Dag Maan.

Dag maan.

Lieve Luna, 

ik noem jou nu maan maar dat klopt eigenlijk niet. Je bent veel verder weg en je komt niet elke avond bij me kijken. Jij bent niet in de lucht maar in de grond, dat heb je zelf zo gewild. Pillen, alcohol en dag: daar ging je dan, de dood in. 2 jaar geleden alweer dat jij dit deed, terwijl ik je smeekte het niet te doen. Terwijl ik tranen liet stromen en angst voelde komen. Het maakte jou niet eens meer uit dat je mij pijn deed.

Toch wil ik graag doen alsof jij de maan bent. Alsof jij op mij schijnt als ik ’s nachts om jou huil en mij aait met jouw manestralen, om me te vertellen dat je nooit weg bent gegaan en ik niet verdrietig hoef te zijn. Misschien, heel misschien, als dat echt zo zou zijn, dat ik geen brok meer in mijn keel zou krijgen bij zelfs al het kleins, zoals dat broodje dat ik ’s ochtends eet en dat jij nooit meer kunt proeven. De stappen die ik zet die jij nooit meer kunt zetten. De dingen die ik zie die jij nooit meer kunt zien.

Want doodgaan, dat is alles verliezen tegelijk. En voor zover ik weet, merk jij het niet eens. In de magisch mooie woorden van Nick Cave: “Your passing is not what we mourn, but the world you left behind”. 

Veel brieven heb ik al aan jou gewijd en er stond al duizend keer in hoeveel het mij spijt, maar nog niet één keer heb jij het teruggezegd. 

Het leven en de dood, en vooral de combinatie, zijn niet eerlijk. Maar zolang jij zogenaamd mijn maan bent, zal ik zogenaamd jouw sterren zijn. 

Dag maan, van ster.