A Satirical Papyrus Showing A Lady Mouse Being Served Wine By A Cat While Another Cat Dresses Her Hair,

Beef with dead British Archeologists. Part 1 - The Hittite Discovery

The Hittites can be said to have an overwhelming amount of mention in historical sources compared to other civilisations that were discovered in the 19th century so why were they considered a fictive people until the 20th century? In my humble opinion I put the blame for this squarely on the British. The British while greatly helping historical understanding through stealing everyones stuff have also had a constant infection of "gentlemen scholars" which had the main goal of beating their personal rivals within their fields. This may be what happened with the Hittites.

Lets lay the groundwork: What proof did we have before the year 1900 that the Hittites existed?

Over 60 mentions in the Old Testament

The discovery of their capital of Hattusa in 1834 that is identified later in 1886

The discovery of the Tel-el-amarna letters that have communication between the Hittites and Egypt.

The Kadesh inscriptions

The Ramesseum

The three seperate inscriptions of the Hittite-egypt peace treaty. The Egyptian one being by one of the most investigated areas of Egypt the temple complex of Luxor. Another inscription in Akkadian and a third in Hittite (classical neo-hittite was however not readable at this time).

What proof did we have that they did not exist:

The consensus of mostly British "orientalists", egyptologists and archeologists. Their reason being... that they had discredited all the mounting evidence so far and were very stubborn as to not give credit to their rivals. They were convinced they were right simply because they viewed themselves as superior historians and that their rivals that were supporting the evidence were wrong and inferior. This is the problem with the wealthy class of “gentlemen scholars” who typically have an ego larger than the Achaemenid empire.

Now is it known for sure that the contemporary British experts of the early 1900s contempt for one another was the reason for the slow discovery of the Hittites? Of course not, not entirely, Hittitotology is a quite young field of study some blame can be put on that aswell as the lack of interest in the topic but even so there is quite a lot of proof of the rift that this topic created among these experts and they were very reluctant to give any credit whatsoever to profound discoveries during the 19th century. It was most likely an example of confirmation bias, the tendency to interpret new evidence as confirmation of one's existing beliefs or theories, they discarded evidence for the Hittites for another unknown other unidentified civilisation simply because they had already preached the Hittites non-existance for years and did not want to contradict themselves.

Here's some proof though! (I would cite the source that compiled these but they should be boycotted for closely supporting genocide so they get no mention)

In 1909, Egyptologist Dr. Melvin Kyle recalled in The Hittite Vindication an earlier conversation with an esteemed colleague, writing: “In 1904, one of the foremost archaeologists of Europe said to me: ‘I do not believe there ever were such people as the Hittites ….’” (It seems likely this individual was Sir Ernest Alfred Thomson Wallis Budge, the famous Egyptologist.)

Archaeologist John Garstang wrote in 1929 that “25 years ago [1904] some of the foremost orientalists did not believe in the existence of a Hittite nation” (The International Standard Bible Encyclopedia).

Evolutionary geologist George Frederick Wright noted how the Hittites were used not only as an example of an error in the Bible but also as proofof the general falsity of the book itself. He wrote, “[T]he numerous references in the Bible to this mysterious people were unconfirmed by any other historical authorities, so that many regarded the biblical statements as mythical and an indication of the general untrustworthiness of biblical history” (“The Testimony of the Monuments to the Truth of the Scriptures,” 1910; emphasis added throughout).

Anyway enough about my personal beef with dead British archeologists this will be a recurring topic on this blog.

Palermo (Punta Raisi). Sicilia. Video credit: pillole.di.sicilia

Welcome to Sicily.

BBC News

Scottish independence: 19 October 2023 proposed as date for referendum

The UK Supreme Court will be asked if the Scottish government can hold a vote without UK consent.

Here we fucking go. No space for hesitation this time, lads - we break the English connection now or never.

Stunning Frescoes of a Mysterious Dionysian Cult Discovered in Ancient Pompeii

Created more than a century before the eruption of Mount Vesuvius in 79 C.E., the wall paintings provide rare insights into secret rituals conducted in the Roman city.

Archaeologists in Pompeii have uncovered a series of nearly life-size frescoes spanning three walls of an ancient banquet hall. Set against a ruby-red backdrop, the wall paintings depict female followers of Dionysus—the Greek god of wine and ecstasy—engaged in secretive cult rituals.

Also known as maenads or bacchantes, the women have swords in their hands and slaughtered animals draped across their bare shoulders. Alongside flute-piping satyrs, they’re engaged in a wild, ritualistic dance, while shellfish, eels, squid and poultry dangle above them. In the center of it all, a clothed woman awaits her initiation into the cult.

Pompeii is full of colorful frescoes, but this one is particularly rare. The only other large wall painting depicting a Dionysian ceremony was unearthed in the so-called Villa of the Mysteries in the ancient city’s suburbs in 1909, according to a statement from the Pompeii Archaeological Park.

Known as a megalography—a Greek term for a large-scale painting—the banquet hall fresco was uncovered at the newly excavated House of Thiasus. It dates to the first century B.C.E., more than 100 years before Mount Vesuvius erupted in 79 C.E. and cast pumice and ash down upon Pompeii.

“In 100 years’ time, today will be remembered as historic,” Alessandro Giuli, the Italian culture minister, told reporters at the unveiling of the wall paintings on Wednesday, per Reuters’ Crispian Balmer. “Alongside the Villa of the Mysteries, this fresco forms an unparalleled testament to the lesser-known aspects of ancient Mediterranean life.”

As Giuli suggests, the festivals depicted in the frescoes were thoroughly secretive, even in antiquity.

“These were mystery cults, so what they did remains a mystery, even in the ancient written sources,” Sophie Hay, an archaeologist at Pompeii, tells the London Times’ Philip Willan.

Even so, the frescoes at Pompeii offer valuable insights into what worship of Dionysus, also known as the Roman god Bacchus, entailed.

Wine, of course, was central to these festivities. But researchers think cult members may have also consumed other substances, like opium, to enter “trance-like states,” Live Science’s Kristina Killgrove writes.

The women in the fresco are both hunters and dancers, suggesting that the duality of slaughter and revelry was a central tenet. The clothed, mortal woman who is awaiting initiation is depicted as “oscillating between these two extremes, two forms of the female being at the time,” Gabriel Zuchtriegel, director of the archaeological park, says in the statement.

“For the ancients, the bacchante or maenad expressed the wild, untameable side of women; the woman who abandons her children, the house and the city, who breaks free from male order to dance freely, go hunting and eat raw meat in the mountains and the woods,” he adds. In contrast, Zuchtriegel explains, were the women who emulated the goddess Venus and lived by the dictates of Roman society.

“The question is, what do you want to be in life, the hunter or the prey?” Zuchtriegel told reporters at the unveiling.

The hunting scenes may also stand as analogues for life and death. In the House of Thiasus, one woman eats raw meat. At the Villa of Mysteries, one breastfeeds a young goat.

“It’s the double function of death and rebirth. Dionysus dies and is reborn. Through initiation into the cult, you are born again,” Zuchtriegel says to the London Times.

By 186 B.C.E., these festivals were at risk of dying out, as Roman authorities attempted to crack down on the scandalous ceremonies. But the presence of the paintings in the House of Thiasus and the Villa of Mysteries suggest that the secret rituals survived.

Although archaeological work continues, the frescoes are now on public display.

By Eli Wizevich.

Stalin in Ottoman Anatolia: his Spiritual, Religious and Historical Quests

The Mithraic Trajectory of an Unknown Transcendentalist

Сталин в Османской Анатолии: его духовные, религиозные и исторические искания

Митраистская траектория неизвестного трансценденталиста

Table of Contents

I. The erroneous perception of Stalin among most people today

II. The erroneous perception of WW II by average people today

III. The true Yalta Conference

IV. The Big Game never ended

V. Good intentions and evil purposes

VI. Roosevelt & Stalin: like Abraham Lincoln & Alexander II

VII. The real, hidden Stalin: an experienced mystic

VIII. A Turkish ambassador speaks about Stalin living in Artvin and Istanbul

IX. Stalin in Ottoman Anatolia: 1911-1912

X. Turkish statesman Rıza Nur noted that Stalin understood Turkish

XI. Stalin's cultural background: distorted & unknown to most

XII. The Mithraic Iranian cultural heritage of Georgia & Stalin

XIII. The long, heavy shadow of the Sassanids

XIV. An indelible stamp on Islam: the Iranian Intermezzo  

XV. The intertwined Islamic & Christian cultural heritage of Georgia, and Shota Rustaveli

XVI. Rustaveli's Russian translations and Stalin's pseudonyms

XVII. Archaeological excavations and Orientalist discoveries prior to Stalin's sojourn in Anatolia

XVIII. Stalin's textual sources of information about Mithra and the Mithraic mysteries

XIX. Spirituality, Religion, Eschatology, Soteriology, the Extinction of the Mankind, and Stalin

XX. Major themes of Stalin's spiritual quest in Anatolia – 1. Tauroctony and Crucifixion

XXI. Major themes of Stalin's spiritual quest in Anatolia – 2. Mithraic Trinity, Christian Trinity, Spirituality and Stalin

XXII. Major themes of Stalin's spiritual quest in Anatolia – 3. Solar nature of Mithraism / Immaculate birth from the rock

XXIII. How Stalin's Mithraic meditations in Anatolia formed his decision-making 

1. Pontus' King Mithridates VI's wars with Rome

2. Cilicia's Mithraic Pirates in fight with Rome, the desecration of Greece, and Stalin

3. Did Stalin travel to visit the world's greatest Mithraic monument at Nemrut Dagh?

4. Stalin's Mithraic meditations and anti-sacerdotal stance

5. The Mithraic version of the Assyrian-Babylonian Gilgamesh: Verethragna, and his association with Heracles in Nemrut Dagh

6. Mithraic Anatolian Imperial Spirituality vs. Nordic Mythology: Stalin vs. Hitler

XXIV. Rome, New Rome, the Third Rome, and Stalin

XXV. Mithraism, Christianity, Stalin and the Antichrist

The idea that most of the people around the world have about Stalin is entirely false. This is due to the fact that atheists, materialists, Marxists-Leninists, liberal socialists, socialist-democrats, evolutionists and all the trash of Anglo-Saxon and Ashkenazi Khazarian pseudo-intellectuals and bogus-academics have first perceived, then interpreted, and last analyzed/presented Stalin and his historical role through the most erroneous, Trotskyist misunderstanding/distortion of the Georgian-origin Soviet statesman. But Stalin was an unconditional transcendentalist and a remarkable mystic.

Mithraic Tauroctony from a Mithraeum in Syria (currently in the Israel museum in Jerusalem): a mythical-religious topic early conceived by evil forces as purely eschatological symbolism

Human sacrifice: dead bodies wait for cremation in Dresden after the bombardment of the 'Allied' forces.

I. The erroneous perception of Stalin among most people today

According to this irrelevant story, Stalin (1878-1953) was a resolute materialist, a convinced Darwinist, a devoted Marxist-Leninist, and a heartless dictator who decimated entire nations, before purging the old guard of Communist-Bolshevik partisans, relocating populations, and sending millions to jail. There is only little truth in all this. In fact, Stalin was as realist as Kemal Ataturk; he therefore had to appear to others in the way he did in order to succeed Lenin and eliminate Trotsky. Many may agree with the last sentence, stating that this is part of the well-known History.

But there is also the 'Other History'; the one that is unknown, because it did not happen. This is, in other words, the negative reflection of the reality. All the same, because this 'other' or 'unknown' History did not happen, this does not mean that it was not attempted. And indeed many secret and known organizations and 'societies' tried to prepare several developments which finally did not occur. It is essential for a true Historian to know well these failed attempts; in fact, he only then understands History as the Absolute Sphere that contains the outcome of all the desires, feelings, thoughts and attempts of the humans.

---------------------

Continue reading the remaining 25700 words of the 30200-word article here:

historikon.substack.com

Stalin in Ottoman Anatolia: his Spiritual, Religious and Historical Quests

The Mithraic Trajectory of an Unknown Transcendentalist

Read and download the entire book in PDF here:

Continental Empires

Stalin in Ottoman Anatolia: his Spiritual, Religious and Historical Quests

History, Ancient History, Silk-, Spice- Perfume Roads, Spirituality, Faith,

How would one say "absolute destiny apocalypse' in Sumerian?

This is a bit of a tricky one, for reasons I'll get into below.

For "apocalypse" (a term derived from Greek and closely associated with Abrahamic faiths) there isn't a great equivalent in Sumerian, so I'd use ninghalamma 𒃻𒄩𒇴𒈠 "annihilation, disaster". "Destiny, fate" is nam 𒉆, and for "absolute" I'd use kilib 𒆸𒆸 "totality, the entirety (of)".

But putting these together in a phrase requires some structural elements we're missing in "absolute destiny apocalypse". English allows us to string nouns together like this by just saying them in a row, but doing so in Sumerian (kilib nam ninghalamma) would end up meaning something like "the entirety and the destiny and the apocalypse", almost certainly not what you mean. I'd prefer to create a phrase like kilibninghalammanamaka "the entirety of the annihilation of destiny", written 𒆸𒆸𒃻𒄩𒇴𒈠𒉆𒈠𒅗 in cuneiform, but I'm not sure if that's exactly the meaning you're going for.

Thanks for your question, and feel free to reblog and let me know if there's a more precise phrase you'd like me to put together!

Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες, Ιδεολογίες, Αποδοχή μιας άλλης Θρησκείας, Προσηλυτισμός και Πολυπολιτισμικότητα

Περιεχόμενα

Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες

Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων

Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών

Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα

Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες

Επίλογος

Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες

Οι δρόμοι του Ανθρώπου προς τον Θεό είναι άπειροι. Το ίδιο άτομο μπορεί να διέλθει πολλούς διαφορετικούς δρόμους στην πορεία του προς τον Θεό. Οι γνωστές ιστορικές θρησκείες αποτελούν -στην αρχή τους- προσπάθειες ένταξης της κοινωνίας σε δρόμους που οδηγούν στον Θεό. Αλλά πολύ συχνά οι πίστεις αλλοιώθηκαν, τα κηρύγματα παραχαράχθηκαν, και το αρχικό νόημα των θρησκειών εξαφανίστηκε. Αυτό μάλιστα φαίνεται στον πολιτισμό των εθνών ο οποίος αποτελεί την κοίτη από όπου προέρχονται οι θρησκείες, ενώ παράλληλα διαμορφώνεται και από αυτές, καθώς και από την εξέλιξη ή φθορά τους.

Και ενώ η πορεία προς τον Θεό αποτελεί αυτό το οποίο καλούμε πνευματικότητα (spirituality), η απόπειρα ερμηνείας της θρησκείας δημιουργεί μία όλως διαφορετική οντότητα, την θεολογία. Συχνά-πυκνά, η θεολογία αλλοιώνει την θρησκεία, την οποία υποτίθεται ότι ερμηνεύει, και ακόμη συχνώτερα στρέφεται εναντίον όλων όσοι αφοσιώνονται στην πνευματικότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή η πνευματικότητα δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο παρά μόνον στον βαθμό της ύπαρξης ενός οργανωμένου κύκλου πιστών αφοσιωμένων στην μύηση και στην εξάσκηση πάνω στους δρόμους της ανθρώπινης πορείας προς τον Θεό. Και ενώ η θρησκεία επιχειρεί να καταστήσει την πνευματικότητα σεβαστή, ελκυστική, αποδεκτή, προσιτή και εφικτή για όλους, η θεολογία κατά κανόνα σκοτώνει την πενυματικότητα.

Αυτό συμβαίνει επειδή η θεολογία, ως απόλυτα κοινωνικό φαινόμενο εξαιτίας της λειτουργικότητάς της να εξηγήσει την θρησκεία, συνιστά κατά κανόνα έκφραση ανθρώπινου συλλογισμού, άχρηστου στοχασμού, αχρείαστης σκέψης, υλι(στι)κής πρόσληψης, λαθεμένης κατανόησης (της θρησκείας), άγονης επιχειρηματολογίας, και ντε φάκτο προκαταδικασμένης ορθολογιστικής προσέγγισης. Όλα αυτά στρέφονται κατά της πνευματικότητας.

Ο Θεός δεν προσεγγίζεται ορθολογικά, επειδή ο ορθολογισμός, ή απλά η ανθρώπινη λογική, είναι τμήμα της Πτώσης του Ανθρώπου, και συνεπώς ο αρχικός άνθρωπος ήταν ασυγκρίτως υπεράνω των αχρήστων στο Ψυχικό Σύμπαν εννοιών, λειτουργιών και συνθηκών της 'γλώσσας', της 'γραφής', της 'σκέψης', της 'λογικής', καθώς και της κοινωνίας'. Η δε ψυχική κοινότητα είναι ολότελα διαφορετική της γνωστής υλικής.

Ναι, βεβαίως και υπήρξαν ιερά βιβλία σε πολλές θρησκείες, αλλά σύμφωνα με όλες τις θρησκείες δεν υπήρξε κανένα ιερό βιβλίο πριν από την Πτώση του Ανθρώπου. Τα ιερά βιβλία, όπως και τα κηρύγματα των Προφητών, είναι κλήσεις για επαναφορά στον αρχικό Κώδικα της Δημιουργίας, ο οποίος ήταν έμφυτος στον Αδάμ: αυτόν ακριβώς αποκαλούμε 'Ηθική'. Για κάθε άνθρωπο, δεν υπάρχει Ζωή χωρίς Ηθική. Αν πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να υπάρχουν χωρίς Ηθική, αυτή και μόνον η εικασία τους καθιστά ζωντανούς-νεκρούς – ζόμπι. 

Αργά αλλά σταθερά, οι θεολογίες -ως παρασιτικά φυτά- κουκούλωσαν τις θρησκείες και έπνιξαν την πνευματικότητα. Ένα τέτοιο παράδειγμα στον χώρο του Ισλάμ είναι η απαγόρευση του τάγματος των Μπεκτασήδων στην δεκαετία του 1820 κατόπιν της επιμονής των περί τον σουλτάνο θεολόγων. Καθώς αυτό το βαθειά αντι-ισλαμικό μέτρο υλοποιήθηκε παράλληλα με την ακόμη πιο καταστροφική απόφαση σχετικά με την κατάργηση του στρατιωτικού σώματος των Γενιτσάρων, η καταρρέουσα από τους κρετίνους ιμάμηδες και τους ηλίθιους σεϊχουλισλάμηδες Οθωμανική Αυτοκρατορία οδηγείτο με μαθηματική ακρίβεια προς εξαφάνισιν. Και όντως αυτό έτσι συνέβηκε.

Ακόμη χειρότερα, η άνοδος στην εξουσία εγκληματικών σατανιστικών οργανώσεων στην Δυτική Ευρώπη του 15ου αιώνα, ο εκ μέρους τους έλεγχος της εκεί εξουσίας, και στην συνέχεια, η αποικιοκρατική κατάκτηση του κόσμου απετέλεσαν ένα συθέμελο κτύπημα εναντίον όλων των πολιτισμών, των αυτοκρατοριών, των θρησκειών και των κατά τόπους μυστικών οργανώσεων που συγκέντρωναν ακόμη σημαντικό αριθμό μυστών και ψυχικών ασκητών. Η δυτική αποικιοκρατία επέβαλε σχεδόν παντού την σατανική πνευματικότητα, τον θρησκευτικό προσηλυτισμό και τις συνεπακόλουθες διαιρέσεις, καθώς και τοπικές εξουσίες που, όντας δουλικές προς τους Δυτικούς, εργάζονταν για την καταστροφή των χωρών και των ομοεθνών τους.

Καθώς στην Δυτική Ευρώπη, άθλιες και άχρηστες θεωρίες, διεστραμμένες σκέψεις, ανοησίες ταμπελισμένες ως "φιλοσοφίες", και παρανοϊκά θεωρητικά συστήματα ετοιμάζονταν και διαδίδονταν με παγκοσμίως καταστρεπτικό σκοπό, οι ακαδημαϊκές ελίτ των αποικιοκρατών με σκοπό την επιβολή τους έδωσαν μεγάλη σημασία στο να μετατρέψουν συστηματικά τα κατά τόπους χείριστα θεολογικά συστήματα σε απλά ιδεολογήματα ώστε να τραβήξουν όλους τους εκεί πιστούς ακόμη πιο μακριά από την πνευματικότητα, την ηθική, την θρησκεία, την λαϊκή θρησκεία, την παράδοση, και την όλη παιδεία τους. Έτσι, βαθμιαία σβύστηκε η μη σατανική πνευματικότητα και ξέφτισαν όλες οι θρησκείες – με μικρή ίσως εξαίρεση εκείνες των πλέον μικρών και απόμακρων εθνών των οποίων το δύσβατο της γης χρησίμευσε ως ασπίδα κατά της αποικιοκρατίας, των άθλιων δυτικών ιδεολογημάτων, και του απάνθρωπου, διεστραμμένου μοντερνισμού.

