. pāδ-, Pers. pā), saṟa (see above), var(a) or val(a) “neck” (but NPers. galū, Baḵtīārī gyēl, Māzandarāni and Gīlakī gē/ĕl); zaṟa “heart” (cf. Av. zərəδaiia-, but Gūrānī zil, Pers. del), gara or gaṟa “complaint” (but Pers. gela, Kurdish gilī), kʿōl(i) “hornless (goat)” (from OIr. *kṛdu-?).

It should be noted that Dimlī words with -i- before r/l, as in ādir “fire,” mil “neck,” vil “flower,” are likely to be loanwords from other Iranian dialects (cf. mol and vel in Fārs dialects). Examples of *g- include gōs/š “ear” (cf. Pers. gūš), gā(w) “cow” (cf. Pers. gāv), but ǰī or gī “excrement” (see above); darg “long” (see above); ṟau “swift” (cf. Av. *raγu-).

The Old Iranian spirants, *f, *θ, *x, developed variously. The *f was lost in the cluster *-ft- in s/šit “milk” (cf. Parth. šyft). On *fr, see above. The group *-θn- became -sn- in ārāsna, ārisna “elbow” (cf. Avestan araθni-, but OPers. arašni-, Pers. araš). Similarly *x was lost in the cluster *xš-, as in šau “night” (see above), but remained in words such as čarx (from Persian?). On initial *x- and *xw- , ee above.

On Old Iranian *s and *z, as well as the interchange of s- and š, see above. The Old Iranian groups *-st-, * -sn-, and *-sr- are preserved (on *sp, see above), as in ā/ăsnāwi “swimming” (versus Pers. šenā); hars(i) “tear” (cf. Av. asru-, Pers. ašk from *asruka-), askaft “cave” (from *skā/ăfta-, versus Pers. šekāft). Old Iranian *š remained in Dimlī, as opposed to Kurdish, where intervocalic š regularly became h. Example include goš or gōs “ear” (Kurdish guh), šaš “six” (= Pers.), pāšna “heel” (= Pers., but Kurdish pa(h)nī), pānušna, ṟōš/s(a)yā “light, illumination” (cf. Pers. rowšanāʾī, but Kurdish ṟō(h)nāyī), tayšan “thirsty” (cf. Pers. tešna, but Kurdish tʿī(h)n).

Old Iranian *y- became ǰ-, as in Persian, but *w became v (rather than b- or g-, as in Kurdish, Persian, etc.). Examples of *y include ǰau or jau “barley” (cf. Av. yauua-, Pers. ǰou, Kurdish ǰa, but Gūrānī yaw, yaya), ǰidā (see above). Examples of *w include vazd (cf. Av. vazdah-, but Kurdish baz), vayšān or vaysān “hungry” (but Kurdish birčī, Pers. gošna for gorosna), vāris “rain” (but Pers. bāreš), vā(y) (see above), vayva “bride” (cf. Kurdish būk, Judeo-Pers. bayōg), varg “wolf” (see above), vinī “lose, waste” (cf. Mid. Pers. wanī), vāz- “run” (cf. Pers. vazīdan “to blow” of the wind), vā/ăš/s “grass” (cf. Parth. wʾš, Av. vāstra-? “fodder”). Where b- occurs instead of v- it may be assumed to be a borrowing from Kurdish or Persian, for instance, bar “stone” (cf. Kurdish, Lorī bard) and gumān “doubt, surmise” and guna “sin” from New Persian via Kurdish.

Old Iranian *m was preserved in all positions in Dimlī but not in Kurdish, where it became v between vowels; examples include maḡwā/ă “fruit” (cf. Pers. mīva), dām(i) “trap” (Pers. dām, but Kurdish dāw), āmōr “counting” (cf. Pers. āmār), ām(i)nān “summer” (cf. Mid. Pers. hāmīn, but Kurdish hāvīn), (h)arma(y) “shoulder, forearm” (cf. Av. arəma-), mīr “dough” (cf. Pers./Ar. ḵamīr, but Kurdish havīr).

Στο Μορφωτικό Κέντρο αυτό μπορείτε να πάρετε μαθήματα θρησκευτικού χορού Σεμά στο Αντίγιαμαν.

Morphological isoglosses

The most important morphological isoglosses which link Dimlī with the Caspian dialects are the pronominal possessive forms from *hača plus the pronoun and the formation of the present indicative from the old present participle in *-ant(a)-. The past stem of the secondary conjugation ends in -ā from *-ād, as in Parthian. Exclusive to Dimlī are the infinitive ending -ī/ĭš from *-išn and the ablative use of postposition -rī/ā (Asatrian, 1990, p. 162; idem, 1992c, p. 26).

Lexical isoglosses

These isoglosses include Old Iranian *arma- “forearm” (Dimlī (h)arma(y), Ṭālešī ām, cf. Oss. ā/ărm, versus *bāzu- in Pers. bāzū, etc.); Middle Persian āyišm “moon” (Dimlī ā/ăš/smā/ă, āsmi, Tatī ušmā, Ṭālesī ovšim, Harzanī öšma); Dimlī baurān “dove” (Oss. bälon “domestic dove”; cf. Lithuanian balañdis “dove”); Old Iranian *bram- “weep, cry” (Parth. bram-, Dimlī barm-, Māzandarānī barm-, Harzanī beram “weeping,” Ṭālešī bāme, Tātī berām, Gīlakī barmā, Aftarī burme; cf. in the Central dialects Nāʾīnī biremba; versus Pers. gerya, etc.).

Old Iranian *kanya- “woman, girl” (Dimlī kʿaynakʿ, čanā, Harzanī kīna, Ṭālešī kīna, Tatī kīna, Galīnqaya kina, čina, versus Pers. ḵāna; marginal lexeme in Pers. kanīz and Kurdish kinik); Old Iranian *kata- “home, house” (Dimlī kaya, čē, Ṭālešī ka, Gūrānī ka, Tatī kā, Galīnqaya kar, Harzanī kar, čār, Aftarī kiye; cf. in the Central dialects Ḵūnsārī kī(y)a, Nāʾīnī kiya; marginal lexeme in Pers. kade and Kurdish kadīkirin “to domesticate (animals)”); Old Iranian *ragu- “quick, swift” (Parth. raγ, Dimlī ṟau, Harzanī rav, Ṭālešī ra, Tatī rav, Semnānī rayk, cf. Oss. räw, rog “light,” versus Pers. zūd); Old Iranian *uz-ayara- “yesterday” (Av. uzaiiara- “afternoon,” Dimlī vīžēr(ī), vīžēr, Gūrānī uzera, Harzanī, Tātī zīr, Tākistānī, Ṭālešī azīra, Aftarī yezze, versus Pers. dī-rūz); Old Iranian *waxš- “burn” (Parth. wxšyndg “blazing,” Dimlī vaš or viš-, Harzanī vaš-, Ṭālešī vaš-, Tatī vaš-, versus *sauc- in Pers. sūḵtan, etc.); Old Iranian and common Northwest Middle Iranian *xšwipta- “milk” (Av. xšuuipta-, Parth. šift, Dimlī š/sit, Gūrānī šit, šifta, Ṭālešī šit, Harzanī, Aftarī šet, Tātī še(r)t, versus Pers., Kurdish šīr < *xšīra-); Old Iranian *upa-sar(a)daka- “spring(time)” (Mid. Pers. ābsālān, Dimlī ūsāṟ(ō), vazārī, Ṭālešī āvāsōr, Harzanī āvāsōr, classical Pers. ābsālān); Avestan vazdah- “fat” (Dimlī vazd “fat, oil”; cf. Kurdish baz); and Parthian wāš “fodder” (Dimlī vā/ăš/s, Ṭālešī, Māzandarānī vāš, Aftarī vāšt, Semnānī voš, versus Parthian gwyʾw, Pers., Kurdish giyāh, gīhā).

Also to be noted is Dimlī ṟīz, ṟēs “rice” (*wrī/ĭzna-; cf. Sogd. ryz-, versus Pers., Kurdish, etc., berenǰ < *wrī/ĭnza-). Relatives of the negative particle Dimlī činyō/ā “no, not” are found in Harzanī čini(ya) and Āẕarī čī/ĭnī/ĭ.

Words found only in Dimlī include angāz, hangāž “plough handle” (< *han-gāza- < *gāza- “take, accept” found in Sogd. ptγʾz-, Khotanese pajāys-, etc.; it cannot be from Armenian; see Vahman and Asatrian, p. 272); āz “generation, offspring” (Man. Mid. Pers. āzn(ān), Arm. lw. < Parth. azn “people, generation,” azniw “noble”); āz(i) “branch” (Mid.Pers. azg, Arm. loanword from Parthian azg “race, kind, nation”); ask(i) “goat” (Avestan aza-, Mid. Pers. az(ag); different from Kurdish āsk “deer” from *āsuka-, cf. Mid. Pers. āhūg, Pers. āhū); gauš “weak, coward, greedy” and gaušakay “weakness, cowardice” (possibly related to Sogd. γβs- “to be fatigued”); haw(i) or hiw(i) “laughter,” hawāyīšʾ present stem hwī/ĭn- “to laugh” (cf. Oss. xūdln); kay “play, game” (Mid. Pers kadag “game, joke,” Sogd. kʾtʾk-, Arm. lw. < Parth. katak “joke”; cf. Jowšaqānī koy “game”); sīr-, in present stem sīn(a)n- “I love” (< OIr. *srīra-; cf. Av. srīra- “beautiful,” Sogd. šyr’kk “good,” Parth. šīr-gāmag “friend”; probably not from Arm. sēr, sir- “love”; see Asatrian, 1987, pp. 166-67); and vistiš and fīnāyīš (or finā-) “to throw,” fīnyāyīš “to be thrown” (Mid. Pers. wistan “to shoot,” present stem from *wid-na-) with ṟā-vistiš “to spread, lay, put” (Galīnqaya fest-, fesn- “to throw, spread”), cf. Lorī bistan “to put down, to cast a foal” (before time).

Dimlī words without clear Iranian etymologies include diǰn(i) or dižn(i) “rain” (< OIr. *danǰa-? cf. IE *dhengṷo-); for “rain” vāris, vārān and Turkish yāḡmūr are also used in Dimlī.

Of the numerous borrowings from Armenian (exceeding perhaps those from Kurdish or even Turkish) the following may be mentioned: aks/cʾīg “woman, girl,” āvilīk “broom,” bōč, pōč “tail,” būǰūr “small,” gāb “Rheum L.,” hārs “bride,” hēsān “whetstone,” čirtʿān “waterpipe,” gōǰā/ăg(i) “button,” gōm(a) “cattle shed,” hāst “hard, rigid,” hāgōs(i) “furrow,” hīm “root, base,” hēǰ “cross” (Arm. xačʿ), hōllik “hut, shack,” hūrā/ăkʿ “hatchet, ax,” ǰāγ/x(i) “wire mesh,” kʿa/irōn “beam, girder,” kāl “thrashing floor,” kālān(i) “scabbard, sheath,” kʿalandī “scythe,” kiray “lime,” kirya, kirē “Sunday,” kiṟīk “neck,” kōra/ēk “a kind of lentil,” kʿušna/i “rye,” ōzōr “branch,” pāč “pod, grain,” pʿanǰār “vegetable,” pʿūrt “wool,” sāvār “pearl barley, spelt,” sēmiga “threshold,” sūnk/g “mushroom,” xēγ(ō), xīntʿ “mad, insane,” xōr “deep,” xōnj, xōz “pig,” zīl(ik) “sprout.”

Literature in Dimlī

The earliest surviving literary works in the Dimlī language are two poems with identical titles, Mawlūd (Genesis), dating from the late 19th and early 20th centuries. The earlier, consisting of 756 eleven-syllable verses, is by Malā Ahmedē Ḵāsī, the other by ʿOṯmān Efendī, mufti of Siverek. There is also a minstrel tradition going back to the medieval period; a number of Dimlī bards have composed both in their mother tongue and in Turkish, for example, Daymī, Dāvūt Solārī, Pīr Solṭān, ʿAlī-Akbar Čīčak, Yāvūz Tōp, Arif Sāḡ, Sulaymān Yildiz, and Rahmī Sāltok (Zilfi, p. 6).

Nevertheless, Dimlī has attained genuine literary status only in recent decades, owing to the activities of a number of writers, poets, and political leaders (e.g., Eulbekir Pamukçu, Ališan Karsan, Hesen Dewran, Zilfi, Malmisanic, K. Astare, Reme Bir, Hesen Uşen, Heyder, Usḵan), who now live abroad, mainly in western Europe. At present numerous newspapers, magazines, and bulletins are being published in Dimlī (e.g., Piya [formerly Ayre], Raştiye, Ware, Raya Zazaistani), and the number is increasing.

Την βιβλιογραφία και παραπομπές θα βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/dimli

Επιπλέον:

http://www.iranicaonline.org/articles/gurani

http://www.iranicaonline.org/articles/alawi-the-nesba

----------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.: https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250575732

https://issuu.com/megalommatis/docs/zaza_qizilbash_27_9_2019.docx

https://vk.com/doc429864789_619410998

https://www.docdroid.net/l2PwUM9/zaza-kizilmpasides-tis-toyrkias-enantia-se-erntoghan-islamistes-koyrmantzi-kourdoys-kai-oloys-toys-ditikous-docx

Έφεσος, Τουρκία, Ελλάδα, Ψευτοϊστορία, και Μισαλλοδοξία: με Τρομοκράτηση του Μέσου Έλληνα τα ΜΜΕ προετοιμάζουν Εθνική Συρρίκνωση

Ephesus, Turkey, Greece, False History, and Intolerance: by terrifying the average Greek, Greece's Mass Media sets the Stage for National Disaster

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 28η Απριλίου 2018.

Σε αντιπαράθεση με διαφωνούντα αναγνώστη του, ο κ. Μπαϋρακτάρης αναπαράγει πλήθος στοιχείων παλαιοτέρων δημοσιεύσεών μου και συζητήσεών μας, πιστά ακολουθώντας την ερμηνευτική προσέγγιση και το πρότυπο ιστορικής-πολιτισμικής σύνθεσης, τα οποία έχω εισαγάγει. Και έτσι, πολύ ορθά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σήμερα ανήκει εξολοκλήρου στην Τουρκία η πολιτισμική κληρονομιά της Εφέσου - αρχικά γνωστής ως Άπασα χάρη σε χιττιτικά κείμενα της 2ης χιλιετίας τα οποία αγνοούνται ολότελα από την αμόρφωτη, άξεστη, περιθωριακή και ρατσιστική ψευδο-πανεπιστημιακή ελίτ της Ελλάδας.

-------------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/28/έφεσος-τουρκία-ελλάδα-ψευτοϊστορία-κ/ =================================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Ό,τι ακολουθεί είναι ο διάλογος που έγινε με δύο σχολιαστές σχετικά με το σε ποιούς ανήκει η ιστορική, πολιτισμική κληρονομιά της χιττιτικής – ιωνικής (ελληνικής) – ρωμαϊκής – χριστιανορωμέϊκης Εφέσου.

Το βίντεο αφορούσε την Τροία αλλά ο διάλογος επεκτάθηκε στην Έφεσο και γενικώτερες ιστορικές θεωρήσεις.

“Μετά τους Σκοπιανούς & οι Τούρκοι επιχειρούν να παραχαράξουν την ελληνική ιστορία”

https://www.youtube.com/watch?v=IeXAUR9LcL0

Αντίκρουση κι απόρριψη του βίντεο έχει αναπτυχθεί εδώ:

Τροία, Τουρκία, Ελλάδα, Ψευτοϊστορία, κι η Αποβλάκωση του Μέσου Έλληνα από τα ΜΜΕ που προετοιμάζουν Εθνική Συρρίκνωση

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/28/τροία-τουρκία-ελλάδα-ψευτοϊστορία-κι/

(και πλέον: https://www.academia.edu/60670307/Τροία_Τουρκία_Ελλάδα_Ψευτοϊστορία_κι_η_Αποβλάκωση_του_Μέσου_Έλληνα_από_τα_ΜΜΕ_που_προετοιμάζουν_Εθνική_Συρρίκνωση)

A K

Η Τσιλέρ παλαιότερα, δείχνοντας την Έφεσο σε ξένους διπλωμάτες είχε πει: “Είναι έργα των προγόνων μας”.

Σήμερα κάνει το ίδιο κι’ο Ερτογάν.

