Önce Birilerinin Yokluğu Ağır Gelmeye Başladı, Sonra Dünyanın Yükü Ağır Geldi. İnsan Kendine

Neden sustuğumu sorma güzelim. Uzun cümlelerim var fakat ne benim anlatmaya halim var ne de senin dinlemeye tahammülün. Hadi gel denizi izleyelim.

Şimdi seni izlemek dünyanın en güzel rengi ama öpüşürsek birileri rahatsız olur. Boşverelim hepsini, yargılayan herkese sıradaki sevişmemizi armağan edelim.

Bir gece ruhumu astım, kalabalığın ortasında öyle yalnızdım ki kimse görmedi. Bütün masumiyetimin ölümünü izledim. Sonra bir sigara yaktım ve dedim ki kendime: "Siktir et."

Haklısın azizim, dürüstlük artık antika; vitrinde sergilenen, tozlu raflarda unutulan bir meziyet sanki.

Bir kadeh sun bana, ey saki, gamı dağıtsın;

Bu ömür dediğin nedir ki, bir yudum anımsatsın.

Yarın kim bilir nerede, hangi diyarda eser rüzgar,

Bugünün neşesiyle avun, yarını kim anlatsın?

Canına kıyma, can ver. Ölmekse niyetin, yoksul bir çocuğun gülüşü uğruna canını feda et, onurunla öl.

Unutmayın, herkesin hüznü kendine özeldir; tıpkı parmak izi gibi. Sizinkiyle kıyaslamaya çalışmak, anlamsız bir istatistik çabasıdır. Bırakın herkes kendi hüznünde özgür kalsın.

Cehennemime gel ey sevgili, ateş ol, kor ol gel.

Bütün benliğinden arın da gel.

Çırılçıplak bedeninle, alev alev dudaklarınla gel.

Şehvetin ateşiyle yakarak gel, ey benim günahım.

Çocuktum, çok masallara inandım.

Büyüdüm, büyüdükçe çoğaldı yaralarım.

Çok kez durmadan aktı kanım.

Şimdi sen varsın, cehennemime hoş geldin.

İçtiğim şarabın sarhoşluğu geçmedi.

Dudaklarımla zehirlerim tenini,

sen de durma, uyuştur bedenimi.

Birbirimize sığınalım.

Tanrı bile istemezken bizi,

biz isteyelim birbirimizi.

Belki de benim "ciddiyetsizlik problemim" aslında dünyanın "aşırı ciddiyet problemine" bir panzehirdir. Ne de olsa, biraz kahkaha kimseye zarar vermez, değil mi?

Ben şarabı senin dudaklarından içtim.

O günden sonra geçmedi sarhoşluğum.

Ben senin teninle zehirlendim.

Bir daha ne istediğimi bilemedim.

Öyle bir güldün ki yolumu kaybettim.

Bir daha kendime gelemedim.