Οπότε, σήμερα (ήδη από τα τέλη του 18ου, τις αρχές του 19ου αιώνα, και τις απαρχές της αγγλο-γαλλικής αποικιοκρατίας), όποιος αποδέχεται ή προσχωρεί σε μία άλλη θρησκεία, ουσιαστικά πιστεύει ένα ιδεολόγημα του οποίου το σημείο αναφοράς είναι η θρησκεία, την οποία ο νεοφώτιστος νομίζει ότι ευαγγελίζεται. Το αφήγημα της θρησκείας μπορεί να παραμένει το ίδιο, η θεολογική προσέγγιση μπορεί να είναι η ίδια, αλλά το όλο σύνολο έχει ιδεολογικοποιηθεί, κάτι που αυτόματα σημαίνει 'δυτικοποιηθεί'. Έτσι, το πραγματικό νόημα και η αληθινή αίσθηση της υποκείμενης θρησκείας έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί. Μόνον όποιος ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ανασύστασης της θρησκείας στην οποία έχει προσχωρήσει μπορεί να αντιληφθεί πόσο διαφορετικός ήταν ένας Ιουδαίος των χρόνων του Μαϊμονίδη (1138-1204), ένας χριστιανός της εποχής του Μιχαήλ Ψελλού (1018-1078), και ένας μουσουλμάνος του καιρού του Νεζαμί Γκαντζεβί (1141-1209) από τους συγχρόνους ομολόγους τους.

Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων

Βεβαίως, καμμία κοινωνική κατάσταση δεν προκαθορίζει αναγκαστικά την πορεία ενός ανθρώπου προς τον Θεό. Υπάρχουν πολλοί που επηρεάζονται από κοινωνικές περιστάσεις, οπότε ψυχικώς είναι νεκροί, και υπάρχουν πολλοί που ακούνε το κάλεσμα για την μόνη υπαρκτή πραγματικότητα: το ψυχικό σύμπαν. Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος αλλάζει θρήσκευμα ποικίλει. Είναι προτιμώτερο να δεχθούμε ότι ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μία ξεχωριστή και μεμονωμένη περίσταση, παρά να αποπειραθούμε να κατηγοριοποιήσουμε σαν να ήμασταν θεράποντες της ολότελα ανύπαρκτης ψευδο-επιστήμης της 'κοινωνιολογίας'.

Έτσι, για να δώσω απλώς μερικά παραδείγματα, μπορεί κάποιος να ακούσει ένα εσωτερικό (ψυχικό) κάλεσμα και να βρει τις αρχές και τα διδάγματα μιας θρησκείας εγγύτερα στην προσωπικότητά του, απορρίπτοντας έτσι την πίστη την οποία πιο πριν επρέσβευε, και μπορεί κάποιος άλλος να απορρίψει την θρησκεία του για ιστορικούς λόγους, αντιλαμβανόμενος ότι αποτελεί αλλοίωση ενός αρχικώς σωστού κηρύγματος, και αργότερα να αποδεχθεί μίαν άλλη, επειδή την ερμηνεύει ως την ορθή συνέχεια ενός διαχρονικού κηρύγματος αφοσίωσης στον Θεό.    

Επίσης ποικίλει ιδιαίτερα και η δράση δύο νεοφώτιστων σε μία θρησκεία άλλη από εκείνη των προγόνων τους. Κάποιος μπορεί να θελήσει να δει την νέα θρησκεία του στις πραγματικές διαστάσεις της, δηλαδή ως ένα ιστορικό φαινόμενο, το οποίο συμπεριλαμβάνει όχι μόνον την σχετική πνευματικότητα, μυστικισμό, λατρεία, ηθική, αρχές και αξίες, αλλά και την λαϊκή θρησκεία, τα γράμματα, τις τέχνες, τις επιστήμες, την αρχιτεκτονική, όπως επίσης και το σχετικό φιλοσοφικό σύστημα συμπεριφοράς, και έτσι να καταλάβει την ιστορική πραγματικότητα της εν λόγω θρησκείας ασυγκρίτως καλλίτερα ακόμη και από τους προύχοντες και τους αξιωματούχους της θρησκείας αυτής. Κάποιος άλλος μπορεί να αρκεστεί στην απλή ανάγνωση, μελέτη και αποδοχή των ιερών κειμένων της νέας θρησκείας του, να αποδεχθεί μία από τις αρκετές υπαρκτές θεολογικές ερμηνείες τους, και να θεωρήσει υποχρέωσή του να καταστήσει την νέα θρησκεία του γνωστή σε πολλούς άλλους που δεν την γνωρίζουν.

Μία θρησκεία δεν είναι θρησκεία, αν δεν διεκδικήσει την αποκλειστικότητα στην σωτηρία για όλους τους ανθρώπους, αλλά ποτέ ένα αρχικό κήρυγμα ή σύστημα ψυχικών-ηθικών αξιών, από το οποίο έχει προκύψει μία θρησκεία, δεν διεκδίκησε κάτι τέτοιο ειμή μόνον στις αρχικές κοινωνίες μέχρι τον Κατακλυσμό. Αλλά εκεί επρόκειτο για μία γενικευμένη αντιπαράθεση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Ούτε ο Μωϋσής, ούτε ο Ιωνάς, ούτε ο Ιησούς, ούτε ο Μωάμεθ μπορούσαν άλλωστε να διεκδικήσουν την αποκλειστικότητα, δεδομένου ότι όλοι τους εμφαντικά ανάγονταν και συχνά αναφέρονταν σε πρότερα κηρύγματα και μορφές μονοθεϊστικής πίστης. Ασφαλώς και απεσαφήνισαν ότι υπάρχει μία διαρκής αποκλειστικότητα, αλλά αυτή αφορά τον ορθό δρόμο προς τον Θεό. Ο δρόμος αυτός όμως παρέχει απέραντη ποικιλία πορειών...

Τίποτα δεν αποδεικνύει την αλήθεια του πρότερου ισχυρισμού μου περί μετατροπής όλων των θρησκειών σε ιδεολόγίες μέσα στα πλαίσια των συγχρόνων κοινωνιών (οι οποίες είναι σχεδόν όλες παράγωγα αποικιοκρατίας) καλλίτερα από το γεγονός ότι σήμερα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι αποδέχονται μία άλλη 'θρησκεία' (διάβαζε: 'ιδεολογία'), επιδιώκουν συχνά να προσηλυτίσουν και άλλους στην θρησκεία αυτή. Αυτό είναι συμπεριφορά οπαδού ιδεολογίας και μάλιστα πολιτικής αλλά όχι πιστού θρησκείας.

Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών

Ως λέξη ο 'προσηλυτισμός' δεν έχει παντού και πάντοτε το ίδιο νόημα. Προσήλυτος δεν είναι ο 'προσηλυτισμένος' αλλά ο νεοφώτιστος, δηλαδή ο προσ-ερχόμενος (από το 'έρχομαι' στον παρακείμενο: 'ελήλυθα') σε μία θρησκεία. Κατά κανόνα, στα δυτικά κράτη, ο προσηλυτισμός, δηλαδή η εκ μέρους ενός πιστού προσέλκυση ενός άλλου ατόμου σε μία θρησκεία διαφορετική της δικής του, απαγορεύεται. Με δεδομένο ότι οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και κράτη είναι άθλιοι εσμοί ψεύδους, υποκρισίας και διαστροφής, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι αποικιοκράτες όπως οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί απαγορεύουν στους άλλους να κάνουν ό,τι συνεχώς και αδιαλείπτως οι ίδιοι επιχειρούν. Η ιστορία των δήθεν ιεραποστολών είναι ένα έγκλημα εναντίον πολλών αφρικανικών, κυρίως αν και όχι αποκλειστικώς, εθνών.

Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελείται με τις σατανικές ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Αφρική και αλλού: ο δήθεν εκχριστιανισμός πολλών αφρικανικών εθνών δεν ήταν ποτέ αληθινός. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για ένα άθλιο εκδυτικισμό και με δεδομένο ότι οι ξεπεσμένες, σάπιες σημερινές δυτικές κοινωνίες είναι ολοσχερώς αντίχριστες και απόλυτα αντι-χριστιανικές, ο ψευτο-εκχριστανισμός των Αφρικανών είναι μία μεθοδευμένη πνευματική γενοκτονία. Πολύ πιο κοντά στον Θεό (όπως και αν Τον εννοούσε και Τον επίστευε) θα ήταν μία αφρικανή κοπέλλα στο χωριό ή στον καταυλισμό της, όπου θα παντρευόταν και θα γινόταν μία αξιοσέβαστη μητέρα, παρά 'εκχριστιανισμένη', εκδυτικισμένη, και συνεπώς εκπορνευμένη να ζει μέσα στο αίσχος των προγαμιαίων και εξωγαμιαίων σχέσεων, καθώς και όλων των οικτρώς απανθρώπων ανωμαλιών, δυσλειτουργιών και μολυσματικών ασθενειών της Δύσης.

Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελέστηκε με τις σατανικές ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Ασία εις βάρος πολλών ανατολικών χριστιανών και κυρίως των Αραμαίων Μονοφυσιτών (ή Μιαφυσιτών, ή Ιακωβιτών), των Αραμαίων Νεστοριανών, των Αρμενίων, των Γεωργιανών, και των Αραμαίων του Μαλαμπάρ (στην Δυτική Ινδία), όπως επίσης και στην Αφρική εναντίον των Κοπτών της Αιγύπτου.

Η αντίχριστη αγγλοσαξωνική χολέρα μισούσε θανάσιμα τον Νεστοριανισμό, επειδή ήταν η πιο αυθεντική μορφή Χριστιανωσύνης η οποία είχε επιβιώσει. Όχι μόνον έστειλαν σατανο-ιεραποστόλους στους τόπους όπου κατοικούσαν πολλές κοινότητες Νεστοριανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στο Ιράν (ως αντίβαρο των εκεί ήδη αφιγμένων Καθολικών σατανο-ιεραποστόλων) αλλά ακόμη ξεσήκωσαν και τους πρώιμους Ουαχαμπιστές ψεευτο-μουσουλμάνους της αραβικής ερήμου, κατά τα χρόνια της εξέγερσής τους εναντίον των Οθωμανών (στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα), προσκαλώντας τους (από τις εγκαταστάσεις-αποικίες τους στην Ινδία) να επιτεθούν ενάντια στους ιστορικούς Νεστοριανούς της Σοκότρα στον Ινδικό Ωκεανό και να τους εξισλαμίσουν. Αυτό ήταν ένα εξίσου αντιχριστιανικό και αντι-ισλαμικό έργο των βρωμερών σατανόψυχων Ουαχαμπιστών.

Η διάδοση μίας θρησκείας δεν μπορεί να γίνεται με στρατιωτικά μέτρα και με σκοτωμούς, όπως κατ' έξοχήν έγινε η επιβολή του ρωμαϊκού χριστιανισμού τον 4ο και 5ο αιώνα, ή ακόμη χειρότερα η βίαιη επικράτηση του σατανικού καθολικισμού στο Μεξικό, στο Περού και σε όλους τους χώρους που κατακτήθηκαν από τους άθλιους, αντίχριστους κονκισταδόρες. Όσοι δυτικοί προπαγανδιστές μιλούν καταδικαστικά εναντίον του Ισλάμ, ως θρησκείας διαδεδομένης με πολεμικές κατακτήσεις,

- πρώτον, αγνοούν εξεπίτηδες ότι πολλά έθνη και χώρες δέχθηκαν το Ισλάμ χωρίς πόλεμο (Υεμένη, Αβησσυνία, Σομαλία, Ανατολική Αφρική, Τουρανοί του Βόλγα, της Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας, και της Σιβηρίας, κα),

- δεύτερον, συγκαλύπτουν το καθοριστικό γεγονός ότι οι πραγματικοί μουσουλμάνοι οι οποίοι περί τον Αλί αποτελούσαν την μόνη παρακαταθήκη του κηρύγματος του Μωάμεθ, δεν συμμετείχαν σε κανένα κατακτητικό πόλεμο, ούτε και νομιμοποίησαν κανένα (στα χρόνια που ο Αλί ιμπν Αμπί Τάλεμπ ήταν χαλίφης έπαυσε κάθε πόλεμος εναντίον 'αλλοθρήσκων'),

- τρίτον, αποσιωπούν τις εκατόμβες των θυμάτων των Ρωμαίων στρατιωτών εναντίον όλων των αρνητών της Χριστιανωσύνης και όλων των δήθεν 'αιρετικών',

- τέταρτον, λησμονούν τα εκατομμύρια των θυμάτων της αποικιοκρατίας,

- πέμπτον, ξεχνούν την υποδειγματική ειρηνική διάδοση του Νεστοριανισμού σε πολλούς και διαφορετικούς λαούς και χώρες στην Ασία (αντίθετα από την οικτρή, εγκληματική διάδοση του ρωμαϊκού χριστιανισμού και μεταγενέστερα των αιρέσεων του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού),

- έκτον, αποκρύπτουν την εντυπωσιακή ειρηνική διάδοση του Μονοφυσιτισμού και της Ορθοδοξίας στην Νοβατία, Μακουρία και Αλόη, δηλαδή στον τεράστιο χώρο του της Νότιας Αιγύπτου και του Σουδάν, και

- έβδομον, δεν παραδειγματίζονται από την πολιτισμένη και ειρηνική διάδοση της Ορθοδοξίας ανάμεσα στους Ρως του Κιέβου και αργότερα στους Ρώσσους της Μόσχας.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν πολύ απλά ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε το Ισλάμ, ούτε η Χριστιανωσύνη, αλλά από την μία πλευρά, οι ψευτο-μοσυουλμάνοι οι οποίοι θέλουν τάχα 'να επιβάλουν' το (δικό τους λαθεμένο, και συνεπώς όχι το πραγματικό-ιστορικό) Ισλάμ, και από την άλλη πλευρά, οι ψευτο-χριστιανοί της Ρώμης και της Δύσης. Το θέμα είναι ασφαλώς τεράστιο, αλλά θα επιλέξω μία πολύ σημαντική διάσταση για να ολοκληρώσω αυτό το σύντομο εισαγωγικό σχόλιο.

Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα

Ακριβώς επειδή μία θρησκεία δεν είναι απλά και μόνον μία ιδεολογία, όπως όλες οι θρησκείες έχουν καταντήσει σήμερα (εξαιτίας της υπονόμευσής τους εκ μέρους των δυτικών αποικιοκρατών), δεν έχει κανένα νόημα ο οποιοσδήποτε προσηλυτισμός. Έγινα μουσουλμάνος το 1992, έχω ζήσει ως μουσουλμάνος για 32 χρόνια, είμαι 67 ετών, έζησα 28 χρόνια ως χριστιανός ορθόδοξος, και για άλλα 7 χρόνια ήμουν ένας άθρησκος πολίτης (επίσημα και με εμφανή δήλωση της θέσης μου αυτής στην αστυνομική μου ταυτότητα/πλην όμως όχι άθεος), αλλά ποτέ μου δεν σκέφθηκα να προσελκύσω κάποιο άλλο άτομο στο Ισλάμ. Ο λόγος είναι πολύ απλός.

Ως ιστορικός θρησκειών, γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν αποσπάται μία θρησκεία από το πολιτιστικό πλαίσιό της μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς παιδεία (κουλτούρα) και πολιτισμό, και ο κάθε πολιτισμός διαμορφώνεται γύρω από τις πνευματικές και θρησκευτικές αναζητήσεις και πεποιθήσεις ενός έθνους. Αυτή η κατάσταση δεν είναι στιγμιαία αλλά διαρκής. Αυτό έχει τεράστια σημασία. Συνεπώς, παράλληλα με την βαθμιαία εξέλιξη των ερμηνειών της θρησκείας, των πνευματικών αναλογισμών, των ψυχικών ασκήσεων, των θεωρητικών συλλογισμών, των ποικίλων λογοτεχνικών εμπνεύσεων, των καλλιτεχνικών επινοήσεων και υλοποιήσεων, ένα έθνος με την πάροδο των αιώνων διαμορφώνει αυτό το οποίο αποκαλείται σήμερα 'πολιτισμική κληρονομιά'. Στο επίκεντρό της ευρίσκονται η πνευματικότητα και η λαϊκή θρησκεία του εν λόγω έθνους. Αυτό λοιπόν δεν μπορεί να βιωθεί σωστά σε ένα περιβάλλον μακριά από τον τόπο του εν λόγω έθνους και της θρησκείας του.

Βεβαίως ένας χριστιανός ορθόδοξος εγκλιματίζεται εύκολα ανάμεσα σε Ρωσσία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Ρουμανία, Αρμενία, Σερβία, Γεωργία, κλπ (παρά τις υπαρκτές διαφορές), όπως και ένας μουσουλμάνος προσαρμόζεται εύκολα ανάμεσα στους Τατάρους, τους Ιρανούς, τους Σομαλούς, και τους Βέρβερους. Αλλά τι νόημα έχει να γίνει κάποιος Ιρλανδός μουσουλμάνος, όταν ήδη η Χριστιανωσύνη τίθεται εκποδών εκεί και σε άλλες δυτικές χώρες;

Και τι νόημα έχει ένας Κετσούα (Quechua) στο Ουανκάγιο (Huancayo) του Περού να γίνει μοσυουλμάνος, αν πρόκειται να συνεχίσει να ζει στον τόπο του για το υπόλοιπο της ζωής του; Η θρησκεία δεν είναι πέντε προσευχές, επτά τσιτάτα, δέκα καίρια σημεία, και ένα κείμενο 6236 στίχων. Αυτή η προσέγγιση οφείλεται στην μετατροπή της θρησκείας σε ιδεολογία. Και τι θα κάνει ο Περουβιανός νεοφώτιστος όταν τελειώσει την ανάγνωση του κεφαλαίου Αλ Μάεντα (المائدة / Η Τράπεζα) και πέσει σε ένα πρόγραμμα περουβιανού τηλεοπτικού καναλιού με μία πορνό ταινία; Το ίδιο ισχύει και για όλους τους μουσουλμάνους οι οποίοι κατοικούν σε δυτικές χώρες. Αν είναι κοσμικοί (secular) όπως οι Τούρκοι κεμαλιστές, δεν θα έχουν κάποιο πρόβλημα. Αλλοιώς, ευρίσκονται αυτόματα σε ένα συγκρουσιακό πλαίσιο όπου δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης.

Η σήμερον πολλαπλώς προπαγανδιζόμενη πολυπολιτισμικότητα δεν έχει τίποτα το πρότερον άγνωστον, το νέον ή το καινοφανές, ειμή μόνον για την διαστρεβλωτική προσέγγιση και την παρανοϊκή διαστρέβλωσή της εκ μέρους όσων την επικαλούνται. Πολυπολιτισμικότητα υπήρχε πάντοτε και μάλιστα υπήρχε και εντός της περιφέρειας των ιδιαίτερα διαδεδομένων (σε έκταση) θρησκειών. Ο ιουδαίος Βενιαμίν εκ Τουδέλης (1130-1173), ο χριστιανός Μάρκο Πόλο (1254-1324) και ο μουσουλμάνος Ιμπν Μπατούτα (1304-1369), είχαν την ευκαιρία, ταξιδεύοντας στην Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη, να γνωρίσουν από κοντά πολλούς και διαφορετικούς πολιτισμούς και μάλιστα να εντοπίσουν τις διαφορές ιουδαίων, χριστιανών και μουσουλμάνων που ζούσαν σε διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια. Στις ημέρες μας αυτό είναι ακόμη πιο εύκολο λόγω των πολλών τεχνολογικών 'κατακτήσεων' και της ευκολίας των μετακινήσεων από την μία ήπειρο σε μία άλλη (ή ακόμη χάρη στο Ιντερνέτ).