Μήπως θέλουν να μας πούν ότι είναι ελληνικής καταγωγής, γι’αυτό θεωρούν ότι είναι έργα των προγόνων τους;;;;

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Είχε δίκιο η Τσιλέρ.

Τα μνημεία δεν ανήκουν σε λαούς που χάνονται μέσα στην Ιστορία αλλά σε τόπους που είναι πάντα εκεί.

Έφεσος: η γνωστή από χιττιτικά κείμενα της 2 ης προχριστιανικής χιλιετίας ως Άπασα πόλη της δυτικής Ανατολίας, η ιστορία και τα μνημεία της ανήκουν στην Τουρκία, και όχι στην Ελλάδα.

Τα αρχαιοελληνικά μνημεία κι οι ναοί της Σικελίας είναι έργα των προγόνων των Ιταλών.

Επίσης, οι περισσότεροι Ρωμιοί της Ορθόδοξης Αυτοκρατορίας από το 1071 μέχρι το 1923 έγιναν μουσουλμάνοι (‘τούρκεψαν’).

Οπότε, κι απ’ αυτή την άποψη σωστά τα είπε η Τσιλέρ.

Και θα το καταλάβαιναν όλοι αυτό στην Ελλάδα, αν δεν είχε τυραννικά επιβληθεί από το ξενόδουλο κατεστημένο ένας αντιτουρκισμός κι ένα μίσος που όποιος τα έχει μέσα του δεν είναι Χριστιανός αλλά Σατανιστής.

A K

Οι πρόγονοι φανερώνουν καταγωγή, φυλή, ράτσα. Αν έχει δίκιο, τότε είναι ελληνίδα μουσουλμάνα.

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιά μουσουλμάνα – όταν άρχισαν να καταφθάνουν τουρκικά φύλα (οι Σελτζούκοι 5000 ήταν όλοι κι όλοι – συν γυναιξί και τέκνοις), δεν υπήρχαν Έλληνες, Υπήρχαν ελληνόφωνοι Ρωμιοί κι η αυτοκρατορία ονομαζόταν Ρωμανία..

Μα αυτό είναι οι Τούρκοι κι αυτός ήταν ο εθνικισμός που συνέθεσε ως κρατικό δόγμα ο Ατατούρκ: η πολιτιστική κληρονομιά όλων των λαών της Ανατολίας (Μικρά Ασία + Καππαδοκία + Πόντος + Βόρεια Μεσοποταμία). Όχι μια ταύτιση με τους τουρκόφωνους του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας.

Όποιος έχει πάει σε Ουζμπεκιστάν και Καζακστάν καταλαβαίνει ότι οι Τούρκοι δεν έχουν το σουλούπι των Κεντρασιατών.

Όσο δε για τους παντουρανιστές του Μπαχτσελί που αναφέρονται στον Ατατούρκ: κάθε που μιλάνε, γυρίζει ο Ατατούρκ μέσα στον τάφο του.

A K

Μόνο που η Έφεσος είναι Ελληνικό μνημείο, κι’όχι Ρωμαικό. Στην ‘Εφεσο αναφερόταν όταν έλεγε, ότι ήταν έργα των προγόνων της.

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Εντελώς λάθος. Σου έχουν μάθει (όχι σε σένα προσωπικά αλλά σε όλους όσους κάνετε το ίδιο λάθος) και δεν έχεις απορρίψει μια ψευδέστατη ερμηνεία της Ιστορίας.

Πριν από όλα, η Έφεσος είναι πόλη γνωστή τη 2η προχριστιανική χιλιετία από χιττιτικά κείμενα. Ήταν πρωτεύουσα του ανατολιακού κράτους Αρζάουα κι ονομαζόταν Άπασα.

Το όνομα αυτό παραφθάρηκε σε Έφεσος. Με την άφιξη των Ιώνων δημιουργήθηκε ένας μεικτός πολιτισμός, κι η Ιωνία οργανώθηκε στο Κοινό των Ιώνων όπου αργότερα προσκλήθηκε κι η αιολική αρχικά Σμύρνη.

Ιωνικός είναι ο πολιτισμός της τότε Εφέσου κι ως εκ τούτου πολύ διαφορετικός από εκείνον της δωρικής Σπάρτης. Η επονομασία Έλληνες είναι ένας φτειαχτός όρος.

Όταν έχεις διαφορετικές γλώσσες και διαφορετικούς πολιτισμούς, διαφορετικά πολιτεύματα και διαφορετικές αξίες, τότε έχει δύο ή και περισσότερους πολιτισμούς και να τους δώσεις ένα συγκεφαλαιωτικό όνομα, βοηθάει μόνο στη θολούρα.

Είναι σαν να μου λες ότι σήμερα υπάρχει ‘ευρωπαϊκός πολιτισμός’. Ψέμμα! Άλλο οι Πολωνοί κι άλλο οι Βέλγοι. ‘Άλλο οι Ούγγροι κι άλλο οι Σουηδοί, κοκ.

Τώρα, επειδή έχω πάει στην Έφεσσο κι έχω θαυμάσει τον τεράστιο αρχαιολογικό χώρο, ξέρω ότι σχεόν όλα όσα σώζονται εκεί και κυρίως η πρόσοψη της Βιβλιοθήκης του Κέλσου είναι ρωμαϊκά κι όχι ελληνικά (ή ιωνικά μνημεία).

Η Έφεσος έγινε ρωμαϊκή το 129 π.Χ.. Η Βιβλιοθήκη του Κέλσου κτίσθηκε το 117 μ.Χ. Μιλάμε για σχεδόν 250 χρόνια. Είναι η απόσταση από τον Κοσμά Αιτωλό σε μας σήμερα.

Ο Κέλσος ήταν Ρωμαίος συγκλητικός και ύπατος πιθανώτατα ιωνικής καταγωγής. Το τι ακουγόταν σαν γλώσσα γύρω από εκείνα τα κτήρια ήταν ως επί το πλείστον λατινικά. Τα ελληνικά, τα μελετούσαν (και βέβαια πολλοί ντόπιοι τα μιλούσαν αλλά ανάμεικτα με πολλές λατινικές λέξεις) αλλά αυτοί που ανήγειραν και χρησιμοποίησαν το συγκεκριμένο μνημείο ήταν Ρωμαίοι αξιωματούχοι – όχι Έλληνες.

Ο Κέλσος λεγόταν Τιβέριος Ιούλιος Κέλσος. Ξέρεις κανένα Αχαιό, Αιολό, Ίωνα ή Δωριέα που λέγεται Τιβέριος??????

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Επίσης / Διάβασε:

https://en.wikipedia.org/wiki/Ephesus

https://en.wikipedia.org/wiki/Library_of_Celsus

https://en.wikipedia.org/wiki/Tiberius_Julius_Celsus_Polemaeanus

A K

Τάχω ψάξει και γώ. Τάχεις πολύ μπερδρεμένα μέσα στο μυαλό σου, κι’ούτε σύ δεν καταλαμβαίνεις τι λές.

Εκτός κι’άν είσαι ο “γνωστός”ανθέλληνας παραχαράκτης της ιστορίας, που δέν αναγνωρίζει τα έργα των προγόνων του, κι απο τους Σκοπιανόπληκτους που θέλουν να ονομαστούν τα Σκόπια,” Μακεδονία”.

Αφού η Έφεσος είναι γνωστή απο τη δεύτερη χιλιετία π.χ, πως είναι Ρωμαική; εφ’όσον όπως αναφέρεις, έγινε Ρωμαική το129 πχ;

Επομένως δεν ιδρύθηκε απο τους Ρωμαίους.

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ποιος είναι ο “γνωστός” ανθέλληνας;

Δεν έχω μπερδεμένη την ιστορία στο μυαλό μου αλλά εσύ κι οι περισσότεροι δεν έχετε καταλάβει ότι σας έμαθαν μια ψευτοϊστορία που βολεύει μόνον τους Άγγλους, τους Γάλλους και τους Αμερικανούς για να κάνουν ένα ψευτοκράτος με μια ψεύτικη ταυτότητα όπως η Ελλάδα ό,τι θέλουν όποτε το θέλουν.

Για κάθε συμφορά που υφίσταται η χώρα ο κύριος υπαίτιος είναι το ψευτοϊστορικό δόγμα κι η διεστραμμένη ταυτότητα που ο κάθε Ρωμιός Ορθόδοξος σχηματίζει και πιστεύει ότι έχει.

Η χώρα θέλει οριστική διάλυση κι ανασύσταση. Άλλωστε, όταν λέμε ότι οι αγωνιστές του 1821 προδόθηκαν, αυτό λέμε. Το σατανοκράτος αυτό του σιωνισμού και της μασωνίας πρέπει να διαλυθεί για να σωθεί η Ρωμιοσύνη. Γιατί όσο παραμένει υπαρκτή η ψευτο-Ελλάδα τόσο προχωρεί η σιωνιστική ατζέντα της εξόντωσης του γένους μας.

Ο Μακρόν ετοιμάζει τον Τάφο της Ελλάδας και της Ευρώπης: φέρνει 200 εκ. Αφρικανούς μέσα στα επόμενα 30 χρόνια

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/19/ο-μακρόν-ετοιμάζει-τον-τάφο-της-ελλάδα/

Μα γιατί μπερδεύεις την Ιστορία έτσι;

Άλλο ο τόπος σε μια α’ περίοδο που τότε αναφέρεται σε ιστορικά κείμενα για πρώτη φορά (χιττιτική – ανατολιακή περίοδος),

άλλο ο τόπος σε μια β’ περίοδο που αναφέρεται σε μεταγενέστερα κείμενα (ιωνική – αρχαία ελληνική περίοδος),

άλλο ο τόπος σε μια γ’ περίοδο που και αναφέρεται σε άλλα κείμενα και που από τότε σώζονται τα περισσότερα μνημεία που βρίσκονται εκεί (ρωμαϊκή περίοδος),

άλλο ο τόπος σε μια δ’ περίοδο όταν εκχριστιανίζεται κι αναφέρεται στην Αποκάλυψη (χριστιανορωμαϊκή περίοδος), κοκ.

Η Ιστορία τις περισσότερες φορές είναι μια συνέχεια και μια ανάμειξη. Λίγες φορές λόγω ολοσχερούς εξόντωσης υπάρχει διακοπή κι αλλαγή.

Βεβαίως η Έφεσος δεν ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους. Αλλά τα εκεί σωζόμενα μνημεία είναι ρωμαϊκά. Δεν είναι ούτε χιττιτικά, ούτε ιωνικά-ελληνικά, ούτε σελτζουκικά-τουρκικά. Αλλά όλη η ιστορική κληρονομιά ενός τόπου βρίσκεται στα χέρια της σημερινής χώρας όπου ο τόπος αυτός (ο κάθε τόπος) ανήκει.

Με ένα βήμα παραπάνω λοιπόν η Τσιλέρ θα καταλάβαινε ότι οι πρόγονοί της δεν ήρθαν από τις στέππες της Κεντρικής Ασίας αλλά ήταν ντόπιοι ελληνόφωνοι Ρωμιοί Ορθόδοξοι που μια στιγμή αλλαξοπίστησαν.

Ο Αντιτουρκισμός είναι βαλτός από ντόπια όργανα Άγγλων, Γάλλων κι Αμερικανών έτσι ώστε να δημιουργήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και ν’ απομακρύνει τα δυο τμήματα του ίδιου γένους από την προοπτική του να επανωθούν.

Οι μισαλλόδοξοι αντι-Τούρκοι, αν δουν την καταστροφή που έφεραν στην Ρωμιοσύνη, θα αυτοκτονήσουν.

A K

Ενώ οι Τούρκοι εκτός απο γενοκτονίες, πολέμους, 400 χρόνια σκλαβιάς, σε χώρες που δεν τους ανήκαν, ήταν αγγελούδια. Ακόμα και σήμερα οι απόγονοι των Σελτζούκων παραμένουν βαρβαροι,όπως βάρβαροι είναι και οι τουρκορωμιοί απόγονοι των αρχαίων ρωμαίων.

Και παρεπιπτόντως, για ποιά ένωση μιλάς; Αυτή που προωθούν όσοι θέλουν να Τουρκέψουμε; Όσοι έχουν την επιθυμία να τεθούν υπό την αιγίδα του Ερτογάν, να πάνε στη Τουρκία, και ν’αφήσουν τους Ελληνες ήσυχους, αρκετά υπέφεραν απο τους βάρβαρους Τούρκο- μόγγολους, ισλαμιστές.

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Αυτό δεν είναι απάντηση σε τίποτα από όσα σου είπα. Κι επιπλέον είναι και λαθεμένο και μισαλλόδοξο. Αν θα είχες σπουδάσει 10 χρόνια σε πανεπιστήμια στη Γερμανία, την Αμερική, την Ρωσσία ή την Κίνα κι αν είχες ειδικευθεί σε σελτζουκικό, οθωμανικό, άλλους τουρανικούς και μογγολικό πολιτισμό, δεν θα έδειχνες τόσο αμόρφωτο χαϊβάνι!

Πρέπει να καταλάβεις ότι είσαι το θύμα αυτών που σε κυβερνούν και που σε βούλιαξαν σε μια ψευτο-ιστορία για να γίνεις του χεριού τους τόσο όσο όταν βγάζεις από το στόμα σου αυτά τα ξερατά που κάνουν σίγουρη την εξαφάνιση της Ρωμιοσύνης με τη διάλυση του ελληνικού κράτους.

Το ότι οι Τουρκορωμιοί είναι απόγονοι των αρχαίων Ρωμαίων είναι άλλη μια απόδειξη του τρομερού κόμπλεξ κατωτερότητας που νοιώθεις για την κακομοιριά στην οποία σε βούλιαξε το κατεστημένο που έκανε τη χώρα σου ένα σκουπίδι του κλώτσου και του μπάτσου.

Όσο για τις γενοκτονίες που ψευδέστατα αποδίδουν στους Τούρκους αυτοί που ξεφτιλίζουν τη σημερινλη Ελλάδα, αυτές πρέπει να ήταν τίποτα μπροστά στο τι κάναμε εμείς που είχαμε και μεγάλο αυτοκράτορα που επονομάσθηκε Βουλγαροκτόνος! Παγκόσμια πρωτοτυπία γενοκτόνων!

Έχω μια συμβουλή να σου δώσω: φτύσε τη χολέρα που άλλοι σου έχουν βάλει μέσα σου. Οδηγεί σε θάνατο. Ένας Χριστιανός στέκεται στην Αγάπη.

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Βλέπεις πόσο φοβιτσιάρη σε έχουν καταντήσει; Θλιβερό! Ποιος σου είπε ότι μου αρέσει ο Ερντογάν; Έχω γράψει επανειλημμένα εναντίον του.

Κι ακόμη χειρότερα, ποιος σου είπε ότι μια επανένωση των ελληνόφωνων Ορθοδόξων Ρωμιών με τους τουρκόφωνους Μουσουλμάνους Ρωμιούς σημαίνει ότι εμείς θα τουρκέψουμε κι όχι ότι εκείνοι θα ρωμιο-συνειδητοποιηθούν;

Και ψέμματα τα περί ισλαμιστών! Ούτε το 25% των Τούρκων δεν είναι πιστοί μουσουλμάνοι. Φανατικοί δεν πρέπει να είναι πάνω από 10%. Οι κεμαλικοί των δυτικών και νότιων παραλίων, της Σμύρνης και της Πόλης είναι πολύ κοντά μας.

Σε έχουν τυφλώσει κι όχι μόνο δεν βλέπεις αλλά και φοβάσαι από πάνω. Έτσι καταντήσανε σήμερα τον άλλοτε λεβέντη Ρωμιό. Κρίμα!

A K

Για πιό λόγο να γίνει αυτή η ένωση; για να γίνουμε “Κούρδοι”; η για να πάρουν το φυσικό αέριο της Ελλάδας και της Κύπρου;

Μια χώρα των 80.000.000 αυτή είναι που θα κάνει κουμάντο, κι’Ελλάδα θάναι μιά επαρχία της Τουρκίας, δεν χρειάζεται πολύ μυαλό, για να το καταλάβει κάποιος.

Όπως και νάχει απ’ότι φαίνεται δουλεύεις για τα συμφέροντα των τούρκων, και παριστάνεις το έλληνα. Δυστυχώς κάτι τέτοιοι σαν και σένα κατήντησαν σ’αυτό το χάλι την Ελλάδα. Δεν έχει νόημα η συνέχιση της κουβέντας μεταξύ μας.

