" Beni Mahkûmiyete Götüren Sebep, Benden Beklediğiniz Gibi Ağlayıp Sızlamamış Olmam, Kendime

Kedyyyy🖤

@poe-nun-kuzgunu 🎀❤️

— v, excerpts from a book i’ll never write #2 (via letsbelonelytogetherr)

İnsan ruhunu yitirdikten sonra dünyalar onun olsa neye yarar ?

Ah, Tanrım, bu kadarcık mutluluk bütün bir ömür için çok az değil mi ?

Kaldığımız yerden devam etmek zorundayızdır ; bıkkınlık verici tektipleşmiş alışkanlıkların sürdürülebilmesi için gerekli çabayı devam ettirme zorunluluğu omuzlarımıza çöker.

"Belki de kim olduğumu , neyin nesi olduğumu ben kendim bile bilmiyorum ? "

Engeller beni yıldıramaz. Her engel beni daha iyiye doğru kaçınılmaz bir değişime iter. Gözünü bir yıldıza dikmiş kişi, kararını değiştirmez.

Mazur görsem kendimi, dört mevsim var içerimde

İç dış sulh biçiminde, ararım, bulur muyum?

Ararım, bulur muyum?

" Ben yine de kendi hazlarıma insanoğlunun ittifakla verdiği hükümlerden önemsiz görmeyeceğim eğer bir şey sevmediysem sevmedim demektir o kadar. Şu güneşin altınaki  hiçbir sebep sadece türdeşlerim çoğunluk olarak onu beğeniyor ve beğenilmesi  gerektiğini inanıyor diye o beğeniyi benim de takip etmemi gerektirmez. Hoşlandığım ya da hoşlanmadığım şeylerden modayı takip edecek değilim."

Böyle mi olacaktı, insanı sonsuz derecede mutlu kılan şey, aynı zamanda üzüntüsünün kaynağı mı olmalı ?