Στον σημερινό πολυπολιτισμικό κόσμο, βρίσκει κάποιος μοσυουλμάνους στο Μάλι, χριστιανούς στην Ινδία, βουδιστές στο Θιβέτ της Κίνας, άλλους βουδιστές στο Λάος, άλλους χριστιανούς στην Γεωργία, και άλλους μουσουλμάνους στο Ιράν. Αυτός είναι ο σωστός πολυπολιτισμικός κόσμος ακολουθούμενος από τις μορφωτικές ανταλλαγές και συνεργασίες, εμπορικές εκθέσεις, εκπαιδευτικές γνωριμίες, κοκ. Κάθε άλλη μορφή πολυπολιτισμικότητας είναι εσφαλμένη, αν όχι εντελώς ανώμαλη, διεστραμμένη και εξεπίτηδες επιδιωκόμενη με σκοπό την γενική καταστροφή. Τι νόημα μπορεί να έχει να βρει κάποιος ένα Αλγερινό στην Γαλλία, ένα Τούρκο στην Γερμανία, ένα Τατζίκο στην Ρωσσία, και ένα Σομαλό στην Αγγλία; Κανένας τους δεν θα είναι αυθεντικός, και αν κάποιος έχει διατηρηθεί έτσι, σίγουρα θα νοσταλγεί τον τόπο του και δεν θα είναι ευτυχής στην χώρα όπου κατέληξε είτε παρσυρμένος, είτε εξαναγκασμένος, είτε από δική του θέληση.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, έχει νόημα κάποιος να αλλαξοπιστήσει μόνον αν θελήσει να ζήσει σε μία άλλη χώρα, ή σε πολλές άλλες χώρες, όπου η κυρίαρχη πίστη να είναι η νέα του θρησκεία. Φυσικά αυτό δεν αφορά κράτη με πολλές, διαφορετικές θρησκείες όπως η Ρωσσία, το Ιράν, το Σουδάν, η Αβησσυνία (ψευδώς ονομασμένη Αιθιοπία), η Κένυα, κοκ. Ως ιστορικός θρησκειών και ως πρώην χριστιανός, πρώην άθρησκος, και νυν μουσουλμάνος, αν θα ευρισκόμουν απέναντι σε μία υποθετική περίπτωση συνάντησης με ένα φίλο Μάγια από το Μεξικό, την Γουατεμάλα ή την Ονδούρα, ή με ένα Αϋμάρα από το Περού και την Βολιβία που θα ήθελε να γίνει μουσουλμάνος χωρίς να μετακομίσει σε μία μουσουλμανική χώρα, θα έδινα σαφώς προτεραιότητα στην εκ μέρους μου ανεύρεση και τον εντοπισμό των καθαρά πιο μονοθεϊστικών τάσεων, πίστεων, στοιχείων και παραδόσεων στην πολιτισμική-πνευματική-θρησκευτική του κληρονομιά, καθώς και στην παρουσίαση, ανάλυση, υπογράμμιση, επίκληση, υπόδειξη και ανάδειξή τους στην πίστη και στην κοσμοαντίληψη του υποθετικού συνομιλητή μου.

Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες

Πολλοί μουσουλμάνοι θα με ώκτειραν γι' αυτό, αλλά η συμπεριφορά τους αυτή θα ήταν δικό τους λάθος και επιπλέον επικύρωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι σήμερα το Ισλάμ, όπως και όλες οι άλλες 'θρησκείες', δεν είναι πλέον μία θρησκεία (ειμή μόνον σε σπάνιες περιπτώσεις χωρικών και απομακρυσμένων κοινοτήτων), αλλά μία ιδεολογία και μάλιστα μία πολιτική ιδεολογία του συρμού (όπως όλες). Είναι πολύ εύκολο να αποδειχθεί με ισλαμικά κριτήρια (και χωρίς την άχρηστη και ανόητη τσιτατολογία που αναίτια παρουσιάζουν όσοι σεΐχηδες και ιμάμηδες λένε ασυναρτησίες) για ποιον λόγο ένας πιστός μιας μονοθεϊστικής θρησκείας, όπως για παράδειγμα η Ουακεφάνα των Ορόμο (45-50 εκ. Κουσιτών της Κατεχόμενης Ορομία, διαιρεμένων ανάμεσα σε Αβησσυνία και Κένυα), δεν χρειάζεται να αποδεχθεί επίσημα το Ισλάμ.

Κατά το Ισλάμ, η έμφυτη θρησκευτική πίστη του Αδάμ ήταν το Ισλάμ, δηλαδή η υποταγή του ανθρώπου στον Θεό. Προφήτες και ιερά βιβλία απεστέλλοντο από τον Θεό σε διάφορους λαούς και έθνη όταν η πίστη τους είχε παρεκκλίνει της αρχικής και αυθεντικής. Συνεπώς, το Ισλάμ, όπως το εκήρυξε ο προφήτης Μωάμεθ, δεν είναι παρά η τελευταία διδασκαλία της ίδιας ακριβώς πίστης-υποταγής στον Θεό και το Κοράνιο είναι το τελευταίο μιας σειράς ιερών βιβλίων αποκαλυφθέντων με Θεία Έμπνευση και Παρέμβαση στον άνθρωπο μέσω απεσταλμένων-προφητών. Έτσι, η ισλαμική θρησκεία αυτόματα εγκαινιάζει την ισλαμική επιστήμη της Ιστορίας, την οποία ανέπτυξαν κορυφαίοι σοφοί και επιστήμονες, συγγραφείς και θεωρητικοί όπως ο Ταμπαρί, ο Αλ Μπαϊρούνι, κοκ.

Όμως, αντίθετα με την ισλαμική επστημονική παράδοση, οι σύγχρονοι ψευτο-μοσυουλμάνοι αποδέχονται στις κίβδηλες θρησκευτικές σχολές τους την δυτική επιστήμη της ιστορίας, αντί να αναπτύξουν και να συνεχίσουν την παραδοσιακή ισλαμική επιστήμη της ιστορίας, η οποία είναι ολότελα διαφορετική. Συνεπώς, για την περίπτωση της απόλυτα μονοθεϊστικής θρησκείας Ουακεφάνα, η οποία κακώς δεν απασχολεί τις ψευτο-θρησκευτικές ισλαμικές σχολές και τα άθλια πανεπιστήμια όλων των μουσουλμανικών χωρών (τα οποία είναι κάκιστα αντίγραφα των δυτικών πανεπιστημίων του υλισμού, του δαρβισνισμού-εξελικτισμού, της αθεΐας και του αγνωστικισμού), σωστοί και καλοπροαίρετοι μουσουλμάνοι ιστορικοί θα πρέπει να αλλάξουν προσέγγιση και στάση, και να την μελετήσουν (και κακώς δεν το έχουν κάνει μέχρι σήμερα) ως μία μορφή Ισλάμ κηρυγμένου στους Κουσίτες προγόνους των σημερινών Ορόμο πριν από το κήρυγμα του προφήτη Μωάμεθ στην Αραβία.

Εναλλακτικά, ένας σύγχρονος μουσουλμάνος ιστορικός, ο οποίος εργάζεται με την μέθοδο των ιστορικών ισλαμικών επιστημών και της ισλαμικής επιστήμης της Ιστορίας, θα μπορεί να εκλάβει την Ουακεφάνα ως ζωντανή συνέχιση του αρχαίου αιγυπτιακού και κουσιτικού (δηλαδή σουδανικού) μονοθεϊσμού, ο οποίος έχει εντοπιστεί σε αρκετές από τις πολλές και διάφορες θρησκείες που αναπτύχθηκαν στην Αρχαία Αίγυπτο και το Κους ('Αιθιοπία' σε αρχαία ελληνικά και λατινικά – μία χώρα ολότελα άσχετη από την σύγχρονη Αβησσυνία/Ψευτο-Αιθιοπία) ήδη από την 3η προχριστιανική χιλιετία. Οπότε, δεν έχει κανένα νόημα να θέλει σήμερα ένας Ορόμο (ή άλλος) μουσουλμάνος να προσηλυτίσει ένα Ουακεφάτα (: οπαδό της Ουακεφάνα) Ορόμο στο Ισλάμ.

Ένας επιπλέον λόγος, για τον οποίο η διάθεση προσηλυτισμού μη μουσουλμάνων είναι ισλαμικώς ανόητη αν όχι κάκιστη, είναι ο εξής: αποτελεί βασική ισλαμική θέση ότι ο οποιοσδήποτε πιστός μιας άλλης θρησκείας σε μία άλλη χώρα μπορεί να έχει ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος, χωρίς να το ξέρει – είτε έχει απλά ακουστά περί Ισλάμ, είτε αγονεί την ύπαρξη του ισλαμικού κόσμου ολότελα. Αυτό είναι πολύ φυσικό, επειδή κατά το Ισλάμ, η πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο ήδη από την Δημιουργία και η υποταγή στον Θεό αποτελεί φυσική στάση ζωής. Οπότε, όποια και να είναι η θρησκεία ενός ατόμου, κατά το Ισλάμ, αυτό μπορεί να ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος χωρίς να το ξέρει και να κερδίσει την αιώνια ζωή, χωρίς να έχει μάθει ούτε μισό στίχο του Κορανίου.  

Εξάλλου, δεν υπάρχει ποτέ 'νίκη' μιας θρησκείας, διότι αυτό αποτελεί μία απολύτως επιφανειακή και εξωτερική προσέγγιση των ιστορικών περιστάσεων. Ακόμη και αν έτσι χαρκτηριστεί η κοσμική επιβολή μιας θρησκείας σε ένα κάποιο κράτος (όπως του ρωμαϊκού χριστιανισμού στην Ρώμη και του ομεϋαδικού μουσουλμανισμού στην Δαμασκό), αυτό δεν λέει τίποτα. Αν μία θρησκεία έστω υποθετικά 'επιβληθεί' σε ένα κράτος αλλά οι πιστοί επιτελούν άθλια έργα, νοιάζονται για το υλικό συμφέρον τους, σκοτώνουν όσους ερμηνεύουν διαφορετικά τα ιερά κείμενα, και επίσης προξενούν εμφυλίους πολέμους, αυτό δεν είναι 'νίκη' αλλά 'ήττα' και 'ξεπεσμός' της θρησκείας.

Άλλωστε, τι νόημα έχει να 'νικήσει' και να 'επιβληθεί' σε ένα κράτος μία θρησκεία την οποία οικτρώς παρερμηνεύουν και αλλοιωμένα εφαρμόζουν οι πιστοί της; Αυτό είναι είτε υποκρισία είτε τραγέλαφος! Είναι προτιμώτερη μία βουδιστική χώρα με ηθικούς βουδιστές παρά μία εξισλαμισμένη, πρώην βουδιστική, χώρα με ανήθικους μουσουλμάνους.

Και πως μπορεί να 'νικήσει' ποτέ μία θρησκεία, εφόσον η μόνη πραγματική πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο, δηλαδή μία κατάσταση την οποία όρισε ο Θεός. Βεβαίως και υπάρχει 'νίκη' του Καλού ή του Κακού, κάθε φορά που ένας άνθρωπος κάνει κάτι το καλό ή κάθε φορά που ένα άτομο επιτελεί κάτι το κακό, αλλά αυτό το συμβάν δεν έχει καμμία σχέση με την όποια θρησκεία πρεσβεύει το συγκεκριμένο άτομο, και ακόμη περισσότερο, αυτό δεν έχει σχέση με το νόημα που έχει η λέξη 'θρησκεία' και το όνομα 'Ισλάμ' κατά το Ισλάμ.

Συνεπώς, αν το τάδε ή το δείνα άτομο αποδέχθηκε το Ισλάμ, ή την Χριστιανωσύνη, ή μία άλλη θρησκεία, αυτό δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι το συγκεκριμένο συμβάν ή η αλλαγή αυτή ήταν κάτι το σημαντικό και απαραίτητο για το εν λόγω άτομο. Άλλωστε, η θρησκεία είναι μία ολότελα προσωπική υπόθεση και δεν υπάρχει καταναγκασμός στην θρησκεία {لا إكراه في الدين/λα ικράχα φι' ντ-ντιν: Κοράνιο, κεφάλαιο (σούρα) δεύτερο, Αλ Μπάκαρα/Η Αγελάδα; στ. 256}. Ωστόσο, πολλοί μουσουλμάνοι και πολλοί νεοφώτστοι θεωρούν υποχρέωσή τους να παρουσιάζουν μακροσκελείς καταλόγους 'επιφανών' ανθρώπων που αλλαξοπίστησαν και δέχθηκαν την πίστη την οποία αποδέχθηκαν και οι ίδιοι. Αυτό είναι μία επιπλέον επιβεβαίωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι οι θρησκείες έχουν σήμερα καταντήσει ιδεολογίες. Και ναι! Βέβαια! Αντίθετα από τις θρησκείες, οι ιδεολογίες μπορούν και 'νικούν', επειδή οι οπαδοί της μιας καταφέρνουν να συγκεντρώσουν 57% στις εκλογές, ενώ οι τυχόν αντίπαλοι περιορίζονται στο 43%, ή και ακόμη παρακάτω. Αλλά αυτό δεν μπορεί να έχει σχέση με μία θρησκεία και με τις επιταγές του ψυχικού σύμπαντος.

Προσωπικά, βρίσκω αυτή την τάση ως μάλλον αστεία. Τι σημασία μπορεί να έχει το γεγονός ότι ο Γάλλος φιλόσοος Ροζέ Γκαρωντύ (1913-2012) αποδέχθηκε το Ισλάμ, όταν τόσο κορυφαίοι επιστήμονες, επικοί ποιητές, ή υπερβατικοί μύστες και συγγραφείς, όπως ο Αλ Μπαϊρούνι (973-1050), ο Φερντοουσί (940-1020), ή ο Μοχυιελντίν Ιμπν Άραμπι (1165-1240), ήταν μουσουλμάνοι; Είναι κωμικό να συγκρίνει κάποιος τέτοια μεγέθη. Η τάση  αυτών των μουσουλμάνων να δίνουν σημασία στο ποιος δυτικός αποδέχθηκε το Ισλάμ είναι προϊόν έντονου εκδυτικισμού, ξενοδουλείας, δυτικολαγνείας, και ασυνείδητης αποδοχής του ψέμματος του τάχα 'δυτικού πολιτισμού' εκ μέρους επιφανειακά μόνον πιστών μουσουλμάνων των οποίων η θρησκεία είναι απλά ένα ιδεολόγημα, αντίθετο στον κομμμουνισμό, τον σοσιαλισμό, και τον νεοφιλελευθερισμό.

Επίλογος

Έγραψα αυτές τις εισαγωγικές σκέψεις χάρη σε ένα πρόσφατο διάλογο που είχα πρόσφατα με ένα Έλληνα φίλο μουσουλμάνο, ο οποίος προ ετών αποδέχθηκε το Ισλάμ. Χάρη στην δυτική, αποικιοκρατική ψευτο-ιστορία, την οποία διδάσκονται όλοι οι μουσουλμάνοι, και εξαιτίας της ξενόδουλης-δυτικόδουλης φύσης των ισλαμιστών και των θρησκευτικών σχολών (μεντρεσά) τους, οι σημερινοί ιδιαίτερα αμόρφωτοι μουσουλμάνοι νομίζουν ότι το αρχικό Ισλάμ διέφερε από την τότε Χριστιανωσύνη, τόσο όσο σήμερα το ισλαμιστικό ιδεολόγημα διαφοροποιείται από το ευαγγελιστικό χριστιανο-σιωνιστικό αφήγημα. Αυτό είναι ολότελα λάθος, Πλέον, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το Ισλάμ είχε τότε θεωρηθεί ως μία επιπλέον χριστιανική αίρεση αρχικά, ένα είδος ριζοσπαστικού νεστοριανισμού.

Στην συζήτησή μας, ετόνισα ότι, αν υπήρχε σήμερα Νεστοριανική Εκκλησία, μπορεί να μην είχα γίνει μουσουλμάνος αλλά νεστοριανός. Αυτό βεβαίως δήλωνε ότι και οι σημερινοί Νεστοριανοί Χριστιανοί είναι κίβδηλοι και συνεπώς ανύπαρκτοι (καθώς έχουν διαβρωθεί από Προστεστάντες και Καθολικούς), και η εγγύτητα του αρχικού, αυθεντικού Ισλάμ (όχι της σημερινής ισλαμιστικής ιδεολογίας) με τον τότε αληθινό Νεστοριανισμό ήταν εντυπωσιακή.

Γνωρίζοντας ελάχιστα το ο,τιδήποτε σχετικό με τον Νεστοριανισμό ως δόγμα, την Ιστορία του Νεστοριανισμού, και την Ιστορία των Πρώιμων και Μέσων Ισλαμικών χρόνων, ο νεοφώτιστος μουσουλμάνος φίλος μου με αφέλεια και απερισκεψία μου απάντησε ότι υπάρχουν και σήμερα Νεστοριανοί, όπως και ότι υπάχουν ακόμη και Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό είναι βέβαια ολότελα κωμικό διότι πρόκειται για μία σύγχρονη οργάνωση ολότελα μακράν του αυθεντικού κόσμου του 7ου-13ου αιώνα, από τον οποίο ο συνομιλητής μου ούτε καν υποψιάζεται πόσο απέχει, νομίζοντας ότι υπάρχουν τάχα σήμερα μουσουλμάνοι ή χριστιανοί.

Το πιο αστείο ήταν μάλιστα ότι με παρέπεμψε στο μπλογκ ενός άλλου Έλληνα μουσουλμάνου και στην εκεί ανάρτηση σχετικά με την προσχώρηση (πριν από ένα αιώνα) ενός Αραμαίου Νεστοριανού της Ουρουμίγιε (ΒΔ Ιράν), του Νταβίντ Κελντάνι, στο Ισλάμ. Καθώς έχω ζήσει στην Ουρουμίγιε και γνωρίζω Νεστοριανούς της Ουρουμίγιε του απάντησα και θα δημοσιεύσω αμέσως μετά, ξεχωριστά, την απάντησή μου (καθώς και το δημοσίευμα στο οποίο με παρέπεμψε), αλλά η πιο κωμική διάσταση του θέματος είναι η εξής:

Αντίθετα με τους ασήμαντους και ανίδεους μουσουλμάνους του 21ου αιώνα, οι οποίοι μέσα στην οικτρή κατρακύλα του Ισλάμ θεωρούν αναγκαίο να 'καυχηθούν' επειδή ο Νεστοριανός Αραμαίος Νταβίντ Κελντάνι έγινε μουσουλμάνος στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ουρουμίγιε, ο κορυφαίος αστρονόμος Νασρεντίν αλ Τούσι (1201-1274) δεν είχε καμμία ανάγκη ούτε να προσηλυτίσει στο Ισλάμ, ούτε να καυχηθεί ότι επέτυχε κάτι τέτοιο σχετικά με τον Αραμαίο Μονοφυσίτη Χριστιανό επιστήμονα συνεργάτη του στο αστεροσκοπείο της Μαραγέ, τον περίφημο Γρηγόριο Μπαρ Εβραίο (1226-1286), ο οποίος ήταν 'Μαφριάν Καθολικός' (Μονοφυσίτης ‘Αρχιεπίσκοπος’ του Ιράν). Σχετικά:

ttps://www.academia.edu/52098180/Ζιτζ_ε_Σουλτάνι_Αστρικοί_Πίνακες_Ουλούγ_Μπεκ_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_κι_η_διαφορά_Σιιτών_Σουνιτών_όπως_ψευδώς_παρουσιάζεται_από_τους_Δυτικούς_Οριενταλιστές

και

ttps://www.academia.edu/52276385/Μαραγέ_το_Αστεροσκοπείο_του_Χουλάγκου_Χαν_στο_Αζερμπαϊτζάν_ο_Αστρονόμος_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_η_Πτώση_της_Βαγδάτης_και_το_Τέλος_των_Ασασίνων

και

ttps://www.academia.edu/51962673/Δημήτριος_Αλεξανδρίδης_Ένας_Σημαντικός_Ρωμιός_Μελετητής_του_Έργου_του_Ουλούγ_Μπεκ_Αστρονόμου_Σουλτάνου_του_Τουρκεστάν_Άγνωστος_στην_Ελλάδα_

και

ttps://www.academia.edu/51009792/Ουλούγ_Μπεκ_ο_Αστρονόμος_Σουλτάνος_του_Τουρκεστάν_ο_πιο_Πολυμαθής_Αυτοκράτορας_των_Τελευταίων_2500_Ετών_Εγγονός_του_Ταμερλάνου

Αυτή είναι όλη η ουσία σχετικά με το αληθινό Ισλάμ, το οποίο είναι άγνωστο στην παμψηφία σχεδόν των σημερινών μουσουλμάνων:

Α- είτε παράγεις επιστημονικό, ακαδημαϊκό, μορφωτικό, διανοητικό και πνευματικό έργο αναπτύσσοντας τις αυθεντικές ισλαμικές επιστήμες, οπότε και το Κοράνιο είναι ένα απειροελάχιστο τμήμα των γνώσεών σου, επειδή δεν σου χρειάζεται (δεδομενου ότι οι αρχές του διέπουν ήδη τις επιστήμες τις οποίες διαμορφώνεις χωρίς να δίνεις σημασία στις ψευτο-επιστήμες των άξεστων Δυτικών σατανιστών)

Β- είτε δεν παράγεις έργο, οπότε διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις άσκοπα και άχρηστα το Κοράνιο που δεν καταλαβαίνεις, το κάνεις επίκεντρο του κόσμου επειδή δεν θέλεις να μορφωθείς αλλά τεμπελιάζεις, και αποδέχεσαι σαν τυφλός και ηλίθιος άπιστος τις δυτικές ψευτο-επιστήμες, πετώντας έτσι τον εαυτό οσυ οριστικά εκτός Ισλάμ και βαθειά μέσα στην Κόλαση.

Η πρώτη περίπτωση συνέβαινε στην χρυσή περίοδο του ισλαμικού πολιτισμού και η δεύτερη περίπτωση συμβαίνει σήμερα.

Και τι επιβεβαιώνει το αληθές των λόγων μου καλλίτερα από το γεγονός ότι και οι δυτικοί χείριστοι εχθροί και άθλιοι δυσφημιστές του Ισλάμ και οι ηλίθιοι ψευτο-μουσουλμάνοι ισλαμιστές συμφωνούν ότι τάχα αρκούν το Κοράνιο και οι Χαντίθ για να 'μάθει' κάποιος το Ισλάμ;

Στην πραγματικότητα, χρειάζονται πάνω από χίλια (1000) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής για να αρχίσει κάποιος να μαθαίνει το πραγματικό, ιστορικό Ισλάμ (και όχι το σημερινό άθλιο ψευτο-ιδεολόγημα των φανατισμένων πααληρημάτων υπέρ του χετζάμπ και εναντίον του αλκοόλ).