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Εδώ δεν εκφράζεις μόνον φόβο και άγνοια αλλά και πλήρη έλλειψη φαντασίας. Και δεν υπάρχει στον άνθρωπο τίποτα ανώτερο σαν θείο δώρο από την φαντασία. Αλλά βέβαια τόσο νεκρικά είναι τα ψέμματα που επιβάλλει με τυραννικό κατεστημένο που σκοτώνουν τις ψυχές των ανθρώπων και καταντούν τα μυαλά τους κάτι σαν προγραμματισμένα ρομποτάκια ή – πιο απλά – κασέτες που επαναλαμβάνονται.

Ουσιαστικά κάνεις ένα πολύ σημαντικό ερώτημα αλλά αυτό θα το αφήσω για το τέλος.

Σου είπα εγώ να γίνουμε Κούρδοι;

Αλλά ξέρεις γιατί εσύ με ρωτάς κάτι τέτοιο;

Γιατί βαθειά μέσα στο μυαλό σου ξέρεις ότι τα τουρκικά πανεπιστήμια είναι ανώτερα από τα ελληνικά, ότι στην Τουρκία υπάρχουν πολλά ξενόγλωσσα πανεπιστήμια ενώ στην Ελλάδα κανένα, κι έτσι φοβάσαι ότι ο μέσος Έλληνας απλά θα δείξει την κατωτερότητά του μπροστά του μέσου Τούρκου. Κι αυτό είναι αλήθεια.

Αλλά αν προτείνω κάτι τέτοιο, το κάνω επειδή μια τέτοια ένωση θα είναι ταυτόχρονα αποδέσμευση κι απελεύθέρωση του μέσου Έλληνα από την πανούκλα που τον κυβερνάει και θέλει να τον ξεκάνει.

Αυτό δείχνει την αλήθεια: τα τελευταία 10 χρόνια πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες, στην συντριπτική πλειοψηφία τους νέοι έφυγαν εκτός Ελλάδας και με σκοπό να μην ξαναγυρίσουν. Το 2010 φύγαμε η γυναίκα μου και γω. Τότε είχαμε ένα παιδί και τώρα έχουμε 7 και περιμένουμε το 8ο πρώτα ο Θεός.

Εκεί θα μείνουν τελικά όσοι λυμαίνονται τον τόπο, δηλαδή

α) τα καθάρματα του δημοσίου που σαν εγκληματίες κλέφτες απαιτούν να πληρώνουν οι παραγωγικοί άνθρωποι τους κηφήνες,

β) οι κομματικοί παράγοντες και

γ) τα ανώτερα στελέχη του κατεστημένου (από δημοσιογράφους και καθηγητές ψευτοπανεπιστημίων μέχρι κυπατζήδες κι άχρηστους στρατιωτικούς, κι από τους επαγελματίες πολιτικούς μέχρι τους μεγαλοεργολάβους και τους ψευτο-επιχειρηματίες των κρατικοδίαιτων.

Γιατί σ’ έκαναν να πιστεύεις όσα πιστεύεις; Για να κυβερνάνε αυτοί και να πίνουν εις υγείαν του κορόϊδου (εσένα). Εσύ δεν μπορείς ν’αντιληφθείς πόσο κοντά στον πάτο είστε;

Τα όσα πιστεύεις σε αδρανοποιούν κι αυτό ακριβώς επιδιώκουν αυτοί που θέλουν να διαλύσουν την χώρα. Γιατί μόνον 100000 αν ξυπνήσουν και ξεσηκωθούν αποφασισμένοι να κάψουν τα πάντα, οι 300 κακούργοι δεν θα προλάβουν να πάρουν το αεροπλάνο….

Εγώ να δουλεύω για την Τουρκία; Έχω τέσσερις υπηκοότητες, το σπίτι μου είναι στο Καζακστάν, η δουλειά μου σε Κένυα και Τανζανία, και διευθύνω τρεις επιχειρήσεις που έχω συνεταιρικά με Έλληνες από την Αστάνα και το Πεκίνο, με Καζάκους και Ρώσσους από το Καζακστάν, και με Κινέζους. Σκασίλα που θα είχα για να με πληρώσουν ένα ξεροκόμματο οι Τούρκοι!

Τα παιδιά μου πάνε στο γερμανικό σχολείο, ελληνικά και ρωσσικά μαθαίνουν στο σπίτι, κι οι Έλληνες συνεταίροι μου είναι τόσο σημαντικοί που θα πρέπει να πλειοδοτήσει το τουρκικό κράτος για να με πάρει (αν υποτεθεί ότι θα το ενδιέφερα κι αν τρελλαθούμε και σκεφθούμε ότι θα δεχόμουνα). Φαίνεται δεν με ξέρεις. Αυτό το βίντεο (παλιό από προηγούμενο κανάλι που έκλεισε πριν από 14 μήνες) θα σου δώσει μια ιδέα για το σε πόσες και ποιες χώρες έχω ταξιδέψει πριν φύγω στο εξωτερικό για δουλειές:

https://www.youtube.com/watch?v=W0xgJwW-F4Y

Μου λες ότι άνθρωποι σαν και μένα κατάντησαν την Ελλάδα σ’ αυτό το χάλι. Μα οι ιδέες μου, οι θέσεις μου κι οι γνώσεις μου απορρίπτονται από τα καθάρματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα όσο εγώ έχω ζήσει (κι είμαι γεννημένος το 1956).

Αυτοί όλοι πιστεύουν αυτό που πιστεύεις και συ.

Εσύ κυβερνάς την Ελλάδα με τις απόψεις και τις θέσεις, πλην όμως το κατεστημένο σ’ έπιασε κορόιδο και παίρνει εκείνο όλο το κέρδος αφήνοντάς σε με το φόβο που σε λίγο θα γίνει πανικός όταν οι 50000+ ισλαμιστές έμπειροι πολεμιστές που βρίσκονται στην Αθήνα ξεσηκωθούν και σας σκοτώσουν για να σας ληστέψουν.

Τέλος, θα απαντήσω στην ερώτησή σου για να ικανοποιήσω την περιέργειά σου! Για ποιο λόγο να γίνει η ένωση.

Έχεις αναλογιστεί τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε γίνει η ελληνική επανάσταση του 1821 που την υποκίνησαν Άγγλοι και Γάλλοι και που πήραν απόλυτα τον έλεγχό της ήδη πριν από το 1828 χάρη σε καθάρματα στυλ Κωλέττη και Μαυροκορδάτου, διαμορφώνοντας έτσι ένα χρεωκοπημένο κράτος γεννημένο νεκρό ουσιαστικά που δεν δίστασαν να γελοιποιήσουν το 1850 με τα γεγονότα του Πατσίφικο; Ούτως ή άλλως το νεοελληνικό κράτος ήταν άχρηστο πλέον, εφόσον ρητά τα όνειρα των αγωνιστών του 1821 προδόθηκαν – κι αυτό είναι χιλιο-ειπωμένο.

Αν δεν είχε γίνει λοιπόν η ελληνική επανάσταση, η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν θα είχε αποσταθεροποιηθεί, δεδομένου ότι, λαδώνοντας και διαφθείροντας ανυποψίαστους φουκαράδες εδώ και κει και πιέζοντας αποσχιστικές τάσεις σε Ελλάδα, Σερβία, Βλαχία, Αίγυπτο, Λίβανο, Άντεν και Αλγερία, οι Γάλλοι κι οι Άγγλοι προσπαθούσαν να αποδυναμώσουν το κράτος, όπου μετά τους Τούρκους οι Έλληνες ήταν η πολυπληθέστερη ομάδα στην διοίκησή του και στη διπλωματία του. Αναφορικά με την οθωμανική οικονομία του 1820, οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, κι οι Ιουδαίοι ήταν πλουσιώτεροι κι από τους Τούρκους.

Αν δεν είχε αποσταθεροποιηθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία κι οι Έλληνες ήταν σ’ αυτήν ένα από τα τρία οικονομικά ισχυρώτερα έθνη το 1900, όταν θα άρχιζε η εκμετάλλευση των πετρελαίων, η χώρα δεν θα διαλυόταν και τα πετρέλαια των σημερινών Ιράκ, Κουβέϊτ, Σαουδικής Αραβίας, Κάταρ, κι Εμιράτων θα τα εκμεταλλεύονταν οι Έλληνες, οι Αρμένιοι κι οι Ιουδαίοι.

Αυτό σημαίνει ότι μια χώρα από την Αλγερία μέχρι το Ομάν κι από τη Ρουμανία με ελληνικά, τουρκικά κι αραβικά ως επίσημες γλώσσες θα εκμοντερνιζόταν τον 20ο αιώνα χάρη στα τεράστια οικονομικά της έσοδα που θα την έκαναν χωρίς υπερβολή μια από τις 2-3 μεγαλύτερες χώρες του κόσμου. Κι εννοείται ότι δεν θα υπήρχε καθόλου ισλαμική τρομοκρατία που είναι δυτικής επινόησης παρασκεύασμα.

Το μίσος κι η αρρώστεια που ψιθύρισαν οι Άγγλοι κι οι Γάλλοι στ’ αυτιά των Ελλήνων, των Αρμενίων κι άλλων πολλών εναντίον του ίδιου του κράτους τους (της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) ήταν μια σατανική διαστροφή που την πλήρωσαν κι οι Αρμένιοι, την πληρώσαμε και μεις που ήμασταν πολυπληθέστεροι και σε κεντρικώτερη θέση.

Αλλά την μισαλλοδοξία την τιμωρεί ο Θεός. Μισώντας αντί να αγαπάς τον πλησίον σου, γίνεσαι σατανιστής και παύεις να είσαι Χριστιανός.

Έτσι τώρα, είτε σ’ αρέσει είτε όχι, θα πέσει άσχημο τσεκούρι στην Ελλάδα γιατί εδώ πληρώνονται όλα. Η σατανοχώρα που επιτρέπει σε πούστηδες και πλακομούνες να σκοτώνουν τις ψυχές μικρών παιδιών, υιοθετώντας τα, είναι ένα σατανικό αίσχος προ της Τουρκίας (που και βέβαια δεν είναι αγία χώρα – κάθε άλλο!!).

Αντί λοιπόν να επιμένεις στο σκοτεινό αδιέξοδο όπου σε οδήγησαν οι τοποτηρητές των εχθρών του γένους μας, δες την αλήθεια κι η αλήθεια θα σ’ ελευθερώσει.

sakis skoularikis

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Συμφωνω φιλε μου. Εχω εκφραστει κι εγω ετσι, οπως εσυ περιπου, και εχω εισπραξει απο φιλους Ελληνες, μια τεραστια εντυπωση φοβικων τασεων απο μερους τους. Αυτοι που “κινουν νηματα” στην Ελλαδα, εχουν κανει καλη δουλεια. Αυτο που εγραψες, περι ρωμιο-συνειδητοποιησης, δεν το καταλαβαινουν με τιποτα. Σε κουβεντες μου, εχω προσπαθησει να τους το κανω “λιανα”, αλλα και παλι οι παρωπίδες τους, δεν τους αφηνουν να δουν τιποτα.

Συνεχισε να προσπαθεις!!!

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Φχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την παρότρυνση! Νάσαι πάντα καλά!

Φίλε μου, έχουμε δουλειές με φούντες μπροστά μας, και μια και βλέπω ότι είσαι από την Ηλεία, πρέπει να καθαρίσουμε την …… Κόπρο του Αυγείου (!!) που πληρωμένοι πράκτορες της Φραγκιάς και της Μασωνίας, της Αμερικής και του Σιωνισμού έβαλαν σιγά-σιγά και για δυο αιώνες στα μυαλά πολλών διαδοχικών γενεών. Και δυστυχώς δεν είμαστε ο Ηρακλής!

Αλλά πιστεύω ότι η Θεία Πρόνοια έχει από καιρό επιλέξει το γένος μας για κάτι μεγάλο (και μέχρι τώρα ήμασταν πολύ μικροί) κι ένας Άνθρωπος μόνος θα έρθει και θα φέρει την ανατροπή. Αλλά δεν θα είναι ούτε με συνηθισμένο υλι(στι)κό τρόπο, ούτε χωρίς αίμα.

Καλημέρα από Ναϊρόμπι – Κένυα

Νίκος – raktn@inbox.ru

Δανιήλ & Ιησούς ορίζουν ότι στο Πλήρωμα του Χρόνου ο “Υιός του Ανθρώπου” είναι “ο Άρχων των Ελλήνων” και θα εξοντώσει το Ισραήλ

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2017/11/09/δανιήλ-ιησούς-ορίζουν-ότι-στο-πλήρωμ/

sakis skoularikis Α Κ

Εχεις πολυ φοβο μεσα σου φιλε μου. Μπορει καποιος να σε κανει “Κουρδο”, αν εσυ δεν το θελεις;

Φοβασαι μηπως εισαι ευαλωτος σε τετοιο σημειο, ή το ξερεις οτι εισαι; Φιλε μου δεν στα λεω για να σε προσβαλω. Προσπαθω να σου δειξω οτι δεν πρεπει να φοβασαι. Οσο για το “κουμαντο” που λες, να σαι σιγουρος οτι κουμαντο παντα κανει, αυτος που εχει μυαλο. Ποτε τα 80.000.000.

Παρεμπιπτόντως, ειμαι απο Πυργο Ηλειας και δεν εχω γνωρισε ποτε μου Τουρκο, για να μη λες ή νομιζεις.

Τροία, Τουρκία, Ελλάδα, Ψευτοϊστορία, κι η Αποβλάκωση του Μέσου Έλληνα από τα ΜΜΕ που προετοιμάζουν Εθνική Συρρίκνωση

Troy, Turkey, Greece, False History, and the Absurdity of the Average Greeks as due to the State-Controlled Media: leading to National Disaster

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 28η Απριλίου 2018.

Παραπέμποντας σε επιστημονικά άρθρα και ομιλίες μου σχετικά με α) την Χιττιτική Αυτοκρσατορία, β) την σύγκρουσή της με την Αίγυπτο, γ) τις επιπτώσεις του γεγονότος σε περιθωριακούς χώρους, όπως η Δυτική Ανατολία, τα Νότια Βαλκάνια, το Αιγαίο, τα Στενά, και η Μαύρη Θάλασσα, δ) τον συντονισμό των (συγγενών των Χιττιτών) Αχαιών με τα γεωπολιτικά σχέδια της Χαττούσας εναντίον της Αιγύπτου και των (μη ινδο-ευρωπαίων) συμμάχων της σε Δυτική Ανατολία (Αρζάουα, Λούκκα) και Νότια Βαλκάνια (Πελεσέτ / Πελασγοί), ε) τον μυθολογημένο ως 'Τρωϊκό' πόλεμο (αχαϊκή συμπαράσταση στους Χιττίτες), και στ) τις επιδρομές των Λαών της Θάλασσας (αντι-αχαϊκή, αντι-χιττιτική έκρηξη των Πελεσέτ, Λούκκα, διασκορπισμένων Τρωαδιτών, και των λοιπών συμμάχων τους ως εκδίκηση για την αχαϊκή νίκη στην Τροία), ο κ. Μπαϋρακτάρης εξηγεί γιατί η πολιτιστική κληρονομιά της Τροίας σήμερα ανήκει εξ ολοκλήρου στην Τουρκία και όχι στην Ελλάδα.

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/28/τροία-τουρκία-ελλάδα-ψευτοϊστορία-κι/ =======================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Όταν δεν ασχολείσαι με σημαντικές απειλές εναντίον της ακεραιότητας της χώρας σου και της υπόστασης του έθνους σου, κι ασχολείσαι με ασήμαντα θέματα που σου τα έχουν αφηγηθεί με τρόπο ώστε να σε φανατίσουν, τότε η συμφορά έρχεται γρήγορα, εσύ είσαι απροετοίμαστος, κι η συντριβή είναι ισοπεδωτική.

Ο καλύτερος τρόπος αποβλάκωσης εθνών είναι ο εθνικισμός. Αυτό είναι μια πολύ απλή και σύντομη υπόθεση.

