Kendi halimde diye bir yer var, çoğu zaman ordayım.
Bazı olaylardan sonra insanların benden tekrar aynı değeri vermemi beklemeleri çok saçma.
Bir ölüm var icimde, sanıyorlar ki ölmek toprağa girmek.
Herkes birileri tarafından delirir. Şanslı olanlar kendilerini delirtenlerin gözlerine bakarak yaşarken, şansız olanlarda kalplerinde yaşatıp anılarda yaşarlar.
Eskiden hissetmek kolaydı; bir film, bir şarkı ya da basit bir anı bile içimde dalgalar yaratırdı. Şimdi ise hiçbir şey aynı değil. Duygularım uzaklaştı ve yerine bir tür uyuşukluk yerleşti. Bu haliyle yaşamak kolay mı, bilmiyorum, ama hissetmemenin acısı bazen hissetmekten bile ağır geliyor.
Kalbim bir şeyler yapmaya çalıştı. Tekrar atmaya başlamak gibi mesela. Yapmaya çalıştığı her neyse, canımı yaktı ve bundan hiç hoşlanmadım.