Και, είτε γεννημένος μουσουλμάνος είτε νεοφώτιστος, πριν κάποιος μελετήσει εκατό (100) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής, δεν πρέπει να διαβάσει το Κοράνιο διότι αναπόφευκτα θα το καταλάβει ιδιαίτερα εσφαλμένα.

Χωρίς έργα όπως η Ιστορία ή το Ταφσίρ του Ταμπαρί, δεν υπάρχει Κοράνιο για όλους τους μοσυουλμάνους σήμερα. Απλά, όσοι το διαβάζουν έτσι, δεν το καταλαβαίνουν. Και είναι φυσικό.

Ακριβώς όπως και για τον Χέοπα, χωρίς τα κατώτερα και μέσα στρώματα πέτρινων ογκολίθων, δεν θα είχε ποτέ τοποθετηθεί ο λίθος της κορυφής.  

Έφεσος, Τουρκία, Ελλάδα, Ψευτοϊστορία, και Μισαλλοδοξία: με Τρομοκράτηση του Μέσου Έλληνα τα ΜΜΕ προετοιμάζουν Εθνική Συρρίκνωση

Ephesus, Turkey, Greece, False History, and Intolerance: by terrifying the average Greek, Greece's Mass Media sets the Stage for National Disaster

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 28η Απριλίου 2018.

Σε αντιπαράθεση με διαφωνούντα αναγνώστη του, ο κ. Μπαϋρακτάρης αναπαράγει πλήθος στοιχείων παλαιοτέρων δημοσιεύσεών μου και συζητήσεών μας, πιστά ακολουθώντας την ερμηνευτική προσέγγιση και το πρότυπο ιστορικής-πολιτισμικής σύνθεσης, τα οποία έχω εισαγάγει. Και έτσι, πολύ ορθά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σήμερα ανήκει εξολοκλήρου στην Τουρκία η πολιτισμική κληρονομιά της Εφέσου - αρχικά γνωστής ως Άπασα χάρη σε χιττιτικά κείμενα της 2ης χιλιετίας τα οποία αγνοούνται ολότελα από την αμόρφωτη, άξεστη, περιθωριακή και ρατσιστική ψευδο-πανεπιστημιακή ελίτ της Ελλάδας.

-------------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/28/έφεσος-τουρκία-ελλάδα-ψευτοϊστορία-κ/ =================================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Ό,τι ακολουθεί είναι ο διάλογος που έγινε με δύο σχολιαστές σχετικά με το σε ποιούς ανήκει η ιστορική, πολιτισμική κληρονομιά της χιττιτικής – ιωνικής (ελληνικής) – ρωμαϊκής – χριστιανορωμέϊκης Εφέσου.

Το βίντεο αφορούσε την Τροία αλλά ο διάλογος επεκτάθηκε στην Έφεσο και γενικώτερες ιστορικές θεωρήσεις.

“Μετά τους Σκοπιανούς & οι Τούρκοι επιχειρούν να παραχαράξουν την ελληνική ιστορία”

https://www.youtube.com/watch?v=IeXAUR9LcL0

Αντίκρουση κι απόρριψη του βίντεο έχει αναπτυχθεί εδώ:

Τροία, Τουρκία, Ελλάδα, Ψευτοϊστορία, κι η Αποβλάκωση του Μέσου Έλληνα από τα ΜΜΕ που προετοιμάζουν Εθνική Συρρίκνωση

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/28/τροία-τουρκία-ελλάδα-ψευτοϊστορία-κι/

(και πλέον: https://www.academia.edu/60670307/Τροία_Τουρκία_Ελλάδα_Ψευτοϊστορία_κι_η_Αποβλάκωση_του_Μέσου_Έλληνα_από_τα_ΜΜΕ_που_προετοιμάζουν_Εθνική_Συρρίκνωση)

A K

Η Τσιλέρ παλαιότερα, δείχνοντας την Έφεσο σε ξένους διπλωμάτες είχε πει: “Είναι έργα των προγόνων μας”.

Σήμερα κάνει το ίδιο κι’ο Ερτογάν.

Μήπως θέλουν να μας πούν ότι είναι ελληνικής καταγωγής, γι’αυτό θεωρούν ότι είναι έργα των προγόνων τους;;;;

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Είχε δίκιο η Τσιλέρ.

Τα μνημεία δεν ανήκουν σε λαούς που χάνονται μέσα στην Ιστορία αλλά σε τόπους που είναι πάντα εκεί.

Έφεσος: η γνωστή από χιττιτικά κείμενα της 2 ης προχριστιανικής χιλιετίας ως Άπασα πόλη της δυτικής Ανατολίας, η ιστορία και τα μνημεία της ανήκουν στην Τουρκία, και όχι στην Ελλάδα.

Τα αρχαιοελληνικά μνημεία κι οι ναοί της Σικελίας είναι έργα των προγόνων των Ιταλών.

Επίσης, οι περισσότεροι Ρωμιοί της Ορθόδοξης Αυτοκρατορίας από το 1071 μέχρι το 1923 έγιναν μουσουλμάνοι (‘τούρκεψαν’).

Οπότε, κι απ’ αυτή την άποψη σωστά τα είπε η Τσιλέρ.

Και θα το καταλάβαιναν όλοι αυτό στην Ελλάδα, αν δεν είχε τυραννικά επιβληθεί από το ξενόδουλο κατεστημένο ένας αντιτουρκισμός κι ένα μίσος που όποιος τα έχει μέσα του δεν είναι Χριστιανός αλλά Σατανιστής.

A K

Οι πρόγονοι φανερώνουν καταγωγή, φυλή, ράτσα. Αν έχει δίκιο, τότε είναι ελληνίδα μουσουλμάνα.

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιά μουσουλμάνα – όταν άρχισαν να καταφθάνουν τουρκικά φύλα (οι Σελτζούκοι 5000 ήταν όλοι κι όλοι – συν γυναιξί και τέκνοις), δεν υπήρχαν Έλληνες, Υπήρχαν ελληνόφωνοι Ρωμιοί κι η αυτοκρατορία ονομαζόταν Ρωμανία..

Μα αυτό είναι οι Τούρκοι κι αυτός ήταν ο εθνικισμός που συνέθεσε ως κρατικό δόγμα ο Ατατούρκ: η πολιτιστική κληρονομιά όλων των λαών της Ανατολίας (Μικρά Ασία + Καππαδοκία + Πόντος + Βόρεια Μεσοποταμία). Όχι μια ταύτιση με τους τουρκόφωνους του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας.

Όποιος έχει πάει σε Ουζμπεκιστάν και Καζακστάν καταλαβαίνει ότι οι Τούρκοι δεν έχουν το σουλούπι των Κεντρασιατών.

Όσο δε για τους παντουρανιστές του Μπαχτσελί που αναφέρονται στον Ατατούρκ: κάθε που μιλάνε, γυρίζει ο Ατατούρκ μέσα στον τάφο του.

A K

Μόνο που η Έφεσος είναι Ελληνικό μνημείο, κι’όχι Ρωμαικό. Στην ‘Εφεσο αναφερόταν όταν έλεγε, ότι ήταν έργα των προγόνων της.

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Εντελώς λάθος. Σου έχουν μάθει (όχι σε σένα προσωπικά αλλά σε όλους όσους κάνετε το ίδιο λάθος) και δεν έχεις απορρίψει μια ψευδέστατη ερμηνεία της Ιστορίας.

Πριν από όλα, η Έφεσος είναι πόλη γνωστή τη 2η προχριστιανική χιλιετία από χιττιτικά κείμενα. Ήταν πρωτεύουσα του ανατολιακού κράτους Αρζάουα κι ονομαζόταν Άπασα.

Το όνομα αυτό παραφθάρηκε σε Έφεσος. Με την άφιξη των Ιώνων δημιουργήθηκε ένας μεικτός πολιτισμός, κι η Ιωνία οργανώθηκε στο Κοινό των Ιώνων όπου αργότερα προσκλήθηκε κι η αιολική αρχικά Σμύρνη.

Ιωνικός είναι ο πολιτισμός της τότε Εφέσου κι ως εκ τούτου πολύ διαφορετικός από εκείνον της δωρικής Σπάρτης. Η επονομασία Έλληνες είναι ένας φτειαχτός όρος.

Όταν έχεις διαφορετικές γλώσσες και διαφορετικούς πολιτισμούς, διαφορετικά πολιτεύματα και διαφορετικές αξίες, τότε έχει δύο ή και περισσότερους πολιτισμούς και να τους δώσεις ένα συγκεφαλαιωτικό όνομα, βοηθάει μόνο στη θολούρα.

Είναι σαν να μου λες ότι σήμερα υπάρχει ‘ευρωπαϊκός πολιτισμός’. Ψέμμα! Άλλο οι Πολωνοί κι άλλο οι Βέλγοι. ‘Άλλο οι Ούγγροι κι άλλο οι Σουηδοί, κοκ.

Τώρα, επειδή έχω πάει στην Έφεσσο κι έχω θαυμάσει τον τεράστιο αρχαιολογικό χώρο, ξέρω ότι σχεόν όλα όσα σώζονται εκεί και κυρίως η πρόσοψη της Βιβλιοθήκης του Κέλσου είναι ρωμαϊκά κι όχι ελληνικά (ή ιωνικά μνημεία).

Η Έφεσος έγινε ρωμαϊκή το 129 π.Χ.. Η Βιβλιοθήκη του Κέλσου κτίσθηκε το 117 μ.Χ. Μιλάμε για σχεδόν 250 χρόνια. Είναι η απόσταση από τον Κοσμά Αιτωλό σε μας σήμερα.

Ο Κέλσος ήταν Ρωμαίος συγκλητικός και ύπατος πιθανώτατα ιωνικής καταγωγής. Το τι ακουγόταν σαν γλώσσα γύρω από εκείνα τα κτήρια ήταν ως επί το πλείστον λατινικά. Τα ελληνικά, τα μελετούσαν (και βέβαια πολλοί ντόπιοι τα μιλούσαν αλλά ανάμεικτα με πολλές λατινικές λέξεις) αλλά αυτοί που ανήγειραν και χρησιμοποίησαν το συγκεκριμένο μνημείο ήταν Ρωμαίοι αξιωματούχοι – όχι Έλληνες.

Ο Κέλσος λεγόταν Τιβέριος Ιούλιος Κέλσος. Ξέρεις κανένα Αχαιό, Αιολό, Ίωνα ή Δωριέα που λέγεται Τιβέριος??????

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Επίσης / Διάβασε:

https://en.wikipedia.org/wiki/Ephesus

https://en.wikipedia.org/wiki/Library_of_Celsus

https://en.wikipedia.org/wiki/Tiberius_Julius_Celsus_Polemaeanus

A K

Τάχω ψάξει και γώ. Τάχεις πολύ μπερδρεμένα μέσα στο μυαλό σου, κι’ούτε σύ δεν καταλαμβαίνεις τι λές.

Εκτός κι’άν είσαι ο “γνωστός”ανθέλληνας παραχαράκτης της ιστορίας, που δέν αναγνωρίζει τα έργα των προγόνων του, κι απο τους Σκοπιανόπληκτους που θέλουν να ονομαστούν τα Σκόπια,” Μακεδονία”.

Αφού η Έφεσος είναι γνωστή απο τη δεύτερη χιλιετία π.χ, πως είναι Ρωμαική; εφ’όσον όπως αναφέρεις, έγινε Ρωμαική το129 πχ;

Επομένως δεν ιδρύθηκε απο τους Ρωμαίους.

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ποιος είναι ο “γνωστός” ανθέλληνας;

Δεν έχω μπερδεμένη την ιστορία στο μυαλό μου αλλά εσύ κι οι περισσότεροι δεν έχετε καταλάβει ότι σας έμαθαν μια ψευτοϊστορία που βολεύει μόνον τους Άγγλους, τους Γάλλους και τους Αμερικανούς για να κάνουν ένα ψευτοκράτος με μια ψεύτικη ταυτότητα όπως η Ελλάδα ό,τι θέλουν όποτε το θέλουν.

Για κάθε συμφορά που υφίσταται η χώρα ο κύριος υπαίτιος είναι το ψευτοϊστορικό δόγμα κι η διεστραμμένη ταυτότητα που ο κάθε Ρωμιός Ορθόδοξος σχηματίζει και πιστεύει ότι έχει.

Η χώρα θέλει οριστική διάλυση κι ανασύσταση. Άλλωστε, όταν λέμε ότι οι αγωνιστές του 1821 προδόθηκαν, αυτό λέμε. Το σατανοκράτος αυτό του σιωνισμού και της μασωνίας πρέπει να διαλυθεί για να σωθεί η Ρωμιοσύνη. Γιατί όσο παραμένει υπαρκτή η ψευτο-Ελλάδα τόσο προχωρεί η σιωνιστική ατζέντα της εξόντωσης του γένους μας.

Ο Μακρόν ετοιμάζει τον Τάφο της Ελλάδας και της Ευρώπης: φέρνει 200 εκ. Αφρικανούς μέσα στα επόμενα 30 χρόνια

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/19/ο-μακρόν-ετοιμάζει-τον-τάφο-της-ελλάδα/

Μα γιατί μπερδεύεις την Ιστορία έτσι;

Άλλο ο τόπος σε μια α’ περίοδο που τότε αναφέρεται σε ιστορικά κείμενα για πρώτη φορά (χιττιτική – ανατολιακή περίοδος),

άλλο ο τόπος σε μια β’ περίοδο που αναφέρεται σε μεταγενέστερα κείμενα (ιωνική – αρχαία ελληνική περίοδος),

άλλο ο τόπος σε μια γ’ περίοδο που και αναφέρεται σε άλλα κείμενα και που από τότε σώζονται τα περισσότερα μνημεία που βρίσκονται εκεί (ρωμαϊκή περίοδος),

άλλο ο τόπος σε μια δ’ περίοδο όταν εκχριστιανίζεται κι αναφέρεται στην Αποκάλυψη (χριστιανορωμαϊκή περίοδος), κοκ.

Η Ιστορία τις περισσότερες φορές είναι μια συνέχεια και μια ανάμειξη. Λίγες φορές λόγω ολοσχερούς εξόντωσης υπάρχει διακοπή κι αλλαγή.

Βεβαίως η Έφεσος δεν ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους. Αλλά τα εκεί σωζόμενα μνημεία είναι ρωμαϊκά. Δεν είναι ούτε χιττιτικά, ούτε ιωνικά-ελληνικά, ούτε σελτζουκικά-τουρκικά. Αλλά όλη η ιστορική κληρονομιά ενός τόπου βρίσκεται στα χέρια της σημερινής χώρας όπου ο τόπος αυτός (ο κάθε τόπος) ανήκει.

Με ένα βήμα παραπάνω λοιπόν η Τσιλέρ θα καταλάβαινε ότι οι πρόγονοί της δεν ήρθαν από τις στέππες της Κεντρικής Ασίας αλλά ήταν ντόπιοι ελληνόφωνοι Ρωμιοί Ορθόδοξοι που μια στιγμή αλλαξοπίστησαν.

Ο Αντιτουρκισμός είναι βαλτός από ντόπια όργανα Άγγλων, Γάλλων κι Αμερικανών έτσι ώστε να δημιουργήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και ν’ απομακρύνει τα δυο τμήματα του ίδιου γένους από την προοπτική του να επανωθούν.

Οι μισαλλόδοξοι αντι-Τούρκοι, αν δουν την καταστροφή που έφεραν στην Ρωμιοσύνη, θα αυτοκτονήσουν.

A K

Ενώ οι Τούρκοι εκτός απο γενοκτονίες, πολέμους, 400 χρόνια σκλαβιάς, σε χώρες που δεν τους ανήκαν, ήταν αγγελούδια. Ακόμα και σήμερα οι απόγονοι των Σελτζούκων παραμένουν βαρβαροι,όπως βάρβαροι είναι και οι τουρκορωμιοί απόγονοι των αρχαίων ρωμαίων.

Και παρεπιπτόντως, για ποιά ένωση μιλάς; Αυτή που προωθούν όσοι θέλουν να Τουρκέψουμε; Όσοι έχουν την επιθυμία να τεθούν υπό την αιγίδα του Ερτογάν, να πάνε στη Τουρκία, και ν’αφήσουν τους Ελληνες ήσυχους, αρκετά υπέφεραν απο τους βάρβαρους Τούρκο- μόγγολους, ισλαμιστές.

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Αυτό δεν είναι απάντηση σε τίποτα από όσα σου είπα. Κι επιπλέον είναι και λαθεμένο και μισαλλόδοξο. Αν θα είχες σπουδάσει 10 χρόνια σε πανεπιστήμια στη Γερμανία, την Αμερική, την Ρωσσία ή την Κίνα κι αν είχες ειδικευθεί σε σελτζουκικό, οθωμανικό, άλλους τουρανικούς και μογγολικό πολιτισμό, δεν θα έδειχνες τόσο αμόρφωτο χαϊβάνι!

Πρέπει να καταλάβεις ότι είσαι το θύμα αυτών που σε κυβερνούν και που σε βούλιαξαν σε μια ψευτο-ιστορία για να γίνεις του χεριού τους τόσο όσο όταν βγάζεις από το στόμα σου αυτά τα ξερατά που κάνουν σίγουρη την εξαφάνιση της Ρωμιοσύνης με τη διάλυση του ελληνικού κράτους.

Το ότι οι Τουρκορωμιοί είναι απόγονοι των αρχαίων Ρωμαίων είναι άλλη μια απόδειξη του τρομερού κόμπλεξ κατωτερότητας που νοιώθεις για την κακομοιριά στην οποία σε βούλιαξε το κατεστημένο που έκανε τη χώρα σου ένα σκουπίδι του κλώτσου και του μπάτσου.

Όσο για τις γενοκτονίες που ψευδέστατα αποδίδουν στους Τούρκους αυτοί που ξεφτιλίζουν τη σημερινλη Ελλάδα, αυτές πρέπει να ήταν τίποτα μπροστά στο τι κάναμε εμείς που είχαμε και μεγάλο αυτοκράτορα που επονομάσθηκε Βουλγαροκτόνος! Παγκόσμια πρωτοτυπία γενοκτόνων!

Έχω μια συμβουλή να σου δώσω: φτύσε τη χολέρα που άλλοι σου έχουν βάλει μέσα σου. Οδηγεί σε θάνατο. Ένας Χριστιανός στέκεται στην Αγάπη.

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Βλέπεις πόσο φοβιτσιάρη σε έχουν καταντήσει; Θλιβερό! Ποιος σου είπε ότι μου αρέσει ο Ερντογάν; Έχω γράψει επανειλημμένα εναντίον του.

Κι ακόμη χειρότερα, ποιος σου είπε ότι μια επανένωση των ελληνόφωνων Ορθοδόξων Ρωμιών με τους τουρκόφωνους Μουσουλμάνους Ρωμιούς σημαίνει ότι εμείς θα τουρκέψουμε κι όχι ότι εκείνοι θα ρωμιο-συνειδητοποιηθούν;

Και ψέμματα τα περί ισλαμιστών! Ούτε το 25% των Τούρκων δεν είναι πιστοί μουσουλμάνοι. Φανατικοί δεν πρέπει να είναι πάνω από 10%. Οι κεμαλικοί των δυτικών και νότιων παραλίων, της Σμύρνης και της Πόλης είναι πολύ κοντά μας.

Σε έχουν τυφλώσει κι όχι μόνο δεν βλέπεις αλλά και φοβάσαι από πάνω. Έτσι καταντήσανε σήμερα τον άλλοτε λεβέντη Ρωμιό. Κρίμα!

A K

Για πιό λόγο να γίνει αυτή η ένωση; για να γίνουμε “Κούρδοι”; η για να πάρουν το φυσικό αέριο της Ελλάδας και της Κύπρου;

Μια χώρα των 80.000.000 αυτή είναι που θα κάνει κουμάντο, κι’Ελλάδα θάναι μιά επαρχία της Τουρκίας, δεν χρειάζεται πολύ μυαλό, για να το καταλάβει κάποιος.

Όπως και νάχει απ’ότι φαίνεται δουλεύεις για τα συμφέροντα των τούρκων, και παριστάνεις το έλληνα. Δυστυχώς κάτι τέτοιοι σαν και σένα κατήντησαν σ’αυτό το χάλι την Ελλάδα. Δεν έχει νόημα η συνέχιση της κουβέντας μεταξύ μας.

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Εδώ δεν εκφράζεις μόνον φόβο και άγνοια αλλά και πλήρη έλλειψη φαντασίας. Και δεν υπάρχει στον άνθρωπο τίποτα ανώτερο σαν θείο δώρο από την φαντασία. Αλλά βέβαια τόσο νεκρικά είναι τα ψέμματα που επιβάλλει με τυραννικό κατεστημένο που σκοτώνουν τις ψυχές των ανθρώπων και καταντούν τα μυαλά τους κάτι σαν προγραμματισμένα ρομποτάκια ή – πιο απλά – κασέτες που επαναλαμβάνονται.