Όταν κάποια κέντρα εξουσίας, κυβερνήσεις και διπλωματίες έχουν σχεδιάσει να επιτελέσουν εναντίον μιας χώρας τα σχέδια α’, β’ και γ’, τότε ένα προετοιμασμένο και διαδεδομένο από καιρό ανάμεσα στο υπό απειλή έθνος εθνικιστικό υπόβαθρο χρησιμεύει στο

1) να αποσπάει την προσοχή των περισσοτέρων από την πραγματικότητα (που περιλαμβάνει και τα σχέδια α’, β’ και γ’),

2) να την στρέφει σε κάποιο fake news, σε κάποια ψεύτικα νέα,

3) να συνεπαίρνεται συγκινησιακά ο περισσότερος κόσμος με το ανύπαρκτο θέμα (που παρουσιάζεται ως ‘απειλή’, ‘παραβίαση δικαιώματος’, ‘πρόκληση’, κοκ) κι έτσι

4) κανένας να μην αντιλαμβάνεται την πραγματική απειλή και – κυριώτερο –

5) κανένας να μην προετοιμάζεται για ν’ αποκρούσει την πραγματική απειλή.

Αυτό συμβαίνει με την Ελλάδα σήμερα. Ποιες είναι οι πραγματικές απειλές έχω περιγράψει εδώ:

Σατανιστές Ψευτομασώνοι & Πάντειο Ψευτο-πανεπιστήμιο ετοίμασαν Κράτος Ισλαμικής Τρομοκρατίας ‘Αλ Γιουνάν’ στην Ελλάδα

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/02/27/σατανιστές-ψευτομασώνοι-πάντειο-ψε/

Σε 4 Στάδια Απρόβλεπτου Πολέμου η Τουρκία θα διαλύσει ολότελα την Ελλάδα που είναι 100% Ανέτοιμη

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/14/σε-4-στάδια-απρόβλεπτου-πολέμου-η-τουρκ/

Ο Μακρόν ετοιμάζει τον Τάφο της Ελλάδας και της Ευρώπης: φέρνει 200 εκ. Αφρικανούς μέσα στα επόμενα 30 χρόνια

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/19/ο-μακρόν-ετοιμάζει-τον-τάφο-της-ελλάδα/

Χάνει η Ελλάδα το Αιγαίο; Γεωστρατηγική Ανικανότητα της Ελλάδας να κρατήσει το Ανατολικό Αιγαίο

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/16/χάνει-η-ελλάδα-το-αιγαίο-γεωστρατηγικ/

Για να σωθεί η Ελλάδα, καταργείστε τον Στρατό! Χρειαζόμαστε Ιδιωτικές Στρατιωτικές Εταιρείες και Μισθοφορικό Στρατό εκπαιδευμένο για Μη Συμβατικό Πόλεμο!

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/22/για-να-σωθεί-η-ελλάδα-καταργείστε-τον-σ/

Οι αυριανοί στρατοί θα είναι είτε σαν την Blackwater, είτε σαν τους Ιρανούς Μπασίτζ

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/26/οι-αυριανοί-στρατοί-θα-είναι-είτε-σαν-τ/

Ελληνικός Στρατός: Ανίκανος για Μη Συμβατικό Πόλεμο με Ισλαμιστές! Χρειαζόμαστε Ιδιωτικές Στρατιωτικές Εταιρείες!

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/27/ελληνικός-στρατός-ανίκανος-για-μη-συμ/

Οπλοφορία: Απαραίτητη Προστασία ενάντια σε Λαθρομετανάστες & Ισλαμιστές, πριν η Ελλάδα αιματοκυλιστεί

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/02/25/οπλοφορία-απαραίτητη-προστασία-ενάν/

Εκπαιδευτείτε όπως απλοί Σύριοι πολίτες, πριν σας σφάξουν οι λαθρομετανάστες ισλαμιστές! Δείτε το βίντεο!

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/06/εκπαιδευτείτε-όπως-απλοί-σύριοι-πολί/

Με εθνοπροδοτικό σκοπό ν’ αποτρέψει την ενασχόληση με τα παραπάνω και την οργάνωση – προετοιμασία της ελληνικής κοινωνίας για τα όσα της ετοιμάζουν, ένα άθλιο τηλεοπτικό κανάλι παρεσκεύασε ένα ακόμη fake news, μια αναφορά σε κάτι που ελάχιστα αφορά τον μέσο Έλληνα ο οποίος έχει να προετοιμαστεί για τα μαχαίρια που θα βγάλουν εναντίον του τουλάχιστον 50000 πεπειραμένοι μαχητές ισλαμιστές που έχουν πολεμήσει σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Υεμένη και Συρία και βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα.

Τι είναι ψεύτικη είδηση;

Αυτό ποικίλει.

Μπορεί να είναι κάτι το ολότελα ψεύτικο, αλλά και μπορεί να είναι μια είδηση που δεν αφορά άμεσα ένα λαό αλλά με την κατάλληλη παραμορφωτική σάλτσα μπορεί να τον φανατίσει και να τον κάνει να ξεχάσει την απειλητική πραγματικότητα.

Τροία: η Πόλη του Πριάμου επιστρατεύεται ως fake news στην Ελλάδα!

Η Τροία ανήκει στην Τουρκία.

Δεν αποτελεί τμήμα της ελληνικής ιστορίας παρά μόνον υπό την έννοια ότι εκεί εξεστράτευσαν Αχαιοί σε ό,τι σώζεται ως έπος (κι όχι ως Ιστορία) χάρη στον Όμηρο.

Αλλά η Τροία ήταν μια εχθρική πόλη ενός άλλου λαού που μιλούσε άλλη γλώσσα και που ελλείψει ιστορικών πηγών (δηλαδή ντόπιων επιγραφών σε ντόπια γραφή) δεν μπορεί να ταυτιστεί.

Αλλά πολύ πριν υπάρξει Όμηρος και ήδη πριν γίνει ο Τρωϊκός Πόλεμος η Χιττιτική Αυτοκρατορία, που καταλάμβανε το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής Τουρκίας, σχεδόν όλη τη Συρία, σχεδόν ολο τον Λίβανο, και φυσικά την Αλάσια (όπως λεγόταν η Κύπρος τότε), είχε ανάπτυξη σε Γράμματα, Επιστήμες και Τέχνες ασύγκριτα μεγαλύτερη του μεγαλύτερου αχαϊκού βασιλείου, δηλαδή των Μυκηνών.

Και στα Αρχεία της Χαττούσας, μεγάλης αυτοκρατορικής πρωτεύουσας, μπροστά στην οποία οι Μυκήνες θυμίζουν χωριό για φτωχαδάκια, έχουν σωθεί πολλά κείμενα αναφορικά με την Ταρουΐγια (ή και Ταρουΐσα), δηλαδή την Τροία των μεταγενεστέρων κατά 700 χρόνια ελληνικών κειμένων.

Εννοείται ότι όλα αυτά αφορούν τις σχέσεις της μεγάλης χιττιτικής αυτοκρατορίας με την μικρή πόλη-κράτος των βορειοδυτικών άκρων της Ανατολίας και καλύπτουν μια περίοδο λίγων εκατονταετιών, χονδρικά από το 1600 μέχρι το 1200.

Χιττιτική Αυτοκρατορία και το μικρό βασίλειο της Τροίας

Αυτά όλα, όπως και τα χιττιτικά κείμενα που αφορούν τους Αχαιούς (Αχιγιάουα στα χιττιτικά), έχουν μελετηθεί, αναλυθεί και δημοσιευθεί εδώ και πάνω από 70-80 χρόνια σε επιστημονικά περιοδικά, τόμους συνεδρίων, βιβλία, εγχειρίδια.

Γιατί δεν έχετε ακούσει τίποτα σχετικά;

Γιατί το υπόδουλο στην Γαλλία, την Αγγλία και την Αμερική νεοελληνικό κράτος είναι μια στυγνή δικτατορία που δεν επιτρέπει

1) σε ειδικευμένους επιστήμονες είτε να παρουσιάσουν στοιχεία που μειώνουν το περί Ελλάδας ιστορικό ψέμμα που έχει μέσα στην αμορφωσιά του επιβάλει, είτε να διδάξουν άλλους, μεγαλύτερους κι αρχαιότερους του αρχαίου ελληνικού πολιτισμούς

2) σε ειδικούς ιστορικούς να δημοσιεύσουν βιβλία που να παρουσιάζουν άλλους λαούς κι άλλους πολιτισμούς όπως δεκάδες χιλιάδων τέτοια βιβλία κυκλοφορούν σε όλες τις επιστημονικά προηγμένες χώρες

3) σε κατάλληλα εκπαιδευμένους δημοσιογράφους να παρουσιάζουν σε σωστά ενημερωτικά ρεπορτάζ στοιχεία για άλλους αρχαιολογικούς χώρους, μνημεία, κείμενα και πολιτισμούς έτσι όπως αυτά γίνονται αφείδωλα γνωστά σε όλες τις μορφωτικά ανεπτυγμένες χώρες

4) σε σωστά προετοιμασμένους συγγραφείς να συμπεριλάβουν στα σχολικά εγχειρίδια της κατώτερης και της μέσης εκπαίδευσης όλους τους άλλους πολιτισμούς στην απαραίτητη έκταση ώστε να μην παραμένει ο Έλληνας μαθητής ένα οικτρό ομφαλοσκοπικό στουρνάρι ή απλώς ένας Νεάντερταλ στον 21ο αιώνα.

Σύγχρονη αναπαράσταση της Τροίας όπως θα ήταν στα τέλη της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας

Γιατί γίνονται όλα αυτά;

Για να δημιουργηθεί το ανώμαλο, άρρωστο, διεστραμμένο, σκοταδιστικό, εθνοκεντρικό υπόστρωμα ψευτο-εκπαίδευσης και ψευτοπαιδείας στον μέσο Έλληνα, να τον κάνει να εθιστεί στην άγνοια του άλλου, στην λαθεμένη ταυτότητα που του προσέδωσαν, στην αλαζονεία και στη μισαλλοδοξία που είναι εγγύηση για αυτο-εγκλωβισμό σε αδυναμία και για αυτοκαταστροφή.

Πολιτισμική ιστορική κληρονομιά είναι διεθνώς υπόθεση τόπου κι όχι φυλής

Κάθε χώρα τιμάει τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο έδαφός της. Δεν χρειάζεται να υπάρχει φυλετική συνέχεια μέσα στην Ιστορία για να τιμάς, να μαθαίνεις και να παρουσιάζεις στο κοινό (ντόπιο και ξένο) τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μνημεία της χώρας σου.

Οι Σουμέριοι είναι φυλετικά άσχετοι με τους Ιρακινούς που είναι στην πλειοψηφία τους Αραβόφωνοι Αραμαίοι αλλά οι Ιρακινοί μελετούν σουμεριακούς αρχαιολογικούς χώρους κι εκθέτουν σε μουσεία σουμεριακά μνημεία.

Οι Ελαμίτες είναι φυλετικά άσχετοι με τους Ιρανούς που απαρτίζονται από πολλά και διαφορετικά έθνη (Αζέρους, Πέρσες, Αραμαίους, Τουρκμένους, Γκοράνι, Λορί, Μπαχτιαρί, Μπαλούτς, κα) αλλά οι Ιρανοί μελετούν ελαμικούς αρχαιολογικούς χώρους κι εκθέτουν σε μουσεία ελαμικά μνημεία.

Οι Ετρούσκοι είναι φυλετικά άσχετοι με τους Ιταλούς που είναι στην πλειοψηφία τους απόγονοι των Ρωμαίων αλλά οι Ιταλοί μελετούν ετρουσκικούς αρχαιολογικούς χώρους κι εκθέτουν σε μουσεία ετρουσκικά μνημεία.

Οι Σκύθες κι οι Έλληνες είναι φυλετικά άσχετοι με τους Ρώσσους που είναι στην πλειοψηφία τους ένα σλαβικό έθνος αλλά οι Ρώσσοι μελετούν σκυθικούς κι ελληνικούς αρχαιολογικούς χώρους κι εκθέτουν σε μουσεία σκυθικά κι ελληνικά μνημεία.

Θα μπορούσα να συνεχίσω φτειάχνοντας ένα μακροσκελέστατο κατάλογο. Η πραγματικότητα είναι μία. Η ιστορική κληρονομιά δεν είναι υπόθεση φυλετική αλλά τοπική.

Από ένα τόπο στις περισσότερες περιπτώσεις πέρασαν πολλά έθνη κι η ιστορία του τόπου περιλαμβάνει όλων αυτών τα μνημεία.

Πολύ περισσότερο, ο λαός ή οι λαοί που ζουν σήμερα σε ένα τόπο έχουν αυτοδίκαια κληρονομήσει την πολιτισμική κληρονομιά που άφησαν στο πέρασμά τους όλα τα έθνη που ανέπτυξαν πολιτισμό στον τόπο εκείνο.

Όπως η Ελλάδα δικαιούται να τιμάει, ερευνά, διατηρεί, αναδεικνύει και παρουσιάζει δημόσια σε μουσεία αιγυπτιακά, μινωϊκά, ρωμαϊκά, οθωμανικά και άλλα μνημεία που ανεσκάφησαν στο έδαφός της, έτσι κι όλες οι χώρες του κόσμου δικαιούνται να πράττουν ανάλογα.

Πως η Τροία μετατράπηκε σε fake news για τους θεατές ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών;

Αυτό είναι απλό.

Όπως υπάρχουν στη Ρωσσία μουσεία με σκυθικά και κιμμεριακά μνημεία, έτσι κι η Τουρκία διαθέτει κι ιδρύει μουσεία για χιττιτικές, φρυγικές, ιωνικές-ελληνικές, καρικές, ρωμαϊκές κι άλλες αρχαιότητες.

Σύντομα εγκαινιάζεται ένα μουσείο στον αρχαιολογικό χώρο της Τροίας. Τίποτα πιο φυσιολογικό απ’ αυτό για την Τουρκία. Και τίποτα πιο άσχετο για την Ελλάδα, εφόσον οι αρχαίοι Τρωαδίτες δεν ήταν ελληνικό φύλο. Αλλά και ελληνικό φύλο να ήταν, όπως οι Ίωνες κι οι Αιολοί, ή οι Ατταλίδες της Περγάμου, η Τουρκία ως κράτος κι οι Τούρκοι ως έθνος έχουν σήμερα κάθε δικαίωμα να ερευνούν, ανασκάφουν, δημοσιεύουν κι εκθέτουν τα μνημεία κάθε τόπου της τουρκικής επικράτειας, διότι έχουν ντε φάκτο κληρονομήσει όλη την ιστορική κληρονομιά του συγκεκριμένου χώρου.

Σύγχρονο ομοίωμα του Δούρειου Ίππου βρίσκεται εδώ και πάνω από 60 χρόνια στην είσοδο των Δαρδανελλίων.

Αλλά τα νεοναζί, ρατσιστικά, σκοταδιστικά και σατανιστικά τηλεοπτικά κανάλια της σημερινής χρεωκοπημένης Ελλάδας, δηλαδή της ξεφτιλισμένης χώρας-περίγελου της υφηλίου, έβγαλαν άναρθρες κραυγές μιλώντας για παραχάραξη της Ιστορίας επειδή η Τουρκία ετοιμάζεται να εγκαινιάσει το συγκεκριμένο μουσείο.

Πιο συγκεκριμένα:

1. Κατηγορούν τον Ερντογάν ότι “οικειοποιείται” τον Τρωϊκό Πόλεμο!

Αυτό είναι ηλίθιο, ψεύτικο κι εξυπηρετικό του σιωνιστικού στόχου να παρουσιαστεί ο πολιτικά αδύναμος και καταρρέων Ερντογάν ως παντοδύναμος.

Ο Τρωϊκός Πόλεμος έγινε επί εδάφους που ανήκει στην Τουρκία σήμερα, συνεπώς ως ιστορική κληρονομιά ανήκει στην Τουρκία κι όχι στην Ελλάδα.

Πολύ περισσότερο, εφόσον η Τροία βρίσκεται επί τουρκικού εδάφους.

Ό,τι ανήκει στην Ελλάδα είναι οι αρχαιοελληνικές κειμενικές αναφορές στον πόλεμο που έκαναν οι Αχαιοί εναντίον της Τροίας.

Άλλωστε μόνον διανοητικά ανάπηρα και ρατσιστικά απόβλητα μπορούν να ισχυρισθούν ότι την Τροία δικαιούνται να οικειοποιηθούν οι Έλληνες εφόσον οι πρόγονοί τους πήγαν και κατέστρεψαν εκείνο τον τόπο!

2. Λένε ότι η Τροία κι ο Όμηρος είναι “άρρηκτα συνδεδεμένα” μεταξύ τους ονόματα αλλά αυτό είναι πολύ σχετικό κι αρκετά λάθος.