Ουσιαστικά κάνεις ένα πολύ σημαντικό ερώτημα αλλά αυτό θα το αφήσω για το τέλος.

Σου είπα εγώ να γίνουμε Κούρδοι;

Αλλά ξέρεις γιατί εσύ με ρωτάς κάτι τέτοιο;

Γιατί βαθειά μέσα στο μυαλό σου ξέρεις ότι τα τουρκικά πανεπιστήμια είναι ανώτερα από τα ελληνικά, ότι στην Τουρκία υπάρχουν πολλά ξενόγλωσσα πανεπιστήμια ενώ στην Ελλάδα κανένα, κι έτσι φοβάσαι ότι ο μέσος Έλληνας απλά θα δείξει την κατωτερότητά του μπροστά του μέσου Τούρκου. Κι αυτό είναι αλήθεια.

Αλλά αν προτείνω κάτι τέτοιο, το κάνω επειδή μια τέτοια ένωση θα είναι ταυτόχρονα αποδέσμευση κι απελεύθέρωση του μέσου Έλληνα από την πανούκλα που τον κυβερνάει και θέλει να τον ξεκάνει.

Αυτό δείχνει την αλήθεια: τα τελευταία 10 χρόνια πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες, στην συντριπτική πλειοψηφία τους νέοι έφυγαν εκτός Ελλάδας και με σκοπό να μην ξαναγυρίσουν. Το 2010 φύγαμε η γυναίκα μου και γω. Τότε είχαμε ένα παιδί και τώρα έχουμε 7 και περιμένουμε το 8ο πρώτα ο Θεός.

Εκεί θα μείνουν τελικά όσοι λυμαίνονται τον τόπο, δηλαδή

α) τα καθάρματα του δημοσίου που σαν εγκληματίες κλέφτες απαιτούν να πληρώνουν οι παραγωγικοί άνθρωποι τους κηφήνες,

β) οι κομματικοί παράγοντες και

γ) τα ανώτερα στελέχη του κατεστημένου (από δημοσιογράφους και καθηγητές ψευτοπανεπιστημίων μέχρι κυπατζήδες κι άχρηστους στρατιωτικούς, κι από τους επαγελματίες πολιτικούς μέχρι τους μεγαλοεργολάβους και τους ψευτο-επιχειρηματίες των κρατικοδίαιτων.

Γιατί σ’ έκαναν να πιστεύεις όσα πιστεύεις; Για να κυβερνάνε αυτοί και να πίνουν εις υγείαν του κορόϊδου (εσένα). Εσύ δεν μπορείς ν’αντιληφθείς πόσο κοντά στον πάτο είστε;

Τα όσα πιστεύεις σε αδρανοποιούν κι αυτό ακριβώς επιδιώκουν αυτοί που θέλουν να διαλύσουν την χώρα. Γιατί μόνον 100000 αν ξυπνήσουν και ξεσηκωθούν αποφασισμένοι να κάψουν τα πάντα, οι 300 κακούργοι δεν θα προλάβουν να πάρουν το αεροπλάνο….

Εγώ να δουλεύω για την Τουρκία; Έχω τέσσερις υπηκοότητες, το σπίτι μου είναι στο Καζακστάν, η δουλειά μου σε Κένυα και Τανζανία, και διευθύνω τρεις επιχειρήσεις που έχω συνεταιρικά με Έλληνες από την Αστάνα και το Πεκίνο, με Καζάκους και Ρώσσους από το Καζακστάν, και με Κινέζους. Σκασίλα που θα είχα για να με πληρώσουν ένα ξεροκόμματο οι Τούρκοι!

Τα παιδιά μου πάνε στο γερμανικό σχολείο, ελληνικά και ρωσσικά μαθαίνουν στο σπίτι, κι οι Έλληνες συνεταίροι μου είναι τόσο σημαντικοί που θα πρέπει να πλειοδοτήσει το τουρκικό κράτος για να με πάρει (αν υποτεθεί ότι θα το ενδιέφερα κι αν τρελλαθούμε και σκεφθούμε ότι θα δεχόμουνα). Φαίνεται δεν με ξέρεις. Αυτό το βίντεο (παλιό από προηγούμενο κανάλι που έκλεισε πριν από 14 μήνες) θα σου δώσει μια ιδέα για το σε πόσες και ποιες χώρες έχω ταξιδέψει πριν φύγω στο εξωτερικό για δουλειές:

https://www.youtube.com/watch?v=W0xgJwW-F4Y

Μου λες ότι άνθρωποι σαν και μένα κατάντησαν την Ελλάδα σ’ αυτό το χάλι. Μα οι ιδέες μου, οι θέσεις μου κι οι γνώσεις μου απορρίπτονται από τα καθάρματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα όσο εγώ έχω ζήσει (κι είμαι γεννημένος το 1956).

Αυτοί όλοι πιστεύουν αυτό που πιστεύεις και συ.

Εσύ κυβερνάς την Ελλάδα με τις απόψεις και τις θέσεις, πλην όμως το κατεστημένο σ’ έπιασε κορόιδο και παίρνει εκείνο όλο το κέρδος αφήνοντάς σε με το φόβο που σε λίγο θα γίνει πανικός όταν οι 50000+ ισλαμιστές έμπειροι πολεμιστές που βρίσκονται στην Αθήνα ξεσηκωθούν και σας σκοτώσουν για να σας ληστέψουν.

Τέλος, θα απαντήσω στην ερώτησή σου για να ικανοποιήσω την περιέργειά σου! Για ποιο λόγο να γίνει η ένωση.

Έχεις αναλογιστεί τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε γίνει η ελληνική επανάσταση του 1821 που την υποκίνησαν Άγγλοι και Γάλλοι και που πήραν απόλυτα τον έλεγχό της ήδη πριν από το 1828 χάρη σε καθάρματα στυλ Κωλέττη και Μαυροκορδάτου, διαμορφώνοντας έτσι ένα χρεωκοπημένο κράτος γεννημένο νεκρό ουσιαστικά που δεν δίστασαν να γελοιποιήσουν το 1850 με τα γεγονότα του Πατσίφικο; Ούτως ή άλλως το νεοελληνικό κράτος ήταν άχρηστο πλέον, εφόσον ρητά τα όνειρα των αγωνιστών του 1821 προδόθηκαν – κι αυτό είναι χιλιο-ειπωμένο.

Αν δεν είχε γίνει λοιπόν η ελληνική επανάσταση, η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν θα είχε αποσταθεροποιηθεί, δεδομένου ότι, λαδώνοντας και διαφθείροντας ανυποψίαστους φουκαράδες εδώ και κει και πιέζοντας αποσχιστικές τάσεις σε Ελλάδα, Σερβία, Βλαχία, Αίγυπτο, Λίβανο, Άντεν και Αλγερία, οι Γάλλοι κι οι Άγγλοι προσπαθούσαν να αποδυναμώσουν το κράτος, όπου μετά τους Τούρκους οι Έλληνες ήταν η πολυπληθέστερη ομάδα στην διοίκησή του και στη διπλωματία του. Αναφορικά με την οθωμανική οικονομία του 1820, οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, κι οι Ιουδαίοι ήταν πλουσιώτεροι κι από τους Τούρκους.

Αν δεν είχε αποσταθεροποιηθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία κι οι Έλληνες ήταν σ’ αυτήν ένα από τα τρία οικονομικά ισχυρώτερα έθνη το 1900, όταν θα άρχιζε η εκμετάλλευση των πετρελαίων, η χώρα δεν θα διαλυόταν και τα πετρέλαια των σημερινών Ιράκ, Κουβέϊτ, Σαουδικής Αραβίας, Κάταρ, κι Εμιράτων θα τα εκμεταλλεύονταν οι Έλληνες, οι Αρμένιοι κι οι Ιουδαίοι.

Αυτό σημαίνει ότι μια χώρα από την Αλγερία μέχρι το Ομάν κι από τη Ρουμανία με ελληνικά, τουρκικά κι αραβικά ως επίσημες γλώσσες θα εκμοντερνιζόταν τον 20ο αιώνα χάρη στα τεράστια οικονομικά της έσοδα που θα την έκαναν χωρίς υπερβολή μια από τις 2-3 μεγαλύτερες χώρες του κόσμου. Κι εννοείται ότι δεν θα υπήρχε καθόλου ισλαμική τρομοκρατία που είναι δυτικής επινόησης παρασκεύασμα.

Το μίσος κι η αρρώστεια που ψιθύρισαν οι Άγγλοι κι οι Γάλλοι στ’ αυτιά των Ελλήνων, των Αρμενίων κι άλλων πολλών εναντίον του ίδιου του κράτους τους (της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) ήταν μια σατανική διαστροφή που την πλήρωσαν κι οι Αρμένιοι, την πληρώσαμε και μεις που ήμασταν πολυπληθέστεροι και σε κεντρικώτερη θέση.

Αλλά την μισαλλοδοξία την τιμωρεί ο Θεός. Μισώντας αντί να αγαπάς τον πλησίον σου, γίνεσαι σατανιστής και παύεις να είσαι Χριστιανός.

Έτσι τώρα, είτε σ’ αρέσει είτε όχι, θα πέσει άσχημο τσεκούρι στην Ελλάδα γιατί εδώ πληρώνονται όλα. Η σατανοχώρα που επιτρέπει σε πούστηδες και πλακομούνες να σκοτώνουν τις ψυχές μικρών παιδιών, υιοθετώντας τα, είναι ένα σατανικό αίσχος προ της Τουρκίας (που και βέβαια δεν είναι αγία χώρα – κάθε άλλο!!).

Αντί λοιπόν να επιμένεις στο σκοτεινό αδιέξοδο όπου σε οδήγησαν οι τοποτηρητές των εχθρών του γένους μας, δες την αλήθεια κι η αλήθεια θα σ’ ελευθερώσει.

sakis skoularikis

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Συμφωνω φιλε μου. Εχω εκφραστει κι εγω ετσι, οπως εσυ περιπου, και εχω εισπραξει απο φιλους Ελληνες, μια τεραστια εντυπωση φοβικων τασεων απο μερους τους. Αυτοι που “κινουν νηματα” στην Ελλαδα, εχουν κανει καλη δουλεια. Αυτο που εγραψες, περι ρωμιο-συνειδητοποιησης, δεν το καταλαβαινουν με τιποτα. Σε κουβεντες μου, εχω προσπαθησει να τους το κανω “λιανα”, αλλα και παλι οι παρωπίδες τους, δεν τους αφηνουν να δουν τιποτα.

Συνεχισε να προσπαθεις!!!

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Φχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την παρότρυνση! Νάσαι πάντα καλά!

Φίλε μου, έχουμε δουλειές με φούντες μπροστά μας, και μια και βλέπω ότι είσαι από την Ηλεία, πρέπει να καθαρίσουμε την …… Κόπρο του Αυγείου (!!) που πληρωμένοι πράκτορες της Φραγκιάς και της Μασωνίας, της Αμερικής και του Σιωνισμού έβαλαν σιγά-σιγά και για δυο αιώνες στα μυαλά πολλών διαδοχικών γενεών. Και δυστυχώς δεν είμαστε ο Ηρακλής!

Αλλά πιστεύω ότι η Θεία Πρόνοια έχει από καιρό επιλέξει το γένος μας για κάτι μεγάλο (και μέχρι τώρα ήμασταν πολύ μικροί) κι ένας Άνθρωπος μόνος θα έρθει και θα φέρει την ανατροπή. Αλλά δεν θα είναι ούτε με συνηθισμένο υλι(στι)κό τρόπο, ούτε χωρίς αίμα.

Καλημέρα από Ναϊρόμπι – Κένυα

Νίκος – raktn@inbox.ru

Δανιήλ & Ιησούς ορίζουν ότι στο Πλήρωμα του Χρόνου ο “Υιός του Ανθρώπου” είναι “ο Άρχων των Ελλήνων” και θα εξοντώσει το Ισραήλ

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2017/11/09/δανιήλ-ιησούς-ορίζουν-ότι-στο-πλήρωμ/

sakis skoularikis Α Κ

Εχεις πολυ φοβο μεσα σου φιλε μου. Μπορει καποιος να σε κανει “Κουρδο”, αν εσυ δεν το θελεις;

Φοβασαι μηπως εισαι ευαλωτος σε τετοιο σημειο, ή το ξερεις οτι εισαι; Φιλε μου δεν στα λεω για να σε προσβαλω. Προσπαθω να σου δειξω οτι δεν πρεπει να φοβασαι. Οσο για το “κουμαντο” που λες, να σαι σιγουρος οτι κουμαντο παντα κανει, αυτος που εχει μυαλο. Ποτε τα 80.000.000.

Παρεμπιπτόντως, ειμαι απο Πυργο Ηλειας και δεν εχω γνωρισε ποτε μου Τουρκο, για να μη λες ή νομιζεις.

Φερντοουσί, ο Παραδεισένιος: Εθνικός Ποιητής Ιρανών και Τουρανών, Θεμελιωτής του Νεώτερου Ευρασιατικού Πολιτισμού

Ferdowsi, the Paradisiacal: National Poet of all Iranians and Turanians, Founder of Modern Eurasiatic Civilization

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 28η Αυγούστου 2019.

Στο κείμενό του αυτό ο κ. Μπαϋρακτάρης παραθέτει στοιχεία από ημερήσιο σεμινάριο στο οποίο παρουσίασα (Πεκίνο, Ιανουάριος 2018) τα θεμέλια της ισλαμικής και νεώτερης παιδείας και πολιτισμού όλων των Τουρανών, Ιρανών και πολλών άλλων, μουσουλμάνων και μη, Ασιατών.

-------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/28/φερντοουσί-ο-παραδεισένιος-εθνικός-π/ ============

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Πολύ λίγοι αντιλαμαβάνονται ότι, αν ο γνωστός Αλβανός χριστιανός και μετέπειτα μουσουλμάνος ηγεμόνας Γεώργιος Καστριώτης επονομάσθηκε από τους Οθωμανούς Σκεντέρμπεης (1405-1468), αυτό οφείλεται στον Πέρση Φερντοουσί, τον εθνικό ποιητή Ιρανών και Τουρανών που αφιέρωσε κάποιες από τις ιστορίες που αφηγήθηκε στον Μεγάλο Αλέξανδρο – ή μάλλον στο τι από τον Αλέξανδρο (ποια πλευρά του χαρακτήρα του βασιλιά) παρουσίασε μέσα στο έπος του.

Αυτές οι ιστορίες έτυχαν περαιτέρω επεξεργασίας και αναπτύχθηκαν περισσότερο μέσα σε έπη μεταγενεστέρων ποιητών, όπως ο Αζέρος Νεζαμί Γκαντζεβί, για να διαδοθούν απ’ άκρου εις άκρον του ευρασιατικού χώρου.

Αυτή ήταν η αξία του μύθου: επηρέασε μακρινούς λαούς και μεταγενέστερες περιόδους, μέσω των ηθικών προτύπων και των συμβολισμών, πολύ περισσότερο από όσο η θρησκεία και η ιστορία.

Μέσω του Σαχναμέ του Φερντοουσί, το οποίο είναι το μακροσκελέστερο έπος όλων των εποχών (μεγαλύτερο από όσο η Ιλιάδα κι η Οδύσσεια μαζί), οι Οθωμανοί αλλά και πολλοί άλλοι, Γεωργιανοί, Μογγόλοι, Ινδοί, Αρμένιοι, Κινέζοι, Τουρανοί (Turkic) και Πέρσες, Τάταροι και Ρώσσοι, όπως και πολλοί βαλκανικοί λαοί έμαθαν ένα πλήθος από ηρωϊκά πρότυπα των οποίων φέρουν οι ίδιοι τα ονόματα ως προσωπικά και τα ανδραγαθήματα ως πρότυπο ζωής.

Οι ιστορίες του Σαχναμέ έγιναν παραμύθια για τα μικρά παιδιά, διδακτικές ιστορίες για τα σχολεία, και παραδείγματα για τους προετοιμαζόμενους στρατιώτες, έτσι διαπερνώντας την λαϊκή παιδεία σχεδόν όλων των εθνών της Ασίας, μουσουλμάνων και μη.

Τα ονόματα των ηρώων του Φερντοουσί που είναι τουρανικά κι ιρανικά βρίσκονται σήμερα ως προσωπικά ονόματα ανάμεσα σε Βόσνιους κι Ινδονήσιους, Μογγόλους της Ανατολικής Σιβηρίας κι Ινδούς, Τατάρους της Ρωσσίας και Πέρσες, κοκ.

Το να γνωρίζεις τις ιστορίες του Φερντοουσί είναι απόδειξη ανώτερης παιδείας είτε βρίσκεσαι στο Αζερμπαϊτζάν, είτε είσαι στο Μπάνγκλα Ντες, είτε ζεις στο Καζάν, είτε μένεις στην Ανατολική Σιβηρία.

Πόσες είναι οι ιστορίες του έπους; Σχεδόν 1000!

Η παραπάνω αναφορά στον Σκεντέρμπεη είναι ένα μόνον από τα πάμπολλα παραδείγματα της απέραντης, υστερογενούς επίδρασης του Φερντοουσί η οποία εξικνείται σε πολύ μακρινά σημεία της γης και ανάμεσα σε λαούς που δεν είχαν καν διαβάσει το τεράστιο έπος.

Αλλά οι αναγνώστες του έπους είχαν επηρεαστεί πολύ περισσότερο όσο υψηλά και αν ευρίσκονταν.

Γράφοντας στον Σάχη Ισμαήλ Α’ στις παραμονές της μάχης του Τσαλντιράν (1514), δηλαδή σχεδόν 500 χρόνια μετά τον θάνατο του Φερντοουσί, ο Σουλτάνος Σελίμ Α’ περιέγραψε τον εαυτό του ως ‘θριαμβεύοντα Φερεϊντούν’, κάνοντας έτσι μια αναφορά σε ένα από τους πιο σημαντικούς και πιο θετικούς ήρωες του Σαχναμέ.

.Το δείπνο που παρέθεσε στον γιο του Φερεϊντούν ο βασιλιάς της Υεμένης. Από σμικρογραφία χειρογράφου

Για να αναφερθεί στον αντίπαλό του, Ιρανό Σάχη, ο Σουλτάνος Σελίμ Α’ έκανε περαιτέρω χρήση των ιστοριών του ιρανικού – τουρανικού έπους:

απεκάλεσε τον θεμελιωτή της δυναστείας των Σαφεβιδών “σφετεριστή της εξουσίας Δαρείο των καιρών μας” και “κακόβουλο Ζαχάκ της εποχής μας”.

Και αυτοί οι όροι παραπέμπουν σε κεντρικά πρόσωπα των ιστοριών του Σαχναμέ, έπος στο οποίο ο Φερντοουσί αναμόχλευσε και ανασυνέθεσε την Παγκόσμια Ιστορία κάνοντάς την να περιστρέφεται όχι γύρω από περιστασιακά ιστορικά πρόσωπα (όπως αυτά έχουν μείνει γνωστά) αλλά γύρω από διηνεκείς χαρακτήρες οι οποίοι, καθώς επαναλαμβάνονται από το ένα ιστορικό πρόσωπο στο άλλο και ενόσω κυλάνε οι αιώνες, αποκτούν πολύ μεγαλύτερη σημασία ως ηθικοί παράγοντες ενός αέναου παρόντος

Ο Φερεϊντούν συντρίβει τον Ζαχάκ.

Θα αναφερθώ στον Φερντοουσί και στο Σαχναμέ σε πολλά επόμενα κείμενα. Εδώ όμως παρουσιάζω ένα βίντεο – εκλαϊκευτική συζήτηση (στα αγγλικά) ειδικών για το έπος Σαχναμέ (ανεβασμένο σε τρία σάιτ με εισαγωγικό σημείωμα σε αγγλικά, ρωσσικά κι ελληνικά) και μια βασική ενημέρωση (στα αγγλικά) για την ζωή του Φερντοουσί, του οποίου το έργο απετέλεσε την κοινή ιστορική δεξαμενή αξιών και ηθικών αρχών της ευρασιατικής παράδοσης και την πολιτισμική βάση πάνω στην οποία βρίσκονται όλα τα έθνη κατά μήκος των ιστορικών Δρόμων του Μεταξιού.

Ο σφετεριστής της εξουσίας Δαρείος κάθεται στον θρόνο και από τα χέρια ενός αυλικού δέχεται το στέμμα που του εξασφάλισε η μητέρα του.