Ναι, συνδέονται τα δυο ονόματα, αλλά η Τροία συνδέεται πολύ περισσότερο με τους Χιττίτες, την πρωτεύουσα της χιττιτικής αυτοκρατορίας Χαττούσας, και τα χιττιτικά ιστορικά κείμενα που αναφέρονται στην Τροία και στις σχέσεις της με τους Χιττίτες.

Οι αναφορές του Ομήρου στην Τροία, παρά την ιδιαίτερη σημασία που είχαν για τους αρχαίους Έλληνες των χρόνων του, είναι δεύτερης διαλογής, μεταγενέστερες, ατεκμηρίωτες κι επικού χαρακτήρα αφηγήσεις με πολλές μυθολογήσεις, αν συγκριθούν με τα σύγχρονα της Τροίας χιττιτικά κείμενα.

Τα βαρβαρικά λόγια της αμόρφωτης παρουσιάστριας είναι σαν να θέλει να πει κάποιος ότι ένα σημερινό κείμενο για την Άλωση της Πόλης γραμμένο από ένα λογοτέχνη μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία από το ιστορικό χρονικό του Σφραντζή που ζούσε τότε κι έγραψε τότε.

Αληθινός χάρτης της γεωγραφικής τοποθεσίας της Τροίας

3. Ισχυρίζονται ότι η Τουρκία καπηλεύεται τον Τρωϊκό Πόλεμο κάτι που είναι τόσο τρελό όσο το να κατηγορούσε η Ιταλία την Ελλάδα ότι καπηλεύεται την ναυμαχία στο Άκτιο, αν η Ελλάδα έστηνε εκεί ένα μουσείο με αναφορές στο ιστορικό γεγονός του 31 π.Χ. Σκέτη παράνοια δηλαδή.

Ψεύτικος χάρτης της γεωγραφικής τοποθεσίας της Τροίας: όταν ένας τόπος απομονώνεται από την ευρύτερη περιοχή στην οποία εντάσσεται και διά καταλλήλων αποκοπών εμφανίζεται σε ένα λάθος ξεκομμένο τμήμα της ευρύτερης περιοχής, τότε η αντίληψη του μέσου αναγνώστη / θεατή επηρεάζεται εσφαλμένα και δημιουργούνται σε κείνον ψευδείς εντυπώσεις κι αντιλήψεις.

Παράδειγμα: Αν η Βουλγαρία παρουσιάσει ως ‘χάρτη της Τροίας’ την έκταση που περιλαμβάνει τη Βουλγαρία, τη βορειοδυτική Τουρκία, την ελληνική Θράκη και Μακεδονία και το Βόρειο Αιγαίο μέχρι μόνο τη Μυτιλήνη, ο χάρτης αυτός θα είναι επίσης ψεύτικος.

4. Βλακωδώς διατείνονται ότι οι χολυγουντιανές ταινίες για την Τροία ‘έκαναν γνωστή τη χώρα μας σε κάθε γωνιά του πλανήτη’.

Αυτό το ψέμμα μόνον ένα αυτιστικό μπορεί να το πει γιατί, από όσους είδαν την ταινία, εκείνοι που αγνοούσαν την Τροία πριν δουν την ταινία, αφού την είδαν, αν έψαξαν σε εγκυκλοπαίδειες και βιβλία, βρήκαν μόνον ότι η Τροία ανήκει στην Τουρκία.

Οπότε, οι ταινίες αυτές ‘έκαναν γνωστή σε κάθε γωνιά του πλανήτη’ την Τουρκία, κι όχι την Ελλάδα.

5. Η θρασύτατη πουτάνα ψευτο-δημοσιογράφος του STAR Channel, ενός ανθελληνικού καναλιού που, αν και λειτουργεί στην Ελλάδα έχει ξενικό κι όχι ελληνικό όνομα, αναφέρεται και πάλι στον Ερντογάν (ο οποίος πιθανώτατα δεν έχει ιδέα για το θέμα που είναι υπόθεση χαμηλοτέρων κλιμακίων έως και υπουργού) για να πει ότι “τολμά και ανακηρύσσει το 2018 σε έτος Τροίας” – κάτι το απολύτως φυσιολογικό κι αποδεκτό από την ΟΥΝΕΣΚΟ.

Η άρρωστη και διεστραμμένη στάση αυτή θα ήταν ανάλογη με ενδεχόμενη (τρελό και το να το υποθέσουμε) αντίδραση της Ιταλίας σε ανακήρυξη ενός έτους εκ μέρους της Ελλάδας ως έτους της Ρωμαϊκής Αγοράς των Αθηνών ή ως έτους της Καμάρας της Θεσσαλονίκης!!!!

Τέτοια αρρώστεια!

6. Αυτή η βρωμιάρα ψεύτρα παρουσιάστρια αποκαλεί την εν λόγω ανακήρυξη ως ‘άνευ προηγουμένου καπηλεία της αρχαιοελληνικής ιστορίας’.

Από που κι ως που, μια μη ελληνική πόλη κράτος, όπως η Τροία, αποτελεί τμήμα της αρχαιοελληνικής ιστορίας, αυτή η αμόρφωτη τσούλα είναι ανίκανη να εξηγήσει.

7. Η διανοητικώς ανάπηρη και ξεμωραμένη αυτή παρουσιάστρια εκπλήσσεται που οι Τούρκοι αποκαλούν την Τουρκία “πατρίδα της Τροίας”!

Τον λόγο, τον εξηγεί μια γρήγορη ματιά στον κάθε χάρτη της Τουρκίας – αλλά πρέπει αυτός που θα δει τον χάρτη να μην είναι καθυστερημένο.

Με τέτοιες άθλιες μεθόδους στραβώνουν τον μέσο Έλληνα, τον αφιονίζουν με την ψευτοϊστορία που παρουσιάζουν, τον μολύνουν με το βρωμερώτερο ρατσιστικό μίσος που υπάρχει στον κόσμο, έτσι τον κάνουν βαθειά αντιχριστιανό, έκθετο σε τιμωρία και παθητικό, μοιρολατρικό αποδέκτη των συμφορών που του έρχονται πολύ σύντομα.

Ο μέσος Έλληνας έχει μία μόνο δυνατότητα αντίδρασης: να κάψει ζωντανούς όλους αυτούς τους κακούργους δημοσιογράφους που μαζί με τους ψευτοκαθηγητές των μπουρδελο-πανεπιστημίων, τους δημόσιους υπαλλήλους (‘γαμώ τα υπουργεία σας’!), τους εγκληματίες – κομματικούς παράγοντες, και τους άθλιους πολιτικούς είναι η αιτία της καταβαράθρωσης της χώρας.

Η εν λόγω ανιστόρητη παρουσίαση – ψευτο-είδηση του τηλεοπτικού δελτίου είχε αρχικά αναρτηθεί εδώ με τον εξής τίτλο:

“Μετά τους Σκοπιανούς & οι Τούρκοι επιχειρούν να παραχαράξουν την ελληνική ιστορία”

https://www.youtube.com/watch?v=IeXAUR9LcL0

Σχολιασμένο κατάλληλα το βίντεο βρίσκεται εδώ:

Τροία: η Πόλη του Πριάμου επιστρατεύεται ως fake news στην Ελλάδα!

https://ok.ru/video/693559822957

https://vk.com/video434648441_456239578

Η πραγματική ιστορία των χιττιτικών – αχαϊκών – τρωαδιτικών σχέσεων και γενικώτερα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου κατά τον 13ο και τον 12ο προχριστιανικό αιώνα έχει παρουσιασθεί στα ελληνικά από τον κορυφαίο ανατολιστή ιστορικό καθ. Μ. Σ. Μεγαλομμάτη εδώ:

https://www.academia.edu/26287366/Η_Ευρύτερη_Περιοχή_της_Ανατολικής_Μεσογείου_κατά_τον_13ο_και_τον_12ο_Αιώνα_και_οι_Λαοί_της_Θάλασσας_κείμενο_και_σημειώσεις_

https://www.academia.edu/25891943/Η_Ευρύτερη_Περιοχή_της_Ανατολικής_Μεσογείου_κατά_τον_13ο_και_τον_12ο_Αιώνα_και_Οι_Λαοί_της_Θάλασσας_κείμενο_μόνον_

https://www.academia.edu/26344357/Les_Peuples_de_la_Mer_et_la_Fin_du_Monde_Mycénien_-_Essai_de_Synthèse_Historique

Η Ευρύτερη Περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου κατά τον 13ο και τον 12ο Αιώνα και οι Λαοί της Θάλασσας – του Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη

https://oilaoitisthalassas.wordpress.com

http://www.dailymotion.com/video/x4elsox

Κοσμάς / Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Ρωμιός ανάμεσα στη Χριστιανωσύνη & το Ισλάμ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 16η Φεβρουαρίου 2018.

--------------  

Κοσμάς / Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Ρωμιός ανάμεσα στη Χριστιανωσύνη & το Ισλάμ

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/02/16/κοσμάς-μουχάμαντ-σαμσαντίν-μεγαλομμ/  

========================================  

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Από τη συζήτηση που έγινε στο μπλογκ του καθ. Δημήτρη Κιτσίκη με βάση την ερώτηση ενός σχολιαστή.

https://endiameseperiochenea.blogspot.com/2018/02/405.html

Ioannnis February 12, 2018 at 5:29 AM

Γνωρίζετε γιατί ο κος Μεγαλομμάτης, άλλαξε πίστη από χριστιανός σε μουσουλμάνος, και από Κοσμάς σε Μουχάμαντ;

Απάντηση

Περίπου. Αν και είναι ένα θέμα για το οποίο ο ίδιος ο κ. Μεγαλομμάτης, μουσουλμάνος από το 1992 και επίσημα από το 1994, δεν έχει ποτέ γράψει το παραμικρό. Επειδή έχω την τύχη να τον έχω γνωρίσει από κοντά, θα σας μεταφέρω τι μου είπε στην ερώτησή μου γιατί έγινε μουσουλμάνος.

Κοσμάς / Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Χριστιανός Ορθόδοξος που γίνεται Άθρησκος

Αλλά πριν από αυτό, θα πρέπει να διορθώσω κάπως την ερώτησή σας η οποία είναι σωστή μόνον κατά το ήμισυ. Ναι, ο κ. Μεγαλομμάτης γεννήθηκε στην Αθήνα από δύο χριστιανούς ορθόδοξους γονείς γεννημένους στην Ιωνία και στην Παφλαγονία και βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος με το όνομα του πατέρα του πατέρα του, Κοσμάς. Και ναι, ο κ. Μεγαλομμάτης σήμερα είναι μουσουλμάνος με τα δύο ονόματα Μουχάμαντ Σαμσαντίν (κυρ. ‘ο ήλιος της θρησκείας’). Αλλά, και αυτό είναι ιδιαίτερο, αντίθετα με το τι λέτε στην ερώτησή σας, ο κ. Μεγαλομμάτης δεν “άλλαξε πίστη από χριστιανός σε μουσουλμάνος”.

Το ελληνικό επώνυμό τους επήραν οι πρόγονοί του φθάνοντας στην Ελλάδα στην δεκαετία του 1930. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στην Τουρκία η οικογένεια ονομαζόταν Gözübüyükoğlu (Γκιοζουμπουγιούκογλου) και το Μεγαλομμάτης είναι η σωστή ελληνική μετάφραση. Ήταν γεννημένοι στην Κασταμονή ο πατέρας του και στην Καισάρεια ο παππούς του μεγαλέμπορος ζάχαρης στην Τουρκία και χρηματιστής στην Ελλάδα. Στην οικογένειά του, όπως σε πολλές οικογένειες των ενδοτέρων της Μικράς Ασίας υπήρχαν και μουσουλμάνοι και χριστιανοί.

Μιλάει γι’ αυτό ο ίδιος σε μια online συνέντευξή του σε ένα πόρταλ ορισμένων Ορόμο επιστημόνων στις ΗΠΑ (οι Ορόμο είναι ένα μεγάλο, 45 εκ. πληθυσμού, υπόδουλο έθνος μοιρασμένο από τους αποικιοκράτες στις ψευτο-χώρες Αβησσυνία και Κένυα): ” I am Greek citizen of Turkish origin; my father, my mother and my grandparents were all born in the Ottoman Empire. During my childhood, I became familiar with a trilingual phenomenon – Turkish at home, Greek in the streets, and French in school. I belong to a family that had Muslim and Christian members who did not have difficulty in changing their faith while preserving their deepest cultural personality intact – an uncle to my father, named Murad, fought against the British at Basra in 1916, but easily became Christian, and was renamed as Evdokimos when the family decided to move to Greece 14 years later! I belong to a family of merchants – my paternal grandfather was a big sugar merchant from Caesarea of Cappadocia, and later owner of a Brokerage and Securities company at the Athens Stock Exchange. I belong to two families, I mean paternal and maternal, whose members were familiar with extensive travels throughout the Middle East, the Balkans, the Caucasus area, and Central Asia at the end of the 19th and in the early 20th centuries. They were the first to describe to me, when a child at Athens – Greece, all the marvels of the Orient, the pyramids of Egypt, the zikkurat of Ur in southern Mesopotamia, the great palaces of Assurbanipal at Nineveh, nearby Mosul, the ruins of Persepolis, the great Phoenician temple of Baalbek, the majestic Islamic sites of Najaf – Iraq, Shiraz, Esfahan, Samarkand, Damascus, Jerusalem, and Cairo, the wilderness of Baluchistan, the magic coasts of the Red Sea, and of course what was home to them, the majestic and bewitching cities of Anatolia, Caesarea, Castamone, Sebastea, Konya, Malatya, Urfa, Erzerum, Diyarbakir, and of course Istanbul. My mother’s family had a maritime vocation, moving from Izmir/Smyrna in the Western coast of Turkey to the Aegean Sea islands of Cassos and Carpathos, before settling at Athens. It was only normal consequence that before 10 I knew in three languages the real meaning of terms such as ‘Hieroglyphic’ and ‘Cuneiform’ scriptures. And it was only normal for me to accept that ‘borders’ mean nothing to anybody – except the rulers, of course – and that the best way for anyone to see things is to go to the other side of the ‘border’, and see things from there as well!”

http://www.voicefinfinne.org/English/Interviews/Interview_Mega1.htm

Προσέξτε ότι θείος του πατέρα του κ. Μεγαλομμάτη ήταν μουσουλμάνος αξιωματικός του οθωμανικού στρατού και πολέμησε τους Άγγλους στη Βασόρα και την Βαγδάτη! Και 14 χρόνια αργότερα, για να ακολουθήσει την οικογένεια του αδερφού του έγινε χριστιανός ορθόδοξος κι άλλαξε το όνομά του από Μουράτ σε Ευδόκιμος.

Θα βρείτε ολόκληρη την συνέντευξη αναδημοσιευμένη εδώ:

https://www.academia.edu/23432753/Voice_Finfinne_Organization_-_Interview_with_Professor_Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis_on_the_Oromos_Ethiopia_Sudan_Abyssinia_and_East_Africa

Μιλώντας σε μένα για το παρελθόν της οικογένειάς του, ο κ. Μεγαλομμάτης μου είχε χαρακτηριστικά πει: “ήμασταν πάντοτε μία οικογένεια ανάμεσα σε δύο κόσμους”. Αλλά αυτό ήταν μόνον το παρελθόν. Ένα παρελθόν που συμπληρώνεται από την αμειγώς χριστιανική οικογένεια της μητέρας του που είχε γεννηθεί στη Σμύρνη, όπως και η μητέρα της, ενώ ο εκ της μητρός παππούς του κ. Μεγαλομμάτη είχε γεννηθεί στο Κιρκαγάτς του Αξαρίου (Άκ Χισάρ) δηλαδή τα Θυάτειρα. Αυτό το τμήμα της οικογένειας του κ. Μεγαλομμάτη έζησε την μικρασιατική καταστροφή και την πυρπόληση της Σμύρνης. Εγγονή ιερέα, του παπα-Μάρκου Πλυτά που είχε ιερουργήσει στην Σμύρνη, την Κάσο και την Κάρπαθο, η μητέρα του κ. Μεγαλομμάτη ήταν μία βαθειά θρησκευόμενη χριστιανή.