Σχετικά με τις σμικρογραφίες ενός χειρογράφου του Σαχναμέ, διαβάστε:

Το Σαχναμέ του Σάχη Ταχμάσπ (1524-1576): οι πιο Όμορφες Σμικρογραφίες Χειρογράφου στον Κόσμο

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/19/το-σαχναμέ-του-σάχη-ταχμάσπ-1524-1576-οι-πιο-όμ/

Δείτε το βίντεο:

Ferdowsi, the National Poet of Iran and Turan – Shahnameh, the Book of the Kings

https://vk.com/video434648441_456240281

Ferdowsi was a Persian Iranian. I make this clarification here because there has never been an Iranian nation; Iran, both in pre-Islamic and Islamic times was composed of many different nations. And so it is today. As a matter of fact, the Azeris and the Persians are the most populous nations currently living in the Islamic Republic of Iran.

Ferdowsi was born around 940, just over 300 years after Mohammed’s death in Medina (632) and some 200 years after the rise of the Abbasid dynasty, the foundation of Baghdad, and the transfer of the Islamic Caliphate’s capital from Damascus to Baghdad (750). About 100 years before Ferdowsi was born, the Abbasid Caliphate (750-1258) had reached its historical peak, and then a slow decline began.

Ferdowsi’s real name is Abu ‘l Qassem Tusi, since he was born in Tus, northeastern Iran. He was often called “hakim” (‘philosopher’ or more correctly ‘the wise man’). ‘Ferdowsi’ is what we today would call ‘pen-name’ or ‘nickname’ (Farsi and Arabic. ‘lakab’). It literally means ‘Paradisiacal’ (the word ‘Ferdows’ in Farsi comes from the ancient Iranian word ‘paradizah’ which, like the corresponding ancient Greek word, comes from the Assyrian Babylonian word ‘paradizu’ which means ‘paradise’). Ferdowsi completed the writing of Shahnameh on March 8, 1010.

The composition of Shahnameh (the Book of the Kings), the greatest epic poem of all time, lasted 33 years (977-1010) and was Ferdowsi’s main occupation in life. As per one tradition, the Sultan Mahmud of Gazni (the Gaznevid dynasty controlled lands in today’s Afghanistan, Tajikistan, Kyrgyzstan, Pakistan, and northern India) promised Ferdowsi as many gold coins as the verses he would deliver.

The payment of 60,000 gold coins was opposed by the sultan’s top courtier (who considered Ferdowsi a heretical Muslim or even a Parsi), and so 60,000 silver coins were sent instead – unbeknownst to the sultan. Ferdowsi refused to receive them, and this reaction enraged the sultan, who did not know what exactly had happened. Then, the poet went into exile to escape. When the sultan finally found out what the courtier had done, he executed him and sent 60,000 gold coins to Ferdowsi, who had just returned to his hometown, Tusi. However, the caravan carrying the sum reached the city gate when the funeral procession headed for the cemetery because the poet had just died (1020).

————————————

Δείτε το βίντεο:

Фирдоуси, Национальный поэт Ирана и Турана – Шахнаме, Книга Царей

https://www.ok.ru/video/1490059004525

Фирдоуси был персом из Ирана. Я делаю это разъяснение здесь, потому что никогда не было иранской нации; Иран, как в доисламский, так и в исламский период, состоял из множества разных народов. И так сегодня. На самом деле, азербайджанцы и персы – самые густонаселенные народы, в настоящее время живущие в Исламской Республике Иран.

Фирдоуси родился около 940 года, немногим более 300 лет после смерти Мухаммеда в Медине (632 год) и примерно через 200 лет после подъема династии Аббасидов, основания Багдада и переноса столицы Исламского халифата из Дамаска в Багдад (750). , Приблизительно за 100 лет до того, как Фирдоуси родился, Халифат Аббасидов (750-1258) достиг своего исторического пика, и затем начался медленный спад.

Настоящее имя Фирдоуси – Абу Кассем Туси, так как он родился в Тусе на северо-востоке Ирана. Его часто называли «хаким» («философ» или, точнее, «мудрец»). «Ferdowsi» – это то, что мы сегодня называем «псевдоним» (фарси и арабский. «Лакаб»). Это буквально означает «райский» (слово «Фердоус» на фарси происходит от древнего иранского слова «парадизах», которое, как и соответствующее древнегреческое слово, происходит от ассирийского вавилонского слова «парадизу», что означает «рай»). Фирдоуси завершил написание Шахнаме 8 марта 1010 года.

Шахнаме (Книга Царей) – величайшая эпическая поэма всех времен. Написание эпопеи длилось 33 года (977-1010) и было главным занятием Фирдоуси в жизни. Согласно одной из традиций, султан Махмуд Газни (династия Газневидов контролировала земли в сегодняшнем Афганистане, Таджикистане, Кыргызстане, Пакистане и северной Индии) обещал Фирдоуси столько золотых монет, сколько стихов, которые он напишет.

Оплате 60 000 золотых монет воспротивился высший придворный султана (который считал Фирдоуси еретиком-мусульманином или даже парсом), и поэтому вместо этого было отправлено 60 000 серебряных монет – без ведома султана. Фирдоуси отказался их принимать, и эта реакция разозлила султана, который не знал, что именно произошло. Затем поэт отправился в изгнание, чтобы сбежать. Когда султан наконец узнал, что сделал придворный, он казнил его и отправил 60 000 золотых монет Фирдоуси, который только что вернулся в свой родной город Туси. Однако караван с суммой достиг городских ворот, когда похоронная процессия направилась на кладбище, потому что поэт только что умер (1020).

———————————–

Δείτε το βίντεο:

Φερντοουσί / Ferdowsi, Εθνικός Ποιητής του Ιράν & Τουράν – Σαχναμέ / Shahnameh, Βιβλίο των Βασιλέων

Ο Φερντοουσί ήταν Πέρσης Ιρανός. Σημειώνω εδώ ότι δεν υπήρξε ποτέ ιρανικό έθνος κι ότι το Ιράν, και στα προϊσλαμικά και στα ισλαμικά χρόνια, όπως άλλωστε και σήμερα, απετελείτο κι αποτελείται από πολλά και διαφορετικά έθνη.

Σήμερα, οι Αζέροι κι οι Πέρσες είναι τα πολυπληθέστερα έθνη που κατοικούν την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.

Ο Φερντοουσί γεννήθηκε γύρω στο 940, δηλαδή λίγο περισσότερο από 300 χρόνια μετά τον θάνατο του Μωάμεθ στην Μεδίνα (632) και περίπου 200 χρόνια μετά την άνοδο της δυναστείας των Αβασιδών στο Ισλαμικό Χαλιφάτο, την θεμελίωση της Βαγδάτης και τη μεταφορά της πρωτεύουσας του χαλιφάτου από την Δαμασκό στην Βαγδάτη (750).

Περίπου 100 χρόνια πριν γεννηθεί ο Φερντοουσί, τοποθετείται ιστορικά ο κολοφώνας της ισχύος του Αβασιδικού Χαλιφάτου (750-1258), κι έκτοτε αρχίζει μια αργή αποδυνάμωση και παρακμή.

Το πραγματικό όνομα του Φερντοουσί είναι Αμπού ‘λ Κάσεμ Τουσί, δεδομένου ότι είχε γεννηθεί στο Τους του βορειοανατολικού Ιράν.

Συχνά απεκαλείτο και Χακίμ, δηλαδή ‘φιλόσοφος’ (ή πιο σωστά ‘σοφός’). ‘Φερντοουσί’ είναι αυτό που θα λέγαμε σήμερα ‘καλλιτεχνικό ψευδώνυμο’ ή ‘παρατσούκλι’ (φαρσί και αραβ. ‘λακάμπ’).

Σημαίνει κυριολεκτικά ‘Παραδεισένιος’ (η λέξη ‘φερντόους’ στα φαρσί προέρχεται από την αρχαία ιρανική λέξη ‘παραντιζά’ η οποία, όπως και η αντίστοιχη αρχαία ελληνική λέξη, προέρχεται από την ασσυροβαβυλωνιακή λέξη ‘παραντιζού’ που σημαίνει ‘παράδεισος’).

Ο Φερντοουσί ολοκλήρωσε την συγγραφή του Σαχναμέ ακριβώς στις 8 Μαρτίου 1010.

Η συγγραφή του Σαχναμέ, του μεγαλύτερου επικού ποιήματος όλων των εποχών, διήρκεσε 33 χρόνια (977-1010) και ήταν η κύρια απασχόληση του Φερντοουσί κατά την ζωή του.

Κατά μία παράδοση, ο Σουλτάνος Μαχμούντ του Γαζνί (η δυναστεία Γαζνεβιδών έλεγχε εκτάσεις στα σημερινά κράτη Αφγανιστάν, Τατζικιστάν, Κιργιζία, Πακιστάν και βόρεια Ινδία) του υποσχέθηκε κατά την παράδοση τόσα χρυσά νομίσματα όσα κι οι στίχοι.

Στην καταβολή 60000 χρυσών νομισμάτων αντιτάχθηκε ο κορυφαίος αυλικός του σουλτάνου (που θεωρούσε τον Φερντοουσί αιρετικό μουσουλμάνο ή ακόμη και παρσιστή), οπότε απεστάλησαν 60000 αργυρά νομίσματα – εν αγνοία του σουλτάνου.

Ο Φερντοουσί αρνήθηκε να τα παραλάβει, αυτό εξαγρίωσε τον σουλτάνο (που δεν ήξερε τι ακριβώς συνέβη), κι ο ποιητής έφυγε στην εξορία για να γλυτώσει.

Όταν τελικά ο σουλτάνος έμαθε τι έκανε εν αγνοία του ο αυλικός, τον εσκότωσε, και απέστειλε 60000 χρυσά νομίσματα στον Φερντοουσί, ο οποίος είχε μόλις επιστρέψει στην γενέτειρά του, Τους.

Όμως, το καραβάνι που μετέφερε το ποσό έφθασε στην πύλη της πόλης, όταν έβγαινε η νεκρώσιμη πομπή με κατεύθυνση το νεκροταφείο, επειδή ο ποιητής είχε μόλις πεθάνει (1020).

Σημειώνω εδώ ότι αποδόσεις του ονόματος στα ελληνικά ως Φερδούσι ή Φιρδούσι είναι λαθεμένες, οφείλονται σε άγνοια των φαρσί (συγχρόνων περσικών), και δείχνουν επιφανειακό κι επιπόλαιο διάβασμα αγγλικών κειμένων για το θέμα.

=======================

Οι πολλές ιστορίες του Εσκαντέρ (Μεγάλου Αλεξάνδρου) στο Σαχναμέ του Φερντοουσί

Ο Εσκαντέρ (Μέγας Αλέξανδρος) και το Ομιλούν Δένδρον

Ο Εσκαντέρ (Μέγας Αλέξανδρος) και το Ομιλούν Δένδρον

Δείχνουν στον Εσκαντέρ (Μεγάλο Αλέξανδρο) το πορτρέτο του.

Ο Εσκαντέρ (Μεγάλος Αλέξανδρος) στο νεκρικό κρεβάτι του

Ο Εσκαντέρ (Μεγάλος Αλέξανδρος) επισκέπτεται το ιερό Κααμπά στην Μέκκα φορώντας ενδύματα προσκυνητή (χατζή).

=========================

Διαβάστε:

Ferdowsi Abu’l-Qāsem (حکیم ابوالقاسم فردوسی)

Life

Apart from his patronymic (konya), Abu’l-Qāsem, and his pen name (taḵallosá), Ferdowsī, nothing is known with any certainty about his names or the identity of his family. In various sources, and in the introduction to some manuscripts of the Šāh-nāma, his name is given as Manṣūr, Ḥasan, or Aḥmad, his father’s as Ḥasan, Aḥmad, or ʿAlī, and his grandfather’s as Šarafšāh (Ṣafā, Adabīyāt, pp. 458-59). Of these various statements, that of Fatḥ b. ʿAlī Bondārī, who translated the Šāh-nāma into Arabic in 620/1223, should be considered the most creditable. He referred to Ferdowsī as “al-Amīr al-Ḥakīm Abu’l-Qāsem Manṣūr b. al-Ḥasan al-Ferdowsī al-Ṭūsī” (Bondārī, p. 3).

It is not known why the poet chose the pen name Ferdowsī, which is mentioned only once in text and twice in the satire (ed. Khaleghi, V, p. 275, v. 3, ed. Mohl, I, p. lxxxix, vv. 4, 6). According to a legend recorded in the introduction to the Florence manuscript, during the poet’s visit to the court of the Ghaznavid Sultan Maḥmūd, the latter, pleased with his poetry, called him Ferdowsī “[man] from paradise” (Khaleghi, 1988, p. 92), which became his sobriquet. According to Neẓāmī ʿArūżī (text, p. 75, comm., p. 234) his birthplace was a large village named Bāž (or Pāz, Arabicized as Fāz), in the district of Ṭābarān (or Ṭabarān) near the city of Ṭūs in Khorasan.

All sources agree on his being from Ṭūs, the present-day Mašhad. The precise date of his birth was not recorded, but three important points emerge from the information the poet gives on his own age. First, in the introduction to the story of Kay Ḵosrow’s great war Ferdowsī says about himself that he became a poor man at the age of 65, and he twice repeats this date; he then states that when he was 58 and his youth was over Maḥmūd became king (Šāh-nāma, ed. Khaleqi, IV, p. 172, vv. 40-46).

This statement is a more reliable guide than the three occasions on which the poet refers to himself as 65 or 68 years old; and since Maḥmūd succeeded to the throne in 387/997, the poet’s birth date was 329/940. Second, a point occurs in the story of the reign of Bahrām III (q.v.), when the poet refers to himself as being 63, and approximately 730 lines later repeats this reference to his age as 63, adding that Hormazd-e Bahman (the first of the month of Bahman) fell on a Friday (Šāh-nāma, Moscow, VII, p. 213, v. 9, p. 256, vv. 657-59).

According to the research of Shapur Shahbazi (1991, pp. 27-29), during the years which concern us, only in the Yazdegerdi year 371, that is 1003 C.E., did the first of Bahman fall on a Friday. If we subtract 63 from this date, we arrive at 329/940 as the poet’s birth date. The third point occurs at the end of the book when the poet refers to his own age as being 71, and to the date of the Šāh-nāma’s completion as the day of Ard (i.e., 25th) of Esfand in the year 378 Š. (400 Lunar)/8 March 1010 (see calendar), which again establishes his birth date as 329/940 (Šāh-nāma, Moscow, IX, pp. 381-82; see further Ṣafā, Adabīyāt, pp. 459-62; idem, Ḥamāsa, p. 172, n. 1; Shahbazi, pp. 23-30).

We have little information on the poet until he began writing the Šāh-nāma in approximately 367/977, apart from the fact that he had a son who was born in 359/970 (see below). Therefore the poet must have married in the year 358/969 or earlier. No information concerning his wife has come down to us. Some commentators, e.g., Ḥabīb Yāḡmāʾī (p. 30), Moḥammad-Taqī Bahār (p. 39), and Ḏabīḥ-Allāh Ṣafā (Ḥamāsa, p. 178), have considered the woman referred to in the introduction to the story of Bēžan/Bīžan and Manēža /Manīža (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, IV, pp. 303-6) to be the poet’s wife.

If this conjecture is correct, it is probable that his wife was both literate and able to play the harp, that is, she, like the poet himself, was from a landed noble family (dehqān; q.v.) and had benefited from the education given to girls by such families, including learning to read and write and the acquisition of certain of the fine arts (cf. the story of the daughters of the dehqān Borzēn, Šāh-nāma, Moscow, VII, pp. 343-44; Khaleghi, 1971, pp. 102-3, 129, 200-2; Bayat-Sarmadi, pp. 188-89).

Another point which emerges from the introduction to the story of Bēžan and Manēža is that in his youth the poet was relatively wealthy. Neẓāmī ʿArūżī (text, p. 75) also confirms this detail. Not only the content of this introduction, but also the diction and the less skillful poetry of the story itself, as compared to the rest of the Šāh-nāma, clearly indicate that it was a product of the poet’s youth, which he later included in the Šāh-nāma (Mīnovī, 1967, pp. 68-70; Ṣafā, Adabīyāt, pp. 462-64; idem, Ḥamāsa, pp. 177-79). This story, however, cannot have been the only literary work produced by the poet before 367/977, when he was thirty-eight years years old. Up to this time the poet must have produced poetry which has since been lost.

The poems (in the qaṣīda, qeṭʿa, and robāʿī forms) attributed to him in biographical dictionaries (taḏkeras), some of which may well not be by him, are probably from this period. Hermann Ethé (q.v.) collected these poems in the last century and printed them with a German translation (see also Taqīzāda, pp. 133-34; Šērānī, pp. 130-35). The narrative poem Yūsof o Zolayḵā is certainly not by Ferdowsī (Qarīb; Šērānī, pp. 184-276; Mīnovī, 1946; idem, 1967, pp. 95-125; Nafīsī, 1978, pp. 4-5; Ṣafā, Adabīyāt, pp. 488-92; idem, Ḥamāsa, pp. 175-76; Storey/de Blois, V, 576-84). According to legends found in the introductions to a number of Šāh-nāma manuscripts, the poet had a younger brother, whose name was Masʿūd or Ḥosayn (see Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, editor’s Intro., p. xxxiii).

At all events, according to his own statement, the poet began work on the composition of the Šāh-nāma after 365/975 (Šāh-nāma, Moscow, IX, p. 381, v. 843), and since Ferdowsī specified in the exordium to the poem that he began this task after the death of Abū Manṣūr Daqīqī (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, p. 13) the composition of the poem must have begun in 366-67/976-77.

At first the poet intended to travel to the Samanid capital Bokhara (q.v.; ibid., I, p. 13, vv. 135-36) in order to continue Daqīqī’s work, using the copy of the prose Šāh-nāma of Abū Manṣūr b. ʿAbd-al-Razzāq (q.v.), which had been used by Daqīqī (qq.v.), and which probably belonged to the court library; but since a friend (identified as Moḥammad Laškarī in the introduction to Bāysonḡorī Šāh-nāma, q.v.) from his own city placed a manuscript of this work at his disposal (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, p. 14, vv. 140-45), he gave up this idea and started work in his own town, where he also benefited from the support of Manṣūr the son of Abū Manṣūr Moḥammad.

According to the poet himself, this man was extremely generous, magnanimous, and loyal; he had a high opinion of the poet and gave him considerable financial help (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, pp. 14-15; khaleghi-Motlagh, 1967, pp. 332-58; idem, 1977, pp. 197-215; also, after the death of Īraj [ed. Khaleghi, I, p. 121, vv. 513-14], where Ferdowsī moralizes and reproaches the killer of an innocent king, it is probably that by such a king he means Manṣūr). In the whole of the Šāh-nāma this is the only moment at which the poet speaks explicitly of having received financial help from anyone, and since he wrote this after the death of Manṣūr, there is no reason to believe that it was written in order to please the object of his praise.

Further, that he did not remove his praise of Manṣūr from the Šāh-nāma even after he added that of Sultan Maḥmūd to the poem’s introduction indicates the extent of his attachment to Manṣūr (and before him to his father Abū Manṣūr), as well as his sympathy for the political and cultural tendencies of Abū Manṣūr (Khaleghi, 1977, pp. 207-11). The year 377/987, in which Manṣūr was arrested in Nīšāpūr and taken to Bokhara, where he was then executed, was a turning point in Ferdowsī’s life; in the Šāh-nāma from this moment onward there is no mention of anything to indicate either physical comfort or peace of mind, rather we find frequent complaints concerning his old age, poverty, and anxiety.

Nevertheless, Ferdowsī was able to complete the first version of the Šāh-nāma by the year 384/994, three years before the accession of Maḥmūd (tr. Bondārī, II, p. 276; khaleghi-Motlagh, 1985, pp. 378-406; idem, 1986, pp. 12-31). The poet, however, continued to work. In 387/997, when he was 58 or a little older, composed the story of Sīāvaḵš (ed. Khaleghi, II, p. 202, v. 12) and a year later wrote a continuation of the former narrative, the “Revenge for Sīāvaḵš” (“Kīn-e Sīāvaḵš”; ibid., ed. Khaleghi, II, p. 379, v. 7).

He was then a quite different poet from the pleasure-loving and wealthy young man depicted in the introduction to the story of Bēžan and Manēža. He complained of poverty, old-age, failing sight, and pains in his legs and looked back on his youth with regret. Even so, he hoped to live long enough to bring the Šāh-nāma to its conclusion. In 389/999, he started work on the reign of Anōšīravān (q.v.) and once again complained of old age, pains in his legs, failing sight, and the loss of his teeth and looked back to his youth with regret (Moscow, VIII, p. 52). The poet was, nevertheless, very active during this year.

By the time he was 61, in 390/1000, he had composed almost 4,300 of the almost 4,500 verses of the story of Anōšīravān. The poet complained that at his age drinking wine gave no pleasure and he prayed that God would grant him sufficient life to finish the Šāh-nāma (Moscow, VIII, pp. 303-4, vv. 4277-86). Two years later, in 392/1002, the poet was busy writing the narrative of the reigns from Bahrām III to Šāpūr II (four reigns in all, covering 76 years in little more than 700 verses). It is not clear what occurred during this year to make the poet more content, as both at the opening of the first reign and also at the end of the fourth reign he expresses the desire to drink wine (Moscow, VII, p. 213, v. 9, p. 256, vv. 657-59; in the first of these verses the word rūzbeh is used, which can be interpreted as either “fortunate” or as a person’s name, and which appears in the Šāh-nāma with both meanings. In the second case Rūzbeh is probably the name of Ferdowsī’s servant). This period of happiness passed quickly.

Two years later, in 394/1004, at the beginning of the story of Kay Ḵosrow’s great war, during the course of a panegyric on Maḥmūd, he complains in accents of despair of his poverty and weakness; he points out the value of his work to Maḥmūd and asks Maḥmūd’s vizier, Fażl b. Aḥmad Esfarāyenī (q.v.), to intercede on his behalf so that some help may be forthcoming from Maḥmūd (ed. Khaleghi, IV, pp. 169-74).

The year 396/1006, when the poet was 67, was the worst period of his life. In this year his 37-year-old son died. The poet describes his grief in extremely simple and personal language, complaining to his son that he has gone on ahead and left his father alone, and asks God’s forgiveness for him (Moscow, IX, pp. 138-39, vv. 2,167-84). What is most striking in this elegy is the hemistich: hamī būd hamvāra bā man dorošt (“He was always rude to me”; ibid., v. 2,175). Was there a disagreement between father and son? And if so over what? No answer to this question can now be given.

The poet inserts this elegy into the narrative of the reign of Ḵosrow Parvēz. Approximately 1,500 lines further on, at the end of this reign, he writes that he has now completed his sixty-sixth year (Moscow, p. 230, v. 3681). This does not seem to accord with his previous statement, but if one takes into account the exigencies of rhyme and the fact that the poet was not always 100 percent accurate over figures, even in such a case, one can draw the conclusion that the reign of Ḵosrow Parvēz (a little more than four thousand verses) was written during the years 395-96/1005-6, when the poet was 66 or 67 years old. This obvious contradiction over the exact age of the poet, however, is not found in the variant “I was sixty five and he was thirty-seven” (marā šast o banj o verā sī o haft) found in certain manuscripts.

In the course of the history of Ḵosrow Parvēz, the poet complains that, due to the calumny of rivals, Maḥmūd has not given his attention to the stories of the Šāh-nāma, and the poet asks the king’s sālār (general), Maḥmūd’s younger brother Naṣr, to intercede for him and turn Maḥmūd’s attention toward the poet (Moscow, IX, p. 210, vv. 3,373-78). From this it is clear firstly that no payment from Maḥmūd had ever reached Ferdowsī, and secondly that Ferdowsī had sent some of the narratives of the Šāh-nāma separately, before he either took or sent the whole poem to Ḡazna (q.v.).

The poet mentions his poverty many times during the course of the Šāh-nāma, and frequently praises Maḥmūd, his brother Naṣr, and his governor of Ṭūs, who would seem to have been Abu’l-Ḥāreṯ Arslān Jāḏeb (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, pp. 25-27; Eqbāl), but there is nowhere any suggestion that he had ever received any assistance from these individuals.

On the contrary, as has been indicated, he everywhere complains of the king’s indifference to his work. At the end of the Šāh-nāma (Moscow, IX, p. 381) he also writes that the powerful came and copied out his poetry for themselves, and the sole profit to the poet from them was their saying “well done” (aḥsant). He only mentions two individuals, ʿAlī Deylam Bū Dolaf and Ḥoyayy b. Qotayba, who helped him. In certain manuscripts, ʿAlī Deylam and Bū Dolaf are mentionedd as the names of two people, which agrees with the statement of Neẓāmī ʿArūżī (text, pp. 77-78, comm. pp. 465-66) that the first was a copyist of the Šāh-nāma and the second its reciter (rāwī).

If this statement of Neẓāmī ʿArūżī’s is correct, then these two individuals did not give the poet any monetary assistance. Instead, as a copyist and reciter of sections of the Šāh-nāma for the nobility of the town of Ṭūs, they each profited from the poet’s work. In this case line 849 (Moscow, IX, p. 381) of the Moscow edition is incorrect and should be mended according to the variant readings of the line and the reference in the Čahār Maqāla. Ḥoyayy b. Qotayba, in his capacity as financial controller of Ṭūs, sometimes remitted the poet’s taxes.

Finally, in his seventy-first year, on 25 Esfand 400/8 March 1010, Ferdowsī finished the Šāh-nāma (Moscow, IX, pp. 381-82). According to Neẓāmī ʿArūżī (text, pp. 75) and Farīd-al-Dīn ʿAṭṭār (Elāhī-nāma, p. 367; Asrār-nāma, p. 189, v. 3,204), the total time spent on the composition of the Šāh-nāma was twenty-five years. In the satire, however, there is thrice mention of thirty years and once of thirty-five years (ed. Mohl, Intro., p. lxxxix, v. 11, p. xc, vv. 11, 20, p. xci, v. 4).

If we place the beginning of work on the Šāh-nāma in 367 and its completion in 400 the time spent on its composition is thirty-three years, and if we extend the poet’s work to the period before 367—the composition of Bēžan and Manēža—and add to this time spent on revision after 400, the figure of thirty-five years is closer to the truth.

There are lines in the Šāh-nāma which, according to some scholars, refer to events of the year 401/1011 (Moscow, VII, p. 114, vv. 18-20; Taqīzāda, 1983, p. 100, n. 3; Mīnovī, 1967, p. 40). Aḥmad Ateş has gone even further than this and claims that since Ferdowsī, during the course of his praise of Maḥmūd in the introduction to the Šāh-nāma, mentions Kašmīr and Qannūj among his territories, and since Maḥmūd first conquered these regions in 406/1015 and 409/1018, Ferdowsī must have made the final revision of the Šāh-nāma and sent it to Ḡazna in 409/1018 or 410/1019.

He also draws the conclusion that Maḥmūd sent the poet a financial reward but that this reached Ṭūs in 411/1020, after the poet’s death (Ateş, 159-68). The names Kašmīr and Qannūj, which appear in this panegyric beside other names such as Rūm (the West), Hend (India), Čīn (China), etc. and which occur many more times throughout the Šāh-nāma, is no indication of a conquest by Maḥmūd of these two areas. Their occurance in the panegyric is simply due to poetic license and leads to no historical conclusions.

Our information on the poet’s life after 400/1010 is limited to the matters reported by Neẓāmī ʿArūżī (text, pp. 75-83). According to him, after the completion of the Šāh-nāma, ʿAlī Deylam prepared a manuscript of it in seven volumes and Ferdowsī went to Ḡazna with his professional reciter Abū Dolaf. There, with the help of Maḥmūd’s vizier Aḥmad b. Ḥasan Meymandī he presented the book to Maḥmūd, but because of the calumny of those who envied him, and the poet’s religious orientation, it was not favorably received by the king. Instead of 60,000 dinars (q.v.), payment was fixed at 50,000 dirhams (q.v.), and finally at 20,000 dirhams.

Ferdowsī was extremely upset by this and went to a bathhouse; upon leaving the bathhouse he drank some beer and divided the king’s present between the beer seller and the bath attendant. Then, fearing punishment by Maḥmūd, he fled from Ḡazna by night. At first he hid for six months in Herāt in the shop of Esmāʿīl Warrāq, father of the poet Azraqī (q.v.), and then he took refuge in Ṭabarestān with Espahbad Šahrīār, a member of the Bavandid dynasty (the report of the poet’s journey to Baghdad, which appears in the introductions to the a number of manuscripts of the Šāh-nāma, is merely a legend; similarly, the story of the poet’s journey to Isfahan is based on interpolated passages; see Ṣafā, Adabīyāt, pp. 474-76; Mīnovī, 1967, pp. 96-98; khaleghi-Motlagh, 1985, pp. 233-36).

While in Ṭabarestān, the poet composed 100 lines satirizing Maḥmūd, but the amir of Ṭabarestān bought the satire for 100,000 dirhams and destroyed it, so that only six lines survived by word of mouth, and these Neẓāmī ʿArūżī recorded. Later, due to events described by Neẓāmī ʿArūżī, Maḥmūd regretted his behavior toward the poet and on the recommendation of the above mentioned vizier had camel loads of indigo to the value of 20,000 dinars sent to Ferdowsī, but as the camels were entering Ṭūs by the Rūdbār gate Ferdowsī’s corpse was being borne out of the city by the Razān gate.

In the cemetery the preacher of Ṭābarān prevented his being buried in the Muslim cemetery on the grounds that Ferdowsī was a Shiʿite, and so there was no choice but to bury the poet in his own orchard. Neẓāmī ʿArūżī tells how he visited the poet’s tomb in 510/1116 (on this site, see Taqīzāda, 1983, pp. 120-21). According to Neẓāmī ʿArūżī (pp. 47-51), Ferdowsī left only one daughter, and the poet had wanted the king’s payment as a dowry for her.

But after the poet’s death, his daughter would not accept the payment and, on Maḥmūd’s orders, the money was used to build the Čāha caravansary near Ṭūs, on the road which goes from Nīšāpūr to Marv. The year of the poet’s death is given by Dawlatšāh Samarqandī (ed. Browne, p. 54) as 411/1020, and by Ḥamd-Allāh Mostawfī (p. 743) and Faṣīḥ Ḵᵛāfī (p. 129) as 416/1025. According to the first date, Ferdowsī was eighty-two years old when he died, and according to the second report he was eighty-seven.

Many details of Neẓāmī ʿArūżī’s account are inaccurate or even merely legendary (see, e.g., Qazvīnī’s introducton to Čahār maqāla, pp. xiv ff.). For example, he claims that only six lines survived of the satire, but in some manuscripts of the Šāh-nāma the number of lines is as many as 160. Some scholars considered the satire to be genuine (Nöldeke, pp. 29-31; Taqīzāda, pp. 114-16).

But Maḥmūd Šērānī established that many of the lines are spurious or are taken from the Šāh-nāma itself, and he therefore rejected the authenticity of the satire. The spuriousness of many lines in the satire, however, does not establish that the satire never existed at all. Besides, there are excellent lines in the satire which are not taken from the Šāh-nāma. Generally, it appears that in his article Šērānī was mainly seeking to vindicate Maḥmūd (Khaleghi, 1984, p. 121; Shahbazi, 1991, pp. 97-103).

There is a line in the satire (Mohl’s edition, Intro., p. lxxxix, v. 10) in which the poet refers to his age as being almost eighty. According to this line, the poet composed the satire before 409/1018. But it is very probable that the vizier who was Ferdowsī’s benefactor was Abu’l-ʿAbbās Fażl b. Aḥmad Esfarāyenī, whom Ferdowsī praised in the Šāh-nāma, and not, as Neẓāmī ʿArūżī writes (p. 78), Aḥmad b. Ḥasan Meymandī.

The latter, although holding an important position at Maḥmūd’s court, is never mentioned in the Šāh-nāma. In the legends written in some of the introductions to Šāh-nāma’s manuscripts, Meymandī has been mentioned among Ferdowsī’s adversaries at Maḥmūd’s court. This vizier was a fanatical Sunni, strongly opposed to heretics and the Qarmaṭīs, and it is possible that he was influential in the removal of Esfarāyenī from office in 401/1011 and his murder in 404/1014, and also in the execution of Ḥasanak Mīkāl in 422/1031, who was accused of harboring qarmaṭī tendencies.

In like fashion, after he became vizier in Esfarāyenī’s place in 401/1011, he directed that the language of the court records, which Esfarāyenī had caused to be kept in Persian, be changed back to Arabic. Meymandī was vizier until 412/1025. He was then removed from office and imprisoned, and the vizierate was transferred to Ḥasanak Mīkāl. Thus the vizier who is said to have caused Maḥmūd to regret his treatment of Ferdowsī, if the story is to be believed, was probably Ḥasanak and not Meymandī. If Neẓāmī ʿArūżī’s story is true, 416/1025 is therefore the more probable date of Ferdowsī’s death (see Taqīzāda, 1983, pp. 111-13).

Certain other details of Neẓāmī ʿArūżī’s version of events are confirmed by various sources. For example, the author of the Tārīḵ-e Sīstān (ed. Bahār, pp. 7-8) also gives a report of Ferdowsī’s journey to Ḡazna and his encounter with Maḥmūd. Similarly, Neẓāmī Ganjavī (Haft Peykar, p. 15, v. 47; idem, Eqbāl-nāma, p. 22, v. 14; idem, Ḵosrow o Šīrīn, pp. 24-25, vv. 21-22) and ʿAṭṭār (Elāhī-nāma, p. 367, vv. 11-13; Asrār-nāma, pp. 188-190, vv. 3,203-26; Moṣībat-nāma, p. 367, v. 8) frequently refer to the differences between the poet and the king, to Maḥmūd’s ingratitude toward Ferdowsī, and even to the incident of the poet’s drinking beer and giving the king’s gift away.

ʿAṭṭār also refers to the preacher’s refusing to say prayers over the body of Ferdowsī. Further, in the introduction to the Bāysonḡorī Šāh-nāma, a statement in Nāṣer-e Ḵosrow’s Safar-nāma is quoted to the effect that in 437/1045 on the road from Saraḵs to Ṭūs, in the village of Čāha, Nāṣer-e Ḵosrow saw a large caravansary and was told that this had been built with the money from the gift that Maḥmūd had sent to the poet, which, since he had already died, his heir refused to accept.

This report is absent from extant manuscripts of the Safar-nāma, but Sayyed Ḥasan Taqīzāda (1983, pp., 120-21) is of the opinion that it is probably genuine. Theodore Nöldeke (1920, p. 33) at first considered it spurious but later changed his mind (1983, p. 63, n. 1). Although it is possible to doubt some of the details in Neẓāmī ʿArūżī’s account, we do not at the moment have any absolute reasons to reject all the particulars in his narrative.

Social background

In the introductions to various manuscripts of the Šāh-nāma, Ferdowsī’s father is referred to as a dehqān (q.v.) who was a victim of oppression by the financial controller of Ṭūs. Even though this account may be no more than a legend, there is no doubt that Ferdowsī belonged to the landed nobility, or dehqāns. According to Neẓāmī ʿArūżī (p. 75), Ferdowsī was one of the dehqāns of Ṭūs and in his own village “had considerable possessions, such that with the income from his properties he was able to live independently of others help.”

According to the same account (p. 83), “within the city gate there was an orchard belonging to Ferdowsī,” where he was buried (see further, Bahār, pp. 148-49). The dehqāns were preservers of traditional civilization, customs, and culture, including the national legends (see Mohl’s introduction to the Šāh-nāma, p. vii; Nöldeke, Geschichte der Perser, p. 440; Ṣafā, Ḥamāsa, pp. 62-64).

On the one hand, in the Šāh-nāma dehqān appears along with the āzāda (freeborn) with the meaning of “Iranian,” and, on the other, beside mōbad (Zoroastrian priest), with the meaning of “preserver and narrator of the ancient lore.” In the Šāh-nāma, a legend concerning a dehqān by the name of Borzēn (Moscow, VII, pp. 341-46) gives us an opportunity to glimpse, to some extent, the nature of the life of this class. By comparing this with the story of a farmer’s wife in the same reign (ibid., pp. 380-84), the difference between the life of a dehqān and that of a simple farmer is apparent.

At all events, Ferdowsī belonged to one of these reasonably wealthy dehqān families, which in the second and third centuries of the Islamic era accepted Islam mainly as a way of preserving their own social position, and for this reason, contrary to what is usually the case with new converts, not only did they not turn their backs on the culture of their forefathers but made its preservation and transmission the chief goal of their lives.

The basis of Ferdowsī’s character and the national spirit of his work were founded in the first place on this class consciousness of the poet and the milieu in which his genius was nurtured. Khorasan had been a center of political, religious, national, and cultural movements at least since the rise of Abū Moslem (q.v.; killed in.137/755).

With the compilation and translation of the prose Šāh-nāma known as the Šāh-nāma-ye abū manṣūrī, which later became Ferdowsī’s major source, on the orders of Abū Manṣūr Moḥammad b. ʿAbd-al-Razzāq in 346/957, the national language and culture, which had been lacking in previous movements in Khorasan, found a special place in Abū Manṣūr’s political ambition (Mīnovī, 1967, pp. 52-55).

The young Ferdowsī, who was no more than seventeen years old when the Šāh-nāma of Abū Manṣūr was completed, must have been profoundly affected by this national and cultural movement. It was in these years that the education of a dehqān together with the poet’s national sentiment were able to mature in a congenial environment and to take shape, and thus become the foundation of the whole of his poem, so that, as Nöldeke put it (1920, pp. 36, 40-41), the poet’s attachment to Iran is clear in every line of the Šāh-nāma.

The effects of Ferdowsī’s love for Iran must be considered not only in the transmission of the culture, mores, customs, and literature of ancient Iran to Islamic Persia but also in the spread of Persian as the national language. In this way the struggle for the preservation of Iranian identity while Persia was in danger of being Arabized in the name of the Islamic community—although the movement had begun before Ferdowsī’s time with the Šoʿūbīya movement—finally bore fruit through Ferdowsī’s efforts. In this way Persia is deeply indebted to Ferdowsī, both as regards its historical continuity and its national and cultural identity.

Education

Since Ferdowsī, unlike many other poets, did not make his work a showcase for his own erudition, discussion of his education is a difficult matter. On the other hand, the intellectual quality of the Šāh-nāma shows that we do not deal simply with a great poet but with someone who judges many of the vicissitudes of life with wisdom and understanding, and this would not have been possible if he had not been in possession of a knowledge of the sciences of his time.

However, Nöldeke (1920, p. 40) thought that Ferdowsī had not received formal education in the sciences of his time, especially in scholastic theology, but considered him simply to be a reasonably educated person in such matters (for Ferdowsī’s world view, see Ḵāleḡī Moṭlaq, 1991, pp. 55-70).

Nöldeke also believed that Ferdowsī did not know Pahlavi (1920, p. 19, n. 1). Taqīzāda (p. 126) and Šērānī (pp. 170-71), on the other hand, believe that Ferdowsī was completely conversant with the sciences of his own time. Badīʿ-al-Zamān Forūzānfar (q.v.; pp. 47-49) and Aḥmad Mahdawī Dāmˊḡānī (p. 42) believe that Ferdowsī even had a thorough knowledge of Arabic prose and verse.

Similarly, Saʿīd Nafīsī (1978, pp. 9-10), Ḥabīb Yāḡmāʾī (p. 6), and Lazard (pp. 25-41) believe that Ferdowsī knew Pahlavi. However, Moḥammad-Taqī Bahār (pp. 96-135) and Shapur Shahbazi (pp. 39-41) agree with Nöldeke on the matter of Ferdowsī’s knowledge of Pahlavi.

In a later article on Ferdowsī, Nöldeke, following Taqīzāda, wrote that he had previously underestimated the poet’s knowledge of Arabic (1983, p. 63), but it appears that he did this mainly to satisfy the amour-propre of Persians. Certainly, it is probable that Ferdowsī learnt Arabic in school. The problem of Pahlavi in his time and for a person like him lay mainly in the difficulty of its script; thus if a person read a text in this language to the poet, he could probably understand it in the main. But in the Šāh-nāma there is nowhere any direct indication that Ferdowsī knew either Arabic or Pahlavi. In the exordium to the story of Bēžan and Manēža, he says that his “loving consort” (mehrbān yār) read a “Pahlavī book” (daftar-e pahlavī; ed. Khaleghi, III, p. 305, v. 19, p. 306, v. 22). But Ferdowsī refers to Šāh-nāma-yeabū manṣūrī as being in Pahlavi (ed. Khaleghi, I, p. 14, v. 143), and thus it could be interpreted as meaning “Pahlavānī” or “eloquent/heroic Persian.” There is, however, no evidence in the Šāh-nāma to indicate that Ferdowsī could read Pahlavi.

Religion

Ferdowsī was a Shiʿite Muslim, which is apparent from the Šāh-nāma itself (ed. Khaleghi, I, pp. 1o-11) and confirmed by early accounts (Neẓāmī ʿArūżī, text, pp. 80, 83; Naṣīr-al-Dīn Qazvīnī, pp. 251-52). In recent times, however, some have cast doubt on his religion and his Shiʿism. Some have simply called him a “Shiʿite” (Yāḡmāʾī, pp. 23, 28); others, such as Bahār (p. 149), have raised the question of whether Ferdowsī was an adherent of Zaydī Shiʿism, Ismaiʿli Shiʿism, or Twelver Shiʿism. Nöldeke (1920, p. 40) believed that he was a Shiʿite but did not consider him to be a member of any of the extremist Shiʿites (ḡolāt; q.v.). Šērānī (pp. 111-26) called Ferdowsī a Sunni or Zaydī Shiʿite, but Šērānī was mainly concerned with defending Maḥmūd’s Sunnism. Moḥīṭ Ṭabāṭabāʾī (pp. 233-40) also considered Ferdowsī to be a Zaydī Shiʿite. ʿAbbās Zaryāb Ḵoʾī (pp. 14-23) argued that he was an Ismaʿili Shiʿite, while Aḥmad Mahdawī Dāmˊḡānī (pp., 20-53) believed him to be a Twelver Shiʿite (see also, Shahbazi, pp. 49-53).