Ο κ. Μεγαλομμάτης μετά τις σπουδές του στην Φιλοσοφική Αθηνών (1974-1978) φοίτησε σε μεταπτυχιακό επίπεδο στη Γαλλία (1978-1981), την Αγγλία (1981-1982), και το Βέλγιο (1983-1984) και ειδικεύθηκε σε 4 διαφορετικούς κλάδους ανατολιστικών επιστημών (ιστορία, ιστορία θρησκειών, αρχαιολογία), δηλ. ασσυριολογία, αιγυπτιολογία, χιττιτολογία και ιρανολογία, και σε πολιτικές επιστήμες (σοβιετολογία), παίρνοντας πολλά μεταπτυχιακά διπλώματα. Παράλληλα παρακολούθησε σεμινάρια σε φοινικικά, βιβλικές επιστήμες, αραμαϊκά, αρχαία υεμενικά, γκεζ (αξωμικά αβησσυνικά), ανατολικούς χριστιανισμούς, γνώση και μανιχεϊσμό.

Μετά την πρώτη συνάντησή μου μαζί του, όταν κύτταξα το βιογραφικό του στο σημείο σχετικά με τα μεταπτυχιακά του μου έκανε εντύπωση πόσο πολλά σεμινάρια και διαφορετικούς τομείς είχε παρακολουθήσει (λεπτομέρειες: https://www.academia.edu/34760195/1_Curriculum_August_2017_-_Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis) και τον ερώτησα σχετικά. Μου είχε απαντήσει ότι επί τρία χρόνια στο Παρίσι, ‘παρακολουθούσε μόνον’ 60-65 ώρες μαθήματα και σεμινάρια την εβδομάδα. Σκεφθείτε το επιπλέον διάβασμα! Στο σύνδεσμο θα βρείτε και ονόματα καθηγητών του ανά χώρα.

Στη συνέχεια, το 1984 άρχισε την ετοιμασία της διδακτορικής διατριβής του στη Γερμανία, σπουδάζοντας παράλληλα σε Συρία, Ισραήλ, Ιράκ, Ανατολική Τουρκία, και Ιράν, μελετώντας τους εκεί αρχαιολογικούς χώρους, και επίσης δημοσιεύοντας δημοσιογραφικού επιπέδου άρθρα.

Οπότε, την διαφορά έκανε στην αρχή η βαθειά ιστορικο-θρησκευτική μελέτη του. Όταν κάποιος διαβάζει στο ασσυροβαβυλωνιακό πρωτότυπο το Ενούμα Ελίς (που ως Γένεση είναι ποσοτικά εκτενέστερη και ποιοτικά ανώτερη περιγραφή της αντίστοιχης βιβλικής) και περνάει διαγωνισμούς σε ιερογλυφικά κείμενα – αιγυπτιακούς μονοθεϊστκούς ύμνους του Αχενατόν (των οποίων αυτούσια μετάφραση στα αρχαία εβραϊκά είναι πολλοί ψαλμοί της Βίβλου), όταν κάποιος σπουδάζει ισιακές λατρείες, μιθραϊσμό, και γνωστικισμούς, τότε βλέπει και την θρησκεία του Αρχαίου Ισραήλ και την Χριστιανωσύνη μέσα σε ένα ιστορικό πλαίσιο πολύ μεγαλύτερο αυτού που είναι γνωστό σε σημερινούς Ιουδαίους και Χριστιανούς. Σ’ αυτό προσθέστε και την ιστορική κριτική των πηγών της Χριστιανωσύνης και την μελέτη των ανατολικών χριστιανισμών, από τους οποίους ο κ. Μεγαλομμάτης ήταν και είναι κοντύτερα στον νεστοριανισμό.

Οπότε, ήδη από το 1984, στα 28 του, ο κ. Μεγαλομμάτης είχε πάψει να είναι χριστιανός ορθόδοξος. Ο ίδιος μου έχει πει αλλά και αρκετά κείμενά του συνηγορούν στο γεγονός ότι έβλεπε πολλά σημεία της Ιστορίας και της Καταγωγής της Χριστιανωσύνης παράλληλα με τον Γάλλο ιστορικό θρησκειών και κορυφαίο ελεύθερο τέκτονα Robert Ambelain.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Robert_Ambelain

https://ru.wikipedia.org/wiki/Амбелен,_Робер

Προσέξτε πόσο μεγαλύτερο είναι το κείμενο της ρωσσικής wikipedia! (προσωπικά έχω μάθει ρωσσικά τα τελευταία 2-3 χρόνια επειδή ζούμε μαζί εδώ στην Κένυα με τους Ρώσσους -από το Καζακστάν- συνεταίρους μας). Εσείς μπορεί να μην ξέρετε ρωσσικά αλλά και μόνο η διαφορά μεγέθους του λήμματος για ένα μάλιστα ‘ξένο’ στη Ρωσσία επιστήμονα θα σας δείξει την ουσία του βάθους της διαφοράς που βλέπετε σε πολιτικο-οικονομικό επίπεδο ανάμεσα στην Γαλλία και τη Ρωσσία. Στη διάρκεια των μεταπτυχιακών του στο Παρίσι, ο κ. Μεγαλομμάτης μου έχει πει ότι είχε συναντηθεί και συζητήσει επί μακρόν και για πολλές φορές με τον Robert Ambelain.

Προσέξτε, φερ’ ειπείν, μια σειρά από εκλαϊκευτικά άρθρα του κ. Μεγαλομμάτη αρχικά δημοσιευμένα στη δεκαετία του 1990! Εδώ φαίνεται να ακολουθεί από κοντά σχετικά δημοσιεύσεις του Robert Ambelain:

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης – Οι Χριστιανισμοί Το Άγνωστο Παρασκήνιο της Δημιουργίας της “Νέας” Θρησκείας Οι Επισημασμένες Αντιφάσεις μεταξύ των Πηγών του Χριστιανισμού: Ευαγγέλια, Πράξεις, Επιστολές

(Και εδώ σε PDF: https://www.academia.edu/49282705/ΟιΧριστιανισμοίΤοΆγνωστοΠαρασκήνιοτηςΔημιουργίαςτηςΝέας_Θρησκείας_1)

Εδώ όμως είναι μια καθαρόαιμη ‘μεγαλομματική’ ιστορικο-θρησκευτική προσέγγιση:

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης – Οι Χριστιανισμοί Το Άγνωστο Παρασκήνιο της Δημιουργίας της “Νέας” Θρησκείας Οι Τέσσερις Ιουδαϊκές Τάσεις & τα Βασικά Θρησκευτικά Ρεύματα της Εποχής

(Και εδώ σε PDF: https://www.academia.edu/49285956/ΟιΧριστιανισμοίΤοΆγνωστοΠαρασκήνιοτηςΔημιουργίαςτηςΝέας_Θρησκείας_2)

Πολλές φορές πρέπει κάποιος να ξέρει να διαβάζει τον κ. Μεγαλομμάτη σωστά. Εδώ δεν εξιστορεί (ούτε υπερασπίζεται) την θρησκευτική θέση των Αχμαντίγια (στο Πακιστάν δεν τους θεωρούν καν μουσουλμάνους αλλά οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι κι ο κ. Μεγαλομμάτης τους υπερασπίζεται σε πολιτικό επίπεδο) περί τον Ιησού (ότι τάχα απεβίωσε στο Κασμίρ) αλλά την ιστορία της θέσης αυτής, δηλαδή πως αυτή προέκυψε ‘ξαφνικά κι από το πουθενά’ και ποια γεωστρατηγικά συμφέροντα εκπροσωπούσε:

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης Τα σκοτεινά χρόνια της ζωής του Ιησού. Τα ταξίδια του σε Περσία, Ινδία & Κασμίρ

(Και εδώ σε PDF: https://www.academia.edu/49291062/ΤαΣκοτεινάΧρόνιατηςΖωήςτουΙησούταΤαξίδιατουσεΠερσίαΙνδίακαιΚασμίρ_)

Και εδώ δίνει το όλο ιστορικό πλαίσιο των χρόνων του Ιησού από τα βρεταννικά νησιά (ρωμαϊκή επικράτεια) μέχρι την Ινδία:

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης – Από την Ιουδαία στο Κασμίρ

(Και εδώ σε PDF: https://www.academia.edu/49293803/ΑπότηνΙουδαίαστοΚασμίρ_From_Judaea_to_Kashmir)

Σου λέει δηλαδή ότι, ναι, είναι αληθοφανές (plausible) ότι ο Ιησούς θα μπορούσε να είχε πάει εύκολα στο Κασμίρ. Δεν ήταν ούτε ‘μακριά’ για τα τότε μέτρα, ούτε ‘επικίνδυνο’.

Οπότε, όπως μου έχει πει ο ίδιος, ο κ. Μεγαλομμάτης, με σχετική δήλωσή του, απέρριψε τον Χριστιανισμό το 1985 και απέκτησε μια νέα ταυτότητα όπου στην ένδειξη ‘θρήσκευμα’ έγραφε ‘άθρησκος’. Καταλαβαίνετε βέβαια ότι αυτό δεν έχει καμμία σχέση με αθεΐα.

Κοσμάς / Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Άθρησκος που αναζητάει να βρει μια θρησκεία

Το πιο ενδιαφέρον ωστόσο (σε μένα που δυστυχώς τον γνώρισα ‘πρόσφατα’, το 2011, και έκτοτε προσπαθώ να βρω και να διαβάσω άρθρα του δημοσιευμένα στα ελληνικά και σε άλλες γλώσσες στις δεκαετίες του 1980 και 1990) είναι ότι, από τότε που ο κ. Μεγαλομμάτης γίνεται άθρησκος, στα άρθρα του είναι εμφανής (τουλάχιστον σε μένα, τώρα) μια προσπάθεια έρευνας, αναζήτησης και ταύτισης μιας πλέον χαμένης θρησκευτικότητας.

Κυττάξτε αυτό:

https://www.academia.edu/23010978/ΜουχάμαντΣαμσαντίνπρώηνΚοσμάςΜεγαλομμάτηςΟδοιπορικόστηνΠερσίατου_Ιμάμη

https://www.academia.edu/23010128/ΟδοιπορικόστηνΠερσίατουΙμάμητουΜουχάμαντΣαμσαντίνπρώηνΚοσμάΜεγαλομμάτη

Εδώ μπορείτε να το δείτε σε βίντεο (δύο συνέχειες) το οποίο ανέβασα επειδή μου άρεσε ιδιαίτερα:

http://www.youtube.com/  &nbsp; watch?v=wB2Ze1v_uA8

http://www.youtube.com/  &nbsp; watch?v=XCLjynFKcCU

Τα δύο βίντεο βρίσκονται εδώ:  

https://vk.com/video429864789_456239043

https://ok.ru/video/333170084440

και

https://vk.com/video429864789_456239044

https://ok.ru/video/333172181592

Αρχικά δημοσιευμένο το 1986, δείχνει ένα νεαρό άνθρωπο που ψάχνει στα πλαίσια του κόσμου στον οποίο ζει την αλήθεια και την πνευματικότητα σε παραμύθια ειπωμένα στο μακρινό χωριό, μακριά από τις μεγαλουπόλεις, την τεχνολογία, τον μοντερνισμό, και τον εκδυτικισμό. Ήταν ηλίθιο που μερικοί, όπως έμαθα από φίλους, τον θεώρησαν τότε φιλο-Ιρανό διαβάζοντας και παρερμηνεύοντας το άρθρο αυτό.

Ναι, υπάρχει αναφορά στην αυτοθυσία των πολεμιστών αλλά το όλο κείμενο περνάει φευγαλέα από τις μεγάλες πόλεις, επικεντρώνεται στα βουνά, τις παραδοσιακές αξίες, τη ζωή κοντά στη φύση, με τα ζώα, την αγροτική καλλιέργεια, τα δάση, παραδοσιακό ετήσιο κύκλο στη φύση, και καταλήγει στην απόλυτη απόρριψη κάθε νεωτερισμού των τελευταίων αιώνων.

Σε ένα βαθμό, το άρθρο αυτό ήταν και μια αντιπολίτευση στον Χομεϊνί της οικονομίας, της πολιτικής, της εξόρυξης υδρογονανθράκων, και του πολιτικοποιημένου σιιτικού ισλάμ που είναι – όπως λέει ο ίδιος ο κ. Μεγαλομμάτης – μια υλιστική ψευτο-θρησκεία όπως κι όλες οι άλλες οι σημερινές που όλες τους είναι “πολύ μακριά από το τι είναι μια πραγματική θρησκεία, δηλαδή μια ψυχοσωματική ένωση και μια υπερβατική επικοινωνία με τον αληθινό κόσμο, τον ψυχικό κόσμο, χωρίς τις σκέψεις, τις θεωρίες και τις ιδεολογίες του υλιστικού περιβάλλοντός μας”.

Προσέξτε εδώ ένα 29χρονο επιστήμονα να επικεντρώνει τις αναζητήσεις του στην τοπογραφία του ….. ασσυροβαβυλωνιακού Κάτω Κόσμου με πολλά αιγυπτιακά, εβραϊκά κι αρχαιοελληνικά παράλληλα:

Τα Σπήλαια: Χθόνιος Χώρος στις Σημιτικές Αντιλήψεις

και https://www.academia.edu/23213198/ΤαΣπήλαιαΧθόνιοςΧώροςστιςΣημιτικέςΑντιλήψειςΤουκαθΜουχάμαντΣαμσαντίνπρώηνΚοσμά_Μεγαλομμάτη

Σημειώνω πάντως ότι στα χρόνια εκείνα, ο κ. Μεγαλομμάτης δεν πορεύθηκε σε ευθεία γραμμή προς το Ισλάμ. Ο ίδιος μας έχει πει ότι στο Ισραήλ (για μεταπτυχιακά, προετοιμασία διατριβής, και έρευνα – με υποτροφία του ισραηλινού κράτους) έκανε μπαρ μιτσβά (Bar Mitzvah), ενώ ο συγχρωτισμός του με τους Γιαζίντι βόρεια της Μοσούλης είχε περιέλαβε σαφώς και κάποια μύηση.

Διαβάστε τις σελίδες 104-110 από το βιβλίο του Έξι Άστρα της Ανατολής (στο τέλος του κεφαλαίου Άμιδα, δηλαδή σχετικά με το Ντιγιάρμπακιρ) όπου αρνείται ολότελα τις διαδόσεις μουσουλμάνων περί του σατανισμού ως θρησκείας των Γιεζιντί και θα καταλάβετε:

και (σε PDF)

https://www.academia.edu/49409404/ΆμιδαΝτιγιάρμπακιρΈξιΆστρατης_Ανατολής_Amida_Diyarbakir_The_Six_Stars_of_the_Orient

Οπότε, όντας για μία περίοδο 7-8 ετών άθρησκος, ο κ. Μεγαλομμάτης προσχώρησε στο Ισλάμ, προφέροντας στο σουνιτικό τζαμί του Καΐρου Αλ Άζχαρ τα γνωστά ‘λα ιλάχ ιλά Αλλάχ’ και ‘Μουχάμαντ αρ-ρασούλ Αλλάχ’.

Ο κ. Μεγαλομμάτης στα χρόνια των αναζητήσεων

Ντιγιάρμπακιρ (Άμιδα) 1984 – έξω από τα τείχη και με φόντο τον Τίγρη

Σαούρ, χωριό κοντά στην Μιντυάτ της επαρχίας Μάρντιν – 1985

Κοσμάς / Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Άθρησκος που ‘προσχωρεί’ στο Ισλάμ

Χαρράν – Κάρραι, Ούρφα (Έδεσσα Οσροηνής) 1994

Εσκί Σουματάρ, Ούρφα 1994

Ο ίδιος ορίζει στο σύντομο βιογραφικό του τα εξής: “Born Christian Orthodox, he adhered to Islam when 36, devoted to ideas of Muhyieldin Ibn al Arabi”.

https://independent.academia.edu/ShamsaddinMegalommatis

Τουρκία 1994

Εδώ πρέπει να σημειώσω προκαταρκτικά ότι ο Μοχυιεντίν Ιμπν Άραμπι, ίσως ο πολυμαθέστερος μουσουλμάνος όλων των εποχών, ήταν ένας σπάνια ανατρεπτικός φιλόσοφος ο οποίος στη διαμάχη Φαραώ – Μωϋσή (θέμα κοινό σε εβραϊκή θρησκεία, Χριστιανωσύνη και Ισλάμ) υποστήριξε τον Φαραώ, λέγοντας ότι ήταν πιο σωστός από τον Μωϋσή κι ότι η Θεϊκή Παρουσία ήταν υπέρ αυτού!

Πνευματικός πατέρας του Τζελαλεντίν Ρούμι (ιδρυτή του τάγματος των Δερβίσηδων), ο Ιμπν Άραμπι υπήρξε ο κορυφαίος μύστης του Ισλάμ και στις Μεκκικές Ενοράσεις (Αλ Φουτουχάτ αλ Μακίγιε) – που είναι μόνιμος σύντροφος του κ. Μεγαλομμάτη (περισσότερο από το κοράνι) – περιγράφει ασύλληπτες ψυχικές εμπειρίες, μετακινήσεις του στον χρόνο, επικοινωνία με ψυχές παλαιοτέρων γενεών (προ του Αδάμ) και άλλα απερίγραπτα θέματα που η σημερινή παγκόσμια τυραννίδα έχει καταδικάσει τον περισσότερο κόσμο σε άγνοια και συνεπώς καθολική παραπληροφόρηση.

Εννοείται ότι ο Ιμπν Άραμπι είναι ‘κόκκινο πανί’ για τα τέρατα του πολιτικού Ισλάμ (Αδελφούς Μουσουλμάνους) και των Ουαχαμπιστών (‘σαλαφιστών’).

Αλλά ας αφήσουμε τον Ιμπν Άραμπι!

Θεραπειά (Ταραμπυά) Σταμπούλ 1995

Προσέξτε τα ρήματα! Η διαφορά από το convert στο adhere είναι χαοτική. Άλλο ‘μετατρέπομαι’ ή ‘προσηλυτίζομαι’ και άλλο ‘προσχωρώ’. Σαφώς πρόκειται για επιλογή θρησκείας εκ μέρους ενός αθρήσκου.

Αλλά δεν έχει να κάνει τίποτα με σύγχρονους σεΐχηδες και ιμάμηδες τους οποίους ο κ. Μεγαλομμάτης θεωρεί αμόρφωτους ψευτο-μουσουλμάνους, όπως άλλωστε θεωρεί όλες τις σημερινές θρησκείες υλιστικά εκτρώματα που απομακρύνουν τον μέσο άνθρωπο από την εναργή αίσθηση της ψυχής του, την ένωση μαζί της, και την λειτουργία του ανθρώπου ως ψυχοσωματικής ενότητας ικανής να εννοεί, να αντιλαμβάνεται και να δρα σε υλικό και σε ψυχικό επίπεδο.

Πολύ καλός γνώστης των λατινικών, ο κ. Μεγαλομμάτης κάτι δηλώνει με την αποφυγή του cum- (convert) και την προτίμηση του ad- (adhere).

Τασουτζού (Taşucu), Μερσίνη 1996

Από τις μεταξύ μας συζητήσεις μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ο ορισμός της Πίστης, τον οποίο δίνει ο κ. Μεγαλομμάτης, βρίσκεται στους αντίποδες του τι ο κόσμος νομίζει ως ‘πίστη’ σήμερα και ταυτίζεται απόλυτα με την σήμερα ξεχασμένη και παρανοημένη, πλην όμως απολύτως κυριολεκτική και σε φυσικό επίπεδο, πρόταση του Ιησού “ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν” (Κατά Ματθαίον, ΙΖ’ 20).

Δηλαδή, δεν είναι η Πίστη μια απλή θεωρητική /ιδεολογική παραδοχή απόψεων, αφηγήσεων, γνωμών, θεωριών και αντιλήψεων του στυλ “εσύ πιστεύεις στον κομμουνισμό”, “εγώ πιστεύω στο ναζισμό”, “αυτός πιστεύει στον βουδισμό”, “αυτή πιστεύει στον μονισμό”, “αυτοί πιστεύουν στον υπαρξισμό” κι “αυτές πιστεύουν στον χριστιανισμό”, κοκ. Πίστη είναι κάτι άλλο. Μια λειτουργία του ψυχικού κόσμου.

Ναι, ερώτησα τον κ. Μεγαλομμάτη, σε μια από τις πρώτες συναντήσεις μας, νομίζω εδώ στην Κένυα το 2012, γιατί έγινε μουσουλμάνος. Μου είπε ότι ποτέ δεν είχε γράψει ή πει σε κάποιον κάτι το σχετικό, ούτε και επρόκειτο, “επειδή η Πίστη είναι μια απολύτως προσωπική λειτουργία και πραγματική, δηλαδή ψυχική, επικοινωνία με τον Θεό, οπότε από τη φύση της δεν μπορεί να αφορά άλλους”.

Στη συνέχεια μου είπε ότι το να τον ρωτάω κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν οξύμωρο επειδή, για να κατανοήσω μια ενδεχόμενη απάντησή του, θα έπρεπε να σπουδάσω και να μελετήσω όλα όσα εκείνος είχε μελετήσει, σπουδάσει και αντιληφθεί ως Χείρα Θεού μέσα στις λίγες χιλιετίες της Ανθρώπινης Ιστορίας.

Αλλοιώς θα ήταν σαν να του ζητήσω να μου μιλήσει σε ασσυροβαβυλωνιακά, μια γλώσσα στην οποία δεν κατέχω ούτε μία λέξη. Οπότε συμπεραίνω προσωπικά ότι η προσχώρησή του στο Ισλάμ, στο ιστορικό Ισλάμ των χρόνων της ακμής της Βαγδάτης και της Ανδαλουσίας και όχι στο σημερινό ψευτο-ισλάμ, ήταν συνάρτηση των ιστορικών, αρχαιολογικών, ιστορικο-θρησκευτικών ερευνών, μελετών και συμπερασμάτων του από την μία πλευρά και υπόθεση υπερβατικών ψυχικών αναζητήσεων από την άλλη.

Στην συνέχεια, τον ερώτησα αν θα μου συνιστούσε να γίνω και γω μουσουλμάνος και μου απάντησε ρητώς “ασφαλώς και όχι”. Συνέχισε λέγοντας ότι ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο για την επικοινωνία και την συνένωση με τον Θεό και για την ολοκλήρωση της αποστολής του εδώ, και ότι δεν υπάρχει θρησκεία η οποία στο αρχικό της ή στο κορυφαίο της σημείο να μην είναι ικανή να οδηγήσει ένα άνθρωπο επιτυχώς στον απώτατο στόχο: το υπερπέραν (και βέβαια εννοείται ότι οι κατά τόπους πολυθεϊσμοί δεν αποτελούν ποτέ θρησκεία για τον κ. Μεγαλομμάτη αλλά αλλοίωση και ξεπεσμό θρησκείας).

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Μουσουλμάνος που υπερασπίζεται τους Αραμαίους Χριστιανούς κι απαιτεί ανεξάρτητο αραμαϊκό χριστιανικό κράτος σε Συρία-Ιράκ

Στην αρχή της γνωριμίας μας, ο κ. Μεγαλομμάτης μου είχε δημιουργήσει μεγάλη περιέργεια επειδή ακριβώς δεν μπορούσα να τον εντάξω κάπου (κι αυτό ήταν αδύνατο) και επειδή σύντομη έστω συζήτηση μαζί του δείχνει ότι και ξέρει πολύ καλά και την Χριστιανωσύνη και το Ισλάμ και τις πρότερες και νυν θρησκείες της Ανατολής, και εύκολα βρίσκει συγγενή προς εκείνον άτομα, στοιχεία, θέσεις και εκφράσεις παντού.

Στην Χριστιανωσύνη έλκουν τον κ. Μεγαλομμάτη πολύ διαφορετικά μεταξύ τους πρόσωπα και ρεύματα. Αλλά μόνον εκείνος θα μπορούσε να εξηγήσει πως συνδυάζει τον Ιωάννη Χρυσόστομο με τον Ιερό Αυγουστίνο, τον Εφραίμ Σύρο με τον Νεστόριο, τον Μιχαήλ Ψελλό και τον Κοσμά Ινδικοπλεύστη. Και ασφαλώς θα είναι ο μόνος μουσουλμάνος με μεγάλη εκτίμηση για τον Ιωάννη Δαμασκηνό, από τον οποίο ωστόσο θεωρεί ο κ. Μεγαλομμάτης ολόκληρη την σημερινή Ορθόδοξη εκκλησία ως απομακρυσμένη και συνεπώς ως αλλοιωμένη.

Και βέβαια, ακριβώς επειδή ο κ. Μεγαλομμάτης (κι επανέρχομαι στην ίδια την ερώτησή σας) δεν ‘απέρριψε την Χριστιανωσύνη για ν’ αποδεχθεί το Ισλάμ’, δεν υπάρχει στον ίδιο κανένα είδος αντίθεσης ή αντιπαράθεσης με την Χριστιανωσύνη. Όταν κάποτε τον είχα ρωτήσει ποιος είναι πιο κοντά στον Θεό, ένας μέσος χριστιανός ή ένας μέσος μουσουλμάνος, μου είχε πει ότι ο πιο κοντινός στον Θεό είναι …. ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός τοῦ ἐν οὐρανοῖς.

Και όταν τον ερώτησα, αν πιστεύει ότι οι θεωρητικοί στυλοβάτες του Ισλάμ είναι πιο ορθοί από τους αντίστοιχους της Χριστιανωσύνης και ότι το Ισλάμ είναι περισσότερο μονοθεϊστική θρησκεία από την Χριστιανωσύνη, τότε μου είπε ότι εξετάζω τις θρησκείες πολύ επιφανειακά και ότι αυτό οδηγεί πάντοτε σε λάθη, και όταν ζήτησα περισσότερες εξηγήσεις, μου έκανε την εξής ερώτηση:

– Κατά πόσον μια θρησκεία με πιο ορθούς θεωρητικούς στυλοβάτες και περισσότερο μονοθεϊστική από μιαν άλλη είναι καλύτερη από την άλλη, αν της άλλης θρησκείας οι οπαδοί είναι πιο ηθικά, πιο ευσεβή και πιο κοντινά στον Θεό άτομα;

Κάϊρο 2002

Και αυτό νομίζω δίνει και την ταυτότητα του κ. Μεγαλομμάτη που βλέπει συνέχεια στο τι υπάρχει πίσω από τις θρησκείες-συστήματα και κηρύγματα. Γι’ αυτό άλλωστε και ο κ. Μεγαλομμάτης συστηματικά και με εκτεταμένη αρθρογραφία ζήτησε από το 2004 και το 2005 την ίδρυση αραμαϊκού χριστιανικού κράτους στον χώρο του Ιράκ και της Συρίας, και ολόθερμα υπερασπίστηκε τους Αραμαίους Μονοφυσίτες (Ενοφυσίτες) και Νεστοριανούς και τους Κόπτες της Αιγύπτου. Αυτούς για τους οποίους ψευτο-πατριάρχες, ψευτο-μητροπολίτες και ψευτο-χριστιανοί δεν έχουν πει ούτε λέξη!

Αλεξάνδρεια 2003

Γι’ αυτό και η μεγάλη αραμαϊκή οργάνωση Αράμ Ναχρίν (‘Αραμαϊκή Μεσοποταμία’) τον τιμάει και τον υπερασπίζεται, επειδή οι αλήθειες τις οποίες αποκαλύπτει ο κ. Μεγαλομμάτης καταστρέφουν αποικιοκρατικά έργα, ατιμίες, εγκλήματα και γενοκτονίες αιώνων:

http://www.aramnahrin.org/English/Muhammad_Shamsaddin_Iraq.htm

http://www.aramnahrin.org/English/Insults_Assyrian_Terrorists_27_6_2007.htm

Αλεξάνδρεια 2006 με την Ευρωπαία Επίτροπο Benita Ferrero–Waldner και τον Αιγύπτιο υπουργό Εξωτερικών Άχμεντ Αμπού ‘λ Γέϊτ (Ahmed Aboul Gheit)

Και συμφωνούν μαζί του ότι τίποτα δεν βαραίνει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το Σαφεβιδικό / Κατζάρ Ιράν ή την σύγχρονη Τουρκία και ότι για όλα τα εγκλήματα στην ευρύτερη περιοχή οι μόνοι ένοχοι είναι η Γαλλία, η Αγγλία, κι η Αμερική. Αναδημοσιεύουν δε σωρεία άρθρων του στα αγγλικά και μεταφράζουν πολλά από αυτά στα ολλανδικά (επειδή υπάρχει μεγάλη συρο-λιβανο-ιρακο-ιρανο-τουρκική αραμαϊκή χριστιανική κονότητα στην Ολλανδία), και εδώ είναι κατάλογοι:

http://www.aramnaharaim.org/English/opinion_analyse.htm

http://www.aramnahrin.org/English/Issue_Iraq.htm

Αμπού Δάμπι 2012

Αναφορές θα δείτε και εδώ:

http://www.aramnaharaim.org/English/ (κεντρική κολώνα)

http://www.aramnahrin.org/English/index_en.htm (κάτω δεξιά)

Μογκαντίσου 2013 – στα δεξιά, μαζί με συναδέλφους του Σομαλούς σε εκδήλωση του πανεπιστημίου στο οποίο εργαζόταν ως μόνος ευρωπαϊκής καταγωγής καθηγητής σε όλη την Σομαλία

(στα αριστερά)

Στους δρόμους του Μογκαντίσου 2013 – σε αυθόρμητη πολιτική εκδήλωση οπαδών του μόλις τότε απελθόντος προέδρου Σεΐχ Σερίφ Σεΐχ Άχμεντ τον οποίο ο κ. Μεγαλομμάτης είχε συστηματικά υποστηρίξει από το 2007, όπως στα εξής άρθρα:

http://www.authorsden.com/visit/viewarticle.asp?id=58660

και

https://pemot5.blogspot.com/2011/05/geeska-africa-somalia-ogaden-oromia.html

Μογκαντίσου 2013 – με Σομαλούς φοιτητές του στην παραλία Λίντο

Σημειωτέον ότι ο κ. Μεγαλομμάτης είχε υπερασπιστεί τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’ ενάντια στις κατηγορίες που είχαν εκφράσει μουσουλμάνοι εναντίον του το 2006. Ενδεικτικά:

https://www.academia.edu/24775355/Benedictus_XVI_may_not_be_right_but_todays_Muslims_are_islamically_wrong_By_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/24778178/Lord_Carey_Benedictus_XVI_and_todays_decayed_Islam_-_Prof._Dr._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/24779064/What_Benedict_XVI_should_say_admonishing_Muslim_Ambassadors_-_by_Prof._Dr._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/24779960/Can_Benedict_XVI_bring_Peace_and_Concord_-_by_Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

Επίσης:

https://www.academia.edu/25317295/Benedict_XVI_between_Constantinople_and_Istanbul_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/25317609/Benedictus_XVI_between_Istanbul_and_Nova_Roma_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Μουσουλμάνος που δίνει προτεραιότητα στην Ουακεφάνα, παραδοσιακή θρησκεία των Ορόμο, κι όχι στους Ορόμο Μουσουλμάνους

Επίσης, μια χαρακτηριστική προσέγγιση του κ. Μεγαλομμάτη σε κοινωνικά – πολιτιστικά θέματα και καταστάσεις των Ορόμο, ενός μεγάλου (45 εκ. πληθυσμός) και ιστορικού κουσιτικού αφρικανικού έθνους ακόμη υπόδουλου στην Αβησσυνία και την Κένυα, δείχνει πολλά.

Οι Ορόμο σήμερα έχουν ένα είδος τριχοτόμησης. Είναι το μόνο έθνος στον κόσμο που, παρά το όμαιμον και το ομόγλωσσον και το μεγάλο παρελθόν του, πιστεύει σε τρεις διαφορετικές θρησκείες: την Ουακεφάνα (παραδοσιακή, μονοθεϊστική θρησκεία των Ορόμο για την οποία έχει συγγράψει αρκετά ο κ. Μεγαλομμάτης βρίσκοντας πολλά παράλληλα με αρχαία αιγυπτιακά μονοθεϊστικά δόγματα), το Ισλάμ, και τη Χριστιανωσύνη.

Αν μάλιστα προσέξουμε ότι και οι Χριστιανοί Ορόμο είναι διαιρεμένοι σε προτεστάντες και καθολικούς (που δέχθηκαν τα κηρύγματα δυτικών ιεραποστόλων), καθώς και σε μονοφυσίτες (στους οποίους επιβλήθηκε μια κοπτική αίρεση ως θρησκεία κατά την κατάληψη των Ορόμο βασιλείων από τους Αμ(χ)άρα κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα), καταλαβαίνουμε ότι η ‘τριχοτόμηση’ είναι στην ουσία θρησκευτική κατάτμηση.

Όμως και η Χριστιανωσύνη και το Ισλάμ μόνον πρόσφατα διαδόθηκαν ανάμεσα στους Ορόμο: τα τελευταία 150-170 χρόνια.

Όταν οι Αμ(χ)άρα κατκατητές προσπαθούσαν να επιβάλουν την κοπτική αίρεση που πιστεύουν, πολλοί Ορόμο, γνωρίζοντας το αντι-ισλαμικό μένος της αμ(χ)αρικής εξουσίας, από αντίδραση έγιναν μουσουλμάνοι καθώς γειτνίαζαν με τους Ογκαντένι Σομαλούς, παραδοσιακούς μουσουλμάνους για πάνω από μία χιλιετία.

Κάϊρο 2014 σε εκδήλωση Ορόμο προσφύγων, βασικός ομιλητής ο κ. Μεγαλομμάτης περιγράφει το κουσιτικό – μεροϊτικό παρελθόν των Ορόμο και φοράει τη μπλούζα με τα σύμβολα του Oromo Liberation Front και τον χάρτη της Ανεξάρτητης Ορομία που θα αποσχισθεί από την Αβησσυνία παίρνοντας επίσης εκτάσεις της Κένυας.

Πάνω σε όλο αυτό το υπόστρωμα, ο κ. Μεγαλομμάτης (που έχει γράψει εκατοντάδες άρθρα για την Ιστορία, τον πολιτισμό και την ανεξαρτησία των Ορόμο τα οποία αναδημοσιεύουν πολλά Ορόμο πόρταλς, ακόμη και των  εξόριστων στην Ευρώπη Ορόμο κοινοβουλευτικών), αν και μουσουλμάνος, δίνει προβάδισμα στην Ουακεφάνα, θεωρώντας την ως πιο αυθεντική έκφραση της Ορομούμα (Ορομό-τητας) του μεγάλου έθνους. Ενδεικτικά:

Oromo Action Plan for the Liberation of Oromia and the Destruction of Abyssinia (Fake Ethiopia)

http://www.oromoparliamentarians.org/English/News_Archive/Oromo%20Action%20Plan%20for%20the%20Liberation%20of%20Oromia.htm

(https://www.academia.edu/35060233/Oromo_Action_Plan_for_the_Liberation_of_Oromia_and_the_Destruction_of_Abyssinia_Fake_Ethiopia_-_2010)

For the Oromos, it´s Now or Never!

http://www.oromoparliamentarians.org/Dhaamsa_bara_haaraa/For%20the%20Oromos,%20it’s%20Now%20or%20Never.htm

(https://www.academia.edu/35056747/For_the_Oromos_it_s_Now_or_Never_2010_)

Kushitic Oromos’ Ancestry in Ethiopia (: Ancient Sudan) vs. Semitic Amharas’ & Tigrays’ (Abyssinians’) Ancestry in Yemen

http://www.oromoparliamentarians.org/English/Facts%20about%20Oromo/Muhammad%20Shamsaddin%20Megamlommatis.htm

(https://www.academia.edu/34046949/Kushitic_Oromos_Ancestry_in_Ethiopia_Ancient_Sudan_and_Semitic_Amharas_and_Tigrays_Abyssinians_Ancestry_in_Yemen)

THE TRUE ETHIOPIA IS SUDAN & THE OROMO NATION, NOT ABYSSINIA

http://www.oromoparliamentarians.org/English/Facts%20about%20Oromo/Oromo-%20Kush.htm

(https://ar-ar.facebook.com/pg/Gadaa-Getachew-Jigi-1658210391147316/posts/?ref=page_internal

και

https://www.academia.edu/34046949/Kushitic_Oromos_Ancestry_in_Ethiopia_Ancient_Sudan_and_Semitic_Amharas_and_Tigrays_Abyssinians_Ancestry_in_Yemen)

Επίσης:

https://www.academia.edu/35057013/The_Astral_Voyage_to_Sublime_Finfinne

Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης: ένας Μουσουλμάνος ικανός για θρησκευτική και ιστορική αυτοκριτική

Αν τα παραπάνω δεν είναι αρκετά, θα πρέπει να προσθέσω και τα υπόλοιπα. Σε μία ερώτησή μου αν το κοράνι είναι το τελικό βιβλίο της Θείας Αποκάλυψης, ο κ. Μεγαλομμάτης μου απάντησε αυτόματα:

– Μα αυτό δεν το δεχόταν ούτε ο Γαζάλι, ο οποίος αν και πολέμησε την Μουτάζιλα, απέτυχε να αποδείξει ότι το Κοράνιο είναι αδημιούργητο και σύναρχο με τον Θεό. Οπότε, κατέληξε ότι στο Πλήρωμα του Χρόνου θα υπάρχει μια πιο ολοκληρωμένη, μία πληρέστερη αποκάλυψη του Θείου.

Κάϊρο 2016

Έτσι, προχωρώντας σε μουταζιλικές θέσεις, ο κ. Μεγαλομμάτης συνέχισε παραβάλλοντας την αναμενόμενη από αρκετούς μουσουλμάνους φιλοσόφους έσχατη αποκάλυψη κατά το Πλήρωμα του Χρόνου με την αναφορά του Ιησού στο Πλήρωμα του Χρόνου, κατά το οποίο – μόνον – καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι, καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος (κατά Ματθαίον, ΚΔ’ 14).

Αυτή η πρόταση του Ιησού, εμφανώς τοποθετημένη μέσα σε πλαίσια αναφορών στο Πλήρωμα του Χρόνου, δείχνει ότι δεν κηρύχθηκαν από την επίσημη χριστιανική εκκλησία όλα όσα εκείνος έλεγε και ότι αυτά θα κηρυχθούν για πρώτη φορά τότε, φέρνοντας μάλιστα το τέλος.

Την Έσχατη Αποκάλυψη, την οποία περιμένουν μετά το Κοράνιο, στο Πλήρωμα του Χρόνου, ορισμένοι μουσουλμάνοι φιλόσοφοι των χρόνων της ακμής του Ισλάμ, και στην οποία αναφέρθηκε ο Ιησούς, ταυτίζει ο κ. Μεγαλομμάτης με την αναφορά στο δέκατο κεφάλαιο της Αποκάλυψης σε ένα ‘βιβλιδάριο’: “Καὶ ἡ φωνὴ ἣν ἤκουσα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, πάλιν λαλοῦσα μετ᾿ ἐμοῦ καὶ λέγουσα· ὕπαγε λάβε τὸ βιβλιδάριον τὸ ἀνεῳγμένον ἐν τῇ χειρὶ τοῦ ἀγγέλου τοῦ ἑστῶτος ἐπὶ τῆς θαλάσσης καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἀπῆλθα πρὸς τὸν ἄγγελον, λέγων αὐτῷ δοῦναί μοι τὸ βιβλιδάριον. καὶ λέγει μοι· λάβε καὶ κατάφαγε αὐτό, καὶ πικρανεῖ σου τὴν κοιλίαν, ἀλλ᾿ ἐν τῷ στόματί σου ἔσται γλυκὺ ὡς μέλι. καὶ ἔλαβον τὸ βιβλίον ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ ἀγγέλου καὶ κατέφαγον αὐτό, καὶ ἦν ἐν τῷ στόματί μου ὡς μέλι γλυκύ· καὶ ὅτε ἔφαγον αὐτό, ἐπικράνθη ἡ κοιλία μου”. (Αποκάλυψη, Ι’ 8-10)

Η μουσουλμανική ταυτότητα του κ.Μεγαλομμάτη είναι λοιπόν σε έντονη αντιπαράθεση με τις πολιτικο-κοινωνικές εκφάνσεις του σημερινού “Ισλάμ των μεγαλουπόλεων”, όπως το αποκαλεί (αναφερόμενος είτε σε ουαχαμπιστές / ‘σαλαφιστές’, είτε στο ‘πολιτικό Ισλάμ’ / Αδελφούς Μουσουλμάνους).

Κι επισύρει έντονη αυτοκριτική η οποία προξενεί διπλή αντίδραση: οι μεν παραδοσιακοί μουσουλμάνοι που ζουν μακριά από αστικά κέντρα και μεγαλουπόλεις, εκείνοι που δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με την πολιτική και την ευτέλειά τη, εκείνοι που περνούν τη ζωή τους χωρίς σύγχρονη τεχνολογία και χωρίς εκδυτικισμό στην καθημερινότητά τους, τον αποδέχονται σχεδόν αυτόματα. Αντίθετα, μουσουλμάνοι που ζουν σε μεγαλουπόλεις συχνά εκφράζουν πρωτοφανή οργή εναντίον του και η έχθρα τους θυμίζει λύσσα.

Η διεισδυτική ματιά του κ. Μεγαλομμάτη στις ιστορικές πηγές τον βοήθησε να βγει έξω από το δυτικό αποικιοκρατικό ψέμμα αναφορικά με την πρώϊμη διάδοση του Ισλάμ. Αυτό το ψέμμα δημιουργεί τους πόλους μιας τεχνητής σύγκρουσης παγκοσμίων διαστάσεων: τους αμόρφωτους αντι-μουσουλμάνους δυτικούς μοντερνιστές και τους αγράμματους αντι-δυτικούς ψευτο-μουσουλμάνους και ψευτο-μοντερνιστές, δηλαδή δύο τεράστια σύνολα που έχουν και τα δύο απόλυτα απωλέσει την ταυτότητά τους και δει τον ‘άλλο’ μέσα από παραμορφωτικούς φακούς. Προσέξτε αυτά:

https://www.academia.edu/25491609/The_Aramaeans_rise_will_transfigure_the_Middle_Eastern_Chessboard_2005_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/25552905/Islam_the_Cultural_Aramaization_of_the_Arabs_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/25553198/Aramaeans_vs.Arabs_The_fight_between_Civilization_and_Barbarism_within_Islam-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/35195555/Modern_Arabic_the_Anglo-French_Tool_of_Islamic_Terrorism_Promotion_2006_

https://www.academia.edu/23699776/Pan-Arabism_the_inhuman_progenitor_of_Islamic_Terrorism_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/25606449/Syria_A_Non-Arabic_Aramaean_Country_Ruled_by_the_Pan-Arabist_Puppets_of_Zionism_and_Freemasonry

https://www.academia.edu/24440473/Syria_Assad_US_Turkey_and_the_Concealed_Reality_the_Aramaean_Identity_of_Syria_-_By_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

Και κυρίως:

https://www.academia.edu/24440061/Arab_Nation_Hoax_Geared_to_Falsify_Islamic_History_Ruin_Varied_Nations_disfiguratively_Named_Arab_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

Κυττάξτε λοιπόν πως ο μουσουλμάνος κ. Μεγαλομμάτης ολότελα απορρίπτει την σημερινή πολιτικοποίηση και χρήση του χετζάμπ/νικάμπ ως ποταπή υποκρισία:

https://www.academia.edu/34460297/About_the_Islamic_Veil_and_the_related_False_Dilemma_and_World_Deception

Γυμνόστηθες, αναφέρει και αποδεικνύει, κυκλοφορούσαν οι μουσουλμάνες σε θερμά κλίματα πριν από 200 χρόνια και δεν υπήρχαν ούτε βιασμοί, ούτε πανσεξισμός, ούτε πορνεία!

Και στα ελληνικά σε δημοσιευμένη απάντηση σε Κερκυραίο παλιό αναγνώστη του στο Τρίτο Μάτι που συμπτωματικά συνάντησα εγώ στο ΥΤ κι έφερα σ’ επαφή με τον κ. Μεγαλομμάτη: https://www.academia.edu/34450027/ΗσημερινήκατάστασητουΙσλάμκαισεποιουςοφείλεται

Το πιο τρομερό είναι το πως κατακρίνει τους περισσότερους μουσουλμάνους για την καθημερινότητα και την ψεύτικη, επίπλαστη λατρεία τους ως υποκριτές και ως στερούμενους κάθε πνευματικότητας υλιστές. Ψεύτικο το Ραμαζάνι και αισχρά τα απερίγραπτα τσιμπούσια μετά το ηλιοβασίλεμα, τονίζει ο κ. Μεγαλομμάτης.

Δεν γινόταν έτσι πριν από 1000 χρόνια το Ραμαζάνι. Δούλευαν κανονικά και νήστευαν. Σήμερα, δεν πάνε στη δουλειά τους και κοιμούνται ολημερίς για να ξυπνήσουν και να φάνε! Κι αυτή τη βρωμιά την αποκαλούν Ραμαζάνι και Ισλάμ.

Ο κ. Μεγαλομμάτης πρώτα τους εγκαλεί να καταργήσουν το ψευτο-Ραμαζάνι τους και στη συνέχεια καταγγέλλει τους τυραννικούς ψευτο-μουσουλμάνους σεΐχηδες που θέλουν να σκαρτέψουν και να εκσατανίσουν όλους τους μουσουλμάνους υποχρεώνοντάς τους να υποκρίνονται και να ενεργούν έτσι όπως δεν επιθυμούν. Σε δυο συνέχειες:

https://www.academia.edu/25906093/Abolish_your_fake_Ramadhan_stupid_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

και https://www.academia.edu/26051016/Tyrannical_Ramadhan_as_part_of_Islamic_Terrorism_-_by_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

Ασουάν 2018

Όσο για την ισλαμική τρομοκρατία, διαβάστε την εκπληκτική τετραλογία για την τρομοκρατική επίθεση στις Βρυξέλλες (2016) όπου κάνει λόγο για ισλαμιστές τρομοκράτες στην Σταμπούλ του 1580! Κάτι που όλες οι αποικιοκρατικές χώρες, Γαλλία, Αγγλία κι Αμερική, γνωρίζουν πολύ καλά αλλά προσπαθούν να αποκρύψουν από τον μέσο άνθρωπο ανά τον κόσμο επειδή η γνώση της αλήθειας αυτής καταστρέφει τα απειλητικά κατά της ανθρωπότητας σχέδιά τους:

https://www.academia.edu/23602094/Brussels_Terror_Attack_Due_to_Western_Misperceptions_Part_I._By_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

https://www.academia.edu/23641124/Brussels_Terror_Attack_Due_to_Western_Ignorance_of_Evil_Theological_Systems_-_Part_II

https://www.academia.edu/23685704/Brussels_Terror_Attack_Due_to_Western_Ignorance_of_the_Barbaric_Darkness_of_Ibn_Taimiyas_theological_system_-_Part_III

https://www.academia.edu/23706216/Brussels_Terror_Attack_Due_to_Western_Ignorance_of_the_Turning_Point_of_Islam_from_Civilization_to_Barbarism_Part_IV

“Δεν υπάρχει καταναγκασμός στην θρησκεία” είναι το ύπατο αξίωμα του Ισλάμ, ορίζει ο κ. Μεγαλομμάτης.

Κλείνοντας την εκτενή απάντηση θα πρότεινα να ρίξετε μια ματιά σε μια παλαιότερη αναφορά μου στον κ. Μεγαλομμάτη:

Ποιος είναι ο καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης;

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2017/04/05/ποιος-είναι-ο-καθ-μουχάμαντ-σαμσαντίν/

(και πλέον: https://www.academia.edu/34415843/ΠοιοςείναιοκαθΜουχάμαντΣαμσαντίνΜεγαλομμάτης_)

Και για να κατανοήσετε τις υπερβατικές έρευνες, ασκήσεις και δραστηριότητες, στις οποίες μας έχει δείξει τον δρόμο, θα πρέπει ασφαλώς να προσέξετε αυτόν τον πίνακα κεφαλαίων και οδηγό υπερβατικών αναζητήσεων:

https://www.academia.edu/34399625/ΘεματολογίαΨυχικώνΕπιστημών_-_Seminars_in_Spiritual_Exercises_Handouts_in_Greek

Για ο,τιδήποτε περισσότερο, μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον κ. Μεγαλομμάτη εδώ: megalommatis@inbox.ru & mshamsaddin@inbox.ru

Έχετε υπόψει όμως ότι από μεθαύριο θα βρίσκεται στο Σουδάν και σε πολύ απόμακρες κι υπανάπτυκτες επαρχίες, οπότε η επικοινωνία θα καθυστερεί διότι οι περιοχές εκείνες είναι εκτός δικτύων τηλεπικοινωνιών και χωρίς ηλεκτρισμό.