The basic supporting evidence for the view that Ferdowsī was a Sunni or Zaydī Shiʿite has been the lines that appear in many manuscripts of the Šāh-nāma, in the exordium to the book, in praise of Abū Bakr, ʿOmar, and ʿOṯmān, but these lines are later additions, as is apparent for lexicographic and stylistic reasons, and also because they interrupt the flow of the narrative (Nöldeke, 1920, p. 39; Yāḡmāʾī, p. 27; khaleghi-Motlagh, 1986, pp. 28-31); with the excision of these lines no doubt remains as to Ferdowsī’s Shiʿism.

One must also take into account the fact that Ṭūs had long been a center of Shiʿism (Nöldeke, 1920, p. 39) and that the family of Abū Manṣūr Moḥammad b. ʿAbd-al-Razzāq were also apparently Shiʿites (Ebn Bābawayh, II, p. 285). On the one hand, Ferdowsī was lenient as regards religion. As Nöldeke remarks, Ferdowsī remembered the religion of his forbears with respect, and, at the same time, nowhere did he show any signs of a deep Islamic faith.

Indeed, to the contrary, here and there are moments in the Šāh-nāma (e.g., Moscow, IX, p. 315, v. 56) which, even if they were present in his sources, should not strictly have been given currency by the pen of a committed Muslim (Nöldeke, 1920, pp. 38-39). On the other hand, however, Ferdowsī showed a prejudice in favor of his own sect and, as is apparent from the exordium to the Šāh-nāma, considered his own sect to be the only true Islamic one.

The explanation for this contradiction, in the present writer’s opinion, lies in the fact that during the first centuries of Islam, in Persia, Shiʿism went hand in hand with the national struggle in Khorasan, or very nearly so, such that the caliphate in Baghdad and its political supporters in Persia never made any serious distinction between the “Majūs” (i.e., Zoroastrians), “Zandīq” (i.e., Manicheans), “Qarmaṭīs” (i.e., adherents of Ismaʿili Shiʿism), and Rāfeẓīs (i.e., Shiʿites in general; see Baḡdādī, tr. pp. 307 ff.).

Ferdowsī was, as Nöldeke remarks, above all a deist and monotheist who at the same time kept faith with his forbears (Nöldeke, 1920, pp. 36-40; Taqīzāda, 1983, pp. 124-25). Ferdowsī attacks philosophy and those who attempt to prove the reality of the Creator, believing that God can be found neither by the eye of wisdom, nor of the heart, nor of reason, but that His existence, unity, and might are confessed only by the existence of His creation; thus he worshipped Him, remaining silent as to the whys and wherefores of faith (khaleghi-Motlagh, 1975, pp. 66-70; idem, 1991, pp. 55-57).

According to his beliefs, everything, good or evil, happens to an individual only through the will of God, and every kind of belief in the benign or evil influence of the stars is a derogation of the reality, unicity, and might of God. This absolute faith in the unicity and might of God is disturbed in the Šāh-nāma by a fatalism that is possibly the result of Zurvanite influences from the Sasanian period, and this, here and there, has produced a self-contradictory effect (Khaleghi, 1983, 2/1, pp. 107-14; idem, 1991, pp. 55-68; 1983, 2/1, pp. 107-14; Banani, pp. 96-119; Shahbazi, pp. 49-59).

Due to his upbringing as a dehqān, Ferdowsī was acquainted with the ancient culture and customs of Iran, and he deepened this knowledge by his study of ancient lore so that they became part of his poetic world view. There are many instances of this in the Šāh-nāma, and here as an example one can mention the custom of drinking wine. According to the poet, in accordance with Iran’s ancient beliefs, wine shows the essence of a man as he really is (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, V, pp. 3-4); one must drink at times of happiness (ibid., Moscow, VII, p. 192, vv. 658-59), but it is happiness that is to be sought in drinking wine, not drunkenness (ibid., Moscow, VIII, p. 109, vv. 964-65), and he reproaches the Arabs who are strangers to the custom of drinking wine (ibid., Moscow, IX, p. 320, v. 113).

The most important of the poet’s ethical attitudes include maintaining a chastity of diction (Nöldeke, 1920, p. 55, n. 2), honesty (ed. Khaleqi, III, p. 285, vv. 2,879-80; Moscow, VIII, p. 206, vv. 2,626-27; Ṣafā, Ḥamāsa, p. 203; Yāḡmāʾī, pp. 14-15), gratitude toward his predecessor Daqīqī and, at the same time, frank criticism of his poetry (ed. Khaleghi, I, p. 13, V, pp. 75-76, 175-76). With the same kind of frankness the poet admonishes kings to act justly (Moscow, VII, p. 114, vv. 29-31; VIII, p. 62, vv. 161-66). His belief in the permanence of a good reputation (ed. Khaleghi, I, pp. 156-57, vv. 1,061-62), in fine speech (ibid., II, p. 164, vv. 574-76), and in fairness toward enemies (ed. Khaleghi, III, p. 163, vv. 937-38, IV, p. 64, v. 1,014) in so far as this is compatible with the heroic code of behavior, are all apparent.

But when it comes to the domination of Iran by her enemies, especially at the end of the Šāh-nāma, he is violently opposed to both Arabs and Turks (Nöldeke, 1920, pp. 37, 41). Certainly, these attitudes were in the poet’s sources, but he incorporated them into his work with complete conviction. Generally, it seems as though the ethical values of the poet’s sources and of the poet himself reciprocally acted on one another.

In this way, certain ethical values of the Šāh-nāma, such as praise for effort, condemnation of laziness, recommendation of moderation, condemnation of greed, praise for knowledge, encouragement of justice and tolerance, kindness towards women and children, patriotism, racial loyalty, the condemnation of haste and the recommendation of deliberation in one’s actions, praise for truthfulness and condemnation of falsehood, the condemnation of anger and jealousy, belief in the unstableness of the world, which is everywhere evident throughout the Šāh-nāma especially at the ends of the stories, and so forth, are considered also to be values held by the poet himself (see adab; Eslāmī, pp. 64-73).

Other opinions of the poet are his belief in the genuineness of the narratives in his sources (Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, p. 12, vv. 113-14) and his strong belief in the lasting values of his own work, a subject referred to frequently in the Šāh-nāma (e.g., ed. Khaleghi, IV, pp. 173-74, vv. 66-68; for other examples, see Yaḡmāʾī, pp. 15-17; Nöldeke, 1920, pp. 34-35).

Finally it seems as though he was a man who was fond of pleasantries and witticisms (e.g., concerning Rūdāba, see ed. Khaleghi, p. 243, v. 1,158; Manūčehr’s joking with Zāl, ibid., p. 253, vv. 1,283-88; Sām’s and Sīndoḵt’s joking with each other, ibid., p. 262, vv. 1,407-9; the joking of the young shoemaker’s mother before the king, Moscow, VII, p. 325, vv. 336-46). The sum of such heartfelt, mature, and eloquently expressed views and ethical precepts regarding the world and mankind have led to his being referred to, from an early period, as ḥakīm (philosopher), dānā (sage), and farzāna (learned); that is, he was considered a philosopher, though he was not attached to any specific philosophical school nor possessed a complete knowledge of the various philosophical and scientific views of his time.

Ferdowsī and Sultan Maḥmūd

In various places in his work the poet devoted in all some 250 lines—some of which are very hyperbolic—to the praise of Maḥmūd, and the name Maḥmūd and his patronymic Abu’l-Qāsem are mentioned almost thirty times; but that sincerity which is apparent in the ten lines Ferdowsī wrote in praise of Manṣūr in his introduction to the Šāh-nāma is never visible in the lines on Maḥmūd, though in many places he either directly or by implication offers Maḥmūd moral advice (e.g., Moscow, VII, pp. 114-15, vv. 29-40; VIII, pp. 153-54, vv. 1,700-04, p. 292, vv. 4,080-81).

The climactic point of these allusions addressed to Maḥmūd must be considered to occur at the end of the Šāh-nāma in the letter of Rostam, the Sasanian general, to his brother on the eve of the battle of Qādesīya. In particular, the line in which it is prophesied that a talentless slave will become king (Moscow, IX, p. 319, v. 103) is like a bridge that takes us from the hyperbolic praise of Maḥmūd in the Šāh-nāma to the hyperbolic contempt for him of the satire.

The poet’s hopes of a monetary reward from Maḥmūd must be considered one reason for his praise of Maḥmūd (Nöldeke, 1920, p. 34), but, as indicated above, there is no sign anywhere in the Šāh-nāma that any assistance from Maḥmūd ever reached the poet (Nöldeke, pp. 27-29). The praise of Maḥmūd must be considered an entirely calculated gesture, forced on the poet by his poverty (Eslāmī, pp. 59-60). With Maḥmūd’s assumption of power in Khorasan, the Shiʿite Ferdowsī had, at the least, until he had finished work on the Šāh-nāma, to include him in the poem.

This being the case he could not, according to the usual custom in Persian narrative poems, wait until the end of the poem and then write a single panegyric to be used in the preface, but was forced to compose separate passages of praise, or to place them at the head of a story that was then sent to Ḡazna. Other passages of praise may well have been placed at the beginning of sections of the seven-volume Šāh-nāma. But the closer he got to the end of the Šāh-nāma, with there still being no sign of Maḥmūd’s paying him any attention, the more pointed his sarcastic allusions to Maḥmūd became, until finally in the satire he took back virtually all his praise.

In the satire the poet frequently speaks “of this book” (az in nāma) and this led Nöldeke (1920, p. 29) to conclude that the satire was composed as a supplement to the Šāh-nāma and that the poet’s intention was to take back his praise of Maḥmūd with this satire, that is, the Šāh-nāma was no longer dedicated to Maḥmūd, as the poet himself states in the satire (Mohl’s Intro., p. lxxxix, vv. 3-4). Neẓāmī ʿArūżī (text, pp. 49-50), also makes the same statement (see also Shahbazi, 1991, pp. 83-105)

Ferdowsī the poet and storyteller

The Šāh-nāma has not received its rightful attention in works written in Persian on the art of poetry (e.g., al-Moʿjam of Šams-al-Dīn Rāzī), which works consider eloquence and poetic style largely as a matter of particular figures of speech. So far there has been little serious work on Ferdowsī’s poetic artistry, and our discussion of this subject will not therefore go beyond general principles.

In discussing Ferdowsī’s achievement one must consider, on the one hand, the totality of the Šāh-nāma as a whole and, on the other, his artistry as a storyteller. Throughout the entire Šāh-nāma, a balance is masterfully maintained between words and meaning, on the one hand, and passion and thought, on the other. Ferdowsī’s poetic genius in creating a lofty, dynamic epic language that is brief but to the point and free from complexity greatly contributes to the strength of his style.

The most important figures of speech in the Šāh-nāma include: hyperbole, paronomasia, repetition, comparisons (similes and metaphors), representative images, proverbial expressions, parables, and moral advice. Hyperbole, which is the most important principle of epic language, is present in order to increase the reader’s emotional response. Some kinds of paronomasia are used to create a verbal rhythm that is to increase linguistic tension by acoustic means.

The most commonly used kinds of paronomasia include those that involve a complete identity of two words (be čang ār čang o may āḡāz kon “Bring in your hand [čang] a harp [čang] and set out the wine”; Moscow, V, p. 7, v. 19) and those that involve alliteration (šod az raḵš raḵšān o az šāh šād “He became radiant [raḵšān] because of Raḵš [the name of Rostam’s horse] and happy [šād] because of the king [šāh]”; ed. Khaleghi, II , p. 125, v. 93; kolāh o kamān o kamand o kamar “Cap and bow and lariat and belt”; ed. Khaleghi, III, p. 147, v. 676).

This effect is sometimes achieved by the repetition of one word (bed-ū goft narm ay javānmard, narm! “He said to him: Gently o young man, gently!”; ed. Khaleghi, II, p. 222, v. 683; makon šahrīārā javānī, makon! “Do not, o prince, do not act childishly!; ed. Khaleghi, p. 363, v. 846).

There are also comparisons used to render the language representational, that is, to construct an image visually. Among the kinds of comparison used in the Šāh-nāma one must mention short comparisons which do not use words that indicate a comparison is being made (brief metaphors) and explicit comparisons (i.e., similes; For other examples, see Nöldeke, 1920, pp. 69-71; Ṣafā, Ḥamāsa, pp. 267-77).

Sometimes Ferdowsī uses personification as an image (be bāzīgar-ī mānad īn čarḵ-e mast “This drunken wheel [i.e., of the firmament] is like a juggler; ed. Khaleghi, III, p. 56, v. 474), sometimes proverbial expressions (hamān bar ke kārīd ḵod bedravīd “As you sow so shall you reap!”; ed. Khaleghi, I, p. 114, v. 383), and sometimes parables, that is, the explanation of a situation by another exemplary situation (e.g., ibid., p. 216, vv. 770-73). In each of these three figures of speech, the image is constructed by reason.

Another example of this is the elaboration of language as moral maxims (tavānā bovad har ke dānā bovad! “knowledge is power”; ibid., p. 4, v. 14). On the other hand, Ferdowsī avoids those figures of speech which involve complex language or which take language far from the intended meaning. For this reason, complex metaphors, ambiguities of grammatical construction, riddles, and academic phraseology are rarely found in his work (Nöldeke, 1920, pp. 64-65). Metaphors such as “dragon” for a “sword”; “narcissus” and “magician” for “eyes”; “coral,” “garnet,” and “ruby” for “lips”; “tulip” for “a face”; “pearls” for “tears,” “teeth,” and “speech”; “cypress” for “stature”; and so on, that have since been parts of the conventional themes, motives, and images used in Persian poetry.

The most important descriptive passages of the Šāh-nāma are descriptions of war, the beauty of people, and the beauty of nature. Although Ferdowsī himself had probably never taken part in a battle and the descriptions of scenes of warfare are in the main imaginary, as Nöldeke says (1920, p. 59), they are described so variously, with such liveliness and to so stirring an effect that, despite their brevity, the reader seems to see them pass before his eyes. The story of Davāzdah Roḵ (q.v.; ed. Khaleghi, IV, pp. 3-166) is particularly a case in point (Nöldeke, ibid). Ferdowsī does not simply introduce his heroes, he lives with them and shares their sorrows and joys.

He grieves at the death of Iranian heroes, but he does not rejoice at the demise of Iran’s enemies; his sincerity conveys his own emotions to the reader. When he describes the beauty of people, he is at his best when the subject is a women (see, e.g., ed. Khaleghi, I, pp. 183-84, vv. 287-93). As a dehqān, Ferdowsī lived in close contact with nature; for this reason the descriptions of nature in his poetry have the lively coloring of nature itself, not the coloring of decorative effects as in the poetry of Neẓāmī.

Of his descriptions of nature particularly noticeable are those concerned with the rising and setting of the sun and moon, placed at the opening of many sections of individual stories, and of the seasons of the year, in particular of spring, situated in the introductions to stories (see, e.g., ed. Khaleghi, V, pp. 219-20, vv. 1-9).

Ferdowsī’s poetic artistry go hand in hand with his skill as a storyteller. Major stories usually begin with a preamble (ḵoṭba) which includes moral advice, a description of nature, or an account of the poet himself. In the examples that involve moral advice there is normally a connection between the contents of the preamble and the subject of the story that follows, as in the introductions to the stories of Rostam and Sohrāb, of Kāvūs’ expedition to Māzandarān, and of Forūd (q.v.), the son of Sīāvaḵš.

Such a connection is sometimes also found in introductions containing descriptions of nature (Ḵāleqī Moṭlaq, 1975, pp. 61-72; idem, 1990, pp. 123-41). Thereafter begins the story and proceeds quickly. In the important stories of the Šāh-nāma, events are neither given in so direct a manner as to join the opening of the story to its conclusion in the shortest possible manner, nor with such ramifications that the main story line is lost.

But the attention of the poet to certain details of the incidents described, without the story ever straying from its main path, fills the narrative with action and variety (e.g., see the quarrel between the gatekeeper of Mehrāb’s castle and Rūdāba’s maids in Šāh-nāma, ed. Khaleghi, I, p. 196, vv. 468-77; Nöldeke, 1920, p. 17).

Many of the narrative poets who followed Ferdowsī were more interested in the construction of individual lines than of their stories as a whole.

In such narrative poems, the poet himself speaks much more than the characters of his poem, and even where there is dialogue, there is little difference between the attitudes of the various characters of the story, so that the speaker is still the author, who at one moment speaks in the role of one character and the next moment speaks in the role of another.

The result is that in such poems, with the exception of Faḵr-al-Dīn Gorgānī’s Vīs o Rāmīn and to some extent the poems of Neẓāmī, the characters in the story are less individuals than types.

In contrast, the dialogues in the Šāh-nāma are realistic and frequently argumentative, and the poet uses them to good effect as a means of portraying the inner life of his characters.

This is so to such an extent that it is as if many of the characters of the Šāh-nāma lived among us and we knew them well.

Since these characters are developed as distinct, genuine individuals, it is inevitable that sometimes differences between them should lead to conflicts that make each episode extremely dynamic and dramatic.

An instance is the conflict in the story of Rostam and Esfandīār (q.v.), which has been described as “the deepest psychological struggle in the whole of the Šāh-nāma, and one of the deepest examples of its kind in the whole of world epic” (Nöldeke, 1920, p. 59).

Ferdowsī is also very skillful in creation of tragic and dramatic moments, such as the dialogue between Sohrāb and his father, Rostam, when Sohrāb is on the point of death (ed. Khaleghi, II, pp. 185-86, vv. 856-65), Sām’s reaction upon receiving Zāl’s letter (ibid., I, p. 208, vv. 656-66), the disobedience of Rostam’s loyal horse, Raḵš, and his risking his life for Rostam (ibid., II, pp. 26-27, v. 345-46, the anger of the natural world when Sīāvaḵš’s blood is spilled (ibid., II, pp. 357-58, vv. 2,284-87), the minstrel Bārbad’s cutting off his fingers and burning his instruments while mourning for Ḵosrow II Parvēz (Moscow, IX, pp. p. 280, vv. 414-18), and so on.

The final part of Ferdowsī’s elegy for his son and the Bārbad’s elegy on the death of Ḵosrow II Parvēz together with certain of the preambles to various stories and other descriptive passages show that Ferdowsī was also a master as a lyric poet (Nöldeke, 1920, p. 64).

Such moments in the Šāh-nāma distinguish it from other epics of the world (ibid., p. 63); due to their simplicity and brevity, however, they do not harm the epic spirit of the poem, rather they give it a certain musicality and tenderness; in particular, due to the descriptions of love in the poem, these lyric moments take it beyond the world of primary epic (ibid., p. 54, n. 2).

Since the greater part of the epic poetry before Ferdowsī’s time, and even his own main source, the Šāh-nāma-ye abū manṣūrī, have disappeared, it is difficult to judge how far Ferdowsī’s artistry is indebted to his predecessors.

From the thousand lines of Daqīqī in the Šāh-nāma, from certain other scattered lines by poets who had preceded him, and also from the Arabic translation of Ṯaʿālebī, it can be seen that Ferdowsī was not an innovator but rather someone who continued an extant tradition, both in his epic style and in his narrative method.

At the same time, as Nöldeke has said (1920, pp. 22-23, 41-44), it can be shown by reference to these same works that Ferdowsī not only succeeded in preserving his poetic independence, but also that Persian epic poetry is indebted to him for its finest flowering.

Τις βιβλιογραφικές παραπομπές θα βρείτε εδώ:

http://www.iranicaonline.org/articles/ferdowsi-i

Η Αυλή του Κεϋουμάρς, του πρώτου Ανθρώπου-Βασιλέα

===============================

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250648457

https://issuu.com/megalommatis/docs/ferdowsi_the_paradisiacal.docx

https://vk.com/doc429864789_620833300

https://www.docdroid.net/tbVc1r6/ferntooysi-o-paradeisenios-ethnikos-poiitis-iranwn-kai-toyranwn-themeliotis-toy-newteroy-efrasiatikou-politismou-docx

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ενλίλ: Παγκόσμια Μυθολογία-1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ενλίλ: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989

Кузьма Мегаломматис, Энлиль: мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989

Kosmas Megalommatis, Enlil: Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989

Kosmas Gözübüyükoğlu, Enlil: Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989

قزمان ميغالوماتيس، انلیل : اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989

Côme Megalommatis, Enlil: Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989

1989 قزمان ميغالوماتيس، إنليل: الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،

Cosimo Megalommatis, Enlil: mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989

Cosimo Megalommatis, Enlil: mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989

Cosmas Megalommatis, Enlil: World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989

--------------------

Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:

slideshare.net

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ενλίλ: Παγκόσμια Μυθολογία-1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ενλίλ: Παγκόσμια Μυθολογία-1989 - Download as a PDF or view online for free

Patreon

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ενλίλ: Παγκόσμια Μυθολογία - 1989 | Megalommatis

Get more from Megalommatis on Patreon

calameo.com

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ενλίλ: Παγκόσμια Μυθολογία - 1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ενλίλ: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989 Кузьма Мегаломматис, Энлиль: мировая